ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #44 : จบการสอบครึ่งแรก

สาวสวยที่ตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าชายหนุ่มมาสักพักใหญ่รู้สึกผ่อนคลายลงไปบ้าง      เธอเหล่มองนายวาดเล็กน้อยอย่างแปลกใจเหมือน ๆ คนอื่น

“ผู้ชายหล่อ ๆ ชอบทำอะไรเกินตัวแบบนี้ทุกคนหรือไงนะ  ไม่เห็นเท่ตรงไหนเลย”

ดาวเอ่ยเสียงเบา  แต่ชั่วครู่เดียวเธอก็เลิกให้ความสนใจและกลับมามุ่งมั่นกับข้อสอบตรงหน้าตัวเองแทน

วิชาเคมีเป็นวิทยาศาสตร์สาขาหนึ่งที่ศึกษาในเรื่องของสสาร   โดยไม่เพียงแค่ศึกษาเฉพาะในเรื่องของปฏิกิริยาเคมี  แต่ยังรวมถึงองค์ประกอบ โครงสร้าง และคุณสมบัติของสสารอีกด้วย          การศึกษาทางด้านเคมีจะเน้นไปที่อะตอมและปฏิสัมพันธ์ระหว่างอะตอมกับอะตอม  และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณสมบัติพันธะเคมี

นับเป็นหนึ่งในหลายวิชาที่น่าปวดหัวยิ่ง  แต่หากมีความจำหรือวิธีคำนวณที่ดีย่อมไม่ยากจนเกินไป   หมายรวมถึงทุกวิชาเองก็ด้วย  ตัวแปรนั้นคือสมองคนแตกต่างกันออกไป       การจดจำอะไรหลายสิ่งคล้ายเป็นการทำให้ความทรงจำเก่าเลือนราง  ทุกคนจึงมีขีดจำกัดในด้านความทรงจำที่ยากจะก้าวข้าม     ทว่าสำหรับวาดแล้วเขาคืออัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะอีกทีหนึ่ง  เป็นผลมาจากการเลี้ยงดูช่วงวัยเด็ก     ของเล่นที่วาดจับต้องได้ในยามนั้นหากไม่ใช่อุปกรณ์เทคโนโลยีสลับซับซ้อนก็เป็นการนั่งดูวิธีสร้างปฏิกิริยาเคมีแทนการดูทีวี    วัยเด็กของเขามีหลายช่วงที่ถูกฝากเลี้ยงไว้กับเพื่อนของพ่อแม่  ทั้งนักเคมี นักธุรกิจ นักชีววิทยา และอื่น ๆ แทบทุกด้าน

แต่ส่วนมากแล้ววาดจะถูกฝากไว้กับนักเคมี

เพราะวาทินกับดาราไม่อยากได้พี่เลี้ยงรับจ้างแปลกหน้าเท่าไรนัก  ผลลัพธ์จึงออกมาเช่นนี้

แม้ชายหนุ่มจะต้องเทียวไปเทียวมาอยู่หลายที่เขาก็ไม่เคยขาดการดูแลและความรักที่ดี  เพื่อน ๆ ของพ่อแม่นั้นนอกจากไม่ลำบากที่จะรับฝากเขาไว้แล้วยังแทบจะแย่งชิงหน้าที่นี้กันด้วยซ้ำ…

การทำข้อสอบทุกวิชาภายใต้กำหนดเวลามาตรฐานก็เต็มไปด้วยแรงกดดันอยู่แล้ว  ยิ่งไม่ต้องสงสัยเมื่อวาดเริ่มต้นสอบวิชาเคมีทั้งที่เวลาเหลือไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง  เพียงทราบถึงข้อจำกัดที่ว่า  คนอื่น ๆ รอบข้างล้วนส่ายศีรษะเวทนาสงสาร  บางส่วนรู้สึกหมั่นไส้และรอโอกาสถ่มถุยซ้ำเติม

กลับกัน  นายวาดเริ่มสรุปสูตรของแต่ละบทตามด้วยแยกตัวแปรของแต่ละสูตรออกมาให้ชัดเจน   เขาแม่นเรื่องปริมาณสารสัมพันธ์อยู่แล้ว  เพียงเข้าใจโจทย์วาดก็ประมวลผลและตอบทันที   ทั้งทำโจทย์ขึ้นมาเองก็แสดงถึงความชำนาญเฉพาะตัวบุคคลให้เห็นเด่นชัดยิ่งกว่า

โจทย์ให้สูตรโมเลกุลมาแต่ไม่ให้โครงสร้าง

โจทย์บรรยายปฏิกิริยาเคมีเป็นคำพูดถามหาไอโซเมอร์ทั้งหมด (Isomer)

หากเปรียบเทียบโจทย์คำถามเคมีเป็นทัพศัตรู  วาดก็เปรียบได้กับป้อมปราการที่ไม่มีทางถูกตีแตก

ตั้งแต่นั่งลงที่โต๊ะจวบกระทั่งผ่านไปยี่สิบนาทีเศษ  นายวาดก็ลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก…อีกครั้ง

ผู้คุมสอบที่สามารถตรวจเช็คความคืบหน้าของผู้เข้าสอบได้ทุกคนบัดนี้อ้าปากค้าง    ตาลอยคล้ายยังจับต้นชนปลายไม่ถูก  เธอตามติดดูชายหนุ่มผู้ไม่รู้จักมารยาทมาแต่ต้นเพื่อรอคอยโอกาสโจมตีสั่งสอนให้รู้ความ    แต่ผลลัพธ์ดันสลับพลิกกลับตาลปัตรเพราะผู้คุมสอบสาวมัวแต่จมไปกับความเร็วในการทำข้อสอบของนายวาด

เธอยืนยันได้เลยว่านี่เป็นการทำข้อสอบเคมีที่รวดเร็วมากอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน!

ท่าทางเหวอของผู้คุมสอบส่งผลเป็นวงกว้างสู่เหล่าผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน  หลายคนที่รอดูวาดหน้าแหกจำต้องมึนงงสับสน       จนวาดก้าวออกจากห้องสอบไปแล้วก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากผู้คุมสอบสาวนอกจากคำอุทานเสียงสั่นที่แว่วดังกระทบโสต

“นี่มัน…เก่งยิ่งกว่าคนที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะอีกไม่ใช่หรือไง!?”

ส่วนหนึ่งรวบรวมสมาธิลุยข้อสอบต่อไปได้  ทว่าบางส่วนกลับตบะแตกเผลอดูถูกตัวเองจนไม่มีความมั่นใจพอที่จะทำข้อสอบ

“เป็นไปได้ยังไง  สอบเคมีในยี่สิบนาทีเนี่ยนะ  โธ่!  ฉันคงแพ้พนันแน่ ๆ ดันมาเจออัจฉริยะแบบนี้”

ดาวรำพึงเสียงอ่อน    เธอทบทวนมาเต็มที่และยังพนันกับเพื่อนสาวเอาไว้ด้วยว่าหากไม่ได้อันดับหนึ่งวิชาเคมีก็จะยอมเลี้ยงมื้อเย็น  จากเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วความหวังของเธอจึงดูริบหรี่เหลือเกิน

บริเวณทางเดิน

วาดเหลือบมองนาฬิกาเรือนยักษ์ประจำสถาบันการศึกษานานาชาติ   ใกล้เที่ยงวันเข้าไปทุกทีเขาจึงฉวยโอกาสในช่วงที่คนอื่น ๆ ยังไม่ออกจากห้องสอบตรงไปที่ศูนย์อาหาร      ซึ่งก็เป็นไปตามคาดเพราะเวลานี้แทบจะว่างทุกโต๊ะวาดรีบดิ่งไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวและจัดมาถ้วยหนึ่งทานรองท้องฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อย

แต่ครู่เดียวก็มีหญิงสาวหุ่นนางแบบ  หน้าตาสวยเฉิดฉายก้าวเดินเข้ามายังศูนย์อาหารตามกัน     พอเธอสังเกตเห็นชายหนุ่มจึงมีสีหน้าแปลกใจยิ่ง

‘มีคนทำข้อสอบเสร็จเร็วกว่าเราอีกงั้นเหรอ’

หญิงสาวคิดในใจ

ขณะที่นายวาด       ยังคงโซ้ยเส้นก๋วยเตี๋ยวไปพลางอ่านข่าวสารเกี่ยวกับเกมลำนำจ้าวยุทธจักรไปพลางอยู่นั้น  หญิงสาวก็เดินไปสั่งอาหารและวกกลับมานั่งร่วมโต๊ะด้วยโดยไม่ปริปากเอ่ยขอแต่อย่างใด

วาดเหลือบตามองอีกฝ่ายเล็กน้อยอย่างไม่ถือสา  จากนั้นไล่ตามข่าวสารของตัวเองอยู่เงียบ ๆ

“คุณก็เล่นเกมนี้ด้วยเหมือนกันเหรอคะ”

หญิงสาวเอ่ยปากชวนสนทนาก่อนในที่สุด      วาดคล้ายได้รับชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ จึงยอมตอบกลับไปสั้น ๆ ที่ดูไม่ค่อยเป็นคำตอบเท่าไรนัก

“อย่างที่คุณเห็นแหละครับ”

หญิงสาวหรี่ตาแต่ยังคงเก็บซ่อนสีหน้าเอาไว้ได้ดี  และเปลี่ยนไปถามข้อสงสัยอื่นแทน

“ว่าแต่คุณเพิ่งสอบวิชาอะไรมาคะถึงออกมาเร็วกว่าคนอื่นเขาแบบนี้ได้”

“คุณเองก็ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย  นอกจากผมก็มีคุณนี่ล่ะที่ตามหลังออกมาติด ๆ”

วาดเลี่ยงที่จะตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้ง           รวมกับหน้าตาแล้วจึงไม่แปลกหากคู่สนทนาจะรู้สึกเหมือนกำลังถูกกวนตีนอยู่

“ฉันฟ้าค่ะ  เพิ่งออกมาจากห้องสอบวิชาวิทยาศาสตร์”

หญิงสาวสีหน้านิ่ง  และเป็นเธออีกครั้งที่ยอมแนะนำตัวเองคร่าว ๆ ก่อน

“คุณจะจีบผมเหรอ”

จู่ ๆ วาดก็ยิงคำถามไร้สาระขึ้นมาเสียเฉย ๆ     ส่งให้ฟ้าหยิบจานข้าวตัวเองพร้อมลุกหนีออกไปนั่งโต๊ะอื่นคล้ายเป็นการจบบทสนทนาของทั้งสองเรียบร้อยแล้ว

วาดเลิกคิ้วสงสัย  เนื่องจากสังคมที่เขาเติบโตมาค่อนข้างจะพูดกันตรง ๆ เพื่อนำไปสู่ความเข้าใจร่วม  ซึ่งเมื่อครู่วาดก็ถามออกไปตามที่ตัวเองคิดอยู่จริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนแต่อย่างใด

“อะไรของเธอกัน  จะมาก็มาจะไปก็ไม่มีบอกลากันสักคำ”

วาดบ่นเป็นนิสัย  ก่อนจะกลับไปสนใจก๋วยเตี๋ยวและข้อมูลที่บุ๊กไทป์แสดงอยู่ตามเดิม

แม้ชายหนุ่มจะดูฉลาดและเก่งในหลาย ๆ เรื่องก็จริงอยู่   แต่สำหรับมารยาทในการเข้าสังคมที่ต้องระวังเรื่องคำพูดคำจาแล้วเขายังอ่อนและต้องปรับปรุงแก้ไข

การพูดในสิ่งที่คิดออกไปตรง ๆ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องดูบริบทและสถานการณ์ร่วมด้วย

วัยเด็กช่วงหลัง ๆ มา  วาดเลือกจะวุ่นวายอยู่แต่ในแลปของนักเคมี       ทำให้มารยาทและการเข้าสังคมของเขาค่อนข้างประหลาดผิดเพี้ยนไปบ้าง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ผู้คนเริ่มทยอยกันออกมาจากห้องสอบ        มีเวลาพักเที่ยงให้ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนการสอบครึ่งหลังจะเริ่ม  วาดที่กำลังนึกหาสถานที่เงียบ ๆ พักผ่อนก็พลันมีชายวัยกลางคนเข้ามาเรียกตัว

“ไง  ไม่ได้เจอกันนานเชียวลูกวาด”

“ลุงสิน!  มาได้ไงครับเนี่ย”

วาดอุทานพร้อมทั้งยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างเคารพ

สินทอง  ไพพิบูล  ผู้อำนวยการใหญ่ของสถาบันการศึกษานานาชาติ!

“เดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่านะ  คนเริ่มเยอะจะวุ่นวายกันเปล่า ๆ  ตามลุงมานี่มา”

ลุงสินเอ่ยด้วยรอยยิ้มและเดินนำชายหนุ่มออกไปยังเส้นทางด้านหลังตรงสู่ตึกเฉพาะส่วนบุคคล

ขณะเดียวกันกลุ่มสาว ๆ ดาว หยก และมุกก็เพิ่งเดินมาถึงศูนย์อาหาร    พวกเธอยังไม่ค่อยหิวจึงเลือกซื้อแค่น้ำมานั่งกินให้ชื่นใจ  แน่นอนว่าพวกเธอสามารถสังเกตเห็นโต๊ะของฟ้ากับลิลลี่ได้โดยไม่ต้องลำบากมองหาให้เหนื่อย

“เป็นไงบ้างจ๊ะดูสีหน้าดาวกับหยกแล้วไม่ค่อยดีเลยนะ”

ลิลลี่เอ่ยถามขึ้น

“รอบนี้พวกหนูก็คงพลาดที่หนึ่งของวิชากันอีกแล้วค่ะ”

หยกระบายด้วยสีหน้าเสียดาย  ทั้งเธอและเพื่อนทั้งสองต่างพยายามทบทวนกันมาเพื่อวันนี้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

มุกหันไปถามอย่างสงสัยเช่นเดียวกันฟ้าและลิลลี่

“ในวิชาที่หนูกับยัยดาวเพิ่งเข้าไปสอบเมื่อกี้ดันมีอัจฉริยะร่วมด้วยน่ะสิคะ”

หยกอธิบาย  จากนั้นดาวที่เงียบมาตลอดก็เสริมขึ้นว่า

“ใช่  มาเข้าสอบก็สายเกือบชั่วโมงแต่ดันทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรกแค่ในยี่สิบนาที!”

“โม้เปล่า  วิชาภาษาอังกฤษยังพอเชื่อได้แต่วิชาเคมีของเธอน่ะยัยดาว     ขนาดอันดับหนึ่งของรุ่นยังต้องใช้เวลาตั้งห้าสิบนาทีเศษเกือบชั่วโมงถึงจะทำข้อสอบเสร็จเชียวนะ”

ลิลลี่กล่าวพลางหรี่ตาจ้องจับผิดยิ้ม ๆ หวังให้น้องทั้งสองหลุดขำเฉลยออกมาว่าแกล้งอำกันเล่น ๆ

แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น

“จริงดิพี่ลี่  ดาวเอาหัวเป็นประกันเลย  ลองไปถามคนอื่นที่เข้าสอบวิชาเคมีพร้อมดาวดูก็ได้นะ”

“ส่วนภาษาอังกฤษของหนู  อีตาอัจฉริยะนั่นใช้เวลาทำแค่ครึ่งชั่วโมงเองค่ะ  ฮือ ๆ”

หยกสนับสนุนพลางทำหน้าเศร้าและส่งเสียงเหมือนจะร้องไห้น่าเอ็นดู

มุก ลิลลี่ และฟ้าดูจะอึ้งไปอยู่บ้าง  จากการตอบสนองของสองสาวแล้วไม่คล้ายเป็นการแกล้งอำเล่นอย่างที่คิด  กระทั่งเป็นฟ้าที่นึกถึงใบหน้ากวนตีนของชายคนหนึ่งที่เพิ่งพบเจอเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้  เธอขมวดคิ้วพลางทบทวนถึงเหล่าคนดังอัจฉริยะมากมายแต่ก็ไม่รู้สึกคุ้นหน้าของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

‘เขาเป็นใครกัน’

มีตรงไหนผิดพลาดสามารถแย้งหรือช่วยแก้ไขได้นะครับ