คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 5 เหตุการณ์บนรถไฟ
a change for-ever love ยอมแลกได้...ให้นายคนเดียว ตอนที่5
A change for-ever Love 5 เหตุการณ์บนรถไฟ
< "สวัสดี... ฉันยูกิเอง ... ขอบคุณนะ...
ที่ทนอ่านเรื่องบ้าๆ ของฉันจนมาถึงตรงนี้
แต่ก่อนที่จะร่วมเดินทางไปกับไอ้เรื่องบ้าๆ นี้ต่อไป
ขอเล่าความหลังสักเรื่องก่อนแล้วกันนะ... เฮ้อ...
ตอนนี้ฉันรำคาญเสียงตัวเองที่สุด... เสียงผู้หญิง... อ๊ากก!!
เอาล่ะๆ ฉันจะเล่าเรื่องประสบการณ์รักแรกของฉัน...
มันเกิดขึ้นที่โรงเรียนธรรมดาๆ แห่งหนึ่ง...
เริ่มตั้งแต่อายุประมาณ14-15 ได้ล่ะมั้ง...
จะว่าไปแล้ว... เรียกมันว่าประสบการณ์อกหักครั้งแรกจะดีกว่ามั้ง
เล่าเลยละกัน..." >
เหล่านักเรียนชายล้วน ที่เส้นเสียงเพิ่งจะแตกหนุ่ม หันหน้าคุยส่งเสียงดังกันลั่นห้อง หัวข้อคุยก็คงเป็นเรื่องวีรกรรมเมื่อตอนปิดภาคเรียนฤดูร้อนที่ผ่านมา พื้นห้อง กระดานดำ โต๊ะอาจารย์ ถูกเช็ดถูจนใหม่เอี่ยม เตรียมพร้อมที่จะใช้อีกครั้ง... หัวใจของเด็กหนุ่มก็เช่นกัน...พร้อมแล้วที่จะมีความรัก...
("ฉันนั่งโต๊ะข้างๆ เจ้าโนบุอีกแล้ว นั่งใกล้เจ้านี่ทีไรฉันดูหมองลงไปทุกที...")
โนบุเพื่อนซี้ของยูกิเป็นเด็กนักเรียนที่บ้านรวย เขาเป็นคนตัวใหญ่และดูเป็นหนุ่มหล่อที่สุดในห้อง โนบุนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะประจำ และข้างๆ โต๊ะโนบุก็โต๊ะยูกินี่แหละ ยูกิผู้หน้าตาดีน้อยที่สุดนั่งประกบคู่เขา ถึงแม้ยูกิจะชอบทำหน้าประหลาดจนดูเพี้ยนๆ แต่ผลการเรียนของยูกิก็ไม่เคยทำให้ใครต้องผิดหวังเลยทีเดียว
"เฮ้ย!! หลับอยู่ได้ เจ้ายักษ์ขี้เซา วันนี้เปิดเทอมวันแรกเว้ย คึกคักหน่อยดิ" ยูกิเขย่าตัวเพื่อนให้ตื่น
"อย่ามายุ่งน่า ฉันขี้เกียจเห็นหน้าอาจารย์... มันน่าเบื่อ" โนบุยังก้มหน้าหลับต่อไป
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเลื่อนออก ห้องที่เคยเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงพูดคุยก็เงียบสงัดลงทันที... ที่ประตูห้องปรากฏอาจารย์หญิงคนหนึ่งเดินก้าวเข้ามาในห้องเรียน... หล่อนก้มศรีษะลงมองแค่ปลายเท้าตัวเอง เดินงุดๆ เข้ามาที่หน้าห้อง เหล่านักเรียนเพ่งมองกันจนเป็นสายตาเดียว ยูกิก็จ้องมองด้วยเช่นกัน อาจารย์ฝึกสอน...
[ อาจารย์อาสุกะ
อายุ : 22ปี
อาชีพ : ครูฝึกสอน
note : ทรงผมเข้ากับแว่นตามาก น่ารักดี]
"สวัสดีค่ะ... นักเรียน… ครูชื่ออาสุกะ..."
("แว๊บแรก...ฉันก็ตกหลุมรักครูฝึกสอนเข้าซะแล้ว แต่ทว่า... ฉันไม่เคยมั่นใจในความหล่อที่มีน้อยนิดของฉันเลย... ")
วันแล้ววันเล่า... เด็กนักเรียนหน้าเห่ยๆ คนนี้ก็เฝ้ามองแต่ครูอาสุกะอย่างไม่ละสายตา ไม่ว่าเวลากิน เวลานอน เวลาฉี่ เวลาอึ ยูกิก็คิดถึงแต่เรื่องคุณครูฝึกสอน จนแม่แปลกใจว่าทำไมลูกชายของฉันมันตั้งใจเรียนขึ้นผิดปกติ!
"นักเรียนยูกิคะ... วันนี้สอบได้คะแนนเต็มนะคะ เก่งมาก... " ครูอาสุกะชมเชยยูกิในชั้นเรียนต่อหน้าเพื่อนๆ มันทำให้ยูกิยิ้มจนหน้าบาน เขาก้มหัวขอบคุณงกๆ แล้วก็นั่งจ้องมองคุณครูสาวต่อไป...
"ยูกิ นายตั้งใจเรียนเกินเหตุแล้วนะ...รึว่านายจะชอบยัยอาจารย์ประหลาด..." (พูดเสียงเอื่อยลง) โนบุพูดยังไม่ทันจบก็ก้มลงหลับต่อเหมือนหมดพลังงาน แอ้ก...
"อ้าว พูดไม่จบก็สลบคาโต๊ะ! เฮอะๆๆ "
("สำหรับฉัน ทุกๆ วันก็ได้แต่ตั้งใจเรียน โดยไม่ได้เอ่ยปากบอกใครเลย... ว่าฉันน่ะ... ชอบครูฝึกสอนที่ดูน่ารักแต่ลึกลับคนนั้น... จนกระทั่งวันหนึ่ง...")
การฝึกสอนสิ้นสุดลง... คุณครูสาวแว่นมีคุณครูหนุ่มจากโรงเรียนอื่นขับรถมารับกลับไป ยูกิได้แค่เพียงแอบมองจากทางหน้าต่างชั้นเรียน
"คุณคะ ฉันฝึกสอนสำเร็จแล้วค่ะ... " ครูอาสุกะยิ้ม แต่ทว่าดูมืดหม่นเสียเหลือเกิน
"ยินดีด้วยนะครับ" แฟนหนุ่มพูดกับครูอาสุกะ ก่อนที่จะดันหลังหล่อนให้ขึ้นรถแล้วขับออกไป
'ครูอาสุกะจะไปแล้วหรอเนี่ย! ยังคิดประโยคบอกรักไม่เสร็จเลย โธ่... เราหนอเรา' ยูกิได้แต่เฝ้ามองและคิดเพ้อเจ้อไปเอง... ยูกิเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง เป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนที่ดีมาก แต่ที่เสียคือหน้าตาไม่หล่อแล้วยังจน เอ๊ชมตัวเองรึเปล่าหว่า...
("นี่แหละรักแรกของฉัน... ไม่มีอะไรน่าประทับใจเลยใช่ไหมล่ะ แต่หลังจากนั้นก็ทำให้ฉันเป็นคนตั้งใจเรียนมาตลอด และถัดจากนี้ไปฉันก็ตกหลุมรักสาวๆ อีกเป็นสิบคน แต่ละคนสวยๆ ทั้งนั้น แต่ครึ่งนึงในสิบเจ้าโนบุเพื่อนซี้มันก็คาบเอาไปกินหมด... ฮึ่มม"
"แก ไอ้โนบุ ไอ้ตัวมารความร๊ากกกกกกกกกกกกก" ยูกิควันขึ้นหัว ทำหน้ามุ่ยสุดๆแกล้งจะบีบคอเพื่อน
"พวกเค้ามาชอบฉันเองนะเว้ย ฉันไม่ผิด ฮ่าๆๆๆๆ "
< "สรุปว่า... ฉันอกหักมาตลอดเลยยังไงล่ะ - -"
โธ่... ยูกิ.... สงสารตัวเองจัง ทำไมไม่เกิดมาหล่อรวยบ้างนะ -.-
เออๆ ไม่บ่นแล้ว... ไปอ่านตอนปัจจุบันต่อเถอะ!" >
เสื้อเชิ้ตผู้ชายตัวใหญ่หลวมโครก แต่ก็ยังพรางหน้าอกไม่มิด... ขาเรียวๆ เท้าเล็กๆ ใส่รองเท้าผ้าใบหลวมๆ จนแทบจะเดินไม่ได้... ยูกิในร่างหญิงสาวหน้าสวยผมประบ่ายิ้มให้คนที่ผ่านไปผ่านมาอย่างอายๆ การที่ถูกผู้ชายมองทุกครั้งที่เดินผ่านก็ไม่คุ้นอยู่แล้ว... แถมยังมองด้วยสายตาแบบนั้นยิ่งทำให้ยูกิรู้สึกประหม่า ทำไมนะ? ถึงจะมีคนสนใจแต่ก็กลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลย
"นี่... เธอจะเดินให้มันเหมือนผู้หญิงหน่อยไม่ได้รึไง ให้เหมือนคนปกติหน่อยก็ยังดี อายเค้าน่า... " เสียงโนบุถามจากทางด้านหลัง
ยูกิขมวดคิ้วค้อนควับ "แล้วทำไมเล่า... ก็ฉันแมน ฉันก็ต้องเดินแบบนี้ดิ เดินแบบนี้ เดินแบบนี้ แมนๆ แมนๆ โฮ่ๆ " ยูกิเบ้ปากแล้วเดินกร่างๆ ต่อไป ท่าเดินไม่ได้เข้ากันกับหน้าสวยๆ เลยสักนิด
ตลอดทาง สาวห้าวพยายามเดินให้เหมือนผู้ชายเดิน แต่ด้วยสรีระที่เป็นผู้หญิง... ทั้งหน้าอก ผม เอว แขนขา มันขัดกับการกระทำของยูกิเป็นที่สุด การที่เดินถ่างขาไปถ่างขามาแบบนั้นมันตลกมากกว่าจะน่าเกรงขาม หนำซ้ำพอเดินไปได้สักพักก็มีกลุ่มวัยรุ่นเดินสวนเข้ามาอีก... ในกลุ่มเป็นผู้ชายท่าทางกวนๆ ทั้งนั้น พอพวกมันเห็นยูกิเดินกร่างๆ เข้าแบบนั้นก็เริ่มแซวขำๆ กันทันที
"เฮ้ยๆ ทอมสวยว่ะ ฮ่าๆ แต่ถ้าเดินลำบากนักก็มาเป็นแฟนพี่ก๊อด้าย! " เสียงแซวทะเล้นๆ เสียงหนึ่งดังออกมาจากกลุ่ม
"ฮ่าๆๆ ทอมสวยเว้ยพวกเรา ดูดิๆ ฮ่าๆ เดินท่าแปลกชิบเลย"
"เอ๊อๆ น่ากลับไปหัดเดินแบบนั้นกันบ้างว่ะพวกเรา ไปหัดกันๆ ฮ่าๆๆ " กลุ่มวัยรุ่นหัวเราะร่วนก่อนที่จะเดินจากไป โนบุได้ยินเข้าก็ขำก้าก
"ฮ่าๆ ไงล่ะ ฉันบอกแล้ว ต่อให้เป็นทอมจริงๆ เขาก็ไม่เดินท่าประหลาดแบบเธอกันหรอกน่า อีกอย่าง ทอมที่ไหน... สวยยิ่งกว่าดาราซะอีก! "
"ก็ได้... ก็ได้... ฉันจะลดความแมนลงซักติ๊ส แต่แค่หน่อยเดียวนะ! ฉันไม่ยอมเป็นตัวตลกหรอกเฟ้ย พวกเด็กบ้า! "
ยูกิลดความกร่างในการเดินลงนิดหน่อย แต่มันก็ยังแปลกๆ อยู่ดี ยูกิใช้ท่าเดินแบบผู้ชายเวอร์ๆ แม้กระทั่งสีหน้ายูกิก็ยังทำเป็นกวนๆ แบบผู้ชาย ไม่รู้จะโหดไปไหน...
[สถานีรถไฟ โอไดบะ]
ในที่สุดสองคนก็เดินมาถึงสถานีรถไฟ ย่านนี้อยู่ไกลจากตัวเมืองโตเกียวอยู่มากทีเดียว เพราะเป็นพื้นที่ทางใต้ของเมือง ถึงจะเป็นพื้นที่ถมขึ้นใหม่แถมยังติดทะเลแต่ก็ไม่ได้มีผู้คนมากมายเท่าสถานีรถไฟในใจกลางเมือง แต่ก็มีร้านค้าและผู้คนที่มาใช้บริการมากกว่าโคลิยามะ เมืองเดิมที่ยูกิกับโนบุเคยอยู่หลายสิบเท่า
"ไปชิบุยะมั๊ย? ฉันไม่ได้ไปมานานแล้ว" เสียงโนบุชักชวน
"ห๊าา อะไรนะ ชิบุยะหรอ? " (เสียงแหลมปรี๊ด) ยูกิหยุดเดินทันที "ทำไมต้องไปถึงชิบุยะล่ะ ของที่ฉันต้องใช้ซื้อใกล้ๆ เอาก็ได้นี่ ไม่เห็นจะต้องไปแหล่งละลายทรัพย์นักช็อปเลย"
"ไม่ต้องทำเสียงแหลมก็ได้น่า... ไม่ไปก็ไม่ไป... ว่าแต่... เธอมีตังค์ซื้อของใหม่ยกชุดรึเปล่าล่ะ รองเท้าก็ใส่ไม่ได้ไม่ใช่หรอ? หืมม? จะเป็นยูกิไม่ใช่รึ? " โนบุยิ้มเจ้าเล่ห์
"อ้าว... ก็นายบอกว่าจะช่วยฉันไม่ใช่รึไงเล่า... จ่ายให้ฉันไม่ใช่หรอ? (เจ้ายักษ์ขี้ปด) " เสียงเล็กๆ เอาเรื่อง
"ใช่! ฉันตั้งใจจะออกเงินให้ทั้งหมด แต่เธอต้องไปชิบุยะกับฉันก่อน ไม่งั้นล่ะก็... ควักกระเป๋าตังค์ตัวเองแล้วกัน หึหึ" โนบุยื่นหน้าหล่อๆ เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ ยูกิหลบตาเล็กน้อย
"ง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ นี่มันบังคับทางอ้อมเลยนี่หว่า โถ่... (แต่อย่ายื่นหน้ามาดิ) " ยูกิรับข้อเสนอที่เหมือนกับเป็นการบังคับกันมากกว่า
"หึหึ ตกลงไปใช่มั้ย? คุณทอมสุดแมน... " โนบุถามอีกครั้ง เขาเริ่มหมั่นไส้สาวเพี้ยนที่กำลังทำท่าเหมือนเจ๊กขาดทุนนี่ซะแล้ว
"เออ... ก็... ได้... " (ทำหน้าเบื่อสุดๆ) ยูกิหย่อนตัวลงนั่งเซ็ง
"โอเค! วันนี้ ผมจะเลี้ยงคุณเอง! ฮ่าๆ " พูดจบโนบุก็หันหลังจะเดินไปต่อแถวซื้อตั๋ว ยูกิยืนขึ้นทำท่าจะอ้วกล้อเลียน
"เธอรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมา! " โนบุหันมาออกคำสั่ง แล้วใบหน้าสวยๆ ก็พยักพเยิดหน้าตอบอย่างงงๆ ยูกิค่อยๆ นั่งลงอีกครั้งพร้อมทำปากขมุบขมิบในขณะที่สายตามองตามแผ่นหลังกว้างๆ ของโนบุไป
ชายหนุ่มเดินไปซื้อตั๋วที่เครื่องขายตั๋วอัตโนมัติ มีคนต่อคิวกันอยู่ เขาเดินด้วยความมั่นใจในตัวเองสูง ด้วยความหล่อและร่างกายที่สูงใหญ่ล่ำบึ้กของโนบุทำให้สาวๆ แถวนั้นกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ โนบุไม่ลืมที่จะยิ้มหว่านเสน่ห์ให้นิดหน่อย แต่ก็ยังหันกลับไปมองสาวเพี้ยนที่นั่งรออยู่เป็นระยะๆ
ยูกินั่งรออยู่ที่เดิม... เห็นแบบนี้แล้ว... ถ้าไม่เดินกร่างไปกร่างมา นั่งเฉยๆ ไม่ขยุกขยิกเหมือนลิง สาวเพี้ยนคนนี้ก็ดูดีมากทีเดียว แม้แต่ผู้หญิงเหมือนกันยังหันมามองความสวยของยูกิ สาวมาดทอมกำลังนั่งรอโนบุด้วยหน้าตาที่ไม่เป็นมิตรกับใคร
('โนบุเอ๊ย... นายก็รู้... เลือดฉันกำลังทะลักออกจากร่างกาย เพลียจะแย่อยู่แล้ว ยังจะให้ไปเดินชิบุยะด้วยอีก นี่นายจะช่วยหรือว่าจะฆ่าฉันกันแน่เนี่ย... รึว่ามันคิดแผนอะไรอยู่หว่า ไอ้เพื่อนเลวววว ฮึ่ม...') ยูกิคิดบ่นอยู่ในใจ แม้แต่เสียงคิดยังเสียงเล็กน่าฟัง 55+
ขณะที่ยูกินั่งรอโนบุซื้อตั๋วก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยโดยไม่ทันรู้ตัว... มีเด็กแว่นหนาเตอะดูเป็นเด็กเรียนมาด้อมๆ มองๆ เด็กคนนี้จัดอยู่ในประเภทพวกเด็กเนิร์ดเคร่งเรียนที่มีสิวปุดๆ ขึ้นเต็มหน้า แต่ก็จ้องจะจีบหญิงอยู่ตลอดเวลา เด็กแว่นค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้ที่ที่ยูกินั่งอยู่
[ริวสุเกะ
อายุ:17ปี
อาชีพ:นักเรียนม.ปลาย
note : เด็กหนุ่มผู้หลงใหลในลุคสาวห้าว]
ริวสุเกะขยับแว่นสองทีแล้วรวบรวมความกล้า เพื่อพูดกับพี่สาวห้าวสุดสวยที่นั่งหน้าหงิกอยู่... คนอะไรสวยชะมัดแต่นั่งหน้าหงิก โอ้ววว
"คือ... เอ่อ.... พี่สาวครับ จะรังเกียจมั๊ยถ้าผม...จะขอเบอร์พี่..."
"ห๊าา...อะไรนะ จะขอเบอร์หรอฉันหรอ ! ผิดคนแล้วมั้งน้อง... (ซวยแล้วสิ) " ยูกิผวา
"ใช่ครับ...ผมเห็นพี่สาวตั้งแต่แรกที่เดินเข้ามาในสถานีแล้ว พี่เป็นสาวห้าวที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นเลยนะครับ... เพราะฉะนั้น จะรังเกียจไหมถ้าผม... " หนุ่มแว่นพูดไปก้มหน้าไปอย่างอายๆ
"อะไรกันน้องชาย... โหะๆ พี่เป็นทอมไงฮะ พี่ชอบผู้หญิง ชอบผู้หญิงสวยๆ โฮ่ๆๆ " สาวห้าวพยายามทำเสียงใหญ่ ยูกิยิ้มแหยๆ แล้วตบไหล่ริวสุเกะแบบพี่ชายน้องชาย แปะๆ
"แต่... ผมรักพี่หมดใจ!! ได้โปรดรับรักผมด้วยเถอะ!! เป็นพี่น้องกันก็ได้นะครับ!! แค่ให้เบอร์ผมก็พอ... นะครับ! " ริวสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และพยายามส่งสายตาจริงใจผ่านแว่นตาอันหนาเตอะ
'เป็นน้องชายหรอ... ก็ไม่เสียหายอะไรนี่' ยูกิคิดแล้วยิ้มแย้มตอบ เขาควักมือถือขึ้นมาเตรียมจะให้เบอร์เด็กแว่นนั้นไป แต่แน่ล่ะ ยูกิไม่ได้คิดอะไรเกินเลย แค่ทำตามมารยาทระหว่างพี่ชายกับน้องชาย... (ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองเป็นผู้หญิงสุดสวยแล้ว)
"ผมรักคุณหมดใจ!! ผมรักคุณหมดใจ!! " (ย้ำเข้าไป) หนุ่มแว่นควักมือถือขึ้นมาเตรียมจดเบอร์ จนหนุ่มๆ คนอื่นที่เห็นเหตุการณ์หยุดรอดูกันใหญ่ ทำท่าเหมือนอยากจะขอเบอร์ยูกิมั่ง คนสวยอะไรขอเบอร์ง่ายชะมัด
"จดนะน้องชาย 080... "
[*หมายเหตุ* เบอร์โทรศัพท์ที่ขึ้นต้นด้วย 080 ส่วนใหญ่จะเป็นยี่ห้อที่ราคาถูก]
โนบุมองเห็นยูกิกับกลุ่มผู้ชายที่ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ เขารีบก้าวเท้ายาวๆ เดินทะลุเข้ามาจนเหล่ากระทิงกระเจิงไปทั้งฝูง
"หยุด! เธอจะทำอะไร? " โนบุรีบเข้ามาคว้าแขนยูกิไว้อย่างรวดเร็ว จนหนุ่มหน้าแว่นผวาเป็นคนแรก ตัวโนบุใหญ่กว่าเด็กหนุ่มริวสุเกะมากมาย ตอนนี้โนบุทำหน้าดุราวกับมีเงามืดแห่งความตายปกคลุมอยู่
"เพื่อนพี่สาวหรอครับ... " ริวสุเกะช้อนตาขึ้นลอดแว่นมองหน้าโนบุและหลบสายตาลงมาที่พื้นทันที
"รถไฟมาแล้ว ไปเหอะ! " โนบุไม่สนใจใครทั้งนั้น เขาบีบข้อมือยูกิแล้วลากออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่รีรอ โนบุฉุดสาวทอมเข้าไปในรถไฟอย่างรวดเร็ว เด็กแว่นรวมทั้งหนุ่มๆ อีกหลายคนตรงนั้นต่างพากันตกตะลึงอย่างน่าเสียดาย...
"โอ๊ววว ผมรักพี่สาวหมดใจเลยคร๊าบบ!!! " เจ้าหนุ่มแว่นยังตะโกนตามมาอีกแน่ะ...
ภายในห้องผู้โดยสาร ถึงแม้จะไม่โล่งมากแต่ก็ยังมีที่ว่างให้นั่งอยู่ เบาะนั่งสีส้มยังว่างพอให้คนสองคนได้นั่งอย่างสบาย ในตอนนี้... ห่วงที่มีไว้สำหรับห้อยโหนยังไม่มีใครต้องใช้... แต่ก็ยังมีร่องรอยการใช้งานและความรู้สึกนึกคิดของเหล่าผู้คนที่ต้องการเดินทางหลงเหลืออยู่...
"โอ๊ย! จะลากฉันมาทำไมเนี่ย ฉันเจ็บนะเฟ้ย" ยูกิร้องเสียงดังพร้อมกระชากแขนเล็กๆ ออกจากมือโนบุ ยูกิรู้สึกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่มันให้ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยจริงๆ แล้วพลังบีบข้อมือของโนบุก็ทำให้ยูกิรู้สึกเจ็บมาก ยูกิยื่นมือไปกระชากคอเสื้อโนบุเหมือนอยากจะเอาเรื่อง โนบุยกมือทั้งสองข้างขึ้น ยักไหล่เบาๆ แล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร
"อะไร... ฉันก็แค่พาเธอขึ้นรถไฟ"
"ฉันกำลังคุยกับเพื่อนอยู่ นายไม่เห็นรึไง? (เพื่อนๆ เยอะแยะเลยน่ะดูดิ) " ยูกิชำเลืองมองไปที่ชานชาลาในขณะที่มือยังอยู่ที่คอเสื้อโนบุ
"เธอยังไม่รู้ตัวเรอะ? บ้าชะมัด" โนบุปัดมือยูกิออกจากคอเสื้อง่ายๆ
"อะไร? อยู่ๆ นายก็ลากฉันเข้ามานี่ ฉันกำลัง... "
"เธอกำลังแจกเบอร์? ให้พวกวัยรุ่นหื่นกามนั่นอะนะ" โนบุนั่งลงที่เบาะผู้โดยสาร เขาเหยียดขายาวยืดออกไปแล้วทำหน้าเซ็ง เหมือนจะหวงสาวเพี้ยนคนนี้ขึ้นมาบ้างนิดๆ
"ก็น้องเค้านับถือฉันเป็นเหมือนพี่ชาย แค่ให้เบอร์โทรไปก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง... หือ?? " ยูกิมองโนบุที่กำลังควักมือถือออกมาเปิดสมุดเบอร์โทรศัพท์ให้ดู
"นี่ๆ เธอดูนี่นะ เบอร์สาวๆ พวกนี้น่ะ ฉันฟันหล่อนหมดทุกคนแล้ว... "
"โห... เยอะเป็นบ้า แล้วนายไม่สงสารเค้าบ้างรึไงอะ เห้อ... " ยูกิส่ายหัว
"ฉันแค่จะบอกกับเธอว่า... ที่พวกนั้นต่อคิวกันขอเบอร์เธอ... "
"เค้าจะฟันฉันงั้นหรอ... ?? เฮอะๆไม่หรอกน่าคิดมากไปแล้วล่ะเจ้ายักษ์ เหอๆ ก็ฉันชอบผู้หญิง ฉันก็แต่งตัวเป็นทอมอยู่นี่ไง ใครจะกล้า! " ยูกิทำท่าเบ่งกล้ามโชว์ แต่ดูเหมือนเด็กน้อยน่ารักน่ารังแกซะมากกว่า
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยนะคะ" ผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งเดินชนยูกิที่ยืนอยู่อย่างไม่ตั้งใจ ยูกิเซไปข้างๆ ประตู... ตอนนี้ผู้คนเริ่มเข้ามานั่งกันในห้องผู้โดยสารแล้ว พอคนเริ่มเยอะขึ้น ประตูก็ปิดลง... ยูกิมองดูคนเหล่านั้นแล้วจึงหย่อนก้นลงที่เบาะบ้าง แต่เป็นเบาะที่ไม่ติดกันกับโนบุ
โนบุทำคิ้วย่น เขามองมาด้วยสายตาแปลกๆ สายตาที่มองทะลุไปถึงข้างใน
"ไปนั่งทำไมตรงนั้น มานั่งตรงนี้สิ ฉันจะบอกอะไรให้ฟัง"
"หือ... อะไรอีก? " ยูกิค่อยๆ ขยับร่างบางๆ มานั่งเบาะติดกับโนบุ
แล้วอยู่ๆ โนบุก็ใช้มือหนาๆ ปัดผมยุ่งๆ ของยูกิไปทัดที่หู เผยให้เห็นหน้าที่ขาวใสและดวงตาที่เหมือนจะสามารถสะกดใจชายได้ทุกคน
"ถ้าเธอเป็นยูกิจริงๆ ก็ฟังฉันนะ... ดูเหมือนตอนนี้เธอจะไม่เข้าใจเลยนะว่า... เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ แล้วถึงจะทำตัวยังไงก็ตาม สำหรับผู้ชายหื่นกามแบบพวกนั้นแล้ว หึหึ ยิ่งสวยๆ แบบนี้ล่ะก็... คงเหมือนกับเจอขุมทรัพย์ที่ตามหามานาน พวกมันไม่ปล่อยให้เธอรอดไปได้ง่ายๆ หรอก" ชายหนุ่มพูดจบก็สบตายูกิต่อสักครู่แล้วหลบตาไปทางอื่น ดวงตายูกิสวยถึงขนาดเสือผู้หญิงอย่างเขายังต้องตื่นเต้น
('โถ่เอ๊ย... ผู้ชายก็หื่นๆ กันทั้งนั้นแหละ แกเองก็เหมือนกันแหละน่าไอ้โนบุ ไม่งั้นสาวๆ พวกนั้นคงไม่... เย้อ คิดแล้วสยอง เพื่อนตูนี่น่ากลัวชะมัด') ยูกิคิดในใจ... แล้วหญิงสาวหน้าสวยก็ใช้สายตาใสๆ มองหน้าโนบุอีกที
"ขอบใจ! คราวหน้าฉันจะบอกว่าไม่มีมือถือก็แล้วกัน โอเคมั๊ย! "
"อื้ม... ก็แล้วแต่... อยากโดนหื่นกามมันลากไปข่มขืนก็ตามใจ"
"อะไรนะ! "
"เปล่าๆ ฉันบอกว่าให้ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้"
"แล้วนายล่ะไว้ใจได้รึเปล่า? เป็นเสือผู้หญิงไม่ใช่รึไง? (นี่แน่ะหมั่นไส้) " ยูกิเผลอชกไหล่โนบุไปแรงๆ ทีนึง แต่โนบุก็ใช้มือใหญ่ๆ ของเขาจับหมัดเล็กๆ ของยูกิให้ลงไปสงบเสงี่ยมอย่างง่ายดาย
"ไม่รู้สิ ถ้าเธอไม่ใช่ยูกิจริงๆ ก็คงไม่รอดหรอกมั้ง... จะลองมั๊ยล่ะ? ฮ่าๆๆ "
ยูกิสะบัดมือหนักๆ ของโนบุออกไป พร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นสาวโหด
"นี่ไอ้คุณโนบุ!... จะให้ฉันบอกกี่ครั้งกันห๊า... ฉันคือยูกิเพื่อนของนายจริงๆ แล้วฉันก็ไม่คิดจะมีอะไรกับคนนิสัยแย่ๆ อย่างนายด้วยโว้ย!!! คิดแล้วจะอ้วก สยองงงงงง!! แหวะๆ ฟ้าผ่าตายเปล่าๆ นี่นายหลงตัวเองมากไปแล้วม๊าง!! " เสียงแหลมๆ ของยูกิทำผู้โดยสารคนอื่นหันมามองกันหมด
โนบุเอามือปิดปากยูกิให้เงียบไปทันที! อุ๊บ!!
"หยุดโวยวาย แล้วนั่งนิ่งๆ เหอะ ฉันอายคนอื่นเค้า"
"อ้อเอาอือออกอี้ (ก็เอามือออกซี่) แง่งๆ " ยูกิทำท่าจะกัดแล้วใช้ทั้งสองมือแกะมือใหญ่ๆ ของโนบุออก โนบุจึงยอมปล่อยมือออกให้แต่โดยดี
"นั่งเงียบๆ Ok? "
"เออได้... ไม่ต้องสั่ง ไม่ต้องย้ำ ฉันจะหลับสักงีบ ห้ามกวนด้วย -*- " ยูกิเอาหัวพิงผนังแล้วหลับตาลงเงียบๆ ('ทะเลาะกับเจ้าบ้ากำลังนี่เพลียชะมัด') ยูกิคิด
ด้วยความอ่อนเพลียในวันแดงเดือดครั้งแรก จึงทำให้ยูกิเผลอหลับสนิทไปทั้งอย่างนั้น และระหว่างทาง... รถไฟต้องหยุดจอดรับคนตามสถานีต่างๆ บ้าง แต่ก็ใช้เวลาแค่แป๊บเดียวต่อสถานี รถไฟที่นี่แต่ละขบวนจะวิ่งได้ค่อนข้างเร็วและเป็นระเบียบเรียบร้อย ผู้คนจึงนิยมเดินทางไปไหนต่อไหนกันด้วยรถไฟเพราะเป็นวิธีที่สะดวกที่สุด ผู้โดยสารจึงมีมากในแต่ละวัน รวมไปถึงผู้โดยสารแปลกๆ ก็มีบ้างเช่นกัน...
อึงงงงง... รถไฟเข้าจอดที่ชานชาลาเพื่อรับคน....
ยูกิหลับสนิทไปแล้วครู่หนึ่ง แล้วพอรถไฟจอด ศีรษะของสาวสวยก็ค่อยๆ เอนเอียงมาซบเข้าที่ไหล่กว้างๆ ของโนบุพอดิบพอดี โนบุมองดูยูกิจากมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาเผลอยิ้มออกมา
"เธอนี่มันน่ารักจริงๆ ... " โนบุก้มมองสาวที่อ้างตัวว่าเป็นยูกิ เธอกำลังหลับสนิทเหมือนกับเด็กๆ
ผู้คนจากสถานีนี้เริ่มเข้ามามากขึ้นเพราะเข้าใกล้ตัวเมืองโตเกียวแล้ว รวมไปถึงสาวขี้เมาคนนึงที่มาพร้อมกับกลิ่นเหล้าโชยๆ (เหล้าผสมโซดาโค้ก) พอรับคนเสร็จแล้ว รถไฟเริ่มวิ่งต่อไป...
ตรึง! (เสียงรถไฟชนอะไรดังตรึง! อ๊อ... คนเมาชนเสารถไฟ) สาวขี้เมาโหนห่วงอยู่แถวหน้าประตูแต่หัวก็โขกเสาไปด้วย! ตรึงๆๆ โนบุนั่งสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ เขาภาวนาอย่าให้หล่อนเข้ามาโหนห่วงใกล้ๆ เลย
"เอ๊... ฉันขึ้นรถไฟเหาะรึไงเนี่ย ทำมายมานหมุนๆ อ่า... ฮะๆๆ... หนุกดีๆ เอ๊...รึว่านี่เป็นสวนซาหนุก?? " สาวขี้เมาบ่นพึมพำ
[จุนโกะ โนงุจิ
อายุ: 18ปี
อาชีพ : ไม่ทราบ
Note : เธอเมาเหล้าเพราะรักร้าว! ]
"อึ๊บบบ... แอ๊บบบบ... (พะอืดพะอม) " สาวขี้เมาเริ่มอาการไม่ดี หน้าเริ่มบูด
ชายแก่หัวล้านที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่สาวขี้เมาโหนห่วงอยู่พอดีก็เริ่มหวาดระแวง
(นั่นแน่...รู้นะคิดอะไรอยู่....)
รถไฟวิ่งไปได้สักพักจนใกล้จะถึงสถานีต่อไปแต่ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น!
"อุ๊ อุ๊ อุ๊บบ!! โอ้กกกกก พรวด! " โจ๊กมาม่าผัดขี้เมาทะลักออกจากปากจุนโกะอย่างไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้ แล้วสภาพคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าสาวคนนั้นล่ะเป็นยังไง?
อ๊ะ... ผิดคาด... เก้าอี้ว่างเปล่า ?? ไม่มีใครรับเคราะห์
"โฮ่ๆ ตาเคยดูหนังเรื่องนึงก็เป็นแบบนี้แหละ รู้ทันๆ โฮ่ๆๆ (อ้วกซะหนู...อ้วกอีกทีสิ) " ชายแก่ลุกขึ้นหลบอ้วกได้ทันพอดี หลบวิถีอ้วกได้อย่างหวุดหวิดแบบไม่น่าเชื่อ
"โอ้ก...พรวดๆ " เหล้า-โจ๊ก-มาม่าผัดขี้เมา... ทั้งหมดพุ่งออกจากปากสาวคนนั้นอีกครั้ง แต่เป้าหมายก็คือเก้าอี้เปล่าๆ เช่นเดิม พออ้วกหมดแม็กสาวขี้เมาก็เริ่มมองหาอะไรบางอย่าง....
"ที่ร๊ากกกกกกกกก..." เธอพูดว่าที่รัก... แล้วชี้มาที่โนบุซะงั้น!! แล้วสาวขี้เมาก็ฟุบลงไปนอนที่พื้นพร้อมเศษอ้วกตัวเองตามระเบียบ
[วิธีหาแฟนแบบใหม่รึไงกันนี่]
โนบุเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับตะลึง... อยู่ๆ ผู้หญิงขี้เมาท่าทางแปลกๆ คนนั้นก็มาโมเมให้เขารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดซะงั้น โนบุหันไปหาตัวช่วยข้างๆ เขารีบปลุกทอมสุดสวยให้ตื่นทันที
"ตื่นๆๆๆ! " โนบุเขย่าตัวยูกิให้ตื่น
"ฮ๊าววว (หาวเต็มที่) ปลุกฉันทำมายยเนี่ยยย ฮ๊าวววว" ยูกิงัวเงียผงกหัวขึ้นมาจากไหล่อุ่นๆ ของโนบุ
"ก็สาวขี้เมาคนนั้น... (ที่พื้น) หล่อนคิดว่าฉันเป็นแฟนหล่อน! " โนบุชี้ยายขี้เมาที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่ตรงหน้าประตู
"ฮะ? จริงหรอ! แล้วนายชอบเค้าหรือเปล่าล่ะ? " ยูกิถามกวนๆ ใส่โนบุ
ผู้โดยสารรอบๆ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดมาตลอด ตั้งแต่สาวขี้เมาจุนโกะหัวโขกเสา จนเมาอ้วกแล้วเรียกโนบุว่าที่รักจากนั้นจึงหมดสภาพไป ผู้คนเริ่มหันมามองโนบุกันหมดเพราะอยากรู้ในคำตอบ
"เอ่อ... ทุกคนเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ... ผมไม่ใช่แฟนสาวขี้เมาคนนั้น... อะ...เอ่อ.. " โนบุยิ้มเฝื่อนๆ ทันใดนั้นเองเขาก็ตัดสินใจสอดมือเข้าไปที่หลังสาวสวยข้างๆ คว้าเข้าที่เอวยูกิแล้วโน้มเข้ามาใกล้ๆ ชิดกับตัวเขาทันที
"นี่ต่างหากที่รักของผม! " โนบุหมายถึงสาวสวยในชุดผู้ชายที่นั่งหลับซบไหล่เขาอยู่เมื่อครู่ ยูกิได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อนรับตาที่ขยิบๆ ของโนบุ ในใจคิดว่าแขนของโนบุนี่แข็งแรงดีจริงๆ ขัดขืนไม่ได้เลย..
"อ๋อ... ใช่แล้วค๊า... แหะๆ... *-* " ยูกิยอมเล่นด้วยจนได้ แล้วจังหวะนั้นเอง อยู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นจากมุมมืดแล้วพูดเสียงดัง
"ผม! ผมเป็นแฟนเธอคนนั้นเองครับ! โธ่..ที่รักจมกองอ้วก... " ผู้คนเริ่มสับสนขณะที่สถานีต่อไปอยู่ข้างหน้า...
อึงงงงงง รถไฟจอดอีกครั้ง
"ผมจะแบกเธอออกไปเอง ขอโทษทุกคนด้วยครับ (โห เหม็นชิบ...) " ชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของสาวขี้เมาตัวจริง (มั้ง) ก้มหัวลงขอโทษทุกคนที่นั่น แล้วค่อยๆ แบกสาวขี้เมาขึ้นหลัง แล้วเดินออกประตูไปอย่างรวดเร็ว ความวุ่นวายจึงสงบจบลงไป
"เฮ้อ...รอด" โนบุถอนหายใจ แต่แขนของเขาก็ยังโอบเอวบางๆ ของยูกิอยู่เลย แหม ได้ที่ก็จับไม่ยอมปล่อยเลยนะเนี่ย
"เฮ้ย!! เลิกโอบเอวฉันได้แล้วโนบุ! นายเป็นเกย์รึไง? ทุเรศๆ เอาออกไปเลย! " ยูกิโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้โนบุเอามือออกจากเอว
"ก็เมื่อกี้มันฉุกเฉินนี่หว่า จะให้ฉันทำไงเล่า? เหอะๆ แต่ขออีกแป๊บนึงน่า..."
ทันทีที่ยูกิเงื้อมือขึ้นจะตบหัว โนบุก็เลิกทำเป็นเล่นทันที เขาเลิกโอบเอวยูกิแบบเสียดายนิดๆ แหม จะหวงอะไรนักหนา บอกว่าเป็นเพื่อนซี้กันไม่ใช่รึไง หึหึ...
...
พอคนที่สถานีนี้เข้ามากันหมดแล้ว ผู้โดยสารก็เริ่มเยอะขึ้นไปอีก ยูกิหันไปเห็นเด็กผู้ชายตัวน้อยกำลังยืนเกาะแขนแม่ที่โหนห่วงอยู่ข้างหน้าโนบุพอดี ยูกิหันไปมองโนบุแล้วยั่วอารมณ์เขาสักหน่อย
"จะไม่ลุกให้น้องเค้านั่งหน่อยหรอ... มีความเป็นสุภาพบุรุษรึเปล่าอะนาย? หรือดีแต่..."
"เออ... นั่งๆ ไปเหอะน่า..." โนบุทำหน้าไม่ยี่หระใส่ยูกิ เขาแกล้งหันไปทางอื่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้
"เฮอะ! เห็นแก่ตัวชะมัด..." ยูกิก้มลงมองก็เห็นเด็กชายยิ้มหวานให้
"ฮิๆๆ พี่สาวสวยจังงับ" เด็กน้อยชมยูกิอย่างจริงใจ
"อ๋าาาาา... จ้าๆ มานั่งนี่มั๊ย? " ยูกิลุกขึ้นเพื่อให้แม่ลูกที่โหนห่วงอยู่มานั่งที่ของยูกิเอง แล้วมือเรียวเล็กก็ค่อยๆ สอดเข้าห่วงตรงหน้าโนบุแทน
"ไง... พ่อหนุ่ม... นั่งสบายมั๊ย? " ยูกิแกล้งถามกวนประสาทโนบุอีก หลังจากที่สละที่ให้แม่ลูกคู่นั้น
"เธออยากยืนก็ยืนไปสิ! ไม่ต้องมาทำเป็นอวด เธอเป็นญาติยูกิมันรึไง นิสัยเหมือนกันอย่างกับแกะ" โนบุทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยูกิก็เบะหน้าหนีไปทางอื่นเช่นกัน
เมื่อไรโนบุมันจะเชื่อซะทีนะ ว่าฉันคือยูกิจริงๆ!!
เวลาผ่านไป...
ตอนนี้คนในรถไฟแน่นมากๆ ในช่วงวันหยุดแบบนี้วัยรุ่นจึงมีมากเป็นพิเศษ คงเป็นเพราะใกล้สถานีชิบุยะแล้วคนเลยอัดกันแน่นอย่างกับปลากระป๋อง และแล้ว... ความซวยซ้ำซวยซ้อนก็บังเกิดขึ้นอีกครั้ง
อึงงงงง คนเริ่มเบียดเข้ามาอีก... ตรึง!!
"อึ๊ยยยย" ยูกิโดนเบียดจนเกือบพุ่งล้มลงตรงที่นั่งของโนบุ เย้อ!!
หน้าสวยๆ ของยูกิเข้ามาชิดกับหน้าหล่อๆ ของโนบุโดยไม่ทันตั้งตัว... แววตากลมโตของยูกิมีโนบุสะท้อนอยู่ในนั้น ส่วนสายตาที่ดูเหมือนจริงใจของโนบุก็มีสาวทอมอยู่เช่นกัน ยูกิอึ้งทำอะไรไม่ถูก โนบุเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย...
เอื๊อก... สาวทอมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
"เฮ้อ... แขนผู้หญิงนี่มันไม่มีแรงเอาซะเลยนะเนี่ย เหอะๆๆ แล้วไอ้สรีระแบบนี้ก็ทรงตัวลำบากจัง ไม่ไหว ไม่ไหว ว้าๆ โทษทีๆ " ยูกิทำหน้าตลกแล้วบ่นแก้ขัด
"หึหึหึ... ไงล่ะ... แม่ทอมบอยใจดี ยืนสบายดีมั๊ย..."
โนบุเลิกตะลึงแล้วเยาะเย้ยยูกิแทน สาวทอมได้แต่แลบลิ้นใส่เขาแล้วยืดตัวขึ้นไปโหนห่วงตามเดิม แต่พอยืนได้สักพักก็ยูกิทำหน้าแปลกๆ สาวยูกิได้เจอกับอะไรเข้าให้แล้ว... มันคือสิ่งที่เป็นตำนานในเวลาที่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนนั่นเอง...
[มือในตำนาน]
ความคิดบุ๋งๆ เริ่มผุดขึ้นในหัวยูกิอีกครั้ง บุ๋งๆๆๆ
('ทำไมคนข้างหลัง... มันยืนชิดหลังฉันจังเลยฟะ')
('เป็นผู้ชายจริงๆ ด้วย ท่าทางหื่นอีกต่างหาก แหวะ... ')
('จึ๊ย... มันกำลังจับบั้นท้ายเราอยู่นี่หว่า... เฮ้ยยยๆๆ แบบนี้มีจริงๆ รึเนี่ย...')
ยูกิโดนไอ้หื่นขย้ำบั้นท้ายอย่างเมามัน แต่ยูกิก็ไม่ได้รู้สึกมัน หรืออะไรด้วยหรอกนะ
('ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี โอ๊ย! จะบีบก้นฉันทำม๊ายยยย') ยูกิเริ่มเหงื่อตก
('จะหันไปต่อยมันดีมั๊ย... อายอะ เฮ้ย! มันเอาอะไรมาสีหลังวะ เวรแล้ววว!! ')
('ต่อยแมร่งเลยดีกว่า ตายแน่แก แกตายยยยย!! ')
ทันใดนั้นเองโนบุก็ดึงข้อมือยูกิออกจากห่วงอย่างแรง ยูกิหน้าเกือบทิ่ม
"โอ๊ย! อะไรของนาย"
"ไม่ต้องพูดมาก นั่งลงไป!" โนบุให้ยูกินั่งที่นั่งตัวเองแล้วเขาก็ลุกขึ้นมายืนโหนห่วงแทน ยูกินั่งลงไปอย่างไม่ขัดขืน สาวห้าวหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับแม่ลูกที่นั่งอยู่ข้างๆ
เมื่อครู่ โนบุเห็นสิ่งที่ไอ้หื่นทำพอดี เขารู้สึกโกรธมากทีเดียว ตอนนี้เลยปั้นหน้าโหดสุดๆ อย่างกับยากูซ่าชินจูกุที่อยากฆ่าคนสักสิบศพ
"ไอ้หื่นกาม... เฮ่ย! แกนั่นแล่ะ! ถ้าไม่อยากเข้าตารางน่ะ ช่วยไปยืนไกลๆ แฟนฉันได้มั๊ย คุกน่ะคุก รู้จักไหม? หึหึหึ" โนบุกระซิบบอกไอ้หื่นหน้าตกมันคนนั้นเบาๆ แต่ไอ้หน้าหื่นก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้....
"วันนี้ฉันมีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว... หวังว่าแกคงจะเข้าใจแล้วช่วยไสหัวลงที่สถานีต่อไปด้วยได้มั๊ยครับ... ว่าไง ? นี่เงินนิดหน่อย เอาไปซะ! " โนบุยื่นข้อเสนอเชิงข่มขู่แก่ไอ้หื่น ไอ้หื่นก็รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจากตัวโนบุดี ถ้าไม่ลงคงรอดยาก... หื่นกามเลยพยักหน้าตกลงแล้วไปยืนห่างๆ เพื่อรอลงที่สถานีถัดไปแต่โดยดี
ยูกิเห็นที่โนบุทำให้ไอ้หื่นค่อยๆ ถอยออกไปอย่างง่ายดาย... สาวทอมเลยยิ้มแหยๆ ให้โนบุทีหนึ่ง
"นายพูดอะไรกับมันอะ... เดินทื่อๆ หายไปเลย?? "
โนบุยิ้ม
"ฉันแค่บอกมันไปว่าเธอเป็นเอดส์... ก็เท่านั้นเอง"
"เจี๊ยกกกส์..." สาวทอมทำหน้าตกใจแบบตาเหลือกค้าง... แล้วจากนั้นก็ค่อยๆ หันกลับไปเล่นกับเด็กชายข้างๆ ตามเดิม
"เย้ๆ พี่สาวคนสวยใจดีจังเย้ยยย เย้ๆ "
"ฮะๆ หนูก็น่ารักน๊า (แต่พี่ไม่ได้เป็นเอดส์นะน้อง) "
อึงงงงงงงงงงงงงง...
[สถานีรถไฟ ชิบุยะ]
ไม่นานนักรถไฟจอดสนิท... ประตูเปิดกว้างให้ผู้คนได้ทะลักออกมาจากห้องผู้โดยสาร ยูกิยืนขึ้นบิดขี้เกียจยาวๆ
"โอยยยย... ถึงจนได้สินะเนี่ย!! "
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น