คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : โซ่รัก...บทที่ ๙ {รอยรัก คำหวาน จารใจ} 30%
ลิ่นน้ำหอมาๆ ผสานับลิ่นสบู่อ่อนๆ อวลอยู่รปลายมูอหล่อน
ลิ่นอเา...นที่ระออหล่อนไว้ในอ้อมอ
และอยประพรมุมพิลบนหน้าผา เปลือา พวแ้ม ปลายา และริมฝีปาอหล่อนอย่าไม่รู้เบื่อ
บารั้...ริมฝีปาหยัสวย็เลื่อนล่ำ ูบหนัสลับเบา และบเม้ม สร้า ‘รอยรั’ บนลาไหล่เปลือย
อีบารา...่ำลว่านั้น บนเนินทรวที่ไม่เยถูายใสัมผัส ผิวายอันนวลเนียน ปรารอยแระเรื่อ
ร่อรอยอ่ำืนที่ผ่านมา
่ำืนแห่วามทรำ
่ำืนแห่วามวาบหวามรัวนใ และเป็น่ำืนแห่วามเ็บปว
ประสบาร์รั้แร
ทำให้สายรุ้รีร้อและเสียน้ำา
แ่ละหยาหย
แม้ะถููบับปลอบประโลม หา็ยัหลเหลือร่อรอย...ราบน้ำาบนปลายหาาและแ้มนุ่มยัเห็นัเน
พนมรแะปลายนิ้วเ็ให้อย่าเบามือ ปลอบประโลม้ำ้วยุมพิอ่อนหวาน
ใบหน้าอหล่อน
ไหล่เปลือย และเนินทรวถูเาุมพิไม่รู้ี่รั้่อี่รั้
เาเฝ้าวนเวียนทำเ่นนี้...รั้แล้วรั้เล่า
และในทุรั้...ุมพิเหล่านั้นทำให้หล่อนสะท้าน หัวใวิบไหวรุนแร ยิ่เมื่อเาสัมผัสแะ้อยอทรว
รอบรอ เล้าลึ หล่อนถึับหยัาย เสียราผะแผ่วเล็ลอออาริมฝีปา่ำื้น
วาหรี่ปรือปิลพร้อมลมหายใาห้ว
“พี่รัรุ้”
เาผละายอทรว เลื่อนริมฝีปาไปที่ใบหู ระิบเสียพร่า
มือ้าหนึ่เลื่อนล่ำ ลูบไล้้าลำัวอหล่อน ่ำลไปยัสะโพ ลาไล้อย่าอ้อยอิ่
ทะนุถนอมแ่็แฝไว้้วยอันราย
...อันรายที่ะุึหล่อนสู่หุบเหวแห่วามลุ่มหล
“พี่ะไม่มีวันลืมวันนี้
อบุที่ไว้ใและเื่อใพี่ พี่ะไม่มีวันทิ้รุ้ ไม่มีวันทำให้รุ้เสียใ”
หล่อนมอสบาเา...วาที่หล่อนุ้นเยูผิแผไป
วามรื่นรมย์ที่เยมี
แทนที่้วยบาสิ่...วามสมใ ภูมิใ และ...วามลิโลอผู้ำัยนะ
เานะในสิ่ใเล่า... เพราะหล่อนยอมมอบายให้เาเป็นนแรั้นหรือ
ยัไม่ทันไ้อบ้อสสัยอน
พนมร็ทำให้หล่อนเพริไปับแรปรารถนาที่ับเลื่อนอยู่ในส่วนลึอิใ
เายับสะโพ
บเบียเ้าหา ทำให้หล่อนหลลืมทุสิ่ ุึหล่อนสู่ห้วพิศวาสยา้านทาน
“พี่ร” หล่อนร้อเรียเาเสียหวานึ่ทรมาน
“พอ...พอ่อน่ะ”
“อีรั้เียว...รั้เียวนะรุ้”
“รุ้้อรีบลับ...”
“ลับสิ...ไ้ลับแน่” เาหยุเลื่อนไหว ูบปลอบหล่อนหนัๆ บนเรียวปาบวม้ำ “สัาว่ารั้นี้รั้สุท้าย ให้พี่ไ้รัรุ้อีรั้
แล้วเราะลับบ้านัน”
ไม่ใ่ำร้ออ
เพราะทันทีที่พูบ เา็ยับสะโพ เลื่อนไหวเหนือายหล่อนอย่าุัน หนัหน่ว นานเท่านาน...ในห้ววามทรมาน
เา็ผลัหล่อนลสู่หุบเหวแห่วามสุสมไ้ในที่สุ
สายรุ้มอัวเอในระ
ภาพสะท้อนให้เห็น...เรือนายเปลือยเปล่าที่มีรอยแประปรายทั่วทั้ัว
พนมรฝา ‘รอยรั’ ไว้แทบทุารานิ้วบนายหล่อน
ลำอ ลาไหล่
เนินทรว ้นแน หน้าท้อ ้นา ปลีน่อ หรือแม้แ่แผ่นหลั เา็ยัประทับุมพิและบเม้มรั้แล้วรั้เล่า
ราวับรสาิอหล่อนหอมหวานเสียนเาห้ามใไม่ไหว
สายรุ้ระบายลมหายใยาว
เมื่อเลื่อนสายาลับมามอใบหน้าอนเอ
แ้มอหล่อนแ่ำ
ลมหายใยัถี่ระั้นาวามสุสมเมื่อรู่ และ...วาอหล่อน่าวับหวานและเปี่ยมไป้วยวามสุ
ระนั้น...ลึลไป ือวามเสียใและเป็นัวล
รั้นี้...เป็นารออนอลู่นอทาที่ร้ายแรที่สุในีวิอหล่อน
หาผู้เป็นบิาทราบ โรธหล่อนนหัวฟัหัวเหวี่ย และผิหวัในัวหล่อนมา
วามรัที่มีให้หล่อนหล่อนเพียน้อยนิมอบให้ผู้เป็นพี่สาวไปนหมสิ้น
หิสาวทอถอนใเป็นำรบสอ
่อนะสลัศีรษะ ทิ้วามโศเศร้านั้นไปเสีย
่อนะหยิบเสื้อผ้าที่านแห้แล้วมาสวม
เมื่อ้าวออมาาห้อน้ำ
พนมร็แ่ัวเสร็เรียบร้อย นั่รออยู่รปลายเีย
สภาพเียอันยับย่นเรียรอยแบนแ้มอหล่อนไ้อีรั้
ยิ่เมื่อเามอหล่อนแทบะลืนินเ่นนั้น้วยแล้ว สายรุ้ถึับวาัวไม่ถู
มือไม้เะะไม้รู้ว่าะวาไว้ที่ไหน
ท่ามลาวามประหม่าและอึอั
พนมร็้าวเ้ามา สวมอหล่อนไว้ ับศีรษะอหล่อนุบลบนอเา
“ทำใให้ินไ้เลยนะรุ้
หลัแ่าน พี่ะทำมาว่านี้”
“ะ?” หล่อนอุทานอย่าใริั
‘ทำมาว่านี้’ ืออะไร...ืนที่ผ่านมา และเมื่อรู่นี้ยัไม่มาพออีหรือ
แ่เท่านี้ร่าอหล่อน็แทบะแเป็นเสี่ยๆ
อยู่แล้ว
“เ็บมาไหม”
เาเยปลายาหล่อน ถามอย่าเป็นห่ว “เินไหวหรือเปล่า...”
เาอึอั
แสสีหน้าลำบาใอย่าไม่เยเป็นมา่อน
“พี่รุนแรเินไปไหม”
สายรุ้แทบไม่ล้าสบาเา
หล่อนไ้แ่้มหน้าุและส่ายหน้าปิเสธ
“ส่ายหน้าแบบนี้หมายวามว่ายัไ
พี่ทำไม่รุนแร หรือรุ้เ็บมานเินไม่ไหว”
ำท้ายๆ
มีเสียหัวเราะแทรเ้ามาบาเบา
“เอาเถอะ...ะเินไหวหรือเินไม่ไหว
พี่็ะอุ้ม...”
พร้อมับพู
เา็้อนร่าอหล่อนไว้ในอ้อมแน
“อุ๊ย! พี่ระ
รุ้เินเอไ้่ะ”
“แ่พี่อยาอุ้มนี่”
“ไม่เอา่ะ รุ้ไม่อยาให้นอื่นมอ”
“มอแล้วทำไม ไม่เห็นะเป็นไร
สามีอุ้มภรรยาไม่ใ่เรื่อแปลสัหน่อย”
“ฮื่อ! ไม่เอา่ะ
รุ้ะเินเอ”
“พี่ะอุ้ม”
รั้นเห็นหล่อนะ้าน
เา็รีบปิปาหล่อน้วยูบหนัๆ
“ถ้ายัื้ออี พี่ะูบรุ้ไปลอทาเลยนะ”
พนมรทำอย่าที่พูเสมอ สายรุ้รู้ี หล่อนไม่ล้าเสี่ยึปิปาเียบยอมให้เาอุ้มออไปาห้อแ่โยี
ความคิดเห็น