ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #146 : หงส์ท่องราตรี

ตั้งแต่พิชิตเสาหลักลงได้สำเร็จ วังฟีนิกซ์เยือกแข็งก็สามารถเข้ารับตำแหน่งพันธมิตรร่วมได้อย่างสมศักดิ์ศรีแล้ว เพียงแต่ตอนนี้เซียนหิมะยังไม่ได้กดตอบรับคำเชิญของยี่ฟงในทันที  เนื่องจากเธอยังคิดไม่ตกเรื่องชื่อใหม่ของวิหารว่างเปล่า  โชคยังดีที่ในปัจจุบันวงการอีสปอร์ตอยู่ในช่วงกำลังเติบโต  ทีมต่าง ๆ ที่สมัครเข้าแข่งขันในงานประจำปีจึงค่อนข้างมีความอิสระต่อการตัดสินใจ  ลำบากก็ตรงเรื่องที่ต้องวิ่งเต้นหาสปอนเซอร์มาช่วยซับพอร์ตด้วยตัวเอง  หากไม่เด่นดังเป็นแนวหน้าเทียบเท่าทีมใหญ่ก็คงยากที่จะมีสปอนเซอร์วิ่งเข้าหา

เซียนหิมะจึงถือเป็นผู้ที่มีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ภายในกิลด์ที่ตนเป็นคนริเริ่มก่อตั้ง  ทีมฟีนิกซ์เยือกแข็งของเธอเองก็เช่นเดียวกัน ในส่วนการแข่งขัน Survival war นั้นทุกคนภายใต้สังกัดกิลด์สามารถเข้ามาช่วยเหลือสนับสนุนนักกีฬาตัวหลักได้ แต่การแข่งขันส่วนอื่นเช่นทีม 5 vs 5 หรือ 1 vs 1 หัวหน้ากิลด์ต่าง ๆ ที่คะแนนผ่านเกณฑ์จนได้มีสิทธิ์เข้าร่วมจะต้องทำการคัดเลือกตัวแทนขึ้นมาจำนวนไม่เกิน 6 คน  รวมตัวเองด้วยก็จะเป็น 7 คนต่อหนึ่งทีม  และทีมที่คัดกรองมาอย่างดีแล้วถึงจะได้เข้าไปแข่งขันต่อในการแข่งทีม 5 vs 5 และ 1 vs 1 ภายหลัง

ฉะนั้น  Survival war  ที่เป็นการแข่งขันภายในเซิร์ฟเวอร์จึงเป็นตัวกำหนดว่ากิลด์หรือทีมไหนจะได้ไปต่อในการแข่งขันระดับภูมิภาคและระดับโลก…

ขณะที่เซียนหิมะเพิ่งตัดการติดต่อกับยี่ฟง  เธอก็เปิดหน้าต่างระบบเช็กลิสรายชื่อเพื่อนต่อในทันที  ไม่นานก็พบชื่อหงส์รำพึงออนไลน์อยู่ตามที่คิดพลันติดต่อไปหาอย่างไม่สนสายตาของเมฆาอัสนีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ สักนิด

“มีอะไรด่วนหรือคะ” ปลายสายถามขึ้นมาก่อน

“เธอก็ได้ยินระบบประกาศแล้วนี่  ใช่มั้ย?” เซียนหิมะย้อนถามกลับไปแทนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ใช่ค่ะ  แต่ความสำเร็จของคนคนนั้นเกี่ยวอะไรกับพวกเราหรือคะคุณจ้าววัง” หงส์รำพึงไม่ปฏิเสธทว่าน้ำเสียงของเธอดูจืดชืดไม่ให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย

“อ้อเธอยังไม่รู้นี่เอง ฉันก็ลืมไป…ความจริงแล้วกิลด์ของเรากำลังจะเข้ารับตำแหน่งเสาหลักที่นายยี่ฟงสามารถพิชิตมาได้ไงล่ะ  ฉันถึงได้โทรมาหาเธอเพื่อจะขอยืมสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองสักหน่อย”

“ถ้าเรื่องนี้ล่ะก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ  เพียงแต่คุณฟ้ากับเพื่อน ๆ ของเธอกำลังจะมาเลี้ยงฉลองกันที่ร้านของคุณพ่อฉันด้วยเหมือนกันค่ะ” หงส์รำพึงยังคงใช้น้ำเสียงเรียบ ๆ ช้า ๆ ไม่เปลี่ยน ดูจะเป็นสุภาพสตรีเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว  ไม่กระโตกกระตากตื่นตระหนกแม้ในใจอาจสวนทางกับพฤติกรรมที่แสดงออกอยู่ก็ตาม

“อะไรกัน!  นี่ยัยฟ้าแอบไปฉลองเรื่องอะไร  เธอพอจะรู้หรือเปล่าหงส์” เซียนหิมะถาม

“ดูเหมือนคุณฟ้าจะเลื่อนระดับเลเวลขึ้นเป็น 86 ได้สำเร็จแล้วน่ะค่ะ คุณจ้าววังลองเช็กดูจากทำเนียบยอดยุทธ์เอาสิคะ” หงส์รำพึงตอบตามตรง  จากนั้นกล่าวต่อไปว่า  “ถ้ายังไงแค่นี้ก่อนนะคะ  เดี๋ยวทางฉันจะออฟไลน์ออกไปเตรียมตัวต้อนรับพวกคุณทั้งสองกลุ่มสักหน่อย”

“จ้ะ  ขอบคุณมากนะ” เซียนหิมะไม่รั้งอีกฝ่ายให้เสียมารยาท  หลังจากเอ่ยขอบคุณก็ตัดการติดต่อลงทันที

ความจริงแล้วเมื่อเพลเยอร์ระดับเลเวลสูงสุดเลื่อนระดับขึ้นก็จะมีข้อความประกาศลงทางช่องสนทนาโลกเสมอ เรียกว่าเป็นการปลดล็อคความสำเร็จอย่างหนึ่งก็ได้อยู่เหมือนกัน  แต่ยามนี้ช่องสนทนาโลกแทบไม่ว่างเว้นข้อความเลยสักวินาทีเดียว  สมควรทำให้ประกาศการเลื่อนระดับเลเวลของนภาหรือเพลเยอร์อันดับหนึ่งของเซิร์ฟเวอร์ถูกดันหายไปโดยที่ยังไม่มีใครทันได้มองเห็น

“คิกคิก ครั้งนี้ความสำเร็จทางฝ่ายฉันถือเป็นเรื่องน่ายินดีกว่าของพวกเธอเยอะ” เซียนหิมะกำลังเพ้อพกเตรียมจะเกทับใส่เพื่อนสาวเต็มที่

เมฆาอัสนีเอือมระอาจนต้องรีบเอ่ยเตือนขึ้นว่า  “พวกน้อง ๆ ของเธอออฟไลน์ออกไปกันหมดแล้วนะ  มีแต่เธอเนี่ยที่ยังชักช้าลีลา  ฉันเองก็ว่าจะออฟไลน์แล้วเหมือนกัน  เดี๋ยวไว้เจอกันที่ร้าน” จบคำ  ชายหนุ่มก็ร่างแตกเป็นแสงหายไปทันที  เซียนหิมะจึงต้องรีบออฟไลน์บ้างเช่นกัน

เกือบ ๆ ตีสี่ครึ่ง  บริเวณย่านท่องเที่ยวชื่อดังแห่งหนึ่ง

นายวาดขับเมอร์เซเดสเบนซ์มาจอดลงข้าง ๆ ร้านที่ชื่อหงส์ท่องราตรีตามที่นัดแนะกับพวกเหนือฟ้าเอาไว้  มันเป็นร้านอาหารกึ่งร้านเหล้าที่กว้างขวางใหญ่โตไม่น้อย  พื้นที่ร้านสร้างหลบเข้ามาในซอยเพียงนิดเดียว ซึ่งมีลานจอดรถอยู่ข้าง ๆ คอยอำนวยความสะดวก  แต่วันนี้ร้านปิด  ยี่ฟงถึงได้กล้าจอดรถแนบไปกับรั้วกั้นของร้าน  ซอยตันแห่งนี้นอกจากร้านหงส์ท่องราตรีแล้วก็ไม่มีชุนชนหมู่บ้านอะไรอยู่อีก ถ้าหากมีรถคันอื่นขับเข้ามาก็ยังสามารถผ่านตรงไปที่ลานจอดรถได้สบาย ๆ เพราะมันเป็นซอยกว้างที่ทำเอาไว้ให้รถยนต์เข้าออกง่าย

วาดเปิดประตูลงจากรถที่ดับสนิท พอเดินตรงไปหน้าทางเข้าร้านก็พบเห็นแก๊งวัยชรากลุ่มหนึ่งยืนสนทนากันอยู่

“สวัสดีครับลุงกร” วาดจู่โจมเข้าไปหาคนรู้จักก่อน สายตาเหลือบมองไปทางชายชราอีกสามคนพลางกล่าวต่อไปว่า “พวกลุงก็คงจะเป็นลุงเจ๋ง  ลุงอ้วนและลุงหิน”

“หน้าตากวนตีนแบบนี้  เอ็งคือยี่ฟงสินะ” ภูผาเพลิงหรือลุงหินเอ่ยทักทายกลับ

“เหอะ ๆ ลุงมองยังไงเนี่ย  หน้าตาฉันออกจะหล่อแถมยังเท่อีกต่างหาก”  วาดไม่ยอมรับความจริง  รีบคุยเขื่องอวยตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ

“เออเอ็งมันหล่อ  แต่หน้าหล่อแบบกวนตีนน่ะเข้าใจไหม” เฒ่าทารกหรือลุงเจ๋งสวนกลับตามความรู้สึกจริง ๆ

“โชคดีแล้วที่ทางร้านปิด ไม่อย่างนั้นใบหน้าหล่อ ๆ ของไอ้เด็กนี่ได้ลากตีนเข้ามาแน่ ๆ” มารตะกละหรือลุงอ้วนกล่าวประชด

“พวกลุงก็พูดซะเวอร์ ร้านนี้เขามีคลาสจะตาย ไม่มีทางเจอคนนิสัยเพี้ยนเหมือนตามผับบาร์ทั่ว ๆ ไปได้ง่าย ๆ หรอกน่า” ยี่ฟงกล่าวแก้ตัวให้ทางร้านน้ำเสียงขบขัน

ชายชราทั้งสี่คนนี้มองดูแล้วอายุไม่น่าเกินหกสิบเจ็ดสิบ  แต่บุคลิกท่าทางและรูปลักษณ์ยังดูแข็งแรงอ่อนวัยไม่ต่างกับคนอายุห้าสิบต้น ๆ เลย

“มายืนรออะไรกันตรงนี้ล่ะ เข้าไปข้างในสิ” หยกรฐาที่เพิ่งเดินย้อนออกมาจากร้าน  บอกกล่าวด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“ดูเหมือนพวกลุง ๆ เขาจะอายกันน่ะ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า” วาดตอบกลับตามการคาดเดา

“เฮอะ! เอ็งนี่พูดไปเรื่อย  ไหนคนเก่งเดินนำพวกข้าเข้าไปสิวะ” ลุงหินยอกย้อนเสียงเข้ม หลอกให้ชายหนุ่มเป็นผู้นำขบวนได้อย่างเนียน ๆ

นายวาดส่ายหน้ายิ้ม ๆ แต่ก็ยอมเดินนำแก๊งวัยชราตามหยกรฐาเข้าไปข้างใน  ตัวร้านหงส์ท่องราตรีแห่งนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน  คือลานเปิดกับห้องปิดที่เพิ่มความเป็นส่วนตัว  ซึ่งบริเวณที่จัดงานเลี้ยงคือส่วนลานเปิดทางด้านหลัง  พอเดินมาถึงวาดก็พบเจอคนรู้จักที่มารออยู่ก่อนไม่น้อย  ทั้งเก้า  สอง  และเท็น  ยังมีหญิงสาวหน้าตาสวยสง่าอยู่อีกสองคน  คนหนึ่งนายวาดพลันรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน  ส่วนอีกคนเค้าโครงหน้าเหมือนเซียนหิมะ  จากนั้นก็มีมุกฑิตา  ที่ยังไม่เห็นคือเหนือฟ้าอีกเช่นเคย

แต่พอเดินใกล้เข้าไปอีกหน่อย  วาดจึงค่อย ๆ จดจำหญิงสาวหน้าคุ้น ๆ คนนั้นได้ทีละนิด

“อ้าว  เธอเองหรือเนี่ย  เจอกันอีกแล้วนะ”

“นาย?  หรือจะเป็นยี่ฟง” หญิงสาวเองก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ

“ใช่  เขาก็คือยี่ฟงนั่นแหละ  ว่าแต่พวกเธอไปรู้จักกันตอนไหนน่ะยัยฟ้า?”  เซียนหิมะหรือลิลลี่แนะนำชายหนุ่มพลางกล่าวถามคาดคั้นเพื่อนสาว  เพื่อนคนอื่น ๆ เองก็มีท่าทางสนอกสนใจกันไม่น้อย

“รู้จักกันได้ไงเหรอ  ก็ตอนนั้นเธอเข้ามาจี…” วาดกำลังจะตอบกลับไปตามที่จำได้ แต่หญิงสาวคู่กรณีพลันเอ่ยแทรกตัดบทขึ้นมาก่อนว่า

“นายอย่าพูดอะไรมั่ว ๆ นะ  ก็แค่เจอกันที่โรงอาหารของสถาบันการศึกษาเท่านั้น”

“แบบนั้นเองเหรอ  งั้นขอโทษด้วยนะครับ  ผมคงจะจำผิดไปหน่อย” วาดตามน้ำไปยิ้ม ๆ

เห็นบรรยากาศขมุกขมัวไม่สู้ดีนัก  ลิลลี่จึงรีบลุกขึ้นมาแนะนำเพื่อนสาวของตนบ้างอย่างภาคภูมิใจ

“เธอคนนี้คือนภา  เพลเยอร์อันดับหนึ่งในตอนนี้ไงล่ะคะ  นอกเกมเธอชื่อฟ้าเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง”

“โฮ่  งั้นเรอะ  เป็นสาวสวยไม่น้อยหน้าตัวละครในเกมเลยจริง ๆ นะ” เฒ่าทารกเอ่ยชื่นชม

วาดได้โอกาสจึงกล่าวแนะนำคนของทางฝ่ายตัวเองขึ้นมาบ้างทีละคน  กระทั่งปรากฏหญิงสาวอีกสามคนเดินกลับเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย  สองในสามคนคือลวงภพกับเพลิงพิษ ผู้มีตำแหน่งองครักษ์แห่งวังวิหคเพลิงฟ้า  พวกเธอสองคน ความจริงนัดกันมาเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จของฟ้าที่เลื่อนระดับเลเวลขึ้นเป็น 86 ได้เสียที แต่คาดไม่ถึงว่าลิลลี่เองก็มีนัดมาฉลองที่นี่ด้วยเหมือนกัน  คนเลยเยอะวุ่นวายกันไปหมดอย่างที่เป็นอยู่

และที่จะขาดไปไม่ได้เลยก็คือเจ้าของสถานที่!

“ดิฉันชื่อหงส์ค่ะ  ยินดีที่ได้มารู้จักกับพวกคุณทุกคนในวันนี้นะคะ  เชิญตามสบายเลย”

หญิงสาวคนนี้อายุประมาณ 22  หน้าตาไม่ถือว่าสวยเฉิดฉายอะไรมาก ทว่ากลับมีลักษณะเด่นเป็นเอกลักษณ์  ผิวแทนเรียบเนียนดูสวยแบบลูกครึ่ง และยิ่งสีหน้าท่าทางอันสงบเรียบร้อยของเธอกับน้ำเสียงเฉื่อยช้านุ่มนวล  กลายเป็นว่าหญิงสาวชื่อหงส์คนนี้กลับโดดเด่นขึ้นมายิ่งกว่าสาว ๆ ทุกคนที่นี่ได้อย่างเหลือเชื่อ  สะกดให้หนุ่ม ๆ จ้องเธอไม่วางตาเลยทีเดียว

“ในเกมเธอใช้ชื่อว่าหงส์รำพึง  เป็นหนึ่งในคนสำคัญของวังฟีนิกซ์เยือกแข็งเชียวนะ”  ลิลลี่เอ่ยแนะนำตัวตนในเกมของหงส์ให้ทุกคนฟังเพิ่มเติม  ซึ่งหงส์ก็ผงกศีรษะตอบรับเพียงเล็กน้อย

“เหล้าหงส์รำพึงก็เป็นเธอที่ผลิตออกมาขายใช่หรือเปล่า ฉันชอบมันมากเลยนะ” วาดกล่าวชมเชย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาพบเจอเจ้าของแบรนด์ผู้โด่งดังคนนั้นโดยบังเอิญ

“…” หงส์จ้องชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างพินิจพิจารณา  จนลืมเอ่ยขอบคุณ

“ใช่ไหมล่ะ  เหล้าที่เธอผลิตขึ้นมา  ขายดีสุด ๆ อย่าบอกใคร  กิลด์ของฉันถึงได้มีอำนาจทางการเงินที่แข็งแกร่งไม่น้อยหน้ากิลด์ใหญ่อื่น ๆ มาจนถึงตอนนี้ไง” ลิลลี่อวดคนของตัวเองเต็มที่  ไม่สนใจสายตาเอือมระอาของฝ่ายวังวิหคเพลิงฟ้าที่ยิ่งใหญ่กว่าทั้งการคลังและอำนาจพลังเลยสักนิด  ดันเป็นพวกเก้าที่รู้สึกเขินแทน  ไม่คิดเลยว่าจ้าววังของพวกตนจะมาสายคุยโวข่มศัตรูระยะเผาขนแบบนี้  ซึ่งจริง ๆ แล้วลิลลี่เธอปล่อยตัวตามสบายเฉพาะเวลาอยู่กับเพื่อนฝูงเท่านั้น

ระหว่างพวกวาดหาที่นั่งลงกันได้แล้ว  การสนทนาก็ยังดำเนินต่อไป  ทว่าสายตาส่วนใหญ่จะลอบมองประเมินนายวาดเป็นระยะ  จะอย่างไรเขาก็คือยี่ฟงผู้สั่นสะเทือนโลกได้ทั้งใบมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“พี่หงส์  ยัยดาวไปหลบอยู่ตรงไหนน่ะ” หยกรฐาฉวยโอกาสแอบเข้าไปถามไถ่เสียงเบา

“ดาวน่ะเหรอ  อยู่แถวห้องน้ำหรือเปล่าคะ…มีปัญหาอะไรกัน?” หงส์ตอบและถามกลับ

“ก็ยัยดาวน่ะสิ  ยังไม่ได้บอกใครเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง  กลัวจะถูกโกรธเอาล่ะมั้ง”  หยกรฐาอธิบายพลางเกาศีรษะแสดงความรำคาญอยู่นิด ๆ

“ไม่ไปดูเธอหน่อยจะดีหรือคะ” หงส์แนะนำ

“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ  ฝากทางนี้ด้วยนะพี่หงส์” หยกรฐาเอ่ยจบก็ลุกขึ้นขอตัวไปห้องน้ำทันที

หยกรฐาเดินห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อน  ไม่นานก็ถึงหน้าห้องน้ำหญิงและพบกับดาวพอดี

“เธอมาแอบอยู่ทำไมตรงนี้เนี่ย” หยกรฐาถามขึ้น

“ฉันคิดว่าจะกลับไปรอพี่ลี่ที่รถน่ะ” ดาวตอบเสียงเบาพลางก้มหน้าหลบสายตา

“ไม่ได้!  งานเลี้ยงเพิ่งเริ่มเองนะ  คงเช้านั่นล่ะกว่าจะแยกย้ายกันกลับ” หยกราตรีปฏิเสธไม่รับฟัง “นี่เธอคิดจะปิดบังพวกยี่ฟงไปถึงไหนกัน  เฉลยความจริงไปตรง ๆ ซะตั้งแต่ตอนนี้เลยแหละดีแล้ว”

ดาวชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยพลางตอบว่า “ฉันกลัวพวกเขาจะโกรธน่ะ  เอาไว้วันหลังดีกว่ามั้ง เดี๋ยวงานเลี้ยงจะกร่อยเปล่า ๆ”

“พวกนั้นจะโกรธจริง ๆ ก็เพราะเธอไม่รีบไปเฉลยนี่ล่ะยัยบ้า!” หยกรฐาเริ่มหงุดหงิด รีบจับแขนเพื่อนสาวเอาไว้แน่นและกล่าวต่อไปว่า “มันจะอะไรกันนักหนากับอีแค่เรื่องเล็กน้อย  เธอมีเหตุผลที่ต้องเล่นตัวละครชายอยู่แล้วด้วยไม่ใช่หรือไง  กลับไปที่งานเลี้ยงกันเถอะ”

ขณะที่สองสาวกำลังถกเถียงกันอยู่นั้นไอ้ตัวแสบก็โผล่พรวดมาจากหัวมุมเข้าพอดีอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“เธออยู่นี่เองเหรอ  อ้าว!  คุยกับใครอยู่น่ะ” วาดเดินเลี้ยวมาเผชิญหน้าสองสาว  เมื่อครู่เขาถามทุกคนถึงเหนือฟ้า  หงส์ที่พอจะรู้เรื่องเลยถือวิสาสะบอกมาว่าเหนือฟ้าอยู่แถวห้องน้ำและหยกรฐากำลังไปตามให้  ทว่าชายหนุ่มดันปวดฉี่อยู่สักพักใหญ่แล้วจึงอาสาเดินออกมาตามให้อีกคน

“เหนือฟ้ายังอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า เดี๋ยวฉันลองเข้าไปดูให้แล้วกันนะ” วาดคิดว่าตัวเองคงจะเข้ามาขัดจังหวะรบกวนคนทั้งสอง  เลยจะรีบชิ่งเดินหนีเข้าห้องน้ำชายที่อยู่อีกด้านไปแทน

ทว่าหยกรฐาดันคว้าหมับเข้าที่แขนชายหนุ่มซะก่อนและรีบเอ่ยขึ้นว่า

“เดี๋ยว!  นายรอก่อน”

“มีอะไร?  ไว้ทีหลังก็ได้นะ” วาดหันมากล่าว  คิ้วขมวดเป็นปม

“นี่มันเรื่องสำคัญเลยนะ  อยู่ฟังก่อน” หยกรฐาเอ่ยบังคับเสียงเรียบแสดงความจริงจัง  ขณะดาวหน้าซีดเผือด

“สำคัญแค่ไหนก็ต้องไว้ทีหลังเพราะฉันปวดฉี่จนจะราดแล้ว  ถ้าเรื่องสำคัญจริงพวกเธอก็ต้องรอฉันก่อนหรือจะตามเข้ามาคุยระหว่างฉันกำลังฉี่ไปด้วยเลยก็ไม่ว่าหรอกนะ”  นายวาดตอบกลับน้ำเสียงจริงจังมาก  ไม่น้อยหน้าไปกว่ากันเท่าไร