คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : มนตราบทที่ 30: สาส์นจากโซโลมอน
มนราบทที่ 30
สาส์นาโโลมอน
โรเรียนที่มินราับเนเรียนอยู่
สอสาวำลันั่อยู่รม้าหินในสวนหย่อมอโรเรียน บรรยาาศโยรอบร่มรื่นเพราะมี้นไม้ให่ปลูให้ร่มเาอยู่ รอบ้า็ห้อมล้อมไป้วยไม้พุ่มที่อออไม้เล็ๆ น่ารัเ็ม้น
“ไ้่าวว่า มินราไม่สบายนี่นา พวเราเลยเอาอาหารมาให้ ะไ้แ็แร” มาลฟาสพูพลาเปิระเป๋าหนัสีน้ำาลออ ่อนะหยิบอาหารแปลๆ ออมามามายนับไม่ถ้วน
“เนื้อมัราแห้ เนื้อพัี้ราอส าลามานเอร์อบภูเาไฟ..” มาลฟาสร่ายรายื่ออาหารแ่ละอย่าที่หยิบออมา
“ อ้อ! อามอนบอว่าะ้มุปลูาแะมาให้ บำรุร่าายีนะ” ราอุมเสริมอีแร
ในะที่มินราทำหน้าพะอืพะอมเหมือนะอาเียน เนเอ็ทำหน้าเหยเ ยะแยอาหารพวนี้เ็มที่
“นี่มันอะไรันเนี่ย อย่าบอนะว่า พวนายินอพวนี้เป็นประำน่ะ” เนถาม้วยสีหน้าหวาๆ
“็ใ่น่ะสิ พวมนุษย์ินสัว์ไปั้หลายอย่า แล้วะให้พวเราินอะไรล่ะ” มาลฟาสอบพลาัเนื้อมัราแห้ไปำหนึ่ ปา็เี้ยวหมุบหมับอย่าสบายใ
มินรายมือึ้นะปบปาพลาทำท่าเหมือนลื่นไส้ เนื้อมัร? ินเ้าไปไ้ยัไน่ะ
“่ำๆ มินราลอินูสิ” มาลฟาสยื่นเนื้อที่เหลือให้
มินราเหลือบมอิ้นเนื้อสีแล้ำนั้น ่อนะาลอยสลบไป
“เฮ้ย! มิน์!! เ้าพวบ้า! เอาอพวนี้ออไปเลยนะ มิน์เป็นลมไปแล้ว เห็นไหม” เนวาะที่มือ็เย่าเรียสิเพื่อนที่วิาลอยออทาปาไปแล้ว
“มันไม่ไ้แย่นานั้นสัหน่อย มัน็เหมือนเนื้อที่มนุษย์ินันนั่นแหละ” ราอุมเถียเสียแ็
“อะไร็่าเหอะน่า!! มิน์ะไ้ึ้นอีหรือเปล่า็ไม่รู้” เนเอาสมุมาโบแทนพั แล้วรื้อเอายามมาให้เพื่อนรัม
“สสัย้อไปามาร์บัสอีรอบแล้วมั้” มาลฟาสเอ่ย้วยน้ำเสียทีเล่นทีริ
“ถ้าพวนายยัไม่เอาอาหารพวนี้ออไป ันะเอาน้ำมน์สาใส่แน่!!” เนเอ่ย้วยสีหน้าริั
“เอาสิ พว้าไม่ใ่ผี ไม่ลัวน้ำมน์หรอน่า” ราอุมแลบลิ้นปลิ้นาอย่าไม่เรลัว
“ั้นเอนี่เลย หวายเสสำนัอาารย์ XXX” เนล้วหยิบไม้เรียวออมาาระเป๋าพลาเื้อไม้วิ่เ้าไปใล้แฝนร
“โห นี่ะีันเลยเหรอ ฝันไปเถอะ ้ายอมให้มินราีนเียวเท่านั้นล่ะ” มาลฟาสเอ่ยพลาเหาะึ้นไปบนฟ้า ราอุมเอ็รีบเหาะามไปิๆ
“ย๊า!! อย่าให้ันเหาะไ้นะ เอีแน่!” เนฟาไม้เรียวับ้นไม้อย่าเ็บใ
เพียะ!
เนรู้สึว่าไม้ฟาไปโนอะไรบาอย่าที่นิ่มๆ ่าาลำ้นอ้นไม้ ึหันไปมอ แล้ว็พบับสีหน้านิ่เรียบอไพมอน
“หวา! ไพมอน นายมาเมื่อไหร่เนี่ย” เนระโถอยห่าาหนุ่มหน้าหวานพลาไพล่มือไว้้านหลัเพื่อ่อนไม้เรียว
“มาอนที่เ้าฟาไม้เรียวมาพอี” ไพมอนอบเสียเรียบ
“เอ่อ ..ันอโท..” ยัไม่ทันที่เนะเอ่ยำอโทษบ ไพมอน็หันไปสนใมินราแทน
“นี่นายท่านยัไม่หายป่วยอีหรือ?” ไพมอนหันมาถามู่แฝ
“มินราสลบไปน่ะ เพราะ็อ ับอาหารมาไปหน่อย” ราอุมอบ้วยรอยยิ้มแห้ๆ
ไพมอนมอร่าที่สลบสไลอยู่บนเ้าอี้ม้าหิน ปา็ยับท่อาถา้วยภาษาแปลๆ นเิลูไฟสีเียวเรือลอยเ้าไปหามินรา
พริ้~
เปลือานวละพริบถี่ๆ อยู่สอสามรั้ ่อนะเปิออ เ้าอนัยน์าสีนิล่อยๆ ลุึ้นาเ้าอี้อย่าวย
“พาย? มาั้แ่เมื่อไหร่๊ะ” มินราถาม้วยสีหน้าวย วาเ็มไป้วยเรื่อหมายำถาม
“้ามีเรื่อสำั ที่้อุยับท่าน.. เี๋ยวนี้” ไพมอนเอ่ยเสียเรียบ แ่แฝไป้วยวามริั
“แ่อีเี๋ยว ัน้อลับไปเ้าเรียนแล้วนะ” มินราแย้
“ไม่้อห่วอรับ ้าะใ้เวทหยุเวลาให้” ไพมอนเอ่ยพลาวามือเป็นวลมลาอาาศ และปราหน้าปันาฬิาโบราึ้น
“หยุ” ไพมอนสั่ เ็มบนนาฬิาึหยุนิ่ล ่อนที่เาะหันมาหามินรา
“ับมือ้าไว้อรับ” ไพมอนยื่นมือมา้าหน้า
มินรายื่นไปับอย่าว่า่าย แล้ว็เป็นไปอย่าที่ิ เธอรู้สึเหมือนโนระาอย่าแร แล้ว็มาโผล่ในสถานที่ใหม่ที่ไม่รู้ัอีรั้
“ที่นี่ือ..? ” มินราถามอย่าสสัย
“ปราสาทอ้าอรับ” ไพมอนอบพลาเินนำมินราให้เินไปามทาที่ปู้วยพรมสีเียวมร
‘สวยัเลย’ มินรามอไปรอบๆ ้วยวามละลานา ปราสาทอไพมอนแ่้วยเรื่อเรือนสีทออร่ามวิบวับ (ึ่น่าะเป็นทอำแท้) และผ้าม่านสีเียวมร พรมผืนยาวที่เธอเินอยู่็เย็บ้วยลวลายประีามทีู่ลัษะแล้ว น่าะเป็นรูปมัร
‘โห แันนี่สวยั แพมาไหมนะ’ มินรามอทานู้นทีทานี้ทีอย่าสนใ นไพมอนที่แอบหันมามอถึับอมยิ้ม้วยวามเอ็นู
“ผ้าม่านอันนู้นปัเป็นรูปหส์้วย อุ้ย!” มินราอุทาน เมื่ออยู่ๆ ปีศา้าหน้า็หยุเินนใบหน้าอเธอนับหลัเาเ็มๆ
“อูย..อโทษ่ะ” มินราใ้มือนวหน้าผาัวเอเบาๆ พลา้อมศรีษะเป็นารอโทษ
“ห้อนี่ล่ะอรับ” ไพมอนเอ่ย
เ้าอผนึมนราะโหน้ามาูุหมายปลายทาที่ไพมอนว่า แล้ว็พบับบานประูสีทอที่สลัรลาระหว่ารอย่อทั้สอบานเป็นอัษรภาษาอัฤษว่า ‘S’
“เอส?” มินราเอ่ยออมาเบาๆ
ไพมอนยมือึ้นทาบับบานประูเบาๆ ประู็แ้มออเอโยอัโนมัิ เาผายมือเป็นารเื้อเิให้เ็สาวเ้าไป่อน
“อบุ่ะ” มินราเินผ่านายหนุ่มเ้าไปในห้อ ่อนะปิท้าย้วยไพมอนที่ามเ้าไป
ปึ!
บานประูสีทอปิสนิทเ้าหาันทันที หามอาภายนอะพบว่ารอย่อระหว่าประูทั้สอบาน่อยๆ สมานเ้าหาันเป็นเนื้อเียว นใรที่เินผ่านไปมา่า็ิว่า มันเป็นเพียประิมารรมนูนสูที่สลัำว่า ‘S’ เท่านั้น
ึ ึ ึ
ึ!
เสีย้าวเท้าที่ัเป็นัหวะสม่ำเสมอหยุะัละทันหัน เพราะเ้าอเสียฝีเท้าำลัเยหน้ามอไปรอบๆ อย่าแปลใ ทุสิ่ที่อยู่รอบัวเาล้วนหยุนิ่ ปราศาารเลื่อนไหว แม้แ่ลมพั็ไม่มี
“นี่มันเิอะไรึ้นันเนี่ย” ายหนุ่มในเรื่อแบบนัเรียน เ้าอเส้นผมสีทอ วาามอไปรอบๆ โรเรียนอย่าน
“หรือว่า..เวทหยุเวลา?” พันพลเบิาว้าอย่าใ เมื่อ้นพบ้นเหุอเรื่อ
“ใรันที่เป็นนใ้เวทนี้ มินราเหรอ?” พันพลหัน้ายหันวามอหานที่นึถึ แ่แล้วเสียอันทรอำนา็ัึ้น
‘พั’
“ท่าน! ท่านปราัวเ่นนี้ แสว่า มินรา้อมีส่วนเี่ยว้อใ่ไหมรับ” พันพลหันมามอ้นเสีย
ายหนุ่มผู้มีใบหน้าเหมือนพันพลราวับฝาแฝ ่ารที่มีเส้นผมสีำสนิทและวาสีแเท่านั้น ยืนออเหมือนำลัเร่เรียับอะไรบาอย่า
ริมฝีปาสีแสเอ่ยว่า
‘ใ่ แ่นาไม่ใ่ผู้ร่ายเวทอย่าที่เ้าเ้าใ ไพมอน ปีศารับใ้อนาเป็นผู้ร่ายเวท’
“ไพมอน? ปีศานนั้นน่ะเหรอรับ” พันพลถาม้วยน้ำเสียื่นเ้น
‘ไพมอนำลัะมอบสาส์นโโลมอนให้ับนา านนี้เ้าลำบาแล้ว’ โมิเน่เอ่ยเสียเรีย
“สาส์นโโลมอน? ้าไม่เยทราบเรื่อนี้เลย มันืออะไรรับ” พันพลถาม
โมิเน่ถอนหายใเล็น้อย เล็น้อยริๆ นเหมือนับเป็นเพียารหายใออ
‘สาส์นแห่พันธะไล่ะ’
“น..นี่มันอะไรน่ะ พาย?” มินราเอ่ย้วยน้ำเสียื่นะลึ
ภาพสมุโบราที่ลอยอยู่ท่ามลาละออสีทอ ึ่รอบไว้้วยโหลแ้วใสบริสุทธิ์อีที เ็สาว้อมอมันอย่าหลใหลปนะลึ เนื่อาภายในห้อนี้มืมิปราศาแสไฟ ทำให้ละออสีทอเรือแสเป็นสิ่เียวที่ึูสายาอเอทัู้่ มือเล็อเ็สาวยึ้นทาบโหลแ้วที่ใสนเหมือนธาุอาาศโยไม่รู้ัว
“นี่ือสาส์น..ที่ท่านโโลมอนเียนถึผู้สืบทอผนึอท่านอรับ” ไพมอนเอ่ย
มินราหันมามอปีศาที่ยืนอยู่้าหลัเธอ้วยสีหน้าประหลาใ ่อนะถามว่า
“ถึันเหรอ?”
“อรับ”
“แ่ว่า ันะอ่านมันยัไล่ะ” มินราถามพลามอสมุที่ลอยอยู่ในโหลแ้ว
“ใ้เลืออท่าน ึะเปิไ้อรับ” ไพมอนเอ่ยเสียเรียบ
มินราไ้ยินแล้ว็เอาหัวเาะับโหลแ้วพลาโอรวว่า
“เลืออีแล้วเหรอ..”
‘ทำไมอบใ้เลือันัเลยนะ’ เ็สาวิในใ ่อนะสะุ้โหย
“โอ้ย! เ็บนะ พาย” มินราหันไปร้อใส่ายหนุ่มที่รีนิ้วเธออนไหน็ไม่รู้ แ่็ยอมเอานิ้วที่มีเลือึมออมาไปหยใส่โหลแ้วามที่ายหนุ่มบอ
ิ๋ ิ๋ ิ๋ แวบ!
หยเลือสีแสไม่ไ้ไหลไปามผิวอโหลแ้วอย่าที่ิ แ่ลับไหลึมเ้าไปรวมับละออสีทอที่ฟุ้ระายอยู่ภายใน เมื่อเลือรวมับละออเม็ไหน ็ลายสภาพเป็นัวอัษรสีแปนทอ นในที่สุ ละออสีทอทั้หม็หายไป เหลือเพียัวอัษรสีแปนทอที่ร้อยเรียเป็นวแหวนไปรอบๆ หนัสือเล่มนั้น
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เพล้!
เสียแ้วแระายพร้อมับหนัสือที่ลอยเ้ามาในอ้อมออมินราอย่ารู้หน้าที่
“อุ้ย! เือบไป” มินรารีบประอหนัสือล้ำ่าไม่ให้หลุมือ พลาสัมผัสผิวสาๆ อระาษโบรา
ไพมอนที่เฝ้ามออยู่้านหลัำลัแย้มยิ้มออมาอย่าเป็นสุ
‘วามปราถนาอท่านเป็นริแล้วนะอรับ ในที่สุ สายเลือนี้็ไ้ลับมารอบรอผนึมนราอีรั้’ ไพมอนิพลาเยหน้ามอเบื้อบน แม้ว่าะไม่มีท้อฟ้าให้มอ็าม
‘ท่านำลัเฝ้ามออยู่นาใ่ไหมอรับ ท่าน้อยิ้มอย่าเป็นสุอยู่แน่ๆ ที่ไ้เห็นนาเิบโึ้นอย่าาม’
“พาย๊ะ ัน้อทำยัไ่อเหรอ” เสียหวานเรียสิอไพมอนให้ลับมา
“เอ่อ ็..เปิอ่านเลยสิอรับ” ไพมอนอบไม่เ็มเสียนัเพราะยัไม่ทันไ้ั้ัว
เ็สาว่อยๆ เปิหนัสืออย่าระมัระวั แล้ว็เบิาว้าอย่าประหลาใ
“พาย..” เ็สาวเรียเสียเบาหวิว
“อรับ” ไพมอนานรับ
“ือ...เอ่อ..ันอ่าน..ไม่ออน่ะ้ะ” มินราอบพร้อมแ้มที่เป็นสีแเรื่อๆ ้วยวามอาย
ไพมอนแปะฝ่ามือไปที่หน้าผาัวเอหนึ่ที บ้าริ เาลืมไปไ้อย่าไรว่า นาอ่านภาษาฮิบรู*ไม่ไ้
[*ภาษาฮิบรู ภาษาออาาัรที่ษัริย์โโลมอนปรอ]
“ออภัยอรับ ้าลืมไปว่า ท่านอ่านไม่ออ” ไพมอนเอ่ยอย่าเสียใ พลาท่อาถาอะไรบาอย่า ัวอัษรยุยุยที่มินราอ่านไม่ออ็่อยๆ เปลี่ยนเป็นภาษาไทย
“ว้าว! เ่ัเลย้ะ” มินราม ่อนะวาสายาไปามลายมือที่สวยามนั้น
ถึ ผู้สืบทอผนึมนราอ้า
นามอ้าือ เ้าายโโลมอนแห่อาาัรฮิบรู และเป็นเ้านายอ 72 ปีศาแห่แนนร (ที่แสบนยิ่ว่าลูลิ) เอาล่ะ ้าไม่อยายืเยื้อมาวาม สั้นๆ ่ายๆ ไ้ใวามระับ ้าำเป็น้อเียนพินัยรรมถึผู้สืบทออ้า เพื่อที่หลัา้าเสียีวิไป ะไ้มีนอยำราบปีศาพวนี้ ฝาเ้าูแลปีศาอ้า้วยนะ แม้พวนี้ะูแสบนเหมือนเ็ แ่โยเนื้อแท้ริๆ แล้ว...ร้ายาสุๆ เลย!!!!
( เ้าาหวัำพูประมาว่า โยเนื้อแท้แล้วเป็น ‘ปีศาที่แสนี’ ใ่ไหมล่ะ)
้าหวัว่าเ้าะัารทุอย่าไ้ โยไม่เป็นโรเรียลระเพาะเสีย่อน ฝา้วยล่ะ โีนะ
ป.ล. ถ้าื้อมาๆ ับพาัี้นหลายๆ ทีไ้เลยนะ
ป.ล. อีรั้ ้าแนบ ‘ู่มือ’ ารูแลปีศาไว้แล้วนะ ่วยไ้เยอะ
้วยวามหวัและโล่ใ (ที่ไ้ระบายให้เ้าฟั)
เ้าายโโลมอนแห่อาาัรฮีบรู
“เอ่อ..ทำไมสาส์นมันู..แปลั” มินราถามพลา้ออยู่ที่้อวามึ่ไม่น่าะเียน้วยฝีมืออเ้าายผู้สูศัิ์
“ท่านโโลมอนเียนสาส์นนี้อนอายุ 14 ปี เท่าท่านมินราอรับ เนื้อวาม็อาะไม่สละสลวยสัเท่าไหร่” ไพมอนอบ
“สิบสี่? นี่ท่านโโลมอนเป็นเ้านายอพวุั้แ่อายุ 14 เลยเหรอะ? ” มินราถามอย่าประหลาใ เ็อายุสิบสี่็สามารถวบุมปีศาไ้แล้วเหรอ
“ถ้าพูให้ถู็ือ สิบสออรับ ท่านโโลมอนสร้าผนึนี้ั้แ่อายุ 12 ปี” ไพมอนอบ
“โห ท่านโโลมอนนี่เ่ัเลย อายุน้อยว่าัน แ่ทำไ้ถึนานี้ ว่าแ่ท่านโโลมอนทำสัาับพวเธอไ้ยัไเหรอ” มินราถาม่ออย่าสนใ
ไพมอนะัไปับำถามนั้นเล็น้อย ่อนะั้สิแล้วอบว่า
“ริๆ แล้ว...ท่านโโลมอน เป็นเ้าายที่เลียวลาและเ่ล้าสามารถในทุ้าน แ่สิ่ที่ท่านหลใหล็ือ เวทมนร์..”
มินรายับัวเ้าไปใล้ไพมอนเพื่อฟัให้ถนัึ้น วาสีนิลมออย่าลุ้นระทึับเรื่อราวที่น่าิาม
“ท่านศึษาเวทมนร์นเี่ยวา และสามารถวบุมธาุ่าๆ รวมถึภูทั้หลายไ้อย่าสบายๆ แ่แล้ว..ท่าน็ไ้พบับบาเอล” ไพมอนหยุะัไว้แ่นั้น แ่พอสบับาสีนิลที่้อมอมาอย่าั้อั้ใ เา็เริ่มหนัใึ้นมาทันที
“ยัไ่อล่ะ อยาฟั่อแล้ว” มินราถามอย่าสนใ วาสีนิลเปล่ประายวิ้ๆ นไพมอน้อลืนน้ำลาย
“นี่็นานแล้ว ท่านวรลับไปเรียนหนัสือนะอรับ” ไพมอนเปลี่ยนเรื่อ
“ริสิ! ลืมไปเลย หยุเวลาไว้นานแล้ว ะเป็นยัไบ้านะเนี่ย” มินราร้อออมาอย่านึไ้
ไพมอนถอนหายใอย่าโล่อ ่อนะเอ่ยว่า
“ั้นเราลับันเถอะอรับ”
“้ะ” มินราเอ่ยพลายื่นมือไปับมืออไพมอน
‘เือบเล่าเรื่อสำัไปแล้วสิ’ ไพมอนิในใ ยัไม่ถึเวลาที่นาะรู้ เรื่อนี้ เอาไว้เานนั้นลับมาเมื่อไหร่ ่อยบอ็ไม่สาย
ไรเอร์เื่อว่า หน้าอใรหลายน้อเป็นแบบนี้
=[]=!! อนที่อ่านสาส์นโโลมอน ใ่ไหมะ^^*
อน่อไป เบเลธออโรเ็มที่ สปอยล์ยั่วน้ำลายี่า หุๆ
“ยายหนู! เ้าทำบ้าอะไรัน!!”
“อุ้ย! เ็ที่ไหน น่ารัั” มินราอุทาน้วยรอยยิ้มเอ็นู เ็ายนนี้มีเส้นผมสีแับวาลมโสีทอน่ารัน่าั
“เ็อเ้านั่นแหละ มินรา” บาเอลอบ้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
“เอ๋? อัน?” มินราี้นิ้วมาที่ัวเอ้วยสีหน้าๆ
“สัเีๆ สิ เ้าุ้นๆ ับอะไรบาอย่าไหม?” บาเอลยัเล่นเมทายใ่อไป
ความคิดเห็น