เรื่องเกิดตอนตีสาม #เฉิงจัส

ฮวงหมิงฮ่าวนั้นชื่อจริงของผมครับ ผมมีอีกชื่อว่า ‘จัสติน’ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวครับ ผมอายุ 18 ปีแล้ว แต่ผมไม่ได้เรียนหนังสือหรอกนะ ผมทำงานแล้ว ผมทำงานอยู่ร้านกาแฟพี่จองแล้วก็เขียนการ์ตูนอยู่ด้วยครับ ผมได้รางวัลด้วยนะ ตอนนี้มีเงินเก็บพอใช้ได้เลยล่ะ พ่อแม่ของผมเหรอ ท่านจากไปตั้งแต่ผมอายุสิบห้าแล้วครับ ท่านเกิดอุบัติเหตุน่ะ แต่เพราะผมไม่ได้มีญาติพี่น้องอะไร ครอบครัวของผมก็ใช่ว่าจะมีเงินมากมาย พอผมจัดงานศพของพ่อกับแม่เสร็จเงินก็เหลืออยู่ไม่มากแล้วล่ะครับ แต่ผมก็จบมอสามนะเพราะเงินเก็บของผมเองแหละ

แต่ชีวิตผมไม่ได้หดหู่อะไรขนาดนั้นหรอกนะ ถึงแม้พ่อแม่ผมท่านจะไม่ได้มีเงินทองมากมายเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา แต่ท่านก็เลี้ยงผมมาอย่างดี บ้านที่เราอยู่ก็เป็นบ้านเช่าครับ พ่อบอกว่ากำลังเก็บเงินเพื่อที่เราจะได้มีบ้านเป็นของเราเอง แต่ว่าท่านก็จากผมไปสะก่อน เงินเก็บของท่านผมก็ใช้ไปกับงานศพแล้วล่ะครับ ของในบ้านผมก็ขายไปหมดแล้วเหมือนครับ เพราะผมต้องย้ายเข้าไปในเมืองเพื่อหางานทำ บ้านก็คงไม่มีเงินเช่าเขาต่อ

พอมาถึงผมก็ได้เจอกับพี่จองครับ เพราะผมดันไปนั่งพักอยู่หน้าร้านพี่เขาพอดี พี่เขากำลังจะปิดร้านคิดว่าผมเป็นลูกค้าเลยออกมาถาม ผมเลยตอบไปว่าผมกำลังหางานทำ พี่เขาเลยให้ผมมาทำงานด้วย บอกว่ากำลังหาคนงานพอดี พี่จองบอกว่าเขาพึ่งเปิดร้านได้ไม่นาน เพราะว่าต้องเก็บเงินเอง ที่บ้านพี่เขาไม่สนับสนุนเท่าไรน่ะ แถมพี่จองก็ยังเรียนอยู่ ทีแรกพี่เขาก็คิดว่าจะไม่จ้างพนักงาน พอเปิดเทอมก็จะไปเรียน แล้วพอเลิกเรียนค่อยมาเปิดร้านเอง ผมเลยถามว่าแล้วทำไมถึงจ้างผมล่ะ พี่จองก็ตอบว่าเพราะถูกชะตาล่ะมั้ง ผมเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ พี่จองก็บอกว่าพรุ่งนี้มาทำงานได้เลย แล้วผมก็หาตึกที่อยู่แถวนั้น เช่าห้องซักห้องเวลาไปทำงานร้านพี่จองก็เดินไปได้สบายไม่เปลืองค่ารถ แล้วห้องนี้ก็เป็นห้องที่ผมอยู่มาถึงทุกวันนี้นี่ล่ะครับ

เฮ้อ พอพูดถึงเรื่องสมัยก่อนก็ยาวทุกที กลับมาปัจจุบันกันดีกว่า ตอนนี้ผมกำลังปั่นงานอยู่เลยครับ เพราะการ์ตูนที่ผมได้รางวัลมีสำนักพิมพ์สนใจก็เลยต้องรีบวาดให้เสร็จเพราะเหลืออีกไม่มากก็จะจบแล้ว แถมแฟนการ์ตูนยังเรียกร้องให้เขียนเรื่องใหม่อีก ผมเลยต้องรีบวาดเรื่องนี้ให้จบในวันนี้ให้ได้ จะได้หัวโล่งๆเอาไว้คิดเรื่องใหม่ อ้อ! พวกคุณคงสงสัยว่าผมเอาเงินมาจากที่ไหนซื้อคอมซื้อเมาส์ปากกา ก็เงินที่ผมทำงานนั้นแหละครับ รวมค่าเช่าห้องค่ากับข้าวแล้วก็มีเงินพอเก็บอยู่เลยซื้อได้เมื่อปีที่แล้วนี้เอง เพราะผมเองก็พอมีฝีมือด้านนี้อยู่ เลยคิดว่าน่าจะหาเงินเพิ่มได้ แล้วก็เป็นไปด้วยดีเลยล่ะ จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยงเลย เพราะมั่วแต่ปั่นงาน วันนี้ไม่ได้ไปทำงานที่ร้านหรอกนะครับเพราะงานการ์ตูนมันเร่งเลยขอพี่จองหยุดอาทิตย์หนึ่งพี่แกก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเป็นช่วงปิดเทอมพอดี

มั่วแต่พล่าม ตอนนี้ผมคงต้องไปหาอะไรกินหน่อยแล้วล่ะ ส่วนมากผมก็ทำอาหารกินเองนะแต่วันนี้ของสดหมดแล้วค่อยไปซื้อพรุ่งนี้แล้วกัน ถึงตอนนี้จะตีสามแล้วแต่เพราะอยู่ในเมือง เซเว่นก็มีใช่มั้ยล่ะ ก็พอหาอะไรรองท้องได้ล่ะครับ

          พอมาผมซื้อข้าวเสร็จผมคงต้องรีบกลับ เพราะพอกินข้าวเสร็จแล้วก็คงจะทำงานเสร็จด้วย จะได้พักผ่อนสักที

ตึก! ตึก! ตึก!

มันเป็นเสียงของใครบางคนที่กำลังเล่นลูกบอลอยู่น่ะ เล่นลูกบอล? ตอนนี้เนี่ยนะ ไม่รู้เขาแปลกหรือผมที่แปลกกันแน่ ก็เพราะผมกำลังเดินไปทักเขานี้ไงล่ะ

“นี่”

“ทำไมมาเล่นบอลตอนนี้ล่ะ” เขาทำหน้าตกใจก่อนที่หันหน้าไปซ้ายทีขวาทีก่อนจะชี้เข้าหาตัวเอง ประมาณว่าพูดกับฉันเหรอ

“ใช่สิ ตรงนี้ก็มีแค่กูกับมึง” อย่าหาว่าผมหยาบคายเลยนะครับ แต่มันก็ชินหนิถึงจะคุยกับคนแปลกหน้าก็เถอะ

“!!!!!” เขาทำหน้าตกใจแปปหนึ่งแล้วทำหน้าปกติ ก่อนที่จะพูดว่า

“งั้นขอกลับด้วยได้มั้ย”

“กลับด้วย กลับไหน”

“ก็กลับกับนายไง” ห่ะ! กลับกับผมเนี่ยนะ

“…”

“…”

“เอาดิ” กล้าขอก็กล้าให้อะ เขาคงไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก...มั้งนะ

B
E
R
L
I
N
?