คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #84 : [LuiFuku] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Lui x Fukui
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
................................................................
What is it?!
"ฟุคุอิๆ ตื่นๆๆๆ เกิดเรื้องใหญ่แล้วน่อ!!!" เสียงอันตื่นตนกที่ออกสำเนียงจีนหน่อยๆ ปลุกให้ร่างเด็กหนุ่มผมสีทองตื่นขึ้นจากนิทรา
"ปลุกอะไรแต่เช้าวะ! หลิว! วันนี้วันหยุดนะเฟ้ย!!! อีกอย่างเขาออกเสียงว่าเรื่องเฟ้ย!!! เรื้องเรื้ออะไรล่ะ!?!" ฟุคุอิลุกขึ้นนั่งอย่างงวยเงียก่อนที่จะโวยใส่คนที่ปลุกตน...
...ให้ตายเถอะ!!! เมื่อวานอยู่ๆ ก็มาขอค้างด้วยแบบไม่ให้เขาเตรียมอะไรเลยจนต้องนอนด้วยกัน แถมยังป่วนเขาซะกว่าจะได้นอนก็เกือบจะเที่ยงคืน!!! แล้วตอนนี้ยังจะมาปลุกเขาแต่เช้าในวันหยุดอีก!!!...
"จะเรื่องเรื้องหรืออะไรก็ช่างเถอะ!!! ลื้อช่วยดูสถานการณ์ตอนนี้ก่อนว่ามันเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นเนี่ย!?" หลิวโวยแบบใกล้...สติแตกเต็มที
"หื้อ? เกิดอะไรขึ้น?" ฟุคุอิที่จับน้ำเสียงจากอีกฝ่ายได้ว่ามันเกินกว่าที่จะแกล้งทำเล่นๆ เอ่ยถามขึ้น
"ก็ดูที่มือสิ!!!" หลิวยกมือข้างซ้ายขึ้นและ...
"เอ๋?" ...ฟุคุอิก็รู้สึกว่ามือขวาตนจะถูกยกขึ้นมาด้วย และเมื่อเห็นสภาพที่หลังมือของอีกฝ่ายฟุคุอิก็...แว๊ดลั่นห้อง เพราะตอนนี้หลังมือของพวกเขาทั้งสองติดหนึบเป็นแผ่นเดียวกัน!!! "นี่มันบ้าอะไรฟะเนี่ย!?"
"อั๊วจะรู้เหรอ! ถ้ารู้อั๊วไม่ปลุกฟุคุอิมาปวดหัวด้วยกันหรอก!!!" หลิวก็ดูจะเครียดพอดูเหมือนกัน
"บ้าเอ้ย!!! มันเกิดอะไรขึ้นฟะ!?" ฟุคุอิลองกระชากมือตนออกมาจากเด็กหนุ่มชาวจีน ผลที่ได้คือ...ความเจ็บแปล๊บจากการกระทำนั้น
"โอ๊ย!!! เจ็บนะ!!!" หลิวหลุดร้องออกมากับความเจ็บที่ตามมาอย่างไม่ทันตั้งตัว "จะทำอะไรบอกกันก่อนไม่ได้เหรอ!?"
"โทษทีๆ ..." ฟุคุอิเอ่ยแค่นี้ก่อนที่จะพยายมสงบสติของตัวเองลง "...หลิว...มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่นายตื่นเลยเหรอ?"
"อื้ม..." หลิวที่เห็นฟุคุอิสงบสติตัวเองก็ทำตามบ้างตอบ "...เมื่อคืนก็ยังปกติแท้ๆ ไหงเช้ามามันเป็นแบบนี้ได้เนี่ย"
"ไม่รู้สิ...รู้แค่ตอนนี้ควรหาคนมาช่วยคิดก่อนล่ะ ฉันไม่อยากปวดหัวกับแกแค่สองคน" ฟุคุอิเอ่ยกับรุ่นน้องที่ไม่เคยให้ความนับถือเขาเลย
"อื้ม..." หลิก้าวขาลงจากเตียง...แบบลืมไปว่ามือของพวกตนกำลังติดกันราวตังเมอยู่ทำให้...
"เหวอ!!!"
"ไอ่หย้า!!!"
โครม!!!
...ตกเตียงอย่างน่าอนาถรใจกันทั้งคู่เลย แถมยังซวยสุดขีดเมื่อ...ดันหล่นอีกท่าไหนไม่รู้ปากดันประกบกันพอดี
"อ...ไอ้บ้า!!! แกทำบ้าอะไรฟะ!!! หลิว!!! ตายซะ!!! ไอ้ตี๋บ้า!!! กลับบ้านเก่าไปซาาาาา!!!"
"ด...เดี๋ยวก่อน!!! ฟุคุอิ!!! อั๊วไม่ได้ตั้งใจนะ!!! ...โอ๊ย!!! เจ็บ!!!เดี๋ยว!!! ลื้อลืมหรือเปล่าว่าตอนนี้มือเราติดกันน่ะ!?!"
"ไม่ได้ลืมเฟ้ย!!! แต่ตอนนี้ขอจัดการนายก่อนเถอะ!!!"
และจากนั้นการตะลุมบอนของสองตัวจริงทีมบาสโยเซ็นก็ดำเนินไปพักใหญ่ๆ กว่าที่ทุกอย่างจะสงบลง
"ลื้อมือหนักจริงๆ น่อ..." หลิวบ่นระหว่างที่นั่งบนขอบเตียง
"ก็ใครเป็นตัวเริ่มล่ะ!?" ฟุคุอิเบ้ปากน้อยอย่างหงุดหงิด...ฮือ จูบแรกของเขานะเฟ้ย!!!
"ฟุคุอิล่ะก็...ทำตัวเป็นเด็กไปได้..." หลิวมองคนตัวเล็กกว่าอย่างอารมณ์ดี...โดนตื้บแลกกันเห็นสีหน้าแบบนี้ เขาว่าคุ้มนะ
"นายว่าใครฟะ!?" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายก่อนที่จะคว้ามือถือมากดโทรหาคนคนหนึ่งโดนเมินหลิวไปเพราะรู้ว่าเถียงกันไปก็มีแต่เรื่องเถียงกันจะยาวไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้นแหละ
"ฟุคุอิจะโทรหาใครเหรอ? กัปตันกอริล่าหรือไง?" หลิวถามขึ้น
"ฉันจะโทรหาโอคามุระมันให้มันมางอแงทำไมฟะ!? โทรหาโค้ชเฟ้ย!!!" ฟุคุอิไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า ดูเหมือนน้ำเสียงของหลิวเมื่อครู่ดูฉุนแปลกๆ
"เหรอ~~~" หลิวลากเสียงยาว
"ไม่ต้องทำเสียงกวนเลยเฟ้ย!" ฟุคุอิแยกเขี้ยวใส่คนที่ทำหน้าตากวนๆ มาให้ ขณะเดียวกันปลายสายที่เด็กหนุ่มผมทองโทรหาอยู่นานก็รับสาย
'โมชิโมชิ...มีอะไรฟุคุอิ?' เสียงของหญิงสาวเจ้าของตำแหน่งโค้ชของทีมบาสโยเซ็นเอ่ยถามขึ้นทันทีที่รับสาย
"โค้ชครับพอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ...ช่วยมาหาหน่อยได้ไหมครับ?" ฟุคุอิเอ่ยบอกปลายสาย
"ฟุคุอิ...ลื้อก็บอกไปเลยสิว่าตอนนี้ตัวติดกันเป็นตังเมแบบแยกกันไม่ได้เนี่ย..." หลิวยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฟุคุอิ
"นายจะพูดให้ชวนงงเล่นทำไมล่ะวะ!?" ฟุคุอิอย่างแงะสมองอีกฝ่ายออกมาดูจริงๆ ...คิดเหรอว่าคนปกติทั่วไปบอกเรื่องที่เกิดขึ้นแบบนี้แล้วจะเชื่อน่ะ!?
'ห๊า!?' อารากิดูจะงงงวยกับสิ่งที่หลิวพูด
"เอาเป็นว่าโค้ชอย่าเพิ่งถามอะไรเลยครับ ตอนนี้มาหาพวกผมก่อนเถอะครับ..." ...ถ้าไม่มาเขาร้องไห้จริงๆ นะเว้ย! ให้ตายเถอะ! ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพวกเขาด้วยเนี่ย!? (เพราะมันเป็นความสนุกของเราไง // s , เงียบไปเลย!!! // ฟุคุอิ)
'โอเค...ก็ได้ งั้นตอนนี้พวกนายอยู่ไหนล่ะ?' อารากิที่ดูท่าจะรู้นิสัยฟุคุอิว่าถ้าไม่มีเรื่องสำคัญคงไม่มีทางโทรมาหาแน่เอ่ยถาม
"ผมอยู่ที่หอพักผมเนี่ยแหละครับ" ฟุคุอิตอบอย่างดีใจนิดๆ ที่โค้ชตนจะยอมมาหาแบบไม่ถามอะไรมาก
'งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวเจอกัน...' อารากิเอ่ยแค่นี้ก่อนที่จะวางสายไป
ฟุคุอิค่อยๆ วางมือถือลงบนโต๊ะและถอนหายใจ...ตอนนี้พวกเขาได้เพียงแต่รอให้โค้ชสาวมาถึงเท่านั้นแหละ
"นี่มันบ้าชัดๆ ...ให้ตายเถอะ..." คำนี้เป็นคำแรกที่หลุดออกจากปากของอารากิ มาซาโกะเมื่อเห็นสภาพลูกทีมทั้งสองของตน "...ไปทำอีกท่าไหนมาเนี่ย?"
"ไม่รู้เหมือนกันน่อ ตื่นมาก็เป็นแบบนี้แล้วครับ" หลิวหยักไหล่แบบว่า 'ถ้ารู้คงไม่ต้องมาปวดหัวแบบนี้แล้ว' ให้หญิงสาว
"เมื่อวานไปกินอะไรแปลกๆ มาหรือเปล่าเนี่ย?" อารากิชักอยากจะกินพาราสักกำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"ไม่ครับ เมื่อวานผมเป็นคนทำอาหารกินเองครับ" ฟุคุอิตอบโค้ชสาวที่ดูท่าจะไมเกรนขึ้น
"เฮ่อ..." อารากิถอนหายใจหน่อยๆ ก่อนที่จะ...หยิบแว่นขยายจากไหนมาไม่รู้ และคว้ามือเด็กหนุ่มทั้งสองขึ้นมาดู "...ดูสิว่ามันติดกันจริงๆ หรือเปล่า...ถ้าโชคดีอาจแค่มีคนแอบเข้ามาในห้องแล้วแกล้งเอากาวมาหยอดก็ได้"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ" หลิวบ่นพึมพำ
"ไหนดูสิ..." อารากิเอาแว่นขยายมาส่องทีหลังมือของทั้งสอง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา "...นี่มันติดกันของจริงเลยนะเนี่ย...ยังกับมันติดมาแบบนี้ตั้งแต่เกิดอย่างนั้นแหละ"
"ซวยชิบ..." ฟุคุอิบ่นออกาเบาๆ "...แบบนี้มันจะกลับมาเป็นปกติได้ไหมเนี่ย?"
"ก่อนจะหายวิธีแก้คงต้องหาสาเหตุก่อนล่ะ..." อารากิเอ่ย "...แต่ฉันว่าตอนนี้ฉันว่าควรหาชุดให้พวกนายใส่ดีๆ แล้วล่ะ"
"ก็จริง..." ฟุคุอิไม่เถียงในข้อนี้เพราะตัวเขาในชุดนอนลายทางสีม่วงใช่ว่าจะดูดีนัก ยิ่งหลิวที่ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นแล้วยิ่งแล้วใหญ่ "...แต่พวกผมจะเปลี่ยนชุดกันยังไงล่ะ? ในเมื่อตัวติดกันแบบนี้"
"เอางี้ไหม...พวกนายพอมีเสื้อที่ต่อให้เย็บใหม่ก็ไม่เสียดายไหม" อารากิถาม
"มีครับ..." ฟุคุอิตอบ
"ของอั๊วต่อให้ไม่มีก็ต้องมีล่ะ..." หลิวดูไม่ใส่ใจมากนัก เพราะสภาพตอนนี้เรื่องมากไม่ได้นักหรอก
"งั้นเอาเสื้อแบบนั้นมาให้ฉันสักสองสามตัวแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะเอาไปเย็บเป็นแบบซิบให้" อารากิบอกพร้อมหยิบชุดเย็บผ้าออกมาจากกระเป๋า
"โค้ชนี่มีส่วนเหมือนผู้กญิงเหมือนกันน่อ..." หลิวเอ่ยขึ้นมาขณะมองสิ่งที่โค้ชตนหยิบออกมา...คิดว่าพกเป็นแต่ดาบไม้เสียอีก
"เมื่อกี้ว่าไงยะ!?" อารากิแยกเขี้ยวใส่หลิว
"เปล่าครับ!" หลิวรีบแก้ตัวก่อนได้ลูกมะนาวมาไว้บนหัว
"เดี๋ยวพวกผมไปหยิบเสื้อมาให้นะครับ" ฟุคุอิเอ่ยก่อนที่จะโดนลูกหลงจากโค้ชตนแล้วสะกิดให้คนที่ตัวติดกับตนเป็นสัญญาณว่าให้ลุกไปด้วยกันจะได้ไม่เผลอไปคนล่ะทางจนเจ็บตัวกันอีก
จากนั้นเด็กหนุ่มทั้งสองก็เดินไปเอาเสื้อของตนมาส่งให้อารากิ โค้ชสาวเมื่อได้รับเสื้อแล้วก็ทำการตัดเย็บทันทีและเมื่อตัดเย็บไปได้ซักพักเสียงมือถือของฟุคุอิก็ดังขึ้นมา...
...ฟุคุอิหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วขมวดคิ้วหน่อยๆ เมื่อเห็นว่าใครโทรมา ก่อนที่จะกดรับสาย
"โมชิโมชิ...มีเรื่องอะไรเอาไว้ทีหลังนะโอคามุระ ตอนนี้ฉันเจอปัญหาชวนบ้าตายอยู่น่ะ..." ฟุคุอิเอ่ยอย่างรวดเร็วพร้อมทำท่าจะตัดสาย...ถ้าไม่ติดเสียงตะโกนมาจากปลายสายล่ะนะ
'เดี๋ยว!!! ห้ามวางสายเชียวนะ!!! ไม่งั้นฉันร้องไห้จริงๆ ด้วย!!!'
"จะร้องก็ร้องไปสิ! มันเกี่ยวอะไรกันฉันฟะ!?!" ฟุคุอิแว๊ดใส่ปลายสายด้วยอาการหูอื้อจากที่อีกฝ่ายตะโกนใส่ติดมาเล็กน้อย
'จะอะไรก็ช่างมันเถอะ!!! ตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าบอคอแตกกับฉันน่ะ!!! อย่างน้อยก็ฟังฉันบ่นหน่อยเถอะ!!! ขอล่ะ!!!'
"เออๆ ก็ได้! มีอะไรว่ามา!" ฟุคุอิชักตาขวากระตุกชอบกล...ไม่มั้ง...อย่าเป็นอย่างที่เขาคิดเลย
'คือ...ฉันกลายเป็นคนแก่ไปแล้วล่ะ!!! โฮ! แบบนี้ฉันจะทำไงดี!? ฉันยังหาแฟนไม่ได้เลยนะ!!! และแบบนี้ฉันก็กลายเป็นเด็กโข่งแบบมุราซากิบาระน่ะสิ!!!'
"หน้าแก่กับเด็กโข่งมันคนละอย่างเฟ้ย!!! แบบนี้เขาเรียกเด็กซิ่ว!!! อีกอย่างต่อให้นายตอนนี้หรืออีกห้าสิบปีข้างหน้าก็ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเอาเหมือนเดิมนั้นแหละ!!!" ฟุคุอิแว๊ดใส่ปลายสายที่เหมือนจะสำคัญเรื่องราวต่างๆ ผิดไปหน่อย
'จ...ใจร้ายมาก!!! ฟุคุอิ!!!'
"ถ้านายยังไม่เข้าเรื่องที่โทรมาจริงๆ ฉันจะตัดสายแล้วนะเฟ้ย!!!" ฟุคุอิรู้สึกคิดผิดจริงๆ ที่รับสายแทนที่จะตัดสายทิ้งแต่เนินๆ
'โอเคๆ อย่าเพิ่งตัดสายนะโว้ย! คือที่โทรมาเนี่ยคือฉันจะให้นายช่วยคิดหาวิธีที่จะทำให้ฉันกลับเป็นแบบเดิมน่ะ! วันนี้พอฉันตื่นมาหน้าก็แก่ขึ้นยังกับคนอายุสี่สิบห้าสิบปีแน่ะ!!! และนายต้องเชื่อฉันนะ!!!'
"สรุปคือนายพอตื่นมาก็หน้าแก่ขึ้นสินะ..." ฟุคุอิปวดขมับจริงๆ งานนี้ "...เอาเป็นว่าตอนนี้นายมาที่หอพักฉันก็แล้วกัน พอดีฉันไม่สะดวกออกไปไหนสักเท่าไหร่ในตอนนี้น่ะ แล้วค่อยคิดหาวิธีแก้กัน"
'โอเค!!! จะไปเดี๋ยวนี้เลย!!!' และโอคามุระก็ตัดสายไป
"วันนี้มันวันบ้าบออะไรฟะ..." ฟุคุอิบ่นพร้อมเอนศรีษะลงพิงกับไหล่ของคนร่างสูงกว่าตน
"กัปตันกอริล่าโทรมามีอะไรน่อฟุคุอิ?" หลิวถามขึ้นด้วยอารมณ์ดีเล็กน้อยที่หัวทองๆ ของอีกฝ่ายมาพิงที่ตน
"รู้สึกว่าทางโอคามุระก็เกิดเรื่องแปลกๆ ขึ้นเหมือนกันน่ะ เลยสติแตกโทรมาหาเนี่ย..." ฟุคุอิตอบด้วยอาการเหมือนคนอยากเอายาสักกำมายัดปากตัวเอง
"หมอนั่นไปตัวติดกับใครเหมือนพวกนายหรือไง?" อารากิถามโดยที่สองมือยังเย็บผ้าต่อไป
"เปล่าครับ...หมอนั่นแค่หน้าแก่ขึ้นน่ะ" ฟุคุอิรู้สึกว่าเพื่อนตนโชคดีว่าตนหลายเท่าเลย
"หวังว่าฮิมุโระกับมุราซากิบาระจะไม่โทรหาเป็นรายต่อไปนะ" อารากิชักเสียวว่าจะเป็นกันทั้งทีมจริงๆ
"ก็หวังแบบนั้นเหมือนกันครับ" ฟุคุอิคิดว่าถ้ามีเรื่องปวดหัวเพิ่มขึ้นอีกเขาได้เส้นเลือดในสมองแตกตายแน่
กริ้งงงงง...
ราวกับคำขอจะไม่เป็นผลเมื่อทันทีที่ฟุคุอิพูดจบประโยค เสียงมือถือของอารากิก็ดังขึ้น
หญิงสาวยกมือถือขึ้นมาดูพร้อมทำหน้าซังกะตายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นหนึ่งในคนที่ตนพูดถึงเมื่อครู่พอดีก่อนที่จะกดรับสายคนที่โทรมา "โมชิโมชิ...มีอะไรเหรอฮิมุโระ? ถ้ามีเรื่องอะไรถ้าไม่สำคัญมากล่ะก็เอาไว้ทีหลังนะ ตอนนี้ไมเกรนจะขึ้นกับไอ้สองตัวนี้อยู่"
'สองตัว?' เสียงของฮิมุโระทวนอย่างงงๆ กับคำเรียกที่โค้ชสาวใช้เรียกอีกสองคนภายในห้องนี้
"อย่าว่าแต่โค้ชเลย...พวกผมก็ไมเกรนจะขึ้น!!!" ฟุคุอิเอ่ยขึ้น
"แล้วไหงเรียกพวกอั๊วเป็นตัวล่ะน่อ?" หลิวถามแบบสำคัญผิดเรื่องไปสักหน่อย
"นั้นใช่เรื่องที่ควรสงสัยไหมฟะ!? ตอนนี้มาสงสัยกับไอ้สภาพบ้าๆ นี่เถอะ!!!" ฟุคุอิโวยวายใส่คนที่มือติดกับตน
"เงียบๆ หน่อยสิยะ!!! ฉันจะคุยกับฮิมุโระ!!!...ฮิมุโระไหงเสียงนายมันเล็กๆ หวานๆ ชอบกล?" อารากิแว๊ดใส่คนที่เถียงกันเป็นเด็กๆ จนเงียบไปในบัดดล ก่อนที่จะเอ่ยถามคนปลายสาย
'คือ...ผม...' น้ำเสียงของฮิมุโระเหมือนจะกระดากปากกับเรื่องที่กำลังจะพูดยังไงไม่รู้ '...ผมกลายเป็นผู้หญิงไปแล้วล่ะครับ...'
"..." อารากินวดขมับตัวเองเมื่อได้คำตอบแบบนี้กลับมา "...นายก็เจอเรื่องบ้าๆ ด้วยเหรอเนี่ย!? ให้ตายเถอะ! วันนี้รับโทรศัพท์แต่ล่ะทีก็เจอแต่เรื่องแบบนี้! รอบแรกก็ไอ้สองคนนี้! รอบนี้ก็นาย! ถ้ามุราซากิบาระกลายเป็นอะไรสักอย่างอีกสักคนล่ะครบทีมเลย!!!"
'...ทุกคนโดนอะไรกันครับเนี่ย?'
"ฟุคุอิกับหลิวมือติดหนึบเป็นเนื้อเดียวกันไปเลย ตอนนี้กำลังตัดเย็บชุดให้ไอ้สองคนนี้ใส่อยู่น่ะ ส่วนโอคามุระมันกำลังมาที่นี่เห็นบอกว่าตัวเองกลายเป็นคนแก่ไปน่ะ ส่วนมุราซากิบาระยังไม่ติดต่อมาเลย" อารากิตอบกลับตามที่ลูกทีมตนถาม
'งั้นเดี๋ยวผมไปหานะครับ จะได้ปรึษากันเรื่องนี้ ส่วนอัตสึชิเดี๋ยยผมจะแวะไปดูเองครับ'
"ก็ดี...งั้นมาเจอกันที่ห้องพักของฟุคุอินะ" อารากิพูดแค่นี้ก่อนกดวางสายไป พร้อมส่ายหน้าปลงๆ ก่อนที่จะก้มหน้าเย็บผ้าต่อ "ให้ตายเถอะ...วันนี้เป็นวันโลกาวินาศของทีมเราหรือไงกัน?"
"อาจจะมั้งครับ..." ฟุคุอิไม่เถียงเลยว่ามันอาจเป็นเช่นนั้นจริงๆ
"หวังว่าคงไม่เป็นแบบนี้ไปตลอดหรอกนะ..." อารากิบ่นขึ้นมา...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอคงได้ไมเกรนขึ้นกับการไปอธิบายให้ครอบครัวเจ้าพวกนี้เข้าใจแน่
"ถ้าต้องเป็นตลอดจริง ผมยอมทุบกระปุกเอาตังค์ไปผ่าตัดแยกกับเจ้านี่ล่ะครับ" ฟุคุอิเอ่ยแบบว่าต่อให้หมดตัวก็จะไม่ยอมตัวติดกันแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่...ไม่งั้นคงลำบาลกันน่าดูเลย ชีวิตหลังจากนั้นของพวกเขาทั้งคู่เนี่ย
"อื้ม...ดูท่าถ้าเป็นไปตลอดจริงๆ ของพวกนายดูแก้ง่ายสุดล่ะมั้ง..." อารากิเอ่ยอย่างคล้อยตาม เพราะตอนนี้สมองไม่อยากรับอะไรเข้ามามากนัก
"เฮ้อ..." อารากิกับฟุคุอิถอนหายใจออกมาพร้อมกัน "...วันนี้ซวยชะมัด"
"เอาน่าๆ บ่นไปใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนิ" หลิวเอ่ยอย่างคนเลิกปวดจิตไปนานแล้ว เพราะตอนนี้คิดในแง่ดีว่าได้อยู่กับฟุคุอิ
"นายเนี่ยทำใจง่ายชะมัด" ฟุคุอิถอนหายใจเบาๆ
"คนบ้านอั๊วบอกว่าคนปล่อยวางง่ายๆ จะอายุยืนนะ" หลิวยักไหล่
"แต่คงไม่มีคนไหนลั้นล้าเท่านายสินะ..." ฟุคุอิมั่นใจเลยว่าถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใครคงไม่มีใครเลิกคิดได้ง่ายๆ แบบนี้หรอก...อ่ะ! อาจเว้นมุราซากิบาระมันไว้คนหนึ่งแฮะ หมอนั่นในหัวนอกจากขนมกับฮิมุโระคงไม่มีอย่างอื่นให้สนใจเลยมั้ง
"คงงั้นมั้ง" หลิวก็ไม่ค่อยสนอะไรนักตอบไป
หลังจากนั้นฟุคุอิและหลิวก็คุยกัยไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ โดยที่อารากิก็ตัดเย็บเสื้อไปจนเสร็จส่วนของฟุคุอิไปแล้วเหลือเพียงของหลิวที่อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว
"ฟุคุอิๆ คิดว่ากัปตันกอริล่าอีกนานไหมกว่าจะมาเนี่ย?" หลิวถามขึ้นมาเพราะเริ่มคิดว่าอีกฝ่ายใช้เวลาในการมานี่นานเกินไปหน่อย
"อีกแป๊ปคงมาแล้วล่ะ...ถ้าให้เดาหมอนั่นต้องหาทางเลี่ยงคนมากที่สุดแน่ และคงเผลอไปทำเด็กร้องไห้หรืออะไรสักอย่างจนมาช้าอีกแน่ๆ" ฟุคุอิเอ่ยอย่างรู้ดี เพราะมันใช่ครั้งแรกที่ไหนกันล่ะ
ปัง!!!
"ฟุคุอิ!!!" ระหว่างที่เด็กหนุ่มทั้งสองคุยกันอยู่ ประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอย่างแรงจนเผยให้เห็นหน้าคนคุ้นเคย...มั้ง? เพราะถึงจะโคร่งหน้าเดิมแต่แก่ขึ้นจมเลย
"โอคามุระ?" ฟุคุอิเอ่ยย้ำเพื่อให้แน่ใจว่านี่กัปตันทีมของตนจริงๆ
"ก็ฉันน่ะสิ!!!" โอคามุระยืนยัน
"แก่ขึ้นจริงๆ สินะ..." อารากิส่ายหน้าปลงๆ "...รีบๆ เข้ามาแล้วปิดประตูด้วย ถ้าใครมาเห็นเข้าเดี๋ยววุ่นกันหมดหรอก"
"ครับ..." โอคามุระทำตามโค้ชตนอย่างว่าง่าย เมื่อปิดประตูห้องแล้ว ก็เดินมานั่งข้างๆ ฟุคุอิ "...ไหงโค้ชถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?"
"ก็...พอดีเกิดเรื่องน่าปวดหัวเหมือนอย่างที่นายเจอนี่แหละ" ฟุคุอิคิ้วกระตุกน้อยๆ ...หน้ามันตอนแก่เขาขอบอกเลยว่า...มันดูดีกว่าหน้าของมันจริงๆ ในปัจจุบันนี้อีก! ดูแล้วขัดตาฉิบ!!!
"...นายก็ดูปกติดีนิ?" โอคามุระมองเพื่อนตนที่มองมุมไหนก็ดูปกติดี
"ปกติกะผีสิ!" ฟุคุอิดีดหน้าผากอีกฝ่ายทีหนึ่ง "ดูนี่เลย! แล้วบอกสิว่ามันปกติตรงไหนกัน!?"
"เฮ้ย!?" โอคามุระเบิกตากว้างเมื่อฟุคุอิยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาให้ดูแล้ว...หลังมือเพื่อนตนติดกับมือของหลิวเป็นแผ่นเดียวกัน!!! "ของพวกนายตัวติดกันเหรอวะ!?"
"เออดิ!!!" ฟุคุอิตอบกลับ "ถ้ามุราซากิบาระเป็นอีกคนล่ะก็ครบทีมแน่!!!"
ก๊อกๆ...
ระหว่างที่ฟุคุอิแว๊ดใส่เพื่อนตน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อารากิที่เย็บผ้าเสร็จพอดีก็เดินไปส่องที่รูตาแมวและ...ก็เห็นเด็กสาวที่อุ้มอะไรสักอย่างสีม่วงๆ ซึ่งเด็กสาวนั้นมีลักษณะคล้ายลูกทีมตนจึงทำการเปิดประตูและลากเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
ปัง!!!
อารากิปิดประตูเสียงดังราวกับใช้ระบายอารมณ์ของตนยังไงอย่างนั้น
"ฮ...ฮิมุโระเหรอ?" โอคามุระกัปตันของทีมถามพลางมองเด็กสาวตรงหน้าขึ้นๆ ลงๆ ...สวยวะ!!!
"ครับ..." ฮิมุโระกรอดตาคล้ายอนาถใจกับสภาพของคนในทีมตนแต่ละคน
"ดูสวยดีน่อ ของฮิมุโระน่ะ" หลิวพูดขึ้นพลางมองยิ้มแห้งๆ ให้คนข้างกาย...ที่ตอนนี้หลังมือติดกับตนอยู่
\"แล้วนายอุ้มอะไรม่วงๆ มาล่ะนั้น?" ฟุคุอิที่ทำหน้าเหมือนคนปวดจิตถามขึ้น
"อัตสึชิไงครับ" ฮิมุโระบอกพร้อมเปลี่ยนท่าอุ้มให้เห็นสิ่งที่ตนอุ้มมาชัดๆ
"ของมุราซากิบาระกลายเป็นเด็กสินะ..." อารากิมองลูกทีมอีกคนของตนที่...ดูเหมือนเด็กโดนบังคับให้กินของที่ไม่ชอบยังไงไม่รู้ "...นี่ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเครียดเป็นกับชาวบ้านเขาด้วยเนี่ย มุราซากิบาระ"
"ง่ะ! อย่าว่ากันงี้สิ! มาซาจินง่ะ!!!" มุราซากิบาระทำหน้ามุ่ยกับคำพูดของโค้ชตนที่เหมือนกำลังว่าตนอยู่
"ก็มันจริงนี่น่า ไม่ยักเคยเห็นนายเครียดกับเขานักหรอก ตอนแรกคิดว่าต่อให้นายเป็นตัวอะไรล่ะก็คงไม่เครียดซะอีก" อารากิยักไหล่
"ก็จริง...ที่เครียดก็ไม่ใช่เรื่องกลายเป็นเด็กนี่สักหน่อย" มุราซากิบาระโครงหัวไปมา
"แล้วนายไหงหน้างั้นฟะ!?" ฟุคุอิไม่เคยเข้าใจรุ่นน้องผมม่วงคนนี้จริงๆ
"ก็..." มุราซากิบาระแค่นเสียงเย็นออกมา บ่งบอกอารมณ์เจ้าตัวเวลาพูดถึงเรื่องนี้ได้อย่างดี "...มีไอ้พวกบ้าที่ไหนไม่รู้มาจีบมุโระจินเพียบเลยอ่ะ!!!"
...แค่คำพูดนี้ก็ทำให้ทั้งทีมเข้าใจสาเหตุที่เด็กโข่งนี้อารมณ์ไม่ดีนั้นมาจากอะะไรทันที...สรุปคือหึงว่างั้น
"ฮาๆ ก็สมควรล่ะ..." หลิวไม่แปลกเลยที่ฮิมุโระถูกจีบ...ก็ขนาดเป็นผู้ชายยังมีคนมาจีบตั้งเยอะไม่ว่าชายหรือหญิง แล้วนี่เป็นผู้หญิงจะเหลือเหรอ?
กริ้ง~~~~~...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดบทสนทนาของเหล่าทีมบาสโยเซ็น ฮิมุโระสะดุ้งน้อยๆ ก่อนมองมือถือมองมุราซากิบาระในมือตน เด็กหนุ่มที่บัดนี้กลายเป็นเด็กสาวยื่นมือถือให้เด็กน้อยผมม่วงที่ตนอุ้มอยู่
"โมชิโมชิ~~~~" มุราซากิบาระกดรับสายอย่างไม่คิดมากอะไร
และจากนั้นมุราซากิบาระก็คุยกับใครซักคนซึ่งฟุคุอิก็ไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรมาก จนกระทั้งเด็กน้อยผมม่วงวางสายมือถือในมือตนไป
"อาคาชิโทรมาเหรอ?" ฮิมุโระถามขึ้นขณะที่มุราซากิบาระยื่นมือถือคืนให้
"อื้ม...อาคาจินบอกว่าให้ไปรวมกันที่เซย์รินน่ะ รู้สึกว่านอกจากพวกเราแล้วทางอาคาจินคงประมาณเดียวกันนี่แหละ" มุราซากิบาระอธิบาย
"แสดงว่าไปรวมตัวกันก่อนถือว่าดี..." โอคามุระสรุปง่ายๆ
"จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน...มีหลายๆ คนคงจะปรึษากันได้ง่ายกว่า..." อารากิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "...แต่ก่อนอื่นตอนนี้ต้องจำพวกนายแต่งตัวก่อนล่ะ ไม่งั้นคงโดนมองกันแปลกๆ แน่"
"เอ๋?" ร่างเด็กสาวกับเด็กน้อยส่งเสียงออกมาอย่างงงๆ เมื่อโค้ชสาวชี้มาทางพวกตน...นี่พวกเขาแปลกยังไง?
"ไม่ต้องงงเลย พวกนายนั้นแหละ...ฮิมุโระเล่นไม่ใส่บลาชาวบ้านเขาก็มองกันแล้ว ส่วนมุราซากิบาระก็ใส่เสื้อยืดทับตัวเดียวนี้ก็ไม่เหมาะนักด้วย..." อารากิจัดแจงให้คนที่เคยเป็นเด็กหนุ่มทั้งสองฟัง "...เอาเป็นว่าฉันจะพาสองคนนี้ไปหาเสื้อผ้าก่น ส่วนพวกนายสามคนอยู่ในห้องนี่แหละและทำตัวดีๆ ล่ะ"
"ครับผม!" ทุกคนตอบรับคำของโค้ชตน ก่อนที่อารากิจะลากฮิมุโระกับมุราซากิบาระออกจากห้องไปโดยทิ้งอีกสามชีวิตไว้ในห้อง
"ฮิมุโระกลายเป็นผู้หญิงนี่ไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไหร่เนอะ" หลิวเอ่ยขึ้นหลังจากโค้ชตน ฮิมุโระและมุราซากิบาระเดินออกจากห้องไป
"ไม่ต่างยังไงฟะ!?" ฟุคุอิถามกลับ...ในสายตาเขาฮิมุโระมันเปลี่ยนไปเยอะเลย
"ก็ฮิมุโระหน้าก็หวานเหมือนเดิม ทรงผมก็ทรงเดิมแค่ยาวขึ้นแค่นั้นเอง และแค่ดูเป็นผู้หญิงขึ้นเท่านั้น" หลิวตอบกลับ
"มาตราฐานคำว่าไม่ค่อยเปลี่ยนของนายดูแปลกๆ นะ" โอคามุระเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจเด็กหนุ่มสัญชาติจีนคนนี้เท่าไหร่นัก
"อั๊วไม่อยากโดยกอริล่ามาว่ามาตราฐานของอั๊วหรอกน่อ" หลิวตอกกลับไปในทันที...
"ก...กอริล่างั้นเหรอ...โฮ~~~ ใจร้ายอ่ะ!!!" โอคามุระเริ่มซึมตามเสต็ปเดิม
"โว้ย!!! เป็นถึงกัปตันทีมอย่าทำตัวเป็นเด็กงอแงสิวะ!!! ส่วนหลิวนายก็หัดเคารพรุ่นพี่สักมั้ง!!!" ฟุคุอิโวยใส่สองน่อที่อยู่กับตนในตอนนี้...ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มือติดกับไอ้ตี๋บ้านี้เขาจะสับหัวกันไปคนละทีสองทีกันทั้งคู่เลย!!!
"ก็กัปตันกอริล่าดูไม่ให้รู้สึกเป็นรุ่นพี่เลยนิ..." หลิวเถียงกลับอย่าง...ไม่สำนึกเลยว่าคำพูดเมื่อกี้ทำให้โอคามุระไปหลบในมุมมืดของห้องแล้ว
"ต่อให้ไม่เหมือนก็สมควรเคารพคนอายุมากกว่าโว้ย!!!" ฟุคุอิหยิกแขนคนข้างกายแบบให้รู้จักสำนึกกับเขาซะบ้าง
"โอ๊ยๆ เจ็บอ่ะ ฟุคุอิตัวก็เล็กแต่แรงเยอะจริง..." หลิวบ่นเบาๆ
"เติมซังด้วยสิเฟ้ย! แล้วว่าใครตัวเล็กฟะ!?" ฟุคุอิค้อนใส่คนข้างกาย
"ฟุคุอิไง..." หลิวตอบกลับอย่างไม่กลัวตาย...เอาจริงๆ เพราะอีกฝ่ายเอาเขาถึงตายไม่ได้ต่างหาก
"ไม่ได้ตัวเล็กนะเฟ้ย!!! แกสูงเกินต่างหาก!!!" ฟุคุอิไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตนเองตัวเล็ก
"เหรอ~~~" หลิวส่งเสียงกวนโอ๊ยกลับไป และนั้นทำให้ต่อจากนั้นสองคนนี้เถียงกันเป็นเด็กๆ แบบลืมโอคามุระที่มุดมุมมืดอยู่ไปสนิก จนอารากิกลับพร้อมฮิมุโระและมุราซากิบาระ
ก่อนที่อารากิจะไล่ให้ฟุคุอิกับหลิวไปเปลี่ยนเสื้อที่ตนเย็บให้ และหลังสองคนที่ตัวติดกันเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็พาไปยังสถานีรถไฟซินคันเซ็นเพื่อที่จะไปโตเกียวตามที่ถูกนัดเอาไว้...
...แต่ตอนที่กำลังจะขึ้นรถไฟโทรศัพท์ของอารากิก็ดังขึ้นและเมื่ออารากิคุยโทรศัพท์เสร็จสาวเจ้าก็บอกกับฟุคุอิว่าติดงานคงไม่ด้วยไม่ได้แล้ว ก่อนที่จะ...ถีบทั้งทีมตนขึ้นรถไฟไปทั้งอย่างนั้นพร้อมโบกมือลาให้กับเหล่าตัวจริงทีมโยเซ็นขณะที่ประตูรถไฟได้ปิดลงโดยไม่เปิดโอกาสให้เหล่าคนที่ถูกถีบขึ้นรถไฟได้บ่นสักนิด
"นี่มันหายนะชัดๆ..." ฮิมุโระพูดขึ้นอย่างจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อเห็นสภาพของแต่ละคนในโรงยิมของเซย์รินที่อัดแน่ไปด้วยคนที่ผิดจากเดิมไปทุกคนเลย!
"โลกาวิบัตรหรือไง? ถึงเกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้..." ฟุคุอิบ่นพึมพำ...
"คงยังไม่ถึงขั้นนั่นหรอกน่อ" หลิวเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ ...ที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะที่ตนแค่มือติดกัน
"ไม่ใช่ แต่ใกล้เคียง..." โอคามุระดี๊ด๊าขึ้นหน่อยเมื่อเห็นว่านอกจากเขายังมีคนที่หน้าแก่ขึ้นเหมือนกัน...ถึงเขาจะหน้าแก่สุดในตอนนี้ก็เถอะ
"อ้าว? พวกนายโดนด้วยเหรอ?" เด็กสาวสวมแว่นคนหนึ่งเดินมาหาพวกทีมบาสโยเซ็น พร้อมลากกะละมังที่วางบนรถเข็นมา...ซึ่งในนั้นมีแมวน้ำที่โผล่มาได้ไงไม่รู้มาด้วย
"ใครล่ะน่อ?" หลิวมองคนตรงหน้า...ที่เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
"ฉันฮิวงะไง..." ฮิวงะทำหน้าซังกะตาย และชี้ที่กะละมังใบน้อยที่ตนลากมาด้วย "...ส่วนนี้คิโยชิ"
"...แบบนี้ดูฉันโชคดีไปเลย" โอคามุระเอ่ยขึ้นมา
"ใช่ แกดวงเฮงมาก" ฟุคุอิรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้ของตนโชคดีมากที่แค่อายุเพิ่มขึ้นเนี่ย!!! โว้ย!!! อยากถีบมันจริงๆ ที่ทำหน้าดี้ด้าแบบนี้!!!
"เอาน่าๆ คิดซะว่าใช้ชีวิตแบบแปลกใหม่ไง" แมวน้ำคิโยชิเอ่ยอย่างลั้นลาจนน่าถีบในสายตาฮิวงะ
"แกจะชิวล์ไปไหนวะ!?" ฮิวงะดูหัวเสียน้อยๆ กับเพื่อนคนนี้...ซึ่งตอนนี้ต้องเปลี่ยนเป็นตัวนี้แทน
"ทัตสึยะ!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อละจากการชมการเถียงกันของคนกับแมวน้ำไปยังต้นเสียง ฟุคุอิกับหลิวเองก็มองไปยังเสียงที่ดังมาเหมือนกัน
"ไทกะ?" ฮิมุโระเอ่ยเมื่อเห็นคนผมสีเพลิงวิ่งมาหาตนด้วยใบหน้าของชายหนุ่มที่อายุเกินยี่สิบแล้วเป็นแน่แท้ "ของนายเป็นโตขึ้นสินะ?"
"ตามนั้นแหละ ส่วนนายเป็นกลายเป็นผู้หญิงสินะ? ว่าแต่...นายแต่งบ้าอะไรของนายเนี่ย?" คางามิมองฮิมุโระที่...อยู่ในชุดกระโปรงแบบผู้หญิงจ๋าเลย
"โดนโค้ชจับแต่งน่ะ..." ฮิมุโระยิ้มแห้งๆ กับสภาพของตนน้อยๆ
"งั้นเหรอ? คิดว่านายอยากลองแต่งหญิงเสียอีก..." คางามิพูดออกมา เล่นซะทั้งทีมโยเซ็นหลุดขำออกมานิดหน่อย...ย้ำว่านิดหน่อย เพราะไม่ทันได้หัวเราะก็รู้สึกไอเย็นๆ มาจากคนกลายเป็นหญิงเข้า
"ไทกะ..." ฮิมุโระเริ่มยิ้มเหี้ยมพร้อมควักมือถือออกมาเปิดบ้างอย่างให้คางามิดู "...นายน่าจะลองดูไอ้นี่หน่อยนะ"
"อะไรล...แว๊ด!!! '=€!"%&(,!!!" คางามิถึงกับสบลออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นสิ่งที่อีกฝ่ายเอาให้ดู "นายเอาอะไรมาให้ดูเนี่ย!?"
ฟุคุอิกับหลิวที่เห็นอาการของคนผมสีเพลิงก็เกิดอยากรู้ว่าคนหน้าสวยเอาอะไรให้ดูเลยลองยื่นหน้าไปมองในมือถือของฮิมุโระ...และก็ได้คำตอบเมื่อเห็นภาพหญิงสาวหน้าเละคนหนึ่งยืนแสยะยิ้มในอ่างอาบน้ำ...
...ฮิมุโระเอาคลิปแบบนี้มาจากไหนเนี่ย!? ขนาดหนังผีที่เขาดูกับฟุคุอิยังให้อารมณ์หยองไม่เท่าคลิปนี้เลย!!!...
หลิวคิดในใจอย่างสงสารคนผมสีเพลิงที่ดูท่าจะใกล้น้ำตาแตกนิดๆ
"คลิปผีไง..." ฮิมุโระตอบหน้าตาย "...และได้ยินว่าใครดูคลิปนี้วิญญาณที่เห็นนี้จะไปโผล่ในบริเวณเดียวกับในคลิปของคนที่ดูด้วยนะ"
"แว๊ด!!! ฉานไม่อยากฟาาาางงงงง!!!" คางามิปิดหูตัวเองพร้อมดึงตัวโอคามุระมาเป็นโล่หน้าตาเฉย
"ฮิมุโระ...ที่นายพูดนี่จริงดิ?" โอคามุระเริ่มหน้าซีดน้อยๆ อย่างกลัวกะเขาเหมือนกัน
"ก็ไม่รู้สิครับ" ฮิมุโระหยักไหล่...ช่างทำให้หลิวรู้สึกเหมือนเห็นหางปีศาจโผล่มาจากเพื่อนร่วมชั้นปีของตนหน่อยๆ ชอบกล
"มุโระจินแกล้งได้เด็ดมาก" มุราซากิบาระพูดอย่างสงสารปนสะใจเล็กน้อย
"อั๊วควรสงสารคางามิไหมน่อ?" หลิวหันไปถามคนที่ตอนนี้ตัวติดกับตน...ถึงเขาจะสงสารไปแล้วก็เถอะ แต่พอเห็นสีหน้ามุราซากิบาระแล้วเขาไม่แน่ใจว่าจะสงสารต่อให้สะใจตามรุ่นน้องผมม่วงดี
"ไม่รู้สิ...แต่ฉันว่าคงจะควรวะ..." ฟุคุอิยักไหล่ "...แต่เห็นแบบนี้ชักอยากเอามาแกล้งโอคามุระมันชอบกลเหมือนกัน"
"อย่าแกล้งคางามิมันสิ เดี๋ยวก็ไม่กล้าเข้าห้องน้ำหรอก..." ฮิวงะเอ่ยอย่างขำน้อยๆ "...คางามิมาช่วยฉันย้ายคิโยชิมันหน่อย ดูท่ากะละมังนี้จะเล็กไปจริงๆ ...ดูท่าต้องเอากะละมังใบใหญ่ๆ เลย และตัวแกโคตรหนักเลยวะคิโยชิ"
"ฉันไม่ได้ตัวหนักสักหน่อย ฮิวงะกลายเป็นผู้หญิงแล้วแรงน้อยเองต่างหาก" คิโยชิยังคงอารมณ์ดีต่อไป~~~
"เงียบไปเลย!!!" ฮิวงะแว๊ดใส่แมวน้ำหน้าแป้นก่อนที่จะหันไปพูดกับคนผมสีเพลิง "คางามิ! รีบๆ มาช่วยกันเลย!!!"
"ครับ..." คางามิตอบรับก่อนที่จะรีบแวบหนีพร้อมกับลากรุ่นพี่ทั้งสองของตนไปด้วยเมื่อเห็นว่าฮิมุโระไม่ยอมปิดคลิปผีลงเสียที
"...ดูท่าหมอนั่นจะกลัวผีแฮะ" ฟุคุอิเอ่ยพลางมองคนผมเพลิงที่หนีไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากลัวจริงๆ แบบปิดไม่มิด
"ครับ ไทกะน่ะกลัวผีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" ฮิมุโระหัวเราะเบาๆ อย่างสะใจนิดๆ
"ชักสงสารขึ้นมาจริงๆ แล้วสิ" ฟุคุอิรู้สึกว่าลูกทีมคนนี้ของตนร้ายเงียบจริงๆ
"นี่ๆ มุโระจิน...ฉันอยากกินขนมอ่ะ" มุราซากิบาระเอ่ยขึ้นมาขัดทั้งสอง
"นายนี่น้า..." ฮิมุโระหยิบขนมให้เด็กโข่งที่กลายเป็นเด็กจริงๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจกับอีกฝ่าย
"ขอบใจน้า~~~" มุราซากิบาระคว้าขนมมากินทันทีราวกับกลัวว่าขนมมันจะหนีอย่างงั้นแหละ
"นายกลายเป็นเด็กเหรอ? มุราซากิบาระ..." เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาทำให้ทุกคนในทีมโยเซ็นมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบอะไร "...กรุณาก้มลงมามองด้วย จะเหยียบกันแล้วเนี่ย"
เหล่าทีมโยเซ็นก้มลงตามที่เสียงนั้นบอก...และก็พบว่ามีกระต่ายสีเขียวอยู่ตรงหน้าพวกตน
"เอ๋~~~ มิโดจินกลายเป็นกระต่ายแฮะ~~~" มุราซากิบาระมองกระต่ายน้อยอย่างสนอกสนใจ "คิดว่ามิโดจินจะกลายเป็นแพนด้าแดงเสียอีก~~~"
...จะเป็นตัวอะไรมันต่างกันตรงไหนวะ!?...
ฟุคุอิคิดในใจอย่างไม่เข้าใจเด็กโข่งเท่าไหร่นัก
"ตัวอะไรก็แย่พอกันนั้นแหละ" มิโดริมะเอ่ย "ว่าแต่นายช่วยฉันหาทาคาโอะหน่อยสิ หลงไปไหนไม่รู้แล้ว"
"ฉันว่ามิโดจินเป็นฝ่ายหลงมากกว่านะ" มุราซากิบาระส่งสัญญาณให้คู่หูตนว่าให้ว่างตนลง ฮิมุโระจึงค่อยๆ วางตัวเด็กน้อยลงกับพื้น
"เงียบไปเลย!!!" มิโดริมะแยกเขี้ยว (?) ใส่อีกฝ่าย
"หว่าๆ อย่าเพิ่งบ่นสิมิโดจิน รีบไปหาทาคาจินเถอะ เดี๋ยวทาคาจินน้อยใจที่มิโดจินหาย แล้วไปหาคนอื่นแทนนะ" มุราซากิบาระพูดพร้อมอุ้มตัวกระต่ายสีเขียวขึ้น ก่อนที่จะเดินหายไปในกลุ่มคนที่พากันมาอัดในโรงยิมนี้
"บางครั้งไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกว่ามุราซากิบาระมันจะชอบทำตัวขึ้นๆ ลงๆ วะ" ฟุคุอิเอ่ยออกมา
"ก็ขึ้นอยู่กับว่าขึ้นๆ ลงๆ ในความหมายไหนล่ะครับ" ฮิมุโระไม่เถียงเรื่องนี้หรอก เพราะคู่หูเขาออกจะขึ้นๆ ลงๆ จริงๆ ...ในหลายๆ ความหมายอ่ะนะ
"เฮ้! ทัตสึยะ!!!" ระหว่างที่ฮิมุโระกับฟุคุอิคุยกันอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา...ฟุคุอิรู้สึกว่าจะไม่คุ้นเสียงนี้จึงหันไปมองยังต้นเสียง...และพบว่ามีเด็กหนุ่มผมดำที่ตนไม่คุ้นหน้าเดินมายังกลุ่มตน...
"ชู!!! มาไงเนี่ย!?" ฮิมุโระเอ่ยทักอย่างคุ่นเคย ทำให้ฟุคุอิเดาว่าคงเป็นเพื่อนของรุ่นน้องตน
"พอดีเจ้ารุ่นน้องตัวแสบโทรมาบอกน่ะว่าให้มารวมตัวที่นี่" คนผมดำเอ่ยแบบที่ทำให้ฟุคุอิอดคิดไม่ได้ว่า...ไอ้รุ่นน้องตัวแสบที่ว่านั้นคือใคร?
และหลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันแบบลืมฟุคุอิ หลิวและโอคามุระที่ยืนอยู่ด้วยกันไปสนิก
พอนานๆ เข้าฟุคุอิที่เริ่มเบื่อที่ดูรุ่นน้องตนคุยกับใครสักคนที่ตนไม่รู้จักเลยหันไปคุยกับหลิวไปเรื่อยเปื่อยโดยมีโอคามุระค่อยแทรกตลอด ก่อนจะตามด้วยหลิวพูดจาแต่ล่ะคำแบบเจ็บแสบจนโอคามุระไปหลบในมุมมืดตามเคยและฟุคุอิต้องคอยบ่นเด็กหนุ่มชาวจีนตามเคยจนกระทั่งเสียงคุ้นหูลอยมากระทบหู...
"นี่มันบ้าชัดๆ..." เสียงสามเสียงประสานของคนสามคนที่ก้าวเข้ามาในโรงยิมราวกับกำลังปวดจิตกันอยู่...ซึ่งฟุคุอิก็คิดว่าสมควรที่จะปวดจิตกันล่ะงานนี้
"มิยาจิซัง~~~!!!" ขณะที่ฟุคุอิกะจะเดินเข้าไปทักตามปกติก็มันมีเสียงอันดังดังขึ้นจนเจ้าตัวสะดุ้งพร้อมกับ...เด็กหนุ่มที่มีปีกนกโผล่มาจากหลังพุ่งเข้าหาหนึ่งในคนที่เดินเข้ามาเมื่อครู่หรือเด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งนามมิยาจิ คิโยชิที่ฟุคุอิสนิกกันพอสมควรอย่างแรง "ทำไงดีๆๆๆๆๆ แบบนี้ผมก็เล่นบาสไม่ได้น่ะสิ! แถมชินจังยังกลายเป็นแบบนี้อีก! จะทำไงดี...แง~~~"
"ทาคาโอะใจเย็นๆ สิ...เดี๋ยวหาทางแก้ได้น่า..." เสียงหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับ..กระต่ายมิโดริมะกระโดดมาหา
...แปลกแฮะ ไหงวันนี้มิยาจิไม่เขกหัวทาคาโอะหว่า? ปกติเจอแบบนี้อย่างน้อยสุดต้องยิ้มเหี้ยมๆ สิ ไม่ใช่ทำหน้าเอ๋อแบบนี้...
ฟุคุอิคิดอย่างแปลกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนผมสีน้ำผึ้ง
"ฟุคุอิๆ" ระหว่างที่ฟุคุอิกำลังครุ่นคิดหลิวก็เรียกคนผมทอง จนเจ้าตัวต้องล่ะสายตาจากสิ่งที่ตนจับจ้องอยู่มาที่คนร่างสูงข้างกาย
"มีอะไรเหรอ?" ฟุคุอิถามคนที่เรียกตน
"แค่จะบอกว่า...ลื้อไม่ต้องจ้องมิยาจินานนักก็ได้..." หลิวพูดด้วยหน้าตายๆ
"ห๊า? ทำไมฉันจะจ้องมันไม่ได้กัน?" ฟุคุอิไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่ารู้สึกว่าเสียงอีกฝ่ายดูเหมือนงอนๆ ยังกันโดนแฟนเมินงั้นแหละ...เดี๋ยวนะ!? แล้วเขาเทียบตัวเองกับหลิวในแบบบ้าๆ อะไรอย่างนี้ฟะเนี่ย!? เขากับไอ้ตี๋บ้านี้ไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย!!! และที่สำคัญทำไมพอนึกแบบนี้แล้วทำไมเขาต้องอายด้วยวะ!?!
"ฟุคุอิเป็นไรน่อ? ทำหน้าแปลกๆ?" หลิวถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าฟุคุอิเริ่มที่แดงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"ลื้อแน่ใจเหรอ?" หลิวทำหน้าแบบไม่เชื่อเด็ดๆ
"แน่สิ!!!"
"แต่อั๊วไม่เชื่อ"
"ถ้าตอบแล้วไม่เชื่อจะถามหาอะไรฟะ!?"
"ถามเฉยๆ"
"กวนกันใช่ไหมเนี่ย!?"
"อั๊วเปล่ากวนสักหน่อย ฟุคุอิเนี่ยอารมณ์ร้ายจังน่อ"
"ว่าใครฟะ!? ไอ้ตี๋บ้า!!!"
"อั๊วแค่พูดความจริงเองนะ..."
"งั้นนายอยากไม่ได้พูดอีกเลยตลอดชีวิตไหม!?"
"ฯลฯ" สุดท้ายคู่นี้ก็ลงเอ่ยด้วยการเถียงกันเช่นเคย และเถียงกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
โป๊ก!!!
กำปั้นหนักๆ ถูกต่อยเข้ามาที่ท้องของเด็กหนุ่มทั้งสองจนรู้สึดจุกไปตามๆ กัน ฟุคุอิและหลิวหันไปมองคนที่ประทุษร้ายตนก็เห็น...เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนหน้าทะมึนปานยักษ์จ้องมาที่พวกตน
"อูย~~~ ลื้อจะชกอั๊วทำไมเนี่ย?" หลิวถามคนที่ชกท้องตนเต็มๆ...ปกติไม่ยักโหดแบบนี้นี่หว่า
"ก็มั่วเล่นนิ...รีบไปรวมกลุ่มกันได้แล้ว! จะได้คุยไอ้เรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นนี่เสียที!!!" เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางหัวเสียเต็มที
"ฟุริฮาตะ...นายเป็นอะไรหรือเปล่า? ดูวันนี้นายแปลกๆ ไปนะ..." ฟุคุอิที่เริ่มหายจุกถามอีกฝ่าย...ใช่ ดูแปลกไปมากจนสยองเลย!!!
"โทษทีที่ดูแปลกแล้วกัน...และฉันไม่ใช่ฟุริฮาตะวะ แค่ดันซวยมาสลับร่างกันเฉยๆ" เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยหน้าเบื่อโลกสุดขีด
"ห๊า?" หลิวกับฟุคุอิหลุดเสียงร้องออกมาอย่างตามไม่ทัน
"ไม่ต้องมาห๊าเลย!" เด็กหนุ่มแยกเขี้ยวใส่คนที่กำลังเหวอทั้งสอง
"ถ้าลื้อไม่ใช่ฟุริฮาตะ...แล้วลื้อเป็นใครล่ะ?" หลิวถามอย่างงงงวย...อยากจะเอาหน้าจุ่มน้ำตายจริง! วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย!?
"หรือว่านาย...มิยาจิ!?" ฟุคุอิมองคนผมสีน้ำตาลที่ดูจากนิสัยก็ทำให้เขาเดาได้ไม่ยากนัก
"เออดิ!!!" มิยาจิเอ่ยยืนยัน
"ให้ตายเถอะ...ถึงว่าทำไมวันนี้นายดูเงียบๆ แสดงว่าฟุริฮาตะก็ไปอยู่ในร่างนาย?" ฟุคุอิมองคนตรงหน้าอย่างสยองนิดๆ ...หน้านี้พอนิสัยเป็นมิยาจิแล้วโคตรหลอน!
"ใช่สิ งั้นใครมันจะไปอยู่ล่ะ...แล้วนายโดนอะไรเนี่ย? ไหงนายยกมือขึ้นด้วยท่าแปลกๆ แบบนั้นฟะ?..." ...ไม่เมื่อยหรือไงเห็นยกค้างท่านี่ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว
"ฉันอยากทำที่ไหนล่ะ!? มันช่วยไม่ได้นี่หว่า!!!" ฟุคุอิโวย...ใช่ว่าเขาอยากยกมือเหมือนเกาะหลิวมันตลอดซักหน่อย! แต่จะให้ทำไงได้ล่ะในเมื่อมันสูงกว่าเขาตั้งเยอะเนี่ย!!! เลยต้องเดินมาโดยยกแขนมาตลอดทางเนี่ย!!!
"ถ้าไม่อยากทำแล้วทำทำไมฟะ!? ตัวติดกันหรือไง!?" มิยาจิมองสองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"ก็ใช่น่ะสิ!!!" ฟุคุอิตอบกลับ
"...ซวยพอๆ กันหมดเลยวันนี้" มิยาจิเอ่ยอย่างอ่อนแรงกับชะตากรรมของพวกตนที่มีแววจะซวยแล้วซวยอีก
"เห็นด้วยอย่างยิ่ง" ฟุคุอิก็คิดประมาณเดียวกัน
"เอาน่าๆ อาจโชคดีเป็นแบบนี้ไม่นานก็ได้" หลิวเอ่ยด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่ เพราะเริ่มทำใจได้ว่าคงเตอเรื่องประหลาดอีกเยอะในวันนี้
"ชิวส์ไปแล้วเฟ้ย!" ฟุคุอิค้อนใส่คนข้างกาย
"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งเถียงกันไปถกเรื่องปัญหาโลกแตกนี่ก่อน..." มิยาจิเอ่ยขัดระหว่างที่ทั้งสองกำลังจะเถียงกันอีกรอบ...
...ก่อนที่ฟุคุอิกับหลิวจะโดนลากไปรวมกลุ่มเพื่อปรึษาปัญหาชวนไมเกรนขึ้นโดยมิยาจิเนี่ยแหละ
และพอได้ข้อสรุปของเรื่องราวทั้งหมดฟุคุอิก็แทบจะลงไปดิ้นตายกับพื้นเมื่อ...สาเหตุมาจากยัยคนเขียน!!! ให้ตายสิ!!! แบบนี้เขาจะไปทำอะไรได้ฟะ!?! เล่นหนีทียังกะผีบ้านผีเรือน!!! ยังดีที่ยัยนั้นบอกว่าจะเลี้ยงข้าวทุกคนตอบแทนไม่งั้นเขาจะบ้าให้ดูจริงๆ เอ้า!!!
หลังจากปรึษากันเสร็จแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับทางใครทางมันตามที่ผู้อาวุโสสูงสุดในที่นี่ตัดสิ้นให้นั้นเอง
"ฟุคุอิ...อั๊วเบื่อ..." เด็กหนุ่มชาวจีนนอนมองเพดานอย่างเบื่อๆ
ในตอนนี้สองตัวจริงทีมโยเซ็นต่างกลับมาที่อากิตะและสิงที่ห้องของรองกัปตันทีมบาสโยเซ็นเป็นที่เรียบร้อย
"เบื่อก็เบื่อไป ห้ามลุกนะโวย! แกรู้ไหมว่าฉันเมื่อยแขนขนาดไหนตอนยืนกับแกเนี่ย!?!" ฟุคุอิโวยใส่อีกฝ่ายที่ลุกขึ้นนั่งและทำท่าจะลากตนลงจากเตียง
"ช่วยไม่ได้ ฟุคุอิตัวเล็กเองนิ" หลิวตอบกลับอย่างวอนโดนถีบมากในสายตาคนผมสีทอง
"ไม่พูดกวนสักวันมันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย?" ฟุคุอิแยกเขี้นวใส่หลิวพร้อมลุกขึ้นนั่งอีกคน
"อั๊วไม่ได้กวนเสียหน่อย ฟุคุอิใจร้อนเองต่างหากล่ะ..." หลิวยกมือข้างที่ไม่ได้ติดกันไปขยี้เรือนผมสีทองยุ่งๆ ฟูๆ เหมือนขนแมว "...แต่ลื้อเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีน่อ~"
"อย่าขยี้หัวฉันสิ...แล้วว่าใครน่ารักฟะ!?" ฟุคุอิโวยใส่อีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ร้อนขึ้นมาเฉยๆ ...อ๊ากกก! เขาจะหน้าร้อนไปทำไมวะครับ!? หลิวมันเล่นของใส่เขาหรือไงกาาาานนนนน!!!
"ก็ฟุคุอินั่นแหละ" หลิวพอเห็นท่าทางแบบนี้ยิ่งอยากแกล้ง...ถ้ามือพวกเขาไม่ได้ติดกันอยู่ล่ะก็จะฟัดฟุคุอิให้หน่ำใจไปเลย! ข้อหาน่ารักน่ากด เอ้ย! น่ากอดนัก!!!
"ฉันไม่ได้น่ารักเฟ้ย!!!" ฟุคุอิเถียงสุดฤทธิด้วยใบหน้าที่ยังแดงอยู่กับคำๆ นี้...ถ้าว่าหล่อเขาจะไม่ว่าเลย!!!
"ก็ฟุคุอิน่ารักจริงๆ นิ" หลิวก็ยังคงไม่ยอมเปลี่ยนคำ...อา~~~ นานๆ ทีได้เห็นแบบนี้ถือว่าคุ้มอยู่มั้ง?
"โว้ย! ก็บอกว่าไม่ไงเล่า!" ฟุคุอิเอาหมอนตีหน้าอีกฝ่าย
"เจ็บน่อ" หลิวพูดขึ้นมาด้วยสีหน้า...ที่ตรงข้ามกับคำพูดเลย
"จะยิ้มทำบ้าอะไรฟะ!?" ฟุคุอิทำหน้างอใส่
"ยิ้มเพราะฟุคุอิดูน่ารักไง" หลิวเอ่ยออกมา
"เลิกพูดว่าฉันน่ารักสักทีสิวะ!!!" ฟุคุอิอยากเสยหน้าอีกฝ่ายแต่...ในใจกลับทำมันไม่ลงนี่สิ!!! ตกลงมันเล่นของใส่เขาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย!?
"ไม่เอา ก็อั๊วพูดความจริงนี่นา" หลิวทำท่างอแงใส่
"ติดโอคามุระมันมาหรือไง!?" ฟุคุอิเบ้หน้าหนี...ที่จริงหมอนี่ทำถือว่าดูดีกว่าเพื่อนเขาเยอะ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ที่สำคัญคือเขาห็นมันทำท่าแบบนี้แล้วเขาจะใจเต้นทำซากอะไรฟะ!!!
"หว่าๆ ฟุคุอิอย่างอนอั๊วสิ ไม่พูดว่าฟุคุอิน่ารักแล้วก็ได้" หลิวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนผมทองหันหน้าหนีตน
"ใครงอนแกห๊า!? เดี๋ยวปั๊ดเตะกลิ้ง!!!" คนผมทองหันมาค้อนควับใส่เด็กหนุ่มชาวจีนทันควัน
"ลื้อเตะอั๊วกลิ้งไม่ได้หรอก~ อย่าลืมสิตอนนี้ตัวพวกเราติดกันอยู่น่ะ..." ...และอีกอย่างลื้อตัวเล็กแค่นี้เตะยังไงก็ไม่กลิ้งหรอก
"ชิ!" ฟุคุอิส่งเสียงออกมาอย่างขัดใจ
"นี่ๆ ฟุคุอิ...หาอะไรเล่นกันเถอะ อั๊วนอนนับลายบนเพดานจนเบื่อแล้วอ่ะ" หลิวเอ่ยขึ้นหลังจากฟุคุอิเงียบไปได้สักพัก
"เติมซังด้วยสิฟะ...งั้นเล่นต่อคำไหม? จะได้ฝึกภาษาญี่ปุ่นของนายไปด้วย" ฟุคุอิถามกลับ
"ก็ได้" สำหรับหลิวตอนนี้อะไรแก้เบื่อได้ก็เอาหมดล่ะ
"งั้นนายเริ่มก่อนเลย" ฟุคุอิโยนหน้าที่คนเริ่มเพราะตามจริงตั้งใจจะให้อีกฝ่ายฝึกด้านภาษาไปด้วย
"งั้นเอา...fukui (福井=ฟุคุอินั่นแหละ =v= ถ้าให้แปลแบบตรงๆ ก็น่าจะแปลว่า บ่อน้ำแห่งความสุข ล่ะนะ)" หลิวเริ่มคำแรกด้วยนามสกุลอีกฝ่ายเพราะมันง่ายดี
"เอาง่ายชะมัด..." ฟุคุอิบ่นเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มต่อคำที่สอง "...ika (イカ=ปลาหมึก)"
"aka (赤=สีแดง)"
"kaasan (母さん=แม่)"
"san (三=สาม)
"sangaku (山岳=ภูเขา)"
"kuro (黒=สีดำ)"
"roshi (濾紙=กระดาษกรอง)"
"shiwa (指話=ภาษานิ้ว, ภาษามือ)"
"waiku (矮躯=ร่างเล็ก, ตัวเล็ก)"
"kui (空心菜=การเสียใจ <ในสิ่งที่ทำไป>)"
"i (井=บ่อน้ำ)"
"..." หลิวเริ่มคิ้วขมวดคล้ายจะนึกคำต่อไม่ออก ก่อนที่จะพูดคำหนึ่งออกมา... "i love you, fukui"
"..." ฟุคุอิอ้างปากค้างกับคำที่อีกฝ่ายพ่นออกมา "แกพูดบ้าอะไรฟะ!? พูดผิดคำเฟ้ย! นี่มันภาษาอังกฤษแล้ว!!! และรู้ความหมายที่พูดไหมเนี่ย!?"
"ก็รู้น่ะสิ อั๊วไม่ได้บื้อขนาดไม่รู้คำง่ายๆ แบบนี้นะ..." หลิวยิ้มร่า "...และอั๊วพูดจริงด้วย"
"ล...ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?" ฟุคุอิเริ่มสมองตามไม่ทัน...นี่มันบอกรักเขาหน้าด้านๆ หรือเปล่าหว่า?
"อั๊วจริงจังนะฟุคุอิ" หลิวเอ่ยอย่างไม่มีวี่แววว่าสิ่งที่พูดจะเป็นเรื่องล้อเล่น
"งั้นแกคงจะสมองกลับแล้ว!!!" ฟุคุอิเริ่มหน้าร้อนพร่าว...เขาจะหน้าร้อนทำไมกับการถูกผู้ชายด้วยกันสารภาพรักเนี่ย!?
"สมองยังอยู่ครบน่า" หลิวโครงหัวไปมา
"ถ้างั้นแกก็บ้าไปแล้วแหง!!!" ฟุคุอิชักอยากหนีจากที่นี่แล้วสิ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ตัวติดกันเป็นตังเมเนี่ย!!!
"ยังไม่บ้าด้วย" หลิวยิ้มบางๆ ออกมากับดวงหน้าแดงของอีกฝ่ายที่ดูท่าจะไม่ได้มาจากความโกรธเป็นแน่แท้ "ฟุคุอิเขินเหรอ?"
"ใครเขิน!? ไม่มี๊!!!" ฟุคุอิหลบสายตาที่จ้องมาที่ตน
"แน่จายยยยย" หลิวลากเสียงยาวและรวบตัวอีกฝ่ายมากอดอย่างยากเล็กน้อยเพราะมือติดกันเลยขยับไม่ค่อยถนัดนั่น
"กอดทำไมฟะ!? ปล่อยสิเฟ้ย!!!" ฟุคุอิเอามือข้างที่ไม่ได้ติดกันดันหน้าอีกฝ่าย
"ไม่เอาน่อ...ฟุคุอิตอบมาก่อนสิว่าชอบอั๊วหรือเปล่า?" หลิวส่งสายตาปานลูกหมีแพนด้า (?) ไปให้เด็กหนุ่มผมทอง
"เอ่อ..." ฟุคุอิเริ่มพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาแบบนี้...โธ่! ทำไมเขาต้องใจอ่อนกะมันด้วยฟะ!?! "...ม...ไม่บอกเฟ้ย!!!"
"งั้นอั๊วก็ม่ายปล่อย" หลิวกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"ปล่อยเลยเฟ้ย!" ตอนนี้ฟุคุอิได้แต่โวยใส่เด็กหนุ่มเชื้อสายจีนที่กอดตนอยู่
"ม่ายเอาง่ะ" หลิวเอาหน้าไถ่เรือนผมสีทองของคนในอ้อมแขน
"บอกให้ปล่อย!" ฟุคุอิพยายามดันแขนอีกฝ่ายออก "หายใจไม่ออกเฟ้ย!!!"
"...ทำไมฟุคุอิไม่ตอบอั๊วล่ะ?" หลิวค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ปล่อยร่างคนตัวเล็กกว่าอยู่ดี...
...ให้ตายเถอะ ถึงจะทำใจไว้แล้วว่าจะถูกปฏิเสธ แต่พอเอาเข้าจริงชักอยากร้องไห้แฮะ...เอาเถอะ เจ็บดีกว่าเก็บไว้ไม่ให้ฟุคุอิรู้จนโดนคนอื่นงาบไปล่ะ...
"ใครมันจะตอบล่ะ! ก็...มัน..." ฟุคุอิที่ตอนแรกกะจะเถียงกลับเริ่มที่จะใจอ่อนเมื่อเห็นใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของอีกฝ่าย
"มันอะไรล่ะ? ฟุคุอิ..." หลิวยิ้มให้ฟุคุอิ...เป็นยิ้มแบบเศร้าๆ ที่ฟุคุอิไม่ชอบเอาเสียเลย
"ก็มัน..." ฟุคุอิดึงหูอีกฝ่ายมาใกล้ๆ "...มันโคตรน่าอายยังไงล่ะฟะ!!! ชัดไหม!?! ไอ้ตี๋บ้า!!!"
"ชัดเจนเลยจ้า...อูย~ หูอั๊ว~~~" หลิวรู้สึกเหมือนหูจะแตก...ก็เล่นตะโกนซะเต็มเสียงกรอดหูเลยนิ
"และเลิกทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นได้แล้ว!!!" ฟุคุอิเอ่ยกับคนร่างสูงกว่า "เออๆ! ตอบก็ได้วะ!!!...ฉัน - ชอบ - แก!!! พอใจหรือยังไอ้บ้า!!!"
...บังคับให้พูดได้นะ!!! ถึงจะไม่อยากยอมรับว่าชอบมันก็เถอะ...แต่กูไม่อยากเห็นหน้าแบบนั้นของแกเฟ้ย! ให้ตายเถอะ! แบบนี้น่าอายไปแล้ว!!! ไอ้อารมณ์แบบสาวน้อยเนี่ย!!! อ๊ากกก!!! อายโว้ย!!!... (ไม่ต้องอายหรอก ลงเน็ตแล้วเขารู้กันไปทั่ว ดังนั้นไม่ต้องอาย // s , เงียบไปเลยยัยบ้า!!! // ฟุคุอิ)
"พอใจและดีใจที่สุดในชีวิตเลยน่อ!!!..." หลิวเริ่มขยับยิ้มร่า...อยากจุดพลุฉลองโว้ย!!!
"เอ้ย! อย่าทับสิวะ! หายใจไม่ออกโว้ย! คิดว่าตัวเองตัวเล็กหรือไง!!!" ฟุคุอิขยี้เรือนผมสีน้ำตาลของอีกฝ่ายเป็นการแก้แค้น...
กริ้ง!!!!!...
ระหว่างที่คนสองคนกำลังสวีตหวานกัน (เฮ้ยๆ! อย่าส่งเท้ามาสิ! #หลบเท้าคนผมทอง // s) เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดันดังขึ้น
ฟุคุอิค่อยๆ ล้วงมือถือตนออกมากดรับสายโดยมีคนตัวใหญ่กว่ากอดตนด้วยท่าทางลั๊นลาสุดแสน
"โมชิโมชิ ฟุคุอิพูดสายครับ" ฟุคุอิเอ่ยกับปลายสายที่ไม่รู้ว่าใครโทรมาเพราะดันไม่ทันได้ดูว่าที่โทรมาเบอร์ใคร
'ฟุคุอิ...' เสียงอันคุ้นหูสอดตามสายมา
"โค้ช? ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ?" ฟุคุอิถามโค้ชสาวของตน
'เสร็จแล้ว...แล้วทางพวกนายเป็นไง? ได้ข้อสรุปว่าไง?' อารากิ มาซาโกะโค้ชแห่งทีมบาสโยเซ็นเอ่ยถาม
"ได้ข้อสรุปว่า...โดนแกล้งครับ" ฟุคุอิตอบด้วยเสียงหม่นมัวสุดๆ
"ทำใจเถอะฟุคุอิ" หลิวปลอบได้แค่นี้จริงๆ เพราะคนที่แกล้งเนี่ยจะไปเอาคืนก็ไม่ได้ด้วยสิ เพราะถ้าเอาคืนแล้วซี้ขึ้นมาก็ไม่มีใครเขียนบทในบทความนี้ให้ (เรามีประโยชน์แค่นั้นใช่ไหม =*= // s , ถ้าให้ตอบตามตรงก็...ใช่ // หลิว , ใจร้าย! // s)
"ก็ทำใจแล้วล่ะ" ฟุคุอิก็ไม่คิดจะตามไปเอาคืนตัวต้นเหตุให้เสียเวลาหรอก
'โดนแกล้ง? ใครแกล้งล่ะ?'
"คือ..." พอได้ยินคำถามนี้ฟุคุอิก็ทำหน้าเหมือนกินยาขม "...ยัยชิโกะ...คนเขียนไงครับ"
'...' ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนปลง 'พอคืนสภาพเดิมแล้วฉันจะพาพวกนายไปทำบุญครั้งใหญ่กันทุกคนเลย เผื่อคราวหน้าจะได้ไม่โดนยกแก๊งแบบนี้อีก'
...ไม่ได้ผลหรอก...หายาแก้ขี้เกียจให้ยัยคนเขียนกินยังง่ายกว่าเสียอีก...
ฟุคุอิและหลิวแอบคิดในใจก่อนส่ายหน้าอย่างปลงกับชะตากรรมตนเอง
"ครับ..." ฟุคุอิทำได้เพียงตอบแค่นี้เท่านั้น
'งั้นแค่นี้นะ ขอให้กลับสภาพเดิมได้เร็วๆ ล่ะ' อารากิพูดเช่นนี้ก่อนที่จะตัดสายไป
"เฮ้อ..." ฟุคุอิถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
"ถอนหายใจมากระวังอายุสั้นน่อ" หลิวเอ่ยขึ้นพร้อมมองดวงหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา
"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันคงตายตั้งแต่หลงเข้ามาในฟิคของยัยชิโกะตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว" ฟุคุอิเอ่ยแบบ...ไม่เกรงใจคนเขียนเลย! (จะเกรงใจทำไมล่ะ? // ฟุคุอิ)
"ก็จริง" หลิวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"เอาเถอะๆ คิดไปก็ปวดหัว ยังไงซะบ่นยังไงยัยนั้นก็ไม่เปลี่ยนนิสัยหรอก" ฟุคุอิทิ้งตัวลงนอน (แหม รู้ใจกันจัง // s)
"ฮาๆ จริงๆ นั้นแหละ..." หลิวหัวเราะก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ คนผมทอง "...นี่ฟุคุอิ...ลื้อคบกับอั๊วได้ไหมน่อ?"
"...ช่วยอย่านึกจะพูดอะไรก็พูดเลยได้ไหม!!!" ฟุคุอิที่เริ่มหน้าแดงขึ้นอีกครั้งกับการขอคบแบบหน้าด้านๆ แว๊ดใส่อีกฝ่าย
"ไม่ได้พูดเลยเสียหน่อย อั๊วกะจะพูดตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว...แต่โค้ชโทรมาขัดก่อนน่ะ" หลิวขยับยิ้มบางๆ ชวนสาวหลง (?) ให้ฟุคุอิ "ว่าไง? คำตอบของฟุคุอิล่ะ?"
"ให้ตาย..." ฟุคุอิเอามือปิดหน้าตนเอง "...ก็ได้...แต่แกห้ามเอาไปป่าวประกาศนะเฟ้ย!!! ไม่งั้นฉันเชือดแกทิ้งแน่!!!"
"จริงนะ!?" หลิวมองฟุคุอิตาวาว ซึ่งฟุคุอิก็พยักหน้ารับ "ไชโย!!!"
"เฮ้ย! อย่าเต้นแร้งเต้นกาเชียวนะ! ตอนนี้พวกเราตัวติดกันอยู่นะโว้ย!" ฟุคุอิเอ่ยเมื่อเริ่มเห็นท่าไม่ดีกับสภาพพวกตนในตอนนี้
"โทษทีๆ ดีใจไปหน่อย..." หลิวเอ่ยพร้อมยอมทำตามว่าที่ภรรยาในอนาคต (ตั้งแต่เล่นฟิคนี้มาเนี่ย ชอบตอนให้อั๊วจีบฟุคุอิติดที่สุดเลย // หลิว , ...จะหมายถึงว่าทั้งฟิคมีดีแค่นี้ หรือตรงจุดนี้ดีสุดเราก็จะถือเป็นคำชมแล้วกัน // s)
หลังจากนั้นเด็กหนุ่มทั้งสองก็เริ่มที่จะคุยกันปนทะเลาะและจู๋จี๋ (?) กันไปจนกระทั่งเผลอหลับไปในที่สุด
"อื้อ..." ร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวดุ๊กดิ๊กอย่างงวยเงียตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน
หลิว เหว่ยแห่งทีมโยเซ็นมองเพดานห้องสักพักก่อนที่จะมองคนที่อยู่ข้างกายและ...แทบอยากควักมือถือมาถ่ายรูปซะเดี๋ยวนี้เลย เมื่อบัดนี้ร่างเด็กหนุ่มผมสีทองหม่นข้างกายซุกอยู่ที่แถวท้องตนราวลูกแมวตัวน้อยๆ
...ฟุคุอิน่ารักซะมัด! อย่างกับแมวแหน่ะ! แถมยังขดตัวเหมือนแมวอีก มือทั้งสองก็ทำท่าเหมือน...เดี๋ยวนะ? สองมือ?...
เมื่อมองอีกฝ่ายได้สักพักหลิวก็รู้สึกตัวว่าตอนนี้มือของพวกตนนั้นได้หลุดออกจากกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
...อา...แสดงว่ากลับคืนสภาพแล้วสินะ?...
หลิวคิดในใจก่อนที่จะคว้ามือถือของตนมาถ่ายรูปรัวทันที...ก็กว่าอีกฝ่ายจะเผลอจนเขาถ่ายรูปได้สักที แถมคราวนี้ไม่มีตัวป่วนมาค่อยป่วนด้วย (หมายถึงโอคามุระเหรอ? // s , เปล่า หมายถึงทั้งทีมนั้นแหละ มาค่อยป่วนจนถ่ายรูปเดี่ยวฟุคุอิไม่ได้สักทีเลย // หลิว)
"หื้อ? ทำอะไรอยู่เหรอ?" ฟุคุอิที่ตื่นมาในจังหวะที่หลิวถ่ายรูปเสร็จและกำลังจะเก็บมือถือถาม
"จ้องหน้าฟุคุอิอยู่" หลิวตอบหน้าตาย
"หน้าฉันมีอะไรหน้ามองมิทราบ?" ฟุคุอิลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะหาวทีหนึ่ง "อื้อ...กี่โมงแล้วเนี่ย?"
"เที่ยงคืนน่อ" หลิวตอบอีกฝ่าย
"ตื่นมาวันใหม่พอดีเลย..." ฟุคุอิยกมือเกาหัวตัวเองก่อนที่จะสังเกตบ้างอย่าง "...เอ๊ะ? อ่ะ! กลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว!!!"
"ฟุคุอิอย่าตะโกนสิ เดี๋ยวข้างห้องก็มาโวยหรอก" หลิวเอ่ยเตือน
"โทษทีๆ ดีใจไปหน่อย" ฟุคุอิยิ้มร่าให้อีกฝ่าย "นายก็ดีใจใช่ไหมล่ะ?"
"ก็นะ..." หลิวตอบก่อนที่จะ...พุ่งเข้ากอดคนผมทอง "...ดีใจที่ได้กอดฟุคุอิแบบหน่ำใจเสียที"
"เฮ้ยๆ อย่าเล่นเป็นเด็กแบบนี้สิเฟ้ย!" ฟุคุอิโวยใส่คนที่ทำตัวเหมือนเด็กฟัดตุ๊กตาตัวโปรดอย่างนั้นแหละ
"อั๊วยอมโดนว่าเป็นเด็กถ้าได้กอดฟุคุอิน่อ" หลิวเอ่ยอย่างไม่ต้องผ่านสมองสักนิดเดียว
"นายนี่นะ..." ฟุคุอิชักอ่อนใจแล้วสิ "...เอ้าๆ เลิกเล่นแล้วไปอาบน้ำไป! ตอนนี้ดึกแล้วนะเฟ้ย!"
"จ้า..." หลิวตอบรับ "...ลื้อก็อาบด้วยกันสิ"
"ไม่เฟ้ย! เป็นเด็กหรือไง!? ถึงอาบคนเดียวไม่ได้ห๊า!?" ฟุคุอิแว๊ดใส่คนตัวสูง
"ยังไงก็ช่าง เพราะอั๊วบ่สน" หลิวพูดพร้อมกับ...อุ้มตัวฟุคุอิขึ้น
"เฮ้ย! ปล่อยฉันลงนะ! ไอ้บ้าหลิว!" ฟุคุอิคว้าคอร่างสูงหมับ เมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นเดินด้วยความกลัวตกจากที่สูง
"ไม่มีทาง~~~" หลิวตอบกลับอย่างกวนโอ๊ย
และสุดท้ายทั้งสองก็อาบน้ำด้วยกัน กินข้าวมื้อดึกด้วยกันและนอนด้วยกันโดยสวัสดิภาพแบบไม่มีใครเสียตัว (คิดว่านายจะกดฟุคุอิในห้องน้ำเสียอีก // s , คิดว่าอั๊วโรคจิตขนาดกดคนที่เพิ่งขอคบกันได้ไม่ถึงวันเหรอ? // ฟุคุอิ , อะไรก็เป็นไปได้ในจินตนาการของสาว (หนุ่ม) วายนะจ๊ะ // s , ก็จริง แต่พอดีอั๊วยังไม่อยากถูกฟุคุอิเกลียดดังนั้นอย่าเพิ่งหาเรื่องมาให้อั๊วเลย // หลิว , ก็ด้ายยยยย // s)
เป็นอันจบความวุ่นวายของทางนี้ไป...
End and TBC.
ความคิดเห็น