คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #106 : [LiuFuku] jijitsu
Title : jijitsu
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Lui x Fukui
Notes : ตอนนี้อาจมีงงมีมึนกันบ้างน่อ...
................................................................
jijitsu
"...ทางไหนต่อเนี่ย?" เสียงบ่นพึมพำดังออกจากปากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสูงราวสองเมตรที่ยืนเกาหัวแกรกๆ อย่างงุนงง ดวงตาคมที่บ่งบอกเชื้อสายว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่นพยายามมองไปรอบๆ...ซึ่งไม่มีคนอยู่เลย
...นี่เขาหลงมาที่ไหนฟะเนี่ย!? ในป่าช้าเหรอ!?...
หลิว เหว่ยคิดในใจอย่างหัวเสียนิดๆ เมื่อตนนั้นหลงมาที่ไหนก็ไม่รู้ทั้งๆ ที่ก็เดินตามแผนที่แท้ๆ ...หรือเขาอ่านแผนที่ผิดหว่า? ถ้าใช่จริงเขาจะเอาหัวโขกเสาไฟให้ดู! ให้ตายเถอะ! มาเรียนที่โยเซ็นวันแรกก็หลงซะแล้ว! เขาคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่บ้าตามพ่อกับแม่สอบชิงทุนมานี่เนี่ย!?
"เฮ้! นายน่ะ!" เสียงทุ้มๆ ของใครสักคนที่ดังขึ้นทำให้หลิวที่กำลังจะเอาหัวเสา (?) ชะงั้นและมองไปรอบๆ ...ซึ่งไม่พบใครเลย
...เฮ้ยๆ ...คงไม่ใช่ผีนะ? ไม่งั้นเขาจะซ็อกตายมันซะเลย!!!...
"มองไปไหนล่ะนั้น? ก้มลงมาสิโว้ย!" เสียงที่ติดเหมือนจะหัวเสียเล็กน้อยดังขึ้น หลิวเลยก้มตามที่เสียงนั้นบอกและพบกับ...เด็กหนุ่มผมสีทองหม่นในชุดสีม่วงสลับขาวคนหนึ่งยืนอยู่ ดวงหน้าเล็กในสายตาหลิวเงยขึ้นมา ดวงตาคมมองมาที่หลิวอย่างหงุดหงิด...
...อา...คนญี่ปุ่นทำผมสีนี้น่ารักขนาดนี้เลยเหรอ?...
"เมื่อกี้เรียกอั๊วเหรอ?" หลิวถามขึ้นอย่างเหม่อนิดๆ ...และรู้สึกอยากตบปากตนเองทันทีเมื่อตนถามสิ่งที่โง่ที่สุดออกไป ก็มีกันสองคนคงเรียกคนอื่นหรอก
"มีกันแค่นี้จะมีใครล่ะ?..." เด็กหนุ่มผมทองถามกลับอย่างกวนๆ
"นั้นสิเนอะ แฮะๆ" หลิวยิ้มแห้งๆ "แล้วเมื่อกี้เรียกอั๊วทำไมเหรอ?"
"แค่จะถามว่านายมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า? เห็นทำท่าเหมือนจะเฉาตายเมื่อกี้น่ะ" เด็กหนุ่มผมทองตอบ
"คือ...อั๊วหลงทางน่ะ ช่วยบอกทางไปโรงเรียนมัธยมปลายโยเซ็นหน่อยได้ไหม?" หลิวตอบไปตรงๆ ...ก็นะ อุตสาห์มีคนมาช่วยถึงที่แล้วนิ
"ได้สิ..." เด็กหนุ่มผมทองตอบพร้อมจูงมือใหญ่ของหลิวไว้ ราวกับผู้ปกครองที่จับมือลูกน้อยเอาไว้เลย "...ตามมาเลย"
หลังจากนั้นหลิวก็เดินตามเด็กหนุ่มผมทองไปเรื่อยๆ พลางมองร่างคนตัวเล็กกว่าตนไป...จนมารู้สึกตัวอีกทีก็มาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว
หลิวมองไปภายในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มีทั้งนักเรียนใหม่และนักเรียนเก่า โดยที่เช้าวันแรกของการเปิดเรียนมีชมรมหลากหลายมาชวนนักเรียนใหม่เข้าชมรมกันอย่างล้นหลาม
"โอเค ถึงแล้ว...ต่อจากนี้คงไม่หลงแล้วใช่ไหม?" เด็กหนุ่มผมทองถาม
"อ...อื้ม ขอบคุณ..." หลิวเอ่ยไปอย่างเอ๋อๆ เพราะไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้...แล้วเขาบ้าหลงเกือบชั่วโมงได้ไงฟะ!? "...เออ...คือคุณพอช่วยอีกสักอย่างได้ไหม...ครับ..."
"ก็ได้อยู่หรอก" เด็กหนุ่มผมทองพยักหน้ารับ
"คือ...อั๊วต้องไปรายงานตัวกับอาจารย์ประจำชั้นที่ชื่ออารากิ มาซาโกะน่ะ...พอรู้ไหมอาจารย์เขาอยู่ที่ไหน?" หลิวถามขึ้น...ไหนๆ ก็มีคนพอช่วยได้แล้วนิเนอะ
"หื้อ? โค้ชน่ะเหรอ?" เด็กหนุ่มผมทองทำหน้างงๆ "ก่อนไปถามก่อน...เขานัดให้มาตอนไหนก็ได้หรือว่ามีเวลานัด?"
"เขาบอกให้มาหาตอนเจ็ดโมงตรงน่ะ..." หลิวยิ้มแห้งๆ
"งั้นนายเตรียมเจอดาบบินได้เลย" เด็กหนุ่มผมทองทำหน้าเหมือนสยอง...เพราะเวลาที่อีกฝ่ายว่ามันเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
"หมายความว่าไง?" หลิวขมวดคิ้วอย่างเข้าใจ
"เดี๋ยวก็รู้..." เด็กหนุ่มผมทองลากหลิวเดินไปทางโรงยิม "...ไม่ต้องห่วง...งานนี้นายไม่โดนโค้ชเล่นคนเดียวแน่"
"ห๊า!?" ยิ่งอีกฝ่ายพูดหลิวก็ยิ่งงง แต่ถึงกระนั้นก็ยังเดินตามอีกฝ่ายไป จนมาถึงที่หน้าโรงยิมที่...มีเสียงโวยวายดังออกมา
"เลิกทำตัวปัญญาอ่อนสักทีสิยะ!!!" เสียงหวานหากแต่แฟงด้วยความดุดันลอยแว่วออกมา
"แว๊กกกก!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยย!!!" เสียงร้องทุ้มของใครสักคนดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงวิ่งดังๆ ภายในโรงยิม
"ทำตัวเองนะเฟ้ย!" เสียงหลายๆ เสียงดังออกมาเป็นเสียงเดียว
"...ด้านในกำลังมีสงครามเหรอ?" หลิวถามขึ้นอย่างงงงวย
"ไม่ใช่ แต่ใกล้เคียง" เด็กหนุ่มผมทองทำท่าเหมือนปวดจิตก่อนตัดสินใจเปิดประตูโรงยิมออกและ...
"ฟุคุอิ~~~ ช่วยด้วย!!!" ...เด็กหนุ่มหน้าเหมือนกอริล่าวิ่งมาหลบหลังเด็กหนุ่มผมทองทันที "ฉันยังไม่อยากตายก่อนมีแฟนนะ~~~ โฮ~~~"
...หลอน...สยอง...
นี่เป็นสองคำแรกที่ลอยเข้ามาในหัวหลิวทันทีที่คนหน้าละม้ายคล้ายกอริล่าคางหนามีจอนและ... (พอๆ! พอเลยนะ! // โอคามุระ , จ้าๆ // s) วิ่งมาหลบหลังคนที่ตัวเล็กกว่า
"เลิกทำตัวปัญญาอ่อนสักสามวิจะตายไหมวะ!? โอคามุระ!" เด็กหนุ่มผมทองที่ถูกเรียกว่าฟุคุอิแว๊ดใส่คนที่เอาตนเป็นโล่ในขณะนี้
"เมื่อไหร่นายสูงกว่าฉันก็เมื่อนั้นแล้วกัน" โอคามุระตอกกลับไป...ผลที่ได้คือโดนฟุคุอิหันไปถีบกลับ
"งั้นเดี๋ยวฉันตีนายให้เตี๊ยกว่าฉันเอง! ไอ้บ้า!!!" ดูท่าคำพูดของโอคามุระจะแทงใจดำฟุคุอิมาก
"เลิกเล่นกันได้แล้วย่ะ!" เสียงหวานดังขึ้นจากหญิงสาวผมดำและ...เอาดาบไม้ฟาดหัวเด็กหนุ่มทั้งสองที่กำลังจะทะเลาะกันนั้นเอง
"จ๊าก! / โอ๊ย!" ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน "เจ็บนะโค้ช!"
"ก็ตั้งใจตีให้เจ็บนิ..." หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ "...โอคามุระนายเลิกปัญญาอ่อนแล้วไปและชวนเด็กใหม่เข้าทีมด้านนอกเลยย่ะ! อย่ามางอแงเพราะรุ่นน้องเขาไม่เชื่อถืออีกนะยะ! ส่วนฟุคุอิ! มาบอกเหตุผลเลยนะว่าทำไมมาสายห๊า!?"
"พอดี...ตื่นสายครับ..." ฟุคุอิทำหน้าสำนึกผิดทันทีอย่างไม่คิดหาข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น "...กับมั่วไปจ้อกับหมอนี่นิดหน่อยน่ะครับ"
"หื้อ?" อารากิ มาซาโกะผู้เป็นโค้ชแห่งทีมบาสโยเซ็นมองเด็กหนุ่มชาวจีนราวกับว่าเพิ่งเห็นอีกฝ่าย "นาย...หลิว เหว่ยที่จะมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนห้องฉันสินะ?"
"ใช่...โอ๊ย! ตีอั๊วไหมอ่ะ!?" หลิวสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อถูกดาบไม้ตีที่ข้อเข่า
"พูดกับคนอายุมากกว่าต้องมีครับด้วยสิย่ะ! แล้วนี่ทำไมมาสายเกือบครึ่งชั่วโมงห๊า!?" มาซาโกะแยกเขี้ยวปานยักษ์ลงมาจุติ
"...หลงทาง...ครับ" หลิวกระดึบไปแอบหลังฟุคุอิทันที...ฮือ ผู้หญิงอะไรน่ากลัวแท้
"จำได้ว่ามีคนเขียนแผนที่ให้แล้วไม่ใช่เหรอ!? ไหนยังหลงอีกล่ะ!?" มาซาโกะขมวดคิ้วเป็นปม "ไหน! เอาแผนที่นายมาดูสิ!"
"ครับ!" หลิวรีบยื่นแผนที่ให้ทันทีก่อนที่จะโดนดาบไม้ฟาดอีก
"..." มาซาโกะรับแผนที่มาดูแล้วกระตุกยิ้มเหี้ยม "ใครมันให้ไอ้โอคามุระมันเป็นคนเขียนแผนที่เนี่ย!?"
"...ไม่รู้ครับ...รู้แค่ถามหมอนี่อ่านแผนที่ของโอคามุระมันออกเนี่ยก็เทพเกินไปล่ะครับ" ฟุคุอิเอ่ยอย่างรู้ดีว่า...เพื่อนตนค่อนข้างเขียนแผนที่แย่ไปนิด
"โอเคๆ งั้นอภัยเรื่องมาสายกันแล้วกันทั้งสองหน่อเลย..." มาซาโกะเอ่ย "...ฟุคุอินายไปช่วยโอคามุระซะ อย่าให้มันงอแงอีกล่ะ ส่วนนายมากับฉัน มาพูดเรื่องการเรียนของที่นี่กัน"
"ครับ!" เด็กหนุ่มทั้งสองขานรับ ก่อนที่ฟุคุอิจะออกไปหาเพื่อนตนที่อยู่ด้านนอก ส่วนหลิวก็เดินตามมาซาโกะที่เดินนำหน้าไป
...นี่คือการเจอกันครั้งแรกของทั้งสอง...
"น่าเบื่อจัง~~~~" เสียงครางยาวๆ ดังออกจากปากเด็กหนุ่มร่างสูงขณะที่นั่งกินข้าวอยู่ที่โบสถ์เล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งในโรงเรียน...ที่จริงเขาไม่ได้รักสันโดดหรืออะไรหรอก แต่แค่ไม่อยากเป็นเป้าสายตาเนื่องจากความสูงของเขาเท่านั้นเอง เพราะตลอดสองสัปดาห์มานี่มีแต่คนจ้องคนมองเต็มไปหมดจนรู้สึกอึดอัดเลย...
...เขาเลยมาสิงที่นี่ตอนเวลาพักอย่างนี่ไง
"อ้าว? นายอีกแล้วเหรอ?" เสียงทักที่ฟังคุ้นหูดังขึ้นทำให้หลิวมองที่ต้นเสียงและ...แทบจะหัวใจวายทันที
"ล...ลื้อไปทำอะไรบนหน้าต่างน่ะ!? ลงมาเลยนะ!!!" หลิวแว๊ดลั่นอย่างลืมตัวเมื่ออีกฝ่ายขึ้นไปนั่งบนหน้าต่างสูงเกือบสองเมตรได้ไงไม่รู้
"หื้อ? ฉันนั่งนี่ประจำอยู่แล้วนิ? แค่นี้ไม่เป้นไรหรอกน่า..." ฟุคุอิเอ่ยพร้อมโดดลงมายืนข้างๆ หลิว "...นายนี่ตื่นตูมเหมือนโอคามุระเห็นตอนฉันปีนขึ้นไปครั้งแรกเลยแฮะ"
"ก็แหงล่ะ..." ...ก็ตัวเล็กแค่นี้ยังอุตสาห์ปีนขึ้นไปอีก "...แล้วลื้อมาทำอะไรที่นี่? มากินข้าวเหรอ?"
"เปล่า มาแอบงีบน่ะ...พอดีไอ้โอคามุระมันโดนโค้ชอัดอยู่ ไม่อยากโดนลูกหลงเลยแอบมานี่น่ะ" ฟุคุอิยักไหล่เล็กน้อย "และฉันอายุมากกว่านายนะ หัดพูดให้สุภาพกว่านี้หน่อยสิ"
"จะพยายามแล้วกัน..." ...ถ้าไม่ลืมล่ะนะ
"ก็ดี..." ฟุคุอิเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก "...แล้วไหงมากินข้าวคนเดียวแบบนี้ล่ะ? เข้ากับเพื่อนในห้องไม่ได้หรือไง?"
"เปล่าสักหน่อย อั๊วแค่ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของบ้านแค่นั้นเอง" หลิวมองคนตัวเล็กกว่า...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้านี่ได้เลย
"ก็นายสูงขนาดนี่นะ ไม่แปลกหรอก" ไม่ต้องคิดให้ปวดหัวฟุคุอิก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกเดินไปไหนก็มีแต่คนมองแน่
"ถ้าเป็นไปได้อั๊วอยากตัวเล็กๆ อย่างลื้อจัง" หลิวถอนหายใจเบาๆ
"อย่างนายคงยาก...แล้วว่าใครตัวเล็กห๊า!? อย่างฉันนี่เขาเรียกความสูงมาตราฐานต่างหาก!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่...ซึ่งไม่น่ากลัวเลยสักนิด
"ไม่รู้ไม่ชี้..." หลิวทำเสียงกวนโอ๊ย...ว่าตามจริงเขาไม่ใช่พวกชอบแกล้งชาวบ้านหรอก แต่กับคนตรงหน้านี่เป็นไรไม่รู้ อยากแกล้งชอบกล "...ในสายตาอั๊วลื้อตัวเล็กนี่น่า"
"...นายอยากตายนักใช่ไหม?" ฟุคุอิรู้สึกอยากตีหัวอีกฝ่ายให้เตี๊ยลงจริงๆ
"ไม่..." หลิวตอบกลับทันทีอย่างไม่ต้องผ่านสมองสักนิด
"งั้นนายอย่าไปกวนคนอื่นแบบนี้ล่ะ...ถ้าเป็นคนอื่นนายโดนตื้บไปแล้วแน่!" ฟุคุอิเอ่ยเตือน
"ครับๆ" หลิวตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
...อั๊วก็ไม่เคยกวนคนอื่นมาก่อนเหมือนกัน มีลื้อนี่แหละคนแรก...
"เข้าใจก็ดี" ฟุคุอิชักรู้สึกห่วงคนอายุน้อยกว่าตรงหน้านิดๆ ...มันจะอยู่รอดจนเรียนจบไหมฟะเนี่ย? "อ่ะ! ออดเข้าเรียนดังซะแล้ว...งั้นฉันไปก่อนล่ะ! นายเองก็รีบไปเข้าเรียนด้วย! อย่าโดดเรียนเชียวไม่งั้นนายอาจโดนโค้ชฆ่าเอานะ!"
"ด...เดี๋ยวก่อน!" หลิวที่เห็นอีกฝ่ายกำลังจะวิ่งจากไปตะโกนเรียก
"หื้อ? มีอะไร?" ฟุคุอิชะงั้นก่อนหันกลับมาถาม
"ลื้อชื่ออะไรเหรอ?" หลิวรีบเอ่ยถามทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะหนีไป
"ห๊า!?" ฟุคุอิทำหน้างงขึ้นมา "จะรู้ไปทำไมเนี่ย!?"
"เอาน่าๆ บอกอั๊วหน่อย..." ...คราวหน้าถ้าอยากเจออีกจะได้ไปถามหาได้
"โอเคๆ" ฟุคุอิขานรับอย่างส่งๆ ไปเนื่องจากตนกำลังจะเข้าเรียนสายแล้ว "ฉันชื่อฟุคุอิ เคนสึเกะ!"
"ส่วนอั๊วหลิว เหว่ย..." หลิวเอ่ยบอกชื่อตัวเองไปเช่นกัน "...แล้ววันหลังมาเจอกันอีกนะ! ฟุคุอิ!"
"-ซัง ด้วยสิฟะ!" ฟุคุอิโวยเล็กน้อยก่อนรีบวิ่งไปเข้าชั้นเรียนของตน
"..." หลิวมองแผ่นหลังเล็กๆ ที่ค่อยๆ ห่างออกไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ
...ครั้งแรกที่พวกเขาต่างฝ่ายต่างรู้ชื่อของกันและกัน...
"...ไม่คิดเลยว่านายจะเลือกชมรมนี่" เสียงบ่นเบาๆ ดังออกมาจากปากเด็กหนุ่มผมทองที่ทำท่าอย่างขวางลูกบาสในมือใส่หน้าอีกฝ่ายใจจะขาด...ก็หมอนี่เพิ่งทำเขาเข้าเรื่องสายเมื่อตอนบ่ายวันนี้เองนี่หว่า!
"อั๊วก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอย่างฟุคุอิจะเป็นรองกัปตันทีมบาสเนี่ย" เด็กหนุ่มหน้าตาจีนจ้าเอ่ยอย่างอึ้งจริงๆ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นรองกัปตันทีม...และที่จริงตอนแรกเขาคิดว่าฟุคุอิเป็นแค่ผู้จัดการทีมด้วยซ้ำ นี่ถ้าฮิมุโระ ทัตสึยะเพื่อนร่วมชั้นปีผู้มาจากอเมริกาไม่มัดมือชกลากเขามาเข้าชมรมบาสล่ะก็เขาก็คงไม่รู้เลยนะเนี่ย
"เติม -ซัง ด้วยดิ! แล้วอย่างฉันเป็นรองกัปตันทีมมันแปลกมากหรือไงห๊า!?" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่คนตัวสูงกว่า
"ไม่แปลกหรอก...ถ้าเทียบกับคนที่ว่าเป็นกัปตันทีมเนี่ย" หลิวเหล่มองคนหน้ากอริล่าที่ยืนคุยกับเด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งอยู่ "ยิ่งนึกภาพที่หนีโค้ชมาหลบหลังลื้อเมื่อตอนนั้นยิ่งทำใจเชื่อไม่ค่อยได้เลย"
"เก้าสิบเปอร์เซ็นที่รู้ว่ามันเป็นกัปตันทีมก็คิดแบบนั้นแหละ" ฟุคุอิเอ่ยอย่างไม่คิดแก้ตัวให้เพื่อนตนเลย
"ก็ต๋องซะขนาดนั้นนี่น่า" หลิวรู้สึกไม่แปลกใจสักนิดถ้าทุกคนดูไม่ออกว่าโอคามุระเป็นกัปตันทีมบาสเนี่ย
"อย่าพูดตรงๆ แบบนั้นสิฟะ...ถึงมันจะจริงก็เถอะ" ฟุคุอิดุเล็กน้อย...โชคดีที่โอคามุระมันไม่ได้ยินนะเนี่ย ไม่งั้นมางอแงใส่เขาอีกแน่
"ก็อั๊วพูดความจริงนี่นา" หลิวทำท่าเหมือนไม่เข้าใจ
"แต่มันไม่ควรเฟ้ย!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่ "ที่นี่อย่างน้อยควรให้เกียรติคนอายุมากกว่าเฟ้ย! ถึงมันจะติ๊งต๋องขนาดไหนก็ตามเถอะ!"
"ที่นี่ยุ่งยากจริง..." หลิวบ่นเล็กน้อย "...จะคิดเม็กคิดน้อยไปแล้วนะ"
"คิดเล็กคิดน้อยต่างหากล่ะ! ใช้คำให้มันถูกหน่อยดิ!" ฟุคุอิเอ่ยแก้คำที่อีกฝ่ายพูดผิด "...และเรื่องปรับตัวเนี่ยนายควรจะปรับตัวกับที่นี่ได้แล้วนะเฟ้ย! จากที่ฟังจากโค้ชมานายยังปรับตัวไม่ได้เลยนิ? แถมยังปากเสียใส่คนอื่นอีก...ระวังสักวันจะโดนดักตีหัวเอา"
"เอาน่าๆ เรื่องแค่นี้เอง" หลิวดูท่าไม่สนใจอะไรนัก
"แค่นี้กะผีสิ!" ฟุคุอิโวย
"น่าๆ อย่าคิดมากสิฟุคุอิ...เดี๋ยวความสูงลดหรอก" หลิวเอ่ยเหมือนแหย่อีกฝ่ายเล่น
"เกี่ยวกันไหมนั้น!?" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่...ไหงแต่ล่ะคนชอบพูดถึงความสูงเขาจัง! (นี่เธอกะให้ฉันกลุ้มเรื่องความสูงกับเธอใช่ไหมเนี่ย!? // ฟุคุอิ , แม่นแล้ว // s)
"นายนี่มัน...เฮ้อ ช่างมันเถอะ" ฟุคุอิคุมขมับอย่างปวดหัวนิดๆ
...ยิ่งคุยกะมันยิ่งเหมือนมันแกล้งเขาเล่นหรือเปล่าเนี่ย? งั้นขอลองแกล้งกลับหน่อยแล้วกัน...
"นี่ๆ ฟุคุอิๆ ไหงยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นล่ะ?" หลิวจิ้มแก้มฟุคุอิเบาๆ ...อื้อ นิ่มดีแฮะ ยังกะขนมเลย
"ช่างฉันเถอะน่า! และอย่ามาจิ้มแก้มฉันด้วย!" ฟุคุอิปัดมือที่จิ้มแก้มตนออก "...เออ...จริงสิ หลิวนายรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เขากำลังนิยมพูดลงท้ายด้วย 'น่อ' น่ะ?"
"เห๋? ไม่รู้อ่ะ เขากำลังฮิตเหรอ?" หลิวเอียงคอน้อยๆ
"ใช่ๆ" ฟุคุอิยิ้มกว้าง...หึๆ เหยื่อติดกับล่ะ
"งั้นลองดูก็ได้...น่อ..." หลิวลองพูดดู...อื้ม เข้าท่าอยู่แฮะ มีเอกลักษณ์ดีด้วย
"หึๆ ฟังเขากับนายเหมือนกันแฮะ" ฟุคุอิหัวเราะเบาๆ ...ถึงจะฟังแปลกๆ ที่มีคนพูดลงท้ายด้วยน่อจริงๆ แต่มันเข้ากับหมอนี่แบบแปลกๆ แฮะ
"คงงั้นแหละน่อ" หลิวเอ่ยพลางมองใบหน้ายิ่มๆ ของอีกฝ่าย...ถ้าแค่พูดลงท้ายด้วยคำแบบนี้แล้วฟุคุอิยิ้มน่ารักขนาดนี้ เขาจะพูดมันทุกวันเลย
"นี่...คุยอะไรกันน่ะ?" โอคามุระที่คุยกับเด็กหนุ่มหน้าหวานเสร็จแล้วเดินมาแทรกกลางระหว่างหลิวกับฟุคุอิ
"เรื่องของคนไม่เกี่ยวกับกอริล่าน่อ" หลิวค้อนโอคามุระอย่างไม่พอใจนักที่อยู่มาแยกตนกับฟุคุอิ (?)
"เฮ้ย! บอกแล้วไงว่าให้เคารพคนอายุมากกว่าน่ะ!" ฟุคุอิโวยขึ้นพร้อมเตรียมโดนเพื่อนตนมาเกาะตามปกติ (?)
"ห...ห๊า...?" โอคามุระทำท่างงเหมือนกับว่าตามไม่ทัน ก่อนที่สมองจะประมวลได้ว่าหลิวว่าตนเป็นกอริล่าและขณะที่โอคามุระกำลังจะเริ่มน้ำตาแตกตามเสต็ปนั้นเอง...
"เฮ้! ทุกคน! ฟังทางนี่!!!" ...เสียงหวานดังก็ขึ้นมาทำให้ทุกชีวิตในโรงยิมหยุดการกระทำของตนก่อนที่จะหันไปมองยังต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง "วันนี้งดซ้อม! พอดีมีงานให้ทำ! นั้นคือ..."
"คืออะไรครับโค้ช?" ฟุคุอิถาม...ทำไมเขาคิ้วกระตุกแปลกๆ หว่า?
"คือการไปหาทางลากมุราซากิบาระ อัตสึชิที่เป็นอดีตทีมปาติหาริย์มาเข้าทีมให้ได้!" มาซาโกะเอ่ยประกาศเสียงดังฟังชัด ก่อนที่จะตามด้วยเสียงโอญคราญจากหลายๆ คน
"โธ่! โค้ช! หมอนั้นพวกผมชวนเป็นล้านรอบแล้วยังไม่ยอมเข้าชมรมเลย! นี่ยังคิดจะตื้ออีกเหรอ?!" โอคามุระโวยขึ้นมาและลืมเรื่องโดนหลิวว่าในทันที
"ถ้าเกินเดือนเมื่อไหร่ค่อยตัดใจเอา ตอนนี้ไปหาทางลากมุราซากิบาระมาเข้าชมรมเลย! ไปเดี๋ยวนี้!" มาซาโกะแยกเขี้ยวใส่ประมาณว่า 'ใครไม่ไปจะตีเรียงตัวเลย!' มาให้ ทำให้เด็กหนุ่มทุกคนเผ่นออกจากโรงยิมกันแทบไม่ทัน
"นี่ๆ ฟุคุอิๆ" หลิวที่วิ่งออกมาจากโรงยิมไกลพอสมควรสะกิดไหล่คนผมทอง
"อะไร?" ฟุคุอิถามขึ้นห้วนๆ
"ทีมปาติห่านนี่มันอะไรน่อ?" หลิวถาม
"ทีมปาติหาริย์เฟ้ย! เรียกซะเสียเลยนะแก!" ฟุคุอิถอนหายใจออกมาเบาๆ "เอาง่ายๆ คือทีมปาติหาริย์เนี่ยเป็นชื่อทีมบาสที่เก่งราวปีศาจเลย...ผู้เล่นทุกคนต่างมีพรสวรรคมาก จนไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้อยู่ทีมเดียวกันปีเดียวกันได้เนี่ย"
"เพราะเก่งมากโค้ชเล่นอยากได้ร่วมทีมเหรอ?" หลิวเอียงคอน้อยๆ
"คงงั้น..." ฟุคุอิเอ่ย "...แต่ว่าตามตรงนะ...ฉันคิดว่าบางทีคนในทีมปาติหาริย์เนี่ยอาจไม่ปกตินักก็ได้"
"หื้อ? ทำไมล่ะน่อ?" หลิวถามอย่างแปลกใจนิดๆ
"ก็อย่างมุราซากิบาระมัน..." ฟุคุอินึกย้อนไปเมื่อตอนที่ตนเคยชวนมุราซากิบาระเข้าทีม "...ยังกะเด็กประถม!"
"อาจแค่ชอบทำตัวเหมือนเด็กมั้งน่อ?" หลิวไม่ค่อนเข้าใจนักหรอกว่าที่ว่ายังกะเด็กประถมมันเป็นไง แต่จากสีหน้าฟุคุอิแล้วเขาเดาได้ว่าคงทำให้ปวดจิตนิดๆ ล่ะ
"อาจจะ..." ฟุคุอิไม่เถียงหรอกว่าอีกฝ่ายที่พูดถึงอาจเป็นงั้นจริงๆ "...เรื่องมุราซากิบาระเป็นไงช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้นึกหาวิธีชวนมันเข้าทีมเถอะ"
"แต่อั๊วว่าไม่ต้องแล้วน่อ..." หลิวมองไปยังสวนย่อมข้างอาคารเรียน "...ดูท่าฮิมุโระจะทำได้แล้วล่ะ"
"ห๊า!?" ฟุคุอิหงุดร้องอย่างงงๆ ก่อนที่จะหันไปมองทิศเดียวกับหลิว...และพบกับภาพที่แทบทำเอาฟุคุอิอย่าเอาหัวโขกต้นไม้ชอบกล...
...ให้ตายสิ! ไหงฮิมุโระไปแป๊บเดียวพาหมอนี่มาได้ฟะ!?...
"อ่ะ! หลิว! ฟุคุอิซัง!" เด็กหนุ่มหน้าหวานยิ้มร่าให้กับเด็กหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตนนักพลางลากร่างสูงผมม่วงเดินเข้ามา "ดูสิครับ...อัตสึชิเขาไม่เห็นพูดยากอย่างที่บอกเลย..."
"...นายพาหมอนี่มาได้ไง!?" ฟุคุอิเหวอจริงๆ งานนี้...ไอ้ที่พวกเขาชวนแล้วชวนอีก มันยังไม่สนใจยังกะพวกเขาเป็นธาตุอากาศ แต่ไหงยอมตามฮิมุโระมาง่ายๆ ฟะ!? ไม่เข้าใจโว้ย!
"ก็คุยดีๆ ชวนเล่นบาสด้วยหน่อย ก่อนพามานี่แหละครับ" ฮิมุโระยักไหล่เล็กน้อย "บวกติดสินบนนิดๆ ด้วยครับ"
"สินบน?" ฟุคุอิเบนสายตาไปที่ร่างคนผมม่วง "ฮิมุโระติดสินบนนายเหรอ? มุราซากิบาระ?"
"อื้ออออ มุโระจินบอกว่าจะพาไปกินขนมน่ะ..." มุราซากิบาระเอ่ย "...โดนมัดมือชกนิดๆ ด้วย...แถมดูท่ามุโระจินโกธรทีน่าจะพอๆ กับอาคาจินด้วย เลยไม่อยากขัดอ่ะ"
"...บางทีคนที่น่ากลัวที่สุดอาจเป็นฮิมุโระก็ได้" ฟุคุอิบ่นพึมพำ...รู้สึกเหมือนกำลังหลอกบวกข่มขู่เด็กเลยวุ้ย!
"อั๊วก็ว่างั้นน่อ" หลิวเห็นด้วยเลย...ยิ่งนึกไปถึงตอนที่ฮิมุโระมาชวนเขาเข้าชมรมแล้ว เขากล้าพูดได้เต็มปากเสียว่าไม่มีใครกล้าขัดหรอก!
...แต่ยังดีที่ฮิมุโระปกติเป็นพวกใจเย็น และไม่ค่อยเลือดร้อนสักเท่าไหร่กับเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับบาสน่ะ...
"เอ้าๆ ช่างเถอะๆ ยังไงเราไปหาโค้ชกันก่อนเถอะ" ฟุคุอิขยี้หัวตนเองเล็กน้อยก่อนตัดสินใจโยนเรื่องความน่ากลัวแบบขัดกับหน้าตาของฮิมุโระทิ้ง แล้วลากรุ่นน้องแต่ล่ะหน่อรอบตนไปหาผู้เป็นโค้ช และเมื่อพากันมาถึงโรงยิมหน้า ฟุคุอิก็พบภาพที่ชวนเหวอเป็นรอบที่สองของวัน...
"โอคามุระ!? แกไปทำอะไรบนนั้น!?!" ฟุคุอิอยากเป็นลมสักที่จริงๆ เมื่อเพื่อนหน้ากอริล่าของตนบัดนี้...ไปติดบนหลังคาโรงยิมอีกท่าไหนไม่รู้!!!
...ให้ตายสิ! นี่คือผลกรรมจากที่เขาชอบไปปีนหน้าต่างโบสถ์ให้โอคามุระมันห่วงเล่นใช่ไหมเนี่ย!? ไม่สิ! ของเขามันแค่สองเมตรไม่ใช่หกเจ็ดเมตรแบบโอคามุระมันเสียหน่อย! ดูยังไงของโอคามุระมันอันตรายกว่าเห็นๆ!!!...
"ฟุคุอิ!!! ช่วยด้วยยยยย!!!" เสียงโหยหวนพร้อมใบหน้าที่น้ำตาแตกของโอคามุระยิ่งทำให้ฟุคุอิปวดจิตขึ้นมาจริงๆ
"จะให้ฉันช่วยยังไงฟะ!?" ฟุคุอิก็ไม่รู้ว่าจะทำไงเหมือนกัน แม้เขาจะถือว่าปีนป่านเก่งกว่าโอคามุระมันก็เถอะ "แล้วแกขึ้นไปได้ไงนั้น!?"
"ลื่นตกจากอาคารเรียนมาติดบนนี่เนี่ย!" โอคามุระตะโกนกลับพร้อมเกาะหลังคาแน่นราวจะแปลงร่างเป็นตุ๊กแก
"ลื่นอีกท่าไหนวะ!?" ฟุคุอิชักคิดแล้วว่าบางทีควรปล่อยมันทิ้งไว้บนนั้นแหละ...ตัวสูงๆ อย่างแกตกจากตึกได้ไงวะ!? จะบอกว่าพลักตกหน้าต่างก็ไม่น่าใช่ในเมื่อหัวมันสูงกว่าหน้าต่างเยอะเลย!!!
"เรื่องลื่นอีท่าไหนช่างมันก่อนเถอะ! รีบทำอะไรสักอย่างดิ!!!" โอคามุระแว๊กกลับ
"เออๆ! เดี๋ยวไปตามโค้ชมาแล้วกัน!!!" ฟุคุอิที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงจึงตัดสินใจไปพึงโค้ชสาวของตนแทน...ว่าแล้วฟุคุอิก็วิ่งแผล็วไปในโรงยิมทันที
"โอ้...เหมือนคิงคองในหนังเลย..." มุราซากิบาระจกขนมกินพลางดูคนที่ติดบนหลังคานิ่งๆ อย่างไม่รู้สึกเดือดร้อนหรือตกใจอะไรทั้งสิ้น
"เห็นด้วยเลยน่อ..." หลิวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"อย่าเห็นเป็นเรื่องเล่นๆ กันสิ...ตกมาถึงตายนะนั้น" ฮิมุโระดุขึ้นมาเล็กน้อย
"แค่ตกลงมาอั๊วว่าคงไม่ตายหรอก..." หลิวเหล่มองไปในโรงยิม "...ถ้าเทียบกับที่กัปตันกอริล่ากำลังจะเจอหลังจากนี่เนี่ย"
"โอคามุระ! นี่ไปติดบนนั้นได้ไงยะ!?" เสียงแว๊ดลั่นที่ลอยออกมา ทำเอาทุกคนในบริเวณสะดุ้งโหยง "น้อยใจที่ตัวเองหน้าเหมือนกอริล่าเลยคิดจะเปลี่ยนสายพันธ์เป็นคิงคองหรือไงยะ!?"
"ใช่ที่ไหนล่ะโค้ช!" โอคามุระเถียงกลับ...เขาจะแย่แล้วยังมีอารมณ์ขันอีกนะโค้ช!
"ใช่ไม่ใช้ช่างมันก่อนเถอะ! ตอนนี้รีบทำตามที่ฉันกำลังจะบอกต่อจากนี้เข้าใจไหม!?" มาซาโกะตะโกนบอก
"ครับ!" โอคามุระขานรับทันที
"งั้นอย่างแรกเลย...นายพยายามไถลตัวลงมาตรงมุมหลังคาเดี๋ยวนี้!!!" มาซาโกะวิ่งไปยังจุดที่ตนว่าเพื่อเป็นสัญญาณว่าให้ลงตรงไหน
"ครับ!!!" โอคามุระตอบรับทันทีด้วยเสียงสั่นๆ แม้จะกลัวความสูงแทบตายยังไง...แต่สำหรับเขาโค้ชน่ากลัวกว่าหลายเท่านัก!
"โอเค! จากนั้นโดดเกาะกิ่งไม้ใกล้ๆ นั้นเลย!" มาซาโกะบอกต่อ
"ครับ!" โอคามุระทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
"ที่เหลือปีนลงมาเองนะย่ะ! แค่นี้คงไม่ต้องบอกแล้วมั้ง!?" มาซาโกะแว๊ดใส่เล็กน้อย
"ให้ตายเถอะ...ยังดีที่มันยอมตามโค้ชง่ายๆ" ฟุคุอิถอนหายใจเบาๆ ...ที่จริงเขาพอรู้วิธีให้มันลงมาได้อยู่แล้ว แต่จากนิสัยโอคามุระเดาได้ไม่ยากเลยว่าคงจะไม่กล้าลงมาเองแน่ถ้าเขาเป็นคนพูด
"แต่ถึงงั้น...อั๊วว่ากอริคางจอนไม่น่าจะรอดจากโค้ชน่อ" หลิวเอ่ยพลางมองมาซาโกะที่ยืนแยกเขี้ยวรออยู่ที่โคนต้นไม้
"ฉันก็ว่างั้น" ฟุคุอิกล้ารับประกันเลยว่าโอคามุระต่อจากนี้มีแต่เละกับเละ
"...ควรเตรียมสวดไหมครับเนี่ย?" ฮิมุโระถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ ตามปกติ...ดูท่าความโหดกับไอมาคุจากมาซาโกะจะทำอะไรฮิมุโระไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"ควรอย่างยิ่ง!" ฟุคุอิกับหลิวตอบรับพร้อมกันจนน่าขัน
"ง่ำๆ รู้สึกเหมือนตอนอาคาจินตอนกำลังจะเทศมิเนะจินกับคิเสะจินเลยอ่ะ" มุราซากิบาระเขี้ยวขนมไปเรื่อยๆ ราวกับเป็นเครื่องกำจัดขนม (?) "แต่ตอนนี้'จารย์ดูน่ากลัวว่าอาคาจินอีกอาาาาา"
"น่ากลัวกว่าหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือโค้ชโหดของจริง" ฟุคุอิถอนหายใจเบาๆ
"และดูท่าจะไปปล่อยกัปตันกอริล่าไปง่ายๆ ด้วยน่อ" หลิวมองโอคามุระที่ลงมาถึงพื้นแล้วด้วยสายตาเหมือนจะสวดส่งให้ในภายหลัง
...นี่คือเริ่มรวมทีมกันครั้งแรก...แม้ดูจะวุ่นวายไปสักนิดก็เถอะ...
"ทำไมพวกนายถึงหนีไปดื้อๆ ห๊า! เจ้าพวกบ้า!" เสียงแว๊ดที่ปนไปด้วยโทสะดังออกมาจากปากร่างที่เล็กสุดของกลุ่ม...ก็ใครจะไม่โกธรฟะ! ในเมื่อสองคนนี้ที่เป็นตัวจริงกลับอยู่ๆ หายไปตอนจะแข่งเสียดื้อๆ เนี่ย! ถ้าบอกสักนิดจะไม่ว่ามันเลย!!!
"ขอโทษครับฟุคุอิซัง พอดีผม..." ฮิมุโระทำท่าทางสำนึกผิด ต่างจากอีกคนที่ดูจะไม่ใส่ใจอะไรนัก
"โวยไปก็เท่านั้น่าฟุคุจิน...ยังไงผลมันก็ไม่เปลี่ยนจากเราแพ้เป็นชนะหรอกน่า" เสียงยานๆ จากปากเด็กหนุ่มผมม่วงไปสะกิดต่อมความโกธรของฟุคุอิขึ้นไปอีก
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ! แต่พวกนายก็ไม่ควรหายไปเฉยๆ เฟ้ย! รู้ไหมว่าเป็นห่วงกันขนาดไหนห๊า!?" ฟุคุอิตวาดลั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาทั้งเพื่อนทั้งรุ่นน้องพากันถอนห่างจากเจ้าตัวกันเป็นแถว
"ฟ...ฟุคุอิ...เย็นไว้ๆ" โอคามุระที่เริ่มกลัวเพื่อนตนเองขึ้นมาตะหงิดๆ
"เงียบไปซะ!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่
"จ...จ้า..." โอคามุระตัวลีบลงทันที
"เออ...ฟุ..." ฮิมุโระทำท่าเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่...
"พวกนายก็เงียบไปซะ! ไอ้บ้า!" ...ฟุคุอิดันแว๊กใส่เสียก่อน "พวกนี่มัน-/£(^#÷●□《》☆◆>_%^!"^¡《★●◆|!!!"
"ฟ...ฟุคุจินน่ากลัวอ่ะ..." มุราซากิบาระที่ฟังคำด่าแต่ล่ะคำจากคนผมทองเริ่มเหงื่อตก...ตอนแรกเขาคิดว่าปล่อยๆ ไปเดี๋ยวฟุคุอิก็คงหยุดแต่นี่ไม่เลย แถมยังมีท่าทีว่าคำด่าจะแรงขึ้นเรื่อยตามเวลาที่เพิ่มขึ้นเสียด้วย
"ทนๆ ไปแล้วกันน่อ ก่อเรื่องกันเองนิ" หลิวเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ...อย่างไรเสียตัวต้นเหตุก็ไม่ใช่เขาเสียหน่อย
"หลิวจินไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ?" มุราซากิบาระทำหน้ามุ่ยกับคำด่าที่เริ่มจะเจ็บแสบถึงทรวงแล้วตอนนี้
"ไม่นิ...ก็ที่พวกนายสมควรโดนฟุคุอิด่านี่น่อ" หลิวไม่ใส่ใจเรื่องนี้นัก แถมยังรู้สึกสนุก (?) กับด้านที่ไม่เคยเห็นของฟุคุอิด้วย
"ไม่คิดช่วยกันเลยดิ?" มุราซากิบาระทำหน้าหงอย...ฮือ คำด่านี่ไปๆ มาๆ ร้ายแรงกว่าตอนอาคาจินโกธรอีก!
"ไม่เอาน่อ เดี๋ยวโดนฟุคุอิโกธรไปอีกคน" หลิวปฏิเสธทันทีทันใด และนั้นทำให้สองหน่อตัวต้นเหตุต้องทนนั่งฟังคำด่าของฟุคุอิไปเรื่อยๆ จน...
"ฟุคุอิพอแล้ว...ด่ามากเดี๋ยวเสียสุขภาพจิตหรอก" ...มาซาโกะที่เห็นท่าทางใกล้ตาย (?) ของเด็กหนุ่มทั้งสองจนพอใจแล้วจึงเอ่ยปากห้ามฟุคุอิที่ด่าติดต่อกันเกือบห้าชั่วโมง (นายนี่เกินคนไปนะ // s , แค่ด่านานมันเกินคนตรงไหนเนี่ย!? // ฟุคุอิ)
"ชิ! ก็ได้ครับ..." ฟุคุอิเดาะลิ้นอย่างขัดใจนิดๆ เพราะตนยังอยากด่าต่อ (เอาต่อดีไหม? // s , ไม่เอา!!! // มุราซากิบาระ&ฮิมุโระ)
"ส่วนฮิมุโระกับมุราซากิบาระต้องโดนลงโทษที่ทำอะไรไม่คิดแบบนี้! เข้าใจไหม!?" มาซาโกะตบดาบไม้ลงกับมืออย่างหนักหน่วง "ส่วนคนอื่นๆ กลับบ้านได้!"
"ครับ!" ทุกคนขานรับพร้อมแยกย้ายกันทันที เพื่อให้โค้ชตนจัดการทำลายศพ (?) ได้อย่างสะดวกๆ
"กอริคางจอน...ฟุคุอิล่ะน่อ?" เมื่อออกมาจากโรงยิมหลิวก็ถามหาคนผมทองที่ตอนนี้หายไปไหนไม่รู้แล้ว
"ฉันชื่อโอคามุระเฟ้ย! เลิกเรียกฉันแบบนี้ทีเถอะ!" โอคามุระทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้...เพราะตั้งแต่ร่วมทีมกันมาหมอนี่ไม่เคยเรียกชื่อเขาสักครั้ง! ตอนเรียกว่ากัปตันก็มีคำพวงว่ากอริล่ามาอีก! มันชวนปวดใจลามไปตับนะ!
"เรื่องนั้นไม่เห็นต้องสนเลยน่อ..." หลิวกรอดตาไปมา "...ตกลงลื้อเห็นฟุคุอิไหมน่อ?"
"หมอนั้นเดินกลับไปทางลัดแล้ว...ตอนนี้คงอยากอยู่คนเดียวมั้ง" โอคามุระถอนหายใจเบาๆ เพราะเขารู้ดีว่าถ้าฟุคุอิกลับทางทางลัดนั้นมีความหมายสองอย่างคือรีบจริงๆ กับอยากอยู่คนเดียวเพราะทางนั้นไม่ค่อยมีคนผ่านมากนักหรอก แถมเส้นทางไปบ้านฟุคุอิยังสุดๆ ไปเลยอีกต่างหาก
"ทางไหนน่อ?" หลิวถามขึ้น
"นายคิดจะตามไปหรือไง? แนะนำเลยว่าอย่า...ไม่งั้นถ้านายไม่โดนฟุคุอิแว๊กใส่คนจะไปติดในอะไรสักอย่างแน่" โอคามุระเอ่ยพลางนึกไปถึงครั้งล่าสุดที่ตนไปทางนั้น...เล่นซะเขาติดแหง็กไปไหนไม่ได้เกือบสองชั่วโมง!
"เอาน่าๆ บอกอั๊วหน่อย" หลิวเอ่ยพร้อมคิดในใจว่า...
...บอกมาเร็วๆ สิฟะ! ถ้าตามฟุคุอิไม่ทันขึ้นมาจะทำไง!?...
"ก็ได้ๆ นายเห็นตรอกตรงนั้นไหม? นายเดินเข้าไปแล้วเจอทางแยกให้เลี้ยวขวา จากนั้นตรงไปเรื่อยๆ จะเจอแม่น้ำ นายเลาะไปตามแม่น้ำไปทางต้นน้ำ พอเดินถึงสถานีตำรวจให้เดินเลี้ยวซ้ายไปที่สวนสาธารณะจากนั้น:"_&;(^&^$♡}☆¤*€^^^&★¡☆★☆#÷$_%[{" โอคามุระบอกทางไปบ้านของเพื่อนตนอย่างละเอียดและยาวมาก จนหลิวแทบจับประเด็นไม่ทัน
"...ทางลัดหรือทางลับกันแน่ล่ะนั้น!?" หลิวขมวดคิ้วเป็นปม
"ทางลัดนั้นแหละ พอดีหมอนั้นใช้ทางนั้นตอนตกรถไฟน่ะ...แถมถึงฟังดูและไม่น่าจะเป็นทางลัดได้ แต่มันก็ทำให้ฟุคุอิเดินทางมาถึงเร็วกว่านั่งรถไฟมาอีกนะ" โอคามุระเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนไม่เชื่อของหลิว
"เชื่อก็ได้น่อ..." หลิวถอนหายใจเบาๆ "...ขอบคุณที่บอก งั้นอั๊วไปล่ะ"
"เออ...โชคดี อย่าไปติดแถวไหนล่ะ ไม่งั้นกว่าจะมีคนไปช่วยมันนานนะ" โอคามุระตะโกนบอกหลิวที่เริ่มเดินเข้าตรอกที่เป็นทางลัดไปบ้านฟุคุอิ
...ถ้าไม่มีคนผ่านแล้วติดอยู่นั้นก็โทรหาคนช่วยดิ มือถือก็มีทำไมไม่ใช้เล่า?...
หลิวคิดนินทาโอคามุระในใจก่อนเร่งฝีเท้าไปตามทางที่กัปตันทีมตนบอกเพื่อหวังจะตามร่างเล็กผมทองให้ทัน...และตลอดทางหลิวก็ได้รู้ซึ้งแล้วว่าทำไมโอคามุระถึงบอกว่าระวังไปติดแถวไหนเข้า เมื่อ...
...ทางลัดนี้มันยังกะเขาวนกตที่เต็มไปด้วยกับดักนี่สิ!
"ฟุคุอิทำอีท่าไหนถึงไม่ติดอะไรได้เลยเนี่ย?" หลิวบ่นกับตัวเองเบาๆ พลางแงะเท้าตนที่จมในโคลนออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าสวนสาธารณะตามจ้อมูลที่ได้จากโอคามุระ ก่อนที่จะเจอปัญหาต่อไปคือ...
...ไปทางไหนต่อดีหว่า?...
...ดันจำไม่ได้แล้วว่าต้องไปทางไหนต่อนี่สิ! แล้วจะเอาไงต่อดีวะเนี่ย!?
หลิวคิดอย่างหัวเสียถึงการที่ตนจำทางไปต่อไม่ได้ จะเดินต่อมั่วก็คงไม่ได้จะกลับทางเดิมก็มีแววหลง...แล้วเขาจะทำไงดีล่ะเนี่ย!?
ระหว่างที่หลิวเริ่มที่จะคิดหนักเมื่อท่าทางตนจะหาทางกลับหอตนเองไม่ได้ สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรสีทองๆ ในสนามเด็ก
"ฟุคุอิ..." หลิวมองรุ่นพี่ตนที่นั่งแกว่งชิงช้าเบาๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังลอยมาอย่างแผ่วเบาตามจังหวะที่เจ้าตัวแกว่งชิงช้า เด็กหนุ่มชาวจีนค่อยๆ ย่องไปด้านหลังฟุคุอิอย่างช้าๆ และ... "...ฟุคุอิ!!!"
"เหวอ!" ...ตะโกนเสียงดังจนร่างที่นั่งบนชิงช้าเมื่อครู่หงายเงิบตกชิงช้าทันทีที่ได้ยินเสียงแปดหลอดของหลิวในระยะประชิต
"ไปกลิ้งกับพื้นเล่นทำไมอ่ะน่อ?" หลิวนั่งย่องๆ ค้ำหัวฟุคุอิพลางถามขึ้นอย่างกวนโอ๊ย ตรงข้ามกับแววตาที่แสดงถึงความห่วงใยเมื่อเห็นดวงหน้าอีกฝ่ายอาบไปด้วยหยาดน้ำสีใส...
...เก็บกดจนมาร้องไห้คนเดียวยังกะเด็กเลยนะฟุคุอิ...
...แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวอั๊วช่วยคลายเครียดให้เอง...
...รับรองลืมเครียดแน่ แต่อั๊วอาจได้ลูกมะนาวมาประดับหัวแฮะ...
"กลิ้งเล่นบ้าอะไรเล่า! นี่แกมาแกล้งฉันทำไมเนี่ย!?" ฟุคุอิค้อนใส่ตัวต้นเหตุที่ทำให้ตนตกชิงช้าอย่างน่าขายหน้าที่สุด
"ก็เห็นว่าฟุคุอิหนีมาร้องไห้กระดิกๆ คนเดียว อั๊วเลยมาช่วยให้ลื้ออารมณ์ดีขึ้นไงน่อ" หลิวเอ่ยหน้าตาย
"กระซิกโว้ย! ไอ้ตี๋บ้า! แล้วว่าใครร้องไห้ฟะ!?" ฟุคุอิโวยใส่พลางยกแขนมาเช็ดน้ำตาอย่างลวดๆ
"ลื้อไง" หลิวยักคิ้วอย่างกวนโอ๊ยกับคนปากแข็ง...เฮ้อ น่าแกล้งจริงๆ น่อ~
"ไม่ได้ร้อง!" ฟุคุอิเถียงกลับ
"ซึนจังน่อ~~~" หลิวลากเสียงยาว
"ไม่ได้ซึนด้วย!" ฟุคุอิเถียงกลับอย่างไม่ยอม ก่อนที่ไปๆ มาๆ จะกลายเป็นว่าทั้งสองเถียงกันเองไปมาอย่างสนุกสนาน (?) ไปเสียแล้ว
...และนี่คือครั้งแรกที่หลิวได้เห็นน้ำตาของอีกฝ่าย...ซึ่งเจ้าตัวคิดว่าไม่อยากเห็นมันอีกเลย...
"นายนี่มัน...โคตรดื้อเลย!" เสียงบ่นปนหอบจากร่างเด็กหนุ่มผมทอง
"ฟุคุอิก็พอกันน่อ" เด็กหนุ่มร่างสูงที่มีสภาพไม่ต่างกันปาดเหงื่อเล็กน้อย
"เติม -ซัง ด้วยสิฟะ!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่คนไม่รู้จักจำที่ตนบอกเลย! "เหนื่อยกะแกจริงๆ"
"เหนื่อยอะไรกันน่อ? อย่างฟุคุอิเหนื่อยเป็นด้วยเหรอ?" หลิวโถมตัวทับฟุคุอิ
"ฉันก็คนนะเว้ย! แกนี่กวนตลอดศกจริงๆ!" ฟุคุอิดันหัวคนที่โถมตัวใส่ตนเล็กน้อย "แล้วยืนดีๆ สิฟะ! หนักนะเฟ้ย!"
"ไม่เอาน่อ...หิวข้าวน่อ" หลิวเอ่ยเสียงยานพร้อมกับเสียงท้องร้องเป็นเอฟเฟคเสริมอีกต่างหาก
"งั้นเดี๋ยวหาอะไรกินแถวนี้แล้วกัน..." ฟุคุอิที่เริ่มขี้เกียจเถียงกับหลิวแล้วจัดการลากเด็กหนุ่มตัวสูงกว่าตนร่วมยี่สิบเซนไปหาร้านอาหารใกล้ๆ "...กินราเมนไหม?"
"อะไรก็เอาน่อ ตอนนี้น่ะ" หลิวเอ่ย...หิวจะตายแล้ว!
"โอเค...บอกก่อนนะจ่ายส่วนของใครของมันนะเว้ย!" ฟุคุอิเอ่ยพลางลากหลิวเข้ามาในร้าน
"รู้แล้วน่อ" หลิวพยักหน่ารับอย่างว่าง่าย...ที่จริงถึงพูดแบบนั้นแต่ถ้าไม่มีตังค์ฟุคุอิก็ออกให้ทุกทีแหละ เฮ้อ~~ ฟุคุอินี่ซึนจริงๆ น่อ
จากนั้นทั้งสองก็กินราเมนกันไปจนอิ่มหน่ำสำราญทั้งคู่...ซึ่งงานนี้ฟุคุอิกินเยอะมากจนหลิวคิ้วกระตุกนิดๆ เลย
"ฟุคุอินี่กินเยอะจริงน่อ...เยอะกว่าอั๊วกับกัปตันกอริล่าอีก" หลิวเอ่ยขึ้นขณะเดินออกจากร้าน
"แค่สามชามไม่เยอะหรอกน่า และนายอย่าเรียกโอคามุระแบบนั้นสิฟะ! บอกกี่ทีแล้วว่าเคารพรุ่นพี่บ้าง!" ฟุคุอิเอ่ยดุตามปกติ "แล้วนายควรกลับที่พักได้แล้ว! มันดึกแล้วนะ!"
"เออ..." เมื่อฟุคุอิเอ่ยถึงเรื่องนี้หลิวก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ "...อั๊วจำทางกลับไม่ได้อ่ะน่อ"
"..." ฟุคุอิคุมขมับทันที "...นี่ถ้าแกไม่มาเจอฉันมีหวังถูกโจรจี้ที่ไหนสักที่แน่!"
"แฮะๆ" หลิวได้แต่หัวเราะแห้งๆ เนื่องจากมันจริงดั่งที่อีกฝ่ายว่านั้นแหละ
"ถ้าพาไปส่งตอนนี้คงไม่ได้แน่ไม่งั้นมีหวังกว่าฉันจะถึงบ้านอีกรอบคงนาน...เอาเป็นว่าวันนี้นายมาพักบ้านฉันแล้วกัน" ฟุคุอิเอ่ยสรุปอย่างง่ายๆ แบบไม่คิดถามความเห็นหลิวเลย...ที่จริงถึงถามหลิวก็ไม่คิดปฏิเสธอยู่แล้วล่ะ
เมื่อได้ข้อสรุป (ที่ฟุคุอิตัดสินใจฝ่ายเดียว) ดังนี้ เด็กหนุ่มผมทองก็จัดการลากฟุคุอิไปยังบ้านตนเองอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะดึกกว่านี้...เพียงสิบนาทีให้หลังหลิวก็มายืนอยู่หน้าบ้านสองชั้นหลังหนึ่งแล้ว
"นี่บ้านฟุคุอิเหรอ?" หลิวถามขึ้นมา...ซึ่งดูเป็นคำถามที่สิ้นคิดไปเสียหน่อย
"คงบ้านโอคามุระมันมั้ง!" ฟุคุอิเอ่ยอย่างประชดนิดๆ และพารุ่นน้องสูงสองเมตรของตนเข้าบ้านก่อนที่จะโดนยุงห่ามไปกินทั้งคู่
"..." หลิวที่ถูกลากเข้ามาในบ้านมองไปรอบๆ อย่างสนใจ...สนใจมาก โดยเฉพาะกรอบรูปที่วางโชว์ไว้หน้าบ้านเนี่ย...
...เด็กหนุ่มชาวจีนหยิบกรอบรูปขึ้นมาดูโดยไม่คิดขออนุญาตเจ้าของบ้านเลยสักนิด พลางพินิจมองในภาพถ่ายที่มีเด็กชายผมทองที่ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยแผลที่คาดว่าน่าจะมาจากการเล่นซนตามประสาเด็กๆ ยืนกอดคออย่างสนิกสนมเด็กชายอีกคนที่มีผมสีดำ มีใบหน้าที่ออกไปทางติดหล่อนิดๆ ทำให้พอเดาได้ว่าโตมาคงหล่อพอสมควร
"...ในรูปนี้คือฟุคุอิเหรอ? และข้างๆ นี่ใครเนี่ย?" หลิวถามขึ้นด้วยความอยากรู้
...ไอ้ที่ผมสีทองๆ เนี่ยไม่ได้ย้อมหรอกเหรอ? คิดว่าย้อมผมมาเสียอีก...ว่าแต่คนผมดำในรูปนี้ ทั้งๆ ที่ไม่น่าเคยเจอทำไหมในใจสังหรณ์ว่าเคยเจอกันหว่า?...
"เฮ้ยๆ อย่าเที่ยวหยิบของในบ้านคนอื่นสิฟะ!" ฟุคุอิเอ่ยดุก่อนตอบตามปกติ "ใช่ ในรูปนั้นฉันเอง ส่วนข้างๆ นั้นก็ไอ้โอคามุระมันไง"
"..." เมื่อได้คำตอบดั่งนี้หลิวก็แทบทำกรอบรูปหลุดมือทันที "น...นี่คือกัปตันกอริล่าเหรอ!? ไม่เห็นเหมือนตอนนี้เลยน่อ!!!"
"ก็ไม่เหมือนน่ะสิ...ขนาดฉันยังแปลกใจเลยว่าหน้ามันเปลี่ยนขนาดนี้ได้ไง" ฟุคุอิยักไหล่...ที่จริงโอคามุระไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักหรอกนอกจากคางหนาขึ้น พอดีแค่หมอนั่นมักลืมดูแลตนชัวเองบ่อยๆ (ยังไง? // s , ก็หลายๆ แบบจนอธิบายหมดคงปาไปสิบหน้าแน่น่ะ // ฟุคุอิ , งั้นอย่าอธิบายเลย เปลืองหน้ากระดาษ // s , อย่าโหดร้ายกับฉันกันนักได้ไหม? // โอคามุระ , ไม่! // s&ฟุคุอิ) จนกลายเป็นสภาพอย่างที่เห็นตอนนี้แค่นั้นเอง ถ้ามันคิดจะปรับปรุงตัวให้ดูดีอย่างในรูปมันก็ได้อยู่หรอก เสียแต่มันไม่ทำแถมบางครั้งคิดจะทำแต่ลืมอีกต่างหากแหน่ะ
"...บางทีอาจไปลบหลู่สิ่งศักศิกษ์มาเลยเป็นแบบนี้ก็ได้น่อ" หลิวลองคาดเดาดู
"อาจจะ" ฟุคุอิที่ไม่คิดอธิบายแก้ต่างให้เพื่อนตนแม้แต่น้อยเอ่ย "เรื่องโอคามุระช่างหัวมันเถอะ ตอนนี้แกไปอาบน้ำก่อนเลย ห้องอาบน้ำอยู่ทางนู้น...เดี๋ยวฉันลองไปรื้อหาเสื้อผ้าให้ อาจมีตัวที่โอคามุระมันลืมไว้สักตัวสองตัว"
"ฟุคุอิ...ถ้าอั๊วใส่เสื้อของกัปตันคงไม่ติดเชื้อกอริล่าใช่ไหม?" หลิวทำหน้าสยองนิดๆ
"ไม่หรอกน่า ถ้าติดจริงฉันโดนไปนานแล้ว" ฟุคุอิกรอดตาไปมา...อา ถ้าโอคามุระมันได้ยินมีหวังไปมุดลงหลุมดำอีกแน่ "ไม่ต้องพูดมากเลย รีบไปอาบน้ำไป!"
"รับทราบน่อ!" หลิวตะเบ๊งแบบทหารและวิ่งแผล็วไปทันที ทิ้งให้ฟุคุอิส่ายหน้าอย่างขำๆ กับรุ่นน้องตนก่อนที่จะเดินไปหาเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายใส่
หลังจากนั้นสิบนาทีหลิวก็ออกจากห้องน้ำมาในสภาพเปียกโชก จนพื้นบ้านมีน้ำนองเป็นแอ่ง
"เช็ดตัวให้แห้งหน่อยสิ! แล้วก็แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย!" ฟุคุอิแว๊ดใส่หลิวที่ออกจากห้องน้ำทั้งสภาพปานลูกหมาตกน้ำเพราะเจ้าตัวดูท่าจะไม่คิดเช็ดตัวเช็ดหัวตัวเองเลย แถมใส่แค่กางเกงตัวเดียวไม่ใส่เสื้ออีกต่างหาก และที่สำคัญ...
...กูจะใจเต้นทำซากศพอะไรวะ!?...
"หยวนๆ น่อ" หลิวยิ้มแห้งๆ ให้...ที่จริงปกติเขาทำแบบนี้ทุกวันแหละ แต่เขาลืมไปว่าตอนนี้อยู่บ้านฟุคุอิเลยเผลอไปหน่อยแค่นั้นเอง "อย่าบ่นดิ...เดี๋ยวแก่เร็วนะ"
"ไม่ต้องมาย้อนเลยเฟ้ย!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่ "รีบเช็ดตัวให้แห้งเลย! เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก!"
"ไม่เป็นหรอกน่อ..." หลิวบ่นเบาๆ
"แล้วแกจะรอให้เป็นจริงๆ ก่อนหรือไงฟะ!?" ฟุคุอิก็ดันหูดีได้ยินอีก "มานี้เลย...ก้มหัวลงมานี้เลย!"
"มีอะไรน่อ?...โอ๊ย! เจ็บนะ! เบาหน่อยดิน่อ!" หลิวที่ก้มหัวลงมาตามที่ฟุคุอิบอกโวยขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกเอาผ้าขนหนูคลุมหัวและขยี้อย่างแรง
"ก็ไม่ยอมเช็ดดีๆ เองนี่หว่า? ทำตัวเองนะเฟ้ย!" ฟุคุอิยิ่มอย่างสะใจนิดๆ
"โหดร้ายน่อ..." หลิวทำหน้ามุ่ย "...เดี๋ยวอั๊วจะเช็ดหัวลื้อให้ยุ่งด้วยอีกคนน่อ!"
"ฮาๆ วิธีแก้แค้นนายเหมือนเด็กเลยวะ!" ฟุคุอิยิ้มร่าอย่างไม่ใส่ใจนัก...ก็คงไม่มีใครเช็ดหัวชาวบ้านแรงแทบหัวหลุดอย่างเพื่อนเขาหรอก
"ฟุคุอิอ่ะ!" หลิวทำแก้มป่องอย่างน่าแกล้ง...จนฟุคุอิแกล้งต่อจริงๆ เสียด้วย
และหลังจากที่แกล้งกันไปแกล้งกันมาสักพัก ทั้งสองก็ตัดสินใจเลิกเล่นกันและพากันไปนอนเพื่อที่จะได้ตื่นทันไปซ้อมเช้าพรุ่งนี้...ถ้าเกิดไปไม่ทันขึ้นมาคงได้ลูกมะนาวบนหัวกันทั้งคู่แน่นงานนี้
...การมาค้างบ้านฟุคุอิครั้งแรก...ก็จบลงเช่นนี้แหละ...
หลังจากที่เรื่องที่อยู่ๆ มุราซากิบาระกับฮิมุโระหายตัวไประหว่างการแข่งอินเตอร์ไฮท์จบลงด้วยการโดนคนเป็นโค้ชอย่างอารากิ มาซาโกะทำโทษด้วยการสั่งสอนเล็กน้อยโดยที่ทั้งสองมีสภาพปางตาย (?) และให้ไปไล่ขอโทษทุกคนในทีม...ซึ่งแน่ล่ะพอเห็นสภาพสองหน่อนั้นแล้วก็ไม่มีใครโกธรต่อลงแล้ว
และเมื่อเวลาผ่านเลยไปจากช่วงการแข่งอินเตอร์ไฮร์สู่การแข่งวินเทอร์คัพ ซึ่งทุกคนก็ต่างคิดอยากจะได้ชัยชนะจากการแข่งครั้งนี้เพื่อทดแทนตอนการแข่งอินเตอร์ไฮท์ แต่แล้วหลังจากที่ชนะมาหลายครั้ง...สุดท้ายก็แพ้ให้กับทีมน้องใหม่อย่างเซย์รินจนได้
"...สุดท้ายก็แพ้สิน้าาาา" เสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมทิ้งตัวลงนอนแผ่กับม้านั่งอย่างไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น
"นั้นสิน่ออออ" เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยด้วยสภาพเหนื่อยหน่ายไม่แพ้กัน "แล้ว...ไหงฟุคุอิถึงต้องออกมานอนหนาวตรงนี้ล่ะน่อ?"
หลิวล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมคนผมทองถึงเลือกที่จะมานอนแผ่ที่ม้านั่งด้านนอกสนามแข่งให้หนาวเล่น แทนที่จะอยู่ในห้องพักนักกีฬา
"ขี้เกียจฟังโอคามุระบ่นบวกกับงอแงใส่...ชัดไหม?" ฟุคุอิตอบอย่างตรงไปตรงมาแบบคนที่หมดแรงไปทั้งกายทั้งใจ
"ฟุคุอิ..." หลิวมองคนที่นอนแผ่อยู่ตาแป๋ว
"เติม -ซัง ด้วยสิฟะ! บอกกี่ทีแล้วเนี่ย?" ฟุคุอิเอ่ยเตือนเช่นเคย...จนใกล้เป็นกิจวัตรไปแล้ว "แล้วมีอะ...โอ๊ย! ทามอารายของนาย! ปอ่อยเอยอะ!!!"
"ก็ฟุคุอิทำหน้าซังกะตายน่อ อั๊วเลยช่วยไง" หลิวที่ตอนนี้ดึงหน้าฟุคุอิจนยืดราวหมากฝรั่ง (?) เอ่ยตอบ
"อ่วยอ้าอะไอ!? ปอ่อยเอย! ไอ้อี๋อ้า! (ช่วยบ้าอะไร!? ปล่อยเลย! ไอ้ตี๋บ้า!)" ฟุคุอิโวยด้วยเสียงอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง
"...ปล่อยก็ได้น่อ" หลิวที่ยังอุตสาห์ฟังรู้เรื่องปล่อยแก้มรุ่นพี่ผมทองของตน "เป็นไงน่อ? หายเครียดเรื่องที่แพ้มาไหม?"
"เออ...หายเครียด..." ฟุคุอิลูบแก้มที่ขึ้นสีแดงราวมะเขือเทศของตน "...แต่จะเปลี่ยนจากเครียดเป็นอยากเชือดนายแทนแล้ว!"
"หว่าๆ! ทำอะไรน่อ!? อันตรายนะ!" หลิวหลบเท้าที่เกือบถูกร่างตนอย่างเฉียดฉิว ก่อนที่จะ...เริ่มใส่ตีนแมวเผ่นทันที
"อย่าหนีนะเว้ย! มาให้ฉันแก้แค้นซะดีๆ!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่แล้ววิ่งตามหลิว
"ไม่เอาน่อ! อั๊วไม่อยากแก้มยืด!" หลิวหลบฟุคุอิไปมาเนื่องจากรู้ว่าสู้ความเร็วฟุคุอิไม่ได้
"แล้วนายมาดึงแก้มฉันก่อนทำไมล่ะ! ไอ้บ้า!" ฟุคุอิพุ่งเข้าหาหมายจะแก้แค้น (?)
"คลายเครียดไง! ก็ฟุคุอิทำท่าเหมือนจะเฉาตายนิ!" หลิวโกยอ้าวไปหลังต้นไม้
"คลายเครียดบ้านไหนทำแบบนี้ฟะ!?" ฟุคุอิตะคุบตัวหลิวอย่างรวดเร็วจนร่างสูงล้มลงกับพื้น "มาให้ฉันแก้แค้นซะดีๆ"
"ไม่เอาน่อ! เดี๋ยวอั๊วหมดหล่อ!" หลิวปฏิเสธทันที
"แล้วทีนายยังดึงแก้มฉันเลย! ถ้าฉันหมดหล่อจะทำไงฟะ!?" ฟุคุอิไม่สนใจคำค้านของหลิวและดึงแก้มอีกฝ่ายจนยืดแบบเดียวกับที่ตนโดน
"ไอ่อีใอ้หอดหอ่อหออกเอราะอุอุอิอ่าอักอ่างอาก! (ไม่มีให้หมดหล่อหรอกเพราะฟุคุอิน่ารักต่างหาก!)" หลิวพูดเสียงอู้อี้ไปหมด
"หื้อ? พูดอะไรนะ?" ฟุคุอิปล่อยแก้มหลิว...ทำไมทีตอนมันฟังเขาพูดอู้อี้แบบนี้มันฟังออกได้ฟะ!?
"อั๊วบอกว่าลื้อไม่มีทางหมดหล่อหรอก อย่างฟุคุอิเขาเรียกว่าน่ารัก ไม่มีหล่อให้หมดหรอก" หลิวลูบแก้มตนเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนมากุ้มหัวแทนเมื่อโดนเขกหัว "โอ๊ย! ตีหัวอั๊วทำไมอ่ะ!?"
"ก็ว่าใครน่ารักฟะ!?" ฟุคุอิทำหน้าบึ้ง
"ก็ฟุคุอิไง...โอ๊ยๆ อย่าหยิกอั๊วสิ! อั๊วแค่พูดความจริงเอง!" หลิวร้องโอดคราญอย่างน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าสงสารอีก
"อยากไม่ได้พูดความจริงอีกเลยไหมห๊า!?" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่...ปากแบบนี้มันรอดมาจนปานนี้ได้ไงฟะ!?
"ไม่อ่ะน่อ..." หลิวส่ายหัวหวืดทันที "...ลื้อนี้เป็นพวกซึนโหดจังน่อ"
"ว่าใครซึนฟะ!? พูดให้ถูกหูคนอื่นบ้างมันจะตายไหมเนี่ย!?" ฟุคุอิชักอยากแงะสมองอีกฝ่ายออกมาดูแล้วสิ
"ไม่หรอกน่อ" หลิวตอบกลับด้วยน้ำเสียงแบบ...คนฟังทำใจเชื่อตามที่มันพูดไม่ลงเลยสักนิด
"นายนี่มัน...ไม่รู้จะว่าไงเลย" ฟุคุอิคุมขมับอย่างหมดปัญญา...เฮ้อ สุดท้ายก็ใจอ่อนกับมันอีกตามเคย
"ฟุคุอิๆ" หลิวเมื่อลุกขึ้นนั่งอีกฝ่ายยอมลงจากร่างตน ก็เอ่ยเรียกรุ่นพี่ผมทองของตน
"อะไรอีกล่ะ?" ฟุคุอิถามกลับ...หวังว่าไม่ใช่คำกวนโอ๊ยอะไรอีกนะ ไม่งั้นเขาจะถีบยอดหน้าให้ดู
"ดูนั้นสิ...ฮิมุโระไม่เหรอ?" หลิวชี้ไปยังคนคนหนึ่งที่เดินใกล้เข้ามา
"ไหนๆ" ฟุคุอิหันไปตามที่หลิวชี้และ... "เฮ้ย! ไปโดนอะไรมาฟะ!?"
"อ๊ะ! ฟุคุอิซัง! หลิว! มาทำอะไรกันที่นี่ล่ะ?" เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยทัก
"มากินข้าวมั้ง! เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ! แล้วนี่นายไปโดนอะไรมาฟะ!?" ฟุคุอิแว๊ดใส่ทันทีเมื่อเห็นรุ่นน้องตนกลับมาพร้อมรอยช้ำบนใบหน้า
"พอดีถูกหาเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ" ฮิมุโระยิ่มบางๆ ให้รุ่นพี่ตนที่ดูใกล้สติแตกแล้ว "เรารีบกลับไปหาพวกโค้ชเถอะครับ เดี๋ยวโดนโค้ชดุหรอกครับ"
"ช่างสิ! ถ้ามีเหตุผลฟังขึ้นโค้ชไม่ว่าหรอก!" ฟุคุอิค้อนใส่คนที่พยายามเปลี่ยนเรื่อง "เล่ามาเลยเฟ้ยมาเรื่องมันเป็นไงมาไง! ฉันไม่คิดว่านายเป็นฝ่ายไปหาเรื่องเขาก่อนหรอกนะ!...ถ้าไม่บอกดีๆ ฉันจะลากนายไปให้โค้ชซัดเองเลย!"
"ครับ..." ฮิมุโระเหงื่อตกนิดๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อตอนอินเตอร์ไฮท์...ให้ตายเขาก็ไม่ยอมโดนโค้ชซัดและลงโทษแบบคราวก่อนแน่!!!
ฮิมุโระค่อยๆ เล่าเรื่องราวที่ตนประสบมาหลังจากที่ของแยกตัวออกมาหลังแข่งเสร็จอย่างละเอียดยิบ ไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว เผื่อถ้าโค้ชตนถามถึงเรื่องแผลนี่จะได้มีคนช่วยหน่อยและ...ฟุคุอิ เคนสึเกะผู้เป็นกัปตันทีมจะได้ไม่ถีบตนไปให้ผู้เป็นโค้ชจัดการนั้นเอง
"สรุปคือนายถูกผู้เล่นทีมไหนไม่รู้เล่นงานสินะ?" ฟุคุอิสรุป
"ครับ..." ฮิมุโระตอบรับเสียงแผ่ว "...ฟุคุอิซัง...ถ้าโค้ชองค์ลงก็ช่วยผมหน่อยนะครับ"
"เรื่องที่นายเล่าเนี่ยไม่น่าทำให้โค้ชองค์ลงได้หรอกน่า" ฟุคุอิที่พอรู้นิสัยโค้ชสาวเอ่ยขึ้นมา "แต่ถ้าไม่กลับรวมกลุ่มตอนนี้...มีมะนาวเป็นต้นบนหัวแน่"
"งั้นจะช้าอยู่ใย...รีบกลับดิน่อ!" หลิวคว้าตัวฟุคุอิขึ้นบ่าแล้วออกวิ่ง โดยมีฮิมุโระวิ่งตามมา...ก่อนที่จะแซงไปอย่างรวดเร็วด้วยความเกรงบวกสยองกับคนที่อาวุโสสุดในทีมตน...
...และสุดท้ายทั้งสามก็ได้มายืนอยู่หน้าห้องพักนักกีฬากัน
"เปิดเข้าไปตอนนี้จะเจออะไรปาหัวไหมน่อ?" หลิวมองประตูห้องอย่างไม่กล้าเข้าไป
"คงไม่...มั้ง" ฮิมุโระยิ้มแห้งๆ
"ฮิมุโระลองเปิดเข้าไปดิ" หลิวโยนความซวย (?) ให้เพื่อนร่วมชั้นปีของตน
"ไม่เอา นายนั้นแหละเปิด" ฮิมุโระส่ายหน้าหวือเพราะไม่กล้าเปิดเข้าไปเช่นกัน
"ไม่ต้องเถียงกันเลยเฟ้ย! เดี๋ยวฉันเปิดให้ก็ได้...และก็วางฉันลงได้แล้ว! ไอ้ตี๋บ๊อง!" ฟุคุอิดิ้นคลุกๆ บนไหล่รุ่นน้องร่างสูงของตน
"รับทราบน่อ" หลิววางตัวรุ่นพี่ตนลง "ระวังหัวด้วยน่อ"
"โค้ชไม่โยนอะไรออกมาหรอก แค่..." ฟุคุอิยิ่มเหี้ยมออกมาเล็กน้อย
"แค่...แค่อะไรน่อ?" หลิวถามอย่างสงสัย...ทำไมเขาสังหรณ์แปลกๆ หว่า?
"เดี๋ยวก็รู้..." ฟุคุอิเอ่ยอย่างมีเล่ห์นัยน์ก่อนที่จะทำการเปิดประตูห้องทันที...
"พวกนายไปไหนกันมายะ!?!" ...และเสียงแปดหลอดก็ดังออกมาสวนทันทีด้วย! ...เล่นซะหูชากันไปเป็นแถบๆ เชียว
"ไปเดินเล่นข้างนอกมาครับ" ฟุคุอิที่ไม่หูชาไปกับคนอื่นเพราะปิดหูทันเอ่ยตอบ
"ไหงนายบอกว่าจะไปแค่ไม่นานไง!? ไหงมาเอาปานนี้!" มาซาโกะแยกเขี้ยวใส่เล็กน้อยก่อนหันไปมองใบหน้าของเด็กหนุ่มหน้าหวาน "ฮิมุโระ...แล้วนายไปโดนอะไรมา!?"
"พอดีฮิมุโระไปโดนหาเรื่องมานิดหน่อยน่อ" หลิวเอ่ยแก้ต่างให้เพื่อนตน
"แล้วนายสวนบ้างหรือเปล่า?" มาซาโกะถามด้วยคิ้วกระตุกนิดๆ
"เออ...เปล่าครับ พอดีไทกะมาช่วยทันน่ะครับ" ฮิมุโระมองโค้ชสาวอย่างเหงื่อตดนิด...ถ้าเขาจะโดนตื้บก็มาช่วยกันหน่อยนะ! หลิว! ฟุคุอิซัง!
"แล้วนายทำไมไม่ตื้บกลับยะ!? ถ้ามันมาหาเรื่องก่อนก็สวนมันกลับไปเลย!" มาซาโกะหักไม้หักมือเล็กน้อย
"..." ฮิมุโระเมื่อได้คำตอบดั่งนี้ก็เกิดอาการพูดไม่ออก...สรุปเขาผิดที่ไม่เอาคืนใช่ไหมเนี่ย?
"เออ...โค้ช ยังไงเรื่องนั้นก็ช่างมันก่อนเถอะครับ..." โอคามุระเอ่ยขึ้น "...ฮิมุโระ...ตอนนี้นายไปปลอบมุราซากิบาระมันที งอแงจนพวกฉันเอาไม่อยู่แล้ว"
"อา...ครับ" ฮิมุโระขานรับก่อนแว่บไปหาเด็กโข่งผมม่วงทันที "นี่...ไม่เป็นไรนะอัตสึชิ ยังมีครั้งหน้าน่า"
"ไม่เอา...ไม่อยากแพ้คุโรจินแล้วอ่ะ" ร่างสูงสองเมตรผมม่วง เมื่อเห็นฮิมุโระเดินมาใกล้ก็คว้าร่างรุ่นพี่ซึ่งตัวเล็กกว่าตนมากอดทันที
"อย่าพูดเหมือนแพ้ครั้งเดียว จะแพ้ไปตลอดสิ" ฮิมุโระดุเบาๆ
"นั้นสิน่อ...ไม่ต้องคิกเล็กคิดน้อยหรอกน่า" หลิวเอ่ยปลอบ
"นั้นสิ นายน่ะยังมีครั้งหน้าอยู่เฟ้ย!" ฟุคุอิขยี้ผมสีม่วงของอีกฝ่ายเบาๆ "และหลิว...นั้นเขาต้องพูดว่าคิดเล็กคิดน้อยเฟ้ย!"
"หยวนๆ น่อ" หลิวทำหน้าตายใส่
"ถ้ามั่วหยวนๆ อยู่นั้นแกก็พูดผิดแบบนี้มันตลอดชาติดิวะ!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่
"ฟุคุอิขี้บ่นเป็นตาแก่อ่ะ~~~" หลิวลากเสียงยาวก่อนที่จะ...วิ่งหนีฟุคุอิที้เอาลูกบาสจากไหนไม่รู้มาโยนใส่
"ว่าใครเป็นตาแก่ฟะ! ไอ้บ้า!" ฟุคุอิไล่ตามหลิวที่วิ่งเป็นวงกลมทันที
"เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ สิ!" โอคามุระก้มหลบแต่ล่ะอย่างที่เพื่อนตนโยนมา
"เงียบไปเลย! ไอ้คางหนา!!!" ฟุคุอิแว๊ดใส่ก่อนที่จะไปให้ความสนใจกับการไล่หลิวต่อ
"ค...คางหนาเหรอ?" โอคามุระเริ่มมุดเข้าหลุดดำตามเสต็ปเมื่อมีคนมาว่าตน "ฮือ~~ นายใจร้ายมาก~~~"
"...บางทีฉันอาจมีเวรมีกรรมก็ได้ที่มีไอ้พวกนี้เป็นลูกศิษย์เนี่ย" มาซาโกะคุมขมับอย่างเหนื่อยออก แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีรอยยิ้มบางๆ ออกมา...
...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อารากิ มาซาโกะรู้สึกพูดได้อย่างเต็มปากว่า...พวกนี่คือทีมเดียวกัน...
ยามเมื่อฤดูกาลการแข่งวินเทอร์คัพจบลงด้วยชัยชนะของทีมเซย์รินที่คางามิ ไทกะน้องชายร่วมสาบานของฮิมุโระ ทัตสึยะสังกัดอยู่ ทุกอย่างในทีมบาสโยเซ็นก็ดำเนินไปตามปกติไม่ว่าการซ้อม การเรียนหรือแม้แต่การป่วนกันไปป่วนกันมาของสมาชิกตัวจริงของทีมด้วย...แต่ทุกอย่างก็ไม่มีสิ่งใดที่จะเป็นเหมือนเดิมไปตลอดกาลหรอก แม้กระทั่งเหล่าตัวจริงทีมโยเซ็นก็ตาม...
...เมื่อมันมาถึงวันนี้ซึ่ง...เป็นวันจบการศึกษาของพวกปีสาม
"ฟุคุอิ...ไม่ไปไม่ได้เหรอ?" เสียงออนอ้อนดังออกมาจากเด็กหนุ่มร่างสูง ดวงตาคมเล็กมีน้ำใสรื้อออกมาเล็กน้อย...
...เพราะตอนนี้ฟุคุอิ เคนสุเกะกำลังจะจบและจากที่นี่ไป
"ถ้าไม่ให้ฉันจบไปแล้วจะให้ฉันเรียนต่อนี่หรือไงเหล่า?" ฟุคุอิยักคิ้วอย่างกวนนิดๆ "อย่าร้องดิวะ! ฉันแค่เรียนจบเอง! ไม่ได้ไปตาย!"
"แต่ถ้าฟุคุอิจบไป อั๊วก็ไม่ได้เจอฟุคุอิดิ" หลิวทำหน้าเหมือนจะหง่อยตาย
"ถึงไม่ได้เจอก็โทรหาได้เฟ้ย! นี่แกมีมือถือไว้เป็นเครื่องประดับหรือไง!?" ฟุคุอิกรอดตาไปมา
"คุยผ่านมือถือกับคุยกันซึ่งๆ หน้ามันต่างกันนี่น่อ...และอั๊วก็อยากเจอหน้าฟุคุอิทุกวันด้วย" หลิวเบ้หน้าเล็กน้อย "อยากเล่นกับฟุคุอิอีกนานๆ น่อ"
"นายนี่มัน..." ฟุคุอิถอนหายใจเบาๆ "...ติดเชื้อเด็กโข่งจากมุราซากิบาระมาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?"
"ง...ง่ะ! อั๊วไม่ใช่เด็กโข่งนะ! ฟุคุอิ!" หลิวโวยกลับทันทีเมื่อถูกว่าเป็นเด็กโข่ง
"ฮาๆ แต่ตอนนี้ดูยังไงนายก็เด็กโข่งวะ!" ฟุคุอิยิ้มอย่างอารมณ์ดี "เอางี้ไหม? ทุกวันเสาร์อาทิตย์ฉันจะมาเยี่ยมนายดีไหม?"
"มาทุกวันไม่ได้เหรอ?" หลิวมองฟุคุอิอย่างอ้อนๆ
"ได้ที่ไหนเล่า ฉันจะไปเรียนที่โตเกียวนะเฟ้ย!" ฟุคุอิเริ่มคิดจริงๆ แล้วว่าอีกฝ่ายคงติดเชื้อเด็กโข่งมา
"งั้นอั๊วไปด้วยน่อ" หลิวเอ่ย
"ตอนนี้เนี่ยนะ!?" ฟุคุอิแทบหลุดเลยเมื่อหลิวพยักหน้า "ไม่ได้เฟ้ย! คิดจะย้ายโรงเรียนตอนจะขึ้นปีสามเนี่ยนะ!? แค่เรียนให้จบอีกปีเดียวจะตายหรือไง!?"
"ก็อั๊วอยากอยู่กับฟุคุอิอ่ะ" หลิวหงอยลงเมื่อถูกดุ
"เป็นเด็กติดผู้ปกครองหรือไง!?" ฟุคุอิคุมขมับ "อีกอย่าง...นายก็จะได้อยู่ที่นี่อีกปีเดียวไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวนายต้องกลับจีนหลังเรียนจบนิ? ถ้ามาติดฉันแบบนี้เดี๋ยวพอจะกลับจริงๆ ก็ยุ่งเอาหรอก"
"ไม่เป็นไรน่อ พ่อแม่อั๊วบอกว่าถ้าสอบติดเองได้จะให้อยู่ทั้งชาติก็ได้น่อ" หลิวสวนกลับทันทีปานกำลังโต้วาทึอยู่ "แบบนี้อั๊วก็อยู่กับฟุคุอิได้แล้วนะ~~~"
"นายนี่มัน..." ฟุคุอิถอนหายใจอย่างไม่รู้จะพูดยังไง "...ยังไงนายก็เรียนต่อให้จบมันที่นี่เถอะ! ถ้านายยอมเรียนจบที่นี่เดียวฉันให้รางวัลหนึ่งอย่างแล้วกัน"
"จริงเหรอ?" หลิวมองฟุคุอิตนแป๋ว
"จริงดิ" ฟุคุอิพยักหน้ารับ
"งั้นก็ได้!" หลิวทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนตอบรับ "สัญญากันแล้วห้ามลืมน่อ!"
"เออๆ ไม่ลืมหรอก..." ฟุคุอิถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนชะงั้นเมื่อหลิวยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าตน "...มีอะไรเหรอ?"
"เกี่ยวก้อยสัญญาไงน่อ ฟุคุอิจะได้ไม่ลืมที่สัญญากับอั๊วไว้ไง" หลิวยิ้มร่า
"ห๊า!? เป็นเด็กประถมหรือไงถึงยังเชื่อเรื่องแบบนี้?" ฟุคุอิเอ่ยก่อนที่เอานิ้วก้อยตนไปเกี่ยวกับนิ้วอีกฝ่าย "เอ้า! สัญญาก็สัญญา!"
"ถ้าโกหกขอให้ฟุคุอิเจอนามาฮาเงะมาหลอกน่อ" หลิวเอ่ย
"ปกติต้องถ้าโกหกต้องกลืนกินเข็มพันเล่มไม่ใช่เหรอ!?" ฟุคุอิสวนกลับ
"ก็ฟุคุอิไม่ชอบนามาฮาเงะนิ อั๊วคิดว่าแบบนี้ฟุคุอิน่าจะจำได้มากกว่าน่อ" หลิวทำหน้าใสซื่อ
"แล้วนายรู้ได้ไงฟะ!?" ฟุคุอิคิ้วกระตุก...เขาจำได้ว่าไม่เคยบอกมันว่าไม่ชอบนี่หว่า?
"กัปตันกอริล่าบอกมาน่อ" หลิวตอบ
"..." ฟุคุอิเริ่มคิ้วกระตุก "ไอ้บ้าโอคามุระ!!!"
"หว่าๆ ฟุคุอิไฟลุกแล้วน่อ" หลิวถอยห่างเล็กน้อยเมื่อฟุคุอิทำท่าเหมือนอยากฆ่าคน "อย่าทำให้กัปตันหน้าคางถึงตายน่อ เดี๋ยวติดคุก"
"อย่างมันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า!" ฟุคุเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะเดินจากหลิวไปเพื่อจะไปตื้บเพื่อนตน
"...ดูท่าเผลอเอาไฟโยนใส่กัปตันแล้วแฮะ" หลิวหัวเราะกับตนเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามฟุคุอิไป...
...นี่คือการให้สัญญากันครั้งแรกของทั้งสอง...ซึ่งแลกมาด้วยรอยปูดบนหัวโอคามุระจากฝีมือฟุคุอินั้นเอง...
หลังจากวันที่ฟุคุอิกับโอคามุระจบการศึกษาไป คนที่ขึ้นมาเป็นกัปตันทีมแทนโอคามุระคือฮิมุโระ ส่วนคนที่มาเป็นรองกัปตันทีมแทนฟุคุอิคือหลิว...ซึ่งกัปตันและรองกัปตันรุ่นนี้ดูท่าจะวุ่นเป็นพิเศษเลย เนื่องจากทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันดันมีเรื่องปวดหัวมาให้ตลอดทุกวี่ทุกวัน
แต่ถึงกระนั้นฮิมุโระกับหลิวก็ยังรอดชีวิต (?) มาถึงยังวันที่พวกเขาจะจบการศึกษาเป็นรายต่อไปจนได้
"แง~~~~ มุโระจิน หลิวจินอย่าเพิ่งจบไปเลยน้าาาาา~~~~" เสียงงอแงปานเด็กที่ถูกส่งเข้าโรงเรียนครั้งแรกดังออกจากปากร่างสูงสีม่วง แขนยาวโอบกอดร่างเด็กหนุ่มตัวใหญ่ๆ สองคนได้อย่างสบายๆ
"โอ๋ๆ อย่าร้องสิอัตสึชิ...เดี๋ยวมาเยี่ยมบ่อยๆ น่า" ฮิมุโระยิ้มบางๆ ปานกำลังปลอบเด็กอยู่
"...รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองตอนงอแงไม่ให้ฟุคุอิจบไปเลยน่อ" หลิวบ่นขึ้นมาเบาๆ ด้วยสีหน้าเบี้ยวๆ เพราะรุ่นน้องผมม่วงของตนเริ่มกอดแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกตัวเองดังกร๊อบแล้ว
"รู้ตัวเหมือนกันนิ" ฟุคุอิที่มาแสดงความยินดีที่รุ่นน้องสองหน่อของตนเรียนจบกันสักที
"แต่ฉันว่าตอนนี้ดูหนักกว่านะ...อย่างน้อยฉันมั่นใจว่าไม่มีใครกอดจนแทบกระดูกหักแบบมุราซากิบาระแน่ล่ะ" โอคามุระมองรุ่นน้องที่กำลังจะเรียนจบชั้นม.ปลายของตนที่เริ่มตีแขนมุราซากิบาระเพราะหายใจไม่ออกกันแล้ว
"เออ ไม่เถียง..." ฟุคุอิมองคนที่กำลังจะโดนรัดตาย ก่อนที่จะหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า "...มุราซากิบาระ...นายอยากได้อุไมรสใหม่ไหม? เพิ่งวางแผงที่โตเกียวเมื่อวานนี้เองนะ"
"อยาก!" มุราซากิบาระตาเป็นประกายแล้วปล่อยมือจากคนที่ใกล้ตายในอ้อมแขนตนทันที
"ไง...ตายกันยัง?" โอคามุระมองเพื่อนตนที่กลายเป็นคนฝึกสัตว์ (?) เล็กน้อย ก่อนที่จะไปจิ้มๆ ร่างทั้งสองที่ทรุดลงนั่งกับพื้น
"ย...ยังอยู่ครับ" ฮิมุโระยิ่มแห้งๆ พลางตีหลังตนเองเบาๆ
"เกือบตายน่อ..." หลิวตอบอย่างตรงไปตรงมา...อูย~~~ คนหรืองูฟะ!? รัดซะ!
"เมื่อกี้เกือบ แต่อีกเดี๋ยวนายคงได้ตายจริงวะ..." ฟุคุอิที่กำลังแกล้งล่อมุราซากิบาระด้วยขนมชี้ไปยังกลุ่มควันที่ค่อยๆ คืบคลานมาใกล้ "...ดูท่าพวกสาวๆ อยากได้กระดุมหรืออะไรสักอย่างจากนายสองคนนะ"
"เหมือนฟุคุอิเมื่อปีก่อนน่ะนะ?" หลิวเริ่มหน้าซีด เพราะเขาเห็นที่ฟุคุอิโดนพวกผู้หญิงรุมเมื่อปีก่อนแล้ว...ยังกะหนังซอมบี้! เล่นโดนรุมทึ้งซะน่ากลัวว่าจะหายเข้ามุมมืดเลย!
"ถูก...แถมดูท่าจะมาเยอะว่าตอนฉันด้วยสิ" ฟุคุอิเอ่ยพลางโยนขนมให้มุราซากิบาระปานให้อาหารปลา "ถ้าให้แนะนำ...รีบเผ่นหรือหาที่ซ่อนเถอะ"
"ไม่บอกก็ทำอยู่แล้วครับ! / น่อ!" ฮิมุโระกับหลิวเอ่ยพร้อมกัน และพยายามหาที่ซ่อนทันที โดยหลิวมุดเข้าไปแอบในโรงยิม ส่วนฮิมุโระ...เอามุราซากิบาระนั้นแหละเป็นโล่กำบัง...
...ซึ่งดูท่าจะได้ผลอยู่บ้างเมื่อทุกคนมีมุราซากิบาระเป็นเป้าสายตามากกว่าฮิมุโระ ทำให้ฮิมุโระที่แอบอยู่ด้านหลัง...ที่จริงมุดเข้าไปในเสื้อเลยล่ะถูกมองข้ามไปอย่างง่ายดาย ส่วนหลิวนั้นไปหลบส่วนไหนก็ไม่ทราบรู้แค่ว่าดูจะยังไม่มีใครหาเจอ
จนกระทั่งเหล่าคนที่หมายรุมเอาของจากฮิมุโระกับหลิวเดินจากไป ฮิมุโระจึงมุดออกมาจากเสื้อมุราซากิบาระส่วนหลิวนั้น...ต้องโทรหาเอาเพราะไม่รู้ไปหลบที่ไหนถึงจะรู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวไปหลบอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดนั้นเอง
"ให้ตายสิ...พวกผู้หญิงนี่น่ากลัวจังน่อ" หลิวบ่นพลางพยายามแงะตัวเองออกมาจากที่ซ่อน "ฟุคุอิ...ช่วยหน่อย มันติดน่อ"
"นี่นายมุดเข้าไปได้ไงเนี่ย!?" ฟุคุอิจับมือหลิวและพยายามดึงอีกฝ่ายออกมา...แต่มันดันไม่ออกนี่สิ "แกยังอุตสาห์มุดเข้าไปในตู้เก็บของได้เนอะ! ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ นะเฟ้ย!"
"ไม่รู้น่อ" หลิวทำท่าหง่อยลงทันที "ช่วยอั๊วออกไปหน่อยสิ...อั๊วไม่อยากกลายเป็นผีเฝ้าตู้นะ"
"ถึงแกอยากเป็นฉันก็ไม่ปล่อยแกขึ้นอืดในตู้หรอก!" ฟุคุอิเอริ่มยกเท้าดันขอบตู้ไว้
"โอ๊ยๆ! ฟุคุอิเบา! มันเจ็บนะ!" หลิวน้ำตาซึมเล็กน้อยเมื่อฟุคุอิดึงแขนตนอย่างไม่มีอ้อมแรงเลย
"ดูท่าจะติดแน่กว่าที่คิดนะ..." ฟุคุอิหยุดดึงแขนอีกฝ่ายก่อนที่มันจะหลุดติดมือตนมา
"ลองเอาอะไรมาแยกชิ้นส่วนตู้ไหมครับ?" ฮิมุโระลองเสนอดู
"ไอ้ตู้นี้ไม่มีทาง...ไอ้นี้มันเป็นแบบอัดจากโรงงานเลย แยกชิ้นส่วนไม่ได้หรอก" ฟุคุอิส่ายหน้าเล็กน้อย
"ลองเอาน้ำมันหยอกไหม? อาจออก..." โอคามุระลองเสนอดูบ้าง
"มันคงออกหรอก...ดูจากตัวไอ้ตี๋นี่แล้วไม่น่าออกได้นะ" ฟุคุอิมองดูคนที่ติดในตู้...ดูยังไงก็คิดภาพไม่ออกเลยว่ามันเข้าไปได้ไง!
"งั้นตามมาซาโกะจินมาสิ...รับรองออกได้แน่" มุราซากิบาระเอ่ยเสียงยาน "มาซาโกะจินอาจหั่นตู้หรือไม่ก็ตัวหลิวจินออกมาก็ได้"
"อย่าพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นสิน่อ!" หลิวเริ่มหน้าซีดเมื่อนึกภาพตาม
"...คิดภาพตามแล้วสยองแฮะ" ฟุคุอิเบ้หน้า
"คงไม่ขนาดนั้น...มั้ง" โอคามุระกลืนน้ำลายอย่างฝืนคอ
"แต่มันก็เป็นวิธีที่ดีเหมือนกันนะครับ..." ฮิมุโระยิ่มเหี้ยมนิดๆ เพราะรู้ว่าที่รุ่นน้องตนพูดแบบนี้นั้นต้องการอะไร "...เดี๋ยวฉันสวดไปให้นะหลิว"
"ไม่เอาน่อ!!!" หลิวแว๊ดลั่นพร้อมกับ...หลุดออกมาจากตู้จนได้ "นี่พวกลื้อกะฆ่าอั๊วหรือไง!!?"
"ไม่ตายหรอกน่า..." มุราซากิบาระหาวเล็กน้อย "...แล้วหลิวจินก็ออกมาได้แล้วนิ?"
"เอ๊ะ?" หลิวร้องอย่างเอ๋อน้อยๆ ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าตนหลุดออกจากตู้ได้แล้ว
"คืองี้หลิว...อัตสึชิกะให้นายตกใจหรือกลัวมากๆ เพื่อที่จะหลุดออกมาเองได้น่ะ เหมือนกับตอนนายตกใจจนหนีเข้าตู้นั้นไง" ฮิมุโระอธิบายด้วยรอยยิ้ม
"อ๋อ...เข้าใจล่ะ นายเลยใช้วิธีอ้างชื่อโค้ชสินะ?" โอคามุระพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แต่ถ้าโค้ชได้ยินเข้าล่ะก็พวกนายเป็นฝ่ายโดนแทนแน่" ฟุคุอิถอนหายใจเบาๆ
"ก็อย่าให้มาซาโกะจินรู้สิ" มุราซากิบาระเอ่ยพลางกอดฮิมุโระเล่น
"ยังไงก็ช่างเถอะ...พวกเรารีบออกจากโรงเรียนกันดีกว่า ยังไงเสียวันนี้ก็ไม่มีซ้อมอะไรกันนิ?" โอคามุระชี้ไปที่นาฬิกาที่บ่งบอกเวลาเลิกเรียน
"โอเค..." ทุกคนขานรับพร้อมกับแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน โดยที่มุราซากิบาระเกาะฮิมุโระไปตามปกติ โอคามุระไปทำธุระให้ทางบ้าน ส่วนฟุคุอิก็ถูกหลิวเกาะติดปานผีอาฆาต (?) ไป
"นายจะตามฉันทำไมเนี่ย?" ฟุคุอิถามขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มชาวจีนเดินตามตนมานานสองนาน
"อั๊วมาทวงสัญญาน่อ...ฟุคุอิอย่าทำเป็นลืมดิ" หลิวทำแก้มป่อง
"อ้าว? ก็เห็นไม่ว่าอะไรเลยคิดว่าลืมนิ ฉันเลยตามน้ำเลย" ฟุคุอิยักคิ้วอย่างกวนๆ ...คิดว่าเขาจะจำที่ตัวเองสัญญาไปไม่ได้หรือไง? "นายอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ? บอกก่อนนะถ้าไอ้ที่อยากได้มันแพงไปฉันหามาไม่ได้นะ"
"ไม่ต้องห่วงไม่เสียเงินในกระเป๋าฟุคุอิแน่..." หลิวจับมือฟุคุอิไว้ก่อนที่จะเอื้อยเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมา "...รางวัลของอั๊ว...อั๊วขอฟุคุอินะ!"
"ห๊า!?" ฟุคุอิหลุดเหวอทันทีที่ได้ยินคำขอของอีกฝ่าย
"อั๊วชอบฟุคุอิน่อ! คบกับอั๊วเถอะนะ!!!" หลิวเอ่ยด้วยใบหน้าแดงแจ๋
"ก...แกบ้าไปแล้วหรือไงฟะ!? ไอ้ตี๋บ้า!!!" ฟุคุอิสวนกลับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำไม่ต่างกัน
"ถึงอั๊วบ้าก็บ้ารักน่อ!" หลิวเอ่ยพลางมองฟุคุอิตาแป๋ว
"อย่ามาเล่นลิเกแบบนี้สิวะ!" ฟุคุอิแว๊ดใส่
"ไม่รู้ไม่ชี้..." หลิวบีบมือฟุคุอิแน่น "...คำตอบของฟุคุอิล่ะ? ตกลงไหม? ถ้าไม่ชอบลื้อลืมที่อั๊วพูดก็ได้นะ อั๊วแค่มีฟุคุอิข้างๆ ก็พอแล้ว...นะ"
"อ...อึก..." ฟุคุอิสะอึกเล็กน้อยเมื่อเจอสายตาจริงจังอย่างที่นานๆ ครั้งเห็นของอีกฝ่ายเข้า "...ค...คบแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะเฟ้ย!!! ไอ้บ้า!!!"
"ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน!!!" หลิวโดดกอดฟุคุอิทันทีเมื่อได้คำตอบ "รักฟุคุอิที่สุดเลย!!!"
"เออ! รู้แล้ว!!! อย่าตะโกนดิวะ!!! นี่มันกลางเมืองนะเว้ย!!!" ฟุคุอิดันหน้าอีกฝ่าย
"ไม่สนหรอกน่อ!" หลิวยกตัวฟุคุอิเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาราวเด็กๆ
"แกไม่สนแต่ฉันสนโว้ย!!! แล้วปล่อยฉันลงเลยนะ!" ฟุคุอิแว๊ดใส่ตามปกติ
"ฮาๆ เจ็บนะ!" หลิวบ่นเล็กน้อยเมื่อถูกดึงแก้ม
"ก็ปล่อยฉันลงสักทีสิ!" ฟุคุอิตอนนี้อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว!
"ไม่สนน่อ~~~" หลิวยิ้มร่าพร้อมอุ้มตัวฟุคุอิวิ่งไปยัง...ทางลัดไปบ้านฟุคุอินั้นแหละ "เดี๋ยวอั๊วจะไปสู่ขอลื้อเผื่อเลยน่อ~~~"
"ข้ามขั้นไกลไปแล้วเฟ้ย!!! หลิว!!! อย่าพูดแบบนั้นกับที่บ้านฉันเชียวนะ!!!" ฟุคุอิโวยลั่น ก่อนที่จะตามด้วยเสียงเริงร่าของหลิวสลับกันไปมา...
...และนี่คือรักแรกของหลิวกับฟุคุอิ...
...รักแรกและรักเดียว...
...ตลอดไป...
End
อาจงงๆ กันหน่อยนะ
พอดีคิดไปคิดมาแล้วมันได้แบบนี้น่ะ ^^
Cr.https://otakurepublic.com/product/doujinshi/kuroko_no_basuke/product_page_378825.html
ความคิดเห็น