คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Nice body (special) : 1 - เปิดตัวแฟนครั้งแรก 30%
แบคฮยอนมองหน้าเจ้ายักษ์ตัวแดงข้างกายอย่างไม่ชอบใจมากนัก
ปิดเทอมคราวนี้แทนที่เขาจะได้กลับไปนอนหนุนตักแม่หลังจากที่เหนื่อยล้ามากับการลุยสอบไฟนอล
ชานยอลกลับเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่าอยากไปเปิดตัวอย่างเป็นทางการ(เห็นว่างั้น)กับคุณนายซอนมีที่บ้าน
ว้อท?
คือรักกันมากงั้นหรอ ตั้งแต่เจอกันคราแล้วตอนช่วยย้ายของกลับหอที่ม.โคเรีย
คุณนายซอนมีก็วางมาดโกรธเคืองชานยอลดิบดี ไปๆมาๆลับตาเขาแป้บเดียวเท่านั้น
คุณนายกลับหัวเราะคิกคักไปกับคารมของเจ้าโย่งนั่นแล้ว!
อ๋อ ก็ใช่สิ ก็ชานยอลน่ะตัวสูงใหญ่เหมือนพ่อเปี๊ยบเลย
จะคิดว่าชานยอลเป็นพ่อบ้างก็คงไม่แปลกหรอกนะ
แต่อย่างน้อยช่วยเหลียวแลลูกชายสุดแสนน่ารักของตัวเองนิดนึง ไม่ใช่ว่าเจอหน้าก็ทักชานยอลก่อน
ถามหาชานยอลก่อนตลอด นี่งอนนะ งอนมากด้วย แต่คุณนายซอนมีไม่ง้อไงนี่เลยต้องยอมหายงอนเอง
“ให้ไปแค่สามวันเองหรอ”
“แล้วจะไปอยู่ทั้งชาติเลยมั้ยล่ะ”
แบคฮยอนยืนกอดอกหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว
ก็มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะที่เห็นอีกคนดี๊ด๊าที่จะไปหาคุณนายซอนมีมากขนาดนี้น่ะ
ร่างบางเสมองไปทางอื่นเมื่อยามที่ชานยอลหันมามองสบตาอย่างจงใจ
จงใจให้รู้เลยว่าเนี่ย ‘กูน้อยใจ’
“มึง”
งอน ไม่ตอบ เดินหนีด้วย
“มึง” มึงห่าไรง้อสิง้ออออ “รถกูอยู่อีกทาง”
“ห่า แล้วก็ไม่บอกกัน”
ร่างบางรีบเบรกตัวที่กำลังก้าวเดินฉับๆไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหมุนตัวกลับมาทางที่ร่างสูงยืนหัวเราะชอบใจอยู่
เห็นแก้มนุ่มนิ่มพองลมก็อดไม่ได้ที่จะหอมเข้าไปฟอดใหญ่ให้ชุ่มใจ แบคฮยอนเบิกตากว้างก่อนจะฟาดมือเข้ากับแผงอกกว้าง
“ไปหาแม่หนนี้จะไปลองเซอร์เวย์ก่อน”
“เพื่อ?”
“ไปหนหน้าจะได้ให้พ่อกับแม่ไปขอถูก” จบเลย
ตอนแรกก็ว่าจะไม่หายงอนจนกว่าจะได้ปราด้าตัวใหม่
ดูพี่เขาเล่นใหญ่ขนาดนี้จะให้เรางอนยังไงไหว
“พะ โพ่ง -/////-“
ใช้เวลาขับรถจากโซลมาถึงที่คยองกีโดใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
แบคฮยอนลงรถมาโดยไม่ช่วยชานยอลขนของเลยแม้แต่น้อย เจ้าตัวนุ่มนิ่มขยับยักย้ายร่างกายโดยการกระโดดดึ๋งดั๋งเหมือนลูกชิ้นโอเด้งก่อนจะกดรัวกริ่งหน้าบ้านอย่างใจจดใจจ่อที่จะได้เจอกับคุณนายซอนมีอีกครั้ง
แหมก็บ้านเราน่ะน่าอยู่ที่สุดแล้ว
“แบคฮยอนมาเลี้ยวก๊าบบบ”
“ย่าห์ ย่าห์! หยุดกดกริ่งเลยนะเจ้าอ้วน”
เสียงแว๊ดๆของซอนมีตอบกลับมาด้วยความหงุดหงิดเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจ ชานยอลที่สะพายเป้ใบใหญ่และถุงของฝากพะรุงพะรังได้แต่ถอนหายใจให้กับความแซบซ่าของคนตัวเล็ก
แบคฮยอนหลับตานับหนึ่งสองสามในใจช้าๆ
เสียงกลอนประตูไม้อีกด้านลั่นแกร๊กๆก็เป็นอันรู้กันว่าคุณนายกำลังเปิดประตูด้วยพลังงานที่มี
ก็นะนอกจากวาดรูปแล้วคุณนายก็ไม่ค่อยชอบออกกำลังกายนักหรอก
ส่วนเขาก็ได้รับในส่วนนี้ของคุณนายมาพอดีเลยอ้วนเป็นหมูได้เป็นร้อยๆโล
แอ๊ดดด~
“ทำไมเปิดชะ...”
“แบค-ฮา-ยอนนนนนนนนนนน”
เอ่อะ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านน่ะลูกร๊าก”
ปุ้ง! ปุ้ง!
พลุกระดาษหลายหลากสีล่องลอยอยู่ในความคิดที่สบสนวุ่นวายของแบคฮยอน
ร่างเล็กยืนนิ่งเป็นศิลาอยู่กับที่โดยที่ร่างสูงใหญ่ตรงหน้ายังไม่ยอมหยุดทำตัวดี๊ด๊าสักที
คุณนายซอนมีที่ยืนอยู่ข้างๆก็พยายามปรามเบาๆ
“พ่อ”
“เรียกแด๊ดดี๊ซิจ๊ะ”
เครียดเลย..
ถ้าแบคฮยอนมองไม่ผิดแล้วละก็เมื่อกี้เขาเห็นคุณนายซอนมีแอบเอามือก่ายหน้าผากด้วยล่ะ
อันที่จริงถ้าไม่เห็นแก่พ่อเขาเองก็จะทำแบบเดียวกันแม่
อายุปูนนี้แล้วยังเล่นเหมือนมีลูกอายุห้าขวบอยู่ได้
แล้วก็ชอบจังนะเวลากลับมาบ้านแล้วไม่ยอมบอก
อยากเห็นสีหน้าลูกชายที่ดีใจจนน้ำตาซึมที่พ่อกลับมาบ้านรึไง ตลกเถอะพ่อ ผมโตแล้วนะ
(ความในใจของลูกชายที่ไม่อาจบอกกับพ่อได้ตรงๆ)
คนเป็นพ่อนั้นเต็มไปด้วยความร่าเริงสดใสจนแม่และลูกชายต่างพากันเครียด
บยอนแทซองเป็นผู้ชายซังนัมจาจากบูชอนที่มีผิวสีแทนกว่าภรรยาและลูกชายมากนัก สิ่งที่ทำให้เขายังคงยิ้มร่าทำตัวปัญญาอ่อนนั่นก็คือลูกชายตัวน้อยของเขา
ความรักที่เขายอมหักหารกับภรรยาคนสวยมีเพียงคนเดียวที่จะได้ไปนั่นก็คือแบคฮยอนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเอง
“มามะโผเข้าสู้อ้อมกอดพ่อเร็ววว”
หน้าตาดุดันของแทซองนั้นไม่เข้ากันเลยกันท่าทางคุณครูอนุบาล
แต่จะกล่าวหาว่าดูหน่อมเน้มนั้นก็คงจะดูเกินไปหน่อยเพราะถึงแม้อายุจะห้าสิบกว่าแล้วแต่ร่างกายยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแถมส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบสี่
ใครคิดจะมาแกล้งแบคฮยอนแล้วล่ะก็ต้องข้ามศพพ่อคนนี้ไปก่อน
“พ่อเป็นไรมากป่ะเนี่ย”
“ก็พ่อคิดถึ๊งคิดถึงแบคฮยอนนี่นา” ว่าแล้วก็ดึงลูกชายตัวจ้อยเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมอกแน่น
คุณนายซอนมีเห็นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก็เขาน่ะเห่อลูกอย่างนี้มานานแล้ว
เห่อมันตั้งแต่เกิดจนโตก็ยังไม่เลิกเห่อลูกอีก...
นี่เธอหลงมาแต่งงานมีลูกกับคนบ้าได้ยังไงเนี่ย
“อึก.. อึดอัด”
“คุณคะ”
ซอนมีวางมือเข้ากับแขนแกร่งของสามีเป็นการปรามเบาๆก่อนที่เขาจะกินหัวแบคฮยอนเข้าไปจริงๆ
“บ้านเรามีแขกนะคะ ช่วยทำตัวให้มันสุขุมกว่านี้หน่อย”
“แหม ก็มันก็มีบ้างน่า ว่าแต่เพื่อนของแบคฮยอนหรือ”
ดวงตารีเรียวแทบจะเป็นเส้นตรงเมื่อยามยิ้มกว้าง
คุณพ่อตัวโตทำเอาชานยอลกลืนน้ำลายลงคืออึกใหญ่ก่อนจะรีบโค้งตัวทันทีเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท
หากถามอย่างนี้คงจะยังไม่รู้เรื่องมากนักยังไงว่าที่พ่อตาก็ดูใจดีกว่าที่คิดเอาไว้นั่นแหละน่า
“ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวให้เร็วกว่านี้นะครับ”
“แหม ไม่ต้องพิธีรีตองมากนักก็ได้ไหนบอกชื่อมาซิ้”
เมื่อเห็นว่าที่พ่อตาของตัวเองเปิดทางให้มาก ขนาดนี้ร่างสูงก็ไม่รีรอที่จะบอกชื่อเสียงเรียงนามของตัวเอง
“ผมปาร์คชานยอลครับ”
“อ๋อ~ ผู้ชายคนนี้นี่เอง”
ตึกตัก
ค..คุณพ่อตารู้จักเราด้วย!
“...”
“ที่ทำแบคฮยอนเสียใจ”
ชิบหาย
พ่อตายังคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดเหมือนดั่งที่ใครๆกล่าวเอาไว้
นั่นสินะ..ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างก็รักลูกเหมือนกันทั้งนั้น
เว้นเสียแต่ว่าจะแสดงความรักของตนนั้นอออกมาแบบไหน
ถ้าจะกล่าวถึงความรักของแทซองแล้วล่ะก็
ชานยอลคงสามารถให้คำนิยามได้เพียงอย่างเดียวคือ..
ลูกข้าใครอย่างแตะ
“เอ้า กินอันนี้ด้วยสิของที่ลูกชอบทั้งนั้นเลยนี่นา” บนโต๊ะอาหารที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามของชานยอลคือว่าที่พ่อตาสุดเฮี้ยว
ส่วนด้านข้างพ่อตาจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากแบคฮยอน(ที่เมื่อก่อนเป็นของเขาทั้งตัวและใจ
แต่บัดนี้กลับเปลี่ยนไปใยจึงใจร้ายกับพี่ได้)
“พ่อพอเถอะ แค่นี้ก็เกินกินแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ พ่ออุตส่าหิ้วของพวกนี้มาจากเอลเอเลยน้า ><”
“ก็กินเยอะๆแล้วมันจะอ้วนนี่นา”
“อ้วนหรอ? ลูกอ้วนตรงไหนกันหื้ม? นี่พ่อไม่เคยเลี้ยงลูกแบบอดๆอยากๆเลยนะ”
อ้อ นี่กะจะว่าชานยอลเลี้ยงแบคฮยอนแบบอดๆอยากๆหรือครับคุณพ่อตา ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ใช่อย่างที่คุณพ่อตาคิดอย่างแน่นอน
เพราะไม่ว่าจะร้านขึ้นห้าดาว อาหารอิตาเลี่ยนผมก็พาไปฟาดเรียบหมดแล้ว!
“ไม่เอาหรอก ก็แบบอ้วนๆมันใส่ชุดเท่ๆไม่ได้นี่นา”
“พ่อทนไม่ไหวอีกแล้ว!!!”
พ่อตาลุกขึ้นจากเก้าอีกจนเงาดำทอดทับร่างจ้อยของลูกชาย
ว่าแต่ทำไมพ่อตาจะต้องทำเสียงดังขึงขังเหมือนพวกทหารเรือแบบนั้นด้วยล่ะ “แบคฮยอน ลูกต้องกลับไปอ้วนเหมือนเดิมซ่ะ!”
“ห๋า?”
“รู้มั้ยว่ามันไม่มีอะไรที่จะหน้าเศร้าไปกว่าการที่ลูกของพ่อต้องเป็นคนผอมกะหร่องเหมือนยาจกอดอยากแบบนี้
ถ้าจะพูดกันตามตรงแม่เองก็เสียใจที่เห็นลูกไม่ทานข้าวได้เยอะแบบเดิมอีกแล้ว”
“ไม่นะ ประหยัดออก” คุณแม่ยายตอบกลับอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
“หึ๋ย~”
“เดี๋ยวนั่นพ่อจะไปไหน”
ชานยอลขมวดคิ้วจนแทบจะติดกันเป็นปม ปกติแล้วครอบครัวบยอนมีการสนทนาแบบนี้กันทุกวัน
หรือมีแต่กับคุณพ่อตาจอมเฮี้ยวคนเดียวกันนะ
ไม่รู้ว่าเดินเข้าบ้านหายไปไหนแต่ตอนเดินกลับเข้ามาก็ทำเอาชานยอลแทบสำลักข้าวที่กินอยู่
“เพราะว่าคุณพ่อน่ะ อยากจะเห็นหนู..เหมือน..อย่างในรูป..นี้!!”
“อย่ายกรูปคนอื่นออกมาแบบนี้เซ่!”
“ฮื่อ แม่จ๋าแม่..แบคฮยอนกำลังตะคอกพ่อล่ะ”
ไอ้ท่าทางที่สุดติ๊งต๊องนี่มันอะไรกัน
ชานยอลได้แต่มองชานร่างบึกบึนที่กำลังทำหน้าเหมือนหมาหงอยแล้วก็ได้แต่ฉงนใจ อีกสิบปีข้างหน้าในวันที่เขามีลูก
ชานยอลจะกลายร่างเป็นไอ้เบิ้มเห่อลูกแบบนี้รึเปล่านะ
อื่ม... ไม่ดีกว่า
“อะ เอ่อะ พ่อครับใจเย็น-”
“ใคร-พ่อ-แก”
หยึ๋ย~
แค่เรียกว่าคุณพ่อทำไมต้องตวัดหางตามองราวกับจะฆ่าจะแกงกันแบบนี้ด้วยล่ะ
ชานยอลไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้มาเที่ยวปิดเทอมฤดูร้อนที่บ้านแฟนแบบนี้
แล้วจะต้องเรียกยังไงพ่อตาถึงจะไม่โมโห(ว่ะ)
“ค..คุณลุง”
“ลุงก็ไม่ได้โว้ยยยย~” เอาล่ะสิชีวิตของชานยอลมาถึงทางตันแล้ว
โดนพ่อตาเกลียดแบบนี้แล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปขอลูกเขา(ว่ะ!) “ต้องเรียก
นาย-ช่าง-ใหญ่”
“หะ”
“และต่อไปนี้แกคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของฉัน!”
“...”
“เจ้าคนเหลาะแหละ”
ตึง!
30%
ความคิดเห็น