ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    fanfic knb by shiko

    ลำดับตอนที่ #36 : [KuroFuri] 夜

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.4K
      53
      25 ก.ค. 57

    Title :

    Fandom : Kuroko no Basket

    Paring : Kuroko x Furihata

    Notes : อันนี้เขียนเล่นๆ นะจ๊ะ เพราะเขียนไปได้สามหน้าแล้วมุกตัน =_=  ดังนั้นฟิคนี้อย่าหาสาระ (ที่ไม่เคยมีอยู่แล้ว) เลย  เพราะมั้วทั้งดุ้น

    ................................................................

     

    "ฟุริฮาตะคุง!" เสียงชื่อที่ดังก้องไปทั้งโรงยิมทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อที่ตอนนี้ยืนแต่เพียงผู้เดียวที่ซ้อมบาสในโรงยิมหันกลับไปมองยังต้นเสียง...ซึ่งก็คือโค้ชของเขานั้นเอง

    "ครับ?"

    "เห็นคุโรโกะไหม?..." ริโกะถาม

    "อา...ไม่ครับ..." ฟุริฮาตะตอบ "ถ้าหาคุโรโกะไปถามคางามิดีกว่าไหมครับ?"

    "ลองถามแล้ว...เจ้าบ้านั่นบอกว่าไม่เห็นตั้งแต่เที่ยงแล้ว แถมโทรไปก็ดันวางมือถือทิ้งไว้ที่ห้องเรียนอีก ตอนนี้คางามิช่วยหาอยู่..." ริโกะนวดขมับอย่างปวดหัวกับการหารุ่นน้องตนเองไม่เจอ "...ฟุริฮาตะคุง ช่วยหาต่อให้หน่อยสิ...เดี๋ยวฉันต้องไปประชุมแนะแนวการศึกษากับพวกฮิวงะคุงน่ะ"

    "เอ่อ ครับ ได้ครับ" ฟุริฮาตะรับคำมาทั้งที่สมองยังทำงานไม่เต็มที่นัก...

    ...ให้เขาหาคุโรโกะแล้วจะหาเจอไหมเนี่ย!? ปกติก็หากันแทบไม่เจออยู่แล้ว!?...ถึงส่วนใหญ่คุโรโกะจะโผล่ให้เขาเห็นคนแรกตลอดก็เถอะ...

    เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนที่จะเก็บลูกบาสและเดินออกตามหาเงาจางของทีมตนด้วยอีกคน...

    ฟุริฮาตะเดินซอกแซ่กไปตามสถานที่ต่างๆ ในโรงเรียน...จนตอนนี้เด็กหนุ่มลองเดินเข้ามาในห้องเก็บอุปกรณ์ดู ถึงจะไม่คิดว่าคุโรโกะจะอยู่ก็เถอะ

    "ไปอยู่ไหนน้าาาา" ฟุริฮาตะที่มองซ้ายมองขวาหาเพื่อนของตนบ่นออกมาเมื่อหามาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

    "ฟุริฮาตะคุง..." เสียงแผ่วๆ ที่ลอยมาตามลมทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งและมองหาว่าต้นเสียงคือใคร แต่...ทั้งบริเวณมีเขาคนเดียว ไม่มีคนอื่นอยู่เลย

    ...เฮ้ย!!! เมื่อกี้ใครพูดล่ะเนี่ย?! คงจะไม่ใช่...ผีหรอกนะ...

    ก่อนที่ฟุริฮาตะจะคิดไปไกลกว่านี้เสียงที่เจ้าตัวได้ยินเมื่อครู่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงดูเหมือนจะดังขึ้นเล็กน้อย "ฟุริฮาตะคุง...ช่วยผมหน่อยสิครับ..."

    "คุโรโกะ?" ฟุริฮาตะที่จำได้เสียงนั้นคือเสียงของเพื่อนเขาเองก็ไปหาต้นเสียง ซึ่งไม่รู้มาจากไหน แต่...ที่แน่ๆ คือคุโรโกะอยู่ในห้องเก็บของนี่แหละ

    "อ๊ะ! คุโรโกะ!!!" หลังจากก้มๆ เงยๆ อยู่สักพักเด็กหนุ่มก็เจอกับร่างของคนผมสีฟ้าซึ่งถูกตู้เก็บของและสารพัดสิ่งของทับบนร่างอยู่หลังตะกร้าใส่อุปกรณ์อันใหญ่ที่พอบังตัวคางามิสองคนได้สบายๆ ทีเดียว...ถึงว่าเมื่อกี้ถึงไม่เห็นตัวคุโรโกะ แบบนี้ถามคุโรโกะไม่เรียเขาคงไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่นี่

    "นายไม่เป็นไรนะ!?!"

    "ช่วยผมก่อนสิครับ...แล้วค่อยถาม" คุโรโกะพูดเหมือนคนใกล้ตายอยู่ร่อมร่อ

    "เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งตายนะคุโรโกะ!" แล้วฟุริฮาตะก็รีบขุดเพื่อนตนออกจากกองสิ่งของทันที

    สิบนาทีต่อมาฟุริฮาตะก็ขุดคุโรโกะขึ้นมาสำเร็จ...

    "คุโรโกะ นายไม่เป็นใช่ไหม?" ฟุริฮาตะที่นั่งหอบจากการอาการตกใจบวกกับการที่รีบขุดเพื่อนตัวเองออกมาจากกองสิ่งของถาม

    "ไม่เป็นไรครับ..." คุโรโกะบิดตัวไปมาแก้อาการเมื่อยจากที่ถูกกองสิ่งของทับหลายชั่วโมง

    "นายมาโดนทับในนี่ได้ไงเนี่ย?!" ฟุริฮาตะถามอย่างไม่เข้าใจว่าเพื่อนตนมาถูกของทับในนี้ได้ไง

    "ตอนพักเที่ยงผมช่วยเอาของมาเก็บให้อาจาย์น่ะครับ แล้วจู่ๆ ตู้ก็ล้มมาทับผมแถมกวาดของรอบๆ มาทับผมอีกชั้นอีก..." คุโรโกะตอบ "...จะออกเองก็ไม่ได้มันหนักเกิน แถมพอผมร้องขอให้คนที่ผ่านมาช่วยก็เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ พากันวิ่งหนีไปทุกคนเลย สุดท้ายผมเลยโดนทับแบนอยู่นี่จนคุณมาช่วยนั้นแหละครับ"

    ...พอเข้าใจแฮะ ขนาดเขายังเกือบเผ่นเพราะคิดว่าเป็นผีเลย...

    ฟุริฮาตะส่งยิ้มแห้งๆ ให้คุโรโกะและขณะนั้นเอง...

    ปัง!!! แกร๊ง...

    "เฮ้ย!!!" ฟุริฮาตะถึงกับร้องออกมาเมื่อประตูห้องอุปกรณ์ถูกปิดอย่างแรงพร้อมเสียงปิดล็อกจากด้านนอกดังขึ้น...ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เขาถูกขังในนี้กับคุโรโกะเสียแล้ว

    "เอาไงต่อดีครับ?..." คุโรโกะถามขึ้นมาเสียงเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไรกับการโดนขังในนี้เท่าไหร่นัก

    "...ฉันไม่รู้" ฟุริฮาตะก็คิดไม่ออกว่าจะทำไงต่อดี มือถือก็ทิ้งไว้ที่ห้องชมรม...แบบนี้คงได้แต่หวังว่าจะมีคนผ่านมาเจอเท่านั้นแหละ แต่กับอากาศหนาวในหน้าหนาวแบบนี้...การโดนขังในนี้เลวร้ายที่สุดเลย "ฮัดชิ่ว!"

    "หนาวจังครับ" คุโรโกะพูดขึ้นมาลอยๆ

    "นั้นสินะ..." ฟุริฮาตะเอามือถูกกันไปมา เพราะเขาใส่เพียงเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเท่านั้นจึงรู้สึกหนาวกว่าคุโรโกะ...

    ...รู้งี้ก่อนมาหาคุโรโกะเปลี่ยนชุดก่อนก็ดี...

    "ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะเรียกอีกฝ่ายเบาๆ

    "มีอะไรเหรอคุโร..." ฟุริฮาตะที่กำลังจะถามเพื่อนตนกลับก็ถูกคนตัวเล็กกว่ากอดซะแล้ว "น...นายกอดฉันทำไมเนี่ย?"

    "ให้ความอบอุ่นครับ..." คุโรโกะตอบพร้อมยิ้ม...ยิ้มแบบเจ้าเลห์จนฟุริฮาตะสังหรณ์ไม่ดีชอบกล "...และมีวิธีให้อุ่นกว่านี้ด้วย เอาไหมครับ?"

    "เอ่อ ไม่ดีกว่า แฮะๆ" ฟุริฮาตะปฏิเสธออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิดเท่าไหร่นัก จากลางสังหรณ์บอกว่าปฏิเสธไปนั้นเป็นทางเลือกที่ดีสุด

    "แน่เหรอครับ?" คุโรโกะยื่นหน้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ ปะทะหน้าฟุริฮาตะ

    ...ก...ใกล้เกินปายยยย!!!...

    "น...แน่สิ" ฟุริฮาตะตอบแบบนั้น แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้หน้าเขาคงแดงยิ่งกว่ามะเขื่อเทศอีกแน่ๆ เลย...

    ...เพราะอะไรนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน...

    "แต่ถึงอย่างนั้น..." คุโรโกะจับฟุริฮาตะกดลงกับพื้น

    "เหวอ!!!" ฟุริฮาตะหลุดร้องออกมาเมื่อถูกจับกดลงพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว มือทั้งสองข้างถูกคนตัวเล็กกว่าล็อกไว้ "ทำอะไรน่ะ! คุโรโก...อุ๊บ!"

    เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากของตนถูกประกบลงมาโดยเพื่อนของตน ลิ้นของคุโรโกะแทรกเข้ามาภายในโพรงปากเพื่อตักตวงความหวานในนั้น

    ฟุริฮาตะที่ตอนแรกพยายามขัดขืนกำเสื้อเด็กหนุ่มผู้จืดจางไว้แน่น ในหัวรู้สึกหวิวๆ กับคุโรโกะที่จูบได้เก่งเหลือเชื่อ...จนฟุริฮาตะเริ่มที่จะหายใจไม่ทัน

    คุโรโกะถอนจูบออกเมื่อเห็นฟุริฮาตะใกล้จะขาดอากาศหายใจตายแล้ว ทางคนถูกจูบก็รีบคว้าโอกาสนี้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดทันที

    "น่ารักจังนะครับ" คุโรโกะเอามือปาดน้ำใสที่ริมฝีปากอีกฝ่ายออก

    "ค...คุโรโกะ...นาย...ทำอะไร...น่ะ?..." ฟุริฮาตะที่เริ่มจะปรับสติสตางค์ตัวเองกลับมาได้ถามเพื่อนตนที่จูบตนไปเมื่อครู่

    "จูบไงครับ" คุโรโกะตอบอย่างเกรียนหน่อยๆ

    "รู้ว่าจูบ...แต่นายจูบฉันทำไมเนี่ย!?!" ฟุริฮาตะที่ไม่ค่อยจะมีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายนักถามกลับ

    "นั้นสินะ...คงเพราะ..." คุโรโกะเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้วครับท่านผู้อ่าน "...ผมรักคุณเข้าแล้วมั้งครับ"

    โดยไม่ปล่อยให้คนเบื้องล่างตอบอะไรกลับมา คุโรโกะก็ประทับริมฝีปากลงไปอีดครั้ง มือข้างหนึ่งก็เริ่มที่จะล้วงเข้าไปในเสื้อของอีกฝ่าย

    "หยุด! คุโรโกะ!!!" ฟุริฮาตะรีบร้องห้ามทันทีที่คุโรโกะถอนจูบและเขาหน้าซุกที่ต้นคอเขาแทน

    "ไม่ครับ..." คุโรโกะตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ และเข้ามือสอดเข้าไปในกางเกงของเด็กหนุ่มตรงหน้า

    "อึก!!!" ฟุริฮาตะถึงกับสะท้าน "พอแล้ว!!! หยุด! หยุดเถอะ! คุโรโกะ!!!"

    "ขอปฏิเสธครับ" คุโรโกะปฏิเสธอย่างไม่ใยดีราวกับ...ไม่ใช่คุโรโกะ เท็ตสึยะที่ฟุริฮาตะรู้จัก

    "ไม่นะ!"

    เพี๊ยะ!!!

    รอยฝ่ามือแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนผมฟ้า พร้อมกับที่ฟุริฮาตะรีบถอยร่างของตนออกห่างจากคุโรโกะทันที...

    น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาสีน้ำตาลด้วยความไม่เข้าใจและสับสนในตัวอีกฝ่าย "นาย...ทำไมกัน..."

    "ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะมองเพื่อนตน...ตอนนี้เขาเริ่มสำนึกได้แล้วว่าตนนั้นทำลงที่แย่ที่สุดลงไปเสียแล้วด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ความรู้สึกที่หลากหลายอัดแน่ในอกของคุโรโกะ แต่ฉายชัดในแววตาของเด็กหนุ่มผู้จืดจางแน่ๆ คือ...

    ...ความกลัว...

    ...กลัวที่จะเสียคนตรงหน้าไป...

    "...ผมขอโทษครับ" คุโรโกะเข้าไปหาเพื่อนผมสีน้ำตาลของตน มือทั้งสองโอบกอดอีกฝ่ายไว้ราวกับกลัวว่าเด็กหนุ่มในอ้อมแขนจะหนีไป "ได้โปรด...อย่าเกลียดผมเลย..."

    "คุโรโกะ?..." ฟุริฮาตะที่รู้สึกว่าเพื่อนผู้จืดจางของตนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็กอดอีกฝ่ายกลับ "ฮือ..."

    "ผมขอโทษครับ ไม่เป็นแล้วครับ...ไม่มีอะไรแล้ว" คุโรโกะทำได้เพียงปลอบอีกฝ่าย...ทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ

    ...ฟุริฮาตะคุง ได้โปรด...

    ...ยกโทษให้ผมด้วยครับ...

    ...ผมผิดไปแล้ว...

    ...จะให้ผมทำอะไรก็ได้...

    ...แต่อย่าเกลียดผม อย่าโกรธผมเลย...

    ...ขอร้องล่ะครับ...

    ...ฟุริฮาตะคุง...

     

     

     

     

     

    ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมงแล้ว...แต่ยังไม่มีเสียงใครเดินผ่านมาเลยแม้แต่เสียงของยาม ดูเหมือนว่าทั้งสองต้องอยู่ที่นี่จนเช้าแน่

    เวลานี้คุโรโกะก็กลายเป็นหมอนจำเป็นให้ฟุริฮาตะที่ร้องไห้จนเหนื่อยและพล็อยหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...

    ...คุโรโกะถอดเสื้อนอกของตนออกมาห่มให้คนที่นอนบนตักตน และเอามือลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มเบาๆ พลางนึกโทษตัวเองที่ทำอะไรโดยไม่คิด

    ...ผมนี้มันบ้าจริงๆ ...ที่ทำกับฟุริฮาตะคุงแบบนี้...

    คุโรโกะเอาแต่โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา...ทั้งๆ ที่เขารักฟุริฮาตะคุงมากแท้ๆ แต่เขา...กลับทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไปเสียแล้ว...

    ...และนึกกลัวไปต่างๆ นานาว่า...อีกฝ่ายจะไม่อยากเจอหน้าเขาอีก จะไม่ยิ้มให้เขาอีกต่อไป

    น้ำตาของฟุริฮาตะที่คุโรโกะได้เห็นนั้น มัยช่างกรีดแทงในใจเขาจนเจ็บ เจ็บมากจนแทบทนไม่ไหว...น้ำตาที่มาจากการกระทำของเขาเอง

    ตอนนี้เขาหวังเพียง...ให้อีกฝ่ายอภัยให้เขาและ...

    ...ถ้าฟุริฮาตะคุงลืมเรื่องวันนี้ไปก็คงจะดี...

    ดวงตาสีฟ้าค่อยๆ หลับตาลงเบาๆ ก่อนที่จะจมสู่นิทราไปอีกคน...

     

     

     

     

     

    "เจอแล้ว!!!" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้เด็กหนุ่มผู้จืดจางตื่นขึ้นจากนิทราพร้อมอาการปวดเมื่อยจากการนอนบนพื้นแข็งๆ

    ดวงตาสีฟ้าใสลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือผมสีน้ำตาลของฟุริฮาตะที่นอนอยู่บนตักของตน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนผมสีเพลิงที่ดูดีใจมากที่เจอเด็กหนุ่มทั้งสอง

    "...คางามิคุง?" คุโรโกะเอ่ยขึ้นเบาๆ

    "เอ่อสิ" คางามิตอบพร้อมเอามือจับทั้งสองแบกขึ้นบ่า "เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ไปห้องพยาบาลก่อนแล้วกัน..."

    "...ผมเดินเองได้ครับ คางามิคุง" คุโรโกะที่โดนแบกบอกกับคางามิทั้งที่ในใจคิดเรื่องอื่นอยู่...

    ...ปกติฟุริฮาตะคุงไม่หลับลึกขนาดนี้นี่นา? โดนจับแบกแล้วยังไม่ตื่นเนี่ย...

    "แบกแบบนี้แหละดีแล้ว..." คางามิตอบกลับทันที "...และฟุริดูท่าจะมีไข้ด้วย ถ้าให้นายเดินตามมีหวังไปถึงห้องพยาบาลช้า เพราะต้องรอนายน่ะสิ"

    "งั้นวิ่งไปเลยครับ!" เมื่อได้ยิ่งว่าฟุริฮาตะมีไข้คุโรโกะก็เร่งให้ผู้เป็นแสงของตนในตอนนี้วิ่งไปเลยแบบไม่ต้องกลัวโดนครูโผล่มาว๊าก

    "อย่ามาสั่งกันสิ!!!" คางามิโวยกลับ แต่ขาก็วิ่งไปตามที่ผู้เป็นเงาบอก จนมาถึงห้องพยาบาลในระยะเวลาอันสั้น "อาจารย์!!! อยู่ไหมคร้าบบบบ!!!"

    "เอ่อ! อยู่! ห้องพยาบาลก็กว้างแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย!?!" อาจารย์ห้องพยาบาลที่เป็นสาวห้าวผมสีเพลิงถลึงตาใส่คนผมสีเดียวกัน "มีอะไรกัน!?"

    "พ...เพื่อนผมไม่สบายคับ..." พอเจออาจารย์สาวสุดโหดคางามิถึงกับหงอย

    "หือ?" ครูสาวมองบุคคลที่เด็กหนุ่มผมเพลิงแบกมาด้วย "งั้นวางเพื่อนนายลงบนเตียงสิ...เดี๋ยวดูอาการให้"

    "ครับ..." คางามิวางฟุริฮาตะลงบนเตียงเอาแผ่วเบาแล้วค่อยวางคุโรโกะลงให้ขาแตะพื้น

    "อืม...ไข้สูงมากเลยแฮะ ปกติไม่น่าลุกมาโรงเรียนไหวด้วยซ้ำ." ครูสาวหยิบเจดลดไข้มาแปะหัวเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล

    "ก็ไม่ได้ลุกมาหรอก..." คางามิพูดขึ้นพร้อมเอาคุโรโกะเป็นโล่กำบังเผื่อครูห้าวคนนี้อารมณ์เสียที่เขาพูดดูกำกวมและต่อยเขาขึ้นมา

    "หมายความว่าไง?!" ครูสาวมองคางามิอย่างไม่เข้าใจ

    "คือเมื่อคืนผมกับฟุริฮาตะคุงอยู่ในโรงเรียนนี้แหละครับ..." คุโรโกะพูดขึ้น เมื่อเห็นครูสาวที่ทำท่าจะเค้นคอแสงของตน...

    ...ช่างเป็นครูที่โหดแท้...

    "เฮ้ย!!!" ครูสาวสะดุ้ง ตาเบิกกว่ามองไปยังคุโรโกะ "มาเมื่อไหร่เนี่ย!?!"

    "ผมถูกคางามิคุงแบกมาพร้อมฟุริฮาตะคุงนั้นแหละครับ" คุโรโกะตอบอย่างเคยชินกับการที่ไม่มีใครทันเห็นเขาก่อน...ถ้าไม่นับทาคาโอะนะ

    "นายจางไปแล้วเฟ้ย!" ครูสาวแยกเขี้ยวใส่ "แล้วที่ว่าอยู่ที่โรงเรียนเนี่ย...มันยังไงกัน? เหล่ามาให้หมดด้วย"

    "คือว่าเมื่อวานผมถูกของหล่นทับแทบแบนอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์น่ะครับ ผมอยู่ในนั้นจนฟุริฮาตะมาช่วยผมนั้นแหละ...แต่ก่อนที่พวกผมจะได้ออกจากห้องอุปกรณ์ก็โดนปิดขังไว้ซะก่อนน่ะครับ"

    "ที่นายหายไปเมื่อวานเพราะงี้สินะ..." คางามินวดขมับตนเบาๆ ...

    ...เมื่อวานทุกคนต่างช่วยหาคุโรโกะกันแทบแย่ และยิ่งจู่ๆ ฟุริฮาตะหายไปอีกคนก็ยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วงมากขึ้น จนสุดท้ายทุกคนโดนไล่กลับเพราะโรงเรียนจะปิดเนี่ยแหละ...ฮิวงะก็เลยโทรไปโกหกพ่อแม่ของทั้งสองว่าสองคนนั้นไปพักบ้านคางามิเพื่อไม่ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่กับการทำลูกเขาหาย

    และถ้าคางามิไม่บังเอิญทำเหรียญกลิ้งตกเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ล่ะก็คงไม่เจอสองคนนี้หรอก

    "...วันนี้ฉันจะไปตื้บไอ้คนที่ทำหน้าที่ล็อกห้องเมื่อวาน" ครูสาวหักมือกร๊อบด้วยความโกรธที่ลูกศิษย์ตนโดนขังโดยไม่มีใครมาช่วยทั้งคืน...ก็คงเป็นห่วงตามประสาคนเป็นครูนั้นแหละ "นายพอไปเรียนไหวไหม? หรือจะอยู่ในห้องพยาบาลก่อน?"

    "ไอ้ไปเรียนไหวไหมมันก็ไหวครับ แต่ว่า..." คุโรโกะมองเพื่อนที่หลับสนิกอยู่บนเตียง "...ผมเป็นห่วงฟุริฮาตะคุงน่ะครับ"

    "งั้นนายก็นอนในห้องพยาบาลนี่แหละ..." ครูสาวไม่พูดเปล่ายังจับคอเสื้อคุโรโกะขึ้นเตียงไปด้วย "...เดี๋ยวฉันจะตรวจนายอีกคนว่ามีอาการอะไรหรือเปล่า และนอนพักด้วยล่ะ...เล่นนอนในห้องแบบนั้นทั้งอากาศหนาวๆ เนี่ยไม่แข็งตายก็บุญแล้ว"

    "ครับ..." คุโรโกะตอบกลับเบาๆ

    "ส่วนนาย..." ครูสาวชี้ไปยังคนผมสีเดียวกับตน "...ไปซื้ออาหารมาซะ เพื่อนนายคงยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และรีบไปรีบมาล่ะ"

    "ครับ..." คางามิตอบครูสาวก่อนที่จะรีบทำตามคำสั่งทันทีด้วยความห่วงเพื่อนบวกกับถ้าช้าครูห้องพยาบาลคนนี้คงได้ถีบส่งเขาแน่...

     

     

     

     

     

    เมื่อช่วงเช้าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีโดนที่คางามิไม่ถูกครูสาวตื้บ...จนตอนนี้เวลาเริ่มคืบคลานเข้ามาจนเลยช่วงเลิกเรียนมานานแล้ว...

    "อืม..." เสียงครางเบาๆ ของเด็กหนุ่มที่หลับไปนานเกินสิบชั่วโมงเรียกความสนใจจากคนที่โดนครูห้องพยาบาลจับยัดไว้ได้เป็นอย่างดี

    "ฟุริฮาตะคุง!"

    "หือ?" ดวงตาสีน้ำตาลค่อยปรืดขึ้นช้าๆ "คุโรโกะ?"

    "ครับ ผมเอง" คุโรโกะพูดออกมาเสียงเรียบอย่างปกติทั้งที่ในใจกังวลแทบบ้ากับการหลับนานเกินไปของอีกฝ่าย "รู้สึกเป็นไงบ้างครับ?"

    "...ปวดหัว" ฟุริฮาตะตอบสั้นๆ

    "งั้นกินยาครับ" คุโรโกะหยิบยาเม็ดสีขาวที่ครูสาวให้ไว้ก่อนที่จะออกไปสอน และย้ำว่าถ้าฟุริฮาตะตื่นเมื่อไหร่ก็เอาให้อีกฝ่ายกินซะ คุโรโกะค่อยๆ พยุยให้อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งและยื่นยากับแก้วน้ำที่มีน้ำอยู่เต็มให้...

    ฟุริฮาตะหยิบยาเข้าปาก ก่อนที่จะทำหน้าเหมือนอยากคายทิ้งและรีบดื่มน้ำเข้าไปจนเกือบสำลัก "ยาบ้าอะไรเนี่ย?! ขมชิบ!"

    "...ถึงมันจะขมแต่ผมว่าได้ผลดีนะครับ" คุโรโกะมองอีกฝ่ายที่ดูตื่นเต็มตาแล้วและยิ้มแห้งๆ เพราะรู้ดีว่ายาในห้องนี้แต่ล่ะอย่างมหาโหดทั้งนั้น

    อย่างตอนที่มีคนเป็นแผลลึกที่เข่าตอนวิชาพละและมาห้องพยาบาล ครูแกก็เล่นซะ...เอายาอะไรไม่รู้มาทารู้แค่คนถูกทำแผลร้องแทบโรงเรียนแตก

    คนโดนทำแผลก็ใช่ตัวเล็กๆ นะ แต่เป็นนักมวยที่เก่งที่สุดในโรงเรียนล่ำบึกแถมถึกที่สุดในโรงเรียน...คิดดูสิขนาดคนอย่างนี้ยังร้องมันจะแสบขนาดไหนล่ะ ถึงยานั้นทำให้แผลหายเร็วจริงๆ ก็เถอะ

    "คุโรโกะ..." ฟุริฮาตะเรียกเพื่อนตนที่ยิ้มแห้งๆ ให้ "...ฉันมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย?"

    ...คุโรโกะไม่มีทางแบกเขามาเองได้แน่...

    "คางามิคุงแบกพวกเรามาครับ" คุโรโกะตอบพร้อมหลบตาอีกฝ่าย เมื่อนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้...เรื่องที่ทำให้เขาไม่ค่อยกล้าสู้หน้าอีกฝ่าย...

    ...เขาเกือบลืมไปเลย...เมื่อวานเขา...

    ...แล้วตอนนี้...ฟุริฮาตะคุงยังมองเขาเหมือนเดิมหรือเปล่านะ?...

    "คุโรโกะ?" ฟุริฮาตะมองคนที่จู่ๆ ก็หลบตาตนอย่างไม่เข้าใจ "นายจะหลบตาฉันทำไมเนี่ย?"

    "หลบอะไรครับ...คุณคิดไปเองมากกว่า" คุโรโกะตอบด้วยน้ำเสียงที่เห็นชัดๆ เลยว่าแหลชัวร์

    "คุโรโกะ...ฉันไม่ได้ซื่อบื้อจนดูไม่ออกนะ" ฟุริฮาตะไม่รู้คุโรโกะคิดอะไรถึงโกหกออกมาได้ห่วยแตกอย่างนี้

    "ฟุริฮาตะคุง...คุณไม่เกลียดผมเหรอครับ?" สุดท้ายเมื่อคิดว่าคงแกล้งทำเหมือนไม่รู้อะไรไม่ได้ คุโรโกะก็ถามในเรื่องที่เขากังวลที่สุดออกมา

    "เอ๋?" ฟุริฮาตะมองคนถามอย่างไม่เข้าใจ "ทำไมฉันต้องเกลียดนายด้วยล่ะ?"

    "ก็เมื่อวาน...ผม..." คุโรโกะกัดริมฝีปากตนเองราวอดกลั้นความรู้สึกตนเอง...ความรู้สึกโกรธตัวเองจนแทบทนไม่ไหว

    "อ๋อ เมื่อวานน่ะเหรอ..." ฟุริฮาตะมองเพื่อนตนที่ทำหน้าเมือนใกล้จะร้องไห้ก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบเรือนผมสีฟ้าเบาๆ "...เรื่องนั้นฉันไม่ได้โกรธหรือเกลียดนายหรอกนะ"

    "...จริงเหรอครับ?" คุโรโกะมองฟุริฮาตะอย่างคาดหวัง...

    ...ฟุริฮาตะคุง...แค่คุณไม่โกรธหรือเกลียดผมก็พอ...

    "อืม จริงสิ" ฟุริฮาตะมองคนตรงหน้าและยิ้มบางๆ ออกมา "แต่ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"

    "ครับ ได้ครับ..." ...ผมยอมตอบคุณทุกอย่างนั้นแหละ

    "ที่นายบอกเมื่อวานนี้...เรื่องจริง?" ฟุริฮาตะเอ่ยถามออกมา...ที่จริงเขาก็ไม่บื้อขนาดดูไม่ออกหรอกนะ ว่าคุโรโกะจริงจังขนาดไหน แต่แค่ถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง

    "ครับ...จริงครับ..." คุโรโกะตอบด้วยใบหน้าแดงนิดๆ อย่างหาชมได้ยาก "...ถ้าคุณไม่ชอบใจล่ะก็...ผมขอให้คุณลืมเรื่องเมื่อวานไปได้หรือเปล่าครับ..."

    "เอ๋? ฉันคงลืมไม่ได้ง่ายๆ อย่างที่นายอยากให้เป็นหรอกนะ..." ฟุริฮาตะมองคนที่ดูท่าจะเริ่มวิตกซะแล้ว "...อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบใจอะไรหรอก...แค่ไม่เข้าใจนิดหน่อย"

    "งั้น...ผมกับคุณยังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหมครับ?" คุโรโกะถามออกมาแม้จะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตอบว่าไม่เหลือเกิน

    "อืม แน่ล่ะ" ฟุริฮาตะตอบอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด...ยังไงคนตรงหน้าก็ยังเป็นเพื่อนเขาแม้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นน่าต่อยสักทีก็ตาม...

    "..." คุโรโกะดีใจจนไม่พูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงโพเข้ากอดฟุริฮาตะ "...ขอบคุณมากนะครับ"

    ...ขอบคุณ...ที่คุณยังเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่...ยังให้ผมได้อยู่ใกล้คุณ...

    "...นายจะขอบคุณฉันทำไมเนี่ย?" เด็กหนุ่มตบหลังเพื่อนตนเบาๆ อย่างเอ๋อๆ งงๆ ที่จู่ๆ เพื่อนผมฟ้าของตนก็เข้ามากอดแบบนี้

    ในขณะนั้นเองก็มีเสียงโครมครามดังจากบริเวณหน้าห้องพยาบาล คุโรโกะผละออกจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลและมองไปที่ประตูที่กำลังถูกสาวห้าวคนหนึ่งเปิดออกอย่างแรงจนน่ากลัวว่าประตูจะพังพร้อมลากคนคุ้นหน้าคุ้นตาถูกลากเข้ามาสองคน

    "อ้าว? ตื่นแล้วเหรอ? เป็นไงบ้างล่ะ?" ครูสาวทักทันทีที่เห็นคนป่วยที่หลับนานจนน่ากลัวว่าตายแล้วตื่นเสียที

    "เอ่อ ตอนนี้ปวดหัวนิดหน่อย แต่ไม่เป็นมากครับ..." ...เพราะยาขมบรรลัยนั้นแหละคร้าบบบ ไปหาซื้อมาจากไหนเนี่ย? ได้ผลชะงัดจริงๆ

    "อืม งั้นก็ดีแล้ว...แล้วกลับบ้านเองไหวไหม? หรือให้พาไปส่ง" ครูสาวถ้าแบบลืมคนที่ดิ้นกระแด๊กๆ ในมือทั้งสองข้างของตนไปสนิก

    "ก...กลับเองได้ครับ แล้ว..." ฟุริฮาตะมองคนที่คุ้นหน้าที่ถูกลากเข้ามาในห้องนี้ "...ไหงถึงลากคางามิกับอาโอมิเนะมาได้ล่ะครับ?"

    "นั้นสิครับ คางามิคุง อาโอมิเนะคุง ไปทำอะไรกันมาครับ? ไหงแผลเต็มตัวแบบนี้ล่ะครับ?" คุโรโกะก็อยากรู้เหมือนกัน

    "เฮ้ย!!!" เด็กหนุ่มสอง หญิงสาวหนึ่งสะดุ้งพร้อมมองยังต้นเสียง "อยู่ด้วยเหรอ!?!"

    "ครับ..." คุโรโกะตอบอย่างมืดมน...ถึงจะชินแล้วก็เถอะแต่เห็นแสงของตนทั้งสองทำหน้าแบบนั้นมันก็อยากจะขว้างลูกบาสใส่หน้าสักทีเหมือนกัน

    "คราวหลังช่วยกรุณาอย่าทำให้ตกใจได้ไหม!!!" ครูสาวแว๊ดใส่คุโรโกะ "และพวกนายมาทำแผลเลย!!!"

    ขณะเดียวกันริโกะกับพวกตัวจริงของเซย์รินกับโอโทวที่เดินตามมาดูก็เดินเข้ามาในห้อง

    "อ้าว? ฟุริฮาตะคุงตื่นแล้วเหรอ?" ริโกะทักพร้อมกับที่ฟุคุดะกับคาวาฮาระพุ่งเข้ามาสำรวจเพื่อนตนว่าเพื่อนสนิกตนยังครบสามสิบสองไหม

    "ครับโค้ช...ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย? ทำไมพวกโอโทวมาที่นี่ได้ล่ะครับ? ไหงคางามิกับอาโอมิเนะถึงแผลเต็มตัวแบบนั้ยล่ะครับ?" ฟุริฮาตะถาม และเอามือดันเพื่อนสนิกทั้งสองคนของตนออกเชิงบอกว่าตนไม่เป็นอะไรไม่ต้องมาตรวจกันก็ได้

    "อ๋อ คือวันนี้เรามีซ้อมแข่งกับโอโทวน่ะ ส่วนสองคนนั้น..." ริโกะพูดพร้อมส่งสายตาไปยังเด็กหนุ่มทั้งสองอย่างคาดโทษ "...ดันทะเลาะกันด้วยเหตุผลงี่เง่าๆ น่ะ แล้วอาจารย์ผ่านมาพอดีเลยลากสองคนนี้มาทำแผลนี้แหละ"

    "ให้ตาย ชอบก่อเรื่องกันจริงๆ นะ" อิมาโยชิบ่นด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่ เพราะเริ่มปลงแล้ว

    "...ผมควรสวดให้สองคนนี้ไหมครับ?" คุโรโกะถาม

    "ควรอย่างยิ่ง!" เหล่าทีมเซย์รินตอบอย่างพร้อมเพรียก เพราะรู้ว่าอาจารย์ท่านนี้ทำแผลใช้ยาแต่ล่ะที...บางคนต่อให้เจ็บแทบตายยังไงก็ไม่ทางเฉียดห้องพยาบาลแห่งนี้แน่

    "เอ๋? หมายความว่าไง?" ซูสะถามอย่างไม่เข้าท่าทางที่เหมือนเริ่มไว้อาลัยกับเอสทั้งสองชอบกล

    "คือ...ว่า..." ฮิวงะเหล่มองคนผมสีเพลิงกับคนผมสีน้ำเงินที่ใกล้ปากทางนรกเข้าไปทุกที "...ดูเองแล้วกัน"

    เพียงไม่นานหลังจากนั้นเหล่าตัวจริงโอโทวทั้งหลายก็ได้คำตอบ เมื่อเห็นการทำแผลของครูห้องพยาบาลคนนี้ เสียงของคนโดนทำแผลคงทำให้ฝันร้ายไปหลายวันเลยล่ะ และคงเป็นที่จดจำว่าเจอครูคนนี้เมื่อไหร่ต่อให้เจ็บปางตายก็อย่าให้มารักษาเด็ดขาด!!!...

    ...สุดท้ายนี้โปรดไว้อาลัยแก่คางามิกับอาโอมิเนะเป็นเวลาสิบห้าวิด้วย เพื่อสวดส่งวิญญาณของทั้งสองไปสุดสุคติ (ยังไม่ตายเฟ้ย!!! // คางามิ&อาโอมิเนะ)

     

     

     

     

     

     

     

    End

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    คุโรโกะ // ไหงตัดจบดื้อๆ ล่ะครับ!

    S // ก็เราคิดมุขไม่ออกอ่ะ...

    คุโรโกะ // ชิโกะซัง...

    S // อย่าทำเสียงน่ากลัวสิ

    คุโรโกะ // ก็น่าไหมล่ะครับ? กว่าผมจะได้เมะมันยากนะครับ ส่วนใหญ่เขาชอบแต่ผมเคะทั้งนั้นเลย...ผมอยากมีบทที่เป็นเมะเยอะๆ นะครับ

    S // เอาน่า...ถ้านายคู่ฟุริยังไงนายก็เมะ เพราะเราชอบฟุริเคะ แต่ถ้าคู่คนอื่นเราเอานายเคะทันที

    คุโรโกะ // งั้นก็เขียนคู่ผมกับฟุริฮาตะคุงเยอะๆ นะครับ...

    อาคาชิ // เท็ตสึยะ อย่ามาแย่งโคกิดิ ปกติโคกิคู่ฉันนะ

    คุโรโกะ // ผมไม่สนซะอย่าง จะทำไมครับ?

    S // หยุด! เดี๋ยวลองให้ฟุริมากดพวกนายแทนซะหรอก!!!

    คุโรโกะ & อาคาชิ // อย่างฟุริฮาตะคุง(โคกิน่ะ)กดผม(ฉัน)ไม่ได้หรอกครับ(นะ)

    S // ทีแบบนี้สามัคคีกันเชียวนะ

    ฟุริฮาตะ // ให้ฉันเมะบ้างเถอะ

    S // ม่ายอาววว เราชอบให้นายเคะ ไอ้ที่พูดเมื่อกี้แค่ขู่สองคนนั่นเฉยๆ

    ฟุริฮาตะ // ชิโกะอ่ะ T[]T

    S // บายจ้า! แล้วเจอกันฟิคหน้า!

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×