ยากูโซ...ชลมุนรักโรงเรียนยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมนิเทศ

ท่ามกลางความเงียบที่ไร้ผู้คนภายในโรงเรียนยากูโซปรากฎรถเบนส์คันงามแล่นผ่านเข้ามาจอดหน้า
หอประชุมกลาง โดยมีชายในชุดสูทสีดำอย่าง"Man in black"ยืนเรียงแถวรอต้อนรับผู้อำนวยโรงเรียนที่กำลังก้าวลงมาจากรถ

 “ยินดีต้อนรับครับผู้อำนวยการ!”เหล่าชายหนุ่มก้มหัวทำความเคารพพร้อมเพรียงกันพลางเหลือบมองเจ้าของรองเท้าส้นสูงสีแดง

ร่างบางสูงเพรียวภายใต้ชุดสีกรมทาเรียบ ใส่เสื้อสูทพอดีตัวกับกระโปรงสั้นเท่าเข่าที่แหวกสูงเกือบคืบมองเห็นขาอ่อนรำไร ผมดกหนาสีดำถูกรวบไว้กลางกระหม่อมยึดไว้ด้วยปิ่นปักผมสีเงินยวงโดยมีเส้นผมบางส่วนหลุดลุ่ยระบริเวณต้นคอสวย กรอบแว่นสีเงินกับตัวเลนสีชาอ่อนๆปิดบังนัยน์ตาคมหวานเอาไว้ ส่วนจมูกโด่งเป็นสันรั้นนิดๆ ประกอบกับริมฝีปากอิ่มสวยที่แต่งแต้มด้วยสีแดงสดแล้วดูสง่าแบบนางพญา

 ทุกคนต่างกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอเมื่อเผลอสบตาของหญิงสาวเข้า และเสียงผ่อนลมหายใจก็ปล่อยออกมาพร้อมกันเมื่อมุมปากงามนั้นหยักขึ้นยิ้มให้เล็กน้อยอย่างพอใจ

ร่างบางเดินเข้าสู่ห้องประชุมอย่างรวดเร็วตามติดมาด้วยเลขาหนุ่ม  สายตาหลายคู่มองมาอย่างสงสัย บ้างก็แสดงความไม่พอใจกับการรอคอยการมาของเธอ บ้างก็มองมาเพียงชั่วครู่แล้วก็ไม่ให้ความสนใจอีก

 "สวัสดีทุกคน"เสียงหวานเอื้อนเอ่ยทักทายอย่างนุ่มนวล ชายชุดดำที่ทยอยเข้ามาประจำที่ต่างสดุ้งโหยงใบหน้าซีดเผือด

"ใครรู้บ้างว่าฉันเป็นใคร?"หญิงสาวยิงคำถามทันทีพลางยิ้มหวาน ส่วนเลขาหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าหวนคิดถึงประโยคคำถามนี้เมื่อปีที่แล้ว..........

"ใครรู้บ้างว่าฉันเป็นใคร?"

" รู้!! " เสียงตอบห้วนสุดฤทธิ์ออกจากปากชายหนุ่มคนหนึ่ง

"งั้นเหรอ...." เสียงหวานลากยาว "บอกซิว่าฉันเป็นใคร"

"ยัยป้าคนหนึ่งที่ถามคำถามไร้สาระ" คำตอบนั้นทำเอาเหล่าชายชุดดำกลืนน้ำลายดังเฮือกใหญ่

- ไอ่หนูแกรนหาที่ตายซะแล้ว -

"เธอเป็นลูกหลานใคร สาขาไหนบอกหน่อยซิ"เสียงหวานในตอนแรกเริ่มแข็งขึ้นแล้วกวาดตามองคนใจกล้าอย่างพิจารณา

"ลูกคนที่สองของหัวหน้าซาซาคุมะ เงียวงิ สาขาภาคการผลิต ซาซาคุมะ เรียวมะ"ไม่พูดเปล่าเด็กหนุ่มยังยืดอกอย่างมั่นใจในฐานะของตนเต็มที่

"อ้อ....ลูกชายคุณซาซาคุมะโรว์มือถือ"หญิงสาวกดหมายเลขแล้วโทรออกพูดเพียง 2-3 ประโยคก็วางสาย ไม่นานนักซาซาคุมะ เงียวงิก็ปรากฎตัวเดินขึ้นเวทีทันทีก่อนก้มหัวเคารพอย่างนอบน้อมเรียวมองการกระทำของพ่ออย่างไม่เข้าใจแล้วขึ้นเวทีเมื่อถูกเรียกตัว

"เรียวทำความเคารพเร็ว!"

"ไม่!!! ทำไมผมต้องทำด้วย"เรียวชักสีหน้ามองคนเป็นพ่อสลับกับหญิงสาว

"ไม่ต้องถาม บอกให้ทำก็ทำซะ!" ชายหนุ่มฮึดฮัดสะบัดหน้าหนี แต่ก็ถูกเงียวงิจับกดหัวลงโดยเจ้าตัวไม่ยอมทำ

"พอเถอะคุณซาซาคุมะ"หญิงสาวยิ้มหันไปมองนักเรียนคนอื่นๆ ฉับพลันสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มือเรียวยาวถอดแว่นสีชาออกเผยให้เห็นแววตาชัดเจน...แววตาที่เหล่าลูกน้องตั้งฉายาให้ว่า - Death Eyes -

"ฉันอาซาซึ  รุกกะเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนยากูโซแห่งนี้  และฉันสร้างมันขึ้นมาเพื่อ - ดัด - สัน - ดาน -พวกเธอทุกคน  แล้วอย่านึกว่าฉันใจดีเหมือนผู้ปกครองของพวกเธอ  เพราะฉันไม่เคยไว้หน้าใครหน้าไหนทั้งสิ้น! " เสียงเหี้ยมประกาศก้องอย่างมีอำนาจ 

"ส่วนเธอ! " รุกกะหันกลับมามองเรียวที่ไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกว่าตนอยู่ในฐานะใด ก็ต้องหน้าหันไปตามแรงตบของหญิงสาว  เป็นที่ตะลึงของคนทั้งหอประชุม

"แก!... กล้าดียังไงมาตบฉัน? "ชายหนุ่มตะคอกใส่  แล้วเสียงตบหน้าอีกครั้งก็ตามมาติดๆ

"มันจะมากไปแล้วนะ!"เรียวพูดอย่างเหม็นขี้หน้าเต็มที่รู้สึกรสชาดของสนิมเลือดที่ซึมไหลออกจากริมฝีปาก

"เรียว! " เงียวงิปรามลูกชายเสียงดัง  มองสลับกับหญิงสาวที่ตอนนี้นัยน์ตาเริ่มทอประกายแสงแห่งความโกรธ 

"ขออภัยแทนลูกชายผมด้วยครับ"

"ได้สิ"

เพียะ!!!!

รุกกะหันไปตบเงียวงิแทน

"พ่อ! " เรียวตกใจรีบประคองพ่อของตนเองที่เซจากแรงตบ

"คุณซาซาคุมะครั้งนี้ฉันยกโทษให้ แต่หากฉันยังเจอพฤติกรรมของลูกชายคุณเป็นแบบนี้อีกรับรองว่า   แม้แต่กระดูกก็อย่านึกว่าจะเจอ!" เสียงสั่งเหี้ยมพูดแบบไม่เกรงใจเรียวหันไปมองอย่างแค้นเคือง ทันใดนั้น เหมือนลมหายสะดุดลงเมื่อเห็นสายตาของหญิงสาว ทุกอณูร่างกายกระตุกวาบเกิดอาการกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตั่งแต่นั้นเป็นต้นมาซาซาคุมะ  เรียว ก็ทำตัวสงบเสงี่ยมขึ้น  แม้จะมีระรานนักเรียนคนอื่นบ้างก็ตาม....

"อ้าวว่าไง ไม่มีใครรู้เลยหรือ? "เสียงใสดึงความคิดของเลขาหนุ่มกลับมาและกล่าวตอบคำถามเจ้านายซะเอง

"พอเถอะครับไม่มีใครรู้หรอก"รุกกะหันมามองแถมยักไหล่ไม่แคร์

"นักเรียนทุกคนท่านผู้นี้คือ ผู้อำนวยการของโรงเรียนยากูโซแห่งนี้  ท่านอาซาซึ  รุกกะ  และเนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่ทุกคนมาที่นี้ จึงอนุญาตพิเศษงดการเรียนการสอนเพื่อทำการสำรวจโรงเรียนให้ทั่ว " โรว์กล่าวเสียงเรียบก่อนหยุดและให้นายสาวกล่าวประโยคต่อไปแทน

"และขอให้ทุกคนจับกลุ่มกันไปนะจ๊ะถ้าไม่อยากมีปัญหา   ขอย้ำชัดๆอีกทีว่าหากไม่อยากจะตายก่อนได้เรียนก็จับกลุ่มกันเดินเข้าใจ๋?"นักเรียนทุกคนต่างสะดุ้งโหยงกับประโยคย้ำและรีบจับกลุ่มกันเดินอย่างไม่รอช้า ก็เล่นขู่กันอย่างนี้เลยนี้