คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 6 ไปลุยชิบุยะกันเหอะ!!
a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่6 ไปลุยชิบุยะกันเหอะ!!
ภาพในหัวของโนบุ...ถ้ายูกิใส่ชุดที่เค้าเล็งไว้
***********************************************
A change for-ever Love 6 ไปลุยชิบุยะกันเหอะ!!
รถไฟที่อัดแน่นไปด้วยผู้โดยสารขบวนหนึ่ง เข้าเทียบที่ชานชาลาสถานีรถไฟชิบุยะ คนมากหน้าหลายตาหลายค่อยๆ ทะลักกันออกมาจากในนั้น เช่นเดียวกับชายหนุ่มตัวสูงใหญ่หน้าตาหล่อเข้มแต่ท่าทางหยิ่งๆ ที่เดินลงมา ตามมาด้วยหญิงสาวหุ่นเพรียวลมที่ดูสวยสุดๆ แม้ตอนชุดผู้ชายตัวหลวมโคร่ง เธอกำลังจูงมือเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ลงมาจากรถไฟ
"บ๊ายบายครับพี่สาว ^^ " เด็กชายหน้าตาน่ารักโบกมือเล็กๆ เพื่ออำลาพี่สาวคนสวยลุคทอมบอยตรงหน้า หลังจากที่บนรถไฟนั่งเล่นหัวเราะคิกๆ ด้วยกันมาตลอด
"บายจ้ะ! แล้วเจอกันใหม่น๊า" ยูกิยิ้มให้แล้วโบกมือลาแม่ลูกคู่นั้นจนกระทั่งทั้งคู่เดินลับตาหายไปในหมู่ผู้คน ส่วนโนบุกำลังซื้อบุหรี่อยู่ที่ร้านค้าเล็กๆ ในสถานี
ป๊อกกี้ บุหรี่ยี่ห้อดัง อยู่ในมือโนบุ
ตอนนี้เวลาประมาณ3-4โมงเย็น ผู้คนที่สถานีชิบุยะกำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่านักท่องเที่ยวและวัยรุ่นมีกะตังค์ต่างก็ขึ้นรถไฟมารวมกันที่ย่านนี้ เป้าหมายของทุกคนคือการได้มาช็อปปิ้งและพบปะเพื่อนฝูง และแถวๆ นี้เราก็จะเห็นพวกที่แต่งคอสเพลย์*หรือสาวๆ ที่แต่งตัวประหลาดๆ ได้ไม่ยาก แต่ก็แน่ล่ะ! หญิงสาวที่สวยที่สุดในสถานีในตอนนี้ก็คือยูกิ!
"เฮ้ย! โนบุ! " เสียงเล็กๆ ร้องเรียกเพื่อน มือที่แสนจะบอบบางของหญิงสาวแตะลงบนไหล่หนาๆ ของโนบุจากทางด้านหลัง
"ซื้อบุหรี่หรอ ? ยังไม่เลิกอีกอะ..." โนบุจ่ายเงินเสร็จแล้วก็หันควับมาหายูกิที่กำลังทำหน้าบูดเหมือนบุพการี
"แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วยเล่า ฉันอยากเลิกก็เลิกเองแหละ! ป่ะ! ไปกันเถอะ (เฮ้ย... ตัวไรอะ? ) " สาวๆ ในชุดคอสเพลย์สุดประหลาดสองสามคนเดินเฉี่ยวผ่านโนบุไป...
[*หมายเหตุ* คอสเพลย์ คือการเล่นแต่งตัวตามคาแรคเตอร์จากในการ์ตูนหรือหนัง นิยมกันในหมู่วัยรุ่นโดยเฉพาะคนญี่ปุ่นแถบชิบุยะและฮาราจูกุ]
หลังจากที่โนบุตอบมากวนๆ ยูกิก็พยักหน้ากับตัวเองเหมือนว่าคิดอะไรได้บางอย่าง... สิ่งที่ยูกิคิดก็คือ เขาอยากจะช่วยให้ผู้คนทั้งโลกเลิกบุหรี่ โอ้วว อุดมการณ์ช่างสร้างสรรค์ยิ่งนัก! โลกจะสวยด้วยมือทอม โฮ่ๆๆ
"นี่โนบุ! นายรู้ไหม? การเลิกบุหรี่น่ะมี3อย่างนะ (อยากรู้มั๊ยๆ ) " ยูกิพูดแล้วก็เดินนำหน้าโนบุไป
"ไม่อยากรู้... " ชายหนุ่มยิ้มกวนๆ แต่สาวทอมก็ไม่สนใจ ยูกิหลับตาคิดแล้วพูด (บ่น) ต่อโดยไม่สนใจคำตอบ
"คนเราอะน๊า... เวลาที่เลิกบุหรี่ได้น่ะมีสามอย่าง อย่างแรกก็คือ... คนที่เลิกได้ก่อนจะเป็นมะเร็ง พวกนี้น่ะดูดีมากเลย ตบมือให้ แปะๆๆๆ อื้ม... แล้วอย่างที่สองก็คือ... คนที่เป็นมะเร็งแล้วถึงจะเลิกได้สำเร็จ หุหุ แล้วส่วนอย่างที่สามอะ... พวกที่เลิกได้เองตอนตายไปแล้วยังไงล่ะ ก๊ากกกๆๆ "
ยูกิทำหน้ายียวนกวนประสาท โนบุไม่สนใจ แถมยังทำปากขยับขึ้นขยับลงแบบไร้เสียงล้อเลียนยูกิอีก พอเดินไปสักพักหนุ่มร่างใหญ่ก็ควักไฟแช็คสุดหรูของเขาขึ้นมา เตรียมจะจุดอุปกรณ์สำคัญในการอมควัน
[Hachiko Exit]
"ออกทางนี้ก็ดีเหมือนกัน" โนบุพูดอุบอิบในขณะที่กำลังคาบบุหรี่มวนสวย ปลายมวนมีสีน้ำตาลเข้มเนื้อมันวาว ส่วนตรงก้นกรองมีสีเนื้อนวลๆ คล้ายกับขนมเคลือบช็อคโกแล็ตจริงๆ นั่นแหละ จากนั้นโนบุก็จุดไฟ... ซี๊ด... พู่ววว...
"เฮ้ยย! ไอ้โนบุ! อย่าพ่นมาทางนี้ดิ! เดี๋ยวปั๊ด!!! ฮึ่ยย" ยูกิอุดจมูกแล้วชักสีหน้าไม่พอใจ สาวห้าวรีบเปลี่ยนด้านมาเดินอีกข้างนึงของโนบุ โนบุเห็นแล้วก็หัวเราะ ริมฝีปากบางอ้ากว้างขึ้น
"ฮ่าๆๆ เหมือนยูกิจริงๆ ก็เธอดันเดินข้างนี้พอดีนี่นา... จะอุดจมูกทำไมเล่า! กลิ่นนี้หอมจะตาย ของแพงนะเนี่ย"
ยูกิส่ายหัวเพราะเบื่อหน่ายนิสัยโนบุเต็มที เวลานี้ยูกิได้แต่พยายามเดินห่างๆ เพราะเกลียดควันบุหรี่มือสองแบบนี้เป็นที่สุด
...
ควันบุหรี่ยังถูกพ่นออกไป… ควันสีเทาลอยขึ้นแล้วค่อยๆ จางหายไปในอากาศ... เหลือแต่เพียงกลิ่นหอมหวานเจือจางแก่ผู้สูบ... แต่มันอาจไม่หอมนักสำหรับใครอีกหลายคน...
"โอ๊ย! เหม็น! โว้ย ไปไกลๆ ชิ่ว! ชิ่ว! " ยูกิร้องเสียงแหลม เขารีบเดินห่างโนบุออกไปอีก แต่แล้วสักพักยูกิก็พูดอะไรออกมา...
"โนบุ... บนรถไฟเมื่อกี๊... " รีมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อขยับพูด แต่ยังไม่ทันจบก็เงียบไป สาวทอมรีบเดินต่อไปเพราะอยากทำธุระให้เสร็จๆ
'เฮ้อ... ทุกทีเลย... ทั้งที่เรากำลังสับสนกับเหตุการณ์บ้าๆ อยู่แบบนี้... แต่ก็ต้องพึ่งเจ้าเพื่อนไม่เอาไหนนี่อีกจนได้' ยูกิคิดแล้วเดินจ้ำให้ไวขึ้น
"นี่หยุดก่อน เมื่อกี้อะ เธอพูดอะไร บนรถไฟมีอะไร? " โนบุซัก
"เปล่า... ฉันแค่รู้สึกสยอง เวลานายทำกับฉันอย่างนั้นน่ะ... อย่าทำอีกนะเว่ย จะอ้วก! แหวะ! แหวะ! " ยูกิทำหน้ากวน หนุ่มหล่อพ่นควันบุหรี่ออกมาเรื่อยๆ
"หือ? ที่ฉันกอดเอวเธอน่ะหรอ หึหึ... "
"เออ ก็แบบนั้นแหละที่ฉันสยอง... แล้วนายจำไว้เลยนะไอ้คุณโนบุ! อ้อมกอดของฉันมีไว้เพื่อซายูมิเท่านั้น! " ยูกิทำหน้าเคลิ้มเพ้อถึงซายูมิ สาวแท้หน้าสวยแบบหาตัวจับยากเพ้อถึงสาวที่ตัวเองหลงรักตอนเป็นชายซะงั้น
"อืม... ฉันก็พอจะเข้าใจ ฮ่ะๆๆ แต่ที่ฉันทำไปมันก็ถูกแล้วนี่ ก็แค่... แก้ไขสถานการณ์ (สวยก็สวย เอวก็นิ่ม ฮะๆ) " โนบุอดยิ้มไม่ได้ จะใช่หรือไม่ใช่ยูกิก็เหอะ แค่เขากอดเอวแค่นี้จะเป็นไรไป และพอเดินๆ ไปอีก ยูกิก็ทำหน้าบูดใส่เขา จนทั้งคู่เดินผ่านรูปปั้นเจ้าฮาจิโกะ....
[*หมายเหตุ* รูปปั้นหมาฮาจิโกะเป็นสัญลักษณ์ของชิบุยะและเป็นที่สำหรับให้ผู้คนใช้นัดพบกัน ตำนานความซื่อสัตย์ต่อเจ้านายของฮาจิโด่งดังไปทั่ว ชาวบ้านจึงสร้างรูปปั้นขึ้นในปี 1964 เพื่อระลึกถึงความซื่อสัตย์ของเจ้าฮาจิ]
"หวัดดีเจ้าหมาฮาจิ" ยูกิทักทายรูปปั้นหมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โนบุชำเลืองมองรูปปั้นหมาหูตกที่เหมือนกำลังฉีกยิ้มให้เขาอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงสองวิโนบุก็ละสายตาจากมัน เขาโยนก้นบุหรี่ลงถังขยะ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ยูกิ
"คนหรือหมาเนี่ย พูดภาษาหมาได้ด้วย เธอนี่ตลกดีนะ (แปลงร่างเป็นผู้หญิงก็ได้อีก 55+) " โนบุกวนประสาทยูกิซ้ำ
"แล้วจะทำไม? ถึงฉันจะพูดกับหมาได้จริงๆ แต่หมาตัวนี้ก็ยังนิสัยดีกว่านายตั้งเยอะ ! (หมามันไม่สูบุหรี่ด้วยนะ...) " ยูกิทำเป็นเดินเร็วหนีโนบุ แต่โนบุก็ก้าวขายาวๆ ตามมาติดๆ
"เจ้าหมาโง่ตัวนั้นน่ะหรอจะดีกว่าฉัน! วันๆ มันก็เอาแต่รอเจ้านาย ทำตัวน่าเบื่อจะตาย (แล้วจะเดินหนีทำไมเนี่ย -*- ) "
"เฮอะ! นายก็ได้แต่ถลุงเงินพ่อนายไปวันๆ เหมือนกัน! สู้เจ้าหมาฮาจิไม่ได้สักนิดเดียว แฮ่กๆ โอย...เหนื่อย..." ยูกิชะลอฝีเท้าลงแล้วเดินด้วยความเร็วปกติ ในขณะที่โนบุทำท่าฟุดฟิด เขาไม่เข้าใจเลยว่า... สาวสวยจอมเพี้ยนคนนี้รู้เรื่องส่วนตัวของเขาได้ยังไง
ทั้งสองเดินไปคุยไปจนถึงที่ที่ทุกคนต่างก็กระจุกกันอยู่ที่ถนน ตรงนี้คือแยกที่มีคนรอข้ามมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลก เบื้องหน้าของทุกคน คือจุดหมายที่ต่างคนต่างก็จะข้ามไปให้ได้ แค่รอสัญญาณไฟแล้วเดินข้ามไปก็เท่านั้นเอง...
ยูกิมัวแต่ยืนมองทีวีจอยักษ์ที่กำลังฉาย pv ของวงอะไรสักวงหนึ่งอยู่ โดยที่ไม่รู้สึกเลยว่าคนรอบข้างเค้ากำลังเดินข้ามถนนกันแล้ว เสียงเครื่องยนต์และเสียงคนจอแจดังเข้ามาในหูได้เป็นปกติ แต่สาวสวยกลับเหม่อลอยไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
"ยูกิ!! มัวมองอะไรอยู่! ข้ามได้แล้ว!" โนบุเรียก
"ห๊า...ไปไหนล่ะ? เย้อ! " ยูกิสะดุ้งโหยงเมื่อหันมาหาโนบุที่กำลังชี้ตึกทรงกระบอกตรงหน้า
[Shibuya 109]
"มารุคิวหรอ ? มีแต่เสื้อผะ...โอ๊ย! " ยูกิพูดไม่ทันจบก็โดนโนบุลากข้ามถนนอย่างเร่งรีบ
"เออๆๆ ไปก็ไป! ไม่ต้องลากฉันหรอกน่า! เดินเองได้! " ยูกิโวยใส่หนุ่มร่างใหญ่ข้างหน้า แล้วมือแกร่งก็ยอมปล่อยออกจากแขนบางๆ จุดหมายข้างหน้าคือห้างชิบุยะ109 หรือที่วัยรุ่นเรียกสั้นๆ ว่ามารุคิว ตึกทรงกระบอกแห่งนี้เป็นแหล่งรวมแฟชั่นแบรนด์ดัง ศูนย์รวมเทรนด์แฟชั่นแรงๆ ของสาวแกลในญี่ปุ่น
โอยๆๆๆ วันมามากครั้งแรก... กับการเดินช็อปปิ้ง!!
ยูกิคิดพร้อมกับชำเลืองมองป้ายชิบุยะ109 ที่อยู่เหนือประตูทางเข้า มีตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวใหญ่เขียนไว้ว่า SHIBUYA109
"เฮ้อ... ทำไมฉันต้องมาซื้อของที่นี่ด้วยเนี่ย" ทอมสวยส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะถอนหายใจยาวเฟื้อย ส่วนโนบุเดินนำหน้ายูกิเข้าไปในตัวตึกทรงกระบอกนั่นแล้ว
"อย่าบ่นเลยน่า ไหนๆ ก็ไหนๆ เดินเล่นนานๆ เลยดีกว่า ย้าฮู้... เหล่สาวกันมั้ยยูกิ ฮ่าๆ "
"แล้วทำไมจะต้องอยากมาวันนี้ด้วยเล่า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นแหละ โห่ย... เซ็งจริงๆ ชิ! " ยูกิเสียงซีด เขายังเดินเอื่อยๆ ตามโนบุไป
"อยากได้เสื้อผ้าสวยๆ มั้ย? เอาตังค์ที่ฉันก็ได้นา... " โนบุแกล้งหันมาถาม แล้วยูกิก็หน้ามุ่ยทันที ก่อนที่จะโพล่งประโยคชี้ขาดออกมา
"คิดอะไรของนายฟะ!!! ฉันขอประกาศเจตนารมณ์เลยนะ!! ฉันเป็นยูกิตัวจริงแล้วฉันจะไม่เสียตังค์ซื้อชุดผู้หญิงปัญญาอ่อนพวกนี้เด็ดขาดโว้ยยย!!! "
[เวลา 19.00น. ณ ร้าน CECIL McBee ร้านเสื้อผ้าแฟชั่นร้านใหญ่กลางชั้น 2F อยู่ติดกับบันไดเลื่อน ]
"รวมทั้งหมดก็ 285,490 เยนค่ะ" พนักงานขายยื่นเสื้อผ้าแฟชั่นผู้หญิงสวยๆ ที่อยู่ในถุงแบรนด์เนมนาม CECIL McBee ให้กับโนบุ ชายหนุ่มรับถุงเสื้อผ้าแล้วยื่นบัตรเครดิตให้ด้วยท่าทางสบายใจ...
[*หมายเหตุ* เกี่ยวกับ.... CECIL McBee เป็นแบรนด์ดังที่สุดในหมู่วัยรุ่นญี่ปุ่นแบรนด์หนึ่ง เน้นความเซ็กซี่และน่ารัก ใครที่เป็นสาวสวยหุ่นดีห้ามพลาด! ]
"หือ? เป็นอะไรไปหรอคร๊าบบบบบบบบบ" โนบุลากเสียงยาวถามยูกิที่กำลังทำหน้าบูดเหมือนนัตโตะเน่าค้างปี
"ก็บอกแล้วไง! ฉันไม่อยากได้ชุดปัญญาอ่อนพวกนี้ จะยัดเยียดให้ฉันทำไมเนี่ย วู้ แพงก็แพง ฉันอยากได้แค่ชุดนอน ชุดธรรมดาอะไรแบบเนี้ย เข้าใจม๊าย!! "
"ก็เห็นไม่มีอะไรมาเลยก็ซื้อให้เผื่อไว้ใส่ไง อุตส่าห์เลือกร้านใหญ่ๆ ให้แล้วยังจะมาบ่นอีก ป้ะ ไปเหอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว" โนบุตบไหล่ยูกิเบาๆ เพื่อให้ยูกิเดินต่อไปข้างหน้า เขารู้สึกเหมือนจะเริ่มคุ้นเคยกับสาวเพี้ยนคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
ในมือซ้ายของโนบุตอนนี้... มีถุงเสื้อผ้าและของอื่นๆ เต็มไปหมด ถ้ารวมราคาแล้วก็หลายแสนเยนเลยทีเดียว ยูกิเดินไปก็มองถุงสินค้าพวกนั้นอย่างเหยียดหยามไป ยูกิไม่มีทางคิดจะใส่เสื้อผ้าพวกนั้นอย่างแน่นอน เพราะสิ่งพวกมันอาจจะทำให้ความแมนที่ยูกิภูมิใจหดหายไปก็ได้
"จะบังคับฉันให้ใส่หรอ เหอะๆ ไม่มีทางซะหรอก! เลิกคิดไปได้เลย! ชิ ไอ้เพื่อนบ้า" ยูกิเมินหน้าหนีเสื้อผ้าพวกนั้นอย่างไม่ใยดี
"อย่าขี้บ่นเลยน่า เดินตามมาไวๆ ฉันจะออกจากที่นี่แล้ว หิวๆๆ " โนบุไม่สนใจสิ่งที่ยูกิพูดเลย...
[ ปรี๊ดดดดดด!! ขอเวลานอก... ขอเล่าย้อนหลังสักหน่อยนะคะ! ]
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว... หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าห้างมารุคิว ยูกิกับโนบุก็เตร็ดเตร่ในห้างกันได้สักพัก แล้วยูกิก็ไม่ลืมที่จะคิดอยากทำธุระส่วนตัวให้เสร็จๆ ไป ในขณะที่ยูกิกำลังเดินท่ากื๋อๆ แปลกๆ อยู่นั้น ก็พูดขึ้นมาว่า...
"นี่โนบุ! ฉันว่าเราไปซื้อพวกของใช้ที่ PLAZA ข้างล่างกันก่อนดีกว่ามั้ย ไหนๆ ก็มาแล้ว"
"อืมๆ แต่อย่าซื้อยกโหลมาล่ะ เดี๋ยวถือไม่ไหว ok? "
"แต่พวกผ้าอนามัยกับของโหลๆ ถ้าซื้อเยอะๆ มันก็จะลดราคานะ จะได้ประหยัดเงินนายด้วยไง" ยูกิเสนอหนทางประหยัดเงินตามนิสัยเดิม
"ก็บอกแล้วไงอย่าซื้อมาเยอะ!! เดี๋ยวถือไม่หมด!! " โนบุตะคอกเสียงดัง
"โถ่... ไม่ต้องเสียงดังก็ได้ ตัวก็ใหญ่ทำไมจะถือไม่หมด แค่นี้เองทำเป็นอารมณ์เสีย แบร้... เจ้ายักษ์ขี้หงุดหงิดเอ๊ย! " แล้วยูกิก็เดินหน้าบึ้งๆ เข้าไปเลือกซื้อของใน PLAZA
โนบุทำเสียงเข้มก็จริงแต่เขากลั้นขำเอาไว้ ยิ่งได้เห็นสาวเพี้ยนคนนี้เหมือนยูกิมากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งทำให้เขาสนใจในตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เลยทีเดียว
...............................
แล้วหลังจากที่ซื้อของใช้ที่ PLAZA ชั้น B2F เสร็จ ทั้งคู่ก็เดินหาร้านเสื้อชั้นในกัน
...............................
"สวัสดีค่ะ สนใจบราสไตล์นี้หรอคะ? " พนักงานกล่าวต้อนรับยูกิที่กำลังด้อมๆ มองๆ สินค้าที่หน้าร้าน
"เอ่อ... คับ เอ๊ย! คะ ค่ะ... *-* " ยูกิตอบพนักงานแบบตะกุกตะกัก
"หน้าอกคุณไซส์ไหนคะ ที่ชั้นนี้มันเล็กไปนะ ต้องทางนี้ค่ะ" พนักงานชี้ไปอีกฝั่ง เป็นฝั่งเสื้อในคัพซี-ดี แล้วยูกิก็ค่อยๆ เดินไปดูอีกฝั่งที่ติดกันโดยมีโนบุรออยู่ที่หน้าร้าน
"อันนี้ค่ะ..." ยูกิชี้เสื้อในตัวนึง
"อ๋อ อันนี้คัพฺBค่ะ... เอ่อ ฉันว่าคุณน่าจะซัก... คัพCหรือDมั้งนะ ลองวัดรอบอกดูมั๊ย? " พูดจบพนักงานก็เอาสายวัดมาวัดรอบอกยูกิทันที ทำให้ยูกิเขิลๆ อยู่เหมือนกัน
"ประมาณ36นะคะ ลองเอาคัพซีไปลองใส่ในห้องลองชุดก่อนก็ได้ค่ะ ฉันว่าน่าจะพอดีเลยล่ะ"
แล้วยูกิก็ทำตามที่พนักงานบอก เอาเสื้อในที่เลือกๆ ไว้เข้าไปลองในห้องลองชุด แต่ดูเหมือนจะมีปัญหา
"พี่คับ เอ๊ย! พี่ค่...ค่ะคะ มันหลวมนิดๆ อะ" ยูกิร้องบอกพี่พนักงานขายที่รออยู่นอกห้องลองเสื้อ
"เอ๋? ไม่น่าจะหลวมนะคะ น่าจะพอดีมากเลยด้วยซ้ำ งั้นฉันขอเข้าไปช่วยใส่ได้มั๊ย? " พนักงานพยายามทำหน้าที่อย่างดี เพราะเห็นว่ายูกิดูท่าทางแปลกๆ เหมือนกับคนที่ไม่เคยเลือกซื้อเสื้อในมาก่อนเลย
แล้วหลังจากนั้น... ผู้หญิงมือใหม่ก็ได้รู้วิธีใส่เสื้อในให้ถูกต้องตามหลัก (ขอไม่บอกว่าสอนกันยังไง) แต่หน้าอกของยูกิน่ะคัพCจริงๆ ด้วย แถมยังทำท่าจะล้นออกมาอีก แต่ถึงอย่างงั้น ยูกิก็ไม่ได้รู้สึกดีใจตรงไหน แบนๆ แบบผู้ชายน่ะเจ๋งกว่าเยอะ!
"ของครบนะคะ ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ! " พนักงานยื่นถุงสืนค้าใบใหญ่ให้ยูกิแล้วก้มลงขอบคุณลูกค้า ยูกิยิ้มโค้งตอบให้เช่นกัน
'โอย... ซื้อเสื้อในครั้งแรกในชีวิตหนุ่มโสด คิดว่าจะไม่รอดซะแล้วเรา…' ยูกิคิดขณะที่กำลังเดินออกมาจากร้านอย่างโล่งใจ
แล้วเมื่อยูกิเดินออกมาถึงหน้าร้าน โนบุก็หยิบถุงจากยูกิจะเอามาถือเอง เขาเหมือนกับจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ แต่ที่จริงมีแผนที่ร้ายกาจอยู่เพื่อหลอกล่ออะไรบางอย่าง...
"มาฉันถือให้เอง!"
ยูกิปล่อยมือจากถุงให้โนบุ สาวทอมขมวดคิ้วแบบงงนิดๆ
"เออ... ขอบใจ" หน้าสวยๆ ยิ้มให้โนบุอย่างมึนๆ
"ของที่เธอต้องการครบแล้วใช่ไหม งั้นต่อไปก็... ของที่ฉันอยากได้บ้าง..." โนบุเดินนำหน้า
"นายจะซื้ออะไร โนบุ? ซื้อเครื่องเพลย์ที่ออกใหม่ล่าสุดกันเหอะนะ ฉันอยากได้..."
"อยากรู้... ก็รีบตามมาสิ! "
...............................
( "นี่แหละ แล้วพอหลังจากนั้น พอซื้อชั้นในเสร็จ โนบุก็เริ่มบังคับยูกิตั้งหลายอย่าง เขาอาศัยช่องว่างตอนที่ยูกิกำลังจิตใจอ่อนแอ และเขาก็ไม่เชื่อว่าสาวคนนี้เป็นยูกิ... ก็เลยคิดจะทำอะไรตามใจชอบ" )
...............................
"นี่ไงร้านนี้!! (รองเท้าผู้หญิงเต็มร้าน) เท้าเธอเบอร์อะไร? " โนบุหยุดอยู่หน้าร้าน
"เฮ้ย! อะไร? ไม่เอาๆๆ ไปเหอะ แค่เห็นก็เวียนหัวแล้ว" ยูกิตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ
แต่โนบุก็ลากเข้าไปในร้านจนได้
"เฮ้ยๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆ ฉันไม่อยากเขย่งเท้าเดิน ม่ายซื้อ ไม่ลอง เห้ยยย ไม่ๆๆ "
...............................
( "มีอีก... ต่อมาโนบุก็พายูกิมาที่โซนเครื่องประดับ... " )
...............................
"เครื่องประดับพวกนี้สวยดีนะ น่าจะเหมาะกับ..."
"ฉันไม่ชอบเลย! อย่านะไม่เอา ไม่ใส่ๆ บอกว่าม่ายยยยยอาวว No! No!?! โนววววว!! " ยูกิจะชิ่งหนีแต่ทว่าชายร่างใหญ่อย่างโนบุก็รั้งเอาไว้ จนต้องซื้อเครื่องประดับพวกนั้นมาอีกจนได้
...............................
("เท่านั้นยังไม่พอ...")
...............................
"เจาะหูเหอะ! ร้านนี้เพื่อนฉันเคยมาเจาะ ไม่เจ็บเลย ^^ " โนบุชักชวนยูกิอีก
"โนบุ แกอยากตายหรอ! -*- เฮ้ย! ไม่เจาะ ไม่เอ๊า แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก อย่าลากช้านนน โอ้วว ม่ายย!! " เสียงเล็กๆ ของยูกิยิ่งแหลมขึ้นไปอีก แล้วยังไม่ทันได้ออกวิ่งหนี โนบุก็จับนั่งเก้าอี้ซะแล้ว
...............................
( "บางที ถ้ายูกิไม่บอกให้โนบุมาช่วยแก้ปัญหา เขาอาจจะเจ็บตัวน้อยลงก็ได้ เพราะหลังจากซื้อของที่ร้านชั้นในเสร็จ โนบุก็บังคับยูกิซะแทบทุกอย่าง... " )
...............................
"โอ๊ยยยยยยยยย เจ็บจัง... ซี๊ดดด…" เสียงครวญครางของยูกิทำให้โนบุเริ่มรำคาญ
"เลิกบ่นได้แล้วน่า เดี๋ยวก็หายเจ็บ ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ หึหึหึ"
"ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง โกหกกันนี่หว่า อูยย... (หูระบมเพราะหนามคมแห่งเงินตรา โอย... ) " ยูกิคลำติ่งหูที่เพิ่งโดนเจาะมาสองข้าง ในใจยูกิอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงยังไงก็ต้องจำใจเดินตามโนบุต่อไป
พอเดินไปเรื่อยๆ ก็จะพบว่าผู้คนย่านนี้แน่นเอามากๆ เหล่านักท่องเที่ยวและวัยรุ่นญี่ปุ่นต่างใช้เวลาในวันหยุดเพื่อมาจับจ่ายซื้อของกันอย่างคึกคัก หนุ่มสาวรูปร่างหน้าตาดีคู่หนึ่งเดินฝ่าฝูงชนแออัดในขณะที่ท้องเริ่มเรียกร้องหาอาหาร หลายครั้งที่ผู้คนเดินสวนแล้วแอบมองยูกิกับโนบุ บางคนถึงกับเอ่ยปากออกมาว่า... หนุ่มสาวสองคนนี้เป็นดาราหรือเปล่านะ หน้าตาดีกันจัง ฝ่ายชายก็แบดบอยหล่อหรู ฝ่ายหญิงก็นังทอมหน้าสวย ไม่รู้เป็นเพื่อนกันได้ยังไงสิ...
"เธอ... กินราเม็งมั๊ย รับรองว่าร้านนี้อร่อยแน่ๆ " โนบุหันมาถามยูกิที่กำลังดูอ่อนเพลียสุดๆ ถึงยูกิจะถือของไม่มากนัก แต่หน้าตาก็ดูอิดโรยกว่าโนบุ คงเพราะความเหนื่อยล้า จากน่ารักเลยกลายเป็นหน้าแย่...
"ก็ได้... ที่ไหนก็ได้... ราเม็งหรืออะไรก็ได้... ยอมทุกอย่าง... เฮ้อ... วันนี้ฉันขัดใจนายไม่ได้อยู่แล้วนี่ จะถามทำไมอะ -*- "
สาวทอมพูดประชด ตอนนี้ยูกิกับโนบุเดินออกมาจากห้างชิบุยะ109 พร้อมกับถุงสินค้าที่ซื้อมาซะเยอะแยะ... มีทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าส้นสูง เครื่องประดับ และอีกมากมาย แต่พวกเค้าก็ยังคงเดินต่อไป (หัวใจนักช็อป) และเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาที่ซอย Center Gai ทั้งคู่ผ่านซุ้มระหว่างตึกที่คล้ายงาช้าง เดินเข้าไปเรื่อยๆ ก็ถึงตึก HMV the music master (แวะอีกแล้ว)
...
"เฮ้ย... หนังพวกนี้ hmv มีด้วยหรอเนี่ย! เธอไปหยิบมาจากไหน" โนบุบ่นๆ ในขณะที่ตัวโนบุเองก็หยิบแผ่นเกมส์กับหนังมาซะเยอะเหมือนกัน แกร้กๆๆๆ ยูกิรวบรวมแผ่นหนังที่อยากได้มากองไว้ที่เคาท์เตอร์
"วันนี้นายบังคับฉันมาเยอะแล้ว หนังพวกนี้ฉันอยากซื้อเก็บไว้พอดี แล้วนายเองก็บอกว่าจะจ่ายให้ทั้งวันไม่ใช่รึไง? "
โนบุยกไหล่ขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
"งั้นเธอก็ถือเองแล้วกัน ฉันของเต็มมือไปหมดแล้วเนี่ยๆๆ " โนบุใช้สายตาชี้ลงไปที่มือ ซึ่งเต็มไปด้วยถุงของใช้มากมายโดยเฉพาะของผู้หญิง เหมือนที่โนบุพูดจริงๆ นั่นแหละ ของเต็มมือ...
"อ๊าว! ก็ใครใช้ให้นายเล่นซื้อของพวกนี้มาซะเยอะแยะเล่า ฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อย ! สมน้ำหน้า หึหึ เอาไปคืนมั๊ยล่ะ? "
โนบุไม่พูดอะไร พอจ่ายเงินเสร็จแล้วเขาก็รีบเดินออกมาจากร้านซีดีอย่างเงียบๆ โดยไม่โต้เถียงอะไรยูกิ เพราะขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่ท้องของทั้งสองคนเริ่มจะประสานเสียงกันแล้ว
โครก... โครโคร๊กๆ โคร่กๆๆๆ
[ Kindenmaru ]
แล้วทั้งคู่ก็มาถึง ร้านราเม็งเล็กๆ ใจกลางชิบุยะ ใกล้ๆ กับตึก hmv ที่หน้าร้านตกแต่งด้วยป้ายตัวอักษรคันจิและดวงไฟที่หลากหลาย ช่วยให้หน้าร้านดูมีมิติและสีสันขึ้น โดยเฉพาะรูปเมนูราเม็งที่อยู่บนแผ่นป้ายผืนใหญ่ที่แขวนอยู่หน้าร้าน ภาพชามราเม็งหลายชามสามารถเรียกน้ำย่อยจากโนบุและยูกิได้เป็นอย่างดี แล้วหนุ่มร่างสูงเดินนำยูกิเข้าไปในร้าน...
"ว่าง2ที่พอดี" โนบุมองเข้าไปในร้านที่ประดับด้วยไฟแสงสีส้มและวัสดุต่างๆ ที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น ที่บาร์นั่งมีที่ว่างอยู่2ที่ติดกันพอดี แล้วตอนนั้นเอง วัยรุ่นที่กำลังโซ้ยราเม็งกันปรู๊ดปร๊าดต่างก็หันมามองโนบุกับยูกิกันใหญ่
"หล่อจังเลยเนอะ... แฟนเค้าก็สวยมากด้วย แต่ทำไมแต่งตัวทุเรศจัง" กลุ่มวัยรุ่นนิทาแบบเผาขน
"กดตู้เลือกเมนูสิ มัวยืนทำไรอยู่ได้ โดนชมทั้งวันแล้วยังไม่ชินอีกไง นังทอมสวย หึหึ"
ยูกิละความสนใจจากกลุ่มวัยรุ่นแล้วเข้ามากดตู้เมนูสั่งราเมนแบบเซื่องๆ ใบหน้าที่อิดโรยดูเหมือนจะมีความหวังขึ้นอีกครั้ง เมื่อคิดถึงราเม็งร้อนๆ
"กินอะไรดีหว่า?? หมูตุ๋นดีมั๊ย... เอ๊... ฤดูนี้มีไอ้นี่ด้วยหรอเนี่ย? น่ากินๆ "
กึกๆๆ ยูกิกดเลือกเมนู
เมื่อได้บัตรเมนูทั้งคู่ก็ส่งให้กับพนักงานแล้วเข้าไปนั่งที่บาร์ แสงสีส้มนวลๆ ภายในร้านทำให้ใบหน้ายูกิเปล่งประกายความสวยขึ้นมาทั้งๆ ที่ใส่เสื้อหลวมๆ ของผู้ชายอยู่... ใบหน้าของทอมเพี้ยนคนนี้ช่างรับกับดวงตาที่กลมสวยเหลือเกิน แล้วผิวใสๆ นั่นก็ไม่เหมือนไอ้หน้าเห่ยเลยสักนิด ความสวยของยูกิตอนนี้มันเตะตาโนบุอย่างมาก...
แล้วสักพักยูกิก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ลองเหล่ตามองเพื่อนชายข้างๆ อะไรของแกฟะ... มองฉันมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย? สายของตายูกิถามออกไปดังๆ แต่โนบุก็ไม่รู้สึกตัว สาวห้าวจึงพูดขึนอีกว่า...
"เฮ้ย! มองอะไร?? หืออออ... ไม่ตอบอีก... มองไรฟะ!!" ยูกิค่อยๆ เร่งให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้ชายร่างบึ้กเจ้าของดวงตาที่จ้องมองอยู่รู้ตัว
"เปล่าๆๆ มื้อนี้เธอกินเต็มที่เลยละกัน พออิ่มแล้วก็จะกลับแล้วล่ะครับ คืนนี้จะนอนคอนโดฉันใช่ไหม? " ชายหนุ่มได้สติตอบกลับไป ตอนนี้โนบุกำลังนึกสงสารสาวสวยคนนี้ขึ้นมา เขารู้สึกผิดนิดๆ ที่เอาแต่ใจตัวเองมาทั้งวัน
"อืม ฉันเหนื่อยจะแย่... อยากอาบน้ำแล้วนอนซะตอนนี้เลย " ยูกิคอตกด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ยูกิต้องรับสถานการณ์บ้าๆ ตั้งแต่ตอนที่ตื่นขึ้นมา เท่านั้นยังไม่พอ... ยังโดนโนบุที่ไม่เชื่อความจริง บังคับโน่นบังคับนี่ใส่อีก การมาชิบุยะคราวนี้ ยูกิเลยไม่ได้เหล่สาวเหมือนเคยเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น (ผิดกับเมื่อก่อนที่เหล่จนตาแทบเข)
"ราเม็งได้แล้วคร๊าบ! " ราเม็งเส้นเรียวเล็กสีนวลๆ อยู่ในน้ำซุปที่เข้มข้นจนเป็นสีส้มสดกลิ่นหอมหวล ไข่ต้มผ่าครึ่ง สาหร่ายกรอบๆ และท็อปปิ้งเครื่องราเม็งต่างๆ (หมูตุ๋นน่ากินมากๆ ) อยู่ในชามสีดำลวดลายสวย เห็นแล้วน้ำลายสอ...
หลังจากที่ราเม็งทั้งสองชามแรกถูกเสิร์ฟได้ไม่นาน โนบุกับยูกิก็สั่งเพิ่มกันอีก ผลสรุปตอนท้ายเลยออกมาว่า โนบุซัดไป6ชาม ยูกิเขมือบไป5ชาม...
"อ๊ากกกกกกกก อร่อยจริงๆ ถ้าฉันไม่ปวดท้อง... ฉันต้องกินได้เยอะกว่านี้แน่ๆ ฮึ่มมม แต่ก็อิ่มจนท้องแทบแตกเลยนะเนี่ย โอย..." ยูกิลูบคลำท้องนิ่มๆ ผ่านเสื้อตัวหลวมโครก มันเป็นท้องที่ข้างในเต็มไปด้วยราเม็ง แต่ปกติแชมป์กินเยอะต้องเป็นของยูกิสิถึงจะถูก
"หึ... พออิ่มก็ยิ้มได้แล้วหรอ... แต่ปกติยูกิเขาต้องกิน6ชามขึ้นไปนี่นา ฮ่าๆ " โนบุแอบขำใส่ทอมสาว ที่ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงแต่นิสัยดันไปเหมือนกับเจ้าตะกละนั่นซะได้ และในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักท้องกันอยู่นั้น ที่หน้าร้านก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นนิดหน่อย... มีเพื่อนที่มหาลัยเดียวกันเข้ามาสามคน
"อ้าว นั่นโนบุนี่หว่า อยู่กับใครวะ? " ชายท่าทางกวนๆ แต่งตัวฮิปๆคนหนึ่งคุยกับเพื่อนๆ อีกสองสามคนที่หน้าร้าน
[ชื่อ : อากิฮิโระ
อายุ : 20ปี
อาชีพ : นักศึกษามหาวิทยาลัยโทได (สอบเข้าได้ไงไม่รู้)
note : บ้านรวย ชอบแต่งตัวฮิพฮอพ และขับรถซิ่ง]
"เอ๊อออๆๆ ใช่โนบุซังจริงๆ ด้วย แต่ว่าอยู่กับใครน่ะ สวยมากเลย... " ลิ่วล้อกินฟรีสองคนต่างก็แปลกใจเหมือนกัน แล้วก็เดินตามอากิฮิโระไปที่ที่โนบุนั่งอยู่ (ไอ้ลิ่วล้อสองตัวนี้อีกละ) แล้วมือผู้ชายที่ใส่นาฬิกาหน้าตาแปลกๆ ก็แตะลงที่หลังของโนบุ
"เฮ้ย!! โนบุ กิ๊กใหม่หรอว๊า? "
โนบุและยูกิที่กำลังอิ่มจนแน่นท้อง พอเจอหน้ากวนๆ ของอากิฮิโระเข้าไปทั้งคู่ก็ถึงกับผวา ก็อากิฮิโระเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่มหาลัย โดยเฉพาะโนบุ... โนบุสนิทกับอากิฮิโระมากทีเดียว เพราะเขาชอบไปแข่งรถด้วยกัน แต่สำหรับยูกิแล้วก็เคยเห็นหน้ากันอยู่บ่อยๆ (เห็นตอนเป็นผู้ชายหน้าเห่ยๆ นั่นแล่ะ)
"เจี๊ยกซ์... " ยูกิเห็นอากิฮิโระแล้วจึงรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ทอมบอยหน้าสวยทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้ามองชามราเม็งที่ถูกซดซะจนหมดเกลี้ยง คราวนี้โนบุจึงต้องรับหน้าแทนให้
"เฮ่ย ว่าไงเพื่อน... หวัดดี! "
"เออๆ นี่กิ๊กใหม่นายหรอ? น่ารักดีนะ " อากิฮิโระลดระดับเสียงให้เบาลง "นายฟันหล่อนแล้วรึยัง? " แต่ประโยคหลัง ยูกิก็ได้ยินจนสะดุ้งอยู่ดี
"มะ มะ มะ ไม่ใช่นะะะะ อากิฮิโร๊ว ชะ ชะ ฉันเป็นน้องสาวของยูกิไง ช ชะ ชื่อ ยูนะ..." ยูกิแทรกขึ้นมาได้อย่างทันควัน แบบไม่ปรึกษาใคร โนบุรับช่วงต่อทันที
"เออ ใช่ๆ นี่น้องสาวของยูกิมันอะ แต่หน้าตาต่างกันราวฟ้ากับดิน หึหึ" โนบุแอบขำ
"ใช่แล้ว... พี่ยูกิกลับบ้านไปหาแม่... แม่เลยส่งฉันมา... มา... มา... เอ่อๆๆ ฉันชื่อยูนะ... เย้อ... (แล้วส่งมาทำไรฟะ คิดไม่ออก) " ยูกิเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง อากิฮิโระขยับหมวกไหมพรมแนวๆ ของเขาขึ้น เพื่อมองหน้าสวยๆ ของยูกิให้ชัดๆ แต่ความสงสัยกลับยิ่งมีมากขึ้นไปอีก...
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ยูนะจัง... แต่เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรอ เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง? " อากิฮิโระถามด้วยน้ำเสียงที่ปรับให้หล่อขึ้นจากเมื่อกี๊
"เออ ฉัน... ฉันได้ยินพี่ชายเล่ามาอีกทีไง เอ้อ... (เฮ้อ..เหนื่อย) " ยูกิเริ่มเหงื่อตก โนบุเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบสั่งพนักงานให้เก็บเงินค่าเสียหายทันที
"เก็บ2ที่นี้ด่วนๆ ครับ! "
"เฮ้ย... โนบุ ฉันว่าน้องยูนะเค้าสนใจฉันก่อนนายว่ะ ถ้านายเบื่อเมื่อไรฉันขอเซ้งต่อเลยละกัน สวยดี ฉันชอบ แต่อย่าให้ช้ำมากล่ะ ฮ่าๆๆ " อากิฮิโระเอามือที่แตะหลังโนบุอยู่ออกไป เขาเดินไปนั่งที่หลังร้านด้วยท่าทางภูมิใจในเสน่ห์ของตน
"เฮ้ออออออออ... จะมีอะไรอีกไหมเนี่ย" ยูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่... วันนี้ยูกิแสนจะเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เมื่อผ่านประสบการณ์เจอคนที่ไม่อยากเจอไปได้ ทั้งคู่ก็รีบเก็บข้าวของออกมาจากร้านโดยไว โนบุหอบถุงรุงรังมาที่ถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ วันนี้ยูกิต้องเจอเหตุการณ์บ้าๆ มากมาย แล้วยังต้องทนรับการช่วยเหลือแบบแปลกๆ ของเพื่อนซี้อย่างโนบุอีก คงจะหมดพลังใจและพลังกายเต็มที...
"เฮ้อ... จะได้กลับแย้ววววววว วันนี้มันวันโลกแตกของฉันรึไงกันเนี่ยยยย ฮ๊าววว เหนื่อย... ง่วง... แง่ก... "
ทันทีที่ยูกิขึ้นรถก็บ่นออกมา สาวทอมหน้าสวยเอนร่างพิงเบาะอย่างอ่อนแรง แล้วตัวเลข650เยนที่มิเตอร์ก็ส่องสว่างขึ้น โนบุบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับแล้วหันกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวหลับสนิทไปซะแล้ว หลับปุ๋ยเลยล่ะ...
"ไม่ว่าเธอจะเป็นยูกิจริงๆ หรือไม่ได้เป็น... ฉันขอแค่สนุกกับเรื่องบ้าๆ นี้ก็พอ..."
โนบุค่อยๆ หยิบของบนตักยูกิเอามาไว้ที่ตักตัวเองเ พื่อให้หญิงสาวได้หลับสบายยิ่งขึ้น ตอนนี้ รถแท็กซี่คันหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางใต้ของเมืองโตเกียว... ตัวเลขที่มิเตอร์ยังคงขึ้นต่อไปเรื่อยๆ ตัวเลขยังคงเพิ่มต่อไป...
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น