คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : [MibuMayu] Merry Christmas
Title : Merry Christmas
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Mibuchi x Mayuzumi
Notes : เรื่องเกิดในวันคริสมาร์...
................................................................
Merry Christmas
ในวันที่หิมะตก เหล่าผู้ต่างเดินกันให้ว่องในงานเทศกาลนี้ของทุกปี ทุกที่ทุกแห่งเต็มไปด้วยคนแต่งชุดสีแดงใส่หนวดเคราสีขาวตามงานคริสมาสของทุกปี ทุกคนต่างสนใจสิ่งรอบข้างตามร้านค้าต่างๆ มีโปรโมชั่นพิเศษในวันนี้ซึ่งเป็นคืนก่อนวันจริงจะมาถึง ทุกอย่างเลยดูวุ่นวายเป็นพิเศษ
เว้นเพียงเด็กหนุ่มผมเงินที่ยังคงเดินไปอย่างไม่สนใจสิ่งใด ทำเพียงก้าวขายาวๆ กลับที่พักของตนอย่างไม่รีบร้อน
สำหรับมายุสุมิ จิฮิโระวันนี้เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้น แถมทีมบาสที่ตนสังกัดอยู่เพิ่งที่จะแพ้มาหมาดๆ ทำให้เขาไม่มีอารมณ์รื้นเริงกับชาวบ้านชาวช่องเท่าไหร่นัก...
...โดยที่ไม่รู้เลยว่า...ความวุ่นวายกำลังจะโถมเข้าหาในไม่ช้านี้
"นี้มันบ้าอะไรกันฟะ!?!"
ในเช้าอันสดใสของวันคริสมาส คนผมเงินโวยลั่นออกมาเมื่อเห็นภาพตนที่สะท้อนในกระจกเงา...
...ภาพที่สะท้อนมาคือภาพของคนผมสีเงินที่ดูไม่ต่างจากทุกวัน เพียงแต่กลับมีสิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือ...อวัยวะที่บ่งบอกเพศหญิง
"ตายๆๆๆ นี่มันเกิดบ้าอะไรเนี่ย!?" มายุสุมิอยากจะเป็นลมสักล้านรอบ...ให้ตายเถอะ! เมื่อวานเขายังเป็นผู้ชายอยู่ดีๆ ไหงวันนี้กลายเป็นหญิงได้ฟะ!? แค่ชื่อเหมือนผู้หญิงเขาก็กลุ้มอยู่แล้ว แล้วนี้ยังกลายมาเป็นผู้หญิงจริงๆ อีก! "แบบนี้จะไปซ้อมได้ไงฟะเนี่ย!?...ไม่สิ จะกลับเป็นแบบเดิมไงฟะ!?"
มายุสุมิพยายามนั่งคิด นอนคิดไปเรื่อยๆ หาวิธีแก้ไขจนเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร...
ก๊อกๆๆๆๆ!!!
เสียงเคาะประตูถี่ระรัวปานจะพังประตูเข้ามาทำเอาคนผมเงินสะดุ้งโหยง พร้อมมองไปที่ประตูห้อง...
...ซวยแล้วไง!!! ใครมันมาเอาเวลาแบบนี้ฟะ!?!...
"มายุซัง! อยู่บ้านไหม!? มายุซัง!!!" เสียงตะโกนจากหน้าประตูห้องทำให้มายุสุมิรู้ว่าใครมา
...มิบุจิ!? หมอนี่รู้ว่าเขาพักที่นี่ได้ไงฟะ!? ต่อให้คบ (แบบแฟน) กันมานานพอดู แต่เขายังไม่เคยบอกใครว่าพักอยู่ที่นี่เลยนะ!!!...
"คุณคิ้วบางคงไม่อยู่มั้ง? ไม่มีเสียงตอบรับเลยอ่ะ!" เสียงที่สองดังขึ้นทำให้คนผมเงินเริ่มคิ้วขมวด...
...ฮายามะมาด้วยเหรอ!?...
"แต่ไฟก็เปิดอยู่นะ..." เสียงที่สามดังขึ้นทำให้มายุสุมิเริ่มหน้าซีด...
...เนบุยะก็ด้วย...คงไม่ใช่ว่า...
"ลองเข้าไปดูกันไหม? ฉันยืมกุญแจจากเจ้าของห้องมาแล้ว..." เสียงที่สี่ที่ดังขึ้นแทบทำใครคนกลายเป็นหญิงแทบเป็นลม
...อาคาชิมาด้วย! กรรม! มากันครบเลย...ไม่สิ! เมื่อกี้อาคาชิบอกว่าจะเข้ามาในนี้เหรอ!?...
มายุสุมิมองประตูที่ส่งเสียงก๊อกแก๊กบ่งบอกว่ากำลังถูกไขปลดล็อกอยู่ คนผมเงินไปรอช้ารีบไปหาที่ซ่อนตัวทันที...
...วันนี้ซวยอะไรฟะ!?...
เด็กสาว (?) มุดไปซ่อนในตู้...แม้จะซ่อนห่วยไปหน่อยแต่ในเวลาแบบนี้เขาคิดที่ซ่อนอื่นไม่ออกแล้วนี่หว่า!
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาภายในห้องทำให้ใจของมายุสุมิเต้นไม่เป็นส่ำกลัวว่าจะถูกเจอเข้า เขาไม่อยากให้ใครมาเจอในสภาพผู้หญิงแบบนี้นะ! น่าอายจะตายชัก!...เสียงพูดคุย และเสียงฝีเท้าที่เริ่มใกล้เข้ามานั้นมายุสุมิได้ยินอย่างชัดเจน
"ไม่เห็นมีใครอยู่เลย..." เนบุยะมองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตทั้งที่ไฟในห้องถูกเปิดทิ้งไว้ทุกดวง...
...ที่พวกเขามาที่ห้องพักที่มายุสุมิอาศัยอยู่เพราะเจ้าตัวนั้นไม่ยอมมาซ้อมตามที่อาคาชินัดไว้อย่างไม่กลัวตาย ซึ่งถือว่าแปลกมาก
...มายุสุมินั้นถึงดูเหมือนไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ แต่ถ้าให้มาซ้อมเจ้าตัวมักมาเป็นคนแรกๆ ตลอดเลย ไม่น่าที่จะหายเงียบไปเฉยๆ โดยไม่แม้จะโทรมาบอกแบบนี้ แถมโทรหาก็ไม่รับอีก
...พวกเขาเลยมาหาโดยที่ทราบที่อยู่จากอาคาชินั้นแหละ...ไม่รู้ไปรู้มาได้ไง ทั้งที่เรโอะที่เป็นแฟนเจ้าตัวแท้ๆ ยังไม่รู้เลย
"หรือว่ามายุซังออกไปข้างนอกแล้ว?" มิบุจิเอ่ย...บางทีคนรักเขาอาจตื่นสายและเพิ่งออกไปไม่นานนี้ก็ได้
"ไม่น่านะ...รองเท้ายังอยู่ที่หน้าห้องอยู่เลย..." อาคาชิเอ่ยขึ้น "...จิฮิโระซังอาจแอบพวเราอยู่ก็ได้"
เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นน้องพวงตำแหน่งกัปตันทีมแล้ว มายุสุมิที่อยู่ในตู้ก็แอบแช่งคนผมแดงในใจ...
...ช่างสังเกตเหลือเกินนะ!!! อาคาชิ!!! แถมยังคาดเดาได้ถูกเผ็งอีก!!!...
"แล้วคุณคิ้วบางจะแอบพวกเราทำไมอ่ะ?" ฮายามะถามขึ้น
"นั้นสิ...หมอนั่นจะซ่อนไปทำไม?" เนบุยะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหนีพวกตนเพราะกลัวอาคาชิหรืออะไรนี่แน่
"ถ้าเป็นงั้น มายุซัง...มีเหตุผลอะไรล่ะ?" มิบุจิไม่เข้าใจว่าจะปิดบังอะไรตนไว้ทำไม...ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกกันมาตรงๆ เลยสิ
"ไว้หาเจอแล้วค่อยถ้าเจ้าตัวแล้วกัน..." อาคาชิเอ่ยพร้อมเริ่มลงมือค้นหาตัวมายุสุมิ ทำให้อีกสามคนค่อยๆ ช่วยกันหาตัวเจ้าของห้องด้วยอีกแรง
...ซวยแล้วไง! แบบนี้โดนเจอแน่!!!...
มายุสุมิเหงื่อตก พยายามกระเถิบไปให้ติดกับพนังที่สุด...ถ้าเป็นไปได้เขาอยากหลอมตัวไปกับผนังได้เลยยิ่งดี!!!
แต่เหมือนฟ้าอยากแกล้งหรืออะไรก็ตามแต่ ทันทีที่มายุสุมิคิดจบไปไม่ถึงสามวิประตูตู้ก็เปิดออกอย่างรวดเร็วปานพายุ
ดวงตาสีเงินเบิกกว้างมองคนที่มาเจอตัวของตน เช่นเดียวกับคนมาเจอที่เบิกตากว้างไม่แพ้กัน นิ้วสั่นๆ ชี้มาที่มายุสุมิ "ม...มายุซัง!!! ไหงกลายเป็นแบบเน่~~~!!!"
"มิบุจิ..." มายุสุมิมองคนรักของตน...เอาตามจริงเขาไม่คิดว่ามิบุยิจะเป็นคนหาเขาเจอ เขาคิดว่าเปอร์เซ็นความเป็นไปได้อยู่ที่อาคาชิมากกว่า...
"เกิดอะไรขึ้น!? ร้องซะดังเชียว!?" เนบุยะกับฮายามะที่สะดุ้งโหยงกับเสียงแปดหลอดของเพื่อนตน หันขวับไปที่ต้นเสียงที่ตอนนี้มุดอยู่ในตู้...กริ๊ดซะดังเชียว! เจอแมลงสาปตัวเท่าภูเขาหรือไง!?
"เรโอะ...มีอะไรในตู้หรือ?" อาคาชิเอ่ยถามนิ่งๆ ไม่สะท้นสะท้านกับเสียงของมิบุจิเลยสักนิด
"เอ่อ...คือ..." มิบุจิไม่รู้จะอธิบายยังไงกับสภาพคนผมเงินเลยบอกให้อีกฝ่ายออกมาจากตู้ ซึ่งมายุสุมิก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพราะยังไงก็ดีกว่าถูกอาคาชิมาแงะตนออกไปก็แล้วกัน "...ดูกันเองเถอะ"
"เฮ้ย!?!" เนบุยะอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างคนผมเงินที่คลานออกจากตู้
"ว้าว! อกใหญ่จัง!" ฮายามะพูดอย่างตรงไปตรงมา และผลที่ได้...คือโดนสับกลางกบาลโดยมิบุจิ ข้อหามองหน้าอกแฟนชาวบ้าน
"จิฮิโระซัง...ไหงกลายเป็นแบบนี้?" อาคาชิรู้สึกไมเกรนขึ้นเล็กน้อย
"ไม่รู้...ตื่นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว" มายุสุมิเอ่ยด้วยใบหน้าบูดบึด
"แต่อยู่ๆ มันคงไม่เป็นเองหรอกมั้ง...เมื่อวานนายไปทำอะไรมาหรือเปล่าล่ะ?" เนบุยะเอ่ยถาม...
...จะบ้าตาย! เมื่อวานมันยังเป็นผู้ชายดีๆ อยู่เลย! ไหงวันนี้กลายเป็นผู้หญิงได้! แถมหน้าอกหน้าใจยังใหญ่ซะ! แต่จ้องนานไม่ได้แฮะเดี๋ยวเรโอะมันฆ่าเอา ยิ่งหวงแฟนยังกะอะไร...
"เมื่อวาน...ก็ปกติดีนิ หลังจากซ้อมเสร็จก็เดินกลับบ้านเลยไม่ได้แวะไหนเลย..." มายุสุมิเอ่ยออกมา
"แน่ใจนะ? อาจตกอะไรบางอย่างไปก็ได้...เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ต่างจากปกติน่ะ..." อาคาชิเอ่ยถาม...นี่ถ้าเป็นตอนอยู่เทย์โคเขาจะไม่แปลกใจเลยถ้ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา แต่ที่นี่มันเกิดจากอะไรเนี่ย!?
"เรื่องที่ต่างจากปกติ...มีก็แค่..." มายุสุมิคิ้วขมวดเขาไม่คิดว่าสิ่งนี่จะเกี่ยวกับการที่จู่ๆ ตนกลายเป็นผู้หญิงเลย "...คนสวมชุดซานต้าสีแปลกกว่าชาวบ้านมาทักเท่านั้นเอง"
"ฟังดูไม่น่าเกี่ยวนะ" ฮายามะที่กระดึบๆ ไปหลบหลังเนบุยะกันโดนสับกบาลอีกรอบเอ่ยออกมา
"ฉันก็ว่างั้น" เนบุยะก็คิดเช่นเดียวกัน
"จิฮิโระซัง...พอจำได้ไหมครับว่าคนที่มาทักน่ะสวมชุดซานต้าสีอะไร? และพูดว่าอะไร?" อาคาชิถามขึ้นมาด้วยสีหน้าเหมือนนึกอะไรออก...แต่ว่าตามจริงเขาไม่คิดว่าเรื่องที่เคยได้ยินนี้ไม่น่าใช่เรื่องจริงก็เถอะ แต่ลองสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
"จำได้สิ..." มายุสุมิไม่รู้ว่ากัปตันทีมตนจะถามไปทำไม แต่ยังไงตอบดีๆ ก็ดีกว่าอีกฝ่ายคาดคั้นเอาแล้วกัน "...ตาลุงนั้นใส่ชุดซานต้าสีดำ และตอนนั้นเห็นบอกว่าฉันเป็นผู้โชคดีในปีนี้ที่จะได้สิทธิพิเศษหนึ่งวันน่ะ...ฟังยังไงมันก็แค่คนมาโฆษณาอะไรสักอย่างแค่นั้นแหละ ไม่น่าเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก"
"มันก็ไม่แน่หรอก..." อาคาชิถอนหายใจเหนื่อยๆ ...นี่เขาคาดเดาถูกจริงๆ สินะ? "...ที่จิฮิโระซังบอกเนี่ยเหมือนกับตำนานเมืองเกี่ยวกับวันคริสมาสในเกียวโตนี่เลย"
"ห๊า?" ทุกสายตาจับจ้องที่อาคาชิอย่างสงสัย
"ตำนานเมืองอะไรเหรอ?" ฮายามะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"มันมีด้วยเหรอ? ไม่ยักเคยได้ยิน..." เนบุยะเกาหัวแกร๊งๆ
"ฉันเหมือนเคยได้ยินผ่านๆ หูนะ แต่จำรายละเอียดไม่ได้แล้ว..." มิบุจิเอ่ยพร้อมไปกอดร่างคนรักตนเล่น...เป็นหญิงเป็นชายเขาไม่เกี่ยงแค่เป็นมายุซังพอ
"แล้วไอ้ตำนานบ้านั้นว่ายังไงล่ะ!?" มายุสุมิเอ่ยถาม...ถ้ามันเป็นตำนานที่เล่ากันมาจริง ไม่แน่อาจมีวิธีแก้ก็ได้! ถึงไม่แน่ว่าจะใช่จริงๆ แต่ก็น่าลองดู!
"ในตำนานเขาว่าในทุกๆ ปีจะมีใครสักคนถูกซานต้าครอสชุดดำมาทักในคืนก่อนคริสมาสและในวันคริสมาสจะเกิดเรื่องประหลาดขึ้น...ก็คือกลายเป็นเพศตรงตามกับตนเองหนึ่งวันเหมือนกับว่าใครชีวิตแปลกใหม่เล่นน่ะ..." อาคาชิอธิบาย และปิดหูคล้ายเตรียมรอรับบางอย่าง
"แปลกใหม่บ้าอะไรฟะ!?! ใครมันเป็นคนต้นคิดฟะ!?!" มายุสุมิทำหน้าแบบจะพ่นไฟออกมาได้แล้ว "อยากตื้บไอ้ซานต้าบ้านั้นโว้ย!!!"
"มายุซังใจเย็นๆ" มิบุจิเอ่ยปลาบคนรักตน...
...ที่จริงเขาจะไม่ห้ามเลยถ้าไม่กลัวใครรำคาญเสียงพวกเขา บวกกับ...ชุดที่มายุซังใส่มันค่อนข้างจะหลวมเพราะกลายเป็นหญิงทำให้ทุกครั้งที่ขยับตัว เสื้อไหล่ตกบางล่ะ หน้าอกแทบทะลักบางล่ะ กางเกงก็แทบจะหลุดสะโพกอยู่แล้ว แถมสามคนนั้นยังมองตาไม่กระพริบอีก! เซย์จังเขาไม่ห่วงเพราะรายนี้ติดแฟนตัวเองยังกับอะไร แต่โคทาโร่กับเอย์อิจินี่สิ! โคทาโร่ก็ชอบเล่นเป็นเด็กๆ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ส่วนเอย์อิจิ...ถึงมันไม่มีแฟนและไม่มีท่าทางจะทำอะไรมายุซังก็เถอะ แต่กันไว้ก็ดีกว่าแก้...พวกนายก็อย่ามองมายุซังตาเป็นมันแบบนั้นสิ!!! หึงนะยะ!!!...
"นี่ๆ แสดงว่าคุณคิ้วบางต้องเป็นผู้หญิงหนึ่งวันสิ?" ฮายามะถามคนผมแดง
"ถ้าตามที่ได้ยินมาก็อย่างนั้นแหละ..." อาคาชิบอกพร้อมเปิดมือถือดู...และพบว่ามีข้อความเข้าหนึ่งฉบับเมื่อห้านาทีก่อน จากคนที่ทำให้เขายิ้มได้ตลอดจริงๆ
อาคาชิกดดูข้อความทันที และเมื่ออ่านข้อความจบ เด็กหนุ่มก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋าและลุกขึ้นยืน "พวกนายจัดการที่เหลือกันไปแล้วกัน ฉันไปหาโคกิก่อนล่ะ..."
"เอ๋~ โคจังมาเกียวโตเหรอ?" มิบุจิเอ่ยถาม
"ใช่...เห็นว่ามีธุระต้องมาทำที่นี้พอดีน่ะ..." อาคาชิยิ้มก่อนที่จะออกจากห้องด้วยความเร็วแสง...ดูท่าทางอย่างเจอฟุริฮาตะ โคกิสุดชีพเลย แม้เพียงแพ้ทีมของรายนั้นมาก็เถอะ
เมื่อร่างกัปตันทีมแห่งราคุซันได้จากไปแล้วก็เหลือเพียงร่างของบุรุษสามและสตรีอีกหนึ่งมานั่งคุยกันแค่นั้น
"พอกลายเป็นผู้หญิงแล้วรู้สึกไงบ้าง?" เนบุยะเอ่ยถามอย่างอยากรู้
"อยากจะบ้าตายไง..." มายุสุมิดูท่าหมดอาลัยตายอยาก "...ตัวก็เล็กลง หน้าอกบ้านี้ก็ใหญ่ซะปวดหลัง แถมแรงรู้สึกจะน้อยลงด้วย"
"เอาน่าๆ แค่วันเดียวเอง..." มิบุจิพยายามปลอบ พร้อมเอาหน้าถูกอีกฝ่าย "...คิดซะว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ในชีวิตแล้วกัน"
"เป็นประสบการณ์ที่ไม่อยากเจอสุดติ่งเลย! และมิบุจิเลิกเอาหน้าถูกไถ่ฉันได้แล้ว! ช่วงนี้ชอบมาไถ่เหลือเกิน! ติดฮายามะมาหรือไง!?" มายุสุมิพยายามดันหน้ามิบุจิออกเสียแต่แรงไม่พอ
"ทนๆ ไปเถอะ..." เนบุยะยักไหล่ "...แค่วันเดียวเอง"
"ลองมาเป็นแทนไหมล่ะ!!!" มายุสุมิแยกเขี้ยวใส่คนที่ตอนนี้สูงกว่าตนมากกว่าเดิมอีก
"ไม่เอา..." เนบุยะส่ายหน้าทันควัน...เขาไม่อยากลองเป็นผู้หญิงหรอกนะ! เขาไม่ใช่เรโอะมันเสียหน่อย!
"นี่ๆๆๆๆ คุณคิ้วบาง!" ฮายามะโดเกาะมายุสุมิอีกคน
"มีอะไร?" มายุสุมิชักสีหน้าใส่คนผมสีคาราเมล...เพราะเดาได้เลยว่าคิดอะไรพิเรนๆ อีกแหงเลย
"ขอลองจับอกได้เปล่า?..." คำถามของฮายามะเล่นเอามายุสุมิแทบสำลักน้ำลายตัวเอง ส่วนมิบุจิเริ่มปล่อยไอทะมึนออกมา "...เห็นบอกกันว่าหน้าอกผู้หญิงมันนุ่มอ่ะ อยากลองดูอ่ะ...ได้เปล่า?"
"เอ่อ..." มายุสุมิออกอาการใบ้กิน
"มิยาจิซังได้ยินชัดเจนไหม?" มิบุจิยิ้มทะมึนในมือถือโทรศัพท์มือถือไว้ ก่อนที่จะส่งมือถือให้ฮายามะ "คุยกันเองนะจ๊ะ โคทาโร่จัง..."
"แอ๊พ! พี่เรโอะ~ ฟ้องมิยาจิซังทำมาย~~!!!" ฮายามะแว๊ดลั่น ก่อนที่จะรีบรับมือถือมาราวกับสามีกลัวโดนภรรยาดุเพราะรับสายช้างั้นแหละ "แหะๆ มิยาจิซัง..."
'ฮา - ยา - มะ!!! นายแอบไปจีบหญิงที่ไหนห๊า!?!' เสียงสะท้านโลกาดังออกมาชัดเจนชนิดที่พวกมิบุจิได้ยินเสียงชัดเจนแม้ไม่ได้เปิดลำโพงก็ตาม
"ง...ง่ะ ไม่ได้จีบสักหน่อยครับ" ฮายามะเริ่มเสียงอ่อย
'แล้วไอ้ที่พูดเมื่อกี้มันอะไรมิทราบ!?! หรือว่าอยากผันตัวเองเป็นพวกโรคจิตเหรอ!?' เสียงมิยาจิที่ลอดออกมายังคงความขุ่นเคืองปานจะเชือดคนทิ้งจริงๆ
"ผมพูดก้บคุณคิ้วบางฮ้าฟ..." ฮายามะชักง่อย...นี่พี่เรโอะโทรหามิยาจิซังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!?
'มายุสุมิมันเกี่ยวอะไรกับขอจับหน้าอกผู้หญิงกัน!' จากน้ำเสียงบอกเลยว่ามิยาจิไม่เชื่อเด็ดๆ เลย!
"ก็คุณคิ้วบางน่ะกลายเป็นผู้หญิงอ่ะ!" คำพูดของฮายามะทำให้ปลายสายเงียบไปจนน่ากลัวว่าจะถูกตัดสายทิ้งแล้ว
'นายไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าฟะ!? ถึงพูดจาเละเทอะแบบนี้!!!' เสียงของมิยาจิดูท่าอย่างส่งฮายามะไปเซ็คสมองดูสักที
"ผมไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงสักหน่อย! คุณคิ้วบางกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ นะ!!!" ฮายามะเถียงกลับ
"โว้ย!!! เลิกพูดย้ำสักทีได้ไหม!!! รับตัวเองไม่ได้เฟ้ย!!!" มายุสุมิสติขาดผึง...นี่เขาอุตสาห์พยายามทำใจเรื่องที่กลายเป็นผู้หญิงอยู่ แต่พอโดนพูดย้ำแบบนี้แล้ว...เขารับตัวเองไม่ได้เฟ้ย! อยากถีบฮายามะมันระบายความเครียดจริงๆ !!!
"น่าๆ ใจเย็นๆ นะมายุซัง" มิบุจิยิ้มแห้งๆ พร้อมเอาเสื้อนอกตนคลุมร่างคนรักตนไว้เพราะเมื่อกี้หน้าอกเกือบหกออกมาแหนะ
"ขอโทษฮ้าฟ..." ฮายามะยิ้มเจื่อนๆ ให้มายุสุมิที่ดูท่าอยากจะตื้บเขาแล้วสิ
'นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?...' เสียงของมิยาจิแสดงถึงความงงงวยของเจ้าตัวเป็นอย่างดี เพราะเสียงเถียงกันเมื่อครู่มิยาจิก็ได้ยินชัดเจน '...ขอสายมายุสุมิทีสิ'
"ครับผม..." ฮายามะยื่นมือถือให้มายุสุมิ "...คุณคิ้วบางมิยาจิซังจะคุยด้วยแหนะ"
"ฉัน?" มายุสุมิรับมือถือมา "ว่าไง?"
'มายุสุมิจริงๆ เหรอ?' มิยาจิถามด้วยเสียงเหมือนคนไมเกรนขึ้น
"เอ้อดิ!" มายุสุมิตอกกลับไปตามปกติ "มีอะไรว่ามา!"
'ฮายามะมันพูดจริงเหรอวะเนี่ย?...' มิยาจิบ่น '...ไหงนายกลายเป็นงี้ได้?'
"ไม่รู้! และอย่าถามถึงมันอีก!" มายุสุมิอยากจะบ้า...ให้ตายเถอะ วันนี้มันวันบ้าอะไรกัน!
'ก็ได้...' มิยาจิก็ยอมเลิกถามง่าย เพราะเนื่องจากเสียงของมายุสุมิบ่งบอกถึงอารมณ์ของเจ้าตัวว่าใกล้จะระเบิดแล้ว '...แล้ววันนี้นายจะเอาไงล่ะนั้น? หรือจะมุดหัวในบ้านทั้งวัน?'
"ก็คงงั้น" มายุสุมิตอบ...เขาไม่คิดจะไปไหนหรอกในสภาพนี้เนี่ย ยกเว้นมีเหตุจำเป็นอ่ะนะ
'ว่าแต่...นายในสภาพผู้หญิงนี้สวยไหมเนี่ย?' มิยาจิถามขึ้นเล่นๆ
"ไม่มีทางหรอกเว้ย!!!" มายุสุมิแทบปาโทรศัพท์ทิ้ง...นี้กวนเขาใช่ไหม!? ก็บอกแล้วว่าอย่าถามถึงเรื่องนี้!!!
"ออกไปทางน่ารักมากกว่าจ๊ะ มิยาจิซัง" มิบุจิแย่งโทรศัพท์มือถือจากคนผมเงินก่อนที่มันจะกลายสภาพเป็นซากไปเสียก่อน
"เฮ้ย! มิบุจิ!" มายุสุมิค้อนใส่คนที่แย่งมือถือจากตนไป
'จริงสิ? ส่งภาพมาให้ดูหน่อยสิ...อยากเห็น...' เสียงมิยาจิบอกถึงความอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด
"จ้า~" มิบุจิถ่ายภาพมายุสุมิอย่างรวดเร็วแบบคนผมเงินไม่ทันตั้งตัว และกดส่งให้มิยาจิอย่างรวดเร็ว "เป็นไงจ๊ะ มิยาจิซัง"
"มิบุจิทำบ้าอะไรของนาย!!!" มายุสุมิตีมิบุจิและพยายามแย่งมือถือกลับมา เสียแต่ตอนนี้ตนเตี้ยเกินที่จะเอื้อมถึงมือถือที่มิบุจิชูสุดแขนนี่สิ!
"น่าๆ ทางนั้นไม่มีใครดูออกว่าเป็นมายุซังหรอก เว้นแต่มิยาจิซังเป็นคนบอกอ่ะนะ" มิบุจิส่งยิ้มให้คนรักตนที่หน้าบูดบึง
"ชิ!" มายุสุมิยอมรับว่าอย่างมิยาจิไม่มีทางเอาไปพูดพร่ามเรื่อยเปื่อยแน่ แต่เขาไม่อยากให้ใครเห็นในสภาพนี้เฟ้ย!!!
'สวยกว่าที่คิดแฮะ ตอนแรกคิดว่าจะดูไม่จืดหรือไม่ก็ออกทางทอมเสียอีก' มิยาจิเอ่ยกลับมาด้วยเสียงเหมือนขำอยู่ '...สภาพหญิงจ้าแบบนี้ตอนแรกมายุสุมิมันไม่คลั่งเลยเหรอ?'
"ใครคลั่งฟะ!!!" มายุสุมิที่คว้ามือถือคือได้สำเร็จแว๊ดใส่คนปลายสาย
'นายไง' มิยาจิตอบอย่างกวนโอ๊ยมาก 'ว่าแต่มีวิธีกลับร่างเดิมไหม? หรือว่าจะกลายเป็นหญิงตลอดชาติ?'
"อย่าพูดเหมือนแช่งสิ! แค่วันเดียวก็กลับร่างเดิมแล้ว!...มั้ง..." มายุสุมิชักอยากเขกหัวสีน้ำผึ้งของปลายสายแล้วสิ เสียแต่เขาคงไม่ลงทุนไปที่โตเกียวด้วยเหตุผลนี้หรอก บวกกับถ้าอยู่ต่อหน้าจริงๆ เขานี่แหละจะเป็นฝ่ายโดน มิยาจิโหดจะตายชัก
'เอ้อๆ งั้นขอให้กลับเป็นผู้ชายเร็วๆ แล้วกัน...และขอสายฮายามะมันหน่อย' มิยาจิเอ่ย
"เอ้อ! ฮายามะ...มิยาจิจะพูดกับนายแหน่ะ" มายุสุมิโยนมือถือคืนเจ้าของ
"อย่าโยนสิครับ! ตกพื้นแตกขึ้นมาซื้อให้ใหม่ด้วย!" ฮายามะโวยใส่คนโยนมือถือให้ ก่อนที่จะพูดสายด้วยเสียงเหมือนแมวง่อย "มิยาจิซัง..."
'ฮายามะ! คราวนี้เห็นว่าเป็นมายุสุมิจะยกโทษให้ แต่ถ้ามีครั้งหน้า...นายเตรียมบอกลาชีวิตตัวเองได้เลย!!!' มิยาจิตะคอกใส่ชนิดที่ทุกคนในห้องหูชาเป็นแถบๆก่อนที่จะตัดสายไป
"ด...เดี๋ยวสิ!!! มิยาจิซัง~~~" ฮายามะทำท่าเหมือนจะเฉาตายเมื่อถูกแฟนตนตัดสายไปดื้อๆ
"มิยาจิซังดูโกรธสุดๆ เลยนะ" มิบุจิพูดด้วยน้ำเสียงไม่เจื่อนความสงสารสักนิด...ก็อยากมารุ่มร่ามแฟนเขาก่อนทำไมล่ะ
"โกรธแบบควันออกหูด้วยมั้ง..." มายุสุมิเขี่ยซากแห้งๆ ของฮายามะดูว่าตายยัง...หวังว่ายังนะ เขายังไม่อยากอยู่ห้องผีสิง
"ถ้าตอนนี้มิยาจิซังไปหาคนใหม่เนี่ยไม่แปลกเลย" เนบุยะมองซากของคนผมสีคาราเมล
"เอย์จัง! อย่าแช่งกันสิ!!!" ฮายามะฟื้นคืนชีพมาไล่ตีเนบุยะเร็วอย่างกับซอมบี้
"เฮ้ยๆ! อย่ามาตีกันเซ่! แค่พูดความจริงเอง!" เนบุยะหลบฮายามะที่ไล่ตีตน
"ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอก!" ฮายามะแยกเขี้ยวใส่...ดูท่าวิญญาณหมาบ้าจะเข้าสิงเสียแล้ว (เฮ้ย! เทียบกับอย่างอื่นไม่ได้เหรอ!? // ฮายามะ)
"แต่อาจจริงก็ได้น้า~~" มิบุจิส่งเสียงกวนคนผมสีคาราเมล
"อย่าเอากะเขาด้วยสิคร้าบ!" ฮายามะชักอยากร้องไห้แล้วสิ...ถ้าเป็นเอย์จังเขาพอสู้ได้ แต่พี่เรโอะเนี่ยแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลย!
"นายก็ลองไปโตเกียวดูไหม? จะได้ไปง้อมิยาจิมันซะเลย..." มายุสุมิลองเสนอเล่นๆ อย่างไม่คิดจริงจังแต่...
"ดีเลย!!! งั้นขอตัวไปง้อมิยาจิซังก่อนนะ!!!" ...ฮายามดันเอาจริงซะงั้น
"มันเอาจริงเหรอฟะ?" มายุสุมิมองฮายามะที่วิ่งออกจากห้องตนไป
"คงงั้น..." เนบุยะส่ายหน้าอย่างปลงๆ ในเพื่อนตน...แค่ใช้เบอร์คนอื่นโทรหามิยาจิซังก็จบแล้ว มันดันจะถ่อไปถึงโตเกียว
"ถือว่าเป็นตัวพิสูจน์ความรักแล้วกัน..." มิบุจิยิ้ม...ยิ้มที่บ่งบอกลางร้ายจนมายุสุมิต้องถอยไปหลบหลังเนบุยะ "...เรื่องโคทาโร่จังน่ะ ช่างมันก่อนเถอะ...มาเรื่องของเราดีกว่านะมายุซัง~~"
"อ...อะไรอีกล่ะ!?" มายุสุมิเดาได้ไม่ยากว่า...ความซวยมาเยือนเขาอีกแล้ว
"อย่าลืมที่สัญญาเมื่อวันก่อนสิมายุซัง ต่อให้มายุซังกลายเป็นแบบนี้ใช่ว่าฉันจะล้มเลิกนะ~~~" มิบุจิเอ่ยเสียงหวานปานน้ำผึ้งอาบไซยาไนท์ (?)
"ม...ไม่ลืมหรอกน่า! แต่ว่า..." มายุสุมิพยายามคิดหาข้ออ้างสุดฤทธิ์ที่จะไม่ออกไปข้างนอกในสภาพนี้! ก่อนหน้านี้ก็ไม่น่าไปสัญญาว่าจะไปเที่ยวด้วยในวันนี้เลย! "...ฉันไม่มีชุดที่จะใส่ไปข้างนอกได้ในตอนนี้นะ!!!"
"ก็จริง...แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวหามาให้..." มิบุจิเอ่ยอย่างรู้ทัน "...ไม่ต้องพยายามหาข้ออ้างเลยจ้า มายุซัง"
ว่าแล้วมิบุจิก็ลากมายุสุมิไปเปลี่ยนชุดที่ตัวเล็กสุดในห้องเสียก่อนโดยไล่ให้เนบุยะออกไปรอข้างนอก สักพักทั้งสองหนุ่มสาวก็ออกมาจากห้อง ชุดที่มายุสุมิสวมในตอนนี้แม้จะดูหลวมแต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะล่ะ
มิบุจิพามายุสุมิไปที่ห้างใกล้ๆ เพื่อหาชุดให้คนกลายเป็นผู้หญิงหนึ่งวันใส่โดยมีเนบุยะพวงมาด้วยเพราะจะให้เป็นคนจ่ายตังต์ (กรรม // เนบุยะ) ...ที่จริงคงไม่ต้องถึงกับมาซื้อชุดใหม่หรอกถ้าไม่ติดว่าหน้าอกหน้าใจของคนผมเงินเล่นใหญาซะจนยืมชุดของพี่สาวมิบุจิมาใส่คงไม่ได้ (เพราะรายนั้นหน้าอกไม้...แอ๊ก! #โดนตีหัว // s , ว่าใครยะ! // พี่สาวของมิบุจิ)
เด็กหนุ่มผมดำราวอีกาเลือกเสื้อผ้าให้เด็กสาวผมเงินอย่างสนุกสนานก่อนที่จะได้ชุดกระโปรงฟูฟ่องลายสก็อตสีแดงดำมา ซึ่งราคาแทบทำให้เนบุยะแทบน้ำตาตก...ฮือ ไหงเสื้อผ้าผู้หญิงมันแพงจังวะ!
ทั้งสามเดินออกจากห้างพร้อมเสียงบ่นของมายุสุมิที่ถูกจับใส่ชุดนี้...ที่จริงมายุสุมิก็ได้แค่บ่นนั้นแหละ เพราะถ้าๆ ไม่ยอมใส่ เจอรอยยิ้มสยองขวัญจากมิบุจิแน่
"ให้ตายเถอะ...ไหงนายลากฉันมาเป็นคนจ่ายเนี่ย!?" เนบุยะบ่นใส่เพื่อนที่ลากตนมาจ่ายตังค์ได้หน้าตาเฉย
"อย่าบ่นน่า ฉันอุตสาห์เลือกร้านที่ดีและราคาถูกแล้วนะ...อีกอย่างเงินในกระเป๋านายน่ะยังมีซ่อนไว้อีกตั้งเยอะนิ" มิบุจิจูงมือมายุสุมิอย่างอารมณ์ดี
"รู้ได้ไงฟะ!!!" เนบุยะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแอบรื้อกระเป๋าตังค์ตนได้...แล้วมันรู้ได้ไงฟะเนี่ย!?!
"แค่ดูก็รู้แล้ว...ฉันเคยช่วยเพื่อนที่อยากรู้ว่าแฟนแอบซ่อนเงินไว้ตอนไปซื้อของด้วยกันแล้วอ้างว่าเงินหมดหรือเปล่าน่ะ" มิบุจิหยักไหล่ "พอโดนขอให้ช่วยบ่อยๆ เลยดูออกได้ง่ายๆ ไง"
"สุดๆ..."เนบุยะอยากบ้า...นี่ถ้าเขามีแฟน และแฟนเขาขอให้หมอนี่ช่วยมีหวังโดนลอกหมดเปลือกแน่
"นายนี่ดูออกซะน่ากลัวเลย..." มายุสุมิว่า "...แล้วถามหน่อยทำไมให้ฉันใส่ชุดผู้หญิงจ้าจังฮะ! ชุดกางเกงธรรมดาก็มี!"
"ก็ดูน่ารักออกนิด" มิบุจิทำหูทวนลมใส่เสียงโวยวายของคนผมเงิน
"นั้นสิ..." เนบุยะมองชุดที่อีกฝ่ายใส่...ถึงไม่อยากชมเพราะยังไงอีกฝ่ายก็ผู้ชาย (ถึงในร่างหญิงก็เถอะ) แต่มันดูน่ารักจริงๆ นั้นแหละ
...ชุดที่มายุสุมิใส่เป็นชุดกระโปรงยาวเลยเข่าเล็กน้อยลายสก็อตสีแดงดำ ด้านในสวมเสื้อแขนยาวสีขาวไว้ มีที่คาดผมลายเดียวกันคาดบนศีรษะ ใส่ถุงนองสีดำสนิกดูเข้ากับรองเท้าบูตแบบที่ใส่ได้ทั้งชายและหญิงสีน้ำตาล...สรุปโดยรวมใครเห็นก็คงบอกน่ารักกันหมดล่ะ
"ไม่ต้องเลย!!!" มายุสุมิแว๊ดใส่...ก็มีผู้ชายที่ไหนถูกจับใส่ชุดนี้แล้วโดนชมว่าน่ารักจะดีใจล่ะ!!!
"น่าๆ ตามใจเรโอะมันสักวันแล้วกัน" เนบุยะพูดกับคนผมเงินก่อนหันไปทางเพื่อนตน "...แล้วนายมีอะไรให้ช่วยอีกไหม? ถ้าไม่มีฉันกลับล่ะ"
"ไม่มีแล้วจ้า" มิบุจิยิ้มร่าพร้อมโบกมือไล่เป็นของแถมอีก
"งั้นไปล่ะ..." เนบุยะรีบออกจากวงอย่างรวดเร็ว...ถึงจะปิ๊ดนิดหน่อยที่เหมือนกับว่าหมดประโยชน์แล้วไล่กลับ แต่จากสายตาที่ส่งมาดูเหมือนที่ไล่กลับคงเพราะทั้งสองจะไปกุ๊กกิ๊กกันตามประสาแฟนล่ะมั้งและเขาก็ไม่อยากเป็น กขค. ด้วย
เมื่อเนบุยะจากไปอย่างไม่มีทางกลับมาเป็น กขค. (ยังไม่ตายเฟ้ย! // เนบุยะ) มิบุจิก็พามายุสุมิไปเล่นกันเรื่อยเปื่อยตามที่ในเทศกาลนี้มีงานขึ้นจนเหนื่อยก็พาไปหยุดพักที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"มายุซังรอนี่นะ เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาให้" มิบุจิชี้ไปยังร้านขายเครื่องดื่มข้างทาง
"เอ้อๆ" มายุสุมิโบกมือเชิงให้รีบๆ ไปซื้อมาซะ
มิบุจิเดินไปซื้อน้ำตามคำสั่งของว่าภรรยาในอนาคต (แอ้ก! #โดนมายุสุมิถีบ // s) มายุสุมิก็นั่งรอที่ม้านั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่มีละอองหิมะที่เริ่มร่วงหล่นมาจากฟากฟ้าอย่างสวยงาม แต่ก็ชมได้ไม่นานเมื่อมีสิ่งก่อกวนมุงเข้าหา...
"ไง~~ พี่สาว...มาทำอะไรคนเดียวคร้าบ สนใจไปเที่ยวกับพวกผมหน่อยไหมครับ?" เด็กม.ต้นกลุ่มหนึ่งที่ดูท่าทางน่าจะเป็นนักเลงเดินเข้ามาหาเด็กสาวผมเงิน "อย่าเมินสิครับ~~ พี่สาว~~~ ทำแบบนี้ไม่น่ารักนะ~~~"
"หือ? พูดกับฉันเหรอ?" มายุสุมิชี้ตนเอง...อา นี่ปัญหาเริ่มงอกขึ้นมาอีกแล้วสินะเนี่ย...
"ก็ใช่สิ..." เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มถือวิสาสะจับตัวมายุสุมิ "...ไปเที่ยวด้วยกันหน่อยดีไหม?"
"ขอบใจที่ชวน แต่โทษทีฉันรอไปกับเพื่อนฉันดีกว่า" มายุสุมิพยายามปฏิเสธและมองหาทางหนีทีไล่...แม้ว่าตัวเขาในสภาพนี้ดูท่าจะหนีไม่รอดก็เถอะ
"อย่าพูดงั้นสิ~~ ไปด้วยกันเถอะ~~~" เด็กหนุ่มคนเดิมคว้ามือมายุสุมิ
"ปล่อย..." มายุสุมิพยายามชักมือกลับ เสียแต่แรงอีกฝ่ายมากกว่าเขาเลยดึงมือตัวเองไม่ออกนี่สิ
"อย่าเย็นชานักสิ~ พี่สาวมาเที่ยวกับพวกเรารับรองสนุกกว่าเที่ยวกับเพื่อนพี่สาวแน่~~" เด็กหนุ่มไม่สนใจคำปฏิเสธและลากตัวมายุสุมิที่พยายามดิ้นรนขัดขืนไป
"พวกนายจะทำอะไรมิทราบ?" เสียงเย็นๆ ที่ดังขึ้นมาทำให้กลุ่มนักเลงม.ต้นหันไปมองยังต้นเสียงรวมทั้งเด็กสาวผมเงินด้วย
"ถามหน่อยพวกนายจะทำอะไรแฟนคนอื่นเขาห๊า?" ยิ้มเหี้ยมถูกส่งมาจากคนผมสีดำสนิกราวอีกา
"ถ้าพวกนายทำอะไรลูกทีมฉันไม่ได้ตายดีแน่" ดวงตาสองสีดูทรงอำนาจจากคนผมสีแดง
"..." คนผมสีน้ำตาลไม่พูดอะไรเพียงยิ้มแห้งๆ ออกมาเพราะจับต้นชนปลายเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทัน
"พวกฉันจะทำอะไรก็เรื่องของพวกฉันน่า!" เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูท่าเป็นหัวหน้ากลุ่มพยายามทำใจดีสู้เสือ แม้ใจจริงกลัวจะตายชักก็เถอะ
"ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง..." มิบุจิยิ้มหวานก่อนที่จะส่งเท้างามๆ ไปถีบคนที่จะมือมายุสุมิจนกระเด็น "...ก็ - อย่า - มา - ยุ่ง - กับ - แฟน - ฉัน!!!"
"จิฮิโระซัง...ไม่เป็นอะไรนะ?" อาคาชิเอ่ยถามพร้อมดึงตัวมายุสุมิมาทางฝั่งตน
"ไม่เป็นไร" มายุสุมิตอบก่อนเบือนสายตาไปยังคนรักตนที่...ตอนนี้โหดใกล้ๆ กับมิยาจิที่เขาคิดว่าโหดสุดๆ แล้วล่ะ
"มิบุจิซัง...ดูน่ากลัวจัง..." ฟุริฮาตะที่ถูกลากมาอย่างงงๆ มองมิบุจิที่กระทืบคนอย่างเมามันส์ด้วยอาการสยองนิดๆ ก่อนที่จะสะดุ้งโหยงเมื่อมีอะไรบางอย่างมาจับตน
"ไม่ได้พี่สาวคนนั้น เอาคนนี้ก็ได้วะ! น่ารักเหมือนกัน!" เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สภาพบอกได้ว่าเละที่รอดมาจากฝีมือมิบุจิ แต่ก็ไม่วายมาคว้าตัวฟุริฮาตะขึ้นบ่าและเตรียมออกวิ่ง...ห่วงมาดนักเลงตนมากกว่าชีวิตจริงๆ
"พวกนาย..." เสียงอำมหิตดังขึ้นพร้อมเสียงหักมือกร๊อบๆ จากคนผมแดงทำให้รัศมีจากเมตรจากที่ยืนอยู่อุณภูมิเย็นลงวาบไปหลายองศาที่เดียว "...ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ...กล้าดียังไงมาแตะต้องโคกิของฉัน!!!"
"แว๊ด!!! ปีศาจ!!!" นี่เป็นเสียงสุดท้ายจากกลุ่มนักเลงก่อนที่จะโดนกรรไกรบินและแม่ไม้มวยไทย (?) สอยลงไปนับดาวจนหมด
"ให้เถอะ..." อาคาชิบ่นอย่างหัวเสียขณะที่ตอนนี้พวกเขามาอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง "...น่าจะอัดมากกว่านี้หน่อย"
หลังจากที่อาคาชิอัดพวกนักเลงไปหมดแล้ว มายุสุมิก็รีบลากทั้งหมดออกจากจุดเกิดเหตุก่อนที่จะมีตำรวจมาหิ้วไปโรงพักจนมาสรุปที่นี่แหละ
"เอาน่า...ใจร่มๆ ไว้อาคาชิ..." ฟุริฮาตะพยายามทำให้คนผมแดงใจเย็นลง "...ถ้านายไปตื้บมากกว่านั้นมีหวังพวกนั่นก็ตายสิ"
...ถึงตอนที่พวกเขาหนีมาก็เกือบๆ แล้วก็เถอะ...
"สมควรนิ ก็มันบังอาจมาแตะต้องโคกิก่อนนิ" อาคาชิเถียงกลับ ฟุริฮาตะก็จนใจไม่รู้จะเถียงอะไรต่อดี
"มันก็น่าจริงๆ น้า ลวมลามมายุซังไม่พอ ยังมาลวมลามโคจังต่ออีก..." มิบุจิดูท่าจะอารมณ์ค้างเหมือนกัน
"อย่าพูดแบบนั้นสิฟะ! สยอง!" มายุสุมิหน้ามุ่ยใส่คนผมดำ
"จ้าๆ ขอโทษจ้า" มิบุจิยิ้มแห้งๆ ให้คนผมเงิน
"เอ่อ...ขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่าครับ?" ฟุริฮาะเอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาของสองหนุ่มสาว
"ได้จ้า ถามมาเลย" มิบุจิที่กดอารมณ์ตนลงได้แล้วเอ่ย
"...ผู้หญิงคนนี้...มายุสุมิซังเหรอครับ?" จากหน้าตา บทสนทนาและท่าทางต่างๆ ทำให้เขาเดาว่านี้คือมายุสุมิ จิฮิโระตัวจริงของทีมราคุซัน...แต่ไหงกลายเป็นผู้หญิงล่ะ? หรือเป็นแค่ญาติกัน?
"จ้า มายุซังนั้นแหละจ้า" มิบุจิตอบ
"เอ้อ ฉันเอง" มายุสุมิยกชาขึ้นดื่ม
"นายอยากรู้ไหมว่าทำไมจิฮิโระซังกลายเป็นแบบนี้?..." อาคาชิถาม ซึ่งแน่นอนว่าฟุริฮาตะพยักหน้าตอบรับทันที "...เพราะจิฮิโระซังดันดวงดีจัดเลยเป็นคนที่โดนตำนานเมืองวันคริสมาสของที่นี่เอาน่ะ"
"ซวยล่ะสิไม่ว่า!" มายุสุมิค้อนใส่อาคาชิ...ถ้านี่เรียกว่าดี ทุกวันเขาคงโคตรโชคดีเลยล่ะมั้ง!
"...ตำนานเมืองมันเกี่ยวอะไรกับที่มายุสุมิซังกลายเป็นแบบนี้กันล่ะ?" ฟุริฮาตะถามคนผมแดงข้างๆ ตน
"พอดีว่าตำนานเมืองที่ว่าคือในทุกๆ ปีจะมีใครสักคนถูกซานต้าครอสชุดดำมาทักในคืนก่อนคริสมาสและในวันคริสมาสจะเกิดเรื่องประหลาดขึ้น...ก็คือกลายเป็นเพศตรงตามกับตนเองหนึ่งวัน...ปีนี้จิฮิโระซังเป็นคนโดนไงล่ะ" อาคาชิอธิบายโดยไม่สนใจสายตาอาฆาตจากคนผมเงินเลย
"ขอล่ะ...อย่าพูดถึงมันอีกเลย!!!" มายุสุมิเมื่อฟังเรื่องนี้อีกรอบก็ยังคงอยากอัดไอ้ซาต้าบ้าที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
"มายุสุมิซัง...ลดเสียงลดหน่อยครับ..." ฟุริฮาตะยิ้มเจื่อน "...ทั้งร้านเขามองมากันหมดแล้วนะครับ"
"โทษที...ของขึ้นไปนิด..." มายุสุมิลดเสียงลงเมื่อเห็นว่าคนส่วนใหญ่มองมาที่ตนจริงๆ "...เรื่องตำนานบ้านั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่ไหงพวกนายถึงไปเจอมิบุจิได้ล่ะ?"
"พอดีร้านที่เรโอะไปซื้อน้ำนั้นฉันกับโคกิก็ยืนต่อแถวกันอยู่พอดีน่ะ" อาคาชิตอบ...
...และสาเหตุที่พวกเขาไปช่วยจิฮิโระซังทันก็เพราะจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ตอนนั้นมันเห็นจิฮิโระซังได้อย่างชัดเจน
...ที่จริงเห็นว่าเป็นเรื่องของจิฮิโระซังเลยจะให้เรโอะจัดการเอง เว้นแต่เห็นท่าจะไม่ไหมจริงๆ เขาถึงจะเขาช่วย
...แต่เจ้าพวกนั้นดันมาลามถึงโคกิของเขาก็เลยตื้บซะให้ ข้อหาเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับเขา
"งั้นเหรอ..." มายุสุมิพอได้ยินดังนี้ก็ไม่คิดสาวความต่อ "...แล้วจะเอาไงต่อ? มิบุจิ...นายจะกลับบ้านเลยหรือไปเที่ยวเล่นกันต่อล่ะ?"
"เที่ยวเล่นต่อดีกว่าจ๊ะ...ก็นานๆ ทีมายุซังจะยอมออกมาเที่ยวด้วยนิ" มิบุจิตอบอย่างลั้นล้าจนน่าหมั่นไส้
"ถามจริง...นายไม่ได้ติดเชื้อบ๊องจากฮายามะมันมาจริงแน่นะ?" มายุสุมิคิดว่านับวันอีกฝ่ายยิ่งคล้ายฮายามะ แค่คล้ายนะไม่ถึงกับเหมือน...แต่คิดอีกที่ก็ดีกว่าโหดแบบมิยาจิล่ะ สำหรับเขารับมือคนนิสัยคล้ายๆ ฮายามะได้ดีกว่าโหดๆ แบบมิยาจิล่ะ
"ไม่แน่เหมือนกันแหะ" มิบุจิชักคิดเหมือนกันว่าตนอาจติดมาจริงๆ
"ยังไม่ติดหรอกน่า เรโอะยังสมองดีกว่าโคทาโร่เยอะ" อาคาชิแซวเล่นๆ
"ถ้าฮายามะซังได้ยินคงโวยวายแน่" ฟุริฮาตะพอเดาออกเลย
"แหงล่ะ!" สามตัวจริงแห่งราคุซันประสานเสียงอย่างรู้ดีในตัวคนผมสีคาราเมล
หลังจากที่ดื่มชากันเสร็จทั้งสี่ก็แยกย้ายกันไปเที่ยวกันคนละทาง มิบุจิก็ลากมายุสุมิไปนู้นมานี่เหมือนเดิมจนเวลาเริ่มล่วงเลยไปถึงยามที่ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไป
"มิบุจิ...ฉันว่ากลับกันได้แล้วมั้ง ฟ้ามืดแล้วนะ" มายุสุมิมองท้องนภาที่เปลี่ยนมาเป็นสีดำสนิกตั้งนานแล้ว
"เดี๋ยวก่อนสิมายุซัง...ฉันยังมีที่ที่ต้องไปอยู่ที่หนึ่งน่ะ" มิบุจิยิ้มให้คนรักตน
"งั้นๆ ก็รีบๆ ไป จะได้กลับเสียที" มายุสุมิเอ่ย...เดินมาทั้งวันเหนื่อยจะแย่แล้วนะเฟ้ย!!!
มิบุจิพยักหน้ารับและลากเด็กสาวผมเงินไปยังสถานที่ที่ตนว่า...ซึ่งก็คือลาดกว้างกลางเมืองที่มีต้นคริสมาสขนาดใหญามโหราฬตั้งอยู่
"ที่นายอยากมาดูคือต้นคริสมาสเหรอ?" มายุสุมิมองต้นคริสมาสอย่างเฉยชา...ไอ้ต้นนี้ในสายตาเขามีดีแค่ใหญ่จนนับถือคนทำและประดับตกแต่งแค่นั้นแหละ
"นั้นก็อยากหนึ่ง และมีอีกอย่างด้วย..." มิบุจิคว้ามือทั้งสองข้างมากุ่มไว้ "...มายุซัง...ฉันรักมายุซังที่สุดเลย!!!"
"พูดบ้าอะไรออกมากลางเมืองฟะ!?!" เด็กสาวผมเงินมองคนรักตนด้วยใบหน้าแดงเถือกเมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายจู่ๆ พูดเช่นนี้ออกมาท่ามกลางฝูงชนจำนวนมาก
"ก็ฉันพูดจริงนี่นา..." มิบุจิเอ่ยออกมา "...และเขาว่ากันว่าถ้าบอกรักคนที่ชอบหน้าต้นคริสมาสในวันคริสมาสที่ลาดกลางเมืองนี่แล้วจะทำให้ครองรักกันและไม่มีวันแย่งจากกันตลอดไปล่ะ"
"แล้วนายเชื่อ?" มายุสุมิอยากคุมขมับเสียจริง...ให้ดับดิ้นสิ มันเล่นมาบอกรักกลางเมืองแบบนี้ ถึงจะไม่ค่อยมีใครสนใจพวกเขาเพราะตอนนี้เขาอยู่ในร่างผู้หญิงเลยดูเหมือนเรื่องปกติในสายตาคนอื่นไป แต่ก็อายเฟ้ย!!!
"เชื่อจ้า...ถ้าอะไรทำให้ฉันได้อยู่กับมายุซังฉันก็พร้อมเชื่อหมดแหละ ต่อให้หลุดโลกแค่ไหนก็ตามเถอะ" มิบุจิยิ้มหวานให้คนผมเงินที่เริ่มทำหน้าเบื่อโลก
"นายนี่มัน...สุดๆ..." มายุสุมิชักแกล้งคนตรงหน้าแฮะ "...นายไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันไม่ใช่ฝ่ายทิ้งนาย แต่นายเป็นฝ่ายทิ้งฉันแทนล่ะ?"
...ถึงจะเอ่ยขึ้นเพื่อแกล้งมิบุจิเท่านั้น แต่ก็อดคิดแบบนี้ไม่ได้จริงๆ แฮะ...ว่าสักวันอาจเป็นเช่นนั้นจริงๆ...
"ไม่มีวัน..." มิบุจิเริ่มเข้าโหมดอาเฮียแล้วครับ "...ฉันไม่มีวันทิ้งมายุซังหรอก ต่อให้มายุซังเป็นอะไรก็ตามไม่ว่าเด็กหรือแก่ ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ช่าง แค่มายุซังคือมายุซังก็พอแล้ว"
"มิบุจิ..." หน้าคนผมเงินเพิ่มระดับความแดงขึ้นมาจนใกล้กับสีผมกัปตันทีมตนแล้ว "...น่าอายซะมัด...แต่ก็ดีใจที่ได้ยินนายพูดแบบนี้"
"ฉันก็ดีใจที่มายุซังพูดอย่างนี้นะ" มิบุจิรู้ดีที่คนผมเงินพูดแบบนี้แสดงว่ารู้สึกไม่ต่างกับตนตามประสาคนซึนหน่อยๆ นั้นแหละ
นัยน์ตาสีดำสนิกมองดวงหน้าแดงฉานของคนรักตนก็อดไม่ได้ที่จะ...
จุ๊บ...
ริมฝีปากประทับลงบนแก้มนวลเนียนของเด็กสาวผมเงินแบบเจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว
"ท...ทำอะไรของนายห๊า!!!" มายุสุมิยกมือปิดแก้มตนข้างที่ถูกหอมอย่างตกใจ
"ก็หอมแก้มไงมายุซัง" มิบุจิตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"อ...ไอ้บ้า!!!"
พลั่ก!!!
"โอ๊ย! มายุซังเบาหน่อย เบา~~~" มิบุจิแหกปากลั่นเมื่อสำลีชุบยาแปะลงบนแผลสดๆ ของตนอย่างไม่ยั้งมือ...
...ก็ใครจะคิดว่ามายุซังจะเขินมากจนเผลอต่อยเขาล่ะ...
"สมควรไหมล่ะ...เล่นในที่สาธารณะเลยนะนายเนี่ย..." มายุสุมิบ่นอุบพร้อมแปะพลาสเตอร์ลงบนใบหน้าคนรักตน "...เอ้า! เสร็จแล้ว!"
"ขอบคุณครับ..." มิบุจิเอ่ยก่อนที่จะไปคลอเคลียกับมายุสุมิ...ถึงแม้เพิ่งโดนต่อยมาแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะแล้ว ดังนั้นถือว่าได้
ตอนนี้สองหนุ่มสาวมานั่งอยู่ในห้องพักของมิบุจิ เนื่องจากหนึ่งมายุสุมิเผลอต่อยมิบุจิไปเลยต้องมาทำแผลให้ สองคือ...มายุสุมิไม่รู้จะแอบคนในหอพักเขาเข้าห้องตัวเองยังไงนี่สิ!!!
"มายุซังๆ" มิบุจิเรียกคนผมเงินที่ดูใกลตะหลับแล้ว
"มีอะไร?" มายุสุมิถามกลับ
"วันนี้ขอกดได้ไหม?" มิบุจิถามออกมาหน้าตาเฉยอย่างไม่อายเลย
"ได้...ซะที่ไหนวะ!!!" มายุสุมิแทบจะเสยหน้าอีกฝ่ายระรอบ
"น่านะ..." มิบุจิพยายามอ้อน
"ยังไงก็ไม่เฟ้ย!!!" มายุสุมิพยายามเตือนใจตนเองเอาไว้ว่า...อย่าเผลอใจอ่อนกะมัน! ไม่งั้นพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นแน่!!!
"น้าาาา มายุซังนะ~~~~" มิบุจิก็อ้อนสุดฤทธิ์
"ไม่!!!" มายุสุมิปฏิเสธอีกรอบ
"ถ้ามายุซังไม่ยอมดีๆ ฉันจะSMแล้วนะ..." คำที่มิบุจิเอ่ยออกมาแทบทำให้มายุสุมิสำลักน้ำลายตนเอง "...เอาไหมล่ะ?"
"จ...จะบ้าเหรอ!!! ใครมันจะเอา!!! เอาวิธีขู่แบบนี้มาจากไหนเนี่ย!?" มายุสุมิไม่คิดว่ามิบุจิคิดคำนี้ขึ้นมาเองแน่ หรือว่า...
"เซย์จังแนะนำมาจ้า" มิบุจิบอกอย่างเริงร่า
"..." ...เดาผิดซะที่ไหนล่ะ!!!
"เอาล่ะ...มามะมายุซังมาให้กดซะดีๆ" มิบุจิเริ่มยิ้มหื่น คนผมเงินก็เริ่มเหงื่อตก
"ไม่เด็ดขาด!!!" มายุสุมิที่เห็นท่าไม่ดีก็พยายามที่จะหนี เสียแต่ไม่ทันเมื่อมิบุจิเอากุจแกมือจากไหนไม่รู้ว่าล็อกมือตนไว้ "นายเอากุจแกมือมาจากไหนเนี่ย!?!"
"ขอเซย์จังมาจ้า" มิบุจิตอบพร้อมยกร่างเด็กสาวผมเงินไปที่เตียง "คืนนี้...มาสนุกกันเถอะนะ มายุซัง~~~♥"
"ให้ตายเถอะ...นายนี่มันบ้าสุดๆ!!!" มายุสุมิในร่างที่กลับมาเป็นเด็กหนุ่มแล้วเอาหน้าซุกกับหน้าอย่างงอนๆ ...ก็มีอย่างที่ไหนกดเขาตั้งแต่ร่างผู้หญิงจนกลับร่างผู้ชายแล้ว แถมไม่หยุดยังเช้าเลย! เว้นให้เขาพักแค่ตอนใกล้เที่ยงคืนให้เขากลับร่างเดิมเท่านั้นแหละ!!!
"โอ๋ๆๆ อย่างอนนะ~~~" มิบุจิที่ต้องคอยดูแลมายุสุมิจากการกระทำของตนพยายามง้อคนรักของตน
"ใครงอนฟะ!?" มายุสุมิเอาหมอนปาใส่หน้าคนผมดำ และแน่นอนมิบุจิหลบได้อย่างง่ายดาย
"มายุซังไง มีคนอื่นนอกจากมายุซังอยู่เหรอ?" มิบุจิตอบอย่างกวนโอ๊ยมากมาย
"เอ้อ!" มายุสุมิค้อนใส่มิบุจิ แต่มีหรือมิบุจิจะกลัวสายตาคอกค้อนของคนผมเงินเพราะเจ้าตัวเห็นว่าน่ารักมากกว่าน่ากลัวน่ะสิ "เพราะนายแท้ๆ วันนี้ฉันเลยอดซ้อมอีกวันเลย!!!"
"ไม่เป็นไรหรอก~ เซย์จังบอกว่านอกจากเราแล้ว เซย์จังกับโคทาโร่ก็โดดเหมือนกันไม่ต้องกลัวโดนโค้ชโวยหรอก" มิบุจินั่งลงข้างๆ คนผมเงินที่ปวดเอวจนลุกบ่ขึ้น
"เดาออกเลยว่าที่พวกนั้นหยุดเพราะอะไร" มายุสุมิเดาว่าเหตุผลคงไม่ต่างจากมิบุจิหรอก...ฟุริฮาตะกับมิยาจิคงสภาพไม่ต่างจากเขาในตอนนี้ล่ะมั้ง
สรุป...วันคริสมาสปีนี้ได้ผ่านล่วงเลยไปด้วยดี และเมื่อผ่านไปสองสามวันเหล่าคนเอวเคล็ดทั้งหลายก็ได้กลับมาทำกิจกรรมตามปกติของตนอีกครั้ง (กรุดๆ โครม!!! #โดนเคะทั้งสามในตอนนี้ถีบกลิ้งไปชนถังขยะ // s)
End
ความคิดเห็น