คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #142 : [MibuMayu] HBD Mayuzumi
Title : HBD Mayuzumi
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Mibuchi x Mayuzumi
Notes : ฟิควันเกิดมายุสุมิย้อนหลังจ้า!!!
................................................................
HBD Mayuzumi
ในเช้าที่เฆมหมอกดูอึมครึมกว่าปกติจนดูเหมือนฝนจะตกทั้งๆ ที่อยู่นอกฤดู ภายในโรงยิมอันใหญ่โตซึ่งเป็นพื้นที่ของชมรมบาสโรงเรียนราคุซัน เหล่าเด็กหนุ่มม.ปลายทั้งหลายยังคงซ้อมบาสกันตามปกติ...ถ้าดูโดยรวมก็ถือว่าปกติดี เว้นเพียง...
...เด็กหนุ่มสองหน่อที่เพิ่งซ้อมแข่งระหว่างคนในทีมตนกันเสร็จเท่านั้น
"มายุซัง...โกรธอะไรฉันอ่ะ?" เสียงถามดังขึ้นมาเบาๆ จากเด็กหนุ่มผมดำหน้าสวยผู้เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับฉายาราชันไร้มงกุฏ
"โกรธอะไร? นายคิดไปเองมั้ง?" เด็กหนุ่มผมเงินที่ยามนี้ถูกคนหน้าสวยเกาะไว้เอ่ยด้วยใบหน้าตายสนิก ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา
"โกหก...ถ้าไม่มีทำไมวันนี้ไม่ยอมส่งลูกให้ฉันอ่ะ?" มิบุจิ เรโอะอ้อนคนผมเงินซึ่งเป็นคนรักของตนสุดฤทธิ์
"ไม่มีอะไร แค่เห็นว่าส่งให้ฮายามะมันง่ายกว่าแค่นั้นแหละ" มายุสุมิ จิฮิโระเบ้หน้าเล็กน้อย
"ทั้งๆ ที่โคทาโร่จังโดนคนบล็อกอยู่ตั้งห้าคนทั้งๆ ที่ฉันโดนบล็อกแค่คนเดียวเนี่ยนะ?" มิบุจิส่งสีหน้าแบบไม่เชื่อเด็ดขาดไปให้
"..." มายุสุมินิ่งเงียบไปเมื่อโดนถามกลับเช่นนี้
"มายุซัง...ตกลงโกรธฉันเรื่องอะไรอ่ะ?" มิบุจิจ้องคนผมเงินอย่างจับผิด...นี่เขาทำอะไรผิดถึงโดนงอนเนี่ย!? บอกกันดีๆ สิ! อย่าเอาแต่เงียบดิ! มันใจแป่วนะ!
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้โกรธนาย" มายุสุมิสะบับหน้าหนีคนหน้าสวย
"มายุซัง..." มิบุจิพยายามทำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสาร แม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายงอนอะไรตนก็ตาม...แต่ว่า...
"เฮ้! เรโอะ!" ...ดันถูกคนร่างใหญ่ปานคิงคอง (?) ที่เดินเข้ามาหาเรียกเอาไว้เสียก่อนที่จะทันพูดอะไรกับคนผมเงินมากกว่านี้
"มีอะไรเอย์จัง? ทำอะไรพังอีกหรือไง?" มิบุจิละสายตาคนผมเงินมายังเพื่อนตนเองอย่างเคยชิน
"คราวนี้ฉันเปล่านะ ไอ้นี่ต่างหาก..." เด็กหนุ่มผิวเข้มที่มีหัวเป็นลูกสนุ๊กเกอร์ (เลิกว่าฉันสักวิเถอะ! // เนบุยะ) หิ้วเด็กหนุ่มผมสีคาราเมลที่กำลังทำหน้าสำนึกผิดยื่นให้มิบุจิดู "...มันไปรื้อของในห้องเก็บข้อมูลของชมรมเล่นน่ะ"
"ไม่ได้รื้อเล่นซะหน่อย! เข้าไปไล่จับผีเสื้อแล้วชนชั้นล้มเอง!" คนโดนหิ้วอยู่โวยขึ้นมา...และไม่กี่วิต่อมาก็โดนคนผมดำสับกลางหัวเต็มๆ "อ่ะจ๊าก! ตีกันทำไมอ่ะพี่เรโอะ!?"
"ก็ใครก่อเรื่องแล้วยังเถียงอีกล่ะ!? แถมเถียงผิดเรื่องอีกต่างหาก!" มิบุจิแยกเขี้ยวปานยักษาลงมาสถิต "และที่สำคัญ...นี่อายุเท่าไหร่แล้วห๊า!? ถึงไปไล่จับผีเสื้อจนไปทำลายข้าวของเนี่ย!?"
...ถ้าแค่จับมาโชว์จะไม่ว่าเลย!...
"ก็...ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ..." ฮายามะ โคทาโร่ผู้เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดหูลู่ (?) ลง
"ไม่ได้ตั้งใจแต่ก็เล่นทำเอาข้าวของเสียหายนะย่ะ! แล้วนี่ไปเก็บหรือยังเนี่ย!?" มิบุจินับวันยิ่งอดคิดไม่ได้ว่า...ชาติก่อนเป็นอะไรถึงได้ช่างก่อเรื่องขนาดนี้เนี่ย!?
"ยังและไม่รู้อะไรเก็บตรงไหนถึงมาตามนายเนี่ย" เนบุยะ เอย์คิจิเอ่ย
"เฮ้อ..." มิบุจิคุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน "...เออๆ เดี๋ยวไปช่วยจัดการให้ แต่ตอนนี้ฉันขอคุยกับมายุซังต่อก่อนนะ"
"มายุสุมิซัง? ไหนล่ะ?" เนบุยะถามขึ้นมาอย่างงงๆ
"ก็อยู่...เฮ้ย! หายไปไหนแล้ว!?" มิบุจิถึงกับแว๊ดลั่นเมื่อพบว่าในตอนนี้ไร้ร่างของรุ่นพี่หนุ่มผมเงินที่ตนคุยด้วยก่อนหน้านี้เสียแล้ว "โอ๊ย! นี่ถึงกับหนี...ตกลงมายุซังงอนอะไรเนี่ย!?"
...ปกติต่อให้เขาไปสนใจเรื่องอื่นหรืออะไรก็ตามมายุซังก็จะรอจนกว่าเขาจะจัดการทุกอย่างเสร็จทุกครั้งนะ! ไม่เคยมีครั้งไหนแว๊บหนีออกไปแบบนี้เลย!!! โว้ย!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลยไหงวันนี้มาโกรธเขาเนี่ย!?...
"หื้อ? โดนคุณคิ้วบางงอนเหรอ?" ฮายามะเอียงคอนิดๆ "ไปก่อเรื่องอะไรมาเหรอครับพี่เรโอะ? หรือว่า...พี่เรโอะเผลอไปเกาะใครมากไปเข้า?"
"ฉันไม่ใช่นายนะโคทาโร่จัง! และนี่โดนโกรธโดนงอนเรื่องอะไรยังไม่รู้เลย!" มิบุจิทำหน้ามุ่ย "เมื่อวานก็ยังไม่เห็นมีอะไรเลย"
"อื้อ นั้นสิ...เห็นเมื่อวานนายกับมายุสุมิซังยังหยอดล้อกันเล่นอยู่เลย" เนบุยะเองก็จำว่าเมื่อวานคนผมเงินยังดูปกติดีอยู่ แถมไม่มีเรื่องอะไรที่น่าจะทำให้คนผมเงินโกรธเพื่อนเขาได้ด้วย "เมื่อวานนายคุยอะไรกับมายุสุมิซังบ้างล่ะ? นายอาจพูดอะไรไม่ถูกหูมายุสุมิซังเข้าก็ได้"
"นอกจากคุยกันและแหย่เล่นตามปกติก็ไม่มีนะ อ๊ะ! จะว่าไป..." มิบุจิทำหน้าเหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ "...เมื่อวานมายุซังถามว่าวันนี้ตอนเย็นฉันว่างไหมน่ะ แต่ฉันตอบกลับไปว่าไม่ว่างเพราะต้องไปติวข้อสอบที่อาจารย์เขาจะเก็บคะแนนในสัปดาห์หน้าให้โคทาโร่จังน่ะ"
"...หรือว่าคุณคิ้วบางโกรธพี่เรโอะเรื่องนี้?" ดวงตาสีเขียวเข้มมองคนผมดำตาแป๋วราวลูกหมา
"ไม่มั้ง" เนบุยะส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย
"นั้นสิ มายุซังไม่โกรธเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง?" มิบุจิเองก็ไม่คิดว่าจะโดนคนรักตนเองโกรธเรื่องแบบนี้เช่นกัน เนื่องจากอีกฝ่ายก็รู้ว่าเพื่อนผมสีคาราเมลของตนนั้น...ทำคะแนนสอบได้ห่วยแตกขนาดไหน
"แต่ฉันว่าคงเรื่องนี้ล่ะนะ..." เสียงทุ้มๆ ที่อยู่ๆ ดังขึ้นมาทำให้อดีตราชันไร้มงกุฏทั้งสามสะดุ้งโหยง ก่อนที่จะพากันไปหลบหลังมิบุจิด้วยความเร็วแสง "...พวกนายเป็นอะไรกันน่ะ?"
"ก็ตกใจเซย์จังนั้นแหละ! โผล่มาตอนไหนเนี่ย!?" มิบุจิมองคนผมแดง...จะว่ามองข้ามเพราะจืดจางแบบคนผมเงินก็ไม่ใช่เล่นเด่นซะเดินไปทางไหนใครก็เห็นแบบนี้เนี่ย! แล้วนี่มาตอนไหนถึงไม่เห็นผมแดงๆ ของใครเดินเข้ามากัน!?
"ฉันเดินตามหลังเอย์คิจิมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะเอย์คิจิตัวใหญ่กว่าฉันมากแถมมีโคทาโร่ถูกหิ้วมาอีกคนเลยบังฉันมิดน่ะ ส่วนที่โคทาโร่ไม่ทันเห็นฉันเพราะมัวแต่โวยวายนั้นแหละ" อาคาชิ เซย์จูโร่ผู้เป็นตัวจริงปีหนึ่งเพียงคนเดียวในทีมตัวจริงและเป็นกัปตันทีมของทีมบาสราคุซังเอ่ย
"โอเค...เข้าใจล่ะ..." มิบุจิถอนหายใจออกมาเบาๆ "...แล้วที่เซย์จังบอกว่ามายุซังโกรธฉันเพราะเรื่องที่ฉันไม่ว่างวันนี้เนี่ย...ทำไมคิดงั้นล่ะ? ปกติมายุซังไม่น่ามาโกรธอะไรกับเรื่องแค่นี้นิ?"
"ถ้าเป็นวันอื่นจิฮิโระอาจไม่คิดอะไร แต่เพราะเป็นวันนี้ก็เลย..." อาคาชิส่งสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้ผู้เป็นรองกัปตันทีมของตน
"เอ๊ะ? วันนี้ทำไมเหรอ?" มิบุจิเอียงคอเล็กน้อย...วันนี้มันมีอะไรล่ะเนี่ย?
"นี่นายไม่รู้จริงๆ?" อาคาชิกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย...
...น่าสนุกแล้วงานนี้...ปกติไม่ค่อยได้เห็นเรโอะหลุดเอ๋อแบบนี้นะเนี่ย...
"ถ้ารู้แล้วจะถามไหมล่ะเซย์จัง?" มิบุจิสวนกลับไปแบบไม่กลัวกรรไกรบิน (?) เนื่องจากกำลังกลุ้มเรื่องอื่นอยู่
"หึๆ ...ไม่นึกเลยว่าอย่างนายจะลืมเรื่องง่ายๆ แบบนี้ได้..." อาคาชิส่ายหน้าไปมา "...เอาเป็นว่าฉันใบ้ให้หน่อยแล้วกัน เพราะเรื่องนี้นายรู้เองน่าจะดีกว่าฉันเป็นคนบอกนะ...วันนี้วันที่เท่าไหร่?"
"ห๊า? ถามอะไรเนี่ย? ก็วันที่ 1 มีนาคมไง" มิบุจิตอบกลับไปอย่างไม่เข้าใจนัก "แล้ววันนี้เป็นวันอะไรเหรอ?"
"ไม่รู้ตัวจริงๆ สินะ..." อาคาชิหัวเราะขึ้นมาเบาๆ "...ไม่คิดว่านายจะมีบื้อแบบนี้ด้วย งั้นจะใบ้ให้อีกข้อแล้วกัน...คำใบ้คือให้นายไปดูข้อมูลของมายุสุมิซังระหว่างเก็บข้าวของที่โคทาโร่ทำเละไว้แล้วกัน"
"ข้อมูล? นี่ตกลงนายตั้งใจจะให้เรโอะทำอะไรเนี่ยอาคาชิ?" เนบุยะที่ฟังคำพูดที่ดูไม่กระจ่างชัดนักของคนผมแดงขมวดคิ้วเป็นปม
"ก็อย่างที่บอกไป...ถ้าใบ้ขนาดนี้แล้วเรโอะยังไม่ทำตามหรือรู้เรื่องล่ะก็ ก็ถือว่าทำตัวเองแล้วกัน..." อาคาชิยักไหล่เล็กน้อยพลางมองนาฬิกา "...ตอนนี้ฉันขอไปประชุมของคณะกรรมการนักเรียนก่อนล่ะ อ๋อ และวันนี้ไม่มีเรียนภาคเช้านะ เพราะกรรมการนักเรียนกับคณะอาจารย์วันนี้ต่างร่วมประชุมกันครึ่งวัน...และถ้าจะพยายามหาทางง้อล่ะก็ดำเนินการอย่าให้เกินวันนี้ด้วยไม่งั้นมีแววโดนงอนยาวแน่"
"พูดแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย!? เดี๋ยว! เซย์จัง!" มิบุจิที่ตามสิ่งที่กัปตันทีมตนพูดไม่ทันพยายามรั้งตัวคนผมแดงไว้ แต่...ไม่ทัน อาคาชิได้ก้าวฉับๆ เดินออกห่างโดยไม่สนใจเสียงของมิบุจิไปเสียแล้ว
"...เรโอะ...นายจะทำตามที่อาคาชิบอกไหม?" เนบุยะที่เห็นคนผมแดงไม่คิดสนใจพวกตนแล้วเอ่ยถามขึ้น
"ทำสิ...ทำแน่นอน..." มิบุจิเริ่มก้าวเดินไปทางห้องเก็บข้อมูล "...ก็ที่เซย์จังบอกมันเคยพลาดที่ไหนล่ะ? ถ้าไปรื้อข้อมูลมายุซังตามที่เซย์จังบอกอาจจะได้อะไรก็ได้"
"โคทาโร่จัง...ถามหน่อยเถอะว่าตกลงเนี่ยแค่ชนชั้นชนตู้ล้มแน่เหรอ!?" เสียงแว๊ดลั่นดังออกมาจากเด็กหนุ่มผมดำเมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องที่ใช่เก็บข้อมูลต่างๆ ของชมรมที่ตนสังกัดอยู่แล้ว...พบว่าสภาพไม่ต่างจากโดนระเบิดลงเลย!!! "ถ้าบอกว่ามารื้อหาแมลงหรือตัวอะไรยังน่าเชื่อกว่าอีกนะ! ไอ้สภาพแบบนี้เนี่ย!!! ทำอีท่าไหนถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้กันห๊า!? เฮ้! ไม่ต้องไปหลบหลังเอย์จังเลยนะโคทาโร่จัง!!!"
"จะไม่ให้หลบได้ไงล่ะ!? ก็พี่เรโอะเล่นทำหน้ายังกับยักษ์แหน่ะ!" เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลโวยพร้อมใช้เพื่อนร่างใหญ่ของตนเป็นบังเกอร์
"เฮ้ๆ อย่าหลบหลังฉันเซ่..." เนบุยะกรอดตาไปมา พลางพยายามใช้สมองน้อยๆ ของตนคิดหาทางไม่ให้เพื่อนผู้สาวแตก (?) จะโยนอะไรมาใส่คนผมสีคาราเมลด้านหลังตนโดยไม่สนว่าจะโดนใครบ้างเข้า "...เรโอะฉันว่าอย่ามามัวสนใจเจ้านี่เลย...เรามาช่วยเก็บของหรือไม่ก็ไปหาข้อมูลของมายุสุมิซังตามที่อาคาชิบอกเถอะ"
"...เฮ้อ...เอางั้นก็ดีเหมือนกัน" มิบุจิถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะหันไปเก็บข้าวของพลางหาข้อมูลของคนผมเงินแทนที่จะอาฆาตเพื่อนของตัวเอง...
...และจากนั้นทั้งสามก็เริ่มลงมือเก็บข้าวของกันไปเรื่อยๆ พลางหาข้อมูลที่กัปตันหัวแดงให้มาลองหาดูไปด้วย แต่...เมื่อเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงความหงุดหงิดในตัวเด็กหนุ่มทั้งสามก็เริ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ เนื่องจากแม้จะเก็บห้องจนแทบจะเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วก็ยังหาข้อมูลที่ต้องการไม่เจอเลย!
"ให้ตายสิ...ไอ้ข้อมูลบ้านั้นจืดจางจนมองไม่เห็นตามตัวเจ้าของหรือไงวะเนี่ย!?" เนบุยะสบลออกมาอย่างหงุดหงิด
"นั้นดิ...หาข้อมูลของคุณคิ้วบางไม่เจอเลยอ่ะ" ฮายามะละลาย (?) ไปกองอยู่กับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน
"เอ้าๆ อย่าบ่น...มาช่วยกันหาต่อเลย!" มิบุจิค้อนใส่คนที่เรามอู้งานทั้งสอง
"โอ๊ย! ก็มันเหนื่อยแล้วอ่ะพี่เรโอะ!" ฮายามะร้องโอดครวญ "แค่เก็บห้องก็เหนื่อยแล้วนะ นี่ยังต้องมาหาเอกสารข้อมูลของคุณคิ้วบางที่ไม่รู้ไปอยู่ส่วนไหนของห้องอีก"
"นั่นสิ~~~" เนบุยะลากเสียงยาว
"ไม่ฟังคำค้านย้ะ!" มิบุจิแยกเขี้ยวใส่เพื่อนทั้งสองหน่อของตน "มาช่วยกันต่อซะดีๆ ...ถ้ายอมช่วยมีรางวัลให้นะ"
...ช่วยไม่ได้แฮะ...ถ้าสองคนนี้ไม่ช่วยเขาคงหาข้อมูลของมายุซังไม่เจอแหง ดั่งนั้นคงต้องมีตัวล่อหน่อยแล้ว...
"รางวัล?" เนบุยะทวนอย่างงุนงง เช่นเดียวกับฮายามะที่เริ่มลุกขึ้นมานั่ง
"ใช่..." มิบุจิเอ่ยพลางหยิบมือถืออกมากดและโชว์รูปในมือถือให้ดู "...รางวัลคือ...รูปมิยาจิซังกับยูจังตอนไปเที่ยวน้ำพุร้อนกับพวกชูโตกุล่ะ"
"ว้าว!" ฮายามะตาวาวของมาเมื่อเห็นภาพในมือถืออีกฝ่าย ขณะที่เนบุยะเริ่มหน้าแดงขึ้นมา...เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เพื่อนตนให้ดูคือรูปที่เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งสองคนกำลังนั่งแช่ในบ่อน้ำพุร้อนซึ่งดูแล้วเซ็กซี่ดีแท้!
"น...นายไปเอามาจากไหนเนี่ย!?" เนบุยะที่เริ่มตั้งสติได้ถาม
"ทาคาโอะจังส่งมาให้จ้า" มิบุจิยิ้มร่า "แถมมีหลายรูปด้วยนะ...สนหรือเปล่า?"
"สน!" เด็กหนุ่มทั้งสองขานรับทันที
"งั้นมาหากันต่อเถอะ" มิบุจิเอ่ย
"อื้อ!" เด็กหนุ่มทั้งสองตอบก่อนที่จะไปช่วยมิบุจิด้วยความเร็วแสง
"เฮ้อ...ต้องเอาแฟนเจ้าพวกนี่มาล่อสิน่า" มิบุจิส่ายหน้าอย่างปลงๆ ก่อนที่จะเริ่มค้นหาสิ่งที่ต้องการต่อ...จนกระทั่งผ่านไปสามสิบนาทีก็...
"พี่เรโอะ! เจอแล้วฮ๊าฟ!" ...มีคนเจอในสิ่งที่มิบุจิหามาตั้งนานเสียที "เจอแล้วอย่าลืมสัญญานะครับ!"
"เออๆ รู้แล้วน่า..." มิบุจิโยนโทรศัพท์มือถือของตนให้คนผมสีคาราเมล เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายโยนแฟ้มข้อมูลมาให้ "...อยากได้รูปไหนก็กดส่งไปเองแล้วกัน"
"รับทราบฮ๊าฟ!" ฮายามะขานรับก่อนที่จะเอามือถือของมิบุจิไปกดเล่นอย่างสนุกสนานกับเนบุยะ ขณะที่มิบุจิเริ่มเปิดข้อมูลของคนรักตนเองดูอย่างช้าๆ
"อื้อ...ข้อมูลส่วนใหญ่ก็เป็นที่รู้หมดแล้วนี่นา..." มิบุจิบ่นขึ้นมาเบาๆ ขณะที่เแดดูข้อมูลต่างๆ ไปเรื่อยๆ ...ข้อมูลส่วนใหญ่ที่ถูกบันทึกไว้เป็นข้อมูลที่ดูธรรมดาและไม่มีอะไรโดดเด่นนัก ซึ่งต่างจากชาวบ้านที่มักจะมีอะไรเด่นสักอย่างสองอย่าง แต่นี่ก็คงถือเป็นจุดเด่นหนึ่งของคนผมเงินได้ล่ะมั้ง "...ถ้าจำไม่ผิดเซย์จังบอกว่าเป็นเรื่องง่ายๆ? เรื่องง่ายๆ งั้นเหรอ? ถ้างั้นลองดูพวกข้อมูลเบื้องต้นดีกว่า...อ...อา! ซวยแล้วไง!!! นี่มัน!?"
"เฮ้ๆ! เป็นอะไรไปเรโอะ!?" เนบุยะที่เพิ่งส่งรูปเข้ามือถือตนเองเสร็จและกำลังจะเอามือถือมาคืนเพื่อนหน้าสวยของตนถึงกับสะดุ้งโหยงกับเสียงสะท้านโลกาของอีกฝ่าย
"แย่แล้วเอย์จัง! นี่ฉันทำพลาดครั้งใหญ่เลย! โอ้ย! นี่ทำไมฉันไม่รู้ให้มันเร็วกว่านี้เนี่ย!?" มิบุจิเขย่าตัวเนบุยะแบบคนที่เรียกได้ว่า...คลั่งไปแล้ว
"ด...เดี๋ยวก่อนพี่เรโอะ! ใจเย็นๆ ก่อน! เอย์จังเขาจะตายแล้วนะ!" ฮายามะที่รีบห้ามมิบุจิก่อนที่จะฆาตกรรมคนเข้า
"เอย์จังไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า!" มิบุจิเถียงกลับพร้อมหยุดเขย่าเนบุยะทันที
"ต...แต่ก็เกือบนะ" เนบุยะคุมหัวตนอย่างมึนงงไปหมด เจ้าตัวสะบับหัวให้สติเข้าที่เข้าทางเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมายังคนที่เกือบทำตนเวียนหัวตาย (?) "แล้วนี่นายอยู่ๆ เป็นบ้าอะไรกัน?"
"นั่นสิ หรือว่า...เรื่องคุณคิ้วบาง?" ฮายามะเอียงคอน้อยๆ อย่างสงสัย
"ก็ใช่น่ะสิ" มิบุจิทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก "ให้ตายเถอะ...เพราะแบบนี้สินะมายุซังถึงโกรธฉันเนี่ย? ทำพลาดอย่างบื้อแบบที่เซย์จังบอกเลย"
"เออ...นี่นายพูดอะไรกัน? อธิบายหน่อยสิ" เนบุยะที่เห็นว่าเพื่อนของตนกำลังจะเฉาตายเอ่ยถามขึ้นมา
"ก็..." มิบุจิมองหน้าคนถามก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ "...ฉันรู้สาเหตุที่มายุซังโกรธฉันแล้วล่ะ และสาเหคุนี่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองซื่อบื้อมากเลย"
"หื้อ? สาเหตุอะไรล่ะ? หรือว่า...วันนี้เป็นวันเกิดคุณคิ้วบางแล้วพี่เรโอะไม่รู้?" ฮายามะลองเดามัวๆ ดู แต่...
"อื้อ" ...ดันถูกซะงั้น
"นายลืมวันเกิดมายุสุมิซังเลยโดนงอนสินะ?" เนบุยะพยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะเคยโดนแฟนงอนเรื่องนี้เหมือนกัน
"ฉันว่าคงเพราะฉันดันไปปฏิเสธคำชวนของมายุซังเมื่อวานด้วยแหละ ไม่งั้นมายุซังคงไม่งอนฉันมากขนาดนี้หรอก" มิบุจิเอ่ยเสียงแผ่ว...ที่จริงถ้าเกิดเขาแค่ไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดมายุซังเฉยๆ ก็คงแค่โดนมายุซังพูดแดกดันเท่านั้น แต่ดันมีเรื่องเมื่อวานอีกเลยกลายเป็นโดนงอนหนักเลยเขา "แบบนี้จะง้อยังไงดีเนี่ย?"
"ลองเกาะลองอ้อนคุณคิ้วบางดูไหมครับ? คุณคิ้วบางก็ซึนๆ แบบมิยาจิซังน่าจะได้ผลนะ" ฮายามะลองเสนอดูตามประสาคนที่โดนแฟนงอนบ่อยที่สุดในกลุ่ม (?)
"อาจจะ แต่ถ้าจะทำแบบนั้นก็มีปัญหาอยู่นะ..." มิบุจิเอ่ย "...คือฉันจะหาตัวมายุซังเจอยังไงยังไม่รู้เลย ถ้าให้เดาปานนี้มายุซังคงหาทางหลบหน้าฉันแหง"
"จะว่าไปก็จริง...มายุสุมิซังยิ่งจืดจางอยู่" เนบุยะเกาหัวตัวเองนิดๆ "และถึงฉันกับโคทาโร่ไปตามหาก็คงไม่เจอแหง เพราะคงคิดว่าโดนนายใช้ให้ไปตามหาแน่ๆ"
"งั้นเราไปหาตัวช่วยไหม? ให้มาช่วยแล้วมาจัดงานปาตี้ให้คุณคิ้วบางกัน จะได้หาตัวคุณคิ้วบางเจอแถมยังอารมณ์เย็นลงจนยอมมาคุยกับพี่เรโอะด้วย" ฮายามะเสนอความเห็นที่คิดว่าน่าจะดีสุดออกมา
"..." มิบุจิกับเนบุยะหันขวับมามองที่คนผมสีคาราเมลอย่างพร้อมเพรียง
"อ...เออ ความคิดนี่ไม่ดีเหรอ?" ฮายามะออกอาการเหงื่อแตกนิดๆ เมื่อโดนเพื่อนทั้งสองของตนจ้อง
"เปล่าหรอก ความคิดนี่ถือว่าดีมากแต่..." มิบุจิจ้องมองที่คนผมสีคาราเมลก่อนที่จะเอามือทาบบนหน้าผากอีกฝ่าย "...แน่ใจนะว่าไม่ได้ไข้ขึ้นน่ะโคทาโร่จัง?"
"นั้นสิ...ดูเป็นผู้เป็นคนกว่าปกติชอบกล..." เนบุยะเบ้หน้านิดๆ "...หรือว่าตอนที่เก็บของกันเมื่อกี้ล้มหัวฟาดพื้นมาเนี่ย?"
"ไหงว่างั้นอ่ะ!? พี่เรโอะ! เอย์จัง! ฉันปกติดีนะ!!!" ฮายามะทำหน้ามุ่ย
"โวยแบบนี้...แสดงว่ายังปกติ" มิบุจิถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก
"ฟู่...โชคดีที่นายยังไม่เพี้ยนไปไม่งั้นฉันไม่รู้จะอธิบายมิยาจิซังยังไงเลย" เนบุยะถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกคน
"พูดแบบนี้หาเรื่องใช่ไหมเนี่ยเอย์จัง?" ฮายามะแยกเขี้ยวใส่คนร่างใหญ่ "เดี๋ยวก็ฟ้องยูจังว่าเอย์จัง..."
"เฮ้ยๆ! อย่าฟ้องอะไรยูยะเชียวนะเฟ้ย!" เนบุยะรียเอ่ยห้ามก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยค "ไม่งั้นฉันก็จะฟ้องมิยาจิซังเหมือนกันว่านายก่อเรื่อง!"
"อย่าเชียวนะ!" ฮายามะโดดเกาะเนบุยะทันที "ไม่ฟ้องยูจังแล้ว! เอย์จังก็ห้ามฟ้องมิยาจิซังนะ!"
"เออๆ! รู้แล้วๆ! เลิกรัดคอฉันสักที! และอย่าคิดปีนไปบนหัวฉันด้วย!" เนบุยะเอ่ยอย่างอ่อนใจกับเพื่อนผมสีคาราเมลของตนที่มักทำตัวไม่ต่างกับเด็กๆ
"เอ้าๆ เลิกทะเลาะกันก่อนทั้งสองคน...ตอนนี้มาช่วยฉันกันก่อน" มิบุจิเอ่ยขึ้นมาขัดการละเล่น (?) ของเพื่อนตนทั้งสอง
"โอเค ก็ได้" เด็กหนุ่มทั้งสองพยักหน้ารับก่อนที่จะลอย (?) มาหามิบุจิ "งั้นเชิญบอกแผนมาเลย ถ้าทำได้เดี๋ยวช่วยเต็มที่เลย"
"แผนก็ไม่มีอะไรมาก เอาตามที่โคทาโร่จังบอกนั้นแหละ" มิบุจิเอ่ย "ส่วนตัวช่วยนั้นเอาเป็น..."
...บ้าเอ้ย!!!...
...บ้าที่สุด!!!...
...ไอ้บ้ามิบุจิ!!!...
...ทำไมกัน!?...
...ทำไมฉันต้องมาคิดมากเพราะนายด้วยเนี่ย!!!...
เสียงความคิดอันเต็มไปด้วยความฉุดเฉียวดังก้องไปมาในหัวของเด็กหนุ่มผมเงิน ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมฉายแววหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน
"เฮ้...นายเป็นอะไรของนายเนี่ยมายุสุมิ? หน้าบูดยังกับคนโดนหวยกินแหน่ะ" เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยถามเด็กหนุ่มผมเงินที่บัดนี้นั่งกอดอกหน้าบึงตึงที่โต๊ะเรียนของตนซึ่งอยู่ตรงข้างประตูทางออกพอดีอย่างที่ยากจะได้เห็น...ก็ปกติถ้าหมอนี่ไม่นั่งอ่านหนังสือก็มักแว่บหายไปเสียดื้อๆ มากกว่าเห็นเป็นตัวเป็นตน (?) แบบนี้
"...เรื่องของฉันน่าฮิงุจิ" มายุสุมิเอ่ยตอบอย่างห้วนๆ บ่งบอกถึงอารมณ์เจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
"นี่นายอารมณ์เสียอะไรของนายเนี่ย..." ฮิงุจิผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการทีมบาสของราคุซันส่ายหน้าไปมาอย่างปลงๆ กับเพื่อนร่วมชั้นของตนก่อนที่เอากล่องใบน้อยสีฟ้าใสเคาะหัวสีเงินของอีกฝ่ายเบาๆ "...วันนี้วันเกิดนายแท้ๆ ทำตัวให้ร่าเริงหน่อยไม่ได้หรือไงห๊า?"
"ขอบใจ..." มายุสุมิรับกล่องของขวัญมา "...แล้วนายรู้ด้วยเหรอว่าวันนี้วันเกิดฉัน?"
"รู้น่ะสิ" ฮิงุจิเอ่ย
"ยังอุตสาห์จำได้เนอะว่าวันนี้วันเกิดฉัน" มายุสุมิถอนหายใจออกมาเบาๆ ...
...ให้ตายเถอะ ขนาดฮิงุจิยังจำได้แล้วไหงคนที่ฉันอยากให้จำได้มากที่สุดอย่างนายถึงจำไม่ได้ห๊า!? มิบุจิ!...
"ก็ต้องได้สิฟะ ฉันเป็นคนเก็บข้อมูลชาวบ้านไว้นี่หว่า" ฮิงุจิกรอดตาไปมา "แล้วนี่ตกลงเป็นอะไรห๊า? หรือว่า...มิบุจิลืมวันเกิดนายเลยงอน?"
"...ใครมันจะไปงอนมิบุจิมันฟะ! แล้วเรื่องแค่นี้คิดว่าฉันสนใจหรือไง!?" มายุสุมิเอ่ยปฏิเสธตามประสาคนซึน...
...มันรู้ได้ไงฟะ!? ติดเชื้อรู้ทันคนจนน่ากลัวจากอาคาชิมาหรือไง!?...
"แต่จากหน้านาย...มันฟ้องว่าฉันเดาถูกนะ" ฮิงุจิเริ่มรู้สึกปลงกับคนที่ซึนแถมจืดจางคนนี้ชอบกล
"..." มายุสุมิไม่ตอบอะไร และ...
"โอ๊ย! อะไรของนายเนี่ย!?" ...เอายางลบดีดไปกระแทกหน้าผากฮิงุจิเต็มๆ ทำให้ฮิงุจิเผลอละสายตาจากอีกฝ่ายไปชั่วขณะ และเมื่อหันกลับมามองยังตัวต้นเหตุอีกที...ก็ไร้ร่างของคนผมเงินนั่งอยู่เสียแล้ว "เฮ้ย! หนีไปไหนแล้วเนี่ย!? นี่ตกลงนายเป็นคนหรือผีกันแน่วะ!?"
...อยากบ้า! นี่เขาละสายตาไม่กี่วิเองนะ! ไหงหายตัวไปเร็วแท้! นายกะจะให้ตัวเองเหมือนผีจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย!? มายุสุมิ!...
"เฮ้ๆ ...คุณมืดมนๆ" เสียงเรียกเบาๆ ที่ดังขึ้นมาทำให้ฮิงุจิที่รู้สึกหงุดหงิดนิดๆ กับเพื่อนตัวเองหันไปทางต้นเสียง
"หื้อ? มีอะไรฮายามะ?" ฮิงุจิถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกตนคือเด็กหนุ่มผมสีคาราเมลซึ่งเป็นรุ่นน้องตน...ที่จริงชื่อประหลาดๆ แบบนี้คงมีหมอนี่เรียกคนเดียวแหละ (ว่าแต่...อยากถามตั้งนานแล้วว่าทำไมฮายามะถึงเรียกชื่อชาวบ้านแปลกๆ เนี่ย? อย่างมายุสุมิเนี่ยในของจริงก็ไม่ได้เรียกว่าคุณคิ้วบางแบบที่เธอใช้ไม่ใช่เหรอ? // ฮิงุจิ , อ๋อ แค่ใช้เพิ่มความทะเล้นให้ฮายามะเฉยๆ ไม่มีอะไรมากหรอก // s)
"คืองี้คุณมืดมน...ช่วยจับตัวคุณคิ้วบางให้หน่อยดิ ยังไงๆ ก็อยู่ห้องเดี๋ยวกันนิ? คงจับตัวคิ้วบางได้ภายในเลิกเรียนอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?" ฮายามะเอ่ยด้วยท่าทางอ้อนๆ ราวกับลูกหมา (?)
"...มันก็ได้อยู่หรอก แต่จะให้ฉันจับตัวมายุสุมิไว้ทำไม?" ฮิงุจิถามอย่างสงสัย...ถ้าให้จับตัวตอนนี้เขาไม่มั่นใจหรอกว่าจะจับตัวเพื่อนผมเงินที่แว่บหนีไปไหนไม่รู้ได้ไหม แต่ถ้าให้จับให้ได้ภายในเลิกเรียนก็โอเคอยู่หรอกเพราะมายุสุมิไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้งยกเว้นมีเหตุจำเป็น
"คือว่า..." เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลเริ่มอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้อีกฝ่ายไปเรื่อยๆ ชนิดละเอียดยิบจนคนฟังเห็นภาพเลย "...เรื่องก็เป็นงี้แหละฮ้าฟ ดังนั้นคุณมืดมนช่วยกันหน่อยนะครับ"
"ถึงฉันไม่อยากช่วยก็คงต้องช่วยล่ะงานนี้...ไม่งั้นมีแววมิบุจิจะมาอาฆาตฉันชอบกล" ฮิงุจิถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกภาพคนหน้าสวยผมดำกำลังจ้องมองมาที่ตนอย่างอาฆาตมาดร้าย...
...ซึ่งแน่นอนว่านั้นต้องเป็นอะไรที่สยดสยองที่สุดในชีวิต! และตัวฮิงุจิเองก็ไม่อยากลองของกับรายนั้นด้วย! ยิ่งเป็นเรื่องนี่ยิ่งไม่ควรจะไม่ลองของกับผู้ได้รับฉายาว่ายักษาอย่างมิบุจิ เรโอะเด็ดขาด!!!
"นี่ๆ ...คือว่าแผนนี่มันจะสำเร็จเหรอครับ?" เสียงถามอันแผ่วเบาดังออกมาจากเด็กหนุ่มผมดำ ด้วยตาสีฟ้าอมเทากวาดมองไปรอบด้วยความ...เหนื่อยใจ
"ไม่รู้ แต่ต้องลองอ่ะนะ" เด็กหนุ่มหน้าสวยเอ่ยพร้อมมองสำรวจชุดที่ตนเองใส่อยู่ "อยากแอบกินก่อนดิย่ะ! รอมายุซังก่อนสิ!"
"อ่ะ! โทษที..." เด็กหนุ่มร่างยักษ์เอ่ย
"แต่ผมว่าสำเร็จฮ้าฟ! คุณคิ้วบางต้องดีใจแน่!" เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลเอ่ยด้วยท่าทางรื้นเริง
"ถึงไม่สำเร็จ แต่มันคงมากพอที่จะทำให้เรโอะง้อจิฮิโระได้ล่ะนะ" เด็กหนุ่มผมแดงลองก้มมองชุดที่ใส่ก่อนที่จะถ่ายรูปตนเองส่งไปหาคนรักของตน
"ว่าแต่นายลืมได้ไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดหมอนั่นเนี่ย?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งถาม
"นั้นสิ...ปกติอย่างนายไม่น่าลืมนิ?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งอีกคนที่ผมสั้นกว่าคนแรกเอ่ยต่อ
"ผมไม่ได้ลืมครับ...แต่ไม่รู้เลยต่างหากล่ะครับ" คนหน้าสวยตอบ
"นั้นยิ่งหนักเลยนะครับ" เด็กหนุ่มผมเขียวคุมขมับ
"นั้นสิเนอะ สำหรับคนเป็นแฟนกันนี่ เรื่องนี่คงสำคัญ...มั้ง?" เด็กหนุ่มหัวตั้ง (?) ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ยิ่งสำหรับคนซึนๆ แล้วนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย...ดูอย่างพวกมิยาจิกับมิโดริมะสิ โดนลืมวันเกิดทีงอนกันยกใหญ่เลย" เด็กหนุ่มหัวโล้นเอ่ย
"ไม่ซึนนะเฟ้ย!!! / ไม่ซึนนะครับ!!!" เด็กหนุ่มทั้งสามที่โดนอ้างถึงโวยขึ้นมา
"อุ๊บ! วะฮ่าฮาๆๆๆ" เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีดังออกจากปากเด็กหนุ่มผมดำ
"อย่าหัวเราะนะ! ทาคาโอะ!" มิโดริมะหันไปแยกเขี้ยวใส่คนรักของตนเอง "คืนนี้อยากโดนจัดหนักใช่ไหม!?"
"ชะอุ๋ย! ไม่เอานะชินจัง!" ทาคาโอะรีบหยุดหัวเราะทันทีก่อนที่จะลุกไม่ขึ้นในวันถัดไป
"นี่แก...พูดอะไรอายคนอื่นบ้างสิฟะ!" มิยาจิ คิโยชิเอามือเขกกลางหัวเขียวๆ ของรุ่นน้องตนเต็มแรง
"...มิยาจิซังนี่รุนแรงได้เสมอต้นเสมอปลายดีเนอะ" เนบุยะมองภาพคนผมเขียวที่โดนเขกหัวจนมีลูกมะนาวนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแล้วเกิดสยองขึ้นมา "ดีนะเนี่ยที่นายไม่โหดเท่าพี่นายเนี่ย"
"แล้วถ้าโหดเท่านายจะเลิกรักฉันหรือไง?" มิยาจิ ยูยะทำหน้างอใส่คนตัวใหญ่กว่า
"ใครว่าล่ะ...ถึงนายจะโหดขึ้นจนโหดกว่ามิยาจิซังฉันก็ยังรักนายนะ" เนบุยะรีบอ้อนก่อนโดนเมียงอน (?)
"จะจีบอะไรกันเห็นใจคนไม่มีแฟนบ้างสิ..." โอสึโบะถอนหายใจออกมาเบาๆ กับพวกคนมีแฟนทั้งหลาย
"เอาน่า...คิดแง่ดีอย่างน้อยฉันก็โสดเป็นเพื่อนนายล่ะ" คิมุระตบบ่าคนเป็นกัปตันทีมตนเบาๆ
"นั้นสินะ แล้ว..." โอสึโบะหันไปยังคนผมแดง "...ขอถามนะ...ไหงถึงเรียกพวกฉันมาเกียวโตกันเนี่ย?"
"เพื่อกันจิฮิโระหนีไปหรือแว่บหายไปเสียดื้อๆ ครับ อย่างน้อยคาซึนาริก็สามารถมองเห็นจิฮิโระได้มากกว่าผมล่ะครับ...อีกอย่างคือทำให้สองคนนั้นกระตือรือร้นในการช่วยเรโอะมากขึ้นด้วย" อาคาชิเอ่ยพร้อมบู้ใบ้ไปทางลูกทีมของตนที่เริ่มเกาะคนผมสีน้ำผึ้งทั้งสอง "หรือให้พูดตามตรงคือ...ถ้ามีแต่คนในทีมแค่ก้าวเข้ามาก้าวแรกจิฮิโระอาจหนีไปเลยเพราะคิดว่าจะโดนจับมัดส่งให้เรโอะ แต่ถ้ามีคนนอกอย่างพวกคุณมาด้วยจิฮิโระจะชะงักเล็กน้อยและทันสังเกตสิ่งรอบๆ ก่อนแล้วจากนั้นก็จะไม่หนียังไงล่ะครับ"
"...นายคาดการณ์ได้น่ากลัวชะมัด" โอสึโบะบ่นขึ้นมาเบาๆ เมื่อรู้แผนการของคนผมแดง...ที่ทำให้เขารู้สึกสงสารนายมายุสุมิ จิฮิโระขึ้นมาตงิกๆ ที่โดนคนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ดูออกอย่างหมดเปลือกอย่างเนี่ย
"ผมนับว่านั้นเป็นคำชมนะครับ" อาคาชิส่งยิ้มบางๆ ให้กัปตันทีมแห่งทีมบาสชูโตกุก่อนที่จะหันไปหาคนหน้าสวยที่มีท่าทีเหนื่อยใจกับเพื่อนคนที่กำลังเกาะแฟนตัวเองหนึบ "นี่เรโอะ...นายแอบไปซื้อของขวัญให้มายุซังแล้วใช่ไหม? เค้กด้วย..."
"อื้อ เตรียมไว้แล้วล่ะ..." มิบุจิส่งยิ้มให้รุ่นน้องตน "...ส่วนเรื่องเค้กนี่ก็เสร็จแล้ว ยังดีที่คาบสุดท้ายนี่เป็นวิชาคหกรรมพอดีก็เลยเสร็จเร็วน่ะ"
"เอ๊ะ? พี่เรโอะ? ไปซื้อของขวัญตอนไหนอ่ะ!?" ฮายามะเอ่ยถามขึ้นมาขณะที่โดนคนผมสีน้ำผึ้งดันหน้าอยู่
"ตอนช่วงบ่ายนี่แหละจ้า" มิบุจิตอบ
"เอ๊ะ? ได้ไง? ก็ตอนเช้า เที่ยงและหลังเลิกเรียนนี่พวกเราอยู่ด้วยกันนี่หว่า!?" เนบุยะที่ง้อเมีย (?) สำเร็จแล้วถามขึ้นมา "หรือว่านาย...โดดเรียน!?"
"ก็ใช่ดิย่ะ! ไม่งั้นคิดว่าจะเตรียมพวกนี่เสร็จเหรอ!? ถึงแม้จะโชคดีที่พวกปีสามมีอบรมการศึกษาต่อในวันนี้และพวกมิยาจิซังมาช่วยก็เถอะ!" มิบุจิตอบ
"โอ๊ย! จะบ้าตาย...แล้วนี่พวกสารวัตนักเรียนปล่อยให้นายออกไปจากโรงเรียนได้ไงเนี่ย!? อย่าบอกนะว่านายปีนกำแพงหนี!?" เนบุยะถามต่อ
"ใครจะทำงั้นย่ะ!? ก็บอกทางโรงเรียนว่ามีธุระด่วนต้องไปทำสิ! แค่นั้นเขาก็ปล่อยแล้วตาเซ่อ!" มิบุจิแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตน
"เอ้าๆ อย่าทะเลาะกันสิ...ดูท่าจิฮิโระกับโชตะจะมากันแล้วนะ..." อาคาชิเอ่ยห้ามขึ้นมาเสียก่อนที่จะมีศึกระหว่างคนในทีมตนขึ้น "...รีบเตรียมตัวกันเถอะ"
"อื้อ!" เด็กหนุ่มทั้งหลายขานรับก่อนที่จะเริ่มเข้าประจำจุดของตนเอง
"นี่นายเป็นคนขี้ลืมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ไปลืมใบสำรวจการศึกษาต่อไว้ที่ห้องชมรมได้ไงเนี่ย?" เสียงบ่นอุบอิบดังออกมาจากเด็กหนุ่มผมเงิน...อุตสาห์ไม่มีซ้อมก็ยังต้องโดนพามานี่อีกเนอะ "แล้วที่สำคัญ...ทำไมต้องลากฉันมาด้วยเนี่ย?"
"ฉันก็คนนะ ต้องมีลืมกันบ้างเซ่..." เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม "...ส่วนที่ลากนายมานั้น...ก็ใช่ว่าฉันอยากลากนายมาสักหน่ย พอดีมีเหตุจำเป็นน่ะ"
"เหตุจำเป็น? เหตุจำเป็นอะไรของนาย?" มายุสุมิขมวดคิ้ว
"ก็..." ฮิงุจิทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย...จะอ้างว่าไงดีหว่า? บอกว่าฮายามะมันมาขอคงไม่ได้แหง "...ช่วงนี้มีข่าวลือว่ามีผีโผล่มาน่ะ ไม่แน่ใจว่าแค่คนแกล้งหรือของจริงเลยลากนายมาด้วย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย?" มายุสุมิคิ้วกระตุก...นี่กะเอาเขามากันผีเหรอ!? เห็นเขาเป็นอะไรฟะ!?
"เกี่ยวดิ...ถ้าเกิดเป็นผีจริงต่อให้นายพลุบๆ โผล่ๆ ยังไงก็คงไม่ตกใจ แต่ถ้าเป็นคนต้องมีหลุดร้องแบบปกติบ้างแหละ" ฮิงุจิอธิบาย
"ก็จริง" มายุสุมิยอมรับว่าคนส่วนใหญ่มักตกใจตอนที่เขาโผล่ออกมาทั้งนั้นแหละ
"วันนี้ยอมรับง่ายจริงนะ..." ฮิงุจิเอ่ยพร้อมยกมือไปบิดลูกบิดประตู "...เอ๋? ล็อกอยู่?"
"ล็อกเหรอ? ปิดเร็วไปหรือเปล่าวันนี้น่ะ?" มายุสุมิขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมไปบิดลูกบิดดูบ้าง "อ้าว? ก็ไม่ได้ล...เหวอ! อะไรของนายเนี่ย!?"
"เออ...โทษทีแล้วกันนะ..." ฮิงุจิส่งยิ้มแห้งกับคนที่ตนผลักเข้าไปในห้องชมรมเมื่อครู่ "...พอดีฉันยังไม่อยากโดนขบหัวตายน่ะ"
"ห๊า?" มายุสุมิหลุดร้องออกด้วยความสงสัย ก่อนที่จะตามด้วย...
ปังๆๆๆๆ!
...เสียงประทัดที่ดังขึ้นพร้อมกับไฟภายในชมรมถูกเปิดขึ้น สายรุ้งเส้นน้อยใหญ่ก็ตกลงแหม่ะบนศีรษะสีเงินๆ ของมายุสุมิพอดี
"สุขสันต์วันเกิดนะ! มายุสุมิ!!!" เสียงหลายโทนเสียงดังขึ้นพร้อมดึงตัวมายุสุมิเข้ามาโดยฮิงุจิก็ทำหน้าที่ปิดประตู
"อ...เอ๊ะ?" มายุสุมิที่เกิดอาการเอ๋อกินมองไปรอบๆ "พวกนาย...ทำไมถึง...ล...แล้วนี่แต่งบ้าอะไรกันเนี่ย!?"
...นี่เขาหลุดมาในงานอีเวนท์หรืออะไรฟะ!?...
"อ้าวๆ? แค่นี้ถึงกับสติหลุดเลยเหรอ?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งที่บัดนี้อยู่ในชุด...อริสในแดนมหัสจรรย์!? "ลองตีหัวสักทีดูดีไหมหว่า? เผื่อสติจะกลับเข้าร่าง..."
"ไม่ต้องเฟ้ย! ไอ้นั้นฟาดเลือดอาบได้เลยนะเฟ้ย!" มายุสุมิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายที่ถือสับปะรสเตรียมที่จะฟาดหัวตน "แล้วนี่นายแต่งอะไรของนายห๊า!? โดนฮายามะตื้อให้แต่งหญิงหรือไง!?"
"เออดิ! คงไม่คิดว่าฉันเพี้ยนแต่งหญิงเองนะเฟ้ย!" มิยาจิ คิโยชิกรอกตาไปมา
"แต่ก็ดูดีนะฮ๊าฟ!" เด็กผมสีคาราเมลในชุดกระต่ายนาฬิกาที่เป็นชุดคู่ของคนผมสีน้ำผึ้งเอ่ยพร้อมพุ่งเข้ากอดอีกฝ่ายตามปกติ
"ดูดีกะผีดิ!" มิยาจิดันหัวคนที่เกาะตนเป็นปลิงออก
"แต่มันก็ดูดีจริงๆ นะมิยาจิ...ว่าแต่เดี๋ยวนะ ฮายามะอยู่นี่ด้วยแสดงว่ามิบุจิก็..." ดวงตาสีเงินเริ่มกวาดมองไปรอบๆ ห้อง "...ไม่อยู่เหรอ"
...ตกลงนอกจากจำไม่ได้แล้วจะไม่ง้อกันเลยสินะไอ้บ้า!...
"ใครว่าล่ะ..." ฮายามะ โคทาโร่ชี้ไปด้านหลังคนผมเงิน "...ด้านหลังคุณคิ้วบางไงล่ะ!"
"ห๊า!?" มายุสุมิหันขวับกลับมามองด้านหลังตนเอง "มาเมื่อไหร่เนี่ย!?"
"ตั้งแต่แรกแล้วมายุซัง" เด็กหนุ่มหน้าสวยเอ่ยพร้อมกอดคอคนผมเงินไว้กันอีกฝ่ายแว่บหายไปเสียดื้อๆ "เป็นไงมายุซัง...งานนี้เซอร์ไพร์ดีไหม?"
"เออ...เซอร์ไพรท์มากจากอดคิดไม่ได้เลยว่าพวกนายล้มหัวฟาดพื้นกันมาหรือเปล่า..." มายุสุมิกรอกตาไปมาพลางมองสภาพแต่ละคนแบบชัดๆ "...นี่คิดอะไรแต่คอสเพรย์กันทั้งหมู่เลยเนี่ย แถมตามพวกชูโตกุมาอีก"
"ก็อยากให้มายุซังแปลกใจอ่ะ..." มิบุจิ เรโอะผู้อยู่ในชุดที่ดูเหมือนเจ้าชายในนิทานสักเรื่องเอาหน้าถูไถ่คนผมเงิน "...ที่ตามพวกมิยาจิซังมานี่เพราะเซย์จังเสนอ ส่วนที่แต่งคอส...โคทาโร่จังเป็นคนเสนอน่ะ"
"...มิยาจิ...นายตื้บฮายามะจนสมองกลับจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี่ย?" มายุสุมิหันไปถามคนผมสีน้ำผึ้ง
"อาจจะ" มิยาจิยักไหล่นิดๆ
"ไหงว่านั้นล่ะครับ! มิยาจิซัง!" ฮายามะทำแก้มป่องอย่างงอนๆ
"งอนไปเถอะ ไม่น่ารักหรอก" มิยาจิบีบจมูกคนผมสีคาราเมลด้วยความหมั่นไส้
"เฮ้ๆ บอกแล้วไงว่าจีบอะไรกันเกรงใจคนไม่มีแฟนบ้าง..." เด็กหนุ่มหัวตั้งในชุดโจรสลัดเอ่ยขึ้นมา "...ส่วนมายุสุมิ...รีบมานั่งนี่เลย เนบุยะนั่งจ้องกับข้าวจนน้ำลายไหลเป็นทางแล้ว"
"ก็ผู้เกินไปครับโอสึโบะซัง..." เด็กหนุ่มร่างใหญ่ในชุดหมาป่าเอ่ย "...อาหารตอนนี้ไม่ค่อยอยากกินหรอกครับ...อยากกินยูยะมากกว่า"
"พ่นบ้าอะไรของแกออกมาห๊าไอ้บ้า!" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งในชุดหนูน้อยหมวกแดงแว๊ดใส่คนรักตนเอ่ย ก่อนที่จะ...
"โอ๊ย!!!" ...มีบางอย่างลอยมาใส่หัวนายเนบุยะ เอย์คิจิอย่างแม่นยำอย่างรวดเร็ว...เร็วชนิดว่ามิยาจิ ยูยะที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังไม่ทันได้ทำอะไรนอกจากโวยเลยด้วยซ้ำ "ทำอะไรอ่ะครับ!? มิยาจิซัง!"
"ก็ใครใช้ให้แกพูดจารุ่มร่ามกับน้องฉันก่อนล่ะวะ!" มิยาจิแยกเขี้ยวใส่เนบุยะ
"เฮ้ยๆ ใจเย็นสิมิยาจิ...อย่าทำงานวันเกิดมายุสุมิกลายเป็นงานศพเนบุยะแทนสิ" เด็กหนุ่มหัวโล้นในชุดฟักทอง (?) รีบห้ามก่อนที่จะมีเหตุนองเลือดเกิดขึ้น
"ชิ! ก็ได้ฟะ!" มิยาจิสบลออกมาเบาๆ
"ฟู่! ดูท่าเนบุยะซังรอดตายแล้วเนอะชินจัง!" เด็กหนุ่มผมสีดำผู้อยู่ในชุดนักเรียนหญิงของโรงเรียนชูโตกุเอ่ย ด้วยตาสีฟ้าอมเทาฉายแววสนุกสนาน
"อา...นั้นสิเนอะ" เด็กหนุ่มผมเขียวที่สวมชุดบาร์เทนเดอร์เอ่ย
"หึๆ ...ดูสนุกกันดีนะ..." เด็กหนุ่มผมแดงในชุดที่ดูปกติที่สุดในหมู่หรือก็คือแค่สวมกางเกงสีดำ เสื้อยืดสีเลือดหมูและใส่เสื้อโค้ชสีดำที่มีขนฟูๆ ตรงขอบเท่านั้นมองแต่ล่ะคนภายในห้องอย่างขบขำ "...เอาล่ะ เรามาเริ่มงานเลี้ยงจริงๆ กันเถอะเนอะ ไม่งั้นมีแววหลุดจากงานเดิมไปมากกว่านี้แน่"
สามชั่วโมงต่อมางานเลี้ยงวันเกิดของนายมายุสุมิ จิฮิโระก็ดำเนินไปอย่างสนุกสนานและ...วุ่นวายมาก เนื่องจาก...
...กัปตันทีมหัวแดงดันคิดพิเรนท์อะไรไม่รู้เอาเหล้ามาในทุกคนในห้องนี่ดื่มน่ะสิ!
"นี่นาย...คิดบ้าอะไรของนายเนี่ย!?" มายุสุมิผู้เป็นเจ้าของงานแยกเขี้ยวใส่รุ่นน้องผมแดงของตนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่อย่างพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้ "ไหงถึงเอาเหล้าให้ทุกคนดื่มเนี่ย!? ถ้ามิบุจิไม่ไหวตัวทันล่ะก็ปานนี้ฉันได้เมาแอ๋กับมิยาจิไปแล้ว!"
"พอดีได้มาเมื่อวันก่อนน่ะ แล้วผมก็ไม่ใช่คนกินของแบบนี้ด้วย ถ้าเก็บไว้ก็เสียของปล่าๆ ก็เลย..." ดวงตาสองสีกวาดมองไปรอบๆ "...เอามาให้ทุกคนกินเลย"
"แต่ประเด็นหลักคือนายสนุกมากกว่านะอาคาชิ" มิโดริมะที่ยังอยู่ในสภาพดี ต่างกับคู่หูของตนเองที่เมาคออ่อนคอพับไปแล้ว
"ก็รู้นิ" อาคาชิยักไหล่
"แต่ฉันว่างานนี้เซย์จังแกล้งแรงไปนะ..." มิบุจิ (ที่เปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนธรรมดา เนื่องจากมายุสุมิรู้สึกขำกับสภาพคนรักของตนเองสั่งมา) มองคนกว่าครึ่งห้องที่สลบไปแล้วอย่างอ่อนใจ "...แล้วแบบนี้จะพากลับบ้านกันยังไงเนี่ย? ไหนจะเรื่องเรียนอีก"
"ไม่ต้องห่วง ที่ชูโตกุนั้นพรุ่งนี้ปิดเนื่องจากมีอุบัติเหตุรถบรรทุกพุ่งชนรั้วโรงเรียนลามไปถึงอาคารเรียนด้วยน่ะ พรุ่งนี้ทางนี้เองก็ไม่มีเรียนเพราะจะจัดประชุมอาจารย์ครั้งใหญ่ขึ้นอีกทีเพราะเมื่อเช้าคุยกันไม่ทันเสร็จก็หมดเวลาเสียก่อนน่ะ" อาคาชิอธิบาย "ส่วนเรื่องจะพากลับยังไง...คงบอกได้แค่ว่าจะมีคนพากลับเท่านั้นแหละ"
"หรือง่ายๆ คือนายเรียกพวกคนที่บ้านมาช่วยลากพวกทุกคนตั้งแต่แรกแล้วสินะ?" มิโดริมะเอ่ยอย่างรู้ทัน "และดีไม่ดีนายจองโรงแรมไว้เผื่อด้วยใช่ไหม?"
"ถูก...รู้ทันสมเป็นชินทาโร่จริงๆ" อาคาชิยิ้มบางๆ ออกมา
"ถูกชมแบบนี้ไม่ยักรู้สึกดีใจเลยแฮะ" มิโดริมะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"...นี่คือแผนของนายมาตั้งแต่แรกแล้วสินะ" มายุสุมิกรอดตาไปมาอย่างปลงๆ ก่อนที่จะเหลือบมองนาฬิกา "...อ๊ะ...จะห้าทุ่มแล้วแฮะ งั้นฉันกลับก่อนล่ะ"
"อ่ะ! ฉันไปด้วยสิมายุซัง!" มิบุจิที่เห็นว่าคนผมเงินลุกขึ้นยืนก็ลุกขึ้นตามก่อนที่อีกฝ่ายจะหายตัวไปเสียดื้อๆ
"เออๆ" มายุสุมิขานรับก่อนที่จะเหล่มองที่คนผมแดง "นายก็หาทางลากพวกนี่ไปที่พักที่นายเตรียมไว้ด้วยล่ะ อย่าให้ทิ้งไว้ที่ห้องนี่เด็ดขาดไม่งั้นโดนโค้ชเล่นกันหมดแน่"
"ไม่บอกก็ทำอยู่แล้วล่ะ" อาคาชิเอ่ยเชิงตอบรับ และเมื่อได้คำตอบดั่งนี้มายุสุมิก็เดินออกจากห้องชมรมพร้อมมิบุจิ แล้วทิ้งให้ที่เหลืออาคาชิกับมิโดริมะที่ยังมีสภาพดีสมบูรณ์จัดการที่เหลือกันต่อเอง
"ให้ตายสิ...นับวันอาคาชิยิ่งแสบแฮะ" พอเดินออกห่างจากห้องชมรมบาสในระยะที่ต่อให้ตะโกนดังแค่นั้นเด็กหนุ่มผมแดงก็ไม่ได้ยิน มายุสุมิก็บ่นออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยจิตเหนื่อยใจ
"น่าๆ มายุซัง...คิดแง่ดีสิว่าเซย์จังยังไม่ป่วนเท่าโคทาโร่จังน่ะ" มิบุจิเอ่ยปลอบ
"...ถ้าอาคาชิป่วนเท่าฮายามะขึ้นมาโรงยิมแตกแน่" มายุสุมิมั่นใจเลยว่า...ถ้ากัปตันทีมของตนึกพิเรนท์เลียนแบบคนผมสีคาราเมลของมาทั้งโรงยิม ไม่สิ ทั้งโรงเรียนเลยมากกว่าจับคนผมแดงไปตรวจสมองที่โรงพยาบาลกันแน่
"ไม่ขนาดนั้น...มั้ง?" มิบุจิคิดว่าคนผมเงินออกจะพูดเว่อร์ไปหน่อย แต่ก็เถียงไม่ได้ว่าอาจเป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ
"ไม่มั้งล่ะ อาจยิ่งกว่าโรงยิมแตกด้วย" มายุสุมิกรอดตาไปมา "เออ จริงสิ...มิบุจิก้มลงมาหน่อยสิ"
"หื้อ? มีอะไรเหรอมายุซัง?" มิบุจิเอียงคออย่างงงๆ เมื่ออีกฝ่ายอยู่ๆ เอ่ยเช่นนี้ออกมา
"เอาน่า ก้มลงมาเร็วๆ" มายุสุมิเอ่ยย้ำ
"ก็ได้ๆ" มิบุจิที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะให้ตนก้มหน้าลงมาทำไมก็ยอมทำตามและ... "โอ๊ย! เจ็บนะ!"
...โดนดีดเข้ากลางหน้าผากเต็มๆ
"ก็ตั้งใจให้เจ็บสิ ข้อหาไม่รู้วันเกิดฉันเนี่ย..." มายุสุมิส่งสีหน้าเหมือนกำลังสะใจออกมา
"อ...อูย ก็ฉันไม่รู้นี่นามายุซัง มายุซังเองก็ไม่ยักเห็นเคยบอกเลย" มิบุจิลูบหน้าผากของตนเบาๆ พร้อมส่งสีหน้าโล่งอกออกมา...ดูท่าคนผมเงินจะไม่ได้งอนเขาอะไรมากมายแล้วแฮะ
"เพราะฉันก็ไม่คิดว่าคนที่มักขอข้อมูลของพวกคนในทีมตัวจริงจากฮิงุจิมาตรวจสอบอย่างนายจะไม่รู้น่ะสิ ขนาดอาคาชิดูข้อมูลไม่บ่อยเท่านายยังรู้เลย" มายุสุมิส่ายหน้าไปมา "แต่ยังไงก็ต้องขอชมนะ ที่ยังอุตสาห์จัดงานวันเกิดแนวบ๊องๆ นั้นได้ทันเนี่ย...ทั้งๆ ที่มีเวลาไม่เยอะนักแท้ๆ"
"ขอบคุณที่ชมนะมายุซัง และเรื่องที่จัดงานทันเนี่ยบังคับเอย์จังกับโคทาโร่จังช่วยเอา...ช่วยแบบไม่มีเล่นอย่างปกติด้วยนะ" มิบุจิยิ้มหวานให้คนผมเงิน...หวานซะจนคนโดนมองรู้สึกขนลุกเลยล่ะ
"ฉันว่านายขู่มากกว่า" มายุสุมิเบ้หน้านิดๆ "แล้วจะว่าไป...ทางไปหอพักนายมันอีกทางไม่ใช่เหรอ? ไหงมาเดินตามฉันล่ะเนี่ย?"
"ไปส่งมายุซังไง มายุซังเดินคนเดียวมันอันตรายนะ" มิบุจิเอ่ย
"ฉันว่าคนที่เดินคนเดียวแล้วอันตรายมันนายมากกว่านะ" มายุสุมิรับประกันเลยว่า...ถ้าเทียบระหว่างเขากับมิบุจิเดินกลับบ้านตามลำพังแล้ว เปอร์เซ็นความอันตรายนั้นไปอยู่ที่มิบุจิเห็นๆ เลย เพราะเขานั้นถ้าไม่ส่งเสียงอะไรก็โดนมองข้ามไปเสียดื้อๆ นั้นแหละ
"เอาน่าๆ อย่างฉันไม่อันตรายนักหรอก" มิบุจิยิ้มแฉ่ง "อ๊ะ! จริงสิ! มายุซัง!"
"หื้อ? มีอะไรล่ะ?" มายุสุมิหยุดเดินก่อนจะมองมิบุจิที่กำลังรื้อหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า
"เดี๋ยวนะ...อ่ะ! เจอแล้ว!" มิบุจิหยิบกล่องสีเงินยวงออกมาจากกระเป๋าพร้อมยื่นให้คนผมเงิน "ขอโทษทีนะที่ให้ของขวัญช้าไปหน่อยน่ะ"
"ไม่เป็นไร แต่...ฉันไม่ค่อยอยากได้ของขวัญแบบนี้เท่าไหร่แฮะ" มายุสุมิรับของขวัญมาพร้อมบ่นเบาๆ
"เอ๊ะ? งั้นอ...อุ๊บ!" มิบุจิที่ดูจะเฉา (?) ลงเล็กน้อยเอ่ยถามคนรักของตน แต่ไม่ทันที่จะพูดจบประโยคก็...ถูกคนผมเงินคว้าคอเสื้อดึงลงมา ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงบนปากตนของตน
"วันนี้...ฉันอยากได้แบบนี้มากกว่า ยังไงพรุ่งนี้ก็อุตสาห์หยุดเรียนแล้ว..." มายุสุมิถอนจูบออกด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำ "...อุตสาห์ยั่วขนาดนี้นาย...คงรู้แล้วสินะว่าฉันต้องการอะไร?"
"อ...อา...จ๊ะ" มิบุจิที่เอ๋อกินกับการกระทำของคนซึนขานรับ ก่อนที่จะเริ่มเผยยิ้มออกมา "ด้วยความยินดีเลย แต่ถ้าลุกไม่ขึ้นอย่ามาโวยกันล่ะ"
...แหม...อยากจะให้×××ก็ไม่บอก ที่เมื่อวานถามว่าตอนเย็นว่างไหมเพราะกะทำแบบนี้อยู่แล้วสินะ? ว่าแต่ที่ทำทั้งหมดนี่คือยั่วตามประสาคนซึนเหรอ? ...แต่เอาเถอะ ได้กดมายุซังถือว่าได้กำไรสุดๆ ล่ะนะ...
"ไม่บอกก็รู้น่า" มายุสุมิเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม
"งั้นเรารีบไปกันเถอะเนอะ" มิบุจิยิ้มก่อนที่จะจับมือมายุสุมิวิ่งไปยังหอพักที่มายุสุมิพักอยู่...
...ส่วนเมื่อทั้งสองกลับไปถึงห้องแล้วจะเป็นไงต่อนั้น...ท่านผู้อ่านทั้งหลายคงจิตนาการออกเนอะ?
End
ปล. สัปดาห์หน้าอาจไม่ได้มาลงนะจ๊ะ พอดีมีงานจบการศึกษาน่ะจ้ะ
CR. Kuroko no Basket 3rd Season ตอนที่ 25
ความคิดเห็น