คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : [TsukiMori] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Itsuki x Moriyama
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
เดี๋ยว! ไหงฉันเคะล่ะ!? // โมริยามะ
เราแค่เห็นอิสึกิเคะบ่อยเลยอยากเปลี่ยนบ้างแค่นั้นแหละ // s
เปลี่ยนได้แจ่มมาก // อิสึกิ
ชิโกะขี้แกล้งอ่ะ!!! // โมริยามะ
ไม่รู้ไม่ชี้ // s
เอาๆ กลับเข้าเรื่องกันเถอะ // อิสึกิ
................................................................
What is it?!
"เอ๊ะ? นี่มันอะไรกันหว่า?" เสียงร้องอย่างแปลกใจดังออกมาจากปากของเด็กหนุ่มหน้าหวานนามอิสึกิ ชุนเมื่อเจ้าตัวเห็นว่าเรือนผมตนที่ปกติเป็นสีดำสนิกกลายเป็นสีขาวปลอดไปเสียแล้ว "ใครเอายาย้อมผมมาย้อมตอนหลับหรือเปล่าหว่า?"
"นี่~ พี่ชุน~ บ่นอะไรในห้องน้ำคนเดียวน่ะค่ะ?" เสียงของอิสึกิ ไมดังขึ้นพร้อมกับร่างเด็กสาวเดินเข้ามาในห้องน้ำ "อ่ะ! ไหงหัวขาวแบบนั้นล่ะค่า? ลองย้อมผมดูเหรอ...อ๊ะ! ย้อมผมเพราะแซมพู! (染髪 = การย้อมผม และ 洗髪 = แชมพู ออกเสียงว่า senpatsu เหมือนกัน...ว่าแต่เขียนบทพวกนี้แล้วเหนื่อยจริงๆ // s)"
"มุขนั้นขอนะ!" อิสึกิเอ่ยพร้อมหยิบสมุดจดมุขมาจากไหนไม่รู้มาจดมุขที่น้องสาวตนเล่นเมื่อครู่ เมื่อจดแล้วจึงค่อยมาคุยกับน้องสาวตนต่อ "ว่าแต่มีใครมาย้อมสีผมพี่เนี่ย?"
"จะไปรู้เหรอค่ะ?" ไมเอ่ย "เรื่องผมพี่ช่างก่อนเถอะค่า แม่เขาให้มาตามพี่ไปกินข้าวแหน่ะ"
"อื้ม เดี๋ยวลงไป" อิสึกิพยักหน้าให้อีกฝ่ายก่อนที่จะล้างหน้าแปรงฟันแบบปัจจุบันทันด่วน แล้วค่อยเดินลงไปร่วมทานข้าวเช้ากับคนในครอบครัวแบบบทสนทนาไม่ปกติสักเท่าไหร่นัก (ไม่ปกติตรงไหนอ่ะ!? // อิสึกิ , ตรงมุขเล่นคำนี่ไง...มันเหนื่อยเรานะ // s)
พอทานข้าวเช้ากันเสร็จแล้วทุกคนในบ้านก็เริ่มออกไปทางใครทางมัน โดยที่พ่อของอิสึกิไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ของอิสึกิก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน อายะพี่สาวของอิสึกิไปต่างจังหวังตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนไมก็ไปซื้อของลดราคาที่ห้างเลยทำให้ในขณะนี้มีเพียงนายอิสึกิ ชุนเท่านั้นที่อยู่บ้านอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย~~~ (ไม่ต้องมามุขนี่เลย // อิสึกิ)
เด็กหนุ่มกลิ้งไปมากับพื้นแบบไม่รู้จะทำอะไรดี จะโทรหาเพื่อนก็กลัวว่าดันโทรตอนที่กำลังเดทกับแฟนอยู่ จะดูทีวีก็ไม่มีรายการน่าสนใจเลยสักอย่าง...หรือลองโทรหาโมริยามะซังดีหว่า? อื้ม~ ชวนไปเที่ยวก็ไม่เลวแฮะ ถึงวันนี้สีผมจะอยู่ๆ เปลี่ยนสีก็เถอะแต่เขามั่นใจว่าหน้าตาเขาคงดูไม่แย่ลงหรอกมั้ง?
เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นเจ้าตัวก็คว้าโทรศัพท์มือถือตนมาหมายจะโทรหาคนที่กำลังคิดถึง แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรก็มีสายเรียกเข้ามาเสียก่อน...เล่นซะอิสึกิเกือบทำมือถือตนหลุดมือเลยทีเดียว
อิสึกิมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจน้อยๆ เมื่อคนโทรมาคือฮิวงะเพื่อนผู้เป็นกัปตันทีมของตนเองที่ไม่น่าจะโทรมาหาในวันหยุดเช่นนี้โดยไม่โดนคิโยชิมาค่อยเรียกร้องความสนใจ (?)
'...โมชิโมชิ อิสึกิ?' ทันทีที่กดรับสายก็มีเสียงลอดผ่านมาทันที
"หื้อ? ฮิวงะนายเป็นหวัดเหรอ? เสียงแปลกๆ..." อิสึกิรู้สึกว่าวันนี้เสียงเพื่อนตนดูเล็กๆ ชอบกล...วันนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ แฮะ "....พูดถึงแปลก...วันนี้ผมฉันเปลี่ยนสีด้วยล่ะฮิวงะ!!!"
'ทางนายผมเปลี่ยนสีสินะ...เอาเป็นว่านายช่วยไปรวมตัวที่เซย์รินหน่อยแล้วกันนะ'
"ก็ได้หรอก...ว่าแต่ทำไมล่ะ? หรือว่า...มันเกี่ยวกับที่ฉันหัวเปลี่ยนสีเนี่ย?" อิสึกิเอ่ยถาม...ทำไมเขารู้สึกมั่นใจว่าต้องเกิดเรื่องหว่า? ลางสังหรณ์เหรอ?
'ถ้านี่คือนายเดา ฉันขอบอกเลยว่านายเดาแม่นมาก'
"งั้นเหรอ...แล้วนายก็หัวเปลี่ยนสีเหมือนกันสิ?" อิสึกิเริ่มจิตนาการว่าเพื่อนตนจะหัวเป็นสีอะไร...ซึ่งบางอันพอคิดแล้วมันขำแปลกๆ ชอบกล
'ไม่ใช่...คือฉัน...' น้ำเสียงที่ลอดผ่านสายมันช่างเหมือนกับว่ากำลังกระดากปากหรืออะไรสักอย่างอยู่อย่างนั้นแหละ
'คือฮิวงะกลายเป็นผู้หญิงไปแล้วง่ะ' เสียงคิโยชิลอยแว่วผ่านสายมา...ซึ่งอิสึกิไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน เพราะเมื่อวานคิโยชิเป็นคนลากเขาเตี๊ยมเรื่องหาทางขอไปนอนบ้านฮิวงะอยู่
"จริงสิ!? อ่ะ! กลายเป็นหญิงเสียงเลยกลายเป็นหญิง...มุขนี้แจ่มเลย!" อิสึกิถึงจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่สกิลเล่นมุขยังอยู่ตามเดิม (女声 = เสียงผู้หญิง กับ 女性 = เพศหญิง, ผู้หญิง ออกเสียงว่า josei เหมือนกันนะ // s)
'อย่าเพิ่งมาเล่นมุขตอนนี้สิฟะ!!!'
"น่าๆ อย่าเครียเสิฮิวงะ...นี่เป็นครั้งแรกที่นายกลายเป็นผู้หญิงซะที่ไหนล่ะ?" อิสึกิเอ่ยเหมือนเตือนความจำ...อย่าว่าเขาย้ำเพื่อนเลยนะ แต่ฮิวงะก็เคยกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ นี่นา
'ไอ้ครั้งนั้นมันเพราะริโกะเว้ย! ไม่ใช่หาสาเหตุไม่ได้แบบนี้!!!' เสียงแว๊ดที่ตอบกลับมาเป็นสิ่งที่เด็กหนุ่มคาดไว้แล้วเลยยกมือถือออกห่างจากหูได้ทันทวนที
'เอ๋? ฮิวงะเคยกลายเป็นหญิงมาก่อนเหรอ?'
'เคย...ไว้วันหลังค่อยบอกแล้วกัน'
'ก็ได้~~~'
"นี่ฮิวงะ..." อิสึกิเรียกเพื่อนตนเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ลืมตนไปเสียก่อน ปนกับความอยากรู้เรื่องหนึ่ง... "...ถ้านายกลายเป็นผู้หญิงและฉันผมเปลี่ยนสีเนี่ย...คิโยชิจะเป็นอะไรล่ะ? แล้วคนอื่นๆ จะมีเรื่องแปลกๆ นี่เกิดขึ้นด้วยหรือเปล่า?"
'คิโยชิกลายเป็นแมวน้ำน่ะ แถมตัวโคตรหนักด้วย ส่วนเรื่องว่ามีคนอื่นเกิดเรื่องบ้าๆ นี่ไหม...ขอบอกเลยว่าโดนกันน่าจะเยอะพอตัวเลยล่ะ...ส่วนเรื่องอื่นคงต้องไปที่โรงเรียนกันก่อนน่ะถึงจะรู้'
"โอเค เดี๋ยวไป...แต่ฉันว่าฉันช่วยนายพาคิโยชิไปโรงเรียนดีกว่า ไม่งั้นคงจะทำคิโยชิหล่นหายกลางทางแน่" อิสึกิเดาว่าฮิวงะคงเอาคิโยชิที่กลายร่างเป็นแมวน้ำไปที่โรงเรียนไม่ได้แน่ ถ้าเป็นร่างชายอาจจะแต่ร่างหญิงคงไม่ไหวล่ะ
'ไม่หล่นหายหรอก แต่น่าจะโดนคนจับไปส่งสวนสัตว์มากกว่า' ฮิวงะเอ่ยเป็นแก่วที่รู้กันว่าหมายถึง 'มาช่วยหน่อยก็ดี' นั้นแหละ
...เฮ้อ...นายเอ่ยปากขอให้ช่วยแบบธรรมดาบ้างเถอะ อย่ามาให้ฉันต้องมาแกะความอีกทีเลย...
"งั้นเดี๋ยวฉันไปหา" อิสึกิเอ่ยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะตัดสายไป และทำการล็อกบ้านล็อกช่องและจะทำการเดินทางไปหาเพื่อนทั้งสองของตนทันที...ถ้าไม่ติดว่าสมองดันนึกขึ้นได้ว่าต้องหาอะไรไปใช้ขนย้ายเพื่อนตนด้วย
อิสึกิคิดอยู่สักพักก่อนที่จะเหลือบไปเห็นล้อน้ำอันหนึ่งนอนตายอยู่ เจ้าตัวจึงคว้าล้อน้ำนั้นมาและเข็นไปบ้านเพื่อนตนด้วยความรู้สึกอายสุดขีดบวกกับสงสัยว่ามิโดริมะเอาของแปลกๆ ทั้งหลายรวมทั้งแบบนี้พกติดตัวได้ไงทุกวัน
เด็กหนุ่มเดินไปพลางคิดแบบนี้ไปพลางจนกระทั่งเดินมาถึงยังบ้านของฮิวงะโดยไม่ทันรู้ตัวเลยล่ะ
...สงสัยเหม่อไปหน่อยแฮะเรา แป๊บๆ ถึงบ้านฮิวงะซะแล้ว...
เจ้าตัวคิดในใจก่อนที่จะทำการเคาะประตูหน้าบ้าน...ถ้าถามว่าทำไมไม่กดกริ่งล่ะก็ ขอบอกเลยนะว่าบ้านนี้เสียงกริ่งมันถูกเปลี่ยนทุกวันแถมบางวันเสียงพิลึกกึกกือด้วย...ดังนั้นอย่าเสี่ยงเลยดีกว่า
ก๊อกๆๆๆ
"ฮิวงะ...เปิดประตูหน่อย..." อิสึกิตะโกนเรียกเพื่อนตนเพื่อให้มาเปิดประตู และไม่นานนักก็มีเด็กสาวคนหนึ่ง...ก็ฮิวงะนั้นแหละมาเปิดประตูให้พร้อมกับคิ้วกระตุกนิดเมื่อเห็นเขา
"นายเอาล้อน้ำมาทำไมเนี่ย?" ฮิวงะถามเมื่อเห็นล้อน้ำที่เด่นหร่าในมืออิสึกิ
"เอามาเข็นคิโยชิไง...ฉันไม่คิดว่าจะแบกคิโยชิไปได้ง่ายๆ หรอกนะ" อิสึกิเอ่ยก่อนที่จะมองร่างเพื่อนตนในสภาพผู้หญิง "และฉันมานายไปเปลี่ยนดีกว่า เดี๋ยวคิโยชิฉันจัดการเอง"
"ไปแบบนี้ก็ได้นิ" ฮิวงะคิ้วขมวดอย่างไม่คิดว่าสภาพตนตอนนี้ของตนแปลกตรงไหน
"มันก็ได้ แต่ฉันว่านายไปหาตัวที่เล็กกว่านี้มาใส่เถอะ..." อิสึกิเอ่ยพร้อมดันหลังเพื่อนตนให้ไปเปลี่ยนชุด
...ให้ตายเถอะ! นายไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวที่นายใส่มันหลวมจนไหล่ตกแล้วตกอีก เท่านั้นไม่พอคอเสื้อยังกว้างจนเห็นหน้าอกอีก แถมคิโยชิมันยังปล่อยรังสีอาฆาตให้สยองเล่นอยู่น่ะ!?...
อิสึกิคิดอย่างกลุ้มนิดๆ และเมื่อเห็นว่าฮิวงะขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ห้องตัวเอง อิสึกิก็ปัดความกลุ้มใจนั้นทิ้งก่อนที่จะทำหน้าที่เป็นกรรมกรยกกะละมังใส่แมวน้ำไปวางบนล้อน้ำ
"ตัวนายนี่หนักจริงๆ อย่างฮิวงะว่าเลย..." อิสึกิบ่นก่อนที่จะมองแมวน้ำที่หน้ามุ่ยในกะละมัง "...เฮ้ๆ อย่าหน้ามุ่ยสิ คิโยชิ...ฉันไม่ได้จะแย่งฮิวงะจากนายสักหน่อย"
"แต่เมื่อกี้นายมองหน้าอกฮิวงะนิ" คิโยชิทำแก้มป่อง
...เอาแล้วไง...อาการขี้หึงมาแล้ว...
"มองก็ใช่ว่าฉันสนใจนิ..." อิสึกิรู้สึกอ่อนใจกับความขี้หึงของคิโยชิในบางครั้งจริงๆ ...ถึงปกติฮิวงะจะไม่รู้เรื่องก็เถอะ "...ฉันสนใจแต่โมริยามะซังเท่านั้นแหละน่า"
...นี่ถ้าคิโยชินึกคึกไปฟ้องโมริยามะซังขึ้นมาเขาคงแย่แหง...แต่ก็ใช่ว่าคิโยชิมีเรื่องไปฟ้องคนเดียวนิ? เขาก็มีเรื่องฟ้องฮิวงะเหมือนกันดังนั้นคงไม่มีอะไร...มั้ง?...
"แน่ใจ?" คิโยชิถามกลับ
...วันนี้มีถามย้ำด้วยแฮะ...
"แน่สิ" อิสึกิชักอยากรู้แล้วสิว่าทำไมวันนี้คิโยชิดูจะหึงฮิวงะมากกว่าปกติ หรือเพราะตอนนี้ฮิวงะเป็นผู้หญิง?
"เชื่อก็ได้..." คิโยชิสุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับ ขณะที่ฮิวงะเดินกลับมาพอดีและสุดท้ายทั้งสามก็พากันเดินทางไปที่เซย์รินทันที
"น...น...นี่...มัน...อ...อะ...อะไร?" เสียงกระกุกกระกักปานคนติดอ่างดังออกมาจากปากของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนหน้ากระจกด้วยสีหน้าแข็งปานก้อนหิน
โมริยามะ โยชิทากะแห่งทีมไคโจวแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตายเมื่อเห็นภาพในกระจกที่ตอนนี้สะท้อนภาพของตนที่...มีหูกระต่ายโผล่ขึ้นมาเด่นหร่าบนหัวน่ะสิ!!!
เด็กหนุ่มผู้ซ็อกกับสิ่งแปลกปลอมบนร่างตนลองดึงหูยาวๆ บนหัวตนดู ซึ่งผลที่ได้คือความเจ็บแปล๊บที่แล่นเข้ามาเป็นตัวบ่งบอกว่าที่งอกขึ้นมาบนหัวตนนี้คือของจริง
"บ้าอะไรกันเนี่ย?..." โมริยามะที่ยืนแข็งเป็นรูปปั้นอยู่พักใหญ่ๆ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวหลังจากดึงสติตนเองกลับเข้าร่างได้ "...โชคดีจริงที่วันนี้พวกพี่ไม่อยู่บ้าน"
พรหมลิขิตบันดาลชักพา~~~ ดลให้มาพบกันทันใด~~~ ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ~~~...
เสียงคลอเพลงดังขึ้นทำให้โมริยามะสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะมองยังต้นเสียง...โทรศัพท์มือถือของเขาเอง
...ใครมาแอบเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเนี่ย!? ตกใจหมด!!!... (เราเองแหละ // s , แล้วเธอมาเปลี่ยนเล่นทำไมเนี่ย!? // โมริยามะ , คือเราเบื่อใช้เสียงกริ้งงงงแล้วก็เลยลองเปลี่ยนเป็นเพลงบ้าง // s , ทำไมต้องมาเปลี่ยนตรงฉันด้วยเนี่ย?! // โมริยามะ , พิจารณาเองดิ // s)
โมริยามะถอนหายใจอย่างโล่งเมื่อพบว่าไม่ใช่เสียงผีอย่างที่ตนกลัว (?) ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและกดรับสายทันทีที่เห็นว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนของตนเอง "โมชิโมชิ? โคโบริ?"
'ไงโมริยามะ' เสียงแบบคนดี๊ดีดังออกมา 'ตอนนี้ทางนายมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า? ถ้ามีคิเสะบอกว่าอาคาชิให้ไปรวมตัวที่เซย์รินแหน่ะ'
"เรื่องแปลกๆ?" โมริยามะเอ๋อน้อยๆ ก่อนที่จะนึกออกว่าตอนนี้ตนนั่นก็ประสบกับเรื่องแปลกๆ จริงๆ "ทางนาย...ก็ด้วยเหรอ?"
'ก็ใช่อ่านะ ของฉันมีหูหางจิ้งจอกโผล่มาล่ะ' น้ำเสียงของโคโบริดูไม่ทุกข์ร้อนมากนัก ต่างกับโมริยามะที่เริ่มเครียดขึ้นมานิดๆ
"ของนายจิ้งจอก แต่ของฉันกระต่ายล่ะ" โมริยามะเอ่ยด้วยความปลงสุดแสนกับสภาพตนเอง...ทำไมของเขาไม่เท่ๆ แบบโคโบริล่ะ!? (สนใจเรื่องนี้หรอกเหรอ? // s)
'ฮะๆ คงดูดีอยู่นะ...อ๋อ! ฉันได้ยินคิเสะบอกว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิง ส่วนคาซามัตสึสลับร่างกับอิมาโยชิล่ะ! ฟังดูน่าปวดหัวดีเนอะ?'
...แต่น้ำเสียงนายนี่ดูปกติเหลือเกินนะ...
"ของคิเสะฉันพอรับได้ แต่คาซามัตสึเนี่ยฟังแล้วหลอนชอบกล" โมริยามะบ่นอุบน้อยๆ ก่อนที่จะเปิดประเด็นสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้น "งั้นเดี๋ยวเจอกันที่เซย์รินนะ...ว่าแต่ฉันจะไปไงเนี่ย? ไอ้หูบ้านี้ก็ใหญ่ซะ"
'งั้นนายก็บอกชาวบ้านไปสิว่าจะไปงานคอสเพรย์น่ะ' โคโบริเอ่ยข้อเสนอแบบเรียบง่ายออกมา
"ความคิดดีแต่รู้สึกอายชะมัด..." โมริยามะจะไม่ว่าเลยสักนิดถ้าไอ้ของที่งอกมาบนหัวเขามันเท่กว่านี้ ไม่ใช้น่ารักเกินวัยแบบนี้! "...เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันหาทางอื่นที่ดีกว่านี้เองแล้วกัน...และเจอกันที่เซย์รินนะ"
'อื้ม แล้วเจอกัน' โคโบริเอ่ยคำนี้ออกมาก่อนที่จะตัดสายไป
"เฮ้อ..." โมริยามะถอนหายใจก่อนที่จะทำการลุกไปหาอะไรก็ตามที่จะสามารถปิดหูตนได้...จะได้ไม่ใช้ข้ออ้างที่โคโบริเสนอ ไม่งั้นถ้าเกิดมีคนถามว่าคอสเป็นใครเขาตอบไม่ถูกเลยนะนั้น แถมไอ้ลักษณะนี้ส่วนใหญ่ไม่ใช่ตัวละครชายแน่ล่ะ
เด็กหนุ่มเดินไปรื้อๆ หาเสื้อผ้าที่ดองๆ ไว้ทั้งหมดออกมาดู...ซึ่งแน่ล่ะส่วนใหญ่ไม่สามารถปิดหูตนได้แน่ จนมาสะดุดตากับเสื้อตัวหนึ่งเข้า
"นี่ฉันต้องใส่จริงๆ สินะ?" โมริยามะคิ้วกระตุกพลางมองดูเสื้อในมือตนแบบไม่อยากใส่นัก...เสื้อที่ตนได้เป็นของขวัญวันเกิดจากพี่คนใดคนหนึ่งของเขาเมื่อปีสองปีก่อน และแน่นอนว่าเขาไม่เคยใส่มันหรอก...
...ก็จะให้ใส่ได้ไงล่ะ...ก็เล่นซื้อมาซะแบ๋วเลยนิ! ถึงตัวเสื้อจะสีดำแต่ไอ้ฮู้ดรูปูกระต่ายยาวๆ เนี่ยมัน...ให้ตายสิ! มีเสื้อเป็นร้อยๆ แบบไหงเลือกตัวที่ปานให้ผู้หญิงหรือเด็กใส่เนี่ย!?
"ขอให้ไม่เจอคนรู้จักระหว่างทางนะ..." โมริยามะบ่นพึมพำก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวและสวมเสื้อที่ตนไม่ค่อยอยากใส่นักอย่างรวดเร็ว
"บ้างที...นี่มันก็เกินคาดไปสักหน่อยนะ" โมริยามะ โยชิทากะที่มาถึงยังจุดนัดหมายแล้วพึมพำอย่างคนสติหลุดเมื่อเห็นสภาพแต่ละคน...ไม่ปกติทั้งนั้น!!!
"เฮ้! โมริยามะ!" เสียงทักดังขึ้นพร้อมกับร่างของโคโบริเดินเข้ามาหาในสภาพมีหูหางจิ้งจอกงอกออกมาจริงๆ ตามที่เจ้าตัวว่า และที่สำคัญ...ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะใช้ข้ออ้างว่าแต่งคอสเพรย์มาหลอกชาวบ้านจริงๆ เมื่ออีกฝ่ายนั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าในลักษณะที่สามารถปกปิดหูหางได้เลยสักนิด
"ไงโคโบริ...หื้อ? เด็กสองคนนี้คือ?" โมริยามะทักเพื่อนตนก่อนที่จะก้มลงมองเด็กประถมสองคนที่เกาะขากางเกงโคโบริอยู่...หน้าคุ้นๆ แหะ
"ฮายาคาวะกับนากามุระไง" โคโบริตอบ
"...พวกนายกลายเป็นเด็กเหรอเนี่ย?" โมริยามะยิ้มแห้งๆ ...ซวยยกทีมเลยคราวนี้ เฮ้อ~~
"ครับ อย่างที่เห็นนี่แหละครับ" นากามุระถอนหายใจเหมือนปลงกับสภาพตน
"วันนี้อุ่น(รุ่น)พี่ดูน่าอัก(รัก)จังนะคับ(ครับ)!" ฮายาคาวะแม้อยู่ในสภาพเด็กก็ยังคงสไตท์เดิมของตนไว้ตามปกติ
"น่ารักอะไรล่ะ!?" โมริยามะทำหน้างอ
"ก็น่ารักจริงๆ นะ...นายเอาฮู้ดนี้มาจากไหนเนี่ย?" โคโบริเอ่ยพร้อมดึงฮู้ดที่คลุมหัวอีกฝ่ายลงทำให้เห็นหูกระต่ายสีขาวเด่นหราบนหัว
"ของรุ่นพี่เป็นหูกระต่ายสินะครับ...ดูน่ารักดีนะครับ" นากามุระมองอย่างพิจารณา
"น่าอัก(รัก)สุดๆ ไปเอย(เลย)คับ(ครับ)!" ฮายาคาวะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"ฉันดูน่ารักตรงไหนกัน!? ถึงโดนทักแบบนี้เนี่ย แถมตลอดทางมาก็โดนทักตลอดอีก!!!" โมริยามะแทบอยากคลั่งเมื่อถูกชมแบบนี้...ถามชมว่าหล่อเขาจะไม่ว่าอะไรเลยสักนิด!
"น่าๆ ใจเย็นๆ สิ" โคโบริเริ่มปล่อยออร่าคนดี (?) ออกมาทำให้โมริยามะเริ่มสงบสติลงได้
"เฮ้อ ก็ได้...แล้วคาซามัตสึล่ะ?" โมริยามะเมื่อใจเย็นลงได้ก็ถามถึงเพื่อนอีกคนของตนที่ตอนนี้...คงอยู่ในสภาพหลอนพิลึก
"ไม่รู้แฮะ ยังไม่เห็น" โคโบริเอ่ยก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาหาเพื่อนตน
"โคโบริ..." โมริยามะเอ่ยเหมือนกำลังเซ็ง "...ก็อยู่นั่นไง...นายลืมไปหนือเปล่าว่าตอนนี้คาซามัตสึอยู่ในร่างอิมาโยชิน่ะ"
"อ่ะ! ลืมสนิกเลย แฮะๆ" โคโบริหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่จะหันไปตะโกนเรียกเพื่อนของตนที่ไปอยู่ในร่างของคนอื่นเขาในขณะนี้ "คาซามัตสึ!"
"โคโบริ?!" คาซามัตสึในร่างอิมาโยชิมองเพื่อนตนตั้งแต่หัวจรดเท้า...ซึ่งท่าทางแบบนี้ในร่างนี้สำหรับโมริยามะดูแปลกตาสุดๆ "ของนายหูหางงอกเหรอ? ดูเท่ชะมัด!"
...เห็นด้วยอย่างแรงเลย!...
โมริยามะคิดในใจพลางคิดในใจว่า...คนรักจะเปลี่ยนร่างไปอีกคนหรือเปล่าเนี่ย?
"ฮาๆ งั้นเหรอ?" โคโบริดูจะไม่เครียดกับเรื่องนี้เท่าไหร่เมื่อเทียบกับอีกสามคนที่ยืนด้านหลังโคโบริแล้ว
"นี่คาซามัตสึเหรอ!?" โมริยามะถึงทำใจมาแล้วแต่ก็อดที่จะย้ำไม่ได้จริงๆ
"ก็ใช่สิฟะ!" คาซามัตสึแยกเขี้ยวใส่คนถาม "แล้วของนายเนี่ยเล่นซะน่ารักเชียวนะ! โมริยามะ!"
...น่ารักบ้าอะไรอีกล่ะ!?...
"น่ารักตรงไหนกัน!?" โมริยามะเอามือดึงหูยาวๆ ที่งอกมาบนหัวตนลง
"อย่าพูดแบบนั้นสิ คาซามัตสึ...โมริยามะยิ่งกลุ้มๆ เพราะโดนทักแบบนี้มาตลอดทางอยู่" โคโบริยังคงเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนปกติ
"ตลอดทาง...นี่พวกนายมาทั้งสภาพนี่เลยเหรอ!?" คาซามัตสึถึงกับเหวอ...ก็สมควรล่ะนะ "แล้วมาถึงนี่โดนชาวบ้านไม่สงสัยได้ไงฟะ!?"
...อย่าคิดว่าฉันกล้าใช้ข้ออ้างนั้นในสภาพนี้สิ...ถ้าเป็นหูสัตว์อย่างอื่นจะไม่ว่าเลย...
โมริยามะกรอดตาไปมาอย่างเซ็งนิดๆ ...เมื่อไหร่ไอ้หูบ้านี้จะหายไปซะทีวะ!?
"ก็บอกว่าฉันกำลังแต่งคอสเพรย์กันอยู่น่ะ...ส่วนโมริยามะสวมฮู้ดรูปหูกระต่ายทับมาเอาน่ะ" โคโบริตอบ "ว่าแต่นายเถอะ ไหงมาในสภาพโทรมๆ แบบนี้ล่ะ?"
"โดนไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ไล่ตื้บน่ะสิ!" คาซามัตสึเอ่ยอย่างหัวเสีย
"แสดงว่าอิมาโยชิซังคงมีศัตรูเยอะน่าดู" นากามุระเอ่ยขึ้นมาโดยที่ตอนนี้ฮายาคาวะกำลังเกาะหลังตนเล่นอยู่
"แหงเลย" คาซามัตสึเอ่ยอย่างหมดแรง...และอาจมีการไปนั่งในมุมมืดเป็นของแถมด้วยถ้าไม่ติดเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
"สุดๆ ..." เสียงหวานๆ ดังขึ้นมาจากปากสาวสวยผมสีเหลืองทองที่ดูไม่น่าจะมารวมตัวอยู่นี่ได้เว้นแต่...
"เฮ้! คิเสะเหรอนั่น!?!" คาซามัตสึเอ่ยขึ้นทักเด็กสาวที่คาดว่าคงจะเป็น...รุ่นน้องตนที่น่าจะดวงซวยกลายเป็นผู้หญิง
"รุ่นพี่คาซามัตสึ...สินะครับ?" คำพูดที่ออกมาจากปากเด็กสาวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคือคิเสะ เรียวตะอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
"ใช่น่ะสิ..." คาซามัตสึกรอดตาไปมา
"นายร่างนี้สวยสุดๆ เลยแฮะ" โมริยามมองรุ่นน้องตน "ว่าแต่นายคิดไงถึงแต่งหญิงจ้าเลยเนี่ย?"
...หวังว่าคิเสะคงไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงหรอกนะ? ถ้าไม่งั้นอนาคตเขาอาจได้เห็นรุ่นน้องตนไปแปลงเพศก็ได้...
โมริยามะคิดอย่างขำๆ ชนิดถ้าเจ้าตัวรู้เข้าว่ากำลังคิดอะไรอยู่คงโวยเละเลยล่ะ
"โดนพวกพี่สาวบังคับใส่น่ะครับ..." คิเสะยิ้มแห้งๆ
"น่าๆ อย่างน้อยก็ดูดีล่ะ" โคโบริปลอบรุ่นน้องตน
"พูดแบบนั้นผมก็ม..." คิเสะทำหน้ามุ่ยอย่างรับไม่ได้ และกำลังจะเถียงกลับแต่กลับมี...
"คิเสะเหรอนั่น!?" ...เสียงของอาโอมิเนะ ไดกิดังขึ้นขัดเสียก่อน โมริยามะจึงมองไปยังต้นเสียงและเกือบหลุดเหวอเมื่อเห็นเสียงนั้นมาจากปากของเสือดำตัวหนึ่ง! ...
...ถึงแม้โมริยามะแค่เกือบหลุดเหวอ แต่สำหรับนากามุระกับฮายาคาวะนั่นสติหลุดไปแล้ว
"อ...อาโอมิเนจจิ?" คิเสะชี้ไปยังแมวใหญ่สีดำที่เดินมาหาตน
"ใช่น่ะสิ คิดว่าใครล่ะ?" เสือดำอาโอมิเนะตอบกลับ
"ง่า! อย่าแกล้งกันสิ! โธ่!" คิเสะเริ่มงอแงใส่อาโอมิเนะตามปกติ ส่วนทางทีมไคโจวคนอื่นๆ เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำเพียงส่ายหน้าอย่างขำๆ ด้วยความเคยชิน...ถึงจะในสภาพแปลกตาไปสักหน่อยก็เถอะ
"คิเสะ...นายอยู่กับอาโอมิเนะไปแล้วกันนะ...เดียวฉันไปเฝ้าอิมาโยชิมันก่อน เดี๋ยวเล่นแผลงๆ กับร่างฉันเข้า" คาซามัตสึเองพร้อมเดินออกจากกลุ่มไป
"ฉันไปหาอิสึกิคุงนะ..." โมริยามะบอกก่อนที่จะเดินไปหาคนรักตนซึ่งไม่รู้หรอกว่าตอนนี้อยู่ตรงไหนเพื่อไปพักสมองสักหน่อยก่อนที่จะสติแตกจริงๆ
"โมริยามะซัง!" เสียงเรียกพร้อมกับมือข้างหนึ่งถูกจับไว้ ทำให้โมริยามะหันไปมองคนที่เรียกตนไว้พลางยิ้มน้อยๆ
"ไง อิสึกิคุง" โมริยามะยิ้มร่าให้อีกฝ่าย "ว้าว! ขออิสึกิคุงผมเปลี่ยนสีเหรอเนี่ย? ดูเท่จังนะ!"
"ขอบคุณที่ชมครับ..." อิสึกิยิ้มบางๆ ให้คนอายุมากกว่าที่ตอนนี้ดูดี๊ด๊าราวเด็กๆ "...ขอโมริยามะซังหูงอกสินะครับ"
"ชายยยเลยยยย" โมริยามะโอบบ่าอีกฝ่าย "อิสึกิคุงรู้ไหม...ฉันสภาพนี้เนี่ยพากันชมฉันว่าน่ารักทุกคนเลย! นี่ฉันน่ารักตรงไหนเนี่ย!? ถ้าบอกว่าเท่จะไม่ว่าสักคำเลย!!!"
"ทั้งหมดนั้นแหละครับ..." อิสึกิพึมพำเบาๆ ...เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดที่อีกฝ่ายโดนชมว่าน่ารักตลอดทาง
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?" โมริยามะที่เหมือนได้ยินเสียงมาแว่วๆ ถามขึ้นด้วยใบหน้างงๆ
"เปล่าครับ" อิสึกิรีบปฏิเสธหน้าตายทันทีก่อนจะประสบปัญหาแฟนงอน
"อื้ออออ เหรออออ" โมริยามะก็ดูจะไม่ใส่ใจอะไรมากมายนักจึงปัดๆ ความสงสัยของตนออกไปโดนสรุปว่าตนหูแว่วไปเอง
จากนั้นโมริยามะก็ชวนอิสึกิคุยนู้นคุยนี้ไปเรื่อยๆ จนอาคาชิมาถึงและโดนลากไปรวมกลุ่มคุยเรื่องประหลาดนี้
และเมื่อได้คำตอบโมริยามะก็แทบอยากสลบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย...ว่าสาเหตุนั้นมาจากชิโกะซึ่งเป็นคนเขียนนั้นเอง
...จะแกล้งอะไรก็ให้มีขอบเขตบ้างสิ!!!...
"ทำใจเถอะครับ" อิสึกิที่ดูท่าจะปวดหัวไม่ต่างกันทำได้เพียงปลอบคนรักตนแค่นี้ ก่อนที่จะพากันจับกลุ่มตามที่คาเงโทระบอกและโมริยามะก็รีบเกาะอิสึกิทันทีราวกับกลัวโดนคนอื่นแย่ง...ซึ่งอิสึกิก็กะจะเกาะโมริยามะอยู่แล้ว เพราะรู้ดีว่าแฟนตนนั้นในบางเรื่องนั้นซื่อจนออกไปบื้อจนน่าเป็นห่วงเลยล่ะ ยิ่งในสภาพนี้แล้วด้วย
พอจับกลุ่มกันเสร็จคาเงโทระก็เผ่นแว่บไป และอาคาชิก็เป็นคนสั่งชาวบ้านว่าให้ไปทางใครทางมันซะ...จนสุดท้ายทุกคนก็แยกย้ายกันไป
"อิสึกิคุง...เราจะไปอยู่ไหนดีล่ะ?" โมริยามะถามขึ้นมา "บอกก่อนเลยนะว่าบ้านฉันไม่ได้...ฉันไม่รู้ว่าพวกพี่จะโผล่มาป่วนตอนไหนถ้าอยู่ในบ้านน่ะ"
"บ้านผมก็คงไม่ได้เหมือนกันครับ ปานนี้น้องสาวผมคงกลับบ้านมาแล้ว...และผมไม่แน่ใจว่าถ้าเกิดน้องสาวเผลอเห็นว่าโมริยามะซังในสภาพนี้เข้าจะกริ๊ดบ้านแตกหรือเปล่าด้วยครับ?"
...ความจริงเขากลัวน้องสาวเขาจะแย่งโมริยามะซังไปเล่นในวันนี้มากกว่า ยิ่งชอบของน่ารักๆ แบบนี้ด้วย...
"งั้นไปเที่ยวกันไหม?" โมริยามะเสนอ
"ไปหาเช่าโรงแรมแถวๆ นี้ดีกว่ามั้งครับ" อิสึกิไม่คิดว่าการไปไหนมาไหนในสภาพนี้จะเหมาะนัก โดยเฉพาะโมริยามะ
"ก็จริง...แต่ถ้าพักตอนนี้ค่าที่พักอาจโดนคิดเป็นสองวันน่ะสิ ดังนั้นหาที่เล่นไปก่อนจนกว่าจะเกินบ่ายสองดีกว่า" โมริยามะอธิบาย
"...เอางั้นก็ได้ครับ" อิสึกิพยักหน้ารับแม้ในใจไม่ค่อยเห็นด้วยนัก...อีกฝ่ายลืมไปหรือเปล่าว่าโรงแรมที่คิดค่าที่พักแบบนั้นมีไม่กี่ที่หรอก และพวกเขาคงไม่ดวงซวยไปเจอหรอกมั้ง?
"ถ้างั้นไปกันเถอะ!" โมริยามะที่ไม่รู้ตัวว่าโดนนินทา (?) อยู่ก็ทำการลากอิสึกิไปในทันที
โมริยามะลากอิสึกิไปยังสถานีรถไฟและขึ้นรถไฟสายหนึ่งไปที่ไหนไม่รู้ เพราะอิสึกิไม่ทันสังเกตมัวแต่มองคนที่บัดนี้สวมฮู้ดรูปหูกระต่ายอยู่ว่าฮู้ดมันจะหลุดจนเป็นเหตัให้พวกตนต้องเผ่นอ้าวกันหรือเปล่า (?)
ผ่านไปสักพักสุดท้ายทั้งสองก็มาถึง...ทะเลแห่งหนึ่ง
"นึกยังไงมาเที่ยวทะเลตอนหน้าหนาวล่ะครับเนี่ย?" อิสึกิมองทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาตรงหน้า
"ก็มาชมวิวไง...คนไม่เยอะดูธรรมชาติได้เต็มตาดีออก แถมยังไม่เสี่ยงต่อการโดนคนอื่นจับได้อีก" โมริยามะยิ้มร่าก่อนที่จะทำการ...ไปวิ่งเล่นบนหาดซะงั้น
"อ่ะ! รอด้วยสิครับ! โมริยามะซัง!" อิสึกิที่เห็นอีกฝ่ายวิ่งไป ก็รีบวิ่งตามทันทีก่อนที่จะคลาดกัน จนมาถึงตัวอีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นทรายอยู่ "จะทำอะไรครับเนี่ย?"
...เล่นทรายเฉยเลย...ยังดีไม่มีกลิ้งบนทรายเล่นด้วยนะเนี่ย...
"เก็บเปลือกหอยน่ะ" โมริยามะเอ่ยพร้อมชูสิ่งที่ตนเก็บได้ขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู
"เออ...เก็บมาทำไมเหรอครับ?" อิสึกิไม่คิดว่าอีกฝ่ายเก็บเปลือกหอยมาเป็นของสะสมหรอกนะ
"จะเอามาโยนลงทะเลน่ะ" โมริยามะเอ่ย "ได้ยินว่าจะโชคดีนะ"
"งั้นเหรอครับ..." อิสึกิได้แต่กรอดตาไปมาอย่างปลงนิดๆ
...ไปเอามาจากไหนอีกล่ะเนี่ย? หรือว่าอินเตอร์เน็ตอีกแล้ว? เขาควรบอกให้เพลาๆ ลงดีไหมเนี่ย?...
"มาโยนด้วยกันสิ" โมริยามะยัดเยียดเปลือกหอยในมือให้เด็กหนุ่มผมขาว
"ครับ" เมื่อเห็นว่าปฏิเสธไปล่ะก็คงโดนงอแงใส่แน่จึงยอมๆ ทำตามไป และพอทำการโยนเปลือกหอยคืนสู่ทะเล (?) เรียบร้อยแล้วมือถือของอิสึกิก็สั่นขึ้นมาเป็นตัวบอกว่ามีข้อความเข้า...
...เจ้าตัวจึงหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูและถึงกับยิ้มนิดๆ เมื่อข้อความที่ถูกส่งมานั้น...มาจากครอบครัวเขาล้วนๆ
ข้อความฉบับแรกมาจากแม่เขาที่เขียนว่า 'มาเที่ยวแล้วมาบ๊ะกับพ่อพอดี ดังนั้นกลุ่มเพื่อนแม่กับพ่อจึงตกลงเที่ยวด้วยกันไปเลย อีกสามวันกลับจ้า และดูแลบ้านให้เหมือนดาวอังคารเลยนะ' (家政 = การดูแลบ้านช่อง, การเรือน, คหกรรม กับ 火星 = ดาวอังคาร อ่านว่าkaseiเหมือนกัน // s)
ส่วนฉบับที่สองมาจากไม...น้องสาวเขาเอง ที่เขียนมาว่า 'โดนเพื่อนลากไปเที่ยวอิวาเตะประมาณสามวันกลับ ตอนนี้กำลังจะขึ้นรถไฟ ฝากดูแลบ้านเหมือนดาวอังคารด้วยนะคะ'
"มามุขเดียวกันเลยแฮะ" อิสึกิมองข้อความอย่างขำๆ ก่อนที่จะทำการพิมพ์ข้อความตอบกลับ
"อิสึกิคุง~~~" เสียงพร้อมกับคนร่างสูงกว่ามากอดมาไถเจ้าของชื่อตามปกติ (?) "สาวที่ไหนส่งข้อความมาเหรอ? ยิ้มแป้นเชียว?"
"แม่กับน้องสาวผมส่งข้อความมาน่ะครับว่าสามวันนี้จะไม่มีใครอยู่บ้านน่ะครับ" อิสึกิตอบคนที่กำลังอ้อนตนอยู่ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า...อีกฝ่ายต่อมอยากรู้อยากเห็นทำงานนั้นเอง
...ว่าแต่...หึงผมสักนิดก็ดีนะครับ โมริยามะซัง...ไม่ใช่ถามด้วยท่าทางรื่นเริงแบบนี้น่ะครับ!...
"เอ๋? จริงดิ! ดีจัง! ไม่ต้องเสียเงินค่าที่พักแล้ว!" โมริยามะดูท่าจะดี๊ด๊ามาก
"ครับๆ ผมว่าเรารีบกลับดีกว่าครับ" อิสึกิที่สังเกตเห็นว่าเริ่มมีคนมาหยุดมองโมริยามะหลายคน...แถมเกินครึ่งเป็นผู้ชายด้วยทำให้เด็กหนุ่มรีบทำการหาทางลากคนรักตนออกจากจุดนี้ให้เร็วที่สุด
"อื้ม" โมริยามะที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องอยู่พยักหน้าอย่างง่ายดายก่อนพากันจูงมือขึ้นรถไฟกลับกัน...แต่ไม่รู้ทำไมตอนขามาคนออกโล่งแท้ๆ แต่ขากลับกลับมีคนแน่นเอี๊ยดจนปานจะกลายร่างเป็นปลากระป๋อง
"ทำไมคนเยอะจริง..." อิสึกิบ่นขึ้นเบาๆ ขณะที่ตนโดนอัดแน่นซะแทบไม่ที่ขยับ...จนน่ากลัวว่าจะโดนดันทะลุกระจกออกไปชอบกล (มันไม่ทางเกิดขึ้นหรอกน่า // อิสึกิ , ถ้าทางนั้นคงไม่จริงๆ นั้นแหละ // s)
"นั้นสินะ..." โมริยามะเห็นด้วยอย่างแรงเลยในเรื่องนี้...ทั้งๆ ที่เป็นวันหยุด ไม่น่ามีคนเยอะขนาดนี้แท้ๆ!
"โมริยามะซัง..." อิสึกิเรียกอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ดีๆ ก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมา "...เป็นอะไรไปครับ?"
"ค...คือ...ม...มัน..." โมริยามะเอ่ยเหมือนจับต้นชนปลายไม่ถูกด้วยใบหน้าแดงแจ๋ อิสึกิก็สังเกตเห็นว่าผิดปกติของอีกฝ่ายได้โดยง่ายจึงมองที่บริเวณโดยรอบโมริยามะดีๆ แล้วก็ถึงกับคิ้วกระตุกเป็นจังหวะ...
...เมื่อเห็นว่ามีมือใครไม่รู้มาจับตรงเป้าคนรักตนอยู่!!! แถมมีขยำอีกแหน่ะ!!!
อิสึกิเริ่มปล่อยรังสีอาฆาตออกมาและยิกมือคนที่บังอาจล่วงเกินแฟนตนอย่างแรง! ย้ำ! อย่างแรง! ก่อนที่จะดึงตัวโมริยามัเข้ามาชิดๆ ตนทันที
PG แห่งทีมเซย์รินไม่สนใจหรอกว่าคนโรคจิตเมื่อครู่เป็นใคร เจ้าตัวรู้เพียงตนควรกันคนรักให้ดีๆ แล้วงานนี้
"โมริยามะซัง...โอเคอยู่นะครับ?" อิสึกิถามขึ้นมาพร้อมสอดส่องว่ามีมือใครยื่นมาอีกไหม...พ่อจะเอาปากกาแทงซะให้ (?)
"อ...อื้ม..." โมริยามะที่ดูสมองจะยังไม่กลับมาทำงานจากเรื่องเมื่อกี้จึงตอบได้แค่นี้
และนั้นเป็นบทสนทนาสุดท้ายของการเดินทางตลอดทางบนรถไฟ...ที่จริงอิสึกิไม่มีอารมณ์พูดกับใครมากกว่า เพราะเจ้าตัวต้องค่อยจ้องว่าใครจะมาลวงลามคนรักตนจะได้เชือด (?) ได้ทันนั้นเอง
"อิสึกิคุง~~~ โกรธอะไรฉันอ่ะ!?" โมริยามะงอแงใส่คนอายุน้อยกว่าอย่างไม่อายใคร...ก็จะอายทำไมล่ะ ในเมื่อตอนนี้อยู่ในบ้านของอิสึกิที่ไม่มีใครอยู่นอกจากพวกตนนิ
"ผมบอกแล้วไงครับ...ว่าไม่ได้โกรธโมริยามะซังเสียหน่อย" อิสึกิถอนหายใจเฮือก อย่างไม่คิดเลยว่าแค่ตนอารมณ์เสิยนิดๆ หน่อยแล้วผลมันจะออกมาเป็นอย่างนี้ได้...เขาคงเผลอแสดงทางสีหน้ามากไปหน่อยแฮะ
...แต่แบบนี้ก็น่ารักดีนะ...
"อิสึกิคุง~~~" โมริยามะที่ดูไม่เชื่อที่อีกฝ่ายพูดสักเท่าไหร่ก็ยังคงอ้อนต่อไป
"คุณนี่มัน..." อิสึกิถอนหายในพร้อมกับยิ้มออกมา...แถมเป็นรอยยิ้มหมาป่าเสียด้วย "...งานนี้คุณผิดเองนะครับ"
...เล่นทำตัวน่ารักขนาดนี้คิดว่าผมจะทนไหวหรือครับ?...
"เอ๋?" โมริยามะที่ดูจะตามไม่ทันส่งเสียงร้องออกมา ก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายพุ่งเข้าหาจนล้มไปนอนกับพื้น...และเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายโมริยามะก็เริ่มหน้าซีด "อ...อิสึกิคุง...ห...หรือว่าจะ..."
"อย่างที่คิดนั้นแหละครับ" อิสึกิตอบหน้าตาเฉยพร้อมหยิบเชือดจากไหนไม่รู้มามัดมืออีกฝ่ายทันควัน
"อ...อิสึกิคุง...ว...วันนี้อย่าดีกว่ามั้ง..." โมริยามะกลืนน้ำลายอย่างฝืนคอ
...เอาแล้วไง...วิญญาณหมาป่าเข้าสิงอิสึกิคุงอีกแล้ว!!!...
"ไม่เป็นไรหรอกครับ วันนี้ไม่มีใครโผล่มาขัดแน่ครับ" อิสึกิยังคงใบหน้ายิ้มต่อไปพร้อมกับหยิบ...
"อิสึกิคุง! เอาไอ้นั้นมาจากไหนเนี่ย!?" โมริยามะชักอยากเป็นลมแล้วสิ เมื่อของในมืออีกฝ่ายนั้น...มันคือไวเบรเตอร์!!!
"ขอคิโยชิมาน่ะครับ" อิสึกิตอบพร้อมทำการถอนกางเกงอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ก่อนที่จะ...ยัดสิ่งนั้นเข้าไปในตัวอีกฝ่าย
"อ...อึก! อ...อิสึกิคุง...อ๊า!" โมริยามะสั่นระริกกับการกระทำของอีกฝ่าย...
...ซวยแล้วไง!!! พรุ่งนี้เขาลุกไม่ขึ้นอีกแล้วแหง!!!...
"อะไรเหรอครับ?" อิสึกิถามพร้อมเริ่มเปิดสวิดส์ไวเบรเตอร์
"อ...อ๊า!!!" โมริยามะร้องครางออกมาพร้อมน้ำตาที่เริ่มจะคลอในดวงตานิดๆ
"น่ารักจริงๆ นะครับ....โมริยามะซัง" อิสึกิเอื้อมไปจับหูกระต่ายสีขาวบนอีกฝ่าย
"น...น่ารักต...ตรงไหน...ก...กัน" ถึงแม้เวลาแบบนี้โมริยามะก็ยังคงทำใจกับคำว่ารักไม่ค่อยได้อยู่ดี
"ทุกตรงนั้นแหละครับ" อิสึกิตอบอย่างไวว่องพร้อมกับยื่นหน้าไปงับหูกระต่ายบนหัวอีกฝ่ายเบาๆ
"อา! อ...อิสึ...อิสึกิคุง...อย่างับสิ...มัน...รู้สึก...แปลกๆ ...อื้อ..." โมริยามะหลับตาปี๋เหมือนพยายามอดกลั้นบางอย่าง
"ดูท่าหูจะไวต่อความรู้สึกสินะครับ? ถ้างั้น..." อิสึกิเอื้อมมือไปยังบริเวณบั้นท้ายของอีกฝ่าย "...แล้วตรงหางล่ะครับ?"
"อ...อ๊า..." โมริยามะครางออกมาเบา และเผลองับไหล่อิสึกิไปอย่างแรง
"อึก!" อิสึกิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกกัด ก่อนที่จะยิ้มบางๆ ออกมา "ดูท่าคุณอยากทำมันเต็มที่แล้วสินะครับ?"
"ซ...ซะที่ไหน...กัน...ล่ะ..." โมริยามะเอ่ยออกมาตะกุดตะกัก
"แน่ใจนะครับ..." อิสึกิกระซิบเบาๆ พร้อมเปิดสวิดส์ไวเบรเตอร์ไปที่ระดับแรงสุด "...ว่าไม่อยาก?"
"อ...อึก...อื้อ..." โมริยามะร้องครางออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่นไหลออกมาจากดวงตา
"ว่าไงครับ?" อิสึกิขยับยิ้มอย่างผู้มีชัย
"อ...อิสึกิ...คุง...ช...ช่วย...ช่วยฉัน...ที..." โมริยามะหอบหายใจถี่ระรัวด้วยใบหน้าแดงแจ๋
"ได้ตามขอครับ" อิสึกิเอ่ยด้วยสีหน้าพอใจพร้อมลูบใบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ
...จะทานล่ะนะครับ~~~♥...
"อิสึกิคุงใจร้ายที่สุด!" เสียงโวยวายดังออกมาจากปากร่างที่นอนบนเตียงอย่างหมดสภาพ...
...ก็จะไม่หมดสภาพยังไงล่ะ?! ก็เล่นยันเช้าเลยนี่นา!!!...
"ครับๆ ใจร้ายก็ใจร้ายครับ" คนโดนโวยดูท่าจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรนั้นเอาข้าวต้มวางลงข้างๆ เตียงที่อีกฝ่ายนอนอยู่ "แต่ถึงจะร้ายก็รักนะครับ~~~~"
"อ...อิสึกิคุงง่ะ!" โมริยามะมุดหายไปในผ้าห่มด้วยความอาย...ฮือ จู่ๆ ก็พูดหน้าตาเฉยเลยนะ!
"โอ๋ๆ อย่างอนสิครับเดี๋ยวหน้าเหี่ยวหรอก" อิสึกิแหย่อีกฝ่ายเล่น...
"พูดจริงดิ!?" ...แต่คนโดนแหย่ดันเชื่อซะงั้น
"ล้อเล่นครับ" อิสึกิเอ่ย
"ง่ะ!" โมริยามะทำแก้มป่องเหมือนเคืองนิดๆ
"หึๆ" เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ทำให้อิสึกิอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ "มากินข้าวต้มก่อนเถอะครับ...จะได้มีแรงทำกันต่อ ^ ^"
"ยังจะทำเหรอเนี่ย!?" โมริยามะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจริงๆ!
"ครับ...ผมจะทำจริงๆ แน่ครับ ถ้าโมริยามะซังไม่รีบกินข้าวสักคำภายในสามว..." ไม่ทันที่อิสึกิจะพูดจบโมริยามะก็รีวคว้าชามข้าวต้มมากินทันที "...ว้า...เสียดายจัง...ไม่น่ารีบเลยนะครับ"
"พอดียังไม่อยากนอนซมอีกสองสามวันน่ะ" โมริยามะเอ่ย
"ครับๆ" อิสึกิเอ่ยอย่างเสียดายนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร...
...จนกระทั่งสุดท้ายก็กลายเป็นว่าพอโมริยามะเริ่มมีแรงขึ้นมาหน่อยก็มาอ้อนอิสึกิตามเคยนั่นแหละ
End and TBC.
Cr. pixiv ID35770459
ความคิดเห็น