คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : หทัยรัก...บทที่ ๑๒.๒ - ใจที่ไหวเอน
ศาศวัราระบายลมหายใยาว
ยับายุเ่า พร้อมับะแ้แลมออ์เ้าหลวผู้ำลับรรทมสนิท และ่อนะรู้ัว
เธอ็พบว่าไ้เอื้อมมือออไปสัมผัสพระภูษาลุมบรรทมอพระอ์เสียแล้ว
ใริศาศวัราอยาสัมผัสพระพัร์บิาอน
หาวามที่รู้ีว่าัวเอเป็นใรึไม่ล้าทำัใิ
เธอมัน็แ่ลูู้ที่ทริัเป็นนัหนา
มิใ่พระธิาที่รัปานวหฤทัย
เป็นแ่เ็สาวผู้่ำ้อยที่ทรไม่เยสนพระทัยเลยเพียเท่านั้น
มือบาสั่นระริะะสัมผัสวามเรียบลื่นอพระภูษาลุมบรรทมผืนนั้น
น้ำาที่เลือนหายไปเมื่อรู่พลันเอ่อท้นึ้นมาอีรั้ ศาศวัรา้อะพริบาถี่เร็ว
ล้ำลืนวามเสียใ เ็บมันไว้ในหัวใวน้อย
นานเหลือเิน...เธอรอวันนี้มาแสนนาน
วันที่ไ้พบ
ไ้อยู่ใล้ิ...แม้ะในานะนาำนัลผู้่ำ้อยับเ้าหลวผู้เป็นเ้าีวิอราษรทั้ปว็าม
ศาศวัรา้อมอพระพัร์เนิ่นนานราวับ้อารประทับไว้ในหัวใอันว่าโหว
หาั่วอึใเียวร่าเล็็แทบสะุ้เมื่ออ์เ้าหลวยับพระวราย
เปลือพระเนรยับไหว่อนลืมึ้น
เผยให้เห็นวเนรสีน้ำาลเ้ม...มันอ่อนล้านนมอสัมผัสไ้
“ใร”
สุรเสียเบาเพียระิบ
อีทั้ยัแหบแห้อย่าน่าหวาหวั่น
เ้าหลวทิวาาลทรผินพัร์มาทาเธอ
วเนระพริบถี่เร็วนเมื่อุ้นินับวามมืึทรเห็นใบหน้าอนาำนัลนหนึ่
วหน้านวลเรียบเย หาแววาสั่นระริเอ่อลอ้วยหยาน้ำวนเียนะหยอยู่รอมร่อ
“เ้าเป็นใร” ...เป็นถ้อยำรัสถามที่แสนเ็บปว
ไม่มีใรบนโลนี้ที่เป็นแบบเธออีแล้ว...ใรบ้าะมีบิาที่ไม่รู้ัลูอัวเอ!
“ศาศวัราเพะ”
ร่าเล็ลืน้อนแ็ๆในลำอ ่อนลั้นใทูลอบ
โยพยายามไม่ให้เสียอัวเอสั่นเรือ
“ศาศวัรา...”
ทรทวนื่ออเธอ แล้วทอเนรใบหน้าอ่อนหวานนั้นเนิ่นนาน
“หม่อมันเป็นนาำนัลนใหม่
มีหน้าที่ถวายารูแลและรับใ้ฝ่าพระบาทั้แ่วันนี้เป็น้นไปเพะ”
หิสาวทูลอย่านอบน้อมและเป็นทาาร
พร้อมับลมือลมาประสานันไว้เบื้อหน้า
“ไ้เวลาเสวยโอสถ่อนพระระยาหารเ้าแล้วเพะ
ประเี๋ยวมีนาำนัลยึ้นมาถวาย ฝ่าพระบาทลุึ้นมาล้าพระพัร์่อนเถิเพะ...ทรลุไหว...” ยัพูไม่ทันบ็้อสะุ้เป็นำรบสอ เมื่อทรยื่นหัถ์สั่นเทาออมา
วาลบนแ้มีเียวอนเอ
“เหมือน...เ้าเหมือนใรนหนึ่มาเหลือเิน”
หัวในฟัเ้นไม่เป็นส่ำ
ริมฝีปาอิ่มเผยอออเล็น้อย...อยาะเอื้อนเอ่ยบอวามริว่านเอเป็นใร แ่อึใถัมาลับเม้มปาแน่น
เ้าหลวทิวาาลทรละหัถ์ามา
วา้าพระวราย ่อนรับสั่่อไปว่า
“เ้า่าเหมือน...เหมือนนนนั้น
ใร...”
หัวใวน้อยเ็บปวราวับมีเ็มมาทิ่มแท
่อนมือที่มอไม่เห็นะผลัมันลไปในหุบเหวลึอันมืมิ...แม้แ่มาราอเธอ ็ทรำไม่ไ้
ทรลืมไ้อย่าไรว่ารั้หนึ่ทรเยรั...เยโปรมาราอเธอเพียใ
ศาศวัราเมินมอไปทาอื่น
เมื่อไม่สามารถลั้นน้ำาอัวเอไว้ไ้อี่อไป
เธอปล่อยให้มันหยาหยลมาามร่อแ้ม
หา็เพียเม็เียว...เม็เียวเท่านั้น็เินพอ! มีประโยน์อันใที่ะหลั่น้ำาให้ับบิาผู้ลืมเลือนภรรยาและลูนหมสิ้นเ่นนี้
ลืมเถิ ศาศวัรา ...ลืมเสียให้หมว่าพระอ์ทรเป็นบิา
หิสาวเม้มปานเป็นเส้นร
ยมือ้าหนึ่ปาน้ำาอัวเอนหมสิ้น เมื่อไ้ยินเสียเาะพระทวารสามรั้ ามมา้วยเสียราบทูล
“พระายาเส็พ่ะย่ะ่ะ”
หัวใที่ำลับอบ้ำหนัอึ้ราวับมี้อนหินมาถ่วไว้
นอาะ้อเผิพระพัร์อ์เ้าหลวแล้ว
เธอ้อใ้แรใ่อสู้ับพระายาัสมิน้วยหรือไร
ร่าเล็ถอนหายใเฮือ
ลุึ้นยืนรอ เมื่อบานพระทวารเปิออ หิสาว็ถวายบัมอย่า้อย
สอาหลุบ่ำมอเพียพื้นพรมเบื้อล่า...มิปรารถนาะมอสบวเนรที่เ็มไป้วยวามเหยียหยาม
ูถูและเลียัแม้แ่ั่วะิ
วรอ์สูระหในลอพระอ์สีรีมทรุอ์ประทับนั่บนพระแท่นบรรทม
แล้วรับสั่ถาม้วยสุรเสียเป็นัวล
“ทรเป็นอย่าไรบ้าเพะ”
“ไม่เป็นไร...พี่ไม่เป็นอะไร”
เ้าหลวรัส้วยสุรเสียแผ่วเบา้ำไป้ำมาราวับ้อารย้ำับอ์เอว่าอีไม่นานะทรหายี
“หม่อมันสั่นาำนัลให้นำโอสถมาถวายแล้วนะเพะ
ประเี๋ยว็ามึ้นมา”
“อบใเ้ามา
ัสมิน” รับสั่พลาแย้มโอษ์เล็น้อย “ว่าแ่ประุมเสนาบีเมื่อวานเป็นอย่าไรบ้า”
พระายาัสมินทรถอนพระอัสสาสะ
ปัสสาสะ ส่ายพัร์น้อยๆอย่าไม่อบพระทัย
“อย่าเพิ่ำริถึานในอนนี้เลยเพะ
ทรูแลพระวรายให้หายี่อนีว่าเพะ”
“แ่...”
พระายาวาหัถ์ลบนอุระ
แล้วรับสั่้วยสุรเสียอ่อนโยน้าั
“ไม่มีอะไร้อห่วหรอเพะ
ายธรทำหน้าที่แทนเ้าพี่ไ้เป็นอย่าี...” ทรเลื่อนหัถ์มาลูบไล้พระศออพระสวามี
แล้วรับสั่่อ
“...หม่อมันับลูะ่วยันูแลอาวันีแทนพระอ์เอเพะ”
ูเหมือนว่าเพียถ้อยำรัสนั้น
เ้าหลวทิวาาล็ทรเื่อเ็มพระทัย พระอ์ทรพยัพัร์ ปิเปลือาลเป็นสัาว่า้อารพัผ่อน...
“พัผ่อนเถิเพะ
หม่อมันะลับำหนัแล้ว”
วรอ์บาประทับยืน
สาวพระบาทเ้ามาใล้ศาศวัราที่นั่พับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพรม
่อนรับสั่ย้ำอีรั้้วยสุรเสียที่แผ่วเบาพอให้ไ้ยินเพียสอน
“ูแลฝ่าพระบาทให้ี
หาทรเป็นอะไรไป เ้าับแม่อเ้าะไม่มีโอาสไ้หายใอี่อไป ำไว้!”
ทรทิ้ระเบิแห่วามัวลไว้ให้เธอ
่อนเส็าไปโยเร็ว
ศาศวัราพยายามทำหน้าที่อัวเอให้ีที่สุ
แม้เมื่อหลายเือนผ่านไป็ไม่เยย่อท้อ หิสาวถวายโอสถรเวลา เ้า ลาวัน
และ่อนนอน อยูแลเ็พระวรายยามอ์เ้าหลวทรมีไ้ หาพระอ์ทรพระอาเียนเธอ็รีบเ็ถู
เปลี่ยนลอพระอ์และสั่ให้มหาเล็ไปามแพทย์หลวปายันมาโยเร็ว
ศาศวัราถวายารูแลอย่าใล้ิ
แทบไม่ไ้หลับไ้นอน ใน่วแรพระอาารีึ้นนสามารถรับสั่ับเธอไ้นานว่าปิ
หาสอเือนหลัมานี้พระอาารลับทรุลอย่าน่าประหลาใ
ที่แย่ที่สุือ
ท่านแพทย์หลวปายันยัให้ารวินิัยไม่ไ้ว่าทรพระประวร้วยพระโรอะไร
‘ทรมีพระอาารแทร้อนอยู่ลอเวลา
้าเลยไม่แน่ใว่าพระโรหลัอพระอ์ืออะไร
อนนี้ทำไ้แ่รัษาามพระอาารไป่อน...’
ที่ทำไ้มีเพียเท่านี้...รัษาามอาาร
ศาศวัราอใหายไม่ไ้
หาท่านปายันวินิัยพระโรไม่ไ้ริๆ อ์เ้าหลวอา...ไม่รอ
และเธอับมาราอาถู...ประหาร
หิสาวยอมไม่ไ้
และไม่มีทายอมแน่นอน ทว่า...วระทำเ่นไร เธอไม่ใ่หมอ
ไม่มีวามรู้ทา้านารแพทย์ อาารย์เิเอ็เ่ในเรื่อารทหาร ารปรอ
าร่อสู้เพียเท่านั้น
ศาศวัรามอไม่เห็นว่าใระ่วยเธอไ้เลยแม้สัน
แ่อย่าน้อย็ยัีที่ท่านพี่ธรอเธอมีวามัวลในเรื่อนี้เ่นัน
เมื่อห้าวัน่อนพระอ์ทรเรียเธอไปพบแล้วรัสว่า
‘้าำลัสสัยเรื่อโอสถที่ทูลหม่อมพ่อเสวย...เ้าไม่แปลใบ้าหรือว่าเหุใทูลหม่อมพ่อึมีพระอาารทรุล
ทั้ที่เสวยพระโอสถามที่ท่านปายันสั่ทุประาร...้าว่า...’ วรอ์สูผอมไว้หัถ์ทาเบื้อพระปฤษา์
ผินพัร์มาทานัวเล็ที่นั่อยู่ใ้้นไม้ให่
‘...้อมีสมุนไพรสััวหนึ่ที่...ผิเพี้ยนไป’
นฟัเม้มริมฝีปา
พยัหน้าเห็น้วยับถ้อยำรัสนั้น
‘หม่อมัน็เยิเ่นนั้นเพะ
เพียแ่...ยัไม่แน่ในั’
เ้าฟ้าายธราธรทอถอนพระอัสสาสะ
ปัสสาสะยาวนาน...บันี้เสียน้ำในลำธารที่ไหลเอื่อยเนิบ้าไม่อาทำให้วหทัยผ่อนลายวามัวลไ้เหมือน่อนอี่อไป
พระอ์ำหัถ์เ้าหาัน่อนรับสั่อย่าอัอั้นในพระทัย
‘้าเยส่นไปรวสอบเรื่อนี้แล้ว
แ่็ไม่ไ้เรื่ออะไร ะส่นใหม่ไป ็ไม่รู้ว่าไว้ใใรไ้บ้า รั้นะลไปูเอ
็ไม่แน่ใว่าะไ้เรื่อหรือไม่ เผลอๆอาทำให้นทำระมัระวััวมาึ้น
ทีนี้ะยุ่ยาันไปให่’
ศาศวัราเห็น้วยในทุถ้อยำรัส
ใ้เวลารุ่นิอยู่รู่ ึเยหน้า แล้วเอ่ยอย่าัถ้อยัำว่า
‘ถ้าอย่านั้น
หม่อมันะเป็นนสืบเรื่อนี้เอ’
ความคิดเห็น