ตอนที่ 16 : บทที่ 14 ใคร่ครวญ... ไม่พบ... คงดี...

ความเดิมตอนที่แล้ว

“ท่าน… ท่านมันโง่เขลาสิ้นดี อึก… ท่านกลับรอคอยข้าเกิด…ถึงสองร้อยปี…”

            ไรเซลยิ้มอย่างอบอุ่นให้ข้า ราวกลับจะกล่าวว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

            “ข้าไม่โทษท่าน ข้าจะโทษท่านได้อย่างไร”

            “ชีวิตข้าที่จะตายก็มีท่านช่วยไว้…ชีวิตที่จะดับสูญก็มีท่านนำกลับมา…ชีวิตข้าที่เกิดใหม่ก็มีท่านเลี้ยงดู… ข้าเป็นของท่าน… เป็นสมบัติสำคัญของท่าน”

            เสียงทุ้มอ่อนแรงกระซิบเบาๆ “…ข้าไม่เคยผิดสัญญาต่อเจ้า”

ไรเซลแตะริมฝีปากลงมา…

แล้วเวลาทั้งหมดดั่งหยุดลง

บทที่ 14

ใคร่ครวญ… ไม่พบ… คงดี…

บันทึกวันที่xx เดือนxx ปีxxxx

            ในอดีตคนที่ข้ารักได้ถามคำถามกับข้าคำถามหนึ่ง

            “ท่านว่าคนผู้หนึ่งสามารถตกหลุมรักถึงสองครั้งสองคราได้หรือไม่?”

          “ได้”

          บางครั้งมากกว่าสองครั้งสองคราก็ยังมีเช่นกัน…

            “ข้าชื่อนาเรม ท่านอย่าเพิ่งขยับตัว”

          เด็กน้อยน่ารักในวัยสิบหกปีเอ่ยพลางจัดการบาดแผลตรงปีกของข้า

            “ท่านไม่ใช่มนุษย์ หรือว่าท่านเป็นเทพเซียน”

          “ข้าเป็นเพียงแค่ไรเซล เทพสวรรค์ที่ตัดสินใจสิงสถิตอยู่กับเจ้า”

          ตอนนั้นเจ้าอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนส่งยิ้มที่ดูขมขื่นให้

          “ท่านคงเป็นเทพสวรรค์ที่ตัดสินใจผิดพลาดมากเลยกระมั้ง”

          ข้าเพียงส่งรอยยิ้มบางๆตอบเท่านั้น

          เพราะเจ้ากำลังจะตาย… ข้ารู้

            เพราะเจ้ามีชีวิตที่โดดเดี่ยวเสมอ… ข้ารู้

            อีกอย่างหนึ่งที่ข้ารู้เช่นกัน…ตัวเจ้าไม่เคยยิ้มจากใจเลยแม้แต่น้อย

            เด็กน้อยข้าไม่ได้ยินยอมให้คุลอาลเสียบกระบี่เข้าที่ปีกข้า โดยไร้ประโยชน์แน่นอน

            ข้าคิดเช่นนั้น คราแรกอยากให้เจ้ายิ้มออกมาจากใจซักครั้ง…

            “ท่านจะลงไปอาศัยยังภพมนุษย์…? ท่านล้อข้าเล่น เรื่องเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไร”

          คุลอาลทำสีหน้าลำบากใจทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

            “แค่ชั่วชีวิตของมนุษย์ผู้นึง ไม่ได้ยาวนานเท่าไหร่นัก”

          “แต่เราไม่อาจลงไปตามใจชอบได้”

          “ข้าก็จะลงไปในฐานะหน้าที่ของข้า”

          “หรือว่าท่าน…”

          “ข้าจะก่อสงคราม นำจดหมายข้าลงไปคุลอาล”

          “สงครามก็เกิดแล้ว…ราชโองการก็มาแล้ว ท่านจะทำสิ่งใดต่อองค์เทพไรเซล ข้าเป็นมนุษย์ผู้นั้นคงไล่ส่งท่าน เหตุใดต้องมาเลี้ยงเทพสวรรค์ให้วุ่นวายในบ้านเรือนตนเองด้วย”

           “เรียกกระบี่เจ้าออกมา”

          “เอ้ะ กระบี่ข้าหรือ…?”

          ข้าบาดเจ็บในวันที่พบกับนาเรมครั้งแรกบนภพมนุษย์

            เพราะตัวเจ้านั้นใจดีเสมอ เจ้าไม่มีทางไล่ผู้ใดก็ตามที่บาดเจ็บหรือลำบาก ไม่เคยสนใจสภาพตัวเองแต่อย่างใด ปล่อยให้ผู้อื่นเอาเปรียบแล้วเอาเปรียบเล่า

            เป็นดั่งเฉกเช่นภาพวาดของเจ้า…

            “เหตุใดลูกค้าถึงตกใจทุกครั้งที่พบเจอตัวจริงของข้ากัน”

            “เพราะภาพวาดของเจ้า มันงดงาม…แต่ก็เศร้ามากเช่นกัน”

          “ภาพวาดของข้างั้นหรือ… หากเป็นท่านลองวาดภาพบ้าง...คงจะอบอุ่นมาก”

          “คงมีเพียงเจ้าคนเดียวที่รู้สึกถึงมัน”

งดงามแต่ก็แสนเศร้า

            ในขณะที่ภายนอกของเจ้ากลับแย้มยิ้มดั่งดวงอาทิตย์อ่อนๆ

            เป็นเช่นนี้เสมอ…

            เพียงแค่สี่ปีจากเด็กน้อยวัยสิบหกของข้า กลายมาเป็นผู้ใหญ่ที่งดงาม

            แม้กระทั่งความคิดเจ้าก็เติบโตเช่นกัน…

            นาเรมเริ่มเอ่ยปากไล่ข้ากลับสวรรค์หนักขึ้นทุกวัน

            “ท่านตั้งใจจะอยู่กับข้าไปอีกนานแค่ไหน ท่านจะอยู่ถึงข้าตายเลยหรือ… ไรเซลท่านมีเรื่องสมควรทำมากกว่ามาใช้เวลาอยู่กับข้านะ”

          เจ้ากำลังฝืนยิ้ม...

          เทพสวรรค์ล้วนสามารถอ่านใจมนุษย์ได้

            ข้าได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วกอดนาเรมไว้แน่น

            “ไรเซล! ท่านปล่อยข้า ทำไมพอข้าพูดถึงเรื่องนี้ทีไรท่านถึงได้กอดข้าทุกที ข้าพูดจริงจังนะ”

            “ขอปฏิเสธ ต่อให้เจ้าไล่ข้าอีกกี่พันครั้งก็ตาม”

          นาเรมกลัวเสมอว่าข้าจะจากไป

แต่เจ้าใจดีเกินไป เกรงใจผู้อื่นเกินกว่าจะเอ่ยปากไล่โดยตรง

            รีบเอ่ยปากไล่ข้าทางอ้อมก่อนตัวเจ้าจะผูกพันกับข้าไปมากกว่านี้… ก่อนจะถอนตัวไม่ขึ้นไปมากกว่านี้ ในขณะที่อีกเสียงหนึ่งใจกลับร่ำร้องไม่อยากให้ข้าจากไป

            ความรักเช่นนี้ข้าอาศัยอะไรไปคู่ควร

            เทพสวรรค์อย่างเราไม่สามารถเดินทางไปภพอื่นได้ตามใจชอบเท่าไหร่นัก

            ข้าส่งคุลอาลลงไป…ก่อสงคราม แลกเปลี่ยนกับการที่ข้าสังหารผู้นำปีศาจ แล้วจอมทัพปีศาจจึงจะกรีฑาทัพไปต่อสู้กับข้าที่ภพมนุษย์ให้

            เป็นการต่อสู้ที่หลอกลวง

            ข้าขอให้นาเรมมาอาศัยอยู่กับข้าชั่วชีวิต แน่นอนว่าหลังจากพาตัวขึ้นมายังภพสวรรค์ได้แล้ว การจะเปลี่ยนอีกฝ่ายให้เป็นเทพสวรรค์ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก

            การต่อสู้ระหว่างสองทัพเสร็จสิ้น ร่ำลากับจอมทัพปีศาจที่หลงรักคุลอาลหัวปักหัวปำแล้ว ข้ารีบตรงดิ่งกลับมายังบ้านหลังเล็กๆของเรา

            ในมือถืออาภรณ์สีฟ้าอ่อน  ตัดอย่างปราณีตบรรจงด้วยฝีมือช่างแห่งภพสวรรค์…

            แต่ทว่า…

            มีผู้คนในชุดคลุมดำมากมายมาขัดขวาง โดยที่ข้าไม่ทราบว่าพวกเขาเป็นกองทัพของใคร

            ลางสังหรณ์ของข้าชวญให้หนาวยะเยือกจนไม่อยากคาดคิด…

            ท่ามกลางเรือนหลังเล็กที่ไร้ผู้คนกลับมีร่างที่งดงามราวกับภาพวาดนอนอยู่  ของเหลวสีแดงที่ย้อมพื้นไม้ราวกับปูพรมไม่ได้ทำให้ความงดงามนั่นลดลงเลยแม้แต่น้อย โลหิตสีแดงฉานกลับเพิ่มสเน่ห์ดึงดูด

            ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นหลับสนิท…

            มือที่หยิบอาภรณ์ออกมาตั้งใจจะอวดโฉมสั่นระริก แม้แต่แม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์ผู้ไม่เคยหวาดหวั่นต่อสิ่งใด…กลับรู้จักความกลัวขึ้นมา

            ข้าลูบใบหน้าที่เคยมีชีวิตชีวาด้วยมืออันสั่นเทาเกินจะควบคุม

            ตัวข้านั้นมีทุกอย่างมากมาย เงินทอง ทาสรับใช้ อำนาจ พลัง ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งไร้ค่า…

นึกถึงระยะเวลาเนิ่นนานเกือบสามร้อยปี…ตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ว่างเปล่า ตำหนักที่เงียบเหงา ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องเดิมๆ ที่แสนธรรมดา… กลับกันแล้วช่วงเวลาสี่ปีที่ผ่านมามันช่างมีความหมายเหลือเกิน

ชีวิตที่ไม่มีเจ้า…ข้ากลับไม่คุ้นชินเสียแล้ว

            แม่ทัพใหญ่สวรรค์ ยามเกิดท้องฟ้าทั่วสวรรค์เป็นสีแดงฉานคล้ายโลหิต...สายฟ้าแห่งสวรรค์ผ่าลงมาเจ็ดสิบสองสาย...อาวุธเทพของเทพสวรรค์ทุกองค์สั่นไหวเกิดเสียงดังกังวานทั่วภพสวรรค์

            แม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์องค์นั้น…แม้แต่คนรักของตัวเองกลับปกป้องไม่ได้ด้วยซ้ำ

            เรื่องที่แม้แต่ผู้ใดสังหารเจ้า ข้าก็ไม่สามารถรู้ได้เลย…

            ข้าฝ่าฝืนกฏสูงสุดของภพสวรรค์

ดวงวิญญาณที่ถูกทำลายโดนอาวุธเทพจะแตกสลาย ไม่สามารถกลับเข้าสู่วัฏจักรได้อีกต่อไป… ยกเว้นเพียงแต่ว่า จะมีเทพสวรรค์อีกองค์ยอมเสียสละอาวุธเทพของตัวเอง

ข้าโดนองค์เทพสูงสุดเรียกคืนปีกทั้งสองคู่ พลังเทพทั้งหมด พักตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์

ทำได้เพียงขนรูปมากมายของเจ้ากลับมาไว้ที่ตำหนักของข้าเองเท่านั้น

ข้าใช้เวลาที่ว่างเปล่าอีกสองร้อยปีคาดหวังว่าความคิดของข้าจะถูกต้อง เจ้าจะไม่ได้เกิดใหม่ที่ภพอื่น คาดหวังว่าเจ้าจะมาเกิดในตำหนักครรภ์

จนในที่สุด

คุลอาลมารายงานข้าว่าเขาพบดวงวิญญาณของนาเรมอยู่ในไข่ใบหนึ่งของคำหนักครรภ์

ผู้ใดที่สังหารนาเรมก็ยังจับไม่ได้ ยิ่งในตอนนี้ตัวข้าไม่มีพลังจะไปปกป้องใครได้ทั้งนั้น… ข้ากับคุลอาลตัดสินใจบุกเข้าไปขโมยกระจกส่องอดีตและบันทึกดวงวิญญาณ…ตัดทางเชื่อมโยงทุกอย่างของนาเรมคนนี้กับคนในอดีตออกจากกัน

ข้าต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อม เพื่อให้เจ้าจะไม่ได้รับอันตรายอีก

ในยามที่ไปรับนาเรมจากตำหนักครรภ์ ข้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง… มือข้าสั่นระริกลูบใบหน้าที่มีเค้าโครงไม่แตกต่าง ความโหยหามากมายเอ่อล้นออกมา

สองร้อยปีที่ผ่านมา ท่ามกลางภาพวาดของเจ้ามากมาย

ช่างเดียวดายเหลือเกิน…

นาเรมที่เติบโตขึ้นเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติทุกอย่าง ซักถามข้าถึงเรื่องราวทุกอย่าง

ต่อให้เจ้าคุกเข่าอยู่ด้านหน้าข้า…ข้าก็มิอาจบอก

            ข้าสูญเสียไม่ได้อีกแล้ว    

            แต่เรื่องทุกอย่างกลับเลวร้ายลง ความพยายามที่จะปกป้องคนที่ข้ารักกลับทำให้โศกนาฏกรรมนี้วนเวียนมาอีกคราและ…อีกครา

            แท้จริงแล้วผู้ที่นำพาเรื่องทุกอย่างให้เข้ามาสู่เจ้าคือข้าเอง

            ความรักของเจ้า…ชีวิตของเจ้า ข้าไม่คู่ควรกับมันแม้แต่น้อย

            ไม่ว่าจะนาเรเอลหรือนาเรม…  

            ข้าติดค้างเจ้ามากมายเหลือเกิน…

……………………………………………………………

พัดสีดำในมือองค์ชายหกยกสูงขึ้นตรงหน้าข้า

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่มีทางยอมให้ท่านพี่ตายก่อนคนที่ท่านรักหรอก”

ไรเซลแย่งทวนสามแฉกของข้าไป… หรือแท้จริงแล้วคือของเขาก็ตามไปถือ

ไม่ว่าข้าจะยื้อแย่งยังไงเขาก็ไม่ปล่อยแม่แต่น้อย ด้วยสภาพเช่นนี้หากต้านรับพลังขององค์ชายหกอีกที ไม่ช้าต้องไปเยือนภพวิญญาณแน่นอน

แต่ก่อนที่องค์ชายหกจะปล่อยพลังเทพอันรุนแรงใส่ข้า เสียงกระพือปีกมากมายอีกกองกำลังหนึ่งก็ล้อมรอบเรา… ปรากฎองค์ชายใหญ่ดึงพัดสีขาวออกมา สะบัดมือวูบเดียวพวกชุดคลุมดำมากมายถึงกับกระเด็นออกไปหมด

คุลอาลโผล่มาด้านหน้าของเราด้วยสภาพไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก กระบี่สีฟ้าอ่อนของเขาเทียบไปยังลำคอขององค์ชายหก… สีหน้าของผู้ถูกกระบี่จ่อคอบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้ เขาถามด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น

“เป็นไปไม่ได้เหตุใดเจ้า… คุลอาล พี่ใหญ่ พี่รอง กองทัพมากมายจึงมาที่นี่ได้”  

“หากเจ้าหมายถึงทัพปีศาจที่ไปปิดล้อมตำหนักหมื่นห้องนั้นเปล่าประโยชน์” องค์ชายใหญ่ตอบพลางเดินเข้าใกล้ สายตาเหลือบมองคุลอาล

คุลอาลกระแอมก่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้าฝาดเลือด “กองทัพปีศาจที่เจ้าซื้อตัวมาถูกเรียกกลับไปหมดแล้ว”

แม้แต่ไรเซลก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

องค์ชายหกใช้พัดในมือปัดกระบี่คุลอาลออกวูบ ถอยร่างกายไปอย่างรวดเร็ว…แต่ยังเร็วไม่พอ องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง รวมทั้งหัวหน้ากองทัพต่างล้อมเขาไว้หมดแล้ว

ดูอย่างไรก็ไม่มีหนทางเหลือรอดแล้วจริงๆ

องค์ชายใหญ่ประกาศเสียงดัง “โทษของเจ้าคือการสังหารองค์เทพสูงสุด ลักพาเทพสวรรค์ที่ไม่เกี่ยวข้องมาเป็นตัวประกัน”

องค์ชายหกยกยิ้มอย่างถือดี “แบบนี้ข้าก็ช่วยพี่ใหญ่ขึ้นเป็นองค์เทพสูงสุดแบบทางลัดพอดี”

“เจ้าอย่าบังอาจ…”

เหล่ากองทัพทหารที่ล้อมรอบเริ่มตะโกนด่าองค์ชายหก คุลอาลเดินมาช่วยข้าพยุงไรเซลที่หน้าตาดีขึ้นแล้วหลังจากกลืนลูกกลอนฟื้นฟูจากคุลอาลลงไป

องค์ชายหกกวาดตาไปรอบๆ มองเหล่าผู้คนชุดดำที่เหลือเพียงซากศพเกลื่อนกลาด

“มันจบแล้วนาล์ฟเฟ” องค์ชายใหญ่โบกมือวูบ กองทัพทหารวิ่งเข้าไปหาองค์ชายหกเตรียมจับกุม

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะราวกับเยาะเย้ยในโชคชะตาตัวเองก็ดังก้องไปทั่วสนามรบ…

“ไม่หรอกพี่ใหญ่มันยังไม่จบ รวมถึงท่านด้วยพี่สี่...กับท่านก็ยังไม่จบเช่นกัน” สิ้นคำองค์ชายหกก็ยื่นมือออกมาด้านหน้า ควันสีดำประหลาดมากมายพวยพุ่งออกมา ป้องกันไม่ให้เหล่าทหารเข้าใกล้

ไรเซลมีสีหน้าเคร่งเครียด เขากุมมือข้าไว้แน่นจนเจ็บ

“จนสุดท้ายท่านก็ไม่ได้อยู่กับคนรักเช่นเดิม…” ผู้ร้ายเพียงหนึ่งเดียวหันหน้ามา ส่งรอยยิ้มที่ดูประหลาดลึกลับให้ข้า มือของเขาถือขวดแก้วใบเล็ก ข้างในบรรจุด้วยของเหลวสีแดง…

ควันประหลาดจะครอบคลุมตัวเขาเกือบทั้งหมด องค์ชายหกถือขวดแก้วนั้นยื่นเข้าไปในควันที่กำลังหมุนวนบิดเบี้ยว ริมฝีปากของเขาขยับครั้งสุดท้าย…ก่อนจะจมหายไปในควันสีดำ

“ขอให้เจ้าโชคดี”

ข้ารู้สึกถึงมือตัวเองที่หลุดออกจากไออุ่น สีหน้าของไรเซลดูตื่นตระหนก

ควันสีดำที่กลืนข้าเข้าไปจนมิด…

“พวกเจ้าส่งนาเรมไปที่ไหน”

เสียงราบเรียบจากแม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์ดังไปทั่วของโถงแห่งตำหนักหมื่นปี

องค์เทพสูงสุดกลับสู่ภพวิญญาณแล้ว องค์ชายใหญ่ขึ้นเป็นองค์เทพสูงสุดแทน… ตอนนี้องค์เทพไรเซลจึงกลับมาดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์อีกครั้ง ได้ปีกสองคู่และพลังเทพทั้งหมดกลับคืน

เพียงแต่ท่านนาเรมกลับไม่อยู่เสียแล้ว…

นักโทษมากมายที่ถูกไตร่สวนแล้วว่ามีความเกี่ยวข้องกับองค์ชายหก คุกเขาตัวสั่นจนแทบจะติดพื้นอยู่เบื้องหน้า พวกเขาต่างสะดุ้งกันเป็นพักๆ เมื่อองค์เทพไรเซลขยับตัว

“โลเรีย” เสียงเรียกออกจากปากขององค์เทพไรเซลทำให้อีกฝ่ายถึงกับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว… ข้าขยับก้าวเดินไปข้างหน้าเมื่อองค์เทพไรเซลพยักหน้าให้อย่างรู้งาน

“เทพสวรรค์โลเรียเห็นแก่ท่านพ่อของท่าน พวกท่านส่งท่านนาเรมไปที่ภพไหน”

อดีตพระสนมส่ายหัวด้วยความหวาดกลัว “ขะ…ข้าไม่รู้ พวกท่านสังหารข้าไม่ได้นะ ท่านพ่อของข้าเป็นถึง…เป็นถึง…”

ท่านพ่อของท่านก็คุกเข่าอยู่ข้างๆท่าน…

องค์เทพไรเซลกวาดตาที่เย็นสนิทจ้องมอง หมุนทวนสามแฉกของเขาเล่นราวกับไม่ได้กำลังถามเรื่องสำคัญ “ใครเป็นผู้สังหารนาเรมตอนครั้งยังเป็นมนุษย์”

เหล่าผู้ร่วมขบวนการร้ายมากมายต่างสะดุ้งเพราะพวกเขาเพิ่งรู้ นอกจากพวกเขาองค์เทพสูงสุดองค์ปัจจุบันหรือองค์อื่นๆ ในห้องต่างรับทราบกันหมดแล้ว

เทพสวรรค์โลเรียผู้น่าสงสารสะอึกสะอื้น นางพยายามไม่สบตาขององค์เทพไรเซลเป็นอย่างมาก

“ข้ามีเวลาไม่มาก ข้าให้โอกาสพวกเจ้าตอบเพียงครู่เดียวเท่านั้น”

องค์เทพไรเซลเริ่มเดินวน… เสียงรองเท้าที่ดังก้องเป็นจังหวะราวกับกำลังล้อเล้นกับจิตใจของผู้คนที่คุกเข่าอยู่ พวกเขาต่างหวาดกลัวจนขวัญกระเจิง แต่ขุนนางระดับสูงกับมีสีหน้าเต็มไปด้วยความหวังเล็กน้อย

หึ… พวกเขาทำเหมือนจำแม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์ของพวกเขาไม่ได้

ควับ ตึง!

ศีรษะแห่งขุนนางคนหนึ่งหล่นกระทบลงพื้น เลือดพวยพุ่งออกมาแปดเปื้อนเทพสวรรค์องค์ข้างๆ อดีตพระสนมกรีดร้องเสียงสูงเมื่อเห็นว่าพ่อของตัวเองไปเยี่ยมภพวิญญาณเสียแล้ว

เทพสวรรค์ที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในภพสวรรค์สะบัดปลายทวน ไล่คราบเลือดเล็กน้อย… ดวงตาสีทองที่สามารถแช่แข็งผู้คนได้วาวโรจน์ “ใครเป็นผู้สังหารนาเรมตอนครั้งยังเป็นมนุษย์”

“ข้า! เป็นข้าเอง!!” เทพสวรรค์โลเรียร่ำร้องอย่างเสียสติ นางกอดร่างของพ่อตะโกนอย่างโกรธแค้น “ก็ผู้ใดใช้ให้ท่านไปหลงรักมัน! เป็นข้าต่างหากที่เป็นพระสนม….”

ตึง

ศีรษะของนางร่วงลงพื้นก่อนจะพูดจบเสียอีก… องค์เทพไรเซลหันตัวหลังเดินจากมา เอ่ยคำสั่งต่อนายทัพที่อยู่ใต้บังคับบัญชา

“ไม่ไว้ชีวิต” เหล่าทหารโค้งตัวรับทราบ

ข้าเดินตามหลังองค์เทพไรเซลออกมาด้านนอก เขาจ้องมองไปทางด้านทิศตะวันตก

“คุลอาลไปยังตำหนักของนาล์ฟเฟรวมถึงเทพสวรรค์ทั้งตระกูล กวาดล้างมาให้หมด… ไม่ไว้ชีวิต”

“รับทราบ”

ข้านึกได้เรื่องนึงจึงหยุดเท้าที่จะบินไปยังกองทัพทหารที่คุ้นเคย “ท่านจะไปยังที่ใดองค์เทพไรเซล”

“ไปเอาน้ำเต้าข้ามภพ”

“แต่นั่นเป็นของ…” ข้าหุบปากทันทีเมื่อนึกว่าเจ้านายตนเองเป็นเทพสวรรค์เช่นไร

“ข้าเอ่ยว่าม้าเป็นนก ม้าก็ต้องเป็นนก…ข้าเอ่ยว่าจะเอาน้ำเต้าข้ามภพ ก็ต้องเป็นของข้า”

 ข้าเชื่อว่าเพียงท่านประกาศออกไปเทพหงษาก็วิ่งแจ้นเอามาให้ท่านถึงตำหนักแล้ว ในเมื่อตอนนี้ทั้งภพสวรรค์ต่างล่วงรู้กันหมดทั้งเก้าชั้น

แม่ทัพใหญ่แห่งสวรรค์ผู้เกรียงไกรของพวกเขา…กลับมาแล้ว

ของเพียงมีชื่อขององค์เทพไรเซลยังอยู่ในตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ภพอื่นๆ ก็ไม่กล้ารุกรานเฉียดเขตแดนเข้ามาแม้แต่เพียงปลายก้อย

สองร้อยปีที่เทพสวรรค์ต่างหลงลืม เหล่าผู้ร้ายต่างอยู่อย่างสงบสุข เทพสวรรค์มากมายที่เหริมเกริม

ณ. ตอนนี้ทหารในกองทัพมากมายต่างกู่ร้อง เหล่าผู้ร้ายต่างหวาดหวั่น ทั่วทุกภพต่างรับรู้ การกลับมาของแม่ทัพใหญ่ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ภพสวรรค์เคยมีมา…ผู้ที่ย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีแดงฉาน

น่าเสียดายแต่เพียงตำหนักที่กว้างขวางของเทพสวรรค์ระดับเจ็ดผู้ยิ่งใหญ่องค์นี้

ต้องกลับมาเงียบเหงาอีกครา…

◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆

-        จบพาร์ทแรกแล้วนะคะ ใครสงสัยปมตรงไหนถามได้เลยค่ะ หรือมีอะไรอยากพูดคุยก็คุยกันเลยค่ะ55 ข้างล่างแช้ปนี้เดี๋ยวเราจะตอบทุกคนเลยน้า <3 (แต่ปริศนาบางอันยังไม่เผยหมดนะ!)

-        เรื่องนี้อีกไม่กี่ตอนก็จบบริบูรณ์แล้วค่ะ นอกจากนั้นคงเป็นตอนพิเศษ รวดเร็วจนน่าใจหายจริงๆ (แต่ย้อนไปดูวันที่ อ้าว…ผ่านมานานขนาดนี้แล้วเหรอ)

-        แล้วก็เรากำลังจะเปิดเรื่องใหม่นะคะ555 เขินจัง <3 ยังไงก็ฝากเข้าไปอ่านบทนำเล่นกันก่อนได้น้า

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการย้อนเวลา (พล็อตเรื่องสุดฮิต) Y เหมือนเดิมค่ะ

ปล. นี่เป็นโนเวลยาวเรื่องแรกของเราเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนมากที่อ่านกันมาถึงจุดๆ นี้ มีอะไรก็ติชมกันได้นะคะ เราก็พยายามฝึกต่อไป *โค้ง*