คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : THE HATE 1 พบกันอีกครั้ง(รีรัน)
NIGHTMARE
“ไม่เป็นไรอ่ะ
แ่เราอยาเลี้ยแมวั อยู่นเียวมันเหายัไไม่รู้สิ” ผมอบลับไปพร้อมับหันไปยิ้มให้
ไม่ไ้แถหรอนะ แ่ว่า ผมอยาไ้แมวมาเลี้ยริๆ นะ ผม อยู่นเียว เพราะบ้านผมไม่ไ้รวยมาเท่าไหร่ ผมเลยออมาทำานไปส่ัวเอเรียนเพราะไม่อยารบวนพ่อแม่ท่านมา
แ่ท่านทำานปิ็เหนื่อยะแย่ ถ้า้อมาส่เสียผม วุ่นวายน่าู
วันไหนผมทำานไ้เินเยอะๆ็ะส่ลับบ้าน
ผมเป็นเ็ีนะเนี่ย
“โอ๊ย เ็บนะ! เฟ้ย”ผมร้อออมาัลั่น
นนหันมามอเพราะเสียอผมที่เผลอะโนออไป ผมหันมอรอบๆ็พบสายที่้อมอมา น้ำาผมเริ่มลอออมาเหมือนนะร้อไห้
แ่็้อเ็บน้ำา ไว้ ผมเป็นลูผู้ายร้อไห้มันไม่ี
“เฮ้ย ร้อทำไม อย่าร้อิๆ อายเาเฟ้ย ฮ่าๆๆ”มันพู่อนะหัวเราะออมา แ่ผมนี่ิร้อไห้หนัว่าเิม ริๆมัน็รู้นะ ว่าผมร้อไห้ทำไม
น้ำาผมไหลราวับเื่อนแ ผมโผเ้า่อนมัน ่อนะเอาหน้าุออมันไว้
“เฮ้ย เป็นไรมาป่ะ ลูแมวน้อย” มันเอามือลูบหัวผมเบาๆนยุ่ไปหม
่อน้มลมามอหน้าผมใล้ๆนผมนั้น้อหอหนี้วยวามเินอาย
“เอ้า บอไ้ยัว่าร้อไห้ทำไม”
“อ่า
เราไม่มีัอ่ะ” นนอ่ะนะ
ว่าะเอาเ็บา้า้าถนนมาเลี้ย ็ไม่ไ้ไม่รู้ว่ามีโรอะไรรึเปล่าอันราย
“อือ! อบุนะ!”
ศูนย์าร้า
NIGHTMARE
“โอ๊ย!”ผมร้อออมาทันทีที่ถูผลัอย่านหลัผมฟาับผนัระเบื้อ่อนผมะสะบัหัวเบาๆเรียสิัวเอลับมา
สายาอผมวามอไปยัสถานที่รอบๆ ใ่แล้ว นี่มัน...ห้อน้ำ
ผลั!
“หึหึหึ ไม่ไ้เอันนานเลยนะ ไนท์แมร์”
ป้าบ!
“ใหู้ย้อนวามหลัไหม?”มันพูเสียเรียบพร้อมับรอยยิ้มที่น่ายะแยเผยึ้นบนในหน้าอมัน่อนที่ผมะสัเไ้ว่า
มืออมันนั้นำหมัแน่นนเส้นเลือปู
าผมเบิว้าทันทีที่รู้ว่ามันะทำอะไรแ่สายไปแล้ว หมันั้นถูส่เ้ามาท้อผมสามรั้อย่าแรนระอั่
“อั่…”ร่าอผมทรุลับพื้นทันทีสิอผมเริ่มเรือนลา
วาเริ่มพร่ามัว่อนที่เปลือาหนัอึ้นั้นะ่อยๆหลับล
ภาพสุท้ายที่ผมเห็นือมันแบผมึ้นพาบ่า่อนผมะสลบไป
อ่า อยู่ๆมัน็หายไปเยเลยรับ
ผมนั่รอนานแล้ว็ไม่ลับมาสัที โทรศัพท์็ปิเรื่อ ผมเริ่มเป็นห่วะแล้วสิ
ลูแมวน้อยอผมหายไปไหนนะหรือว่าลาสัหร์อผมนั้นะเป็นริไม่หรอมั้..ผมหยุยืนพิที่มุมเสาอยู่สัระยะ่อนะเริ่มทำารามหาัวไนท์แมร์เพื่อนรัอผม่อไป
แฮ่
แฮ่
ผมหอบอย่าเหนื่อยๆาารวิ่มาเือบรึ่ั่วโมในารามหาบุลที่ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ไหนแล้วผมยแนึ้นปาเหื่อแบบลวๆ่อนุิึ้นมาในใว่า
“เอ๊ะ หรือว่าลับบ้านไปแล้วนะไม่สิถ้ามันลับมันะ้อโทรมาบอผมไม่น่าะหายไป ื้อๆแบบนี้” ผมนั่ลบนเ้าอี้ไม่สีฟ้ารบันไเลื่อนเผื่อมันะึ้นบันไเลื่อนึ้นมาผมัสินใล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเล้วหยิบโทรศัพท์ออมาไปหามันอีรั้เผื่อว่า
มันอาามหาผมอยู่แล้วเปิโทรศัพท์อยู่็ไ้
(“ฮัลโหล”)
“ฮัลโหล แมวน้อย อยู่ไหนันามหานายอยู่นะ”
(“ใร…”)
“นาย ไม่ใ่แมวน้อย”ผมั้สิ่อนะประมวลไ้ว่า
มันไม่ใ่เสียแมวน้อยอผม เสียนี้มันเย็นาเินไป แ่เสียใรันนะ
(“ใร”)เสียปลายสายอบลับมาอย่าเยือเย็นนนผมลุู่
“ผะ ผม เป็นเพื่อนไนท์แมร์”เสียผมเริ่มสั่นะแล้วำสรรพนามที่เรียเริ่มเปลี่ยน เมื่อผมพอะเาไ้ว่าเ้าอเสียที่รับโทรศัพท์นี้เป็นเสียใร อเถอะอย่าให้เป็นอย่าที่ผมิเลยถ้าเป็นแบบนั้นริๆลูแมวน้อยอผมะ อยู่ในอันรายแน่ๆ
(“….”)เสียปลายสายเียบอีรั้
่อนที่มันะัสายไป
VERMILLION
“อืม…”ผมมอเรือนร่าสีาวเนียนที่เพิ่ะไ้สิ
ื่นึ้นมา อย่า้าๆ แ่โทษนะ ผมมันใร้อน..ผมิหัวมันระแทลับพื้นห้อนไ้ยินเสียร้ออมันออมา
“โอ๊ย!”
“ร้อออมาอีสิ ร้อัๆ”ผมิหัวมันระแทับผนันหัวมันแ
เลืออาบไหลลมาท่วม
“ไม่นะ ปล่อยผมไป ผะผมลัวแล้ว””วาและเสียสั่นระริน้ำาไหลอาบแ้มสายา้อมาที่ผมอย่าอ้อนวอน
แ่ไม่หรอนะผมไม่มีวันที่ผมะปล่อยมันไปอีแน่ผมวรปล่อยมันให้นอนอาบเลือทั้แบบนั้น
แ่ไม่ ยัไมัน็ยัไม่พอใผม ผมเินออไปนอห้อ็เอนรับใ้อผม
“อ้าว ุหนู ไ้สุนััวใหม่แล้วหรอะ”
“รับ ัวให่ะ้วย ุป้า่วยไปเรียม
น้ำเลือหลายๆถันะรับ ผมะเอาไปอาบน้ำให้มันนะ”ผมพูพร้อมับแสยะยิ้มที่มุมปา
“ะีหรอ ให้ป้ายเ้าไปให้ไหม”
“ไม่้อ” ผมอบแ่นั้นนใ้็่าแยย้ายลับไป
ผม็ลมือแบถัน้ำไปเทในอ่าทีละถั ทีละถั นอ่าเ็มพอี
“ยะ..อย่า ทำอะไรผมเลยนะ ผมลัวแล้วๆ”ผมมอร่าบาที่นอนร้ออผมอย่าน่าเวทนา ผม็เห็นในะรับ
แ่มันทำับผมไว้เ็บแสบมา มัน้อใ้สิ่ที่มันทำไว้ับผมอย่าสาสม ผมเ็บมัน้อเ็บว่าร้อยเท่าพันเท่า
ป้าป!
ผมยฝ่ามือ่อนบเ้าไปที่ใบหน้าเนียนาวึ่บันี้อาบโไป้วยเลือาฝีมืออผม
“โอ๊ย หยุเถอะ ผมเ็บ…”
สายาผม้ออยู่ที่ร่าบาอย่าไม่ว่าา
อ่า ผมไม่ฟัเสียอะไรอมันทั้นั้น ราวับว่าถูรอบำ้วยอะไรบาอย่า
่อนรอยยิ้มะเผยึ้นมาที่มุมปา ผมัสินใ้อนัวมันึ้น ในท่าเ้าสาว่อนะพาร่ามันเ้าไปห้อน้ำ
และแน่นอนผมไม่ลืมที่ะหยิบโ่อผมิมา ะลืมไ้ยัไล่ะอเล่นิ้นโปรเียว
เมื่อเท้าอผมเหยียบลบนพื้น้าวสะอา ผมเบ้ปาเล็น้อยเพราะวามเย็นที่แล่นเ้ามาในเท้า
“มึวรีในะ ที่ไม่ไ้ยืนบนพื้นเย็นๆแบบนี้”
ผมเอ่ยปาพูับร่าเล็ในอ้อมแน่อนโยนนร่าบาที่ร่าายเ็มไป้วยบาแผลลับอ่าน้ำเลือที่ถูัเรียมไว้เมื่อสัรู่
“อะ โอ๊ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!”ร่าบาร้อลั่นทันทีที่แผลามัว ระทบับน้ำเลือ ผม้อมอร่าบาที่ำลัะเียะายึ้นมาาอ่าน้ำเลือ้วยสายาเย็นยะ เยือ
ุบ!
วามพยายามอมันเหมือนะสำเร็
มันออมาาอ่าน้ำไ้ แ่ ไม่ มัน้อไม่ใ่แบบนี้
ผมอุ้มมันลไปแ่น้ำเลือใหม่ แ่ราวนี้ผมล่ามโ่เอาไว้ันหนี
“อย่า อย่าทำับผมแบบนี้ ผมยอมแล้วๆๆ”ร่าบาสั่นระริอ้อนวอนผม
หึ ผมะเห็นใหน่อย็ไ้นะ
“ยอมริหรอ”
“รับ”สิ้นเสียอบรับผม็ปลโ่ออ่อนะอุ้มึ้นาอ่าน้ำลับเ้ามาในห้อ
ผมเหลือบมอนาฬิา
“สอทุ่มแล้วหรอ”
“ะหิวสินะ”ผมนั่ลถาม้าๆร่าบาที่นั่ัวสั่นอยู่
ร่าบาพยัหน้าเล็น้อย ทำให้ผมนึอะไรสนุๆไ้
“ินะ”อ่า..ะไว้ใผมล่ะสิที่ผมไม่วายาพิษมันแน่นอน
ถึยอมินนะ
“ะ อบุนะ”ร่าบาทำท่าะรับถ้วยโ๊ามืออผม
แผละ!
“เอ้าินสิ!”ผมหัวร่าบานหัวุ่มลไปในโ๊ที่ผมเทไว้บนพื้น
“โอ๊ย..อื้อ..”มันร้อออมาทันทีที่ผิหน้าโนับโ๊ร้อนๆมันพยายามัืนโยารพยายามเยหัวึ้นมาผม็ลไปอี
“เลียสิ ินให้หม”ผมิหัวมันระแทับพื้นนหน้ามันเลอะแ่โ๊เ็มไปหม
นร่าบา้อำใเลีย
“ีมา หมาน้อยอัน”ผมพูทิ้ท้าย่อนะเะเ้าที่ท้อมันอย่าแรทีหนึ่
แล้วเินออไปปล่อยร่าบาไว้ในห้อทั้แบบนั้น
ความคิดเห็น