อาญาสีชมพู

ทายาทตระกูลดังอย่างพฤกษ์ ผู้ไม่เคยถูกปฏิเสธและทำให้ผิดหวังแม้แต่เรื่องเดียวกลับถูกเด็กสาวบ้านนอกที่ชื่อน้องเหนือหักหน้าด้วยการไปหลงใหลชื่นชมอริของตนเองอย่างเชียร ใส ซื่อ บริสุทธิ์ผุดผาดนั่นมารยาชัดๆ เมื่อถึงแก่เวลาเขาจึงตามมาลงอาญากับเธอ แต่ไฉนเลยถึงกลายเป็นอาญาสีชมพูไปได้ ใครคาดหวังนางเอกใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผาดเงียบหงิมสนิมสร้อย

‘อาญาสีชมพู’ ไม่มีให้คุณอย่างแน่นอน ทำไมแบบนั้น... ฝากติดตามด้วยนะคะ

#####

เธอหลับตาลงทันทีพร้อมกับเอ่ยปากยอมรับด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยวแห้งแล้งถึงที่สุด

“นานแค่ไหน กับการเป็นผู้หญิงลับๆของคุณ”

“เดือนเดียวก็หรูแล้ว ปกติผมไม่ชอบใช้อะไรซ้ำๆเกินสามครั้ง”

“เดือนเดียว?” เธอทวนเขาเสียงเบาหวิว หมดสิ้นศรัทธาในตนเองถึงที่สุด

“อ้อ นับวันเอาดีกว่า ต้องมาเป็นเวลาสามสิบวัน เผื่อวันไหนคนหัวเสเกิดเบี้ยวไม่มา ผมจะได้ไม่เสียเปรียบ”

เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาเสียตอนนี้ วินาทีนี้ว่าเขาไม่มีทางเสียเปรียบเลยแม้แต่นิดเดียว มีแต่ได้กับได้ แล้วนิ่งรับชะตากรรมอันแสนโหดร้าย ก่อนตอบออกไปด้วยเสียงสั่นเทา “ก็ได้ ฉันยอมรับข้อเสนอทุเรศๆนั่นแล้ว”

#####

ฉากง้อกันก็น่ารักนะเออ แบบเน้

V

V

V

“เหนือขอโทษค่ะ”

“ไม่ยกโทษให้”

เขาว่าอย่างมึนตึงแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรินน้ำดื่มแก้กระหาย ในอกในใจร้อนรุ่มอยากได้มากกว่าแค่แตะริมฝีปากกับเธอ ปภาณิณสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งแล้วเดินตรงไปกอดเอวชายหนุ่มจากทางด้านหลัง พร้อมกับลูบไล้อกแกร่งของเขาไปมาเบาๆ

“ก็เหนือบอกแล้วไงว่าขอโทษ”

คนขี้งอนไม่สะบัดตัวหนีจากสัมผัสของเธอ แถมยังยืนนิ่งให้กอดให้ลูบไปมาอีกด้วย คนตามง้อค่อยใจชื้น ถามเสียงอ่อนหวานเอาใจ

“ทำยังไงดีนะ ให้พี่พฤกษ์ยกโทษให้เหนือ”

ข่มอายแทบแย่ ถามแล้วเงียบแบบนี้แทนที่เธอจะหยุด แต่แล้วปภาณิณกลับดื้อดึงปลดประดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดแล้วล้วงมือเข้าไปไล้ยอดอกของพฤกษ์อย่างกล้าๆกลัวๆ พอเห็นว่าเขายืนนิ่งไม่สะบัดเธอออกก็ค่อยใจชื้น มีแก่ใจง้อเขาต่อ ชวนเขาคุยแล้วแต่พฤกษ์ก็ยังคงเงียบ เลยเคลื่อนมือลงไปที่ขอบกางเกง ควานหาจนเจอตะขอ ปลดออกพร้อมถามเขาเหมือนเจ้าหนูจำไม

“เอ๊ะ นั่นกล้วยอะไรคะ ทำไมเหนือไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” หญิงสาวหยุดมือแล้วมองผลไม้บนโต๊ะ เพราะไม่คุ้นตาจริงว่าเป็นกล้วยพันธ์อะไร

“น้ำว้า”

“หืม ทำไม…”

“มันใหญ่กว่าพันธ์ทั่วไปเพราะเป็นกล้วยน้ำว้ายักษ์”

ปภาณิณเม้มปากตนเองจนแน่น ข่มความอายอย่างหนักก่อนเอ่ย

“ใหญ่กว่ากล้วยนี้หรือเปล่านะ”

มือซุกซนเคลื่อนลงไปปลดตะขอกางเกงของพฤกษ์แล้ว ใบหน้าร้อนวาบขึ้นทันทีเมื่อพฤกษ์ปลดมือของเธอออกแล้วหันมาประจันหน้ากัน

“ใหญ่หรือเปล่าไม่รู้ แต่ทำเอาคนแถวนี้ครางลั่นห้องทุกทีก็แล้วกัน”

#####

สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ Facebook :: shasha

Fanpage :: shashawriter

Email :: writershasha@gmail.com

.

อีบุ๊คมีให้โหลดแล้วนะคะ

คลิกภาพปกได้เลยค่ะ

V

V

V

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการและความคิดของผู้แต่งเพียงเท่านั้น ตัวละคร สถานที่ เนื้อเรื่อง 

รวมไปถึงสถานการณ์ ไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงสิ่งที่สมมุติขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสและเนื้อหาของนิยายเรื่องนี้ให้มีความสมจริงและน่าติดตาม 

               ขอความกรุณาให้ผู้อ่านใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณทุกๆการติดตามค่ะ