คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ยอดชีวัน ภาคพิเศษ บทที่ ๕ - โชคชะตา ๒
ทะเลสีรามว้าไลสุลูหูลูาปราอยู่รหน้า
นานแล้วที่หล่อนไม่ไ้มาเที่ยวทะเล นานนหล่อนัะ ลืมเลือนลิ่นทะเลไปเสียแล้ว
ลิ่น...ที่รั้หนึ่หอมหวานัุหลาบ
เป็นลิ่นอวามรัที่อบอวลอยู่ในอ และสลัฝัแน่นอยู่ในนั้นวบนระทั่วันนี้
หาทรายาวใ้ฝ่าเท้ายามเหยียบลไปให้วามรู้สึนุ่มสบาย หม่อมราวศ์อินทุอรหิ้วรอเท้าไว้นละ้า ะ้าวเินไปามหา เย่ปลายเท้าบ้า ระโบ้า วิ่บ้า ประหนึ่เป็นเ็หิอินทุอรัว้อยในวันวาน
ลื่นัสาระทบฝั่ ผสานับเสียลมโยพั ละม้ายเสียนรีับล่อมให้หัวใหวนนึถึวามหลั
รั้หนึ่...ที่หัวหินับอานัย หล่อนเยับมือเาเินเียันไปเลียบเลาะามายหา ฟัเสียลื่นผสานเสียลมและเสียหัวใอนเอ
ที่แห่นั้นมีวามหลั...วามหลัที่ทำให้หัวใอหล่อนเ้นผิแผไปาเิม...
วามหลัที่อามีเพียหล่อนที่ำไ้ อามีเพียหล่อนที่นึถึ ฝันถึ และไม่เยลืมวบนทุวันนี้
ทุรั้ที่ระลึถึ หัวใอหล่อนะสั่นระรัว
ถึแม้ทะเลในอนนั้นะนละที่ับอนนี้ หล่อน็ยัใสั่นยามไ้เห็น
อินทุอรทอถอนใ ่อนะเยหน้า...เป็นรั้แรในรอบหลายเือนที่หล่อนเยหน้ามอท้อฟ้า้วยรอยยิ้มระ่าา
อานัย้าวมายืนเีย้า สอหัถ์ไพล่ไว้ทา้านหลั เยพัร์มอผืนฟ้า มอหมู่เมที่ล่อลอยอย่าอ้อยอิ่้วยัน
หาเป็นเมื่อ่อน ไ้ยืนมอท้อฟ้า้วยันเ่นนี้ หล่อน็มีวามสุมาแล้ว แ่วันนี้ วามสุนั้นยิ่ท่วมท้นเมื่อทรเอื้อมพาหามาโอบเอวหล่อน รั้หล่อนเ้าสู่อ้อมอุระอันแสนอบอุ่น
อ้อมอที่หล่อนเยใ้ับน้ำายามถูท่านพ่อุ่าหรือ่อว่า
อ้อมอที่หล่อนเยอิแอบแนบิยามีใ
อ้อมอที่เยให้หล่อนพัพิยามหล่อนอ่อนล้า
อินทุอรในวัยสิบเ็ปีย่าสิบแป ร่ำเร่ับารอ่านำราเรียนเพื่อให้สอบเ้ามหาวิทยาลัยให้ไ้ หล่อนอาหลับับานอนอยู่หลายวัน ใ้าำเป็นปื้น ใบหน้าอิโรยและโทรมเสียนไม่อยาพบหน้าใร
‘พัะหน่อยเถอะหนูอิน’
อานัยรัสอย่าเป็นห่ว พลาึปาาในมือหล่อนออ ปิหนัสือบนัหล่อนเลื่อนไปไว้ทาหนึ่
และโยไม่าิทรึหล่อนไปอ แอ่นอุระให้หล่อนไุ้บ
‘หลับบนออาสัพัีไหมะ’
‘ฮื่อ ไม่เอาเพะ’ หล่อนส่ายหน้าปิเสธ วยเินนแ้มแปลั่และใเ้นระรัว ‘อินไม่ใ่...’
ำว่าเ็ๆ ลืนหายลไปในลำอ หล่อนไม่ล้าพูมันออไป เพราะอะไร็ไม่รู้เหมือนัน
หิสาวเยหน้ามอสบเนรอท่านาย แววาบออะไรหลายอย่า อานัยถึไ้ยหัถ์ลูบท้ายทอย
และระเถิบออห่าโยพลัน
‘นั่นสิ อาลืมไป หนูอินไม่ใ่เ็ๆ แบบเมื่อ่อนแล้ว’
หลัาวันนั้น็ทรเว้นระยะระหว่าัน หาไม่ำเป็นะไม่ทรเ้าใล้หล่อนเินว่าหนึ่เมร เพราะัวลเรื่อวามเหมาะสม ยิ่เมื่อหล่อนเป็นู่หมายอฤพลหลานอท่านาย้วยแล้ว ารใล้ิันนเินไปไม่ใ่เรื่อี
ทว่า...แม้เป็นเรื่อที่ถูที่วร แ่ลับทำให้หล่อนใหาย
‘อานัยไม่ไ้ริ้วอะไรอินใ่ไหมเพะ’
‘ริ้ว?’ ทรย้อนถาม่อนสรวลแผ่วในลำพระศอ ‘มีเรื่ออะไรให้ริ้วะ’
‘็...อานัยู...’ หล่อนนิ่รุ่นิอันเหมาะสม นานหลายอึใ เ้าัวึส่ายหน้า ‘่ามันเถอะ่ะ ไม่สำัหรอ’
แ่อานัย็รู้ใหล่อน...รู้ว่าหล่อนอยาะพูในสิ่ใ เมื่อทรวาหัถ์ลบนศีรษะหล่อน ับโยเบาๆ เหมือนเ่นที่เยทำ
‘อายัรัหนูอินเหมือนเิม’
...รัหนูอินเหมือนเิม...เพียำนี้ หัวใอหล่อนเบ่บานฟูฟ่อราวับลูโป่แล้ว
“ืนนี้หนูอินะใร้ายให้อานอนบนพื้นอีหรือเปล่า”
ำถามออานัยทำให้หล่อนื่นาภวั์ อินทุอรเยหน้ามอสบเนร วาะพริบ...ปริบ
“อาอห้อไว้ห้อเียว่ะ”
ทุอย่าระ่าแ่ใ ืนนี้เป็นอีืนที่หล่อน้อนอนห้อเียวับสามี
“หะ...ห้อเียวหรือเพะ”
“่ะ”
ำอบรับหนัแน่น แววเนรเปิเผยและมุ่มั่น...หล่อนไม่อาอร้อให้อานัยอห้อเพิ่มอีห้อไ้ อานัยน่ะื้อยิ่ว่าอะไร นาพระบิายับัับไม่ไ้ นับประสาอะไรับหล่อน หาทรมุ่มั่นในสิ่ใอย่าริัแล้ว ยาที่ใระเปลี่ยนหทัยไ้
“้อนอน...ห้อเียวัน ริๆ หรือเพะ”
“ริ่ะ” ทรับปลายาหล่อน แล้วบีบเบาๆ “สามีภรรยาันนอนแยห้อไม่ไ้เ็า”
“แ่เราไม่ใ่...”
“ถึเป็นเรื่อหลอๆ อา็ไม่ยอม่ะ” สุรเสียเ้มึ้นราวับไม่พอพระทัย ่อนะทออ่อนในอนท้าย “อาไม่อยาให้เรื่ออเรารู้ไปถึทูลหม่อมพ่อ ท่านยัอาารไม่่อยีเท่าไร”
ริอย่าอานัยว่า เมื่อวานอนที่หล่อนไปเยี่ยมท่าน ยัทรูอิโรย สีหน้ายัีเียวและอ่อนล้า ยิ่ฤพลยัไม่ิ่อมาหา ท่านเป็นห่วมา
“อินเ้าใ...ลเพะ” หล่อนลั้นใโพล่ออไป
“ห้อเียวัน็ห้อเียวันเพะ”
“้ออย่านี้สิ ที่รัออา”
‘ที่รัออา’
ถ้อยรัสวนหวามในหัวใ...โธ่...อานัยา อย่ารัสแบบนี้บ่อยๆ เลย หัวใออินแทบะระเบิอยู่แล้ว
อินทุอรเลี่ยหลบสายา ่อนรอยัเินที่ไม่รู้วาะ้อนไ้มาน้อยเพียใ
วามหวานลี่ลุมรอบาย และะอยู่เ่นนั้นไปอีนาน หาไม่เพราะไ้ยินเสียอันุ้นเยอใรนหนึ่
“นัย! หนูอิน!”
เสียที่แสวามื่นเ้น และปลายเสียทออ่อนหวาน
เ่นนี้ หล่อนำไ้แม่น...เสียออาสรา!
หม่อมเ้าหิสราวลีริๆ...ทรมาเที่ยวหัวหินับเพื่อนๆ มีทั้นที่หล่อนรู้ั เยุ้น และนที่ไม่เยพบหน้ามา่อน ทว่าอา นัยลับรู้ัทุน แถมยัูสนิทสนมอี้วย
่วยไม่ไ้หาหล่อนะรู้สึน้อยใอยู่หน่อยๆ...มีหลายอย่าในโลออานัยที่หล่อนไม่รู้ ไม่เยเหยียบย่าเ้าไปภายในนั้น ไม่เยไ้สัมผัส ทว่าอาสราอาะเยไ้สัมผัสมันแล้ว
ใน่ววัยอันร้อนแรออานัย หล่อนยัเป็นเ็น้อย อายุยัไม่ถึสามวบ ึไม่เยไ้เห็นวามเป็นัวนอีอย่าหนึ่ที่ใรๆ ่าบอ
‘หาเรื่อับเาไปทั่ว’
‘ทำัวอย่าะนัเล’
‘๊วนเพื่อนพวนั้นอแอย่าะโร’
‘รอยสับ้าๆ นั่น เอาออไม่ไ้หรือวะ’ ท่านพ่ออหล่อนเปรยอย่าไม่พอพระทัย ‘รำาลูะาริ!’
หล่อนเยเาะประูแอบฟัอย่าอยารู้อยาเห็น ึไ้เห็นรอยสัที่ว่า...อยู่บนเอว้า้ายออานัย เป็นรูปเสือัวเื่อ ูน่าเราม
‘เท่ีนี่ฮะ’
ท่านพ่อไม่โปร แ่อานัยเหมือนะโปรไม่น้อย
‘เวลาไปมีเรื่อับใร พอถอเสื้อปุ๊บ พวปอแหมัน็ลัวไปถึไหน่อไหนแล้วฮะ’
ทรเป็นหนุ่มเลือร้อน ในัเล ถึไหนถึัน แม้พรรพวะพาไปาย หล่อน็เื่อว่าอานัยไม่รั่นร้ามแม้แ่น้อยนิ
...หล่อนไม่เยสัมผัส่วเวลานั้นออานัย ไม่เหมือนับอาสรา
หิสาวมอนทั้สอ้วยรู้สึวูบโหวในอ ยิ่เห็นวามเหมาะสมราวับิ่ทอใบหย หล่อน็ทนไม่ไ้ ้อเินเลี่ย ออมา
อานัยะโนถาม
“หนูอิน! ะไปไหนน่ะ!”
“อไปพัสายาสัประเี๋ยวเพะ” หล่อนะโนอบ
“โอเ เี๋ยวสัพัอาะึ้นไปหา”
อินทุอรเพียพยัหน้า แล้ว้าวับๆ ามา้วยหัวใ หม่นโศ
‘รั่านทรวึ้ วิ
วามรัฝัิ ิมผูพัน
รัเราหวานื่น ทุืนทุวัน
ไม่แปรรัปัน เปลี่ยนใไปให้ใร’ [1]
เสียทุ้มนุ่มลึผสานับเสียเปียโนำาบในโสประสาท แว่ไวหัวใอหล่อนยามไ้มอสบวาู่ม
าสานสบา หล่อนใเ้น มือที่ถือ่ออุหลาบสั่นสะท้าน หล่อนอมันแน่นราวับมันะ่วยลวามประหม่าอหล่อนไ้
‘ีใ้วยนะะที่สอบเ้ามหา’ลัยไ้’
ถ้อยำยินีและรอยยิ้มอใรนนั้นทำให้หล่อนาพร่า เ็มื้น และเป็นสุ
‘อาภูมิใในัวหนูอินริๆ’
มือที่วาลบนศีรษะอหล่อน อุ่นมา...อุ่นนมันวาบลึลมาลาอ
หล่อนรัมือนี้ รัวามรู้สึนี้...และยิ่หลรั เมื่ออานัยรั้ัวหล่อนไปอ
อ้อมอว้า...อุ่นเสมอ
อินทุอรสะุ้เฮือ หล่อนลืมาโพลอยู่บนเีย ใยัเ้นระรัว วามอุ่นวาบลาอยัทิ้ร่อรอยไว้...เป็นร่อรอยแห่วามทรำ เป็นร่อรอยแห่วามฝันที่ทำให้หัวใอหล่อนเริระบำ
หิสาวะพริบาสอสามรั้่อนผ่อนลมหายใยาว เสียารายารโทรทัศน์รายารหนึ่ัวะแว่ว เบานับใวามไม่ไ้ หล่อนเหลือบมอึพบว่าเป็นรายารอนหัว่ำ หันมอนอหน้า่า ผ้าม่านผืนบาถูแ้มไว้เล็น้อยทำให้เห็นว่าเบื้อนอเริ่มสลัวรา พระอาทิย์ลาลับอบฟ้าไปสัพัแล้ว
ิ้วเรียวสวยเลิึ้น...ทำไมอานัยยัไม่ึ้นมา
หล่อนเหลียวมอรอบายพบเพียวามว่าเปล่า ลุไปูในห้อน้ำ็ไม่พบใร...อานัยไปไหนนะ
้วยวามเป็นห่ว หล่อนึัสินใลไปาม
หิสาวปิโทรทัศน์ หวีผม ทาแป้บนใบหน้า และเิมลิปสิเล็น้อย านั้นึ้าวออาห้อ
หม่อมราวศ์อินทุอรเินไปหลัโรแรม รุที่พบอา สราเมื่อรึ่ั่วโม่อน เหลียวมอหาแ่็ไม่พบแม้แ่เาอนทั้สอ
หายไปไหนนะ
พึมพำับัวเอพลา้าวับๆ เ้าไปในโรแรม ผ่านล็อบบี้ไปยัประูทาเ้า เินสวนนัท่อเที่ยวนอื่นๆ ออไป้านนอ หล่อนหันมอ้ายวา ะผ่านลานอรถมาถึประูทาเ้าโรแรม ฝั่ร้ามนั้นเอ อานัยอยู่รนั้น...อีฟาถนน ทรำลัรัสอะไรบาอย่าับอาสรา
อินทุอรยืนนิ่ ำลัั่ใว่าวระเ้าไปหาหรือลับเ้าไปในโรแรมี
ในวินาทีที่หล่อนำลัะ้าวออไป แนเรียวยาวอ อาสรา็ยึ้นโอบรอบลำอออานัย ่อนผู้เป็นเ้าอะเอนศีรษะบลบนอว้า
อานัยไม่ไ้ออบในทีแร แ่เมื่ออีฝ่ายระิบบาอย่า มือให่ึยึ้นมาแะเอว
เพียเท่านั้น หล่อน็ไม่เห็นอะไรอีนอาม่านน้ำาอนเอ อินทุอรัริมฝีปาแล้วหันวับ เบือนหน้าหนีาภาพอันบาาบาในั้น
แ้าอ่อนแรน้อเาะำแพรั้วไว้ หิสาวสูลมหายใลึ่อนเยหน้าึ้น มอท้อฟ้าเบื้อบน้วยไม่อยาให้ใรเห็นน้ำา โยเพาะ่อหน้าอาสราและอานัย
ในอนที่หล่อนำลัะหันหลัลับเ้าไปในโรแรม ู่ๆ รถยน์ันที่ับรหน้าเิเสียหลั พุ่เ้าหาหล่อน อินทุอรเบิาโพล รีบระโหลบ หาไม่ทันเสียแล้ว
โรม!
เสียนั้นัสะท้อน้อ พร้อมับแรระแท หล่อนปวแปลบ่อนะาหนึบไปทั้ร่า
วินาทีหลัานั้นือวามำมื หล่อนไม่รับรู้สิ่ใอีเลย!
ความคิดเห็น