ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #14 : ดอกไม้ราตรี

ยี่ฟงเวลานี้อาศัยระบบแผนที่เป็นตัวชี้ทาง  เขาเลือกจะเดินเลาะไปตามอาณาเขตชั้นนอกของป่ากลืนวิญญาณโดยไม่ได้รีบเร่งที่จะเดินตัดเข้าสู่ใจกลางป่าในทันทีอย่างที่ใครคิด      จากที่ชายหนุ่มคาดการณ์แล้วหากมีหมู่บ้านอยู่จริงพวกเขาไม่สมควรจะอยู่ใจกลางป่าเฉกเช่นในอดีตได้อีกต่อไป     เมื่อวิหคเทวะหรือผู้ปกปักรักษาที่หลันอี้กล่าวถึงพ่ายแพ้  บัดนี้ย่อมสลายดับสูญหรืออาจไม่หลงเหลือพลังเพียงพอจะปกป้องสิ่งใดอีก    ใจกลางป่ากลืนวิญญาณเองย่อมกลับกลายเป็นพื้นที่อันตรายสูงสุดยากจะมีมนุษย์อาศัยอยู่ได้

“อีกฟากหนึ่งของป่าถูกปิดกั้นไว้ด้วยแนวเทือกเขาสูง  บางทีทั้งหมู่บ้านและกองโจรอาจจะตั้งอยู่ที่นั่นก็ได้”

ยี่ฟงกล่าวสรุปกับตัวเอง

หลังจากทำการสังหารหมู่ทั้งต้นไม้ปีศาจและงูดินเรียบร้อยแล้วระหว่างเดินทางยี่ฟงก็ได้ปะทะกับสัตว์อสูรชนิดอื่นอยู่บ้างเป็นระยะ    ซึ่งพวกมันแทบไม่ได้สร้างความลำบากอะไรให้เขานักเมื่อเทียบกับสองชนิดแรก  กลายเป็นว่ายี่ฟงเก็บเกี่ยวประโยชน์ในพื้นที่แห่งนี้ได้ตลอดเส้นทาง

ในภาษาของเกมเมอร์เขาเรียกช่วงเวลานี้กันว่าเป็นการ ‘ฟาร์ม’ ทั้งไอเทม เงิน และค่าประสบการณ์

ยี่ฟงเพลิดเพลินไปกับการฟาร์มจนหลงลืมเวลาไปเสียสนิท  มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รอบข้างมืดสลัวแล้ว

“ค่อยดูสมกับเป็นแผนที่ขึ้นมาหน่อย”

ยี่ฟงเอ่ยเสียงเบา  ขณะนี้ระบบแผนที่ของเขาได้มีการระบุสิ่งต่าง ๆ เพิ่มขึ้นมาอยู่เต็มไปหมด    ยี่ฟงเผยยิ้มก่อนจะปิดหน้าต่างระบบลงหลังจากเพ่งพินิจจนพอใจแล้ว

“หือ  นั่นแสงอะไรวะ”

ยี่ฟงอุทานออกมาแทบจะทันทีเมื่อหางตาชำเลืองไปเห็นบางสิ่งซึ่งชัดเจนมากในเวลากลางคืน  แต่มันหลบซ่อนอยู่หลังเนินเขาลูกเล็ก ๆ โดยมีแค่แสงสีเขียวทอประกายวูบวาบขึ้นมาให้สังเกตเห็นเท่านั้น

“หรือจะเป็นไอเทมหายาก!?”

ยี่ฟงไม่พูดเปล่าแต่รีบทะยานร่างขึ้นไปยืนอยู่บนยอดเนินเขาทันที            เขากวาดสายตาลงมองเพียงครู่เดียวก็พบเห็นเด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนหลับตาอยู่ท่ามกลางดงดอกไม้ที่เรืองแสงสีเขียวงดงาม   จากสายตาแล้วเธอสมควรอายุไม่เกิน 12-13 ปี

“เอไอหรือ…”

ยี่ฟงสรุปง่าย ๆ เพราะเกมนี้คนที่อายุต่ำกว่า 20 ไม่สามารถออนไลน์เข้ามาเล่นได้

‘มิตรหรือศัตรูหว่า’

ชายหนุ่มไตร่ตรองในใจ  เขาไม่ตัดสินเพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกง่าย ๆ     แต่เมื่อถูกรบกวนจากแสงวูบวาบของดงดอกไม้มากเข้าความสงสัยจึงนำพาชายหนุ่มก้าวเดินลงไปเบื้องล่างอย่างไม่คิดปิดบังซ่อนเร้นใด ๆ

“เจ้าเป็นใคร!?”

กระทั่งเด็กสาวรูปงามที่ยืนสงบแน่นิ่งพลันลืมตาขึ้นมา  น้ำเสียงที่นางใช้เจือไปด้วยความกังวลและยังเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว  ส่วนยี่ฟงดวงตาทั้งสองหรี่เล็กขณะพินิจเด็กสาวในระยะใกล้  บางสิ่งที่นางมีในครอบครองส่งให้เขาผ่อนคลายได้ในที่สุด

“ข้ายี่ฟง  เป็นจอมยุทธ์พเนจร”

ชายหนุ่มเลือกใช้คำให้กลมกลืนไปกับยุค

“แล้วเจ้าผ่านค่ายกลลวงตาเข้ามาถึงที่นี่ได้เช่นไรกัน”

เด็กสาวยังคงซักถามไม่วางใจโดยง่าย  แต่คำกล่าวของนางทำให้ยี่ฟงกระจ่างแจ้ง   ส่วนนางเพิ่งสำนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองดันปากสว่างบอกกล่าวความลับเรื่องค่ายกลลวงตาไปเมื่อครู่

“ที่แท้มีค่ายกลลวงตาซุกซ่อนอยู่นี่เอง”

ก่อนหน้านี้ยี่ฟงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรเลเวล 30 มาแล้ว  แต่พอเขาลากมันไปหาต้นไม้ปีศาจสังหารจึงได้รู้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา  ยี่ฟงจ้องไปยังเด็กสาวด้วยรอยยิ้มพลางแนะนำกลับไปว่า

“ข้าบอกชื่อตัวเองแล้ว  เจ้าก็สมควรบอกชื่อของตัวเองเช่นกัน”

“ข้าชื่อซวงหลานเหอ”

เด็กสาวแนะนำตัวเองอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  ยี่ฟงก็ไม่ได้ถือสาแต่เลือกจะถามในสิ่งที่เขากำลังสนใจกับนางว่า

“ดอกไม้พวกนี้พิเศษอย่างไร  ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน”

“ข้าไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องบอกเจ้าทุกอย่าง”

ซวงหลานเหอสวนกลับเสียงเข้ม

“งั้นข้าคงต้องศึกษาด้วยตัวเอง”

ยี่ฟงกล่าวพร้อมกับย่อตัวลงไป  ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นหมายจะเด็ดดอกไม้เรืองแสงออกมาพินิจดู

“อย่าแตะต้องมันนะเจ้าคนแปลกหน้า! หมาป่าราตรีทุกดอกล้วนมีความสำคัญยิ่ง  มันช่วยปกป้องพวกข้า”

ยี่ฟงชะงักฝ่ามือกลับออกมา  จากนั้นลุกขึ้นยืนอีกครั้งคล้ายได้ในสิ่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว    แต่ซวงหลานเหอเวลานี้ใบหน้าแดงก่ำเพราะนางเผลอตัวไม่ทันคิดจนพูดมากเกินความจำเป็น

“ดอกไม้พวกนี้เรียกว่าหมาป่าราตรีหรือ  แล้วมันช่วยปกป้องพวกเจ้าด้วยวิธีใดกัน”

ชายหนุ่มได้โอกาสจึงถามจี้เพื่อล้วงข้อมูลเท่าที่จะทำได้

“ข้าบอกก็ได้  แต่เจ้าต้องสัญญามาก่อนว่าจะตอบรับทุกคำขอจากข้า”

ซวงหลานเหอยื่นข้อเสนอโดยไม่ยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว    ชายหนุ่มได้แต่เอ็นดูในความไร้เดียงสาของนาง  แบบนี้นางจะทราบได้อย่างไรว่าเขาจะทำตามที่สัญญาจริง ๆ โดยไม่บิดพลิ้ว!?

“ลองว่าคำขอที่เจ้าต้องการมาสิ  หากทำได้ข้าก็จะทำให้”

ยี่ฟงกอดอกขณะกล่าว  ส่วนเด็กสาวชั่งใจอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยอมเอ่ยปากขอว่า

“ข้าคือหนึ่งในผู้ที่รอดจากการถูกตามล่าโดยกองโจรภูเขา   แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ตกอยู่ใต้อาณัติของพวกมันในยามนี้  หากเป็นไปได้ข้าก็อยากขอให้จอมยุทธ์เช่นเจ้าช่วยเหลือพวกข้า    จัดการกองโจรภูเขาที่รุกรานเข้ามาทั้งหมดจะได้หรือไม่”

สีหน้าของยี่ฟงไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเขาพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าเด็กสาวจะขอออกมาประมาณนี้

 “ก็ได้ข้าให้สัญญา”

ชายหนุ่มตอบตกลงแทบจะไม่ต้องเสียเวลาคิด  จะอย่างไรมันก็เป็นเป้าหมายของเขาแต่แรกอยู่แล้ว

“เจ้าคงไม่ได้หลอกลวงข้าใช่ไหม!?”

ซวงหลานเหอกล่าว  สีหน้าไม่อาจเก็บซ่อนความยินดีไว้ได้

“ข้าจะเป็นผู้ทำลายกองโจรภูเขาให้เอง”

ยี่ฟงกล่าวย้ำขึ้นมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มไม่ยี่หระ  ขณะที่เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างผ่อนคลายออกมาให้เห็นเป็นครั้งแรก

จากนั้นซวงหลานเหอก็ยอมอธิบายคุณสมบัติลี้ลับของไม้ที่ลู่ลมเอนไหวอยู่โดยรอบให้ฟัง    สำหรับยามที่ตะวันแขวนอยู่เหนือฟ้าแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้เห็นแสงวูบวาบจากดอกหมาป่าราตรี    พวกมันทุกดอกล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมเบาบางกระจายไปทั่ว  ยิ่งมีอยู่รวมกันมากเท่าไรก็จะยิ่งทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น      กระทั่งสามารถช่วยลดความดุร้ายของสัตว์อสูรที่เผลอสูดดมกลิ่นหอมเข้าไปจนถึงขั้นกล่อมให้หลับใหลได้เลยทีเดียว

บริเวณโดยรอบนี้จึงแทบไม่มีอันตรายให้ต้องกังวล  จะเรียกเป็นเซฟโซนก็ยังได้ด้วยซ้ำ!

ดอกหมาป่าราตรีถูกบ่มเพาะและวางกั้นเป็นอาณาเขตปลอดภัยล้อมอยู่รอบภูเขาสูง    ชาวบ้านส่วนหนึ่งต่างก็ลี้ภัยมาหลบซ่อนอยู่ตามซอกหินผา   ภายนอกก็ยังมีการวางค่ายกลลวงตาเอาไว้เพื่อไล่ผู้ที่คิดจะเข้ามาสำรวจที่นี่อีกชั้นหนึ่ง

หากไม่ใช่ว่ายี่ฟงตัดสินใจเด็ดขาดที่จะเดินอ้อมมาเช่นนี้คงยากจะพบเจอที่นี่ได้หรืออาจต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์

“ว่าแต่หมู่บ้านของพวกเจ้าตั้งอยู่ตรงส่วนไหนของป่ารึ”

ยี่ฟงถามเพื่อเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่เขาคาดการณ์นั้นถูกต้อง

“ท่านเรียกข้าว่าหลานเหอก็พอ  ส่วนหมู่บ้านของข้าอยู่อีกฟากหนึ่งของป่า…ตรงแนวเทือกเขานั่นไงล่ะ”

เด็กสาวกล่าวอย่างเป็นมิตรมากขึ้นพลางชี้นิ้วให้มองไกลออกไปสุดสายตา

ยี่ฟงพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะถามอีกว่า

“แล้วหลานเหอทราบหรือไม่  โจรภูเขามีความจำเป็นอะไรถึงต้องจับชาวบ้านไว้”

“พวกมันต้องการดอกหมาป่าราตรีอย่างไรล่ะ          มีแต่ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ร่วมกับผืนป่าเท่านั้นที่ทราบวิธีการบ่มเพาะเลี้ยงดูดอกไม้พันธุ์นี้  ทั้งมันยังใช้ชาวบ้านออกหาเสบียงให้อีกราวกับตนเป็นราชา”

ยี่ฟงซึ่งฟังอยู่เงียบ ๆ พลางลูบคางใช้ความคิด     เขาพยายามเชื่อมโยงปริศนาต่าง ๆ เข้าด้วยกันจนเริ่มจะเห็นเค้าลางบางอย่าง  หากศิษย์วังจักรพรรดิมีส่วนเกี่ยวข้องกับโจรภูเขาจริง        พวกมันย่อมต้องมีผลประโยชน์ร่วมกัน  อาจจะเป็นเสบียงอาหาร วัตถุดิบหายาก หรือเงินทองก็ได้ทั้งนั้น

ส่วนสาเหตุที่ไม่สังหารเพลเยอร์กลุ่มอื่นในทันทีดังเช่นกลุ่มของเหนือฟ้าที่ยังรอดชีวิตไปได้  บางทีอาจเพราะ...

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า  เจอพวกแกจนได้!”

ยี่ฟงที่กำลังสรุปเรื่องราวภายในใจกลับถูกขัดขึ้นมาเสียก่อน     บนเนินเขาที่ยี่ฟงเพิ่งลงมาพลันปรากฏกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดจอมยุทธ์เปลือยท่อนแขนหยัดยืนอยู่ 3 คน       จากลักษณะท่าทางแล้วต้องเป็นโจรภูเขาที่ลอบแกะรอยตามยี่ฟงมาเป็นแน่

‘นักสู้โจรภูเขาเลเวล 17 โจมตี’

‘นักสู้โจรภูเขาเลเวล 18 โจมตี’

‘นักสู้โจรภูเขาเลเวล 19 โจมตี’

เสียงระบบแจ้งยิ่งเป็นตัวยืนยันได้ชัดเจนยิ่งกว่า

“รอสักครู่หลานเหอ”

ยี่ฟงกล่าวเสียงเข้มบรรเทาอาการหวั่นวิตกของเด็กสาวเอาไว้

“เฮ้ย!  ดูนั่นสิวะ  หมาป่าราตรี!”

“พวกมันแอบเอามาซุกซ่อนไว้เยอะถึงเพียงนี้เชียว”

นักสู้โจรภูเขาทั้งสามคนแทบจะดีใจจนทนไม่ไหว    หากพวกมันสามารถนำดอกหมาป่าราตรีทั้งหมดกลับไปได้ย่อมได้รับความดีความชอบอย่างล้นเหลือ

“ฆ่าไอ้หน้าหล่อนั่นซะ!”

นักสู้โจรผู้เขาเลเวล 19 สั่งการเสียมเหี้ยม  อีกสองคนจึงรีบชักอาวุธกระโจนลงมาราวสุนัขคลั่ง

“สมกับเป็นตัวประกอบ  ช่างไม่รู้จักประเมินฝีมือตน!  ต่ำสูงยิ่งไม่อาจแยกแยะ!”

ยี่ฟงวางท่าโอหังเต็มพิกัด    ถ้อยวาจาเชือดเฉือนที่เขาจดจำมาจากหนังจีนกำลังภายในพลันถูกหยิบยกออกมาใช้  จากนั้นยี่ฟงก็ดีดเท้าทะยานร่างสวนกลับขึ้นไปบนเนินเขารวดเร็วมาก    กระบี่คลาส D ผงาดฟาดฟันดื่มโลหิตในพริบตาเดียว  พอเคลื่อนร่างผ่านนักสู้โจรภูเขาทั้งสองไปก็บังเกิดฝนโลหิตสาดกระจายขึ้นฟ้า      ตามติดมาด้วยเสียงร้องคร่ำครวญเจ็บปวดและร่างทั้งสองนั้นวูบตกกลิ้งคลุกฝุ่นไปกับพื้นไม่เป็นท่า

“ย…ยอดฝีมือ!!!”

นักสู้โจรภูเขาเลเวล 19 ครางออกมาอย่างอ่อนล้า  มันยังไม่ทันได้ประมือก็เข่าอ่อนร่วงลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

“จงไปสำนึกผิดในนรกเถอะไอ้เหี้ยม!!”

ยี่ฟงคำรามพร้อมเสียบแทงกระบี่ทะลุหัวใจปลิดชีพศัตรูภายในกระบี่เดียว     ความเท่นี้ย่อมไม่พ้นตกอยู่ในสายตาของซวงหลานเหอแทบทั้งหมด  นางถึงกับประสานฝ่ามือแนบอกด้วยความรู้สึกประทับใจยากจะถอนตัว