ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    fanfic knb by shiko

    ลำดับตอนที่ #186 : [???] WD 4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 693
      12
      9 มิ.ย. 60

    Title :   WD 4

    Fandom : Kuroko no Basket

    Paring : All+Shiko

    Notes : เรื่องยาวมาแล้วจ้า! ยังคงความมั่วบวกไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม กรุณาทำใจก่อนอ่านจ้า!

    .....................................................................................

    WD 4

     

    เสียงนกร้องเบาๆ ดังประสานเป็นการต้อนรับเช้าในวันนี้ที่อากาศดีน่านอนสุดแสน ภายในห้องอาหารของบ้านต้นไม้หลังใหญ่เวลานี้...เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งคนหนึ่งกำลังปล่อยรังสีน่าอึดอัดออกมา ทำเอาแต่ล่ะคนอดเหงื่อตกนิดๆ ไม่ได้...

    ...เว้นแต่ตัวต้นเหตุที่ทำให้คนผมสีน้ำผึ้งเป็นแบบนี้ที่ทำเพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ กับหญิงสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มที่หัวเราะร่าราวกับไอ้บรรยายเหมือนกำลังจะมีใครตายนี่มันสนุกสุดแสน

     “ให้ตายเถอะ...ทำไมยูยะต้องไปกับไอ้บ้าฮานามิยะด้วยเนี่ย?” มิยาจิ คิโยชิบ่นงึมงำอย่างหัวเสีย ดวงตาสีน้ำผึ้งค้อนมองยังคนผมดำคิ้วลูกอ๊อชที่ดูเหมือนจะเหงื่อตกกับตนเล็กน้อยทว่ารายนั้นก็ยังไปเกาะแกะคนที่มิยาจิไม่อยากให้เข้าใกล้อยู่ดี

     “ไปกับผมแล้วมันผิดหรือไงครับมิยาจิซัง?” ฮานามิยะถามกลับพร้อมเนียนเกาะติดยูยะเอาไว้ด้วยความที่รู้ว่า...ถ้าเกาะแบบนี่หากเกิดมิยาจิคิดจะเชือดตนตอนนี้คงทำได้ช้าหน่อยและเขาคงหาทางหนีได้ทัน

     “เอาตามความคิดฉันคือ...ใช่มิยาจิเอ่ยทันที...ก็มันน่าไหมฟะ! คราวก่อนก็ลวมลามน้องกู จะไม่ให้หวงยังไงฟะ!?

     “ไม่คิดถนอมใจชาวบ้านเลยนะครับฮานามิยะกรอกตาไปมา...นี่เขานอนห้องเดียวกับน้องรายนี่มาหลายวันแล้วนะ! มันไม่ทำให้รู้สึกไว้ใจขึ้นมาเลยเหรอ!?

     “ไอ้หื่นอย่างนายไม่จำเป็นต้องถนอมน้ำใจหรอกมิยาจิแยกเขี้ยวใส่ก่อนที่จะหันไปพูดกับคนตัวโตที่เจ้าตัวฝากให้ดูแลน้องตนตลอดหลายวันมานี่ เนบุยะ...ดูแลยูยะดีนะเฟ้ย! ถ้าไอ้ฮานามิยะหื่นทำอะไรน้องฉันได้แม้แต่นิดเดียวฉันเชือดนายแน่!”

     “เข้าใจแล้วครับเนบุยะที่ได้ยินคำพูดนี่ตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่จนปานนี้มาติดๆ กันพยักหน้ารับอย่างเคยชิน

     “ผมดูแลตัวเองได้น่าพี่!” ยูยะทำหน้ามุ่ยเมื่อพี่ตนทำราวกับตนเป็นเด็กๆ

     “มิยาจิซังเหมือนคุณแม่เลย!” ฮายามะหัวเราะร่ากับคนผมสีน้ำผึ้งที่บ่นราวกับแม่ที่ฝากคนอื่นเลี้ยงลูกเลย (?)

     “แม่กับผีสิ!” มิยาจิโยนจานร่อนไปใส่คนผมสีคาราเมล

     “วุ่นวายอีกแล้วทาคาโอะหัวเราะก๊ากกับภาพที่ฮายามะ โคทาโร่กับมิยาจิ คิโยชิที่ทะเลาะปานสามีภรรยาทะเลาะกัน

     “ถ้าไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นสิแปลกมิโดริมะคิดว่าหากสองคนนี้ไม่ทะเลาะกันก็เหมือนขาดอะไรสักอย่างแหง

     “ชินจังคิดว่าจะอีกนานไหมเนี่ย?” ทาคาโอะเอียงคอหลบของที่เริ่มลอยกระเด็นมาวูบ

     “เอาตามความคิดฉัน...นานชัวท์ เว้นแต่โดนชิโกะไล่นะ อันนั้นรับรองรีบแยกย้ายด้วยความเร็วแสงเลยมิโดริมะที่ชินกับข้าวของลอยพอสมควรเอยหน้าตาเฉย

     “แหงล่ะ ถ้าช้าก็โดนแกล้งสิทาคาโอะไม่คิดว่ามีใครที่รู้นิสัยรายนี่แล้วจะช้าหรอก

     “เหมือนเห็นภาพอิจิโกะตอนหวงน้องเลยเนอะอิชิคิริมารุมองภาพตรงหน้าอย่างใจเย็นและไม่รู้สึกรู้ส่อะไรกับการทะเลาะกันสองคนนี่มากนักเพราะที่เห็นมาก่อนหน้านี่หนักกว่า (?)

     “นั้นสินะอาโอเอะพยักหน้ารับ แต่อิจิโกะดูน่ากลัวกว่านี้นะ

     “ก็นะอิชิคิริมารุไม่เถียงว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ

     “แบบนี้จะไปรอดไหมเนี่ย?” คาเนะถอนหายใจออกมาเบาๆ ...ไม่ทันออกจากบ้านก็ทะเลาะกันแล้ว

     “แต่ไม่คิดเลยนะครับว่ามิยาจิซังจะหวงยูยะซังขนาดนี่เนี่ยโฮริคาวะยิ้มแห้งๆ

     “ที่จริงถ้าคนที่ยูยะต้องไปด้วยไม่มีฮานามิยะอยู่ด้วยก็คงไม่ออกอาการขนาดนี่หรอก...หมอนั่นดันทำตัวให้มิยาจิไม่ไว้ใจไปน่ะชิโกะที่เพิ่งหยุดหัวเราะได้โดยไม่กรามค้างเอ่ยพร้อมคว้าน้ำมาดื่ม

    ถึงงั้นก็ไม่น่าหวงขนาดนี้นะครับโฮริคาวะไม่คิดว่าจะมีอะไรที่ทำให้เด็กหนุ่มธรรมดาสองคนฆ่าฟันกันขนาดนี่นะ หรือยุคสมัยเปลี่ยนจนเขาตามไม่ทันเนี่ย? (ที่จริงนับจากยุคพี่แกกับยุคนี้...ก็สมควรตามไม่ทันนะ // s)

    คิดว่างั้นเหรอ? งั้น...” ชิโกะพยายามคิดหาทางอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าทำไมมิยาจิถึงหวงยูยะขนาดนี้ “...นายลองคิดภาพน้องนายสักคน...เอายามาบุชิหรือยามัมบะกิริก็ได้นะ ที่คิดว่าน่าห่วงสุด

    งั้นเอายามัมบะกิริแล้วกันครับ ยามาบุชิไม่ค่อยน่าห่วงหรอกครับโฮริคาวะตอบพลางคิดถึงน้องทั้งสองคนของตนที่ปานนี้หาพวกตนจนวุ่นไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้...ถ้าให้เทียบระหว่างคนที่วันๆ หัวเราะได้ตลอดกับคนที่วันๆ เอาแต่มุดอยู่มุมห้องเขาว่ายังไงคนหลังก็น่าห่วงกว่านะ

    เราก็ว่างั้นชิโกะที่รู้จักหนุ่มดาบแต่ล่ะคนพอสมควรพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เอาๆ ต่อ...คิดภาพยามัมบะกิริโดนตามจีบดูสิ

    ก็...ปกตินี่ครับโฮริคาวะไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแปลกอะไรเพราะตอนนี้น้องตนคนนี้ก็โดนจีบอยู่เหมือน

    ไม่นับมิคาสึกินะชิโกะกรอกตาไปมา ถ้าคนมาจีบยามัมบะกิริเป็นคนใครหน้าไหนไม่รู้ที่นายไม่รู้จัก ไล่ตามทุกฝีก้าว หาทางลวมลามตลอดและเกือบจะ ××× น้องนาย นายจะทำไง?”

    อ๋อ ก็...” โฮริคาวะยิ้ม ชูนิ้วหัวแม่โป้งคว่ำลงและทำท่าปาดคอตัวเอง “...เชือดสิครับพี่น้อง จะช้าทำไมล่ะ?”

    อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! หลอนนะเพ่! และมิยาจิซังอย่าทำหน้าเหมือนจะเชือดผมเซ่!” ฮานามิยะโวยลั่น ก่อนที่จะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นสายตาของพี่ชายของคนที่ตนกำลังจีบอยู่จับจ้องมาทางตน

    ก็ไอ้คำเมื่อกี้ถูกใจฉันอย่างแรงวะมิยาจิแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวและ...ชักดาบสั้นซึ่งเป็นอาวุธของตนออกมาเตรียมไล่เชือดคน

    เฮ้ย! จะฆ่ากันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?!” ฮานามิยะที่คิดว่าตอนนี้แค่หลบหลังยูยะคงเอาไม่อยู่เลยเปลี่ยนเป็นเกาะหนึบแทน ยูยะช่วยฉันด้วย!”

    จะให้ช่วยไงล่ะ!?” ยูยะที่ไม่รู้จะห้ามพี่ตัวเองยังไม่เหมือนกันแว๊ดลั่น

    มาให้เชือดซะดีๆ~~~” มิยาจิดึงตัวยูยะออกจากฮานามิยะไปยัดใส่ฮายามะอย่างรวดเร็ว และ...เริ่มการไล่ล่าชาวบ้านในทันใด

    เรื่องสิเพ่!” ฮานามิยะรีบใส่เกียร์หมาเผ่นไปรอบบ้าน

    หยุดก่อนๆ เราขี้เกียจเก็บบ้านนะชิโกะเอ่ยเสียแต่...ไม่มีใครฟัง ไม่ฟังเลยแฮะ

    เอาไงดีล่ะอิชิคิริมารุเริ่มห่วงว่าฮานามิยะจะตายชอบกล

    ดูสนุกดีเนอะอาโอเอะหัวเราะเบาๆ

    ก็จริง แต่ปล่อยวุ่นวายกว่านี้คงไม่ไหวนะ เราขี้เกียจเก็บกวาดด้วยวันนี้...” ชิโกะที่ปกติคงร่วมวงกับเขาด้วยแต่ด้วยความขี้เกียจเลยได้แต่เกาหัวนิดๆ จึงใช้วิธีง่ายๆ เท่าที่ตนคิดออก “...มิยาจิ! ยูยะ! คิโยมิฟัดกับยูโตะอีกแล้ว!!!”

    “...ไหงพากันหาที่หลบเนี่ย? แล้วคิโยมิกับยูโตะนี่ใครหรือ?” อิชิคิริมารุถึงกับเอ๋อกินเมื่อทันทีที่สาวเจ้าพูดจบ เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งทั้งสองก็พากันหาที่หลบภัยกันอย่างรวดเร็ว

    ชื่อพ่อแม่สองคนนี้น่ะ แค่ได้ยินชื่อก็มักหนีแบบนี้แหละชิโกะหัวเราะก๊าก

    เธอลองต้องหลบลูกหลงจากพ่อแม่ตัวเองทุกวันสิ รับรองพอเธอได้ยินแบบนี้ก็หลบเหมือนกันแหละมิยาจิที่เพิ่งคิดได้ว่าพ่อแม่ตนไม่มีทางโผล่มาที่นี่ได้แน่ค่อยๆ กระดึบออกมาจากใต้โต๊ะ

    ถึงงั้นไม่มีบ้านไหนเกินคนทั้งสองแบบบ้านนายหรอกชิโกะยักคิ้วกวนๆ

    โอเค ไม่เถียงมิยาจิไม่เถียงว่าคงไม่มีบ้านไหนได้พ่อแม่เกินคนทั้งสองแบบบ้านเขาแน่

    ให้ตายสิ เธอแกล้งพวกฉันทำไมเนี่ย?” ยูยะบ่นพร้อมค่อยๆ คลานออกมาจากในตู้

    ก็อยากแกล้งนิชิโกะตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก รีบกินข้าวกินปลาแล้วแยกย้ายกันเถอะ ใกล้เวลาที่พวกนายจะต้องไปแล้วนะ

    ได้ๆหนุ่มๆ ทั้งหลายรีบกลับมารวมตัวเพื่อกินอาหารเช้า (ที่ไม่เละเพราะชิโกะเสกบาเรียกันไว้ทัน) กันต่อ และเมื่อกินเสร็จเหล่าคนที่มีหน้าที่ต้องเข้าไปในเมืองซอมบี้วันนี้ก็รีบแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ส่วนที่เหลือ...

    ต้องเก็บบ้านแล้วสิ” ...ก็ต้องทำหน้าที่เก็บบ้านที่เละเทะจากการทะเลาะกันระหว่างมิยาจิกับฮานามิยะกันไป

    นั้นสินะมิบุจิถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางโยนบางสิ่งให้หญิงสาว อ๋อ และนี่จ้าชิโกะจัง...คลิป

    คิดว่าจะแกล้งลืมแบบสองคนนั้นเสียอีกชิโกะรับของที่ถูกโยนมาอย่างรวดเร็ว พร้อมเอาไปเก็บในอีกมิติกันโดนเอาคืน

    ถ้าฉันลืมเธอคงหาทางแกล้งฉันด้วยแหงมิบุจิเดาได้เลยว่ารายนี่ถ้าตนไม่เอาคลิปมาให้ตามสัญญาคงหาทางแก้แค้นเรื่องที่เขาจับแต่งตัวเมื่อวานแน่ เอ้าๆ มาเก็บบ้านกันเถอะ

    จ้าาาาชิโกะโดดดี้ด๊าไปเก็บบ้านแบบน่าถีบมาก ทำเอาคนมองได้เพียงส่ายหน้าไปตามๆ กัน

     

     

     

     

     

    ทางทิศเหนือของเมือง (มิโดริมะและทาคาโอะ)

    ชินจังๆเสียงเรียกร่าเริงดังออกจากปากเด็กหนุ่มหัวเหม่ง (?) ที่เดินลั้นลาแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกับการเดินภายในเมืองที่เต็มไปด้วยอันตรายแม้แต่น้อยเพื่อเรียกเด็กหนุ่มผมเขียวข้างกายตนให้มาสนใจ

    ว่าไง?” มิโดริมะถามสั้นๆ

    เราลองเข้าไปในตึกกันดูไหม?” ทาคาโอะถาม

    หื้อ? ทำไม?” มิโดริมะถามอย่างไม่เข้าใจ...จะเข้าไปภายในตึกทำไมทั้งๆ ที่เดินวนแค่ด้านนอกก็ได้

    ก็เท่าที่ได้ยินมา ยังไม่มีใครเข้าไปดูในตึกนอกจากอาโอมิเนะกับคิเสะเลยนิทาคาโอะที่เคยได้ยินเรื่องนี่มาจากคิเสะที่มาโอดครวญเรื่องความหื่น (?) ของอาโอมิเนะให้ฟังเอ่ย

    ก็ใช่ แต่เข้าไปมันอันตรายนะมิโดริมะไม่เห็นด้วยเลยที่จะเข้าไปในที่ปิดแบบนั้น

    ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงก็หนีทันอยู่แล้วทาคาโอะชูนิ้วอย่างมั่นใจสุดแสน

    อย่ามั่นใจให้มากนัก ถ้าพวกมันมาเยอะแล้วสู้ไม่ไหวจะทำไง?” มิโดริมะกรอกตาไปมา...นี่ถ้ามันมาเยอะจริงเนี่ยภายในที่ปิดแบบนั้นยิ่งหาทางหนีได้ยากนะ!

    เรียกชิโกะไง รับรองจัดการได้ทาคาโอะกล้าพนันเลยว่าถ้าเรียกชิโกะ อาคากิมาช่วย...รับรองจัดการได้เรียบ แม้อาจมีการโดนเรียกค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ เป็นของแลกเปลี่ยนก็เถอะ

    “...” ...โอเค ไม่เถียงว่ารายนั้นทำได้จริงๆ

    น่าๆ อย่าคิดมากสิชินจัง เดี๋ยวหัวล้านหรอกทาคาโอะหัวเราะร่า เราลองไปในนั้นเป็นที่แรกเถอะ!”

    เฮ้ย! เดี๋ยวสิ!” มิโดริมะร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายวิ่งโร่ไปภายในตึกๆ หนึ่งเสียแล้ว อย่าเดินไปคนเดียวสิ! ทาคาโอะ!”

    ก็ชินจังช้านิ!” ทาคาโอะหยุดและหันมาแล่บลิ้นใส่คนผมเขียวเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งต่อ

    บอกว่าอย่าเดินไปคนเดียวไง!” มิโดริมะรีบวิ่งตามไปก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะมีเรื่องลอยมาหา ให้ตายเถอะ!”

    ชินจังๆ! ดูนี่สิๆ!” ทาคาโอะโบกมือเรียกมิโดริมะที่วิ่งตามมาอย่างร่าเริง

    เกมเซ็นเตอร์?” มิโดริมะซึ่งตามมาทันแล้วมองดูป้ายเก่าๆ ขาดๆ ที่แขวนอยู่

    ใช่! สุดยอดเลยเนอะ! ถ้ามันยังใช้ได้คงใหญ่มากแน่ที่นี่น่ะ!” ทาคาโอะมองเหล่าเครื่องเกมเก่าๆ ที่ถูกทิ้งร้างไว้นี่ก็เดาได้เลยว่าที่นี่คงเป็นเกมเซ็นเตอร์ที่ใหญ่สุดๆ แน่

    คงงั้นมิโดริมะไม่มีความเห็นกับเรื่องนี้มากนัก แต่เละขนาดนี้คงใช้ไม่ได้หรอก ไปที่อื่นเถอะ

    ก็ได้~~~” ทาคาโอะลากเสียงยาวพลางก้าวเดินออกจากเกมเซ็นเตอร์ไปและไปหยุดอีกทีที่... “ชินจังๆ ปลาๆ!”

    ...ตู้ปลาขนาดใหญ่ที่แม้ถูกทิ้งร้างไว้ก็ยังมีปลาแหวกว่ายอยู่เนื่องจากเป็นตู้ปลาที่เลียนแบบระบบนิเวศแบบเต็มขั้น ทำให้ปลาตัวน้อยใหญ่ภายในตู้ยังสามารถดำรงอยู่ได้แม้ไม่มีมนุษย์ค่อยเลี้ยงดู

    อาๆ รู้แล้วๆมิโดริมะขานรับส่งๆ อย่ามัวดูปลาเล่นสิ รีบไปกันต่อเถอะ

    โอเคๆทาคาโอะรีบวิ่งหาจุดเที่ยวเล่นต่อไป (?) ทันที ส่วนมิโดริมะก็มีหน้าที่แค่เดินตามเท่านั้น ทั้งสองพากันเดินภายในตึกร้างที่ค่ดว่าคงเคยเป็นห้างมาก่อนไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

    “...ทาคาโอะ” ...มิโดริมะเอ่ยเรียกรั้งคนผมดำที่วิ่งร่าไปทั่วเอาไว้ เมื่อเจ้าตัวได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่วมา

    มีอะไรเหรอชินจัง?” ทาคาโอะหยุดกึกและหันมาถาม

    ดูท่าจะงานงอกแล้วล่ะมิโดริมะเอยพร้อมกับที่...เสียงฝีเท้าหลายเสียงดังก้องใกล้เข้ามา

    ดูท่าจะเยอะแฮะ...หนีหรือสู้ดีล่ะ?” ทาคาโอะที่ดูจะไม่ใส่ใจนักถาม

    หนีเถอะ ขี้เกียจสู้ แถมนายยิงปืนในนี้คงไม่เหมาะหรอกมิโดริมะเอ่ย

    เอาไงเอากันทาคาโอะยักไหล่น้อยๆ ก่อนที่จะ...ใส่เกียร์หมาวิ่งไปยังทิศตรงข้ามกับเสียงที่ดังก้องมา เช่นเดียวกับมิโดริมะที่วิ่งตามอย่างรู้ทัน ทั้งสองพากันวิ่งตามทางเดินไปเรื่อยๆ และ...

    เฮ้ย!!!” ...ร่วงลงสู่เบื้องล่างเมื่อพื้นอยู่ๆ ก็ถล่มลงไป เด็กหนุ่มผมเขียวรีบคว้าปลายเชือกที่ติดกับเสาด้านบนเสาหนึ่งที่ร่วงลงมาด้วยกับคนผมดำไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะตกลงไปตายอนาถเบื้องล่าง

    เกือบไปแล้วสิทาคาโอะเมื่อรอดมาได้วุดหวิดหัวเราะเสียงแห้ง

    นายน่ะไม่ต้องมาพูดเลยมิโดริมะเอ่ยเสียงติดดุเล็กน้อย พลางมองขึ้นไปด้านบนซึ่ง...เหล่าศพเดินได้ยืนรอเป็นฝูงอยู่ เอาไงล่ะทีนี้?”

    เดี๋ยวนะ...” ดวงตาสีฟ้าอมเทากวาดมองไปรอบๆ เพื่อมองหาทางรอด “...ชินจังๆ คิดว่าพอจะโหนไปตรงนู้นได้ไหมอ่ะ?”

    หื้อ? เครื่องเล่นเด็กแบบเป่าลม?” มิโดริมะเมื่อเห็นเครื่องเล่นเด็กขนาดใหญ่ซึ่งดูยังใช้งานได้ดีก็เข้าใจในสิ่งที่ทาคาโอะเอ่ยทันที...กะใช้แทนเบาะลมสินะ? “ได้แน่นอน

    จริงดิ? งั้น...เฮ้ย! ชินจัง!” ทาคาโอะถึงกับหลุดร้องลั่นเมื่อ...นายมิโดริมะ ชินทาโร่อยู่ๆ ก็ชู้ต (?) อ๊ะ ล้อเล่น อยู่ๆ ก็โยนตนต่างลูกบาสไปยังเครื่องเล่นเด็กอย่างแม่นยำ

    หนวกหูน่าทาคาโอะมิโดริมะบ่นน้อยๆ ก่อนที่จะหาทางเหวี่ยงตนไปยังเครื่องเล่นนั้นอีกคน...ซึ่งดูจะไม่ง่ายนัก แต่คนผมเขียวก็เอาตัวเองมาลงที่เครื่องเล่นได้อยู่ดี รีบเผ่นเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวมันตามลงมากันยกฝูงต่อแน่

    รับทราบ!” ทาคาโอะที่ยามนี้ไม่มีเวลาบ่นเรื่องที่อีกฝ่ายเกือบทำตนหัวใจวายตายรีบลุกขึ้นวิ่งต่อ โดยไม่ลืมจับมือมิโดริมะลากมาด้วยกันพัดหลงกันจนสุดท้าย... “ท่าจะรอดแล้วมั้ง?”

    ...ก็เลือกมาหลบทีสนามบาส (?) ที่เป็นที่โล่ง เหมาะแต่การระวังภัยและเชือดซอมบี้มากที่สุด

    น่าจะนะมิโดริมะเตรียมระเบิดน้ำมนต์ไว้เผื่อขว้างใส่ซอมบี้

    ถ้าไม่มีน่าจะ จะดีมากเลยชินจังทาคาโอะบ่นอุบอิบ

    ก็นะมิโดริมะยักไหล่น้อยๆ นี่ทาคาโอะ...”

    มีอะไรเหรอ?” ทาคาโอะถามกลับ

    กลับไปเตรียมโดนลงโทษได้เลยนะมิโดริมะยกยิ้มนิดๆ เป็นตัวบ่งบอกว่า...เจ้าตัวกะจะทำอย่างที่พูดเมื่อครู่จริงๆ

    เอ๊ะ!? ทำไมอ่ะ!” ทาคาโอะร้องลั่น...มีแววเอวเคล็ดอีกแล้วเขา!

    ข้อหาเล่นจนได้เรื่องไงมิโดริมะดีดเหม่งคนตัวเล็กกว่าไปทีหนึ่ง

    ชินจังอ่ะ!” ทาคาโอะทำแก้มป่องพลางเอามือกุมหน้าผากที่ขึ้นรอบแดงเล็กน้อยด้วยท่าทีงอนๆ

    ไม่ต้องมาทำอ้อนเลย อย่าคิดว่าจะรอดมิโดริมะเอ่ย

    เชอะ!” ทาคาโอะสะบับหน้าหนี

    หึๆมิโดริมะเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของคู่หูตนก็อดหัวเราะออกมาเสียมิได้

    หัวเราะอะไรเล่า!?” ทาคาโอะแยกเขี้ยวใส่

    เปล่ามิโดริมะรีบตีหน้าตายทันทีพร้อมกับ...ที่พวกแขกไม่ได้รับเชิญมาพอดี ดูท่าหมดเวลาเล่นแล้วนะ รีบจัดการกันเถอะ

    คร้าบๆ ท่านเอสทาคาโอะขานรับอย่างเซ็งๆ พร้อมชักปืนออกมาสอยเหล่าซอมบี้ที่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วและ...การกวาดล้างของคู่หูปีหนึ่งแห่งทีมบาสชูโตกุก็ได้เริ่มขึ้น

     

     

     

     

     

    ทางใต้ (มิยาจิกับฮายามะ)

    มิยาจิซังๆ ผมอยากไปเล่นทางนู้นอ่ะ!”

    ไม่ได้

    อยากไปตรงนั้นอ่ะ!”

    ไม่ได้

    มิยาจิซังๆ ดูนั้นๆ! น่าสนุกจังเลย!”

    ห้ามไปตรงนั้นนะเฟ้ย!”

    มิยาจิซังๆ!”

    อยู่เงียบๆ สักสามวิเถอะเจ้าบ้า!!!”

    เสียงถกเถียงกันแบบไม่เบาดังขึ้นจากปากเด็กหนุ่มทั้งสองไม่มีหยุด...ซึ่งต้นเหตุของการเถียงกันก็มาจากเด็กหนุ่มผมสีคาราเมลที่ทำท่าอยากไปมุดซากตึกสุดแสนทำให้คนผมสีน้ำผึ้งต้องพยายามอย่างมากที่จะรั้งไม่ให้คนผมสีคาราเมลข้างกายวิ่งไปเล่นในที่แปลกๆ ทุกๆ วินาทีและทุกที่ๆ ที่พวกตนย่างผ่านไป

    นายเลิกวิ่งไปทั่วสักทีเถอะฮายามะ! เดี๋ยวเจอตึกถล่มทับตายจริงๆ เข้าสักรอบหรอก!” มิยาจิโวยลั่นพลางล็อกคอคนที่จะไปมุดตึกเล่นอีกรอบ

    ไม่ถล่มง่ายๆ มั้งครับ!” ฮายามะเถียงกลับ

                   “แล้วจะรอให้มันถล่มจริงๆ ก่อนหรือไงฟะ!?” มิยาจิแว๊ดใส่ รีบๆ สำรวจให้รอบแล้วรีบกลับได้แล้ว! อย่ามัวเล่นสิเฟ้ย!”

    เล่นนิดๆ หน่อยๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ!” ฮายามะที่ดูท่ายังอยากอยู่เล่นต่อโวยนิดๆ

    เป็นสิฟะ!” มิยาจิกรอกตาไปมาอย่างอ่อนใจกับคนรักตน...ตกลงมันเป็นเด็กม.ปลายหรือเด็กประถมฟะ!? ป่วนซะ! หรือตีหัวมันมากไปจนเพี้ยนเนี่ย? “ไปกันได้แล้ว! ถ้าคราวนี้ไปวิ่งป่วนแถวไหนอีกทิ้งจริงๆ นะโว้ย!”

    หว่าๆ! อย่าทิ้งผมสิครับมิยาจิซัง!” ฮายามะรีบเกาะมิยาจิหนึบทันที

    ถ้าไม่อยากโดนทิ้งก็ตามมา!” มิยาจิที่เห็นว่าฮายามะเริ่มว่าง่ายรีบใช้โอกาสนี้ลากคนผมสีคาราเมลสำรวจเมืองทางนี้ต่อทันที

    รับทราบครับผม!” ฮายามะขานรับอย่างร่าเริงพร้อมเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ราวลูกหมาไป

    หลังจบเรื่องวุ่นวายลงไปหนึ่งเรื่องเด็กหนุ่มทั้งสองก็พากันเดินสำรวจเมืองทางทิศนี้ไปเรื่อยๆ จนเกือบรอบ...โดยไม่มีตัวอะไรโผล่มาจ๊ะเอ๋เลย ซึ่งนั้นเป็นเรื่องน่าแปลกใจพอสมควรที่ตลอดทางไม่เจออะไรเลย แม้แต่หนูสักตัวก็ไม่มี

    มิยาจิซัง...” ฮายามะที่เกิดเบื่อหรืออย่างไรไม่ทราบเอ่ยเรียกคนผมสีน้ำผึ้ง “...มันเงียบไปหรือเปล่าครับ?”

    อย่าทักแบบนั้นสิ ฉันชักกลัวว่าที่เงียบๆ เนี่ยพวกมันเตรียมยกฝูงมาจัดการเราอยู่เนี่ยมิยาจิที่คิดว่ามันเงียบเกินไปเหมือนกันเอ่ย

    พูดซะสยองเลยนะครับฮายามะไม่บ้าพออยากโดนตัวอะไรไล่หรอกนะ

    ก็มันจริงนี่หว่ามิยาจิถอนหายใจออกมาเบาๆ เอ้า บล๊อกหน้าเป็นจุดสุดท้ายแล้ว รีบๆ สำรวจแล้วรีบๆ กลับก่อนเรื่องลอยมาหาเถอะ

    ครับผมฮายามะเดินตามมิยาจิที่เดินนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว และรีบสำรวจพื้นที่อย่างเร่งด่วน...ซึ่งก็ไม่พบอะไรอีกตามเคย นี่รอบแล้วใช่ไหมครับ?”

    อื้ม ครบแล้วมิยาจิหยิบมือถือขึ้นมาดูแผนที่ที่ตนตั้งระบบบอกทิศทางที่ตนเดินไปแล้วเอาไว้ด้วยขึ้นมาดู งั้นกลับเถอะ ไม่น่ามีอะไรแล้วล่ะ

    คร้าบบบบฮายามะลากเสียงยาวแบบน่าถีบสักทีสองทีและพากันเดินกลับที่พักแบบ...เบื่อกันนิดๆ เนื่องจากไม่มีสัตว์หรืออะไรโผล่มาหาพวกตนแม้แต่น้อย มิยาจิซังๆ

    อะไรอีกล่ะ?” มิยาจิถาม...คงไม่ใช่ว่าอยากไปมุดตรงไหนเล่นอีกนะ?

    นี่ตกลงว่าพวกสัตว์พวกซอมบี้มันหนีเสียงเราหรือเปล่าครับเนี่ย? ถึงเงียบหายไปหมดเลย...” ฮายามะถาม

    ไม่รู้สิมิยาจิยักไหล่น้อยๆ ...ที่จริงสำหรับสัตว์น่ะไม่แน่อาจหนีเพราะเสียงพวกตนจริงๆ แต่ซอมบี้นี่ถ้าได้ยินเสียงน่าจะพุ่งเข้าใส่เสียมากกว่า

    หรือว่าพวกมันสยองมิยาจิซังหว่า?” ฮายามะเอ่ยขึ้นมาเล่นๆ และ...ได้รับลูกมะนาวหนึ่งลูกที่งอกขึ้นมาบนหัวตัวเองไปแทนคำตอบ

     

     

     

     

     

    ทางทิศตะวันออก (ยูยะ เนบุยะและฮานามิยะ)

    นี่พวกนาย...” เสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดสุดแสนดังออกจากปากเด็กหนุ่มที่...ถูกคนสองคนประกบปานแซนวิสในตอนนี้ “...ช่วยเดินห่างๆ หน่อย...ได้ไหม?”

    ไม่ล่ะ กลัวว่าถ้าห่างนายแล้วเรื่องจะลอยมาหาเอา...ฉันยังไม่อยากโดยมิยาจิซังเชือดนะคนร่างโตเอ่ย...ถ้าเขาโดนคนที่อ้างถึงตื้บจริงๆ นี่มีแววไม่รอดเลยนะเอ้อ! เขาไม่ได้อึดเท่าไอ้เพื่อนเขานะ!

    ฉันก็ไม่เหมือนกัน อยากแกล้งนายเด็กหนุ่มคิ้วลูกอ๊อชตอบกลับอย่างกวนๆ

    ไอ้คำตอบของเนบุยะน่ะโอเค แต่นายนี่จงใจกวนหรือไงห๊า!?” ยูยะแยกเขี้ยวใส่คนพูดจาน่าถีบ ก่อนที่จะยกเท้าขึ้นถีบจริงๆ ในเวลาต่อมา

    คิดว่าไงล่ะ?” ฮานามิยะรีบหลบเท้าวูบ ก่อนที่จะเนียนมาเกาะคนผมสีน้ำผึ้งต่อ

    เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งแกล้งยูยะสิฟะเนบุยะที่ขี้เกียจชมการทะเลาะกันระหว่างสองคนนี้หรืออย่างไรรีบห้าม

    ไม่สน คิดเหรอว่านายจะห้ามฉันได้?” ฮานามิยะแล่บลิ้นใส่

    อย่าทะเลาะกันข้ามหัวฉันสิฟะ!” ยูยะที่กลายเป็นคนกลางแว๊ดลั่น

    โทษที / ไม่สนหรอกคนที่ยังประกบยู่ยะไม่เลิกทั้งสองตอบกลับเป็นเสียงเดียวกัน...ซึ่งเนื้อหาในคำพูดนี่นั้นไปคนล่ะทางเลย

    นี่นายคิดหาเรื่องฉันหรือไงห๊า? ไอ้ดอกไม้เน่า!” ยูยะแยกเขี้ยวใส่คนที่กวนตนได้ตลอดคด

    นายคิดไปเองมั้งฮานามิยะยักไหล่น้อยๆ อย่าคิดมากสิ เดี๋ยวแก่เร็วหรอก

    ก็ดีกว่าคนที่มีแววตายก่อนแก่แบบแกล่ะวะ!” ยูยะโวยใส่

    น่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิเนบุยะที่ต้องทำหน้าที่ห้ามปรามเช่นเดิมเอ่ย เรารีบไปสำรวจรอบๆ ก่อนที่จะมีตัวอะไรโผล่มาดีกว่าไหม?”

    ก็จริงยูยะไม่เถียงว่าควรรีบไปเดินตรวจรอบๆ ให้เสร็จก่อนมีอะไรโผล่มาจริงๆ และเขายังไม่อยากหนีรอบเมืองเล่นด้วย

    แต่ฉันว่าไม่ทันแล้ววะฮานามิยะบู้ใบ้ไปยังจุดๆ หนึ่ง มันมารุมกินโต๊ะจีนเราแล้ววะ

    “...ไหงมันเยอะกว่าวันแรกที่มาอีกฟะ!?” เนบุยะอยากเป็นลมสักตลบจริงๆ เมื่อเห็นว่าจุดที่ฮานามิยะชี้ไปเมื่อครู่มีซอมบี้ฝูงใหญ่ยังกับควายป่าอพยมสักสิบฝูงกำลังเดินมาทางพวกตน

    แบบนี้จะช้าอยู่ใยล่ะ...เผ่นดิ!” ยูยะที่ไม่คิดว่าพวกตนแค่สามคนจะสามารถสู้ซอมบี้พวกนี้ได้รีบออกวิ่งเป็นคนแรก

    เฮ้ย! รอด้วยสิ!” เด็กหนุ่มอีกสองคนที่โดนทิ้งรีบวิ่งตามในทันใด ทั้งสามพากันใส่เกียร์หมาวิ่งทั่วเกือบรอบเขตที่ถูกกำหนดมา...แต่ถึงอย่างนั้นพวกซอมบี้มันก็ยังตามไม่เลิกอยู่ดี

    จะตามไปถึงชาติหน้าเลยหรือไงวะ!?” ฮานามิยะสบถอย่างหัวเสีย

    ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน!” ยูยะที่สภาพไม่ต่างกันเอ่ย

    มันใช่เวลาเถียงไหม?! เอาไงดีเนี่ย?!” เนบุยะถาม

    จะเอาไงล่ะ? ก็ได้แต่ต้องสู้แล้วเว้ย!” ยูยะหยิบไขควงยักษ์ของตนออกมาและ...

    เปรี้ยง!!!

    ...ยิงสายฟ้าใส่เหล่าซอมบี้ทันที

    โอ้ สอยได้เยอะเลยแฮะเนบุยะมองพวกที่โดนสายฟ้าช็อกจนเดี้ยงไปหลายสิบตัว...ประสิทธิภาพดีเหลือหลาย...

    ...แต่ถ้าเอามาผสมกับอย่างอื่นที่ดูเป็นอาวุธมากกว่านี้จะดูดีมากเลย

    แต่ว่าก็ว่าเถอะ...รูปร่างไอ้นี่มันโคตรฮาเลยเอาตามจริงไอ้ไขควงปล่อยสายฟ้านี่ในสายตาฮานามิยะมันดูแปลกๆ ชอบกล

    ฉันก็ว่างั้นยูยะพยักหน้ารับ...มันแปลกตั้งแต่ให้ไขควงมาเป็นอาวุธแล้ว! “ยัยชิโกะก็คิดเอามาให้แบบพิศดารเหลือเกิน

    ถ้าไม่เอาอะไรแปลกๆ มาให้เลยคงชิโกะตัวปลอมล่ะเนบุยะที่รู้ดีว่าคนที่ตนพูดถึงนั้นชอบแกล้งคนขนาดไหน เลยพอเดาได้ว่า...ไอ้ที่ให้มาแปลกๆ นี่คงแค่อยากแกล้งคนหรือไม่ก็หมดมุข นึกไม่ออกจากให้อะไรแค่นั้นแหละ

    เออ จริงแฮะยูยะกับฮานามิยะไม่เถียงเลย ไอ้ความจริงข้อนี่เนี่ย

    ทีนี่สามัคคีกันเชียวเนบุยะส่ายหน้าอย่างขำๆ กับสองคนที่ปกติกัดกันแทบตาย พอเป็นเรื่องนี้เนี่ยเห็นพร้อมกันเชียว

    ก็ยัยนั้นมันบ้าจริงๆ นี่หว่าฮานามิยะเอ่ยพร้อมกับ...โยนกงจักรใส่เหล่าซอมบี้ที่เริ่มเข้ามาใกล้ เรื่องนินทายัยชิโกะเอาไว้ก่อนเถอะ...ตอนนี้มาจัดการไอ้พวกนี่ดีกว่า

    ก็นะเนบุยะยักไหล่น้อยๆ พร้อมเอาขวานสองคมของตนฟาดใส่ซอมบี้บางตัวที่นึกพิเรนท์โดดใส่จนบนตึก

    หวังว่าเราจะพอจัดการได้โดยไม่ต้องเรียกยัยชิโกะมานะยูยะเสกสายฟ้าอีกเปรี้ยงใส่เหล่าศพเดินได้

    เห็นด้วยเลย!” เนบุยะกับฮานามิยะเอ่ยอย่างเห็นด้วยขณะที่จัดการเหล่าที่มารุมหมายจะกินพวกตนต่อไป...และศึกคราวนี้น่าจะอีกยาว

     

     

     

     

     

    ทางทิศตะวันตก (อิชิคิริมารุกับอาโอเอะ)

    ตึง...ตึง...ตึง...

    เสียงเดินเป็นจังหวะดังก้องไปทั่วบริเวณจากฝีเท้าของหนุ่มในชุดโบราณทั้งสองที่เดินร่อนไปร่อนมาจนทั่วบริเวณที่ถูกกำหนดมาให้เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่เจออะไรเลยนอกจากนกและแมลงที่อยู่โดยรอบ

    ที่นี่เงียบจังเนอะอิชิคิริมารุเอ่ยขึ้นมาเป็นคนแรกหลังจากเดินเงียบๆ มานาน

    นั้นสินะ ไม่มีอะไรโผล่มาให้เล่นเลยอาโอเอะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย...ทีคราวก่อนมากันตั้งเยอะ แต่คราวนี้ของเล่น (ซอมบี้) หายไปไหนหมดเนี่ย?

    น่าเบื่อนิดๆ แฮะอิชิคิริมารุบิดตัวขี้เกียจเล็กๆ

    ถ้าเบื่องั้น มาทำอะไรสนุกๆ กับข้าไหมล่ะ?” อาโอเอะถามแบบ...ชวนคิดลึกไปสักนิด

    “...” อิชิคิริมารุนิ่งงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะหน้าแดงวาบขึ้นมา ...อาโอเอะ! อย่ามาเล่นมุขแบบนี้สิ!”

    ฮาๆ หน้าเจ้าแดงแล้วแหน่ะอาโอเอะหัวเราะร่ากับคนตัวสูงกว่า

    เพราะใครล่ะ?!” อิชิคิริมารุโวยอีกฝ่ายกลับ

    ก็นะอาโอเอะยักไหล่น้อย

    ว่าแต่อาโอเอะ...” อิชิคิริมารุรีบเปลี่ยนเรื่องโดยพลัน ก่อนที่คนผมสีเขียวเข้มคนนี้จะแกล้งตนต่อ “...เจ้าเหมือนได้ยินเสียงอะไรไหม?”

    หมายถึงเสียงที่เหมือนโวยวายน่ะเหรอ?” อาโอเอะเอียงคอน้อยๆ

    ใช่...เฮ้ย!” อิชิคิริมารุพยักหน้ารับพร้อมกับ...รีบก้มหลบโลหะทรงกลมที่ลอยเฉี่ยวหัวตนไปยังรวดเร็ว อะไรล่ะนั้น?!”

    หื้อ? กงจักร?” อาโอเอะมองสิ่งที่เกือบโดนหัวเพื่อนตนซึ่งยามนี้มันลอยไปฝังลงในเสาเรียบร้อยแล้วอย่างงุนงง ของใครเนี่ย?”

    ของผมคร้าบบบบ!!!” เสียงตะโกนที่คุ้นหูดังขึ้น ทำให้ชายทั้งสองหันไปยังต้นเสียงและแทบเอ๋อกินเมื่อ...เด็กหนุ่มจำนวนสามคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังวิ่งหนีศพเดินได้ขนาดน้องๆ กองทัพมา ในขณะที่พวกตนเดินมานานสองนานกลับไม่เจออะไรเลย ช่วยพวกผมด้วย! แบบนี้มันเยอะเกินนนนน!!!”

    อา...ได้ๆอิชิคิริมารุที่ไม่รู้จะเอ๋อกับซอมบี้ยกฝูงหรือเสียงของนายคิดลูกอ๊อชดีพยักหน้ารับและ...ชักดาบออกมาฟันซอมบี้ทั้งหลายอย่างรวดเร็ว

    ได้เล่นแล้วแฮะอาโอเอะยิ้มร่า จะฟันให้เรียบเลย

    อาโอเอะ...เจ้าช่วยเลิกพูดสองแง่สองง่ามได้ไหม? ข้าเริ่มรู้สึกอายแทนชอบกลอิชิคิริมารุเอ่ย

    คงไม่ได้กระมั้ง นี่นิสัยข้านิอาโอเอะหัวเราะหึๆ แล้วพุ่งไปจังการซอมบี้ต่อ เว้นแต่เจ้าทำให้ข้าไม่มีแรงพูดก็อีกเรื่องนะ

    ไม่ว่าที่เจ้าพูดจะเป็นแง่ไหน ถ้าทำจริงแบบนั้นท่านจูสึมารุก็เชือดข้าสิ!” อิชิคิริมารุที่คิดว่าควรปลงกับคำพูดคำจาของรายนี่จริงๆ เสียทีมั่นใจว่าถ้าคนที่ตนเอ่ยถึงได้ยินคำพูดเมื่อครู่และเขาทำตามที่ว่าจริง...เขานี่แหละจะโดนจัดการซักฟอกจนขาวสะอาดไปเลย

    พี่จูสึมารุไม่เชือดเจ้าหรอกน่าอาโอเอะยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อ...ได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมาในบริเวณใกล้ๆ นี่ เอ๊ะ? ฟ้าก็แจ่มใสนิ ทำไมมีเสียงฟ้าผ่า?”

    มาจากผมนี่แหละครับ!” เสียงตอบกลับเบาๆ ดังมาจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งที่...ถือไขขวงขนาดใหญ่กว่าไขควงปกติมาก แถมยัง...

    ...ยิงสายฟ้ออกมาได้ราวลูกปืนอีกต่างหาก

    “...เออ...นั้นอาวุธเหรอ?” อิชิคิริมารุพอเห็นอาวุธของยูยะก็ถึงกับเอ๋อกิน...นั้นมันอาวุธประเภทไหนเนี่ย!?

    ครับ ชิโกะเสกมาให้...” ยูยะที่พอเดาความรู้สึกจากสีหน้าอีกฝ่ายออกได้เพียงยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป

    นางช่างมีความคิดสร้างสรรเหลือล้นจริงๆอาโอเอะส่ายหน้าไปมา

    ล้นจนบ้าสินะครับฮานามิยะที่ก่อนหน้านี่กงจักร์หลุดมือจนเกือบเฉาะหัวชาวบ้านเข้ากรอกตาไปมา

    ก็บ้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เหรอ? รายนั้นน่ะ?” เนบุยะที่เกือบถูกลืม (เฮ้ยๆ! เอาดีๆ เซ่! // เนบุยะ) ถอนหายใจออกมาเบาๆ

    ข้อนี้ขอไม่ออกความเห็นวะยูยะที่ปลงกับสาวเจ้าที่พูดนี่แล้วส่ายหน้าไปมา

    เออ...นี่มันใช่เวลามาจับกลุ่มนินทาไหมเนี่ย?” อิชิคิริมารุไม่รู้จะขำหรืออะไรที่พอพูดถึงหญิงสาวเพียงนางเดียวของกลุ่มแล้วแต่ล่ะคนพากันนินทากันเลยเนี่ย

    คลายเครียดนิดๆ หน่อยๆ เองครับฮานามิยะยักไหล่น้อยๆ

    นั้นสินะ เครียดมากระวังแก่เร็วนะอิชิคิริมารุอาโอเอะเอ่ยเสริมขึ้นมาแบบเหมือนอยากแกล้งคนเล็กน้อย

    อย่างพวกเราไม่มีทางแก่กว่านี้หรอกน่าอิชิคิริมารุเถียงกลับ

    เจ้าช่วยรับมุขหน่อยก็ไม่ได้เนอะอาโอเอะหัวเราะหึๆ พลางก้มหลบซอมบี้ตัวหนึ่งที่คิดพิเรนท์โดดลงมาจากตึก โอ๊ะๆ อันตรายนะเนี่ย

    พวกเจ้าไปทำอีท่าไหนมาเยอะขนาดนี่เนี่ย?” อิชิคิริมารุหันไปถามเหล่าเด็กหนุ่ม...หรือไอ้พวกนี่ปกติมาฝูงใหญ่แบบนี้อยู่แล้วหว่า?

    เดินเฉยๆ แล้วพวกมันมากันเองครับเนบุยะตอบ ไม่รู้ยกทัพมาจากไหนเหมือนกันครับถึงมาเยอะขนาดนี่เนี่ย

    อา พอเข้าใจล่ะอิชิคิริมารุพยักหน้ารับ...สรุป ปกติพวกนี่ไม่เยอะขนาดนี้สินะ? “ยังดีที่พวกนี่จัดการง่ายหน่อยล่ะนะ

    แต่จำนวนก็มากพอทำให้เหนื่อยได้ง่ายๆ เหมือนกันนะอาโอเอะที่ยังอารมณ์ดีเหมือนเดิมเอ่ย นี่อิชิคิริมารุ...เรามาแข่งกันจัดการพวกนี่ไหม? ใครจัดการได้เยอะกว่าชนะ

    ดีไหมเหมือน...อ่ะ พวกเจ้าช่วยเป็นกรรมการให้หน่อยนะอิชิคิริมารุรับของเสนอนั้นพร้อมเอ่ยเช่นนี้กับเด็กหนุ่มทั้งสาม

    ครับ ถ้าไม่มีตัวอะไรมาไล่งับหัวพวกผมเดี๋ยวเป็นกรรมการให้ครับเด็กหนุ่มทั้งสามที่รู้สึกได้ว่าซอมบี้เริ่มมาหาพวกตนน้อยลงเนื่องจากโดนหนุ่มดาบเก็บก่อนมาถึงตนเอ่ย

    ตกลงตามนั้น ถ้างั้น...” อาโอเอะแสยะยิ้มอย่างสมชื่อ (?) เล็กน้อย “...เริ่มเกมได้!”

     

     

     

     

     

    ไงพวก...เละกันมาพอดูเลยนิคำทักทายอย่างเริงร่าดังออกจากปากหญิงสาว ดวงตาหลังแว่นสายตาจ้องมองยังบุคคลทั้งห้าที่เดินกลับเข้ามาภายในเขตบ้านในสภาพที่...สะบับสะบัมพอสมควร และคนที่อยู่ในสภาพดีที่สุดก็ไม่พ้นชายในชุดโบราณทั้งสองนั้นแหละ ไปเจอซอมบี้ฝูงใหญ่กันมาหรือทะเลาะกันเองมาล่ะกลุ่มนี้?”

    เจอซอมบี้...แล้วที่บอกทะเลาะกันเองนี้คู่ไหนล่ะ?” ยูยะถาม...ที่จริงไม่ต้องถามก็พอเขาออกอยู่แล้วล่ะว่าจะเป็นใครกับใคร

    คู่พี่นายไงชิโกะตอบ

    กะแล้วเชียวยูยะถอนหายใจออกมาเบาๆ

    โคทาโร่มันยังไม่ตายใช่ไหม?” เนบุยะชักกลัวนิดๆ ว่าเพื่อนตนจะไปกวนแฟนตัวเองจนโดนฆ่าหมกศพไปแล้วชอบกล

    คิดว่าอย่างมันจะโดนมิยาจิตื้บตายได้ไหมล่ะ?” ชิโกะถามกลับ

    ไม่ล่ะ อึดเกินเนบุยะไม่คิดว่ารายนั้นจะตายง่ายๆ หรอก...แต่ก็เผื่อไว้สักนิด

    ก็รู้นิ แล้วถามทำไม?” ชิโกะยักคิ้วกวนๆ ฮายามะยังไม่ตายน่า ตอนนี้ก็ยังไปตะแง้วๆ ใส่มิยาจิอยู่เลย

    งั้นอีกเดี๋ยวมิยาจิซังคงถีบมันตกบ้านเพราะรำคาญมันแน่ฮานามิยะกรอกตาไปมา

    ไม่หรอก อย่างมากก็แค่เอาหัวมันโขกผนังมั้งยูยะไม่คิดว่าพี่ตนจะถึงขั้นฆ่าแกงรายนั้นหรอก...มั้ง?

    ก็ไม่แน่นะตัวเธอชิโกะหัวเราะคิกคัก ว่าแต่...มื้อเย็นนี้นายจะเอาขนมกันไหมอ่ะ? มีสูตรใหม่จะลองทำพอดี

    กินแล้วไม่ตายนะ?” ฮานามิยะถาม

    แล้วที่กินมาปานนี้ตายไหมล่ะ?” ชิโกะแยกเขี้ยวใส่

    ก็นะฮานามิยะยักไหล่น้อยๆ ว่าแต่วันนี้คิดจะทำอะไร?”

    ข้าวเหนียวสังขยา...ที่จริงก็ไม่ใช้ของสูตรใหม่อะไรหรอก แต่เราจะลองทำครั้งแรกและเพราะของไม่พอเลยจะใช้อย่างอื่นแทนเลยกลายเป็นสูตรใหม่น่ะชิโกะเอ่ย...ที่จริงก็เคยทำครั้งหนึ่ง แต่คราวนั้นทำแล้วโคตรจืด ก็เลยกะใช้สูตรใหม่ ใส่ของที่ให้รสหวานเยอะๆ แทนแค่นั้นแหละ ส่วนของที่ขาดแล้วเอาอย่างอื่นมาใช้แทนก็ไม่ใช้ว่ามันจะต่างจากเดิมมากนักด้วย

    งั้นถือว่ากินได้เนบุยะที่รู้ว่ารายนี้ปรับปรุงสูตรอาหารอะไรสักอย่างนั้นมันมักอยู่ในระดับกินได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ว่าแต่ข้าวเหนียวนี่ถือเป็นขนมด้วยเหรอ?”

    สำหรับเราก็ใช่อ่ะนะชิโกะที่เอาตามจริงยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันถือเป็นขนมหรือเปล่าเอ่ย สรุปเอากันไหม? เราจะได้กะทำกระทงถูก

    เอาหนุ่มๆ ทั้งห้าตอบอย่างพร้อมเพียง

    โอเค ตกลงตามนี้ชิโกะพยักหน้ารับ

    อ่ะ ว่าแต่เจ้า...ชิโกะ...” อาโอเอะเรียกรั้งหญิงสาวที่ทำท่ากำลังจะเดินจากไปเอาไว้ “...ขอถามหน่อย...ผนังห้องที่เจ้าสร้างหนาไหม?”

    ไม่หนา แต่เป็นห้องแบบเสียงจากด้านในดังลอดออกมาข้างนอกไม่ได้ถ้าปิดประตูอยู่น่ะชิโกะตอบด้วยรอยยิ้ม คิดจะทำอะไรกันหรือไงกันจ๊ะ ตัวเธอ?”

    อาจจะอาโอเอะตอบกลับหน้าตาเฉย

    เปล่าสักหน่อย! อาโอเอะก็อย่าไปรับมุขสิ!” ส่วนอิชิคิริมารุที่อยู่ห้องเดียวกันกลับรีบปฏิเสธด้วยใบหน้าแดงแจ๋

    ก็มันอาจจริงนิอาโอเอะหัวเราอย่างอารมณ์ดี

    จริงไม่จริงไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าทำกันจริงถ่ายวิดีโอให้เราด้วยล่ะชิโกะเอ่ย

    โทษที ข้าใช้ของที่ว่านั้นไม่เป็นหรอกนะอาโอเอะส่ายหน้าวืด...แค่มือถือก็เต็มกลืนแล้วสำหรับเขาน่ะ

    ไม่เป็นไร เดี๋ยวสอนเพื่อให้ได้ภาพเด็ด (?) คนอย่างชิโกะ อาคากิก็ยอมเสียเวลาสอนรายนี้อย่างแจ่มแจ้ง ลึกไปถึงวิธีประกอบเลยแน่นอน (?)

    นางเป็นอย่างนี้บ่อย?” อิชิคิริมารุที่อายจนขี้เกียจอายแล้วหรืออย่างไรไม่ทราบกุมหน้าตัวเองอย่างหน่ายๆ พลางถามขึ้นมาลอยๆ

    ครับ...บ้าแบบนี้มานานแล้วยูยะเอ่ยด้วยท่าทีหน่ายไม่แพ้กัน

    ระวังชิโกะได้ยิน แล้วโดนแกล้งนะครับ

    ไม่หรอก...มั้ง...” ยูยะตอบกลับอย่างเคยชิน ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเสียงเมื่อครู่ไม่ใช่เสียงของคนที่กลับมาด้วยกันกับตนก่อนหน้านี้ จึงหันไปยังต้นเสียงและ...แว๊ดลั่นในเวลาต่อมา เฮ้ย! มิโดริมะ! ทาคาโอะ! ไปลุยป่าที่ไหนมาวะเนี่ย!?”

    ป่าคลอกรีนมาครับ แถมซอมบี้อีกฝูงหนึ่งทาคาโอะที่สภาพปานผ้าขี้ริ้วตอบอย่างเหนื่อยๆ เกือบตายแหน่ะครับ

    ใช่ครับ...แถมวันนี้พวกซอมบี้ก็เยอะสุดๆ ไปเลยมิโดริมะถอนหายใจออกมาเบาๆ

    ดูท่าไม่ได้มีแค่ทางเราที่เจอบทหนักแฮะเนบุยะเกาหัวตัวเองนิดๆ

    นั้นสินะยูยะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย...แต่ทางพวกเขายังดีที่มีคนมาช่วย ไม่ใช่จัดการกันเองแค่สองคนแบบนี้ พวกพี่เจอเยอะแบบนี้ด้วยเปล่าหว่า?”

    เปล่า มิยาจิมาบ่นกับเราอยู่ว่าทางใต้ไม่มีตัวอะไรโผล่มาเลยแม้แต่รอบทุกซอกทุกมุมแล้วก็เถอะชิโกะเอ่ยตอบคำบ่นลอยๆ เมื่อครู่อย่างรวดเร็ว

    เหมือนทางพวกข้าเลยแฮะอาโอเอะเอ่ย พวกข้าเดินจนรอบก็ไม่เจออะไรเหมือนกัน นอกจากกงจักรที่ลอยเฉียวหัวอิชิคิริมารุน่ะ

    อุ้ย...ก็มันหลุดมือนี่ครีบฮานามิยะเมื่อโดนเหน็บก็ได้เพียงยิ้มแห้งๆ ...ที่จริงไม่ติดว่าอีกฝ่าอาวุโสกว่าตนค่อนข้างมาก (เรียกมากเลยเถอะ) เขาคงสวนกลับไปสักทีสองทีแทนที่จะยอมรับง่ายๆ แบบนี้แน่

    ถ้าหมอนี่หลบไม่ได้คงเกินไปหน่อยล่ะชิโกะไม่คิดว่าพวกดาบจะหลบอะไรแบบนี้ไม่ได้อยู่แล้วเอ่ย แต่ถ้าหลบไม่ได้จริงๆ คงต้องพิจารณาตัวเองสักนิดล่ะนะ ไม่งั้นซานิวะคงได้ปวดหัวน่าดูว่าออกรบแต่ล่ะทีจะกลับมาเละขนาดไหน” 

    อย่าพูดงั้นสิครับอิชิคิริมารุได้เพียงยิ้มแห้งๆ กับคำพูดของหญิงสาว

    ก็มันจริงนี่ และอีกอย่างถ้าเป็นอย่างที่พูดจริงระวังจูสึมารุจะไม่รับเป็นน้องเขยล่ะชิโกะตีหลังอีกฝ่ายป๊าบๆ

    “...” พอเจอประโยคนี้เข้าไปอิชิคิริมารุก็ได้เพียงนิ่งเงียบไป

    พี่จูสึมารุคงไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก แต่คงบอกข้าประมาณว่าดูแลอิชิคิริมารุดีๆ เสียมากกว่าอาโอเอะหัวเราะเบาๆ พลางพยายามปลอบคนตัวสูงกว่าที่เริ่มหงอยกินเสียแล้ว

    เหมือนบทมันจะสลับกันนะชิโกะหัวเราะคิกคัก เอาเถอะ...ว่าแต่มิโดริมะ ทาคาโอะ อยากกินขนมตอนมื้อเย็นไหม? จะทำเผื่อ...”

    เอา! / สักหน่อยก็ดี...” เด็กหนุ่มทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

    โอเค ตกลงตามนี้สาวเจ้าเอ่ยสรุปสั้นๆ และ...โดดขึ้นไปยังบนพื้นบ้านต้นไม้ในทันใด พวกนายก็รีบอาบน้ำอาบท่าด้วยล่ะ! เดี๋ยวเจอกันมื้อเย็น!”

    ขึ้นไปแบบปกติบ้างเถอะ!!!” หนุ่มบาสแต่ล่ะคนโวยวายใส่หญิงสาวอย่างเคยชิน ในขณะที่หนุ่มดาบทั้งสองทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่จะสาวเจ้าขึ้นไปบนบ้านเท่านั้นและ...

    ไง พวกเจ้า...กลับมากันแล้วหรือ?” ...ก็ถูกชายผมสีเขียวอ่อนที่...สภาพปานไปลุยป่าแถวไหนมาเอ่ยทักในทันที

    อา กลับมาแล้วอาโอเอะขานรับคำทักเมื่อครู่ แล้วเจ้าไหงใบไม้เต็มหัวแบบนั้นล่ะฮิสะมารุ?”

    โดนชิโกะแกล้งฮิสะมารุตอบสั้นๆ ให้ตายเถอะ...ไหงนางแกล้งแต่ข้าคนเดียวเลยเนี่ย?”

    โดนแกล้ง...ยังไงหรือ?” อิชิคิริมารุไม่คิดว่าคนอย่างฮิสะมารุจะยอมโดนแกล้งง่ายๆ หรอก

    ก็ไม่มีอะไรมาก แค่พูดเรื่องน่าอายกับท่านพี่หน้าตาเฉย พยายามเสกหูแมวให้ข้าแบบคราวก่อนโดยท่านพี่ดันร่วมมือกับนางด้วยจนข้าต้องหนีเข้าป่าก่อนหน้านี้เนี่ยฮิสะมารุถอนหายใจออกมาเบาๆ เท่านั้นไม่พอ จะเอาของประหลาดๆ มาให้กิน เห็นนางว่าเป็นของที่คนชื่อโมโมอิกับริโกะทำให้ก่อนที่จะมาที่นี่น่ะ...บอกว่ากินเข้าไปอะไรจะตามมานี่แหละ ข้าหนีก่อนเลยจำไม่ได้

    ถ้าเป็นของที่โมโมอิกับริโกะซังทำห้ามกินเด็ดขาดเลยนะครับ ไม่งั้นได้งานงอกของแท้แน่มิโดริมะที่ปีนตามขึ้นาตอนไหนไม่ทราบเอ่ยขึ้นมา

    งานงอก? คืออะไรเหรอ?” ฮิสะมารุที่ดูจะไม่เข้าใจศัพท์สมัยนี้นักถาม

    เรื่องลอยมาหาไงครับทาคาโอะที่ตามมาอยู่ข้างๆ คู่หูตนเอ่ยต่อ

    แล้ว...ถ้ากินไอ้ของที่ว่านั้นไปจริงๆ มันจะเป็นไงเหรอ?” อาโอเอะถามต่ออย่างอยากรู้...ไอ้ของที่ว่านั้นกินไปแล้วมันจะทำให้เกิดเรื่องได้ไงนะ? ท้องเสียเหรอ?

    ก็หลายอย่างนะครับฮายามะที่เพิ่งเดินข้ามสะพานเชื่อมมาภายในห้องและได้ยินเรื่องนี้พอดีเอ่ย ไม่ว่ากลายเป็นเด็ก กลายร่างเป็นสัตว์ หูหางโผล่ กลายเป็นผู้หญิงมีหมดแหละครับ!”

    และไอ้ของที่ว่ารสชาติแบบ...แย่ค่อนข้างมาก กินคำเดียวสติบินได้เลยมิยาจิที่ตามมาอีกคนเสริมคำพูดของคนผมสีคาราเมล

    “...โชคดีที่ข้าหนีทันฮิสะมารุถึงกับคุมขมับกับไอ้สรรพคุณของไอ้สิ่งที่ตนเกือบโดนไป ให้ตายสิ...ทำไมนางแกล้งแต่ข้านะ? เกลียดขี้หน้าข้าหรือไง?”

    ...แค่เขม็งใส่ทีเดียวถึงกับอาฆาตกันเลยเหรอ!?...

    เปล่าหรอก ตรงกันข้ามต่างหากครับยูยะที่ตามขึ้นมาบนบ้านเป็นรายต่อมาเอ่ย ยัยชิโกะเป็นประเภทยิ่งชอบยิ่งแกล้งครับ ส่วนใหญ่จะเป็นการแกล้งแบบที่เจ้าตัวมั่นใจว่าจะไม่เป็นอันตรายกับคนที่ตัวเองแกล้งน่ะครับ...”

    ...อย่างฟุริฮาตะที่โดนแกล้งโดยการให้ถูกอาคาชิกดไงล่ะ! ซึ่งแน่นอนเขาไม่พูดออกไปหรอก

    ยิ่งถูกใจยิ่งแกล้งน่ะใช่ แต่ถ้าแกล้งแรงๆ แบบถีบตกบันไดนี่คือหมั่นไส้นะฮานามิยะที่เป็นคนที่โดนสาวเจ้าหมั่นไส้บ่อยมากเอ่ย

    “...ระหว่างโดนแกล้งเพราะถูกใจนางหรือเพราะนางหมั่นไส้อันไหนดีกว่ากันเนี่ย?” ฮิสะมารุบ่นขึ้นมาเบาๆ

    ข้าว่าก็ไม่ดีทั้งคู่นั้นแหละอิชิคิริมารุและอาโอเอะเดินไปตบบ่าคนผมสีเขียวอ่อนเป็นการปลอบใจ ก่อนที่จะ...กลายเป็นการนินทาสาวเจ้าไปในเวลาต่อมา

    เหล่าหนุ่มๆ ทั้งหลายที่ถูกให้สำรวจเมืองภายในวันนี้เมื่อนินทา (?) กันเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวและพักผ่อนกันเพื่อรอทานอาหารมื้อเย็น โดยการ...

    ขอทิ้งสามใบ

    ของข้าเอาสองแล้วกัน

    เกมนี้เครียดเหมือนกันแฮะ

    นิดๆ หน่อยๆ น่าครับ...อ่ะ ทิ้งหมดมือเลยแล้วกัน

    เหมือนกันวะ

    พวกฉันด้วย

    ทำไมเหมือนดวงไม่ค่อยดีเลยแฮะ

    ...จับกลุ่มเล่นไพ่รอกันไปพลางๆ เนี่ย

    ต้องเล่นมุขตำรวจมาด้วยไหมเนี่ย?” ชิโกะที่เดินมาเห็นเอ่ยออกมาอย่างขำๆ

    ไม่ต้องเลย ฝืดนะนั้นฮานามิยะวางไพ่ในมือลง ฉันตองแปด

    ส่วนฉันห่วยยกแผงเลยวะเนบุยะบ่นขึ้นมาเบาๆ

    ฉันตองเก้ามิยาจิวางไพ่ลงอีกคน

    ดีจังอ่ะ มิยาจิซังฮายามะที่ได้ไพ่ไม่ดีนักเอ่ย

    นั้นสิยูยะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

    ฮาๆ แล้วแบบนี้เรียกว่าอะไรเนี่ย?” อิชิคิริมารุหัวเราะเบาๆ

    สเตรท...ดวงโคตรดีเลยครับฮานามิยะเบ้หน้าน้อยๆ

    แล้วนี่ล่ะ?” อาโอเอะวางไพ่ในมือลงเป็นรายต่อไป

    รอยัลสเตรท...พวกคุณนี่ดวงดีชะมัดยูยะบ่นนิดๆ

    คงงั้นแหละมั้งชิโกะหัวเราะร่าๆ กับผลการเล่นใบในคราวนี้

    ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วโผล่ทำไมเนี่ย? ไม่ได้ทำข้าวเย็นเหรอวันนี้?” ฮานามิยะถาม

    ทำ และเสร็จแล้วเลยจะบอกให้พวกนายไปเรียกพวกที่เหลือมาน่ะชิโกะอธิบาย

    ถ้าแบบนั้นก็บอกกันแต่แรกสิมิยาจิเก็บไพ่ที่กองๆ อยู่รวมกันเป็นสำรับเดียวแล้วเก็บใส่กล่อง

    เดี๋ยวพวกข้าไปตามพวกนั้นที่ป่าด้านหลังนะ เห็นว่าจะไปซ้อมกันที่นั้นน่ะอิชิคิริมารุที่ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าพวกของตนจะไปซ้อมดาบกันเอ่ยพร้อมรีบลากอาโอเอะลงจะบ้านต้นไม้อย่างรวดเร็ว

    งั้นพวกเราก็รีบไปตามพวกตัวป่วนมาเถอะมิยาจิเอ่ย ส่วนยูยะกับมิโดริมะช่วยยัยชิโกะยกของแล้วกัน

    คร้าบบบบยูยะกับมิโดริมะขานรับเสียงยาว และเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจมิยาจิก็จัดการลากพวกที่เหลือไปช่วยตามแต่ล่ะหน่อมากินข้าวเย็นในทันที

     

     

     

     

     

    ขอบคุณสำหรับอาหารครับบบเสียงเอ่ยอย่างพร้อมเพรียงดังออกจากปากเหล่าหนุ่มๆ เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จดังเช่นทุกวันที่สาวเจ้าได้ยินตั้งแต่วันแรกที่หลุดมานี้จนปานนี้ ซึ่งทำให้หญิงสาวบางทีก็อดหลอนๆ ไม่ได้เหมือนกัน ถึงอย่างนั้นชิโกะก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดออกมามากนัก

    เนบุยะ...นี่แกกินหรือสูบวะเนี่ยวันนี้?” ฮานามิยะมองจานชามที่กองข้างตัวคนตัวใหญ่ด้วยสีหน้าแหย่ๆ

    เยอะกว่าปกติเท่าตัวเลยนะเนี่ยยูยะที่สังเกตถึงปริมาณการกินที่เพิ่มขึ้นของรายนี้เช่นกันเอ่ย

    ก็วันนี้ออกแรงเยอะเลยหิวน่ะเนบุยะตอบ

    ฮาๆ ก็สมควรนะ เล่นหนีพวกนั้นมากันนิอิชิคิริมารุหัวเราะออกมาเบาๆ

    แต่เอามาให้พวกข้าจัดการเยอะดีนะ มันส์มือดีอาโอเอะยิ้มร่า

    ทางพวกผมก็เจอซอมบี้เยอะเหมือนกันครับ แต่ดูท่าจะน้อยกว่าทางพวกยูยะซังนะเนี่ยทาคาโอะรู้สึกว่าโชคดีจริงๆ ที่ทางพวกตนอยู่ในระดับพอจัดการกันเองได้

    นั้นเพราะนายดันไปเล่นอะไรพิเรนท์จนได้เรื่องต่างหากมิโดริมะดันแว่นตนเข้าที่อย่างเคยชิน

    แหม ชินจังก็ทาคาโอะทำแก้มป่องเมื่อโดนเอ่ยดักไว้

    เหรอ แต่ทางพวกฉันกลับไม่เจออะไรเลย แม้แต่นกสักตัวยังไม่โผล่มาให้เห็นเลยด้วยซ้ำมิยาจิเกาหัวตนเองนิดๆ

    นั้นสิ ทางพวกฉันน่าเบื่อสุดๆฮายามะเอ่ยเสริม

    เอาน่า อย่ามัวบ่นกันสิ...จะกินขนมต่อเลยไหม?” ชิโกะที่ขี้เกียจฟังคำบ่นราวแม่บ้านจับกลุ่มนินทาลูก (?) ถามพลางยกถาดใส่ขนมมา

    กิน!” หนุ่มๆ ทั้งหลายตอบกันอย่างพร้อมเพียง

    ทีนี่สามัคคีกันเชียวชิโกะส่ายหน้าไปมาพร้อมวางถาดที่ใส่กระทงใบตองไว้หลายอันลงบนโต๊ะและ...เพียงไม่กี่วิมือหลายมือก็คว้ากระทงใส่ข้าวเหนียวสังขยาไปคนล่ะกระทงทันที

    อร่อยดีแฮะมิโดริมะที่ลองตักขนมกินคำแรกก็เอ่ยขึ้นมาเช่นนี

    ฮาๆ ชื่อตอนแรกไม่เหมือนขนมเท่าไหร่แต่พอกินก็อร่อยเนอะทาคาโอะหัวเราะร่า

    ง่ำๆเนบุยะกินอย่างเดียว แถมยัง...

    อย่าแย่งของฉันสิเอย์จัง!” ...เนียนฉกขนมในมือเพื่อนตัวเองมากินด้วย

    เนบุยะ! นั้นของฉันเว้ยไอ้บ้า!” ฮานามิยะที่โดนแย่งเหมือนกันพยายามชิงกระทงขนมตนคืน

    เดี๋ยวติดคอนะเฮ้ยยูยะเอ่ยเตือนพวกที่แย่งขนมกันราวเด็กๆ

    ปล่อยพวกมันเถอะ” มิยาจิที่รู้ว่าล่ะตัวนี้ไม่ตายง่ายๆ แน่ดึงน้องชายตนกลับมากินขนมกันต่อ

    แปลกดีเหมือนกันนะไอ้นี่เนี่ยอิชิคิริมารุยอมรับจริงๆ ว่าของที่หญิงสาวเอามาให้กินแต่ล่ะอย่างรสชาติดีเกินคาดจริงๆ

    ถ้าเอากลับไปได้พวกมีดคงจะชอบจริงๆ แฮะอาโอเอะมั่นใจเลยว่าถ้าเอากลับไปที่ฮงมารุได้พวกเด็กๆ มีดคงมารุมกันแน่ ดีไม่ดีพวกดาบสั้น ดาบมาตราฐาน ดาบยาว หอก ง้าวยังมาเลยด้วยซ้ำมั้ง

    แต่ฉันว่าจืดไปหน่อยอ่ะมุราซากิบาระครางในลำคอ แต่...อร่อย

    ฉันว่ากำลังดีนะ อัตสึชิกินหวานมากไปแล้วนะฮิมุโระแย้งคำพูดของเด็กโข่งม่วง

    ไอ้นี่ฉันว่าเสพติดของหวานไปแล้วล่ะฟุคุอิคิดว่าคนผมม่วงคงกินของหวานจนไม่รู้รสหวานแล้วมั้ง

    ว่าไงว่าตามกันน่อหลิวที่ไม่เคยขัดใจเมีย (?) เออออตาม

    ง่ะ ฟุคุจิน หลิวจินใจร้ายมุราซากิบาระทำหน้ามุ่ย

    โอ๋ๆ ไม่งอแงน่าอัตสึชิฮิมุโระลูบเรือนผมสีม่วงของอีกฝ่ายเป็นการปลอบ

    นับวันนายยิ่งเหมือนพี่เลี้ยงเด็กนะเนี่ยชิโกะคิดจริงๆ ว่าในอนาคตฮิมุโระถ้าไม่ช่วยงานมุราซากิบาระคงไม่แค้วงานพี่เลี้ยงเด็กแน่ เอากล้วยทอดไหม?”

    มันคืออะไรอ่ะ?” มุราซากิบาระถาม

    ก็ตามชื่อว่าแล้วชิโกะก็เอากล้วยทอดยัดปากเด็กโข่งยักษ์ทันที เป็นไง?”

    ก็...อร่อยดี ขออีกนะมุราซากิบาระเมื่อพบว่าของที่โดนยัดให้กินอร่อยดีเลยขอต่อ

    อ่ะ เอาไปชิโกะยัดชุดกล้วยทอดที่ทำจากใบตองให้

    เฮ้ย! เอาด้วยดิ!” ทางหนุ่มๆ ที่เหลือเมื่อเห็นว่าเด็กม่วงได้ขนมเพิ่มก็เกิดอยากได้ด้วยเช่นกัน...และชิโกะเองก็คาดไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้เลยเตรียมไว้ให้อีกหลายชุด จึงทำให้ไม่เกิดการแย่งชิงของกินขึ้น (?)

    วุ่นวายตามเดิมมายุสุมิที่แว่บแอบเอาถุงกล้วยทอดมากินได้อย่างง่ายดายด้วยความจืดจางเฉพาะตัวถอนหายใจออกมาเบาๆ ชิโกะ...แล้วพรุ่งนี้ใครซวยเป็นรายต่อไป?”

    มุราซากิบาระกับฮิมุโระไปทางเหนือ อิมาโยชิกับคาซามัตสึทางใต้ ส่วนทางตะวันออกและตกก็โฮริคาว่ากับคาเนะชิโกะตอบ

    คราวนี้โดนแฮะ งั้น...ต้องกินเยอะๆ ตุนไว้มุราซากิบาระเอียงคอน้อยๆ

    จะกลายเป็นท้องอืดแทนสิอัตสึชิ อย่าทำเชียวนะฮิมุโระดุอีกฝ่ายตามปกติ

    คราวนี้พวกเราด้วยแฮะอิมาโยชิหัวเราะร่า

    ความซวยมาอีกแล้วคาซามัตสึคุมขมับ...ถ้าให้เดาดีไม่ดีความซวยคงพุ่งหาพวกตนแบบไม่ยั้งแน่

    ในที่สุดจะได้ไปยืดเส้นยืดสายสักที!” คาเนะเอ่ยอย่างดีใจ เป็นตัวบ่งบอกอย่างดีว่าการอยู่เฉยๆ สำหรับรายนี้มันน่าเบื่อขนาดไหน...

    ...ระหว่างร่อนไปร่อนมากับสู้กับศพเดินได้ อย่างหลังนี่สนุกกว่าเห็นๆ!

    นั้นสินะครับโฮริคาวะเอ่ยยิ่มๆ

    ว่าแต่แบบ...วันสุดท้ายก็กลายเป็นเหลือคู่เดียวแทนสิ? แต่เธอบอกว่าอย่างน้อยสองคู่นิอาคาชิที่จำสิ่งที่หญิงสาวบอกในวันแรกที่มาที่นี้ได้ถาม

    เราว่าแนชเบลอ วันสุดท้ายนับพวกหนุ่มดาบรวมไปด้วยมั้งชิโกะยักไหล่น้อยๆ แบบไม่รู้เหมือนกัน เพราะตนก็อ่านตามบท ยังไงก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าพวกที่ต้องไปพวกนี้เตรียมใจเจอฝูงซอมบี้หน่อยแล้วกัน อ๋อ แล้วก็คะชู เรามีเรื่องที่ลืมบอกแหน่ะ

    มีอะไรเหรอ?” คะชูถามอย่างงงๆ ...ตนไปลุยซอมบี้เมื่อวานแล้ว ไม่น่ามีงานอะไรที่หญิงสาวจะมาบอกตนแล้วนิ?

    เมื่อวานเราแอบติดกล้องไว้ในห้องพวกนายแหน่ะชิโกะเอ่ยหน้าตาเฉยพร้อมอุดหูเตรียมรับ...

    ห๊า!?” ...เรื่องร้องลั่นก็คะชูและยามาโตะเมื่อได้ยินประโยคนี้ หน้าใสๆ ของทั้งสองขึ้นสีแดงวาบเมื่อนึกไปถึงว่าเมื่อคืนนี้พวกตนไปทำอะไรกันมา ติดไว้ทำม่ายยยยยย!?”

    ก็เมื่อวานนายบอกว่าจะถ่ายคลิปให้เราดู ลืมแล้วหรือไง? แต่เราไม่มีเวลาสอนนายใช้กล้องวิดีโอเลยติดเองเสียเลยน่ะชิโกะเอามือออกจากหูตนเมื่อเห็นว่ารอดจากเสียงมรณะ (?) มาได้แล้ว ไม่ต้องห่วง วันนี้เราเอาออกแต่เช้าแล้ว

    นั้นใช่ประเด็นที่ไหน!? รีบลบคลิปเมื่อคืนไปเลยนะ!” ยามาโตะแทบอยากพุ่งไปเขย่าคออีกฝ่ายเลย ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงกับรายนี้ถ้าคิดจะหลบตนก็หลบได้ตลอดคดเนี่ย!

    เรื่องสิชิโกะแล่บลิ้นใส่

    ทำใจเถอะครับ ถ้าอยู่ในมือยัยนี้แล้วอย่าหวังเลยเถอะว่ายัยนี้จะลบคลิปหรือให้คืนน่ะครับมิยาจิที่รู้นิสัยของสาวเจ้าดีตบบ่ายามาโตะเป็นทางปลอบ

    ปลงเป็นทางเลือกที่ดีสุดยูยะเอ่ยเสริมคำพูดของพี่ตน

    คงต้องทำใจอย่างเดียวแล้วล่ะ ยาสุซาดะคะชูที่รู้สึกเหนื่อยใจกับสาวเจ้ารายนี้เหมือนกันแต่ทำอะไรไม่ได้เอ่ย

    ตัวต้นเหตุอย่างเจ้าไม่ต้องมาพูดเลย!” ยามาโตะหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตนแทน

    อย่าเพิ่งทะเลาะกันเองสิจ๊ะตัวเธอ ตอนนี้เราว่าแยกย้ายกันได้แล้วนะหญิงสาวเอ่ยก่อนที่จะ...รีบแว๊บหนีเข้าห้องตัวเองไปในทันที ทิ้งให้เหล่าหนุ่มๆ ที่เหลือเก็บจานชามล้างกันเองในวันนี้ด้วยความขี้เกียจ (?)

     

     

     

     

     

    ทางห้องมิโดริมะและทาคาโอะ

    นี่ทาคาโอะ...เตรียมใจหรือยัง?” เสียงถามเบาๆ ดังออกจากปากเด็กหนุ่มผมเขียวซึ่งกำลังมองคู่หูตนที่...ถูกมัดเป็นมัดกระดองปูอยู่บนเตียงในขณะนี้

    ยังอ่ะ เอาไว้วันอื่นได้ไหม?” ทาคาโอะตอบกลับด้วยอาการเหงื่อตกนิดๆ

    ไม่ ถ้าทำงั้นนายก็บ่ายเบี่ยงทุกครั้งสิมิโดริมะปฏิเสธทันควัน และอย่าคิดว่าจะรอดจากการลงโทษครั้งนี้ได้เลย

    ให้มีโอกาสรอดบ้างเถอะ!” ทาคาโอะโวยลั่นพลางดิ้นพล่านๆ ราวปลากำลังจะถูกเชือด แล้วนายจะมัดฉันทำไมเนี่ย!?”

    กันนายหนีมิโดริมะตอบหน้าตาเฉย

    อย่างน้อยมัดธรรมดาเถอะ! ไหงมัดแบบอิโรติแบบนี้เนี่ย!?” ทาคาโอะอยากร้องไห้จริงๆ กับคนผมเขียวที่ดูท่าจะติดนิสัยหื่นจากเพื่อนตัวแดงของตัวเองมาเสียแล้ว

    เพราะอยากทำมั้งมิโดริมะหัวเราะหึๆ มาเริ่มกันดีกว่า ทาคาโอะ

    เดี๋ยวชินจัง! เดี๋ยวววววว!!!” ทาคาโอะร้องโหยหวน ซึ่งแน่นอนว่ามิโดริมะหาได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

     

     

     

     

     

    ทางห้องของมิยาจิและฮายามะ

    มิยาจิซังๆเสียงแบบไม่เบาดังออกจากปากคนผมสีคาราเมล

    มีอะไร?” คนผมสีน้ำผึ้งที่นั่งอ่านิตยาสารไอดอลที่โผล่มาจากไหนไม่รู้อยู่ถามกลับ

    อยากเล่นเกมอ่ะฮายามะเอ่ย

    ของแบบนั้นจะไปมีได้ไงห๊า? ชิโกะคงไม่เสกของแบบนั้นออกมาหรอกมิยาจิเขกหัวสีคาราเมลของอีกฝ่ายเบา...ที่จริงไอ้ที่ว่าสาวเจ้าอาจเสกมาให้จริงๆ ก็เถอะ แต่เขาขี้เกียจเดินไปถามรายนั้นถึงห้องนี่หว่า

    ก็มันเบื่อนี้ครับฮายามะทำเสียงงอแงอย่างน่ารักน่าถีบ

    งั้นก็นอนไปซะ แล้วหุบปากเงียบไปเลยมิยาจิเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก

    มิยาจิซังอ่ะ!” ฮายามะทำแก้มป่อง

    เฮ้อ...นายนี่มัน...” มิยาจิถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางยื่นตลับใบที่เล่นเมื่อตอนเย็นให้คนผมสีคาราเมล “...เอาไงนี่ไปเล่นต่อพีรามิชไป ต่อได้สำเร็จเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน

    ครับผม!” ฮายามะคว้าตลับไพ่มาด้วยรอยยิ้ม

    “...คงไม่ใช่ว่ามันจะนั่งต่อทั้งคืนแทนนะ?” มิยาจิมองฮายามะที่เริ่มพยายามนั่งต่อไพ่ตามที่ตนพูดด้วยอาการเหนื่อยใจนิดๆ

     

     

     

     

     

    ทางห้องยูยะ เนบุยะและฮานามิยะ

    ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมที่เงียบสงบผิดกับห้องอื่นๆ เด็กหนุ่มสามคนกำลังนั่งจ้องห้องกันปานกำลังจะหาเลขเด็ดบนหน้าอีกฝ่าย ก่อนที่จะล้มแปะแยกย้ายไปนอนที่ใครที่มันอย่างหมดแรงด้วยความที่ว่าวันนี้วิ่งหนีตายมาแบบชวนจิตตกสุดๆ

    ราตรีสวัสดิ์เด็กหนุ่มทั้งสามเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันแล้วพากันซุกตัวลงในผ้าห่มอย่างพร้อมเพรียง ทำให้ภายในห้องนี้เหลือแต่ความเงียบทว่าเมื่อผ่านไปสักพัก...

    เนบุยะๆ” ...ก็มีเสียงชื่อคนในห้องคนหนึ่งดังขึ้นมา

    เบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวยูยะตื่นหรอกเจ้าของชื่อเอ่ยติดดุคนที่เรียกตนเบาๆ

    รู้แล้วน่าฮานามิยะกรอกตาไปมา นี่นายมียากันยุงไหมวะ? ยุงกัดวะ

    ไม่มีเฟ้ย ว่ามันมีด้วยเหรอ? ไม่ยักโดนแฮะเนบุยะเกาหัวตัวเองแกร๊กๆ หรือนายลืมอาบน้ำยุงมันเลยมาหา? เห็นว่ายุงชอบกัดคนตัวเหม็นนิ?”

    จะบ้าหรือไงฟะไอ้บ้าฮานามิยะเริ่มอยากโดดถีบใครบางคนแล้วสิ ตกลงไม่มีใช่ไหม? จะได้ออกไปขอยัยชิโกะมาแทน

    เออดิเนบุยะขานรับ...คิดว่าหน้าอย่างเขาจะมีของแบบนั้น

    แต่ฉันมี เอาไปแล้วนอนได้แล้ว หนวกหูเฟ้ย!” ยูยะที่ตื่นมาเมื่อไหร่ไม่รู้แว๊ดใส่เด็กหนุ่มทั้งสองที่ทะเลาะกันข้ามหัวตนอย่างอารมณ์เสียที่ถูกปลุกหลังหลับไปได้ไม่นาน

    อุ้ย! โทษที...” เมื่อโดนว่าที่ภรรยาในอนาคต (?) ดุเด็กหนุ่มทั้งสองก็พากันเงียบกันไปในบัดดล

     

     

     

     

     

    ทางห้องของอิชิคิริมารุกับอาโอเอะ

    เออ...อาโอเอะอิชิคิริมารุที่นั่งอ่านนั่งสือบทสวด (?) อยู่เอ่ยเรียกเพื่อนร่วมห้องตนขึ้นมาเบาๆ

    ว่าไง?” อาโอเอะที่...เอาคางพาดบนบ่าอีกฝ่ายอยู่ถาม

    เลิกเกาะหลังข้าเสียทีได้ไหม?” อิชิคิริมารุถาม

    ทำไมล่ะ?” อาโอเอะสวนกลับแทนบจะทันควัน

    มันรู้สึกแปลกๆ น่ะอิชืคิริมารุเอ่ย...ว่าตามตรงไอ้การโดนลมหายใจอีกฝ่ายเป่ารดหูแบบนี้มันช่างชวนให้ตบะแตกดีแท้

    งั้นให้ข้าช่วยทำให้หายไหม?” อาโอเอะแสยะยิ้มออกมานิดๆ

    ไม่ล่ะ ขอบคุณ...” ...ถ้าทำจริงท่าจูสึมารุได้ฆ่าข้าสิ!

    ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่าอาโอเอะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายเบาๆ

    โธ่ อย่าแกล้งข้าสิอาโอเอะอิชิคิริมารุถอนหายใจออกมาเบาๆ และ...การเถียงกันแบบเอื่อยๆ ไม่จริงจังนักระหว่างหนุ่มดาบทั้งสองก็เริ่มต้นขึ้น

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    TBC.

     

    ช่วงตอบเม้น

    Lilina konome จัง : อาคาชิมัวง้ออยู่ไม่ได้สนใจว่าใครแนะนำมาหรอก555 ส่วนคลิป...เชิญเลยจ้า! #ยื่นวิดีโอพร้อมแว่นมามิติให้ (ขี้เกียจเสกโรงหนังล่ะ)

    Phatonepiece ซัง : ระวังกรรไกร... #หลบกรรไกรบินอีกคน

    กุหลาบสีดำ นิรนามทมิฬ ซัง : คราวนี้อาคาชิสร้างความสยองให้กันทั่วหน้า (หลบกรรไกรบิน) และนี่จ้า! ชุดซีดีรุ่นพิเศษ (?) แถมฟรี! แว่นสามมิติและชุดเครื่องเสียงระดับพรีเมี่ยม เสียงชัดราวกับอยู่ในเหตุการณ์แน่นอน! 555

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×