โซ่รักสีรุ้ง [ชุดบ่วงดวงใจ เล่ม 2]

ตอนที่ 14 : โซ่รัก...บทที่ ๕ {จูบแสนหวาน} 100%

***ขอเปลี่ยนจากคำว่าเธอเป็นหล่อนค่ะ ***

“ไม่ใช่เรื่องงาน แล้วก็ไม่ได้โกรธด้วย...แต่พี่หึง!”

                “คะ?”

                ดวงตาอันอ่อนหวานที่ทอดมองมามีความงุนงงและคาดไม่ถึง สายรุ้งไม่เคยพบเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน หล่อนไม่เคยมีคนรัก ไม่เคยสัมผัสกับความหึงหวงของหนุ่มๆ และแม้จะคบกับพนมกรมาแรมปี เขาก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ในลักษณะนี้มาก่อนเช่นกัน

                “หึง? หึงรุ้ง...หรือคะ”

                “แล้วจะให้พี่หึงใคร”

                สุ้มเสียงยังคงห้วนกว่าปกติ จนสายรุ้งชักวางตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนอึ้ง พูดอะไรไม่ออกอยู่พักใหญ่ เมื่อมองสบดวงตาอันเข้มข้นรุนแรงด้วยอารมณ์อันคุกรุ่น หล่อนเพิ่งเข้าใจในตอนนั้นเองว่าหล่อนไม่ได้รู้จักพนมกรในทุกแง่มุมอย่างที่คิด...อย่างน้อยๆ ตอนนี้ เขาก็เสมือนเป็นคนอีกคนที่หล่อนไม่รู้จัก

                “พี่ไม่ชอบให้รุ้งไปสนิทสนมกับหมอนั่น”

                แล้วคำเรียกนั่นอีก ‘หมอนั่น’ หล่อนไม่ชอบเอาเสียเลย

                สายรุ้งขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ขณะที่ดวงตาฉายวาบถึงความไม่พอใจ

                เพราะสายรุ้งเป็นคนไม่ซับซ้อน พนมกรจึงจับความรู้สึกได้ง่าย แม้เพียงแค่มองสบตาเขาก็เข้าใจอารมณ์ของหล่อนอย่างทะลุปรุโปร่ง

                “พี่ขอโทษ” พนมกรรีบปรับอารมณ์ของตนเองในทันที...สายรุ้งคือ ‘คนพิเศษ’ ที่เขาต้องเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอม “พี่อาจจะหึงรุ้งมากเกินไปจน...” เขานิ่งคิดอยู่อึดใจก่อนไหวไหล่ “...จนทำตัวเหมือนเด็ก”

                เขาทอดถอนใจ คลายความเคร่งเครียดด้วยการคลายอ้อมกอดของตนออกเล็กน้อย ก่อนเกยปลายคางบนศีรษะของหล่อน

                “รุ้งอาจจะไม่พอใจที่พี่ทำตัวแบบนี้ แต่พี่ห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ เห็นรุ้งอยู่กับคุณศิวนาถทีไร พี่เป็นต้องโมโหทุกที”

                ชายหนุ่มกลั้นใจเรียกชายคนนั้นว่าคุณ ทั้งที่อยากจะเรียกว่า ‘ไอ้’ เต็มแก่

                “ขอโทษด้วยนะรุ้ง พี่จะพยายามปรับปรุงตัวเอง จะไม่งอแงแบบเด็กๆ เหมือนวันนี้อีก”

                ร่างอันแข็งขืนในอ้อมกอดของเขาผ่อนคลายลง เขาได้ยินหล่อนผ่อนลมหายใจยาวก่อนเขยิบตัวเข้าหาเขา...เพียงเท่านี้ เขาก็รู้แล้วว่าหล่อนให้อภัย ความขุ่นเคืองที่มีมาก่อนหน้านี้มลายหายสิ้นไปหมดแล้ว

                รอยยิ้มจุดขึ้นบนมุมปากราวอิสตรี...อย่างสมใจและพึงใจ

                “โกรธพี่หรือเปล่าคะ”

                ไม่บ่อยนักที่เขาจะใช้คำ คะ ขา กับหล่อน ส่วนใหญ่เขาจะใช้เวลาต้องงอนง้อหรือออดอ้อนหล่อนเท่านั้น

                “รุ้งจะโกรธทำไมคะ รุ้งแค่ไม่เข้าใจเฉยๆ”

                สายรุ้งเงยหน้าสบตาเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับมาวับหวานและทำให้หัวใจของเขาแช่มชื่นเช่นเดิม

                “ไม่เข้าใจว่า?”

                “เรื่องหึงไงคะ ก็คุณศิกับรุ้งเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องกันเท่านั้นเอง”

                “รุ้งคิดว่าเขาเป็นเจ้านาย แต่คุณศิเขาคิดว่ารุ้งเป็นลูกน้องหรือเปล่า”

                “ก็ต้องคิดสิคะ” สายรุ้งตอบทันควันโดยไม่เสียเวลาคิด “คุณศิไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยกับรุ้งหรอกค่ะ”

                “รู้ได้ยังไงคะ” พนมกรจับปลายคางของหล่อน บีบเบาๆ อย่างหยอกล้อ “รุ้งของพี่ออกจะน่ารักแบบนี้ ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว”

                “ฮื้อ...ไม่ใช่แล้วค่ะ” หล่อนส่ายหน้าพลางหัวเราะร่วน “มีพี่กรคนเดียวแหละค่ะที่เห็นว่ารุ้งน่ารัก”

                “ก็ดีน่ะสิ ให้พี่เห็นรุ้งน่ารักคนเดียวก็พอแล้ว จะได้ไม่มีใครมาแย่งรุ้งไปจากพี่”

                บรรยากาศเดิมๆ กลับคืนมา...สายรุ้งมองเขาด้วยความขวยเขิน แก้มนวลแดงระเรื่ออย่างน่ารัก ริมฝีปากเต็มอิ่ม สวยด้วยสีปากตามธรรมชาติเม้มเข้าหากัน คนมองเสียดายที่จะไม่ได้มองมันอีกจึงวางนิ้วโป้งลงบนนั้น...แผ่วเบาราวปีกผีเสื้อ แต่กลับทำให้หล่อนสะท้าน

                “รุ้งเป็นของพี่แล้ว...” คนพูดถึงกับแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเอาแต่ใจ “...เป็นแล้วต้องเป็นเลย รู้ไหม”

                ริมฝีปากคู่นั้นสั่นระริก เชิญชวน...น่าแปลกเหลือเกิน กับผู้หญิงคนอื่นที่ทาลิปสติกสีแดงจัดจ้า แถมยังส่งจูบยั่วยวน เขายังไม่รู้สึกอยากจูบมากเท่านี้เลย

                สายรุ้ง ‘ยั่ว’ เขา โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด

                เขาพยายามห้ามตัวเองแล้ว...รู้ว่าสายรุ้งไม่ชอบการสัมผัสจาบจ้วงเกินกว่ากอด และจับมือ หากยากเกินจะห้ามใจ ในที่สุด ความปรารถนาก็กำชัยชนะ เขาโน้มหน้า ประทับจุมพิตลงบนเรียวปากนั้น ...สนิทแนบ และเต็มไปด้วยความโหยหา ราวกับไม่ได้สัมผัสกับสิ่งนี้มานานแสนนาน

                จูบนั้นประทับลึกซึ้ง เนิ่นนานและเต็มไปด้วยความเสน่หาจนสายรุ้งครางผะแผ่ว

                กว่าจะยั้งใจตัวเองได้ สายรุ้งก็แทบหลอมละลายในอ้อมกอดเขาเสียแล้ว

                พนมกรถอนริมฝีปากออก ลมหายใจถี่กระชั้น และร้อนจัดรินรดบนพวงแก้มของหล่อน

                “พี่หวงรุ้งเหลือเกิน อยากแต่งงานเสียวันนี้พรุ่งนี้...” เขาทอดถอนใจ พลางเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาจุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลา “หัวใจของรุ้งพี่ไม่อยากแบ่งให้ใคร รุ้งต้องรักพี่ เป็นของพี่คนเดียว อย่าแบ่งหัวใจให้ใครนะคะ”

                คำตอบของสายรุ้งคือการซุกซบใบหน้าลงบนอกของเขา