คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ยอดชีวัน ภาคพิเศษ บทที่ ๕ - โชคชะตา ๑
วามทรำแรที่หล่อนมี่ออานัย
ือเมื่อสิบเ้าปี่อน
่อนหน้านั้นออะเลือนๆ ำไ้เป็นภาพราๆ เท่านั้น
อานัยมาหาท่านพ่อในสภาพที่...ูแทบไม่ไ้
าแ่ำ ผมเผ้ายุ่เหยิ เสื้อนัศึษาที่สวมยับย่น และเปรอะเปื้อน ายเสื้อหลุลุ่ยออาาเ ลิ่นแอลอฮอล์ผสมลิ่นบุหรี่ละลุ้นหล่อน้อเบือนหน้าหนี
‘ายริ เิอะไรึ้นน่ะนัย’
นถูถามไม่ไ้อบในทันที แ่ยหลัมือเ็เลือที่ไหลึมรมุมปา แล้วลูบหน้าอย่าลวๆ เมื่อนั้นเ็หิอินทุอรึไ้เห็นใบหน้าที่ปรารอบฟ้ำรวา้า้ายและแ้มวา
‘มีเรื่อนิหน่อยฮะ’
‘ไม่นิล่ะมั้’ มาราึ่ำลัอุ้มหล่อนอยู่พิาราารอยแผลแล้วส่ายหน้า ‘ไป้ะ เ้าไป้าใน่อน เี๋ยวน้าะทำแผลให้’
หม่อมแม่เินนำอานัยเ้าไปในห้อรับแ ะวัน่อยๆ ลับฟ้า แทนที่้วยรารีาล มืสลัวไปทั่วบริเว บรรานรับใ้ไล่เปิไฟทีละวๆ นสว่า้าไปทั่วำหนั
หม่อมแม่วาหล่อนลบนโฟา้าอานัย ่อนเินหายลับไปทาหลัำหนั ไปหยิบล่อปมพยาบาลออมาและไปามท่านพ่อ้วย เหลือเพียหล่อนและเาในห้อ...สอ่อสอ
‘ไม่ไ้เอันไม่ี่เือน หนูอินโึ้นเยอะเลย’
หล่อนมอนพูแล้วระเถิบหนี ท่าทาหวาลัว
‘อย่าลัว’
ท่านายปลอบประโลม ทว่าเสียแหนุ่มแหบห้าวละม้ายเป็นำู่เสียมาว่า
‘หนูอินิว่าอาเป็นนไม่ีใ่ไหมะ’
วาลมโะพริบปริบ ริมฝีปาแห้อยย้อยยับ... อบรับ
‘เพะ หม่อมแม่บอว่านที่่อยีะนอื่นเป็นนไม่ี’
นฟัยยิ้ม วาวาบราวับเยาะหยันบาอย่า
‘็้อูว่า่อยีแบบไหน’
ท่านายยับเ้าหาเ็น้อย
ปา็อธิบายพลาทำท่าทาประอบ
‘ถ้า่อยีเพื่อ่วยนอื่น อาถือว่าล้าหา แ่ถ้า่อยีเพราะไปหาเรื่อนอื่น แบบนั้นอาถึว่าเลว’
‘แล้ว...ุนอาเป็นแบบไหนเพะ’
‘ุนอา’ หลุหัวเราะับำที่พูไม่ัอเ็ัว้อย ยามรอยยิ้มปรา ใบหน้าุันิเหี้ยมเรียมพลันสว่าไสวและอ่อนโยนนนมอัไม่ลัวเท่าไรแล้ว
‘็้ออย่าแรสิะ อาไม่ใ่นไม่ีสัหน่อย’
อานัยาแน รออย
‘ไม่เื่อลอออาูสิะ’
‘อแล้วารู้ว่าีหรือไม่ีหรือะ’
‘ลอสิหนูอิน’
เป็นำล่อหลอที่ไ้ผล...เ็หิอินทุอร่อยๆ เยิบเ้าใล้ ทีละน้อยๆ นถูัไว้ในอ้อมพาหาอันอุ่นั
‘เป็นไะ’
อ้อมพาหาอรัแนบแน่น อบอุ่น ทว่า...
‘ร้อน...’ นัวเล็บ่น สีหน้าไม่สู้ีนั ‘ุนอาัวร้อนั เป็นไ้หรือเพะ’
‘เอ...ไม่รู้เหมือนัน่ะ ไม่่อยรู้สึอะไร นอาเ็บ’
นในอ้อมอเยหน้ามอ แววาทั้สสัยและเป็นัวล
‘หนาย...’ พร้อมำถาม เ็น้อยยมือแะรอย้ำรา ‘นี้...’ เลื่อนมาที่มุมปา ‘หรือนี้’
นถูถามไม่อบ แ่ลับมอหล่อนนิ่นาน
‘าหนูอินสวย อาอบ’
เพราะแบบนี้หรือเปล่า ยามที่หล่อนมอระ สิ่แรที่หล่อนเห็นมัะเป็นวา...วาที่เปิเปลือยให้เห็นหัวใ...หัวใที่รัและภัี่อผู้ายเพียนเียว
หม่อมราวศ์อินทุอรสลัศีรษะ ทิ้วามทรำในวัยเยาว์ เยหน้ามอท้อฟ้าสีรามไร้เม ลมเย็นโยมาปะทะใบหน้า ปลายผมพลิ้วไหวไปามแรลม
หาเพียั่วรู่ ปลายผมที่สะบั็ถูรวบไว้ในมืออใรนหนึ่
อินทุอรหันวับ...ส่เสียอุทานเบาๆ เมื่ออยู่ในอ้อมออผู้เป็นสามี
“อุ๊ย...”
“ยืนเหม่ออะไรอยู่ะ ไ้เวลาไปแล้ว่ะ”
อินทุอรเหลือบมอาระเบียลไป เห็นระเป๋าเินทาวาเรียันอยู่ท้ายรถู้
“อโทษเพะ อินมัวแ่ิอะไรเพลินไปหน่อย”
“ิอะไระ มีอาอยู่ในนั้นหรือเปล่า”
ำอบือรอยยิ้ม และแ้มแ่าน ่อนหิสาวะเปลี่ยนเรื่อุย
“เราะไปไหนันหรือเพะ”
“ทะเล่ะ”
อานัยทำให้หล่อนไม่ล้าัอื่นใอี เพราะทรประทับุมพิแผ่วเบาบนหน้าผาอหล่อน
“อา้อไปูานที่นั่นหลายวัน เป็นห่วไม่อยาทิ้หนูอินอยู่ที่นี่นเียว”
หล่อนยิ่ไม่ล้าเอื้อนเอ่ย ไม่ล้ายับัวเมื่ออานัยปัผ่านริมฝีปาลบนลีบปาอหล่อน
...ปัผ่านอย่านุ่มนวล แ่หล่อนลับสะท้านอย่าห้ามไม่อยู่
ความคิดเห็น