คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ ๑๐.๑
...ผมะทำใหุ้ประทับใไม่รู้ลืม...
เสียห้าวลึสะท้อน้อลับไปลับมาในวามิที่เลื่อนลอยอพริสา
นัวโยัฝารอยุมพิแนบเนื้อเนินสล้าและอออหิสาวล่อมให้หล่อนหลใหลเลิบเลิ้มไปับสัมผัสอันวนปรารถนานั้น
หัวใอหล่อนเ้นแร ถี่ระรัว และเป็นัหวะไปพร้อมับ รุสลัน ทุรั้ที่ริมฝีปาอุ่นัทาบทับลบนเนื้อนวล
ร่าบาแทบสะุ้อย่าไม่รู้ัว ทั้ใหนัเ้าเมื่อสัมผัสถึวามหนาวเย็นที่โยพัเ้ามา
อนนั้นเอที่หล่อนรู้สึไ้ถึวามเปลือยเปล่าอนเอ
อ้อมแนแ็แรอเายัระับรอบเอวบาไว้แน่น อีทั้ยัลูบไล้ผิวเนื้อนวลเนียนาวผ่ออย่าเรียร้อ้อาร
พริสาพยายามเรียสิอัวเอให้ลับืนมาโยารใ้มือยันอเ้าไว้ และเบนหน้าให้ห่าารัศมีารรุรานออีฝ่าย
“ปล่อยัน...ุทำแบบนี้ไม่ไ้นะะ...”
“ทำไมผมะทำไม่ไ้ ุเสียใมาหรือไับารที่้อเป็นเมียอผม
เป็นราินีออาฟาห์ิมันไม่เพียพอสำหรับุหรือ”
“มันไม่ใ่วามรั ันไม่้อารไ้ยศถาบรราศัิ์
ไม่้อารเป็นราินีออาฟาห์ิ และที่สำั ันไม่ไ้รัุ!”
พริสาโ้ลับ้วยน้ำเสียแผ่วเบาระนสั่นเรือ
“ันไม่ับุที่นี่ลอไปไม่ไ้หรอ่ะ”
ประายาแห่อำนาผู้ไม่เยมีผู้ใล้า่อร้วยวาวะวับุอเพลินที่โหมระพือ
ำปิเสธอย่าสิ้นไรเยื่อใยที่เาไม่เยไ้รับาผู้ใลับเปล่ออาเรียวปาอิ่มน่าเิวนอผู้หินนี้
“ุ้อยินีที่ะไ้เป็นเมียผมในสัวัน ริา”
เาประทับรอยุมพิลบนเรียวปาอิ่มอีรั้ มือที่หยุารรุรานเริ่มทำหน้าที่อมันอีโยไม่รีรอ
เาเร่เร้าและเรียร้อให้หล่อนหลใหลอยู่ในวัวนแห่วามปรารถนาที่เาบรรสร้าึ้นอีรั้
พริสาแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรเมื่อนัวโอุ้มหล่อนวาลบนเรียหนานุ่มแสนสบายและามมาร่อมัวหล่อนไว้ ริมฝีปาเฝ้าปรนเปรอวามหอมหวานไปทั่วทั้ใบหน้า
รวมถึทรวอเ่ึวนสัมผัส หิสาวเผลอราออมาอย่าลืมัวเมื่อรุสลันไล้ลิ้นปัผ่านเบาๆ รเม็บัวสีมพูที่ละม้ายรอรับสัมผัสาเาอย่าเ็มใ
“ไม่...ันไม่ยอม ปล่อยนะ...”
สิที่ยัเหลืออยู่เพียน้อยนิทำให้หล่อนพร่ำบอออไปเ่นนั้น
แ่มันลับแผ่วเบานแทบไม่ไ้ยิน
พริสาหายใสะท้อนแรเ่นเียวับรุสลันที่ประายาแห่วามโรธลับแปรเปลี่ยนเป็นลุโน้วยวามรู้สึลึๆ ที่เ็บไว้มานาน
...วาพาอินทรีที่สยายปีว้าเรียมพร้อมโบินเหยื่อที่อยู่ในำมืออน...
“าวันนี้ไป ุ้อเป็นอผมทั้ายและใ”
ำประาศิแผ่วเบา ทว่าลับรารึแน่นในหัวใอนฟัอย่าที่สุ
เสียห้าวลึสะท้อน้อไปมาท่ามลาวามิสับสนและวามรู้สึแปลประหลาที่เาเป็นฝ่าย่อมันึ้นมา...วามรู้สึอยาลิ้มลอ หวาลัว อิ่มเอิบ และทรมานในราวเียวัน
พริสาราแผ่วเบาอย่าไม่รู้ัวิมริมหูอรุสลัน
เมื่อเาทาบทับลมา้วยแผ่นายที่เปลือยเปล่า และเบียายเ้ามาิน หมายะสัมผัสร่าายอหล่อนทุอทุมุม
หัวใอพริสาเ้นแรแทบะพลัออมานออ เมื่อเาพยายามแทรบาสิ่บาอย่าเ้ามาในร่าายอหล่อน
หิสาวพยายามร้อห้าม แ่็ถูอีฝ่ายประบริมฝีปาลมาสะลั้นเสียนั้นไว้
เายัรีรอ...รอให้หล่อนล้อยามและร่วมเินทาฝ่าพายุอันเร่าร้อนไปพร้อมัน
“ุเป็นอผม ริา” รุสลันระิบเสียแหบพร่าท่ามลาลมหายใที่หอบระเส่าอทั้สอ
ลิ่นอวามปรารถนารุ่นำายไปทั่วห้อ บวับวามไร้เียสาอพริสาแล้ว ยิ่ทำให้เาอยาะถาโถมร่าทั้ร่าลไปในราวเียว
หาเายัรั้รอ...เพราะำที่ประาศไว้ั้แ่้น...เาะทำให้หล่อนประทับใไม่รู้ลืม...
รุสลันลาลิ้นผ่านยออเ่ึ และวัผ่านไปมานพริสาแทบสะลั้นเสียร้อไว้ไม่ไหว หล่อนไ้แ่ิมือลบนเียแน่น เฝ้าบริภาษอีฝ่ายที่ทำหน้าาสุสมราวับมีวามสุนัหนา
ผิับัวหล่อนอย่าที่สุ
“ุใร้าย...” เพียสามำ เสียอหล่อน็ลืนหายลไปในลำอเพราะถูปิ้วยเรียวปาไ้รูปอเาอีรั้
มือให่ยัลูบไล้ไปทั่วผิวายอพริสาทุอทุมุมราวับเา้อารเ็บเี่ยววามหอมหวานและร่อรอยเนียนนุ่มาหล่อนให้ไ้มาที่สุ
“ผม้อารุมาที่สุ!”
สิ้นเสียนั้น หล่อน็แทบาใเมื่อรุสลันบเบียายราวเียว
ลาหล่อนให้มิ่ลสู่หุบเหวลึ
หล่อนหวีร้อ และเสียนั้นทำให้เา้อุมพิปลอบประโลมเบาๆ
บนหน้าผามนและพวแ้มนุ่ม
“ไม่้อลัว ริา ผมบอแล้วว่าผมะทำใหุ้ประทับใ”
วามเ็บปวาหายไปแล้วเมื่อายหนุ่มถาโถมเ้ามา อีรั้ รั้นี้ือวามอึอัับแน่นและวามเสียว่านแบบที่หล่อนไม่เยไ้รับาใร พริสาบิายเร่า เล็บิลบนผ้าปูเียหนัึ้น ลมหายใหอบระั้นเมื่อเาพาหล่อนสู่หุบเหวลึอีรั้่อนที่ะพาหล่อนล่อลอยสู่สรวสวรร์อันแสนหฤหรรษ์
วามปรารถนาที่แสนหวานละม้ายบล้วยวามทรมานและวามสุ
เมื่อพริสาเรียื่ออเาเป็นรั้สุท้าย่อนะหมสิ้นเรี่ยวแรเหนื่อยหอบนอนหลับาสนิทอยู่บนเีย
รุสลันยัระออร่าบาที่ื้นเหื่อราวับลัวว่าหล่อนะเลือนหายไป
ริมฝีปาอุ่นัยัประพรมุมพิและปลอบประโลมไม่หยุหย่อน ยิ่เมื่อหยน้ำใสๆ รินไหลาปลายหาาอพริสาแล้ว
เา็ยินที่ะูับสิ่นั้นไว้
“ร้อไห้ทำไม เป็นเมียผมมันทรมานนัหรือ”
“เลยแบบัน ไม่มีทาไ้ถูยย่อให้เป็นถึเมียหรอ่ะ”
ำยอย้อนแผ่วโหย วหน้านวลีเียวนรุสลัน้อยมือึ้นลูบไล้ใบหน้าอหล่อน...แผ่วเบา นุ่มนวล และทะนุถนอมอย่าที่สุ
“ผมอุแ่านแล้ว ริา แุ่ไม่ยอมลเอ่าหา”
“ันไม่...” เสียอหล่อนาหายเมืออีฝ่ายประทับริมฝีปาลมาอีรั้
“ผมไม่อยาไ้ยินำนั้น เ็บำอุไว้เถอะริา
เพราะสัวันุะ้อเปลี่ยนใ”
เสียห้าวลึลอผ่านลำออเาอย่าหนัแน่น มั่น
และทะนน นพริสานึหมั่นไส้ ผลันที่ออยู่ออห่า แล้วหันหลัให้เา
“ไม่มีทา ันไม่ใ่นที่เปลี่ยนใอะไร่ายๆ
สำหรับันำว่าไม่ ็ือไม่! รู้ไว้ะ้วย”
“มัน็ไม่เสมอไปหรอริา”
รุสลันไม่ยอมให้หล่อนห่าหายาอ้อมออเาแม้สัเสี้ยววินาที ายหนุ่มระะร่าบาให้หมุนัวลับมาบอเาอีรั้ และโยไม่รีรอ เาทาบทับริมฝีปาอุ่นัลบนลีบปาสีุหลาบที่เริ่มเย็นื
่อนะวัลิ้นแทรเ้าไปูับวามหวานในโพรปานุ่มท่ามลาวามใอหล่อน
“เอ๊ะ ุ ะทำอะไร”
หล่อนถามออไปโยอัโนมัิเมื่อมือไม้อเาเริ่มไม่อยู่สุอีรั้
“ผมอยาให้ืนนีุ้มีวามสุที่สุ”
เาใ้ัวึ้นร่อมหิสาวอีรั้ ริมฝีปาอเายัรุ่มร้อนและเรียร้อ้อารเหมือนเย
นพริสาถึับราอย่าไม่อยาเื่อ
“ันเหนื่อย อยาหลับแล้ว ปล่อยันนะ นบ้า!”
ไม่ว่าหล่อนะิ้นรนและร้อห้ามสัเท่าไหร่ ทว่าประายสีำในวาลับวาวโรน์
ายวาบถึวาม้อารอย่าไม่ปิบั
“ผมไม่ให้หลับ ุ็หลับไม่ไ้”
“นเผ็าร!”
ำ่าเล็ลอออมาไ้เพียเท่านั้น เพราะรุสลันใ้ปาประบปิ
แล้วเริ่มบรรเลวามหอมหวานแห่รัให้แ่หล่อนอีรั้
มันือวามหอมหวานที่รัรึเาและหล่อนให้แนบสนิทเป็นเนื้อเียวันลอาล
“ุเป็นอผมานี้ และลอไป...”
ความคิดเห็น