[ShortFic YongSeo] It's Just A Drama ก็แค่ละครหลอกลวง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เธอคือ...ซอ จูฮยอน หญิงสาวผู้รักและมั่นคงกับคนรักเพียงคนเดียว
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ต่างอะไรกับละครเศร้าๆที่สุดท้ายแล้วนางเอกแสนดีก็ถูกคนรักทิ้งไป...น้ำตากี่หยดแล้วสำหรับผู้ชายคนนี้...



เขา...จอง ยงฮวา สถาปนิกหนุ่มผู้อ่อนโยน
เพียงแค่เห็นน้ำตาของเธอ หัวใจของผมก็สั่นไปหมด...เธอไม่น่าพบเจอเรื่องราวแบบนี้...



เขาคือ...ลี จองชิน
เมื่อผมสนใจใครอีกคน ผมก็ควรจะเลิกกับคุณไม่ใช่หรอ?...ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจผมเหมือนที่ผ่านมา...










สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ ^____________________^
ก่อนอื่น ขอบคุณที่กดเข้ามาทั้งคนที่ตั้งใจจะมาอ่านและหลงเข้ามาเลยนะคะ ฮ่าๆ
ShortFic ตัวที่สองค่ะ เรื่องที่แล้วถือว่าเกินคาดมาเยอะเลยค่ะ เพราะคิดว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้ว คิคิ
เห็นเพื่อนๆบอกว่าชอบกันเยอะเลยจัดมาอีกสักเรื่อง ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะโดนใจมากน้อยแค่ไหน
ลังเล(อีกแล้ว)ว่าจะเอามาลงดีไหม จะมีคนชอบหรือเปล่า สุดท้ายก็ลง(จะคิดเยอะทำไมแต่แรก) ฮ่าๆ



ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และการเข้าชมนะคะ
มันเป็นกำลังใจอย่างหนึ่งในการแต่งเลยล่ะ อิอิ
หวังว่าเพื่อนๆจะชอบ SFเรื่องนี้นะคะ ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันนิดนึง ><

เนื้อเรื่อง

'ออกมาเจอกัน..ที่เดิมนะ'

ทันทีที่ซอฮยอน หญิงสาววัย23ปีผู้เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างเปิดอ่านข้อความจากแฟนหนุ่มครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน ทำให้ร่างบางยิ้มกว้างออกมาอย่างช่วยไม่ได้ภายใต้ร่างกายที่ทำงานอย่างรวดเร็ว มือเรียวสวยรีบเก็บหนังสือ สมุด ปากกาและกระเป๋า ขาเรียวยาวทั้งสองข้างรีบก้าวเดินออกจากหอสมุดอย่างว่องไว หัวใจของเธอเต้นแรง ร่างกายทุกส่วนทำงานรวดเร็วเหลือเกิน เธอดีใจจนเนื้อเต้นหลังจากที่แฟนหนุ่มของเธอติดต่อมาหา เขาจะรู้บ้างไหมว่าตลอดเวลาที่เขาหายไป เธอคนนี้ คนที่รักเขาสุดหัวใจนั้นคิดถึงเขามากมายขนาดไหน...


"จองชิน!" ร่างบางวิ่งเปิดประตูร้านไอศกรีมเจ้าประจำพร้อมตะโกนเรียกแฟนหนุ่มของเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจ แต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มและยืนนิ่งให้กับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า

"มาแล้วหรอ มานั่งก่อนสิ ผมสั่งไอติมไว้ให้คุณแล้ว เร็วเข้า มันจะละลายหมดแล้วนะ" เขาพูดยิ้มๆ แต่รอยยิ้มนั่นมันช่างทำให้เธอเจ็บปวดราวกับมีเข็มทิ่มเข้าไปกลางใจของเธอ
หัวใจที่เธอมีไว้ให้กับเขา หัวใจที่เธอเฝ้าทะนุถนอมดูแลและมั่นคงกับคนที่อยู่ในนั้น
หัวใจที่เขาคนนั้นให้สัญญาอย่างหนักแน่นว่าเขาจะดูแลรักษามัน
แต่แล้วทำไม...ทำไมวันนี้เขาถึงเป็นคนทำลายมันด้วยมือของเขา
ทำไมเขาถึงย่ำยีมันจนไม่เหลือชิ้นดี ทำไม...?

"คุณหายไปไหนมาหรอคะ ทำไมคุณถึงไม่รับโทรศัพท์ฉัน ไม่ตอบข้อความของฉัน และไม่ติดต่อกับฉันเลยล่ะ" ร่างบางพยายามเปล่งเสียงพูดออกมาทั้งที่ร่างกายทุกส่วนของเธอมันทั้งหนักและชา แม้แรงที่จะพยุงให้ตัวเองยืนอยู่ยังไม่ค่อยจะมีเสียด้วยซ้ำ

"ที่ผมนัดมาเจอคุณวันนี้..เพราะผมจะมาพูด บอก และอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังด้วยตัวของผมเอง" เขาพูดด้วยสีหน้าที่ดูจะเป็นห่วงและแคร์เธอมากๆ แต่เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แววตาคู่นั้น...คู่ที่เคยอบอุ่นทุกครั้งที่เธอได้จ้องมอง ในวันนี้มันช่างดูว่างเปล่าเสียเหลือเกิน

"คุณ..ไม่คิดจะ..แนะนำเธอ..ให้ฉัน..รู้จักหน่อยหรือคะ" ซอฮยอนเค้นเสียงพูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำตาที่เอ่อจวนจะไหลออกมาเต็มที

"เอ่อ...ผมกำลังจะแนะนำอยู่นี่แหละ"

"ฉัน..ชินเฮค่ะ ปาร์ค ชินเฮ" หญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ข้างจองชินตลอดเวลาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นมิตร รอยยิ้มนั่นเปรียบเหมือนมีดด้ามคมที่ค่อยๆกรีดหัวใจของเธอที่นั่งฟังอยู่ออกเป็นเสี่ยงๆ มันช่างเจ็บปวดและทรมานเสียจริง...

"คุณคือ..ซอ จูฮยอน ใช่ไหมคะ" เธอถามกลับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม ทำไมนะ..ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเกลียดรอยยิ้มแบบนี้เสียเหลือเกิน ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันช่างเสแสร้ง ไม่มีความจริงใจเลยจริงๆ

"เอ่อ..ค่ะ" ซอฮยอนตอบพร้อมกับฝืนยิ้มทั้งที่เจ็บปวดแสนสาหัส

"ผมจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะซอฮยอน มันเสียเวลาเปล่าๆ จริงไหม"

ร่างบางที่นั่งมองด้วยหัวใจที่เจ็บปวดพยักหน้าเบาเบา เธอพอจะรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร เขาพูดถูก อ้อมค้อมไปก็เสียเวลาเปล่า
มือเล็กของหญิงสาวคนนั้นคล้องแขนของจองชินไว้แน่นราวกับว่าต้องการจะแสดงความเป็นเจ้าของ น้ำใสๆในตาของซอฮยอนคลอเต็มเบ้า รอคอยเวลาที่จะถูกปลดปล่อยให้ไหลออกมาเสียที

"เราจากกันด้วยดีเถอะนะ ผมคิดมานานแล้วว่ายังไงคุณก็ไม่ใช่ ชินเฮเธอเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของผม ในขณะที่คุณทำมันไม่ได้ คุณเป็นคนดีนะซอฮยอน คุณเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดีมาตลอด คุณอยู่ข้างๆผมเสมอ และคุณคือคนที่เข้าใจผมดีมาก ผมคิดว่าครั้งนี้ก็น่าจะเป็นอีกครั้งที่คุณเข้าใจผม..ใช่ไหม?"

อีกครั้งที่พวกเขาทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกชาไปหมด ทุกอย่างมันหนักอื้อเหลือเกิน ทำไมกัน..เขาจะไปแล้วจะมาทำดีกับเธอทำไม
ทำไมเขาถึงต้องพูดว่าเธอดีมากมายทั้งที่เขาเองกำลังจะทิ้งเธอไปอยู่กับคนใหม่
ทำไม...ทำไมเขาถึงทำท่าทีเป็นห่วงเป็นใยความรู้สีกของเธอทั้งๆที่การกระทำของเขานั้นช่างทำร้ายจิตใจเธอจนไม่เหลือชิ้นดี
ทำไมนะ...ทำไม ผู้ชายที่สัญญาว่าจะรักและดูแลเธอไปตลอดชีวิต ผู้ชายที่อบอุ่นและต้องการเธอ ผู้ชายคนที่รักเธอ..เขาคนนั้นหายไปอยู่ไหนกัน..?

น้ำใสๆที่รอวันปลดปล่อยค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าช้า จากหนึ่งหยดก็เพิ่มเป็นสองหยด แล้วเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใจของเธอ ร่างกายของเธอ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ยิ่งเขาแสดงท่าทีเป็นห่วงเธอมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

"ฉันหวัง..ว่าคุณจะเข้าใจพวกเราทั้งคู่นะคะ..คุณซอฮยอน" แววตาคู่นั้น รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสแสร้งแบบนั้นมันกำลังตอกย้ำว่าเธอคนนี้กำลังดูถูกซอฮยอนมากมายขนาดไหน เธอกำลังใช้ท่าทีเป็นมิตรเข้าสู้เพื่อที่จะบีบให้ซอฮยอนยอมเอ่ยปากบอกว่าจะออกไปเองเสียให้ได้

หลังจากที่นิ่งไปสักพัก หัวใจที่เหนื่อยอ่อนและสมองที่อ่อนล้าของซอฮยอนก็สั่งให้เธอพยักหน้ารับเบาเบากับคำพูดของพวกเขาทั้งคู่   จิตใจของเธอกำลังเฝ้าถามถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า เขาไม่ใช่คนรักของเธอแล้วใช่ไหม..? เขาไม่ได้เป็นแฟนของเธอแล้วหรือ..? เธอไม่สามารถเรียกร้องอะไรจากเขาได้อีกแล้วใช่หรือเปล่า..? ทุกๆอย่างมันจบลงแล้วสินะ...

ทำไมนะ..ทำไมจิตใจของคนเราถึงได้เปลี่ยนแปลงไปง่ายดายถึงเพียงนี้

ทำไมกัน...ความรักที่เธอและเขามีร่วมกันมาตลอดสามปี มันไม่มีความหมายอะไรเลยอย่างนั้นหรอ...?

แล้วต่อไปเธอจะอยู่อย่างไร? เขาคนนั้น คนที่เคยเป็นทุกอย่างของเธอ คนที่คอยส่งเสริมและเติมเต็มชีวิตของเธอ เขาคนนั้นไม่มีอีกแล้ว...เธอจะอยู่ต่อไปอย่างไรนะ..ซอ จูฮยอน



ร่างบางนอนทิ้งตัวลงบนเตียงนอนใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน เธอค่อยๆปล่อยน้ำใสๆที่คลออยู่ในดวงตาสวยๆคู่นี้ออกมาอย่างช้าๆ เสียงสะอื้นเริ่มดังไปทั่วห้องนอนใหญ่อันเรียบหรู ร่างกายของเธอ..หัวใจของเธอ...มันเหนื่อยจนไม่มีแรงจะทำอะไรเสียแล้ว เธออยากจะกลั้นน้ำตาพวกนั้นเอาไว้ไม่ให้มันไหล..แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะทำแบบนั้น...

'แค่วันนี้เท่านั้นแหละซอฮยอน แค่วันนี้เท่านั้นที่เธอจะอ่อนแอ เพราะวันต่อๆไปเธอจะต้องเข้มแข็งและยอมรับมันให้ได้ ชีวิตของเธอมีค่า เธอยังต้องเดินหน้าต่อไป'



"ขอโทษค่ะ" สาวร่างบางก้มหน้างุดพร้อมเอ่ยคำขอโทษโดยไม่จ้องมองคนตรงหน้า

"ไม่เป็นไรครับ" ร่างบางพยักหน้าเล็กๆแล้วเดินต่อไป ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าที่เดินชนแขนกันเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาเอาการหันมองหญิงสาวด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย นี่เธอไม่คิดจะมองอะไรรอบตัวเลยหรืออย่างไรนะ?


"อ้าวซอฮยอน จริงๆเธอน่าจะหยุดพักก่อน รอให้ร่างกายของเธอพร้อมดีกว่านะ"

"ทำไมฉันต้องรอให้พร้อมล่ะคะในเมื่อฉันสบายดีทุกอย่าง" ซอฮยอนตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอบอกตัวเองตลอดเวลาว่าเธอต้องเข้มแข็งและใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ตามเดิม แค่ผู้ชายคนเดียว...เขาทำลายชีวิตเธอทั้งชีวิตไม่ได้หรอก!

"จ้าาๆ พี่เชื่อว่าเธอเข้มแข็งพอที่จะผ่านมันไปได้นะ เชื่อพี่สิ..สักวันเธอจะได้เจอกับคนที่ดี เขาที่รัก เข้าใจ และพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอจริงๆ เชื่อพี่นะ"

แค่เพียงคำพูดของ'ยูริ' พี่สาวที่ซอฮยอนรักมากที่สุดเพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้ซอฮยอนรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเป็นกองว่าเธอจะสามารถลืมเขาได้และกลับมาใช้ชีวิตปกติอย่างเร็ววัน

"ฉันก็เชื่อแบบนั้นค่ะ" สองสาวเบิกยิ้มกว้าง ทุกครั้งที่พวกเธออยู่ด้วยกันนั้น โลกนี้ช่างดูสวยงามมากจริงๆ


"สวัสดีค่ะ คาเฟ่ลาเต้ยินดีต้อนรับค่ะ นี่เมนูนะคะ" ซอฮยอนยืนเมนูเล่มเล็กให้ลูกค้าที่เข้ามานั่งใหม่

"คุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกหรอคะ ฉันไม่เคยเห็นคุณเลย" ซอฮยอนเอ่ยถาม เธอจำหน้าลูกค้าทุกๆคนได้เป็นอย่างดี แต่สำหรับเขาคนนี้แล้วดูเหมือนว่าเธอและเขาจะยังไม่เคยพบกัน

"ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก คุณช่วยแนะนำเมนูให้ผมได้ไหมครับ" หลังจากได้ยินคำตอบนั้นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาบางๆในทันที เพราะถ้าเขาตอบว่าเขาเคยมาที่ร้านนี้แล้วเธอคงจะต้องรู้สึกผิดมากๆเป็นแน่

"อืม....ถ้าเมนูเด่นของเราก็จะเป็นลาเต้ค่ะ ทั้งแบบเย็นและร้อนเลย แต่ถ้าเอาตามที่ฉันอยากให้คุณทานจริงๆ ฉันแนะนำน้ำแอปเปิ้ลปั่นค่ะ" ซอฮยอนตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆ ยูริถือเป็นบานิสต้ามือหนึ่ง เธอชงกาแฟและเครื่องดื่มมากมายด้วยวัตถุดิบและรสชาติชั้นเลิศ โดยเฉพาะลาเต้ของยูริน้้นเป็นเหมือนเครื่องดื่มที่มีมนต์สะกด ไม่ว่าใครที่ได้ลองแล้วจะต้องติดใจ แต่ถึงอย่างนั้น...เธอก็ชอบดื่มน้ำผลไม้มากที่สุดอยู่ดีล่ะนะ

"ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดหนักใช่ไหมล่ะคะ" เขาพยักหน้าเล็กๆพร้อมกับรอยยิ้มอายๆ

"ถ้าอย่างนั้น...ระหว่างที่อยู่ในร้านหรือว่าหลังจากนี้คุณจะไปทำอะไรต่อหรอคะ"

"เอ่อ...ผมจะมานั่งเขียนแบบในนี้น่ะครับ ที่นี่บรรยากาศค่อนข้างดีและเงียบสงบ มันทำให้ผมมีสมาธิมากๆ"

"ถ้าอย่างน้้น คุณรับเป็นโกโก้เกล็ดหิมะดีไหมคะ มันจะทำให้คุณสดชื่น ปลอดโปร่ง แถมยังดื่มเพลินๆได้ด้วย ฉันว่ามันอาจจะช่วยให้งานของคุณออกมามีประสิทธิภาพมากขึ้นก็ได้นะคะ" ซอฮยอนแนะนำลูกค้าของเธออย่างจริงจังและใส่ใจในรายละเอียด ในเมื่อเขามาที่นี่ครั้งแรกและไม่รู้จะสั่งอะไร เธอเองก็ควรที่จะเข้าใจเขาให้มากเป็นพิเศษ

"ตกลงครับ ผมขอโกโก้เกล็ดหิมะที่นึง รบกวนด้วยนะครับ" เขาสั่งอย่างยิ้มๆ เธอกำลังทำให้เขาประทับใจร้านนี้มากๆเสียแล้ว

"งั้นรอสักครู่นะคะ"



"จองชินคะ เราแวะดื่มอะไรกันดีกว่าค่ะ"

"ได้เลยครับที่รัก ว่าแต่เราจะดื่มอะไรที่ไหนกันดีน้าา"

"อืม...ร้านนั้นดีกว่าค่ะ" หลังจากที่กวาดตามองร้านกาแฟที่มีอยู่มากมายได้สักพัก ชินเฮก็ตัดสินใจชี้ไปที่คาเฟ่เล็กๆที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม แม้จะดูเรียบๆแต่มันช่างดึงดูดสายตาลูกค้าอย่างเธอเสียเหลือเกิน

จองชินมองตามนิ้วของแฟนสาวอย่างสนใจ เขาอยากรู้นักว่าเพราะอะไร ทำไมชินเฮถึงได้ดูสนอกสนใจนัก แต่เขากลับต้องอึ้งเพราะนั่นมันคือสถานที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"ที่รัก..นั่นมันร้านของรุ่นพี่ยูริ พี่สาวของซอฮยอนนะ" เขาบอกแฟนสาวเสียงเรียบด้วยความกังวล
หลังจากที่ชินเฮได้ฟังดังนั้น เธอกลับยิ้มบางๆที่มุมปากราวกับว่าเป็นเรื่องที่ดีเสียอย่างนั้น

"แล้วยังไงคะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรตรงไหนเลยนี่นา เธอเป็นเพื่อนพวกเรานะคะ ยิ่งเป็นแบบนั้นเรายิ่งต้องอุดหนุนเพื่อนของเราสิถึงจะถูก"

"แต่ว่า..."

"หรือคุณคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนคะ? จริงสินะ นั่นมันคนรักของคุณนี่" ชินเฮพูดด้วยท่าทีประชดประชันและแสดงอาการงอนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"ที่รักครับ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ โอเคๆเราเข้าไปในร้านกันดีกว่าเนอะ ข้างนอกแดดร้อน เดี๋ยวชินเฮของผมจะไม่สบายเอานะ" จองชินเปลี่ยนท่าทีโดยเร็ว แม้เขาจะอึดอัดและกังวลอยู่มาก แต่เพื่อชินเฮแล้วเขาจำเป็นต้องตามใจเธอ


"สวัสดีค...ค่ะ" จากใบหน้าที่สดใสและเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เห็นหน้าเขาแล้ว ทุกอย่างมันก็สลายหายไปในพริบตา เธอตกใจและไม่คิดว่าเขาจะกลับมาที่นี่ กลับมา...พร้อมกับผู้หญิงอีกคน แขนนั่น..ที่เธอเคยควงเข้ามาในร้านกาแฟแห่งนี้ วันนี้มันไม่ใช่เธอแล้วที่เป็นคนคล้องมันเอาไว้ ที่ตรงนั้น..ตรงข้างๆกายเขา มันไม่ใช่เธออีกแล้วที่ยืนอยู่ ทำไมกัน..เขากลับมาที่นี่ กลับมาในที่ของเธอ กลับมาในที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเขาและเธอเพื่ออะไรกัน

"พอจะมีที่ว่างให้เราสองคนหรือเปล่าคะ คุณซอฮยอน" ชินเฮเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสแสร้ง รอยยิ้มที่เธอรู้ดีว่ามันสามารถกรีดแทงเข้าไปบนหัวใจดวงน้อยๆของซอฮยอนได้อย่างง่ายดาย

"อะ...เอ่อ ด้านนี้เลยค่ะ" อีกครั้งที่ซอฮยอนต้องพยายามเอ่ยปากทั้งที่ร่างกายของเธอแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่แล้ว เธอเดินนำคู่รักไปที่โต๊ะคู่ริมหน้าต่าง ตรงมุมนั้น..มุมที่เธอและคนรักเก่ามักจะนั่งด้วยกันเป็นประจำ

"ซอฮยอน" จองชินคว้าแขนของซอฮยอนเอาไว้ทันทีที่มาถึงโต๊ะ สายตาของเขา แววตาที่ดูอ้อนวอนและมีเยื่อใยแบบนั้น เขาทำมันทำไมในเมื่อเขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้น เขาต้องการอะไร จะมาเอาอะไรจากเธออีก!

"เป็นที่อื่นไม่ได้หรอ ผมว่าตรงนี้ไม่เหมาะเท่าไหร่นะ"
ซอฮยอนยืนฟังนิ่งพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลออยู่ในดวงตาสวย เธอก้มลงมองแขนตัวเองและเริ่มบิดมันออกจากมือของชายหนุ่มตรงหน้า

"ช่วยปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ที่ตรงนี้เหมาะกับคู่รักดีนี่คะ มุมเงียบๆ เป็นส่วนตัวในระดับหนึ่ง คุณเชื่อฉันเถอะค่ะ ที่ตรงนี้เหมาะกับคู่รักที่'รักและภักดีต่อกัน'มากที่สุดแล้ว"

จองชินได้ฟังคำนั้นแล้วถึงกับยืนนิ่ง หัวใจของเขากระตุกวูบ 'รักและภักดี' นี่คือคำที่ซอฮยอนพยายามเน้นให้เขาได้รู้สึกตัว เขาค่อยๆปล่อยแขนของซอฮยอนช้าๆ หรือที่เธอบอกว่าให้ปล่อยเธอไป นั่นมันอาจไม่ได้หมายถึงแขนของเธอ แต่นั่น...อาจหมายถึงทั้งชีวิตของเธอเลยก็ได้

"คุณ...จะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ" ซอฮยอนถามหนุ่มสาวคู่นั้นด้วยใบหน้าที่นิ่ง สายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าคู่นั้นมันช่างสร้างความรู้สึกที่แปลกให้กับจองชินเสียจริง

"ลาเต้สองที่ค่ะ" ชินเฮตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอดูร่าเริงดี ผิดกับจองชินที่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมาเลยเสียด้วยซ้ำ

"สักครู่นะคะ" ซอฮยอนเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์อีกครั้ง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ต่างพากันไหลออกมาอย่างหนักทันทีที่หันหลังให้กับคู่รักหนุ่มสาว เธอเจ็บปวดเจียนตาย..เขาไม่รับรู้บ้างเลยหรืออย่างไร ทำไมกัน..แม้เธอจะคอยบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ พอเห็นหน้าเขาและเธอคนนั้น ความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างมันกลับละลายหายไปชั่วพริบตา เธอเกลียดความรู้สึกนี้..เธอเกลียดมันเกินกว่าจะทำใจยอมรับมันได้!



"ซอฮยอน โกโก้เกล็ดหิมะจ้ะ เสิร์ฟทีนะ เดี๋ยวพี่จะไปทำลาเต้ต่อ"

"ซ...ซ..ซอฮยอน เธอร้องไห้ทำไม..." ยูริเสียงสั่นด้วยความตกใจ เมื่อครู่น้องสาวของเธอยังดูสดใสดีอยู่เลย ทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้หนักแบบนี้

"พี่คะ...ฉันทำไม่ได้...ฉันพยายามแล้ว ฉันพยายามเข้มแข็งแล้ว...แต่ฉันก็ยังคงทำมันไม่ได้อยู่ดี" ซอฮยอนร้องไห้หนักกว่าเดิมในทันทีที่เห็นหน้าพี่สาวของตัวเอง

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องนะซอฮยอน พี่เข้าใจ พี่เข้าใจว่าเธอเจ็บปวด แต่เธอต้องเข้มแข็ง อย่าให้เขาคนนั้นรู้ว่าเรายังคงอ่อนแอและขาดเขาไม่ได้ ทำตัวให้มีค่าให้เขาเสียดายเรา ดีกว่าทำตัวไร้ค่าให้เขาไม่กลับมาเหลียวแลเรานะ"
ซอฮยอนเงยหน้ามองพี่สาวของตัวเอง น้ำตานั่นพากันหยุดไหลในทันที ใช่! เธอต้องเข้มแข็งสิถึงจะถูก

ร่างบางปาดน้ำตาที่อาบแก้มออกอย่างรวดเร็วแล้วส่งยิ้มบางๆให้กับยูริด้วยความดีใจและขอบคุณที่พี่สาวเรียกสติของเธอให้กลับคืนมาดังเดิม

"เอาล่ะ รีบเอาไปเสิร์ฟเถอะนะ เดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน" ยูริส่งยิ้มให้น้องสาวเพื่อเป็นกำลังใจก่อนจะหันกลับไปที่เครื่องทำกาแฟ

 
"เครื่องดื่มได้แล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ" สิ้นเสียงเรียก แต่ดูเหมือนลูกค้าหนุ่มจะไม่ได้ยินเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย

"เอ่อ...คุณคะ" ซอฮยอนพยายามเรียกเขาอีกครั้ง หากจะยื่นมือไปสะกิดเธอก็เกรงว่าจะทำให้ลายเส้นที่เขากำลังขีดเขียนอยู่นั้นผิดเพี้ยนไปได้

ซอฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะเรียกให้เขารู้สึกตัว
แต่ทันใดนั้นเขาก็หันมา ลมหายใจของทั้งคู่ ปลายจมูกทั้งสองที่เวลานี้อยู่ห่างกันไม่ถึงสามเซน พาให้หัวใจของหนุ่มสาวกระตุกและเต้นถี่จนไม่เป็นจังหวะ หน้าที่เริ่มชาและแดงขึ้น โลกที่เหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ บอกได้เลยว่าเขาทั้งคู่ต่างหวั่นไหวและตกใจจนทำตัวไม่ถูกแล้ว

"อะ..เอ่อ..ฉัน...ขอโทษค่ะ" ซอฮยอนรีบผละตัวออกทันทีที่รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

"ผม...ขอโทษครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ท่าทางของผู้หญิงคนนี้เหมือนกับผู้หญิงที่เดินชนเขาเมื่อเช้าไม่มีผิด

"ฉัน...พยายามเรียกคุณอยู่หลายครั้ง เห็นว่าคุณไม่ได้ยิน ฉันเลย..."

"จะหอมแก้มผม?"

"เปล่านะคะ!" ซอฮยอนตอบเสียงดังด้วยความรวดเร็ว หน้าของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆด้วยความเขินอาย

"งั้นแปลว่า...คุณจะจูบผมหรอ?"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!" ซอฮยอนตอบกลับตาโต นี่เขากำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่นะ!!

"ฉันเห็นว่าคุณกำลังเขียนแบบฉันก็เลยไม่กล้าที่จะสะกิด เลยตั้งใจจะเรียกใกล้ๆหูคุณเท่านั้นเองค่ะ แต่..."

"ผมก็หันมาซะก่อน" ซอฮยอนได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเบาเบา แก้มสีชมพูของเครื่องสำอาง แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อของความเขินอาย ณ ตอนนี้เธออยากจะมุดลงดินไปเสียจริงๆ

"ฮ่าๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ ผมผิดเองที่ไม่ได้สนใจเสียงเรียกของคุณ" เขาเอ่ยขอโทษเธอด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อ่อ...นี่ค่ะเครื่องดื่มของคุณ"


ซอฮยอนเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้าใส่ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เธอเองก็ยอมรับว่าเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้ยกเว้นคุณพ่อของเธอ ถึงแม้เธอจะคบกับจองชินมานานถึงสามปี แต่เธอก็เคยแค่โอบไหล่ จับมือ ควงแขนกันเท่านั้น เขา...ชายแปลกหน้าคนนั้นกลับเข้าใกล้เธอมากกว่าจองชินเสียอีก

"ซอฮยอน" เสียงเรียกของยูริ พาให้ร่างบางๆสะดุ้งขึ้น เธอเหม่อคิดไปไกลพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอยู่นานแค่ไหนแล้วนะ

"คะ?"

"นี่ลาเต้สองที่ของ....เอ่อ..พี่ว่าพี่เสิร์ฟเองดีกว่าเนอะ" แม้ว่าคนที่คอยบอกให้ซอฮยอนเข้มแข็งจะเป็นเธอ แต่คนที่กังวลมากที่สุดกลับเป็นเธอไปเสียอย่างนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโอเค"

ร่างบางๆเดินออกมาจากเคาท์เตอร์ด้วยหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะชายแปลกหน้า แต่เป็นเพราะคนที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดีต่างหาก

ทำไม...ยิ่งเดินเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่ หัวใจดวงนี้ก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น ขาทั้งสองข้างพากันสั่นไปหมด แค่เดินไปข้างหน้าทำไมถึงได้ยากเย็นแบบนี้นะ...

"ลาเต้ที่สั่งได้แล้วค่ะ" ซอฮยอนวางถ้วยกาแฟทั้งสองลงตรงหน้าลูกค้าด้วยมือที่สั่นเทา

"ที่รักคะ คุณได้กลิ่นมันไหม" ชินเฮเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มทันทีที่ซอฮยอนวางถ้วยลงตรงหน้า แม้ใบหน้าจะยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้นและชื่นชมในกลิ่มหอมๆของลาเต้ที่ถูกเสิร์ฟ แต่สายตาที่เธอมองมาช่างเยาะหยันซอฮยอนยิ่งนัก เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการโอ้อวดและพูดจาเสียดแทงเข้าไปในหัวใจดวงน้อยของคนฟังเลยสักนิด

"อะ..เอ่อ.."

"ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็เรียกฉันได้นะคะ ขอให้มีความสุขกับคาเฟ่ลาเต้ของเราค่ะ" ซอฮยอนหันหลังกลับทันทีที่พูดจบ ไม่แม้จะเปิดโอกาสให้จองชินได้พูดอะไรสักนิด


"เอ่อ คุณครับ" เสียงเข้มของชายคนหนึ่งเอ่ยขี้น ซอฮยอนหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

...เขาอีกแล้วหรอ? เพียงแค่เห็นหน้า หัวใจของซอฮยอนก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ภาพของเธอและเขาที่อยู่ใกล้กันพลันปรากฏขึ้นในหัว พาให้ซอฮยอนหน้าแดงมากขึ้น เพียงแค่เห็นหน้าเขาคนนี้...เธอก็ลืมเรื่องของผู้ชายอีกคนทันที

"ค..คะ?" ซอฮยอนขานรับตาใส

"คุณ...ร้องไห้หรอ"

"อะ..เอ่อ...นิดหน่อยน่ะค่ะ" ซอฮยอนยิ้มเจื่อน ....เธอจะไปบอกเขาทำไมล่ะเนี่ย!?!

"อ่า...ครับ คุณพอมีเวลาไหม"

"มีสิคะ คุณอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า"

"ไม่หรอกครับ แต่คุณช่วยมานั่งคุยเป็นเพื่อนผมได้ไหม"

"เอ่อ...ได้ค่ะๆ" ซอฮยอนส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาอีกตัว

"ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่คอนโดข้างๆนี้ ผมไม่รู้จักใครเลยครับ" เขาพูดขึ้นพร้อมกับเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนต่างๆลงกระเป๋า

"แย่จังเลยนะคะ ถ้าไม่รังเกียจ..ฉันยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับคุณนะคะ" ซอฮยอนเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส

"ผมจะรังเกียจคุณทำไมล่ะครับ" เขายิ้มตอบและหัวเราะเล็กๆ

"ฉัน...ซอ จูฮยอนค่ะ เรียกซอฮยอนเฉยๆก็พอค่ะ" ซอฮยอนไม่รีรอ แนะนำตัวเองก่อนเพื่อทำลายความอึดอัดลง

"ผม...จอง ยงฮวาครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับซอฮยอน" ยงฮวายิ้มกว้างขึ้นทันทีที่ได้รับรอยยิ้มจากซอฮยอน

"คุณ...อายุเท่าไหร่คะ" ซอฮยอนถามอย่างสงสัย เอาตามตรงเลยเธอเองก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะเธอเองไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี

"25ครับ ถามทำไมหรอ"

"ฉันวางตัวไม่ถูกน่ะค่ะ การที่ฉันจะคุยกับเพื่อน พี่ หรือน้อง ฉันจะมีการวางตัวที่แตกต่างกันนิดหน่อย เพราะฉะนั้นฉันถึงถามอายุโอปป้าไงล่ะคะ" ซอฮยอนยิ้มกว้างขึ้นทันทีที่ความสงสัยของเธอถูกปลดออก ทันทีที่ยงฮวาได้เห็นรอยยิ้มนั้นเขาก็เผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

"อ่อ!พี่ขอบคุณมากสำหรับโกโก้เกล็ดหิมะนะ มันอร่อยมากจริงๆ" เขาพูดพร้อมยกแก้วคว่ำให้ซอฮยอนดู เพื่อจะบ่งบอกว่าเขาดื่มมันจนเกลี้ยง

"ฉันดีใจที่พี่ชอบมันค่ะ" ซอฮยอนยิ้มหวานอีกครั้ง ดวงตาใส ใบหน้าสวยเข้ารูป แก้มอวบสีชมพูระเรื่อ ชวนให้หลงใหลมากเหลือเกิน

"แล้ว..ตอนนี้พี่ทำงานที่ไหนคะ" เสียงหวานดังขึ้นเรียกสติคนตรงหน้าให้หวนคืนกลับมา ให้ตายสิ! เขาหลงละเมอไปกับเธอคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

"อะ..อะไรนะครับ"

"ฉันถามว่า ตอนนี้พี่ทำงานอะไร ที่ไหนคะ"

"อ๋อ ตอนนี้พี่เป็นสถาปนิกของบริษัท เจ.วาย กรุ๊ปน่ะครับ"

"เจ.วาย...อ๋าาาาา บริษัทของคุณนายจอง ยูนาใช่ไหมคะ"

"เอ่อ...ครับ ทำไมเธอถึงรู้จักคุณนายจองล่ะ"

"ท่านมาดื่มกาแฟที่นี่บ่อยๆน่ะค่ะ ปกติแล้วท่านมักจะมาใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งอยู่ที่นี่ บางครั้งท่านก็หอบหิ้วแฟ้มเอกสารมามากมายเลยนะคะ"

"จริงหรอเนี่ย"

"ใช่ค่ะ ท่านบอกว่าที่ร้านบรรยากาศดี สงบ และค่อนข้างเป็นส่วนตัว ทำให้ท่านมีสมาธิมากๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ...พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าท่านชอบอะไรแบบนี้เหมือนกัน"

"ท่านมาที่นี่บ่อยๆค่ะ แถมท่านยังชอบเรียกให้ฉันมานั่งคุยด้วยตลอดเลยล่ะ จะว่าไปแล้ว...พี่เองก็เหมือนคุณจองนะ
คะ"

"เธอคิดแบบนั้นหรอ ก็พี่เป็นคนสนิทของท่านนี่นา ฮ่าๆ แล้วเราได้คุยอะไรกับท่านบ้างล่ะ เธอน่าจะสนิทกับท่านอยู่นะ"

"ก็คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาผู้หญิง บางครั้งฉันก็จะช่วยท่านจัดการเอกสาร แต่ส่วนมากท่านจะถามฉันเกี่ยวกับเรื่องความรัก ครอบครัว ชีวิตคู่อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ" ซอฮยอนพูดพลางหัวเราะเล็กๆเมื่อนึกถึงความน่ารักของประธานบริษัทใหญ่

"อีกแล้วสินะ...ลองยกตัวอย่างได้ไหม พี่อยากรู้บ้าง" ยงฮวาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ก็ท่านมักจะถามฉันว่าฉันกับแฟนเป็นอย่างไรบ้าง รักกันดีอยู่ไหม เขามีท่าทีที่เปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า ฉันวางแผนจะแต่งงานเมื่อไหร่ อยากมีลูกบ้างไหม อ้อ! ท่านชอบพูดอยู่เสมอเลยค่ะว่าถ้าฉันยังไม่มีแฟน ท่านจะให้ฉันแต่งงานกับลูกชายคนโตของท่าน ฉันว่ามันเป็นอะไรที่ตลกมากๆเลยล่ะค่ะ ท่านเอาแต่พูดว่าเสียดายตลอดเลย แต่ท่านน่ารักมากๆเลยนะคะ" ซอฮยอนยังคงไม่หุบรอยยิ้มสดใสนั้นลง ยิ่งเขาได้เห็นรอยยิ้ม แววตา และเรื่องเล่าของเธอ เขาก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

"แล้วตอนนี้เธอกับแฟนของเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"เราเลิกกันแล้วค่ะ เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง"

"อะ...เอ่อ ซอฮยอน พี่ขอโทษจริงๆนะที่ถามเรื่องที่มันไม่สมควร พี่ขอโทษจริงๆ" ยงฮวาหน้าเจื่อนลงทันที ให้ตายสิยงฮวา นายทำอะไรลงไปเนี่ย!

"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉันโอเคแล้วล่ะ แม้บางครั้งฉันอาจจะรู้สึกเศร้าไปบ้าง แต่ฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน ฉันจะผ่านพ้นมันไปได้ค่ะ" รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นอย่างน่าหลงไหล

"อืม...พี่ขอให้เธอผ่านมันไปได้ในเร็ววันนะ ^^"

"ค่ะ~"



"ซอฮยอน! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!" หนุ่มร่างสูงเดินเข้ามากระชากแขนเล็กๆของซอฮยอนให้ลุกขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหและไม่พอใจ

"อะ อะไรของนาย  ปล่อย...ปล่อยฉันนะ!" คนตัวเล็กๆพยายามดึงแขนของตัวเองกลับแต่ไม่เป็นผล

"เอ่อ...มีเรื่องอะไรค่อยๆคุยดีกว่าไหมครับ"

"มันไม่เกี่ยวกับคุณ ช่วยอยู่เงียบๆด้วย"

"นายพูดอะไรจองชิน ฉันบอกให้นายปล่อยฉันไง" เธอพูดกับเขาเสียงเรียบ ดวงตาสวยกำลังมองด้วยความไม่เข้าใจในการกระทำของเขา ความเสียใจ ความโกรธและความแค้นประเดประดังเข้ามามากมายจนแยกไม่ออกแล้วว่าเวลานี้เธอรู้สึกอะไรกันแน่

"ผมว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับผมนะครับ" เสียงนุ่มของชายหนุ่มที่มองเหตุการณ์อยู่สักพักเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

"......." ไม่มีคำพูดใดใดออกมาจากปากของหนุ่มสาวตรงหน้า มีเพียงสายตาที่มองมาทางเขาด้วยความไม่เข้าใจในคำพูดที่เอ่ยออกมา

"ซอฮยอนเป็นคนรักของผม คุณไม่มีสิทธิมาทำอะไรลุ่มล่ามกับเธอ และคุณไม่สิทธิตวาดใส่เธอแบบนั้น" ดวงตาคมเข้มของชายสองคนจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น

"ได้ยินหรือยัง! รู้แล้วก็ควรจะปล่อยมือของนายออกไปจากแขนของฉันได้แล้ว" ซอฮยอนสะบัดแขนเล็กๆของตัวเองออกจากมือใหญ่ของจองชินอย่างไม่ใยดี

"ผมหวังว่าคราวหน้าคุณจะไม่มากวนใจอะไรแฟนของผมอีก" ยงฮวาเอ่ยหน้านิ่งอย่างเอาเรื่อง

"กลับไปได้แล้ว แฟนนายนั่งอยู่นู่น เดี๋ยวคนอื่นจะมองฉันไม่ดี" ดวงตากลมใสมองคนตัวสูงด้วยความว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขาจะทำแบบนี้ทำไม จะมาแสดงท่าทางหึงหวงเธอทำไมกัน ในเมื่อเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว...

"หึ...คุณคิดว่าผมจะเชื่อหรอว่าคุณกับหมอนี่คบกัน" หลังจากที่นิ่งเงียบอยู่นาน เสียงนุ่มๆก็ดังขึ้นพร้อมกับคลี่ยิ้มที่มุมปากราวกับมันเป็นเรื่องตลก

"แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะคบกับเขาไม่ได้ล่ะ" คนตัวเล็กเองก็ส่งสายตาแข็งกร้าวออกไปอย่างไม่ยอมแพ้

"คนอย่างคุณน่ะ...ไม่มีวันตัดใจจากผมได้ง่ายดายแบบนั้นหรอก คุณน่ะขาดผมไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"
สิ้นสุดคำพูดของเขา น้ำใสๆก็พลันร่วงไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เขาพูดถูก...เธอตัดใจจากเขาง่ายๆไม่ได้ และตอนนี้เธอก็ขาดเขาไม่ได้จริงๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำ เขามีคนอื่นไปแล้ว เขาทิ้งเธอไปแล้ว เล้วเขาจะมายุ่งอะไรกับชีวิตของเธออีก เธอจะเจ็บปวดหรือมีความสุขเขาก็ไม่เคยสนใจใยดีอะไรเธอมานานหลายเดือนแล้ว และในตอนนี้เขาเองก็เป็นคนยืนยันที่จะจากไปเอง แล้วเขาจะมายุ่งวุ่นวายเอาอะไรกับเธออีก!

"พลั่ก!!!" สายตาของคนทั้งร้านจ้องมองมาที่เหตุการณ์ของคนตรงหน้า ร่างสูงของจองชินล้มลงพื้นอย่างไม่เป็นท่า รอยเขียวช้ำที่โหนกแก้มบ่งบอกชัดเจนว่าหมัดของยงฮวานั้นหนักมากแค่ไหน

ยงฮวายืนมองด้วยสายตาแข็งกร้าวและแดงก่ำไปด้วยความโกรธ

"หุบปากของนายและหยุดทำอะไรที่มันเห็นแก่ตัวซะ ผู้หญิงคนนี้มีค่ามากกว่าที่นายจะมาพูดจาแบบนี้กับเธอ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้น...นั่นแฟนของนายไม่ใช่หรือไง!?! หึ...ทิ้งผู้หญิงที่รักนายมากกว่าใครๆเพื่อไปหาผู้หญิงอีกคน และตอนนี้นายก็กำลังจะทิ้งคนๆนั้นเพื่อกลับมาหาเธอ...ฉันว่านะ ไม่ใช่ซอฮยอนหรอกที่ขาดนายไม่ได้ แต่นายเองนั่นแหละที่ขาดเธอไม่ได้!!!"

"พี่คะ...พอเถอะค่ะ อย่าเสียเวลาไปคุยกับคนแบบนี้เลย อะไรที่มันไม่มีค่าเราก็อย่าลดตัวไปยุ่งเลยนะคะ" ซอฮยอนปาดน้ำตาก่อนจะดึงคนตัวใหญ่ให้เดินออกมานอกร้านพร้อมๆกับเธอ ปล่อยให้จองชินลุกขึ้นมาอย่างอับอายกับสายตาของลูกค้าคนอื่นที่ได้ยินในสิ่งที่ยงฮวาพูด 'นายมันแย่และเลวมาก' นี่คือสิ่งที่สายตาของทุกๆคนกำลังบอกเขา
















"คัท!!!"

"ขอบคุณมากๆนะคะ พี่ๆทุกคนทำงานกันหนักมากๆเลย" ซอฮยอนเดินเข้ามาบริเวณที่ทีมงานทุกๆคนยืนอยู่พร้อมกับโค้งตัวให้อย่างสุภาพ

"เธอก็ทำงานหนักเหมือนกันนะซอฮยอน หนักสุดๆเลยล่ะ"

"ย้าจองชิน!! ไม่ต้องมองฮยอนด้วยสายตาแบบนั้นเลย ไปเปลี่ยนชุดเลยไป" เสียงเข้มดังขึ้นดุจองชิน ทำให้คนฟังถึงกับสะดุ้งตัวโยน

"ฮยอง ผู้กำกับสั่งคัทแล้วนะ ไม่เห็นต้องโมโหต่อเลย"

"นี่ไม่ใช่บท  นี่มันอารมณ์ล้วนๆ ไปเลยไปๆ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย"

"ครับๆๆ รู้แล้ววครับ" จองชินยักไหล่กวนๆให้ยงฮวาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว

"พี่นี่ชอบไปแกล้งจองชินอยู่เรื่อยเลย" ฝ่ามือเล็กตีลงที่แขนล่ำของชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้

"ฮ่าๆ ก็มันมาส่งสายตาแบบนั้นให้ฮยอนของพี่ก่อนนี่"

"อ่า..น้ำเน่าอีกแล้ว กลับบ้านเถอะค่ะ"

"โอเคครับ" คู่รักเดินควงกันไปพร้อมกับหัวเราะคิกคักกันตลอดทางราวกับโลกนี้มีพวกเขาอยู่เพียงสองคน

"ยงซอนี่น่ารักกันจริงๆ ฉันอยากมีความรักที่มั่นคงแบบนี้บ้างจัง" ชินเฮมองตามหนุ่มสาวที่เดินเคียงข้างกันตาละห้อย
แม้เธอจะเป็นนักแสดงแถวหน้าของเกาหลี แต่เธอเองก็ใฝ่ฝันอยากจะมีความรักที่สวยงามแบบซอฮยอนเช่นเดียวกัน

"คบกับผมดูไหมล่ะ"

"ย้า! ขืนฉันคบกับนาย ฉันคงเมื่อยคอตายพอดี" ชินเฮรีบเดินหนีไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่าน ปล่อยให้คนตัวสูง(มาก)ยืนยิ้มอยู่เพียงลำพัง 

"ย~ยง"
"ฮยอน~" เสียงหัวเราะสดใสของคนทั้งคู่ดังขึ้นในรถเก๋งสีแดงคันหรู นานมากๆแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนกระทั่งผู้จัดละครเรื่องนี้เลือกเขาทั้งคู่มาแสดงร่วมกัน

"เธอเล่นบทนี้ได้ดีมากๆเลยนะ นี่เรื่องแรกของเธอจริงๆหรอเนี่ย" ยงฮวามองสาวข้างกายด้วยรอยยิ้ม

"ฮ่าๆ ความจริงก็คือ...ฉันเคยเล่นหนังฮอลลีวูดมาแหละ"

"อ่า...ไม่น่าล่ะ บทยากๆแบบนี้ยังเล่นซะอินเลย" เสียงหัวเราะสดใสและการพูดคุยกันดังขึ้นตลอดทาง

"ย้า! พวกเธอสองคนลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันยังนั่งอยู่นะ!! ฉันล่ะเบื่อเธอสองคนจริงๆ ยงฮวา! นายรีบๆไปให้ถึงบ้านฉันซะทีสิ อึดอัดจะตายอยู่แล้วนะ" ยูริบ่นไปตลอดทางกลับหอพัก พาให้คู่รักยงซอหัวเราะกันไปตามเสียงบ่นของเธอที่มีมาอย่างไม่ขาดสาย


รถสีแดงคันสวยจอดอยู่หน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ใครจะเชื่อว่านี่คือหน้าที่อีกอย่างของร็อคเกอร์หนุ่มคนนี้

"ขอบใจนะยะ รีบๆกลับอพาร์ทเม้นกันล่ะ อย่าหนีไปเถลไถลที่ไหนกับยงฮวาล่ะเข้าใจไหม" ยูริเอ่ยแซวก่อนจะลงไปจากรถพร้อมโบกมือลา

"พรุ่งนี้เจอกันนะคะพี่" ซอฮยอนเองก็โบกมือลาพี่สาวของเธอพร้อมกับรอยยิ้ม 



"ขอบคุณนะคะ ^^"

"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอ" แก้มของยงฮวาป่องขึ้นเพื่อบอกว่าเขาต้องการอะไร

"อ๋าาา ไม่ได้หรอกค่ะ อย่าได้คืบจะเอาศอกสิคะ"

"ว้าาา เสียดายจัง~ เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะรอนะ"

"ค่าาา พี่เองก็กลับห้องดีๆและอย่าเถลไถลนะคะ" ซอฮยอนพูดกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วเปิดประตูเข้าห้องไป แต่ยังไม่ทันจะปิดประตู ซอฮยอนก็หันมองหน้ายงฮวาด้วยรอยยิ้ม

"สัญญานะคะว่าถึงที่หอเมื่อไหร่พี่จะส่งข้อความมาหาฉัน"

"สัญญาครับ รอรับข้อความจากพี่ได้เลยนะ...ที่รัก~"

"อ่า...ขนลุกเลยค่ะ ฮ่าๆ บ๊ายบายนะคะ"

"บ๊ายบายค่ะคนดี ^^"

ร่างบางรอให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปในลิฟท์เสียก่อนจึงจะปิดประตูห้องของตัวเองลง...หมดไปอีกวันแล้วสินะ...



"เอ๊ะนั่น! นั่นมันลีดเดอร์ของเรานี่นา ว้าว...พระเอกของเรากลับมาแล้ว" เสียงคึกคักของหนุ่มๆดังขึ้นลั่นห้องพักของซีเอ็นบลู

"ฮยอง เมื่อไหร่ละครจะออนแอร์สักทีอะ อยากดูพี่สะใภ้จะแย่แล้ว" มินฮยอกเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี

"นี่ๆ ให้มันน้อยๆหน่อย"

"โหยฮยอง ผมล้อเล่นน่าาา"

"อารมณ์ดีจังนะแก เอ้อ! จองชินอ่า!!"

"ว่าไงฮยอง กลับบ้านมาก็ไม่รับน้องกลับด้วย ใจร้ายมาก!"

"เรื่องนั้นไม่สำคัญ แต่วันนี้นายจับข้อมือซอฮยอน!"

"เฮ้ย! ก็ผมเล่นตามบทนี่นา มันแค่การแสดง~"

"นายกระชากและตวาดใส่เธอ"

"อ่า...มันคือการแสดงนะ~"

"อย่าไปเชื่อจองชินมันนะพี่ ผมว่ามันเล่นนอกบทแน่ๆ"

"อ้าวจงฮยอนฮยอง อย่าแซะดิ เดี๋ยวเป็นเรื่อง"
เสียงพูดคุยและหัวเราะกันของหนุ่มๆสี่คนดังลั่นห้องด้วยความสนุกสนานราวกับไม่ได้คุยกันมานานนับปี -_- 





'ซอฮยอนอ่า..พี่ถึงบ้านแล้วนะ สามแสบถามถึงฮยอนของพี่กันยกใหญ่เลยล่ะ'

'ว้าวว จริงหรอคะ ฝากบอกหนุ่มๆด้วยนะคะว่าฉันอยากเจอพวกเขามากเลย คิคิ'

'อ้าว... แล้วพี่ล่ะ?

'ฉันคิดถึงพี่ไปเยอะแล้ว แบ่งให้คนอื่นบ้างแล้วกันนะคะ ^^'

'น่าน้อยใจจริงๆ... TT.TT'

'ยงโชดิง~ ไม่เอาน่า~'

'ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะครับ'

'ฉันรู้แล้วล่ะค่ะ~ ฉันต้องนอนแล้ว หลับฝันดีนะคะย~งของฮยอน~'

'พี่จะฝันถึงเธอ อย่าลืมฝันถึงพี่และอย่าฝันถึงหนุ่มคนอื่นล่ะเข้าใจไหม ฮยอน~ของย~ง'

'ค่าาาาา :)'


 

 ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ขอแค่เราเอาใจใส่กันไม่เปลี่ยนแปลงก็พอแล้ว ผมและซอฮยอน...เราเกิดมาเพื่อดูแลและเติมเต็มกันและกัน...ผมมั่นใจ!




 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันจนจบ คิคิ ตอนแรกว่าจะให้มันจบอีกแบบ แต่กลัวมาม่ามันจะอืดเต็มท้องไปหมด เลยขอจบแบบนี้แล้วกัน เพราะเราศรัทธาในยงซอ (ไม่เกี่ยวเลย ฮ่าๆ) แนะนำ ติชมหรือพูดคุยกันได้ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ ^^