ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #104 : ไร้เยื่อใย

หากเป็นผู้อื่นย่อมถูกเหล่าพนักงานสอบสวนรุมทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดีแน่ ทว่านายวาดไม่ใช่คนที่จะยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว  มีตัวอย่างให้เห็นมาแล้วถึงขนาดเป็นกระแสดังไปทั่ว ภายในเว็บไซต์หลักของสถาบันการศึกษานานาชาติเพียงชั่วข้ามคืนกลับมีผู้เข้าชมเหยียดล้าน กระทู้ที่วาดเป็นคนตั้งขึ้นมาเพื่อใช้โจมตีสินทองหรือผู้อำนวยการใหญ่ถูกแชร์ออกไปทุกช่องทาง  ความคิดเห็นครึ่งหนึ่งคล้อยตามชายหนุ่ม กระนั้นอีกครึ่งกับยึดอยู่บนความเป็นจริง จะบอกว่าพวกเขาเอียงไปทางฝ่ายสถาบันก็ไม่ผิด  ไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อว่านายวาดมีปัญญาสูงส่งประมวลผลรวดเร็วเทียบเท่าคอมพิวเตอร์   การสอบเก้าวิชาสามัญพร้อมกันในวันเดียวว่าน่าตกใจแล้ว    แต่วาดกลับใช้เวลาในการทำข้อสอบรวมกันทั้งหมดน้อยยิ่งกว่าน้อยและได้คะแนนสูงติดอันดับโลกจนน่าตื่นตกใจเสียยิ่งกว่า

ทางผู้อำนวยการใหญ่สินทองยืนยันมาว่าให้ชายหนุ่มสอบใหม่ได้ทุกเมื่อ ซึ่งก็มีกลุ่มคนที่เห็นด้วยอยู่มากเช่นกัน  ถ้าเก่งถึงขั้นนี้แล้วการสอบใหม่ย่อมไม่ทำให้ผลลัพธ์เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

ฝ่ายใดถูกฝ่ายใดผิดยังไม่อาจตัดสิน

อย่างไรก็ตาม  สินทองกำลังถูกกระแสด้านลบโจมตีไม่เว้นแต่ละวัน  เพราะถ้าเขาผิด  นั่นจะหมายความว่าเป็นการขัดขวางอัจฉริยะบุคคลไม่ให้ก้าวหน้าไปโดยปริยาย

ปัจจุบันสื่อต่าง ๆ แทบจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เข้าถึงตัวนายวาดแต่พวกเขาไม่พบใครที่บ้านตระกูลพิทักษ์วงศ์เดชาอย่างที่คาดหวังไว้ ซึ่งที่วาดย้ายออกไปอยู่คอนโดเก่าของแม่เงียบ ๆ ก็มีผลมาจากความวุ่นวายของสื่อเหล่านี้เอง ชื่อเสียงของวาทินกับดาราในวงการไม่ใช่ธรรมดา ปกติจะมีสื่อเวียนมาขอสัมภาษณ์ถึงหน้าบ้านแทบไม่ขาดสายและตอนนี้ลูกชายเพียงคนเดียวของทั้งสองก็กำลังตกที่นั่งเดียวกันหรืออาจจะหนักกว่าพวกเขาเสียด้วยซ้ำไป

“สรุปแล้วนายโดนโทษอะไรบ้าง”

หยกรฐาเอ่ยปากถามทันทีที่พบหน้าชายหนุ่ม

“ไม่แย่อย่างที่คิด  แต่ตอนนี้ฉันหิวข้าว  เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลังแล้วกันนะ”

วาดตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจ  หญิงสาวจึงแสดงสีหน้าบึ้งและทำได้แค่รอ

“ที่นี่เขามีศูนย์อาหารอยู่  นายสนใจหรือเปล่าล่ะ”

เก้าเอ่ยแนะนำสถานที่

“โอเค  ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากสักหน่อย”

วาดผงกศีรษะพลางกล่าว

ใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก  กลุ่มของวาดก็ลงมาถึงศูนย์อาหารขนาดใหญ่  พนักงานส่วนมากแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นวัยรุ่นล่วงล้ำเข้ามาได้เป็นกลุ่ม  กระทั่งละความสนใจกลับไปเพื่อใช้เวลาพักของตนดีกว่าที่จะไปยุ่งเรื่องคนอื่น  ขณะวาดและเพื่อน ๆ ได้โต๊ะกับอาหารมาเรียบร้อยแล้วเช่นกัน  วาดจึงถือโอกาสเล่าเรื่องบทลงโทษให้ฟังระหว่างกินไปด้วย

“นายโชคดีเท่าไรแล้วที่ไม่โดนลบตัวละครทิ้ง”

สองกล่าวตามตรงหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมด

“เอ็งตัดสินใจถูกต้อง การยอมรับโทษเป็นผลลัพธ์ดีที่สุดแล้ว ถ้าทำให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้คงได้เสียหายหนักจนมานั่งร้องไห้เอาทีหลังแน่  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ลุงกรมีสีหน้าผ่อนคลายลง  ดูเหมือนพวกเขาจะผ่านความยากลำบากไปได้ด้วยดีกว่าที่คิด

“ถ้าอีตานี่ไม่ยอมรับความผิดล่ะคะ?  เกิดสู้ไปฟ้องร้องกันขึ้นมาจริง ๆ มันจะจบอย่างไร”

หยกรฐาชิงเปิดประเด็นที่ตนกำลังสงสัยอยู่แทรกกลางวงสนทนา  ลุงกรเห็นทุกคนเงียบจึงตอบคำถามนั้นแทนว่า

“ขั้นแรกพอเรื่องมันเป็นข่าวออกไป  ไอ้ตัวแสบคงถูกกระแสด้านลบโจมตีก่อนชัวร์”

“ลุงพูดถูก  เริ่มต้นมาเลเวล 30 แบบนี้ใครก็รู้ว่ามันผิดปกติ  ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมบทลงโทษมันไม่ได้หนักอย่างที่ควรจะเป็น  โชคดีของนายจริง ๆ วาด”

เก้าเอ่ยเสริม

“หมายความว่าต่อให้ชนะในการเรียกร้องสิทธิ์จริง ๆ  ความเสียหายที่ได้รับก็ยังมากกว่าผลประโยชน์อีกเหรอ”

มุกทิตาถามตรงประเด็น  วาดที่เคี้ยวอาหารเพิ่งเสร็จได้จังหวะเป็นคนอธิบายด้วยตัวเองว่า

“คิดว่าจะได้อะไรจากบริษัทไมโครดราก้อนล่ะ  ทางนั้นคงไม่มีทางมอบไอเทมอะไรให้หรอก จะกลายเป็นว่าอาจถูกบังคับลบตัวละครที่มีปัญหาทิ้งและให้ไปเริ่มใหม่แต่ต้นแทนด้วยซ้ำ หรือถ้าจะมอบไอเทมล่ะก็ไม่มีทางจะเป็นไอเทมคลาสสูงแน่ ๆ    มีไอเทมอีกจำนวนมากที่ทางนั้นสามารถใช้เป็นค่าเสียหายได้มากเกินพอ    แต่สุดท้ายก็ยังเสี่ยงที่จะถูกลบตัวละครอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ทั้งตัวฉันเองสมควรถูกนำไปก่นด่าตามเว็บบอร์ดในโลกไซเบอร์ไม่จบไม่สิ้นไปอีกนาน  ทุกคนก็รู้ดีนี่ การเอาเปรียบผู้อื่นในยุคนี้ไม่ค่อยจะเป็นที่ยอมรับต่อทุกสังคมเท่าไร”

“ข้าขอเสริมหน่อยว่ะ  เว้นแต่จะมีอำนาจล้นฟ้า  มีเส้นสายอยู่ทุกวงการคอยปิดข่าวเสียของตัวเองนั่นแหละ  ถ้าไม่จับได้คาหนังคาเขาหลักฐานมัดตัวล่ะก็  อย่าหวังจะทำอะไรพวกมันได้  เหอะ ๆ”

ลุงกรค่อนข้างใส่อารมณ์เมื่อกล่าวนอกประเด็นไปถึงกลุ่มคนในโลกมืด

“ลุงทำใจเถอะ  จะกี่ยุคกี่สมัยก็ไม่มีทางหนีพ้นเรื่องพวกนี้ไปได้หรอก  อยู่ที่ว่าคนมีอำนาจมันคิดจะโกงมากโกงน้อยและแนบเนียนขนาดไหนเท่านั้น   พวกที่ไม่ทันระวังตัวก็จะถูกปราบปรามซึ่งมันก็ไม่มีทางสิ้นซากหมดไปจากแผ่นดินง่าย ๆ อยู่แล้วเพราะจะเกิดรากเหง้าที่เลวระยำขึ้นมาแทนที่ใหม่เสมอ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

วาดกล่าวปนหัวเราะทั้งน้ำตาพลางตักข้าวใส่ปาก

“แล้วนายได้รับค่าเสียหายที่เกิดขึ้นจากทางบริษัทเกมหรือเปล่า”

หยกรฐาถามต่อ

“คงไม่ได้อะไรนอกจากโดนลงโทษหรอก แค่ที่ฉันฉวยโอกาสด้วยการเริ่มต้นมาเลเวล 30 ก็มากเกินพอแล้ว คงมีฉันคนเดียวนี่ล่ะที่ใช้เวลาในโลกจริงแค่สี่วันพัฒนาตัวละครไปได้ไกลขนาดนี้”

วาดตอบทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่

“เอ็งกลืนอาหารลงท้องไปก่อนสิวะค่อยพูด  ขยะแขยงโว้ย”

ลุงกรตำหนิและแสดงสีหน้าแหยงอย่างไม่คิดปกปิด

“โธ่ลุง   คนหล่อแบบฉันทำอะไรก็ดูดีไปหมดแหละ   ฉันยังคิดเลยนะว่าตอนนั่งขี้อยู่อาจจะมีคนอยากมาเซลฟี่ด้วยก็ได้  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ลุงกรเผลอเอื้อมตัวไปเขกศีรษะสั่งสอนไอ้ตัวแสบจนได้   หยกรฐาถึงกับด่าไม่หยุดปาก   ส่วนคนที่เหลือได้แต่เอือมระอาและพยายามไม่นึกถึงขี้ระหว่างทานอาหารกันอย่างสุดความสามารถ

บ้านตระกูล ไพพิบูล

“อะไรวะ!  แบบนี้ยังเรียกว่าเป็นการลงโทษได้อีกเหรอ”

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานามสูงส่งว่า เทพ โวยวายเสียงดังลั่น

เกือบสิบนาทีหลังจากวาดออกจากห้องสอบสวน   ทางบริษัทไมโครดราก้อนก็ส่งข้อมูลย้อนคืนกลับมาให้ผู้แจ้งเรื่องเข้าไป   สรุปผลการแก้ไขปัญหาเป็นตัวหนังสือไม่กี่บรรทัด  ซึ่งพอเทพได้อ่านดูแล้วถึงกับบังเกิดโทสะเลยทีเดียว  แต่เมื่อสงบสติอารมณ์และคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนมันก็เหยียดยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาแทนสีหน้าโกรธเคือง

“ถูกระงับการเลื่อนเลเวลหนึ่งเดือน   นี่ถ้ามันถูกฆ่าซ้ำ ๆ จนเลเวลกลับไปเริ่มหนึ่งใหม่ก็แทบจะไม่มีปัญญาทำอะไรแล้วนี่หว่า  เป็นฉันคงลบตัวละครไปสร้างใหม่แน่  หึหึ”

เทพพึมพำอย่างชอบใจ  กระทั่งมันรีบติดต่อกลุ่มเพื่อนที่มีอำนาจในเกมทุกคนพร้อม ๆ กัน

“มีอะไรวะไอ้เทพ?”

เสียงชายคนหนึ่งถามขึ้น  จากนั้นเสียงอีกหลายคนก็ดังตามมาเมื่อถูกรวมสายเข้าด้วยกัน

“พวกแกเตรียมกำลังพลไว้ให้พร้อม  ได้เวลาที่เราจะล่าไอ้บัดซบนั่นแล้ว”

เทพเอ่ยปากเสียงกร้าว

“ไอ้วาดน่ะเหรอ  อืม…ข่าวบอกว่ามันกับทีมเดินทางออกจากเมืองดาบมังกรแล้ว”

“เฮอะ!  มันอวดดีฉิบหาย  ถึงกับเลือกเส้นทางมรณะปราบเซียนในการขนส่งขบวนรถสินค้า”

“แบบนี้ยิ่งทำให้ง่ายขึ้นเยอะสิวะ  เราก็ไปรวมพลกันรอดักกระทืบมันที่เมืองเศียรมังกรเลย”

“เราจะไม่รออยู่เฉย ๆ แต่จะเข้าไปฆ่ามันยังเส้นทางมรณะปราบเซียนต่างหากล่ะ”

เทพกล่าวแทรกขึ้นอย่างเด็ดขาด

“แน่ใจแล้วเหรอไอ้เทพ? เส้นทางที่ว่าไม่ใช่ระยะทางสั้น ๆ เลยนะ บางทีเป้าหมายเราอาจจะชิงตายห่าไปก่อนก็ได้”

“งั้นเราก็แค่ฝ่ากลับไปยังเมืองดาบมังกรให้ได้แล้วฆ่ามันซ้ำอีกทีไง  ฉันไม่ยอมเสี่ยงพลาดที่จะได้ฆ่ามันแน่  เกิดมันโชคดีผ่านไปถึงเขตเมืองเศียรมังกรล่ะก็  เราจะลำบาก”

เทพย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจังและไม่คิดจะเปลี่ยนใจง่าย ๆ

“งั้นค่อยเจอกันเย็นนี้  ขอไปทำธุระก่อนว่ะ”

“เออ  ตกลงตามนี้  เจอกันอีกทีที่เมืองเศียรมังกร…”

ทุกสายค่อย ๆ ตัดไปจนสิ้น  เทพที่คล้ายเป็นตัวการหรือผู้นำกลุ่มล่าสังหารรู้สึกกระตือรือร้น มันเปิดรายชื่อคนรู้จักขึ้นมาเพื่อติดต่อไปหาอีกคนหนึ่งพร้อมสีหน้าสะใจ

“ว่าไงคะ?”

เสียงหญิงสาวอันคุ้นเคยดังขึ้น

“เรามีนัดรวมตัวกันที่เมืองเศียรมังกร  เธออย่าพลาดเด็ดขาด  เข้าใจไหม?”

เทพใช้น้ำเสียงค่อนข้างจริงจัง

“จี้อยู่ไม่ไกลเท่าไร  น่าจะไปทันพอดีแหละ  รวมตัวกันจะไปล่าอะไรเหรอครั้งนี้”

หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่า จี้ กล่าวขึ้นโดยไม่คิดปฏิเสธ

“ฉันจะพาไปล่าไอ้ของเล่นเก่าที่ไม่เชื่องของเธอไงล่ะ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เทพตอบกลับพลางหัวเราะสนุกสนาน

“งั้นเหรอ  ดีเหมือนกัน จี้อยากจะสั่งสอนให้มันหลาบจำอยู่แล้วด้วย จะได้รู้ว่าการเมินสาวสวยมันต้องพบกับจุดจบอย่างไร”

หญิงสาวกล่าวขึ้นท่าทางตื่นเต้นยินดีกว่าที่คิด   เทพที่ตั้งใจฟังรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยเพราะคิดว่าแฟนสาวของตนจะมีเยื่อใยต่อเป้าหมายจนแสดงออกมาบ้าง

แม้จะไม่เป็นไปตามที่คิด  ทว่าก็ยังทำให้เทพชอบอกชอบใจมากไม่ต่างกันเท่าไรอยู่ดี

“เราจะทำให้มันต้องลบตัวละครทิ้งให้ได้  ใช่ไหม?”

“ถ้าเป็นไปได้  ทำลายทุกอย่างของมันเลยก็ดี  จะเป็นเพื่อน กิลด์ หรือคนที่เกี่ยวข้อง  อย่าให้เหลือซากจนกลับมาช่วยมันได้อีกเป็นครั้งที่สอง  แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอที่รัก?  ฮิฮิ”

“เธอพูดมามีเหตุผล...ใช้ได้เลยต่างหากล่ะ  ฉันคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

คนทั้งสองใช้เวลาสนทนากันอีกสักพักใหญ่  ส่วนมากแล้วเป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลและช่วยกันสืบค้นเรื่องราวของตัวละครยี่ฟงเป็นหลักนั่นเพราะท้ายที่สุดแล้วจะเป็นการทำลายอย่างไม่เลือกหน้า ขอเพียงมีความเกี่ยวข้องกับเป้าหมายล่ะก็   ล้วนต้องถูกกำจัดทิ้งไปพร้อม ๆ กันเพื่อไม่ให้มีโอกาสได้กลับมาง่าย ๆ อีกเป็นครั้งที่สอง   นี่จึงจะถูกต้องและรู้สึกสะใจมากกว่าเป็นสิบเท่า!