คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : [TakaFuri] 愛...
Title : 愛...
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Takao x Furihata
Notes : shiko : อันดับ 1 ของการโหวตรอบที่สองมาแล้วจ้า!!! ฟิคนี้ยังคงความมั่วไว้ตามเดิม...ซึ่งนำแสดงโดยทาคาโอะ คาซึนาริ ขอเชิญมาตรงนี้เลย!!!
ทาคาโอะ : wwwเพิ่งจะสัมภาษณ์เสร็จก็มาลงต่อเลยนะ
shiko : ก็ดีไหมล่ะ?
ทาคาโอะ : ดี! ได้แสดงเร็วดี! กำลังอยากรู้เลยว่าฉันได้แสดงแบบไหน...
Shiko : OK งั้นเชิญลงฟิคไปแสดงเลย
ทาคาโอะ : รับทราบครับผม (ทำท่าแบบทหาร ก่อนโดดลงฟิคไป)
................................................................
愛...
"นี่ๆ ชินจัง! ไปเซย์รินกันเถอะนะๆๆๆๆๆๆ" เสียงเจื้อวแจ๋วจากเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าอมเทาดังขึ้นพร้อมกับมือของเจ้าตัวเขย่าคนผมเขียวเชิงอ้อนวอน
"นายจะไปทำไมนักหนากับเซย์รินเนี่ย?! ฉันเบื่อหน้าเจ้าบ้าคางามิแล้วนะ! ไปทีไรก็เจอมันตลอด...ไม่เอา! ยังไงก็ไม่ไป! ถ้าจะไปก็เชิญนายไปคนเดียวเถอะ!" มิโดริมะค้อนใส่คู่หูตนที่เขารู้สึกว่าตั้งแต่จบวินเทอร์คัพมาเนี่ยหมอนี่จะร้องขอไปเซย์รินบ่อยเหลือเกิน "อีกอย่างถ้าวันนี้ฉันกับนายโดดชมรมติดต่อกันเป็นวันที่สามล่ะก็มิยาจิซังได้ตามฆ่าพวกเราแน่"
"ง่ะ!" ทาคาโอะง่อยลงในบัดดลเมื่อได้ยินชื่อรุ่นพี่จอมโหดของตน
"..." มิโดริมะมองทางท่าเหมือนหมาหูตกของคู่หูตนอย่างไม่เข้าใจ "นายเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย? ทำอะไรหายที่เซย์รินหรือไง? แค่ไม่ได้ไปทำหน้าง่อยเชียว"
"ไม่ได้ทำอะไรหายซะหน่อย แค่อยากเจอหมอนั่น...อุ้บ!" ทาคาโอะเผลอตอบคู่หูตนอย่างอัตโนมัตก่อนที่จะรีบปิดปากตนเองทันใด
"หมอนั่น?" มิโดริมะมองคนตัวเล็กกว่าด้วยท่าทางจับผิด
"เปล๊า! นายหูฝาดไปเอ๊ง!" ทาคาโอะยิ้มแห้งๆ พร้อมกรอดตาหลบก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องพูดไปดื้อๆ "อ่ะ! ได้เวลาซ้อมแล้ว! ฉันไปที่ห้องชมรมก่อนนะ!"
และทาคาโอะ คาซึนาริก็รีบเผ่นออกจากห้องเรียนด้วยความเร็วแสง ทิ้งให้มิโดริมะยืนงงกับท่าทีที่แปลกไปของเพื่อนตน
"หมอนั่นเป็นอะไรไปเนี่ย!?" มิโดริมะเกาหัวตนอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะนึกบางอย่างออก...
...ถ้าเป็นเซริน...ลองถามคุโรโกะดูดีไหม? อาจจะรู้เรื่องอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้...
เมื่อคิดได้ดังนั้นคนผมเขียวก็คว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์โทรหาอดีตเพื่อนร่วมทีมผู้จืดจางของตนทันที เสียงต่อสัญญาดังอยู่สักพักก่อนที่จะมีคนรับสาย
'ครับ มิโดริมะคุง น่าแปลกนะครับที่คุณโทรมาหาผม' เสียงเรียบเฉยอันเป็นเอกลักษณะของอดีตผู้เล่นมายาคุโรโกะ เท็ตสึยะดังผ่านสายโทรศัพท์มา 'มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ? ถึงโทรหาผมเนี่ย...'
"ก็ไม่มีอะไรมากแค่อยากถามอะไรหน่อย..." มิโดริมะเอ่ยขณะที่ลุกเดินออกจากห้องเรียนตนเองเนื่องจากใกล้เวลาซ้อมของตนเขามาทุกที "...ช่วงนี้นายรู้หรือเปล่าว่าทาคาโอะมักไปหาใครที่เซย์รินน่ะ?"
'นั้นคู่หูคุณน่าจะรู้ดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ?' คุโรโกะเอ่ยถามกลับ
"ฉันไม่ได้ตัวติดกับหมอนั่นสักหน่อยถึงจะได้รู้ทุกเรื่อง...อีกอย่างดูเหมือนหมอนั่นไม่อยากบอกใครสักเท่าไหร่ด้วย" มิโดริมะตอบ
'แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ? อีกอย่างผมเห็นว่าคุณอยู่กับทาคาโอะคุงแทบตลอดเลยนะครับทำไมถึงไม่รู้ล่ะครับ?" คุโรโกะถามเพื่อนตน ตามปกติมิโดริมะถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรจะปล่อยเลยตามเลยไปเลย เพราะคนโดนก็คือทาคาโอะไม่ใช่เจ้าตัวเสียหน่อย (ฟังดูแปลกๆ นะ // s)
"ฉันจะไม่สนใจเลยถ้าหมอนั่นไม่ลากฉันไปด้วย...อีกอย่างพอหมอนั่นลากฉันไปถึงแล้วก็ทิ้งฉันไว้เฉยเลยส่วนตัวหมอนั่นก็ไปไหนไม่รู้" มิโดริมะไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแบบนี้จะลากเขาไปด้วยทำไม "...ตกลงว่าพอรู้หรือเปล่า?"
'รู้ครับรู้...' คุโรโกะคิดว่าที่เพื่อนผมเขียวตนบอกสาเหตุน่าจะมาจาก...เพื่อเป็นข่ออ้างไปคุยกับคนที่เจ้าตัวมาหาแบบเนียนๆ แน่เลย แถมยิ่งเป็นรายนั้น...ไม่รู้ตัวชัวท์ว่าจริงๆ ทาคาโอะมาหาตนนั้นแหละ '...คนที่ทาคาโอะคุงมาหาคือฟุริฮาตะคุงครับ จากที่ฟุริฮาตะคุงบอกเห็นว่าเจอทาคาโอะคุงค่อนข้างบ่อยเลยนะครับ ตั้งแต่จบวินเทอร์คัพมาเลย...'
"ชิวาว่าตอนนั้นเหรอ?" มิโดริมะจกได้รางๆ ว่าคนที่ประกบอดีตกัปตันทีมตนตอนวินเทอร์คัพน่าจะชื่อนี้
'ครับ ใช่ครับ และถ้าให้ผมเดาที่ทาคาโอะคุงคงเอาคุณเป็นข้ออ้างเพื่อมาหาฟุริฮาตะคุงล่ะมั้งครับ' คุโรโกะพูดตามที่ตนคาดเดาออกมา
"ฟังแล้วน่าถีบทาคาโอะสักทีแฮะ..." มิโดริมะเริ่มคิ้วกระตุก...
...หน็อย กล้าเอาเขาไปเป็นข้ออ้างเนี่ยนะ และที่มากกว่านั้นคือชิวาว่านั้นดันเชื่อทาคาโอะอีก! ให้ตายเถอะ! ถึงจะไม่รู้ว่าทาคาโอะไปอ้างแบบไหนแต่ถ้าโดนมุกคล้ายๆ กันหลายๆ ครั้งก็น่าจะเอ๊ะใจบ้างเซ้! ตกลงชิวาว่านั้นมันซื่อเกินไปหรือบื้อเกินไปเนี่ย?!...
'คุณจะทำอะไรทาคาโอะคุงก็เชิญเลยครับ แต่อย่ามาพาลลงที่ฟุริฮาตะคุงด้วยก็พอ...' คุโรโกะพูดราวกับกลัวว่าคนผมเขียวจะมาโวยวายใส่เพื่อนผมน้ำตาลของตนจนขวัญหนีดีฟ่อ...แบบนั้นมีหวังโค้ชกับกัปตันเขาได้โกรธควันออกหูแน่!
"เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย? คิดว่าฉันจะทำอะไรแบบนั้นเหรอ?!" มิโดริมะถามเพื่อนผมฟ้าตนที่พูดเหมือนว่าเขาจะพาลคนไปทั่วงั้นแหละ...เขาไม่ใช่ไฮซากินะ!
'แค่ดักไว้ก่อน่ะครับ...' ...ไม่งั้นคุณได้ดับอนาถด้วยฝีมือโค้ชกับกัปตันแน่ 'แค่นี้นะครับ มิโดริมะคุง ผมต้องไปเตรียมหาคู่มือติวให้คางามิคุงแล้ว'
"อืม ขอบใจนะ" และมิโดริมะก็กดสายวางหูไปพร้อมกับที่เดินมาถึงโรงยิมพอดี
"อ่ะ! มิโดริมะมาแล้วเหรอ! ได้จังหวะพอดีเลย!" คิมุระหันมองรุ่นน้องผมเขียวของตนที่เดินเข้ามาในโรงยิม "ช่วยบอกทีเถอะ! ไหงทาคาโอะถึงปล่อยไอทะมึนออกมาแบบนั้นเนี่ย!?"
ดวงตาสีมรกตหันไปมองยังคนที่ถูกรุ่นพี่ตนอ้างถึง...และก็ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นทาคาโอะทำท่าเหมือนกำลังหงุดหงิดจนน่ากลัวกว่ามิยาจิแล้ว!!!
"หมอนั่นเป็นอะไรของมันฟะ!?" มิยาจิเดินมาหาคิมุระ "หมอนั่นเล่นปล่อยไอทะมึนจนไม่มีใครเข้าใกล้แล้ว! แบบนี้จะซ้อมไงฟะ!?!"
"มิโดริมะ...นายพอรู้ไหมว่าทำไมทาคาโอะดูอารมณ์เสียแบบนั้น?" โอซึโบะก็เดินมาหาด้วยอีกคนเนื่องจากถ้าปล่อยไว้ทุกคนหมดกำลังใจซ้อมพอดี
"เอ่อ...ทาคาโอะคงหงุดหงิดที่ไม่ได้ไปหาหมอนั่นมั้งครับ..." มิโดริมะไม่คิดเลยว่าคู่หูเขาอยากไปหาเจ้าชิวาว่านั้นขนาดนี้!!!
"ไปหาใครเหรอ? พูดให้ชัดๆ สิโว้ย!!!" มิยาจิแยกเขี้ยวใส่เด็กหนุ่มผมเขียวเป็นการขู่ว่าให้รีบๆ พูดมาให้ว่องเลย ไม่งั้นมีตื้บแน่!!!
"คือ...ช่วงนี้ทาคาโอะชอบลากไปที่เซย์รินทุกวันน่ะครับ เพราะหมอนั้นอยากไปหาฟุริฮาตะน่ะครับ...แต่ช่วงนี้ที่เซย์รินมีสอบก็เลยหยุดซ้อมกัน เพราะงั้นถ้าทาคาโอะไม่ไปที่เซย์รินหลังเลยก็จะไม่เจอกับฟุริฮาตะ สองวันมานี้ทาคาโอะเลยโดดซ้อมตอนเย็นนี่แหละ พอวันนี้ผมเห็นว่าโดดติดต่อกันสองวันติดแล้วเลยไม่ไปเซย์รินตามที่ทาคาโอะขอและ...ก็เป็นอย่างที่เห็นนี้ล่ะครับ" มิโดริมะพยายามอธิบายให้คนในทีมตนฟัง
"ฟุริฮาตะ...เซย์รินเบอร์สิบสองคนนั้นน่ะนะ?" มิยาจิจำได้ว่าน่าจะเป็นคนที่เหมือนชิวาว่าในสนามแข่งตอนช่วงวินเทอร์คัพนั้นแหละ
"ครับ..." มิโดริมะตอบ
"แล้วหมอนั่นจะไปหาเจ้าเบอร์สิบสองนั้นทำไมเนี่ย?" คิมุระไม่เข้าใจในความคิดของรุ่นน้องตนจริงๆ
"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน..." มิโดริมะนอกจากรายละเอียดที่คุโรโกะบอกเขาก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน
"คราวนี้จะเอาไงดีเนี่ย?" โอซึโบะมองบรรยายกาศมาคุรอบๆ ตัวทาคาโอะ "...พวกเราลองไปซ้อมแถวเซย์รินดีไหม? อย่างน้อยทาคาโอะก็น่าจะอารมณ์ดีขึ้นส่วนคนอื่นๆ ก็ให้อยู่ที่นี่แหละ...ดีไหม?"
"พูดอย่างกับมีทางเลือกแหละ" คิมุระคิดวิธีอื่นนอกจากที่โอฅึโบะเสนอไม่ออกเลยสักนิด
"เอาตามนั้นก็ดี" มิยาจิคิดว่าทางที่ดีควรทำให้ทาคาโอะอารมณ์ดีให้เร็วที่สุด...ทาคาโอะในตอนนี้ขนาดเขายังหวั่นๆ แล้วคนอื่นจะเหลือเหรอ?
"เป็นความคิดที่ดีอย่างยิ่ง..." มิโดริมะก็เห็นด้วย ตอนนี้คู่หูเขาเทียบกับอาคาชิได้นิดๆ แล้ว ยังดีที่ไม่น่ากลัวเท่า
"งั้นตกลงตามนี้" โอซึโบะสรุปพร้อมเดินไปของอนุญาติโค้ชตนทันที ซึ่งแน่นอนเมื่อได้ฟังคำอธิบายทั้งหมดโค้ชแห่งซูโตกุก็คิดแบบเดียวกับผู้เป็นกัปตันทีมจึงรีบส่งตัวมลพิษ (?) ออกไปทันทีทันใด...
...และจุดหมายที่พวกตัวจริงแห่งซูโตคุต้องไปหาที่สำหรับซ้อมก็คือบริเวณแถวๆ เซย์รินนั้นเอง
"ดีจังน้าาาา ที่ได้มาซ้อมที่นี่เนี่ย!" ทาคาโอะเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง
หลังจากที่ทาคาโอะรู้ว่าโค้ชให้พวกตนไปหาที่ฝึกซ้อมแถวๆ เซย์รินก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็นและรีบตามกันมาที่สตรีทบาสแถวๆ เซย์รินอย่างไวว่องอย่างกับกลัวว่าสนามมันจะหนีไปอย่างนั้นแหละ
"เลิกทำเสียงน่าหมั่นไส้ได้แล้ว และไปเตรียมตัวแข่ง 2 on 2 เลยไป!" มิยาจิโวยใส่คนที่ดี๊ด๊าจนน่าหมั่นไส้...
...แล้วทีก่อนหน้านี้ทำท่ายังกะจะไปฆ่าคน!!!...
"อ่ะ! พวกซูโตกุ! มาไงเนี่ย!?" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นทำให้เหล่าตัวจริงทีมซูโตกุหันไปมองยังต้นเสียง
"ไง! โคจัง! คุโรโกะ! คางามิ!" ทาคาโอะทักทั้งสาม ดวงตาประกายวิบวับขึ้นทันทีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่ยืนอยู่อีกฝ่ายของรั้ว ปีหนึ่งแห่งเซย์รินทั้งสามเดินอ้อมรั้วเข้ามาในสตรีทบาส
"พวกนายมาไงฟะ!? ไหงช่วงนี้เจอแกบ่อยเหลือเกิน!?" คางามิชี้อย่างเจาะจงที่คนผมสีเขียว
"พูดอย่างกับฉันอยากเจอนายนักแหละ!!!" มิโดริมะแทบอยากเอาลูกบาสปาใส่คนผมสีเพลิงใจจะขาด
"สวัสดียามเย็นครับ มิโดริมะคุง" คุโรโกะเอ่ยทักเพื่อนผู้ที่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับตนเมื่อไม่นานมานี้ "คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?"
"มีเหตุจำเป็นนิดหน่อยที่พวกตัวจริงต้องมาซ้อมที่นี่น่ะ..." มิโดริมะบุใบ้ไปทางทาคาโอะที่บัดนี้ยืนคุยกับฟุริฮาตะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ทาคาโอะคุงขยักขยอยให้มาเหรอครับ?" คุโรโกะมองทาคาโอะที่ดูดี๊ด๊ามากที่ได้อยู่กับเพื่อนของเขา
"เปล่า...หมอนั่นไม่ได้ขยักขยอยอะไรหรอก ไม่พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ..." มิโดริมะเอ่ยปฏิเสธ
"ใช่...ไม่ได้พูดอะไร...แต่มันเล่นปล่อยไอมาคุจนไม่เป็นอันซ้อมกันเลย!!!" มิยาจิเอ่ยต่อจากรุ่นน้องผมเขียว "ตกลงทาคาโอะมันมาหาหมอนั่นทำไมเนี่ย!?"
"อืม..." นัยน์ตาสีฟ้าหรี่มองคนที่ถูกอ้างถึงทั้งสอง "...นั้นสิครับ...น่าสงสัยจริงๆ ด้วยครับ"
"...ทาคาโอะทำไมเหรอ? หมอนั่นก็ดูปกติดีนิ?" คางามิที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเอ่ยอย่างงงๆ
"คุณไม่ต้องรู้หรอกครับ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกครับ" เนื่องจากคุโรโกะรู้ดีว่าจะอธิบายให้แสงตนเข้าใจก็ป่วยการเปล่าๆ จึงคิดที่จะหาเรื่องอื่นดึงความสนใจของคู่หูตน และแน่นอนเรื่องที่คางามิให้ความสนใจแน่นอนคือ... "คางามิคุง สนใจเล่นบาสหน่อยไหมครับ? โอซึโบะซังบอกว่าคนไม่พอน่ะครับ..."
"สน!" มีหรือที่คางามิจะปฏิเสธ "อ่านแต่หนังสือเบื่อจะตายแล้ว! โค้ชก็โหดเหลือหลายแท้"
"ก็คางามิคุงอยากเรียนห่วยเท่าอาโอมิเนะคุงทำไมล่ะครับ?" คุโรโกะเหน็บแสงของตนพอเป็นพิธี (?)
"ช่างฉันเถอะน่า!!!" คางามิโวยใส่ผู้เป็นเงา
"ครับๆ คุณไปหาฟุริฮาตะคุงกับทาคาโอะคุงก่อนเลยครับ เดี๋ยวพวกผมจับฉลากเลือกกลุ่มแป๊บหนึ่งนะครับ" คุโรโกะพูดเรื่องเท็จได้อย่างหน้าตายมาก
"เอ่อๆ! เร็วๆ ล่ะ!" คางามิผู้ใสซื่อก็เชื่อง่ายๆ พร้อมเดินไปหาเด็กหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ห่างออกไป
"นายคิดจะทำอะไรน่ะ!? คุโรโกะ!!" มิโดริมะเมื่อเห็นคางามิเดินไปแล้วก็หันมาถามอดีตเงามายาอย่างไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่าย
"นั้นสิ...คิดจะทำอะไรกันแน่?" โอซึโบะซึ่งโดนอ้างชื่อถามขึ้นเช่นกัน
"ผมแค่จะทดสอบอะไรหน่อยน่ะครับ..." คุโรโกะมองใบหน้าคนตรงหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามปรากฏเด่นชัด "...ท่าทางของทาคาโอะที่มีต่อฟุริฮาตะตามที่คุณบอกมันฟังดูแปลกๆ นะครับ ผมเลยจะทดสอบว่าเป็นอย่างที่ผมคิดหรือเปล่า"
"อืม~ พอเข้าใจล่ะ..." มิยาจิพูดขึ้นพร้อมเหล่ไปยังรุ่นน้องตัวต้นเหตุของตน "...งั้นที่นายอ้างจะให้คางามิมาแบ่งกลุ่มแข่งเนี่ย...เอาไง?"
"ก็เอาเป็นว่ามิยาจิซังกับมิโดริมะคุงอยู่กลุ่มเดียวกับฟุริฮาตะคุงกับทาคาโอะคุงแล้วกันครับ...ผมจะได้เนียนทำตามแผนง่ายๆ หน่อย" คุโรโกะบอก "ช่วยทำตัวตามปกติด้วยนะครับ..."
"โอเค ตามนี้" มิยาจิเอ่ยสรุปแทนทีมชูโตดุทุกคนโดยไม่มีใครค้าน...เพราะต่างอยากรู้เหมือนคุโรโกะกันทุกคน
เมื่อตกลงได้ทุกคนก็เริ่มแบ่งกลุ่มตามที่คุโรโกะวางไว้ และเริ่มการแข่งแบบไม่นับคะแนนขึ้น ทางฝั่งของทั้งสองต่างสู้กันได้อย่างสูสีสมกับเป็นพวกตัวจริง และเมื่อเล่นกันไปกันมาจนเริ่มที่จะเหนื่อยคุโรโกะก็เริ่มทำตามแผนตน...
คุโรโกะอาศัยช่วงที่วุ่นวายแอบเนียนไปใกล้ฟุริฮาตะ และกำลังจะลงมือตามแผนแต่ว่า...
ตุ้บ! พลั่ก! โครม!
...โอซึโบะดันไม่ทันสังเกตเห็นคุโรโกะจนเผลอชนคุโรโกะจนล้ม และคางามิที่วิ่งมาสะดุ้งคุโรโกะล้มไปทับฟุริฮาตะพอดีเด๊ะ
"อ๊ะ! โทษที...เป็นอะไรหรือเปล่า?" โอซึโบะถามเมื่อเจ้าตัวรู้สึกเหมือนชนอะไรบ้างอย่าง พอหันไปมองก็ไม่เห็นอะไรแต่พอก้มลงมองพื้น...ก็เห็นร่างคนผมฟ้านอนแอ่งแม่งอยู่กับพื้นแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ..." คุโรโกะตอบและลุกขึ้นมองเพื่อนผมสีน้ำตาลกับแสงของตนที่ตอนนี้...อยู่ในท่าหมิ่นเหม่นมากจนคนเดินไปเดินมาอาจเข้าใจผิดได้ ถึงแม้การที่เขาถูกชนล้มไม่อยู่ในแผนของเขาแต่ก็ได้ผลใกล้เคียงกับสิ่งที่เขากำลังจะทำพอดี
"โอ๊ย~~ สะดุดอะไรฟะ! ..." คางามิบ่นอุบอิบ ก่อนที่จะสังเกตว่าตนนั้นทับ...เรียกว่าคล่อมร่างเพื่อนของตนอยู่มากกว่า "...นายไม่เป็นไรนะฟุริ?"
"อ...อืม ไม่เป็นไร..." ฟุริฮาตะเกร็งเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเพื่อนตนอยู่ใกล้ใบหน้าของเขาเหลือเกิน
"โทษทีนะ...นายลุกจากโคจังได้ยัง?" เสียงเย็นๆ ชวนขนลุกซู่ดังออกมาจากปากคนอารมณ์ดีตลอดกาลอย่างทาคาโอะ ใบหน้าที่ยังคงประดับรอยยิ้มไว้ให้ความรู้สึก...เย็นยะเยือกสุดๆ ยิ่งตาไม่ยิ้มตามแล้วยิ่งหลอน บรรยากาศโดยรอยมีไอทะมึนโผล่มาด้วยอีกแหน่ะ
"เอ่อ อืม" คางามิรีบลุกออกจากตัวฟุริฮาตะในบัดดล พร้อมกับดึงเพื่อนตนที่ตนทับเมื่อครู่บึ้นยืนด้วย
"โอซึโบะซางงงง ผมขอไปก่อนนะคร้าบบบบ" ทาคาโอะพูดพร้อมจับมือฟุริฮาตะคว้ากระเป๋าสัมภาระทั้งของคนทั้งของคนที่ตนจับมืออยู่ติดมือมาและออกจากสตรีทบาสในทันที
"ตามไปดูต่อดีไหมครับ?" คุโรโกะเอ่ยถาม...ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าทาคาโอะ คาซึนาริรู้สึกยังไงกับเพื่อนขี้กลัวของเขา เพราะที่แสดงออกมาเมื่อครู่...
...มันอาการของคน 'หึงหวง' ชัดๆ !!!
"ช้าอยู่ใยล่ะ...ตามสิ!" มิยาจิพูดพร้อมพากันแอบตามคู่ PG ปีหนึ่งที่ไม่รู้ตัวว่าจะกลายเป็นรายการสดให้คนอื่นดูในไม่ช้านี้
"เดี๋ยวๆ! ทาคาโอะ! นายจะลากฉันออกมาทำไมเนี่ย!?" ฟุริฮาตะถามขึ้นมาเมื่อเริ่มตั้งสติจากการที่โดนคนผมดำลากมาไกลจนใกล้บริเวณบ้านเขาแล้ว "นี่! ทาคาโอะ! อย่าเงียบสิ! ฉันใจคอไม่ดีนะ!!!"
"โทษที..." ในที่สุดทาคาโอะก็เอ่ยออกมาขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"ตกลงนายลากฉันมาทำไมเนี่ย?! แถมนายออกมาทั้งที่รุ่นพี่นายไม่ทันอนุญาตเลยนะ! เดี๋ยวก็โดนดุเอาหรอก!!!" ฟุริฮาตะโวยใส่คนข้างกาย
"โคจังนี่ใจดีจังน้าาาาา" ทาคาโอะพูดอย่างไม่ค่อยสำนึกเลยว่าตอนนี้รุ่นพี่ตนที่สตรีบาส (ยังไม่รู้ว่าแอบตามมากันทั้งพวงเลย) จะวุ่นวายแค่ไหน...
...ใช่...ใจดีมาก...
"เอ๋?" ฟุริฮาตะมองทาคาโอะอย่างงงๆ "นายเป็นอะไรไปหรือเปล่า? นายทำหน้ายังกะจะร้องไห้งั้นแหละ..."
...อ่า เขาเผลอแสดงออกทางสีหน้างั้นเหรอ?...
ทาคาโอะนึกขำตนเองที่ตนเผลอแสดงออกไปทางสีหน้าโดยไม่รู้ตัวแบบนี้ "เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นไร"
"แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?" ฟุริฮาตะยังคงถามต่อไป สำหรับตอนนี้ทาคาโอะดูผิดปกติไปจากเดิมมากเลย
"ฉันทำหน้าแบบไหนเหรอ?" ทาคาโอะถามกลับพร้อมกับพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
...ให้ตายเถอะ...นายนี่ไม่รู้อะไรจริงเลย...
...ชอบใจดีกับคนอื่นไปทั่ว แถมยังซื่อซะ...
...แต่เพราะแบบมั้ง...เขาถึงได้...
...หลงรักนายจนถอนตัวไม่ขึ้นเนี่ย...
"อืม...หน้าเหมือนกับคนอกหักงั้นแหละ" ฟุริฮาตะตอบตรงๆ ตามประสาคนซื่อ
"..." ทาคาโอะนิ่งเงียบราวกับคำพูดของอีกฝ่ายแทงใจดำเข้า
"ทาคาโอะเป็นอะไรไป?! ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า!?" ฟุริฮาตะที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งค้างไปเริ่มที่จะร้อนรน "เฮ้! ตอบหน่อยสิ! ทาคาโอะ! นี่! ทาคา..."
"โคจังผิดเองนะ..." ทาคาโอะพูดออกมาก่อนที่จะ...ประทับริมฝีปากลงมาบนปากของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล
"อื้อ!?!" ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเมื่อทาคาโอะนั้นจู่ๆ ก็ถูกขโมยจูบ เด็กหนุ่มพยายามผละออกห่าง แต่ติดที่มือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายโอบเอวเขาไว้อยู่ทำให้หนีไม่ได้
ทาคาโอะเอามือข้างหนึ่งที่ยังว่างดันท้ายทอยของคนในอ้อมแขนไว้ ก่อนที่จะค่อยๆ ถอนจูบออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายใกล้ที่จะเป็นลมแล้ว
"นายนี่หวานอย่างที่คิดเลยน้าาาา โคจัง..." ทาคาโอะเลียริมฝีปากตนเองอย่างเสียดายที่ต้องถอนตัวออกจากริมฝีปากอวบอิ่มของคนตรงหน้า
"ทาคาโอะ!!!" ฟุริฮาตะจ้องคนที่โอบเอวตนอยู่ด้วยใบหน้าแดงราวกับจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ "น...นายทำอะไร...ของนายเนี่ย!?! ทำไมถึง..."
"รักนะ..." ทาคาโอะไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เด็กหนุ่มโอบกอดฟุริฮาตะไว้ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีไปเสียก่อน "...รักมาตลอดเลยนะ"
...ขอโทษนะ โคจัง...
...ฉันทนไม่ไหวแล้ว...
...ฉันอยากให้นายรู้ว่า...
...ฉันรักนายเหลือเกิน...
"เอ๋?" ฟุริฮาตะที่ถูกบอกรักแบบงงๆ เอ๋อไปหน่อยหนึ่ง "นาย...พูดจริง?"
"อืม..." ทาคาโอะซบหน้าลงบนไหล่ของคนที่ตนกอดไว้ "...ฉันพูดจริงนะ"
"ทาคาโอะนี่นาย..." ฟุริฮาตะรู้สึกถึงความชื้นที่ไหล่ตน "...นายกำลังร้องไห้เหรอ? ทาคาโอะ?"
"โคจัง..." เสียงของทาคาโอะเริ่มสั่นเครืออย่างเด่นชัด "...ฉันขอโทษ...อย่าเกลียดฉันเลยนะ"
...ขอโทษ...ที่ฉันไม่อาจเก็บความรู้สึกนี้ได้อีกแล้ว...
"ทาคาโอะ..." ฟุริฮาตะตบหลังคนที่กอดตนเบาๆ "...ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง...ฉันไม่มีทางเกลียดนายหรอกนะ ทาคาโอะ"
"จริงนะ?" ทาคาโอะเงยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตามองใบหน้าของอีกฝ่าย
"จริงสิ" ฟุริฮาตะส่งยิ้มให้คนที่ตอนนี้ดูไม่ต่างกับเด็กเล็กๆ เลยพร้อมกับหยิบผ้าเซ็ดหน้าออกมาซับน้ำตาของอีกฝ่าย
"ขอบคุณนะ...ขอบคุณ..." ทาคาโอะเริ่มที่จะยิ้มออกมาได้
"นี่ทาคาโอะ ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม?" ฟุริฮาตะถามพร้อมกับดึงออกฝ่ายไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ
"ได้สิ..." ...แน่นอน ฉันพร้อมตอบนายอยู่แล้ว
"ทำไมนายถึงมาชอบฉันล่ะ? ทั้งๆ ที่นายน่าจะมีคนที่ดีกว่าฉันเข้าหาตั้งเยอะนี่น่า?" ฟุริฮาตะสงสัยว่าทั้งที่เขารู้จักมักคุ้นหรือเจอกับทาคาโอะไม่กี่ครั้งเองนะ และอย่างเขาเนี่ยก็ไม่น่ามีส่วนไหนที่ทำให้ทาคาโอะมาชอบได้เลยนี่นา?
"ไอ้ที่โคจังพูดก็จริงหรอก แต่คนที่ฉันรักก็คือโคจังนิ" ทาคาโอะตอบ
"แล้วมาชอบอะไรกับคนที่เพิ่งเจอกันไม่นานแบบฉันเนี่ย?" ฟุริฮาตะก็ยังไม่เข้าใจอีกฝ่ายอยู่ดี
"รักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะโคจัง อีกอย่างหลงรักโคจังมาตั้งสองปีกว่าแล้ว คงให้เลิกรักไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ..." ...แต่ถ้านายไม่รักฉัน ฉันก็พร้อมที่จะยอมถอดใจ
"ฉันเคยเจอนายมาก่อนด้วยเหรอ?" ฟุริฮาตะถามกลับอย่างงงๆ ...ถ้าเขารู้จักคนที่มีลักษณะแบบทาคาโอะก็ไม่น่าจะลืมได้ง่ายๆ นิ
"ไม่แปลกหรอกที่โคจังจำไม่ได้...ก็ตอนนั้นโคจังเห็นฉันครั้งเดียวทั้งที่ฉันเห็นโคจังออกบ่อยนี่นา..." ทาคาโอะไขความสงสัยให้อีกฝ่าย "อยากลองฟังหน่อยไหม?"
"อื้ม..." ฟุริฮาตะตอบรับทันทีเนื่องจากอยากรู้ว่าที่เขาเคยเยออีกฝ่ายน่ะตอนไหนกันแน่
"เรื่องมันเริ่มที่..." ทาคาโอะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตที่เขาจดจำได้แม่นราวกับเป็นเรื่องเมื่อวานเพราะเป็นเหตุการณ์ที่เขาได้เจอกับฟุริฮาตะ โคกิซึ่งถือเป็นความโชคดีในโชคร้ายเมื่อตอนนั้นเลยก็ว่าได้
ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน
"โธ่เว้ย!!! วันนี้มันอะไรกันเนี่ย!!!" เด็กหนุ่มผมสีดำสบลออกมาขณะวิ่งหนีกลุ่มนักเลงที่กำลังไล่ตามมาติดๆ
...ไหงแค่ออกมาซื้อของกลับซวยนักวะ!!!...
เด็กหนุ่มพยายามวิ่งสุดชีวิตนึกโทษความซวยของตน เมื่อเขาออกมาซื้อของแล้วดันเจอพวกนักเลงหัวไม้มาไถตังค์เลยโดดถีบยอดหน้าไปที พร้อมกับชกต่อยกันนิดหน่อยก่อนที่จะ...เผ่นแน่บแบบที่เห็นนั้นแหละ
...บางทีเขาควรดูรายการดูดวงบ้างแล้ว!!! จะได้ซวยน้อยลงหน่อย!!!...
ทาคาโอะ คาซึนาริวัยสิบสี่ปีวิ่งหักเลี้ยวมุมเข้าไปในโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ตรงบริเวณนั้น และวิ่งไปแอบซ่อนใต้โต๊ะที่วางกองๆ เป็นภูเขาขนาดย่อมที่วางไว้ข้างๆ อาคารเรียน
เสียงฝีเท้าหลายเสียงวิ่งเข้ามาใกล้บริเวณที่เขาแอบซ่อนอยู่ หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นตุ๊บด้วยความกลัวว่าจะถูกเจอ
แล้วทาคาโอะก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเสียงฝีเท้าได้ไกลออกไปจนเสียงเงียบไป
เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วทาคาโอะก็จะออกจากที่ซ่อนแต่...รู้สึกว่าเขาจะมุดเข้ามาลึกไปหน่อยเลยติดเสียแล้ว
"แย่ซะมัด" ทาคาโอะบ่นเบาๆ พร้อมค่อยกระดึบๆ ออกมาจากกองโต๊ะอย่างช้าๆ จะได้ไม่ติดอะไรมากนักจนสามารถออกมาได้สำเร็จ เด็กหนุ่มลุกขึ้นปัดฟุ่นผงตามตัวออก และตอนนั้นเองหูก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างเข้า...
"เหวอ!!!" ทาคาโอะเห็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขาสะดุ้งล้มพร้อมกับถังน้ำลอยมาที่เขา กว่าสมองของทาคาโอะจะประมวลอะไรทันทุกอย่างก็สายไปแล้วเมื่อ...
ซ่า!!!!
...โชกไปทั้งตัว...ราวกับแกล้งกันเมื่อถังน้ำดันมาครอบหัวเขาพอดีเด๊ะ
"โชคร้ายจริงวันนี้..." ทาคาโอะเอาถังออกจากหัวตัวเอง ดวงตาสีฟ้าอมเทามองไปยังคนที่เดินมาหาเขาด้วยอาการโมโหเล็กๆ
"ขอโทษครับ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" เด็กหนุ่มเจ้าของถังน้ำในมือทาคาโอะถามเสียงสั่น...ไม่สิ สั่นไปทั้งตัวเลยมากว่าช่างละม้ายคล้ายกับลูกหมาตัวเล็กๆ ดีแท้
"ไม่เป็นไรหรอก..." ทาคาโอะที่ตอนแรกกะโวยอีกฝ่ายสักหน่อย แต่เมื่อเห็นสายตาที่ดูเหมือนเป็นห่วงจากอีกฝ่ายทำให้เขาโกรธไม่ลงจริงๆ
"อ่ะ! นายมีแผลนี่!!!" เด็กหนุ่มคว้าแขนของทาคาโอะไว้ "ไปทำแผลก่อนเถอะ..."
"เอ่อ..." โดยที่ทาคาโอะไม่ทันตอบอะไร เด็กหนุ่มก็ลากเขาออกจากโรงเรียนและเดินไปเรื่อยๆ ลัดไปลัดมาจนถึงบ้านหลังหนึ่ง ทาคาโอะมองป้ายหน้าบ้านที่เขียนไว้ว่า 'ฟุริฮาตะ'
...นายพาคนไม่รู้จักเข้าบ้านเฉยเลยเนี่ยนะ!? บื้อไปป่าว!?...
ทาคาโอะโวยในใจเมื่ออีกฝ่ายลากเขาเข้าบ้านหน้าตาเฉย พร้อมกับให้เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแทนตัวที่ใส่เปียกโชกในขณะนี้ด้วย แถมหลังจากนั้นยังมานั่งทำแผลให้เขาอีก...ช่างเป็นคนใจดีจนน่าเป็นห่วงจริง
หลังจากนั้นกลายเป็นว่าเขาก็นั่งเล่นในบ้านของฟุริฮาตะ และได้รู้ว่าคนที่พาตนมาจริงๆ เป็นพวกขี้กลัวน่าดูเพราะหลังจากที่ทำแผลให้เขาแล้วก็สั่นแทบตลอดจน่าขัน...ทุกอย่างที่อีกฝ่ายแสดงออกมาแม้ไม่พูดเขาก็รู้ว่าจะตอบอะไรเมื่อทุกอย่างมันเล่นแสดงออกทางสีหน้าหมดและมันทำให้เขาเริ่มสนใจอีกฝ่าย เขาจับตามองคนที่สะดุ้งทุกครั้งที่เขาพูด จนกระทั่งเสื้อผ้าของเขาที่อีกฝ่ายเอาไปซักให้แห้งแล้วเป็นเหตุให้เขาจึงจำต้องกลับบ้านตนเอง
"นี้นาย...ชื่ออะไรเหรอ?" ก่อนที่จะกลับทาคาโอะก็ไม่ลืมถามชื่อของอีกฝ่าย
"ฟ...ฟุริฮาตะ โคกิ" ฟุริฮาตะตอบ "ก...กลับบ้านดีๆ นะ"
"อืม! หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ!" ทาคาโอะตอบกลับพร้อมเดินลั้นลากลับบ้านตนเอง ทั้งที่จำทางที่มาไม่ได้จนเดินมั่วๆ แล้วมันถึงถนนใหญ่เอง
นั้นคือการพบกันครั้งแรกของทั้งสอง...และหลังจากนั้นกลายเป็นเขามักพยายามแอบตามฟุริฮาตะแบบเนียนๆ ซึ่งจะได้เจอกันไม่บ่อยเพราะเขาติดชมรม...
ถึงจะเจอกันไม่ค่อยบ่อยแต่ด้วยท่าทางสดใสร่าเริงและความใจดีของอีกฝ่ายที่เขาได้เห็นนั้นก็ได้ขโมยหัวใจของเขาไปเสียแล้ว
"นี่นายเป็นสโตรกเกอร์หรือไง?" ฟุริฮาตะที่ฟังที่ทาคาโอะเล่าเริ่มเหนื่อยใจชอบกลกับทั้งทาคาโอะที่แอบตามเขาทั้งตัวเขาเองที่ดันจำไม่ได้ว่าคนที่เขาทำถังน้ำตกใส่หัวคือทาคาโอะ
"เปล่า...ไม่ได้เป็นหรอก แค่แอบตามโคจังบ่อยๆ เลยติดน่ะ" ทาคาโอะบอกตามจริง...ที่จริงเขาอยากเรียนที่เดียวกับโคจังมากกว่าเสียแต่แม่เขาให้เรียนที่ซูโตคุเพราะเป็นโรงเรียนดังแถมเขามีโควต้านักกีฬาคงไม่โดนไล่ออกง่ายๆ แน่ (ดูแม่นายกล้วนายทำคะแนนห่วยจนโดนไล่ออกแหง // s , ใช่ที่ไหนล่ะ! แค่เขาเดินไปไหนเรื่องมักลอยมาหาจนต้องเข้าห้องปกครองบ่อยๆ แค่นั้นเอง! // ทาคาโอะ)
"มันก็คือๆ กันนั้นแหละ" ฟุริฮาตะได้แต่ยิ่มแห้งๆ "ว่าแต่พวกนักเลงนั้นไม่น่าเลิกตามนายง่ายๆ นิ ไหงหลังจากนั้นนายไม่โดนตามอีกล่ะ?"
"อ๋อ หลังจากนั้นได้ยินว่าพวกนั้นเผลอไปไถตังค์มิยาจิซังเข้าน่ะ เลยโดนมิยาจิซังตื้บเอาน่ะ..." ทาคาโอะเค้นความจำเท่าที่จำได้ "ที่จริงก็นับว่ามิยาจิซังโชคดีนะที่พวกนั้นมีกันไม่เกินห้าคน เพราะมิยาจิซังจัดการพร้อมกันได้แค่ห้าคนเท่านั้นแหละ"
"แค่นั้นก็เหลือเกินแล้ว..." ...มีอย่างที่ไหนจัดการอัดคนได้พร้อมกันห้าคนห๊า!
"...นี่...โคจัง..." ทาคาโอะเรียกคนข้างกาย
"มีอะไรเหรอ?" ฟุริฮาตะถามกลับขณะที่นึกหยองในความโหดของมิยาจิอยู่
"...ที่ฉันบอกรักนายน่ะ...นายจะตอบว่าไง?" ทาคาโอะถามทวงคำตอบของตน
"เอ่อ...คือ..." ฟุริฮาตะเริ่มเหงื่อตก เขาไม่รู้จะตอบยังไงดีจะว่าไม่รักก็ไม่ใช่จะว่ารักก็ไม่เชิง เอาไงดีเนี่ย? "ทาคาโอะ...ฉันขอไม่ตอบตอนนี้ได้ไหมเนี่ย?"
"ทำไมล่ะโคจัง?" ดวงตาสีฟ้าอมเทาจ้องมองอย่างคาดคั้น
"คือ...ฉันไม่แน่ใจตัวเองน่ะ" ฟุริฮาตะตอบ...
"อืม~ งั้นก็ได้..." ทาคาโอะมองหน้าอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าที่ฟุริฮาตะพูดเป็นตามที่เจ้าตัวคิดจริงๆ บวกกับอายนั้นแหละ "...งั้นฉันจะรอจนกว่าโคจังพร้อมตอบเลย~~"
...ต่อให้ต้องรอนานแค่ไหน ฉันก็จะรอนะโคจัง...
"อืม...ไม่นานฉันให้คำตอบนายแน่" ฟุริฮาตะขานรับ...ตอนนี้เขาแค่อยากหาเวลาทบทวนแค่นั้นเอง ว่าตนนั้นรักอีกฝ่ายแบบคนรักจริงๆ หรือเปล่า?
"พวกนายนี่ดูเข้ากันจังนะ" เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง PG ทั้งสองคน ทั้งคู่ก็ถึงกับสะดุ้งพร้อมมองด้านหลังตน "น่าจะคบกันไปเลยนะเนี่ย"
"ค...คางามิ! มาได้ไงกัน!!!" ฟุริฮาตะชี้ไปที่เพื่อนผมสีเพลิงของตนที่ยืนอยู่ในสภาพที่มีใบไม้ติดหัวเต็มไปหมด
"ก็ตามพวกคุณมาน่ะสิครับ" เสียงเรียบๆ อันคุ้นเคยอีกเสียงทำให้ฟุริฮาตะสะดุ้งเป็นรอบที่สอง
"ค...คุโรโกะ!!! มาเมื่อไหร่เนี่ย!? ไม่สิ...นายมากะเขาด้วยเหรอ!?!" ฟุริฮาตะไม่คิดเลยว่าเพื่อนตนจะมาแอบดูพวกเขาแบบนี้
"ก็ต้องมาสิครับ ในเมื่อผมเป็นคนชวนคางามิคุงมาเองนิครับ" คุโรโกะตอบด้วยท่าทางเฉยเมย
"พวกนายมาแค่สองคนใช่ไหม?" ทาคาโอะเหงื่อตก...เขาก็ดันมัวแต่หวงฟุริฮาตะจนลืมสังเกตไปว่ามีใครตามมาหรือเปล่า หวังว่าคงไม่ตามมากันหมดหรอกนะ
"ต้องขอโทษด้วยครับ...พวกผมไม่ได้มากันแค่สองคนหรอกครับ" คุโรโกะทำลายความหวังของทาคาโอะได้อย่างง่ายดาย "ออกมากันได้แล้วครับ"
ว่าแล้วร่างของเหล่าทีมตัวจริงของทีมซูโตกุทั้งหลายก็พากันออกมาจากพุ่มไม้ที่ตนแอบซ่อนอยู่
"นายเนี่ยเป็นพวกรักจริงหวังแต่งสินะเนี่ย" มิยาจิตบหลังทาคาโอะป้าบๆ จนคนโดนตบแทบกระอัก
"นายนี่ล่ะน้า..." โอสึโบะส่ายหน้าน้อยๆ กับลูกทีมตน "...เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องปิดกันเลย ขนาดมิยาจิยังเป็นแฟนกับฮายามะได้ แค่เพิ่มนายตามจีบหมอนี้อีกคนจะแปลกอะไร..."
"เอ๋ มิยาจิคบกับฮายามะเหรอ?" คางามิมองคนผมสีน้ำผึ้งที่เริ่มแยกเขี้ยวใส่คนผมสีเพลิง
"เติม -ซัง ด้วยสิฟะ!" มิยาจิโวยใส่คางามิก่อนที่จะหันไปหากัปตันทีมตน "แล้วนายจะป่าวประกาศเรื่องฉันทำไมเนี่ย!?!"
"ก็ตัวอย่างของนายมันใกล้เคียงสุดนิ" โอสึโบะตอบ
"ว่าแต่...ทาคาโอะนายเนี่ยโชคดีนะที่ไม่โดนเข้าใจว่าเป็นคนโรคจิตเข้าน่ะ เล่นไปเป็นสโตรกเกอร์แบบนั้นน่ะ" คิมุระเริ่มคิดว่ารุ่นน้องตนน่าจะหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้นะ ทำไมเลือกที่จะแอบตามเป็นพวกโรคจิตแบบนี้หว่า
"ใครบอกล่ะครับ คนที่เห็นผมตามโคจังบ่อยๆ เคยโทรแจ้งตำรวจเพราะเข้าใจว่าเป็นโรคจิตไปแล้วครับ" ทาคาโอะตอบกลับทันควัน
"แล้วนายโดนปล่อยมาได้ไงเนี่ย?" คิมุระถามต่อ...ให้ตายเถอะ! พูดเล่นๆ ดันเคยเกิดจริงอีก!!!
"พูดกล่อมเอาครับ...บวกอำนาจมืดของชิโกะนิดหน่อย (เฮ้ย! อย่ามาพาดถึงเราสิ! // s) " ทาคาโอะยักไหล่แบบว่าตนสามารถเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว
"เฮ่อ..." คิมุระถอนหายใจ...เริ่มเหนื่อยกะมันแฮะ
"ทาคาโอะ...ถ้านายจะมาจีบใครช่วยกรุณาอย่าลากฉันมาด้วยสิ" มิโดริมะเขกหัวคู่หูตนหนึ่งที
"ง่ะ! ก็ฉันนึกหาข้ออ้างอื่นไม่ได้นิ!" ทาคาโอะกุ่มหัวน้ำตาปริ่ม
"งั้นถือว่านายบื้อนะ" มิโดริมะกัดอีกฝ่ายเล็กน้อย
"ฉันไม่ได้บื้อนะ!!!" ทาคาโอะโวยกลับ
สรุป กลายเป็นว่ามิโดริมะกับทาคาโอะก็เถียงกันไป โดยที่คนอื่นในทีมชูโตกุดันไปคุยเล่นกับฟุริฮาตะให้ยอมคบกับทาคาโอะดูซะงั้นและก็ไหลไปเรื่อยจนกลายเป็นการชมการแข่งโต้เถียงของทาคาโอะกับมิโดริมะไป
หลังจากที่มิโดริมะกับทาคาโอะเถียงกันเหนื่อยแล้วพวกปีสามแห่งชูโตกุก็ลากรุ่นน้องตนเองกลับเป็นอันว่าทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
ทาคาโอะเมื่อพวกรุ่นพี่ตนมาส่งหน้าปากซอยก็ลากสังขารตนเองเข้าบ้าน ขึ้นห้องตนเองล้มตัวนอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอนอย่างครุ่นคิด...
...อ่า บอกไปแล้ว...หลังจากนี้ต้องลุ้นสินะว่าจะกินแห้วไหม...
เด็กหนุ่มคิดไปเรื่อยเปื่อยและยังคงกลิ้งต่อไปจนน่ากลัวว่าจะตกเตียงหัวกระแทกพื้นยังไงไม่รู้...
ครืน... ครืน...
เสียงสั่นของมือถือแสดงถึงสัญญาณว่ามีข้อความเข้า ทำให้ทาคาโอะลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบมือถือที่ตนเก็บไว้ในกระเป๋าออกมาเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่...
...โคจังงั้นเหรอ...
...จะส่งข้อความทำไมหว่า? โทรมาก็ได้นิ...
เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบกดเปิดจดหมายเข้าไปดู...และเรียวปากก็เริ่มที่จะฉีกยิ้มออกมาด้วยความปิติ เมื่อในจดหมายเขียนความว่า...
'ฉันก็รักนายทาคาโอะ ^/////^'
...ฉันก็รักโคจังที่สุดเลย!!!!!!!!!!...
End
ความคิดเห็น