ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #101 : เดินทาง

ลำนำจ้าวยุทธจักรถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นโลกของการแข่งขัน  ทุกชีวิตที่เข้ามาท้าทายสามารถใช้วิธีใดก็ได้เพื่อก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงสุด  ทั้งทรยศหักหลัง ขโมยสิ่งของ ล่าสังหาร และก่อตั้งสำนักเพื่อรวบรวมผู้คนไว้กดขี่ผู้น้อย  หรือคิดจะเลือกเดินในเส้นทางธรรมะขาวสะอาดก็กระทำได้หากจิตใจยึดมั่นเข้มแข็งพอ  และในทุกปีของโลกนี้จะมีการจัดงานสำคัญเพื่อค้นหาผู้ไร้เทียมทานขึ้นมา  ซึ่งจะแบ่งได้เป็นสามส่วนดังนี้

1.      Survival war

2.      ทีมประลองยุทธ์ 5vs5

3.      ศึกชิงตำแหน่งจ้าวยุทธจักร 1vs1

ไม่จำเป็นต้องถามว่ามันยิ่งใหญ่เพียงไรเพราะทุกคนตระหนักดีกันอยู่แล้ว มันไม่ใช่แค่ต้องแข่งขันกับคนในเซิร์ฟเวอร์เดียวกันเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงคนจากเซิร์ฟเวอร์อื่นที่จะเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

และในอีกไม่ช้างานแรกกำลังจะเกิดขึ้น  เริ่มต้นงานแข่งขันประจำปีด้วย Survival war  ซึ่งเพลเยอร์ที่คิดสมัครเข้าร่วมไม่จำเป็นว่าต้องมีสังกัดกิลด์แต่อย่างใด จะเป็นโซโล่เพลหรือกลุ่มคนจำนวนร้อยพันล้วนไม่สลักสำคัญนัก  ขอเพียงมีใจกล้าที่จะเข้าสู่สงครามเดือด  ทางเกมต่างยินดีต้อนรับทุก ๆ คนโดยไม่มีข้อยกเว้น

เริ่มนับถอยหลังสู่งานแข่งขันลำนำยุทธ์  สถานที่ซึ่งทุกชีวิตต้องประหัตประหารอีกฝ่าย  เปลวไฟและหยาดโลหิตจะหลั่งไหลมอดไหม้แผ่นดิน  สังเวยแด่รางวัลล้ำค่าในท้ายสุด  ผู้ชนะเพียงหนึ่งหรือกลุ่มอำนาจใดที่หยัดยืนอยู่เหนือเถ้าธุลีและซากศพ  จึงจะถือว่ากุมชัยชนะไว้ได้อย่างแท้จริง

…

วาดใช้เวลาพักสมองโดยการหลับลึกจนล่วงมาหกโมงเช้า    เขาตื่นขึ้นด้วยสีหน้าสดใสพร้อมเผชิญกับทุก ๆ ปัญหา  แต่ยังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงไปไหนก็พลันสังเกตเห็นบุ๊กไทป์มีข้อความติดต่อค้างอยู่เสียก่อน  ดูเหมือนจะเป็นช่วงเมื่อเย็นวานที่เขาออนไลน์เข้าเกมไปแล้วจึงไม่ได้รับสาย

“แม่เองเหรอ…”

พอคว้าบุ๊กไทป์มาเช็คดูทำให้ชายหนุ่มทราบว่าใครติดต่อมาบ้าง    เขาระบายลมหายใจแผ่วเบาพลางสละเวลาเปิดข้อความของแม่ในทันทีอย่างทุกครั้ง บุ๊กไทป์ฉายภาพวิดีโอที่ทำการบันทึกอัตโนมัติขึ้นมา ใบหน้าหญิงสาวชื่อดาราแสดงอยู่บนนั้น  เธอดูไม่ค่อยดีนักคงเพราะโหมทำงานหนัก  ถึงวาดจะเอ่ยปากเตือนแฝงแววห่วงใยมาตลอดเป็นเวลาเกือบสิบหกปี  รวมแล้วอาจเป็นแสนครั้งหรือล้านครั้งด้วยซ้ำ  จนบัดนี้ก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของคนคนหนึ่งที่เขารักโดยไร้ข้อกังขาไปจากเดิมได้ดั่งที่ใจหวังเสียที

“ต้องสร้างเรื่องใหญ่โตเชียวนะเรา…”

ดารากล่าวขึ้นน้ำเสียงเป็นห่วง

“แม่รู้ว่าลูกตระหนักดีอยู่แล้ว    อีกฝ่ายไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ใครมาลูบคมได้ง่าย ๆ ใช่ไหม?    แต่ในเมื่อลูกตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้วแม่ก็ไม่คิดว่ามันผิดหรอกนะจ๊ะ เรื่องที่แม่กับพ่อกำลังสงสัยคือการที่ลูกเปิดเผยตัวตนต่างหาก การสอบนานาชาติได้ที่หนึ่งทุกวิชาแถมใช้เวลาน้อยที่สุดในโลกนับเป็นเรื่องใหญ่มากจริง ๆ  ตอนนี้ชื่อของลูกติดอันดับหนึ่งในการค้นหาภายในโลกไซเบอร์ไปแล้ว  ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ยังทำลงไป  ลูกมีปัญหาอะไรที่ไม่ยอมบอกกันสินะ เดี๋ยวนี้เราปิดบังกันเหรอคนเก่ง?”

กล่าวมาถึงตรงนี้ดาราก็เงียบไปชั่วครู่ กระทั่งเอ่ยต่อพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น  สีหน้าแววตาแสดงความหวงแหนมากเท่าที่คนเป็นแม่จะทำได้

“ทั้งพ่อและแม่รอปรึกษากับลูกอยู่นะ  งานที่นี่วุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาออกไปไหนเลย  ถ้าลูกเห็นข้อความของแม่เมื่อไรช่วยติดต่อกลับมาทีจ้ะ  เราสามคนจะคุยกันเกี่ยวกับสาเหตุที่ลูกต้องทำแบบนี้   และลูกต้องพูดความจริงทุกอย่างด้วยนะจ๊ะ  ไม่งั้นแม่คงไม่มีสมาธิทำงานแน่ ๆ  ทริปไปเที่ยวของครอบครัวเราก็จะช้าไปด้วย  เข้าใจแล้วนะ พ่อกับแม่รักลูกและอยู่ข้างลูกเสมอ  ติดต่อกลับมาล่ะ…”

ข้อความที่บันทึกไว้สิ้นสุดลงเท่านี้

“เฮอ  จะโกหกแม่ไม่ได้ซะด้วย”

วาดพึมพำคิ้วขมวด   แต่เพียงครู่เดียวสีหน้าเขาก็ผ่อนคลายลง   ในหัวนึกย้อนไปถึงวัยเด็กที่ไม่ว่าวาดจะปิดบังหรือโกหกอย่างไรดาราจะจับได้ทันที  ซึ่งพอเผยความจริงออกไป  เรื่องจะคลี่คลายด้วยดีเสมอจากการช่วยเหลือของแม่  เขาจึงรู้สึกว่าการพูดกันตรง ๆ ไม่เสแสร้งถือเป็นเรื่องดีมานับแต่นั้น

“ช่างเถอะ  กลับจากบริษัทเกมเมื่อไรค่อยติดต่อไปเล่าให้ฟังแล้วกัน”

วาดปิดบุ๊กไทป์และเดินลงจากเตียงพลางบิดขี้เกียจจนเข้าห้องน้ำไป

ไม่บ่อยนักที่ชายหนุ่มจะตื่นสายแถมยังไม่อยากไปวิ่งอย่างทุกทีด้วย   หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็กลับออกมานั่งทบทวนบทเรียนเป็นนิสัย บนโต๊ะมีซีเรียลกับนมหนึ่งกล่อง ซึ่งวาดจัดแจงเทรวมกันใส่ถ้วยกินไปเรื่อยเฉื่อยขณะตาจดจ้องคลาสเรียน

ทั้ง ๆ ที่วันนี้ถือเป็นการตัดสินชะตาตัวละครยี่ฟง ทว่านายวาดกลับดูไม่สะทกสะท้านอย่างที่ใครคิด เขาใช้ชีวิตปกติสุขประจำวันเช่นเคย  ตื่นนอน อาบน้ำแปรงฟัน ทบทวนบทเรียนพร้อมกินอาหารรองท้องไปด้วย

แต่บุ๊กไทป์ดันแจ้งเตือนขัดจังหวะขึ้นมาไม่รู้เวลาเสียนี่   คลาสเรียนจึงหยุดชะงักเปลี่ยนเป็นแสดงชื่อผู้ที่กำลังติดต่อถึงเขาแทน  วาดเผยยิ้มเมื่อทราบว่าใครที่โทรมารบกวน   เขารีบถอดเสื้อเปลือยท่อนบนและคว้าบุ๊กไทป์กระโดดกลับไปขึ้นเตียงหวังแกล้งอีกฝ่าย  สีหน้าท่าทางดูเหมือนคนเพิ่งตื่นอย่างไรอย่างนั้น

“มีอะไรแต่เช้า…”

วาดถามขึ้นก่อน  แต่ปลายสายไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะตอบคำถาม

“นี่นาย!  ใส่เสื้อผ้าให้ดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อยสิ”

คนที่โทรมาคือหยกราตรี  นอกเกมเธอคือหยกรฐา  ซึ่งขณะนี้กำลังหันหน้าหนีมองไปทางอื่นแต่ก็มีเหล่กลับมาเป็นระยะ

“ไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยเหรอ  เรื่องทั่วไปเลยนะเนี่ย”

วาดเอ่ยปากหยอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไอ้บ้า!  มันใช่เรื่องปกติซะที่ไหน  นายโรคจิตหรือไงกัน?”

หยกรฐาเริ่มโมโห  จะเห็นได้จากแววตาดุ ๆ ที่มองตรงตอบกลับมา

“คิดอะไรของเธออยู่ไม่ทราบ?  ผู้ชายเปลือยท่อนบนมันก็เห็นกันได้ทั่วไปจริง ๆ นี่”

วาดลุกขึ้นนั่งเผยให้เห็นกางเกงขาสั้นสีเทา  ก่อนยื่นฝ่ามือไปคว้าเสื้อตัวหนึ่งมาสวมท่าทางไม่ได้ทุกข์ร้อน  หยกรฐาขมวดคิ้วสีหน้าหงุดหงิดที่หลงไปตามเกมอีกฝ่ายจึงรีบกล่าวสวนว่า

“นายกวนตีนแบบนี้แล้วจะให้ฉันพูดคุยดี ๆ ด้วยได้ไง  ไม่ใช่ทุกคนจะเหมือนเหนือฟ้าหรอกนะ”

“ฉันรู้  และฉันก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้นี่แหละ  ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำให้วุ่นวาย”

วาดตอบน้ำเสียงจริงจังนิด ๆ  เล่นเอาหญิงสาวอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเปลี่ยนเรื่องแก้เขินขึ้นว่า

“นายยังนอนอยู่อีกเหรอ  วันนี้มีนัดที่บริษัทเกมไม่ใช่หรือไง  พวกฉันเตรียมตัวจะเดินทางกันแล้วนะ”

“หือ…หมายความว่าไง?”

วาดเอ่ยถาม  ค่อนข้างประหลาดใจพอสมควร

“นายออฟไลน์ออกจากเกมไปก่อนเองนี่ช่วยไม่ได้  ไว้ค่อยมาถามเอากับลุงแล้วกัน  รีบ ๆ เข้าล่ะ  ฉันต้องเดินทางแล้วแค่นี้ก่อน…”

หยกรฐากล่าวอย่างเป็นต่อ  ดูเหมือนเธอจะได้โอกาสเอาคืนบ้างด้วยการตัดสายทิ้งดื้อ ๆ

วาดแสดงสีหน้าไม่ถูก  จากคำกล่าวของหญิงสาวดูเหมือนว่ากลุ่มเพื่อนในเกมมีแผนจะทำอะไรกันบางอย่าง

“เก้าโมงแล้วหรือเนี่ย  ไวจังนะ”

วาดลุกจากเตียงอีกครั้งเพื่อไปเก็บกวาดห้องจนสะอาดเรียบร้อยดังเดิม

ชายหนุ่มแต่งตัวสบาย ๆ ไม่ค่อยสนใจพิธีการอะไรนัก ด้วยเสื้อแขนสั้นสีเขียวคล้ายเสื้อทหารแต่เป็นคอวีกับกางเกงขายาวสีดำเคลื่อนไหวสะดวก   พอเก็บของใส่เป้และสวมหมวกแก๊ปปกปิดความหล่อลากตีนเอาไว้แล้ว   วาดก็เดินไปใส่รองเท้าแตะหูหนีบออกจากคอนโดทั้งอย่างนั้น…

ระหว่างขับรถอยู่บนถนนโล่ง ๆ วาดก็ใช้ความคิดไปด้วย    ไม่ทราบเป็นเพราะสายเลือดของนักประดิษฐ์หรือเปล่า  แต่เขามักเผลอจินตนาการเกี่ยวกับวิทยาการล้ำสมัยโดยหาเหตุผลต่าง ๆ มารองรับให้สิ่ง ๆ นั้นสามารถเกิดขึ้นได้จริงอยู่เสมอ  จนถึงบัดนี้วาดมีสิ่งประดิษฐ์อยู่ในหัวเต็มไปหมด ทว่าเขาไม่เคยทดลองสร้างมันขึ้นมาสักที ใจหนึ่งได้หักห้ามความคิดทั้งมวลไว้  วาดไม่อยากเป็นคนบ้างานอย่างพ่อกับแม่

เขารู้สึกได้เลือนรางว่าถ้าเกิดหลวมตัวเข้าไปแล้วจะย้อนกลับออกมาไม่ได้อีก

หลังติดไฟแดงอยู่สองสามแยกนายวาดก็ขับรถมาถึงบริษัทเกมยักษ์ใหญ่ได้ทันเวลาตามที่คาดการณ์ไว้  เป็นบริษัทที่ครองตลาดเกมออนไลน์นับไม่ถ้วนในทวีปเอเชีย มีข้อมูลหลุดมาว่าผู้ร่วมก่อตั้งเป็นมหาอำนาจทั้งจากทวีปอื่นและในทวีปเดียวกัน แน่นอนว่าลำนำจ้าวยุทธจักรคือสุดยอดเกมออนไลน์โลกเสมือนที่มาแรงติดชาร์ตอันดับหนึ่งยาวนานถึง 4 ปีกว่า

ทุกปีจะมีการอัปเดตแพทช์ใหม่เข้ามา มากน้อยแล้วแต่ความคืบหน้าทางด้านเลเวลของเพลเยอร์ในแต่ละเซิร์ฟเวอร์ บางครั้งก็อาจเป็นแค่การปรับสมดุลเกมในบางส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ

ทุกคนที่ผ่านไปผ่านมาจะสามารถสังเกตเห็นตึกสูงของที่นี่ได้ก่อนสิ่งอื่นใดรอบ ๆ   ชื่อ Microdragon ค่อนข้างเด่นชัดในหลาย ๆ มุม  กระทั่งวาดวนรถหาที่จอดพลางติดต่อหยกรฐากลับไปแจ้งว่ามาถึงที่หมายแล้ว   ไม่ช้าทางเข้าสู่ตัวตึกด้านข้างติดกับลานจอดรถก็ปรากฏกลุ่มคนจำนวนหนึ่งออกมายืนรอ   วาดมองเห็นคนเหล่านั้นก่อนพร้อมกับได้ที่จอดรถพอดิบพอดี  เขาจึงรีบดับเครื่องลงจากรถไปโบกมือทักทายแต่ไกล

“เฮ้!  ฉันอยู่นี่  วู้ฮู้”

การกระทำอันโดดเด่นน่าอายนี้  กระทบต่อกลุ่มคนทั้งชายหญิงที่มารอในหลาย ๆ แง่มุม

เจ้าหน้าที่รักษาความสงบประจำบริษัทที่อยู่บริเวณนั้น ถึงกับมองค้อนขณะพยายามชี้ไม้ชี้มือให้ชายหนุ่มดูป้ายยักษ์ ซึ่งมันมีเครื่องหมายห้ามส่งเสียงดังรบกวนแปะหลาไว้อยู่ด้วย…