คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : [ImaKasa] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Imayoshi x Kasamatsu
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
................................................................
What is it?!
"แว๊ด!!!! นี่มันบ้าอะไรกานนนนน!?!" เสียงแว๊ดสนั่นลั่นบ้านเล่นเอาคนในบ้านต่างกันสะดุ้งเฮือกกันเป็นแถว "ซวยๆๆๆๆๆๆ นี่มันบ้าอะไรกัน!?!"
คาซามัตสึ ยูกิโอะแทบอยากจะเอาหัวโข่งกำแพงเสียจริงเมื่อเห็นภาพของตนที่สะท้อนออกมาจากกระจก...มันดันไม่ใช่ภาพของตัวเขาเองน่ะสิ!!!
...ภาพที่สะท้อนมานั้นเป็นภาพเด็กผมดำคนหนึ่ง หน้าตาที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งเขาก็ว่ามันเจ้าเล่ห์เป็นบ้า แว่นตาที่บนใบหน้านี่ก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกไม่น่าไว้ใจให้ร่างนี้เข้าไปอีก...เขาเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตอนนอนเจ้าบ้านั้นก็ยังไม่ถอดแว่นเลยเนี่ย
ไม่ต้องเปลืองสมองเลยแม้แต่น้อย คาซามัตสึก็รับรู้ได้ในทันทีว่าภาพที่สะท้อนมาคือภาพของอิมาโยชิ โชอิจิ...ไอ้เจ้าบ้าที่ตามจีบเขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกยันตอนนี้มันยังไม่เลิกเลย!!!
...โว้ย!!! นี่มันบ้าอะไรฟะ!? เขามาเป็นไอ้เจ้าอิมาโยชิได้ไงฟะ!?! อย่าบอกระว่า...เจ้าบ้านั้นก็จะไปอยู่ในร่างเขาด้วย!? โอ้ย! ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาจะทำไงดีฟะ!? มันคงไม่ทำอะไรแปลกๆ กับร่างเขานะ!!! บรึ๋ย! คิดแล้วขนลุก!!!...
"โชอิจิ!!! ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า!?! ร้องซะดังเชียว!!!" เสียงหนึ่งดังแว่วมาจากชั้นล่างของบ้าน ทำให้คาซามัตสึสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะวิธีแก้อย่างด่วนจี๋
"เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ!!!" คาซามัตสึตัดสินใจแกล้งทำตัวเป็นเจ้าของร่างนี้ไปก่อน...ยังไงซะ การทำให้พวกผู้ใหญ่เขากังวลเล่นคงไม่ดีแน่
"แน่ใจนะ!?!" เสียงเดิมตะโกนถามขึ้นมาซ้ำราวกับว่าเพื่อให้แน่ใจว่าลูกตนยังครบสามสิบสองหรือเปล่าอย่างไรอย่างนั้น
"ครับ!!!" คาซามัตสึตอบกลับและหวังว่า...อีกฝ่ายจะไม่ขึ้นมาหาหรอกนะ เพราะเขาคงไม่รู้จะตีหน้าเป็นอิมาโยชิมันยังไง
และดูท่าโชคยังจะเข้าข้างคาซามัตสึเมื่อไม่มีใครขึ้นมาหาตนเลย ไม่งั้นเขาคงทำตัวไม่ถูกแน่...ก็ขนาดตนนี้เขายังไม่รู้จะตีหน้ายังไงเลยในร่างนี้เลย!
"เฮ้อ..." คาซามัตสึถอนหายใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน...เอาไงต่อดีวะเนี่ยเขา?
กริ้งงงงงงง!!!...
ไม่ทันที่คาซามัตสึจะทันคิดอะไรมากนัก เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นทำให้คาซามัตสึถึงกับสะดุ้งเฮือกพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาดูว่าใครโทรมาหาเจ้าของร่างนี้ในเวลาแบบนี้กัน...และคาซามัตสึแทบอยากกัดลิ้นตายเมื่อคนที่โทรมาคือ 'อาโอมิเนะ ไดกิ'
...ให้ตายเถอะ!!! ไหงต้องโทรมาในวันนี้ด้วย!? จะไม่รับก็ไม่ได้! ดูจากนิสัยอาโอมิเนะเดาได้ทันทีเลยว่าเป็นพวกถ้าไม่มีเรื่องไม่มีทางโทรมาแหง! แต่ถ้ารับแล้วจะพูดยังไงดีฟะ!?!...
คาซามัตสึคิดหนักเรื่องว่าจะรับสายดีหรือไม่อยู่นานสองนาน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจรับสายเมื่อตอนที่สายใกล้จะถูกตัดแล้วนั้นเอง
'...วันนี้รับสายช้าจังนะค่ะ อิมาโยชิซัง' เสียงหวานๆ ที่ลอดตามสายมาทำให้คาซามัตสึชะงั่น
...เวรแล้วไง! คนพูดสายเป็นโมโมอิ! ถ้าเป็นอาโอมิเนะยังพอมีโอกาสหลอดได้...แต่สำหรับรายนี้รับรองรู้ว่าเขาไม่ใช่อิมาโยชิแน่!!!...
"เออ...พอดีมัน...มีปัญหานิดหน่อยน่ะ..." คาซามัตสึพูดอย่างกระตุกกระกักเล็กน้อยด้วยความคิดหาข้อแก้ตัวไม่ทันบวกกับ...เขาไม่ค่อยจะ...เอ่อ...ถูกกับพวกผู้หญิงเท่าไหร่นัก
'งั้นเหรอค่ะ...ทางอิมาโยชิซังก็เกิดเรื่องเหมือนกันสินะค่ะ'
"ห๊า!?" คำพูดของโมโมอิทำให้คาซามัตสึหลุดเหวอออกมาเล็กน้อย "หรือว่า...ทางนั้นก็เกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นด้วย!?"
'ใช่ค่ะ ทางนี้ฉันกลายเป็นเด็กค่ะ ส่วนไดจังกลายเป็นเสือค่ะ แถมเสือดำด้วยค่ะ...แล้วทางนั้นล่ะค่ะ?'
"เออ...คือ..." คาซามัตสึลำบากใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ "...ฉันไม่ใช่อิมาโยชิ...ฉันคาซามัตสึ...ดูท่าพวกฉันจะสลับร่างกันน่ะ"
'เอ๋? คาซามัตสึซังเหรอค่ะ?' เสียงของโมโมอิดูจะแปลกใจเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับ
"ใช่" คาซามัตสึเอ่ยยืนยัน
'อิมาโยชิซังคงสนุกน่าดูที่ไปอยู่ในร่างคาซามัตสึซังเนี่ย' เสียงของอาโอมิเนะที่ดังแววเข้ามาในสายทำให้คาซามัตสึถึงกับคุมขมับ...
...เฮอะๆ ขอล่ะ...ขออย่าให้มันทำอะไรแผลงๆ ในร่างเขาเลย!!!...
'นั้นสิเนอะ' โมโมอิเอ่ยกับเพื่อนตนอย่างคนคิดเช่นเดียวกันดังมาแว่วๆ ก่อนที่จะไปพูดสายกับคาซามัตสึต่อ 'คาซามัตสึซัง ช่วยไปที่เซย์รินหน่อยนะค่ะ อาคาชิคุงเขานัดทุกคนที่ผิดปกติไปที่นั้นน่ะค่ะ'
"ได้ๆ ยังไงก็ดีกว่าปวดหัวคนเดียวล่ะ" คาซามัตสึตอบกลับเช่นนี้
...อย่างน้อยถ้าหาทางแก้ไม่ได้ก็ไม่ต้องตีหน้าเป็นอิมาโยชิมันล่ะฟะ!...
'งั้นแค่นี้นะค่ะ เดี๋ยวต้องโทรหาคนอื่นอีก' โมโมอิบอกก่อนตัดสายทันทีโดยไม่คิดฟังคำตอบของคาซามัตสึเลย
คาซามัตสึเองก็ไม่คิดอะไรกับการถูกตัดสายไปเฉยๆ แล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวและรีบไปยังโรงเรียนมัธยมปลายเซรินทันที
"อื้ม...ไหงเป็นแบบนี้หว่า?" เด็กหนุ่มคนหนึ่งมองภาพที่สะท้อนในกระจกพลางลูบคางตนเองอย่างใช้ความคิด
อิมาโยชิ โชอิจิมองภาพในกระจก...ที่เป็นภาพของเด็กหนุ่มผมสีดำสั้นคนหนึ่งสะท้อนออกมา ซึ่งมันจะไม่แปลกเท่าไหร่นักถ้าไม่ใช่ว่านี่มันไม่ใช่ภาพของตัวเขาเองอ่ะนะ...
"แบบนี้หมายความว่าคาซามัตสึไปอยู่ในร่างฉันหรือเปล่าเนี่ย?" อิมาโยชิเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
...อื้ม ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคาซามัตสึจะอาละวาดจนบ้านเขาแตกหรือเปล่าเนี่ย?...
อิมาโยชิคิดอย่างขำๆ ก่อนที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวตามปกติแบบไม่ใส่ใจนักว่านี่เป็นร่างคนอื่น...ว่าตามจริงอิมาโยชิคิดว่าตนได้กำไรอย่างงามเลยล่ะที่ได้มาอยู่ในร่างคนที่ตนตามจีบมาเกือบสองปีเนี่ย
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จสิ่งที่อิมาโยชิทำต่อไปคือ...รื้ออัลบัมของเจ้าของร่างออกมาดูเล่น
...คาซามัตสึไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนก็น่ารักจริงๆ น้า~~~...
อิมาโยชินั่งดูอัลบัมรูปอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรสักนิดกับการสลับร่างแบบนี้ แถมยังวางแผนในหัวอีกแหนะว่า...จะจำชื่อไอ้คนที่จะมาจีบคาซามัตสึไว้ แล้วพอกลับร่างเดิมจะไปตามตื้บย้อนหลัง
"เฮ้อ..." พอคิดมาถึงตรงนี้อิมาโยชิก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ "...จะว่าไปฉันมันไม่ดีตรงไหนหว่า? คาซามัตสึถึงไม่ยอมใจอ่อนให้สักทีเนี่ย..."
...หรือถ่ายภาพแบล๊ดเมกดี? ...ไม่ดีกว่า เดี๋ยวโดนเกลียดเอา...
...หรือว่าจะรื้อห้องดูดีว่าคาซามัตสึชอบอะไร? หรือว่าจะ...
กริ้งงงงงงงง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดพิลึกๆ ที่เริ่มจะพุดขึ้นมาราวดอกเห็ดในหัว ดึงสติสตางค์ของอิมาโยชิเข้ามาในร่าง
เด็กหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาดูหน้าจอที่เขียนชื่อที่โทรมาว่า 'เจ้าโกดเด้น' ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าหมายถึงใคร
"โมชิโมชิ? คิเสะ..." อิมาโยชิเอ่ยเมื่อกดรับสาย "...นายอย่าขอความช่วยเหลืออะไรกับฉันเลย และฉันไม่ใช่คาซามัตสึนะ"
'เอ๋?' น้ำเสียงคิเสะดูจะงงงวยหน่อยๆ ...ก็สมควรล่ะนะ
"พอดีฉันสลับร่างกับคาซามัตสึน่ะ แฮะๆ" อิมาโยชิเอ่ยอย่างไม่คิดอะไรมากนัก...เพราะยังไงซะ คิเสะก็เคยเป็นคนของทีมปาติหาริย์คงเคยเจอเรื่องแปลกๆ แบบนี้มาก่อนบ้างแล้วล่ะ
'อยากบ้า...' น้ำเสียงคิเสะฟังดูเหมือนจะปวดจิตมากมาย '...แล้วนี่คุณเป็นใครเนี่ย?'
"ฉันอิมาโยชิไง...อิมาโยชิ โชอิจิน่ะ" อิมาโยชิตอบ
'อิมาโยชิซังสินะครับ...เอาเป็นว่าตอนนี้อิมาโยชิซังไปที่เซย์รินนะครับ อาคาชิจจิให้ทุกคนที่ผิดปกติไปรวมตัวที่นั่นน่ะครับ'
"โอเค เดี๋ยวไป" อิมาโยชิตอบรับ...เพราะจากที่ฟังทำให้เจ้าตัวเดาได้ว่าคงมีคนโดนเรื่องแปลกๆ แบบนี้เยอะพอดูเลย
'และห้ามทำอะไรแผลงๆ ในร่างรุ่นพี่เขานะครับ ไม่งั้นโดนตื้บย้อนหลังแน่' คิเสะเอ่ยเตือน
"แหม...แย่จัง ดันรู้ทันกันซะได้" อิมาโยชิบ่นน้อยๆ ก่อนที่จะกดตัดสายไป...ที่จริงก็เกือบเป็นแบบที่คิเสะพูดล่ะนะ เพราะเขาเกือบแก้ผ้าตรวจดูว่าคาซามัตสึมีแผลตรงไหน มีปานตรงไหน จะได้เก็บไว้เป็นข้อมูล (?) อยู่
อิมาโยชิสะบัดความคิดไร้สาระออกจากหัวและหยิบข้าวของของคาซามัตสึไปเท่าที่จำเป็นก่อนที่จะเล่นบทเป็นเจ้าของร่างอย่างตีบทแตกมาก เพราะขนาดแม่แท้ๆ ของเจ้าตัวยังจับไม่ได้เพียงไปยังจุดนัดหมายทันที...
...และมันคงราบรื่นดีถ้าไม่ติดที่ว่าดันมีคนมาทักเสียก่อนล่ะนะ
"คาซามัตสึซัง!" เสียงเรียกพร้อมกับเจ้าของร่างวิ่งมาหาอิมาโยชิในร่างคาซามัตสึด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนกัปตันแห่งโอโทวอยากถีบสักทีชอบกล
"มีอะไรหรือ?" ถึงในใจอยากถีบไอ้คนที่ยิ้มหน้าแป้นตรงหน้า แต่อิมาโยชิจำต้องแสดงเป็นเจ้าของร่างไปก่อนเพื่อไม่ให้โดนคิดบัญชีย้อนหลังจากเจ้าของร่างตัวจริง
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร...แค่มาทักเฉยๆ ครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมมองอิมาโยชิด้วยสายตาเคลื้บเคลิ้ม
...ดูจากลักษณะแล้ว...ชัดเลย...กะมาจีบคาซามัตสึชัวท์...
อิมาโยชิคิดในใจ พร้อมกับพยายามจำหน้าอีกฝ่ายไว้เพื่อจะได้ไปเก็บ (?) คู่แข่งได้ถูกคน
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนล่ะ พอดีมีธุระ..." อิมาโยชิที่ตีบทเป็นคาซามัตสึต่อไปพยายามเก็บอารมณ์อยากนื้บเต็มที่ "...แล้วเจอกันนะ...เอ่อ..."
"มิริมะ โซระครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยเหมือนกับเคยชินที่อีกฝ่ายจำตนไม่ได้
"งั้นแล้วเจอกันนะ มิริมะ..." ...เจอกันตอนกลับร่างนะ ฉันจะทำให้นายจำทางกลับบ้านไม่ได้เลยค่อยดู
เมื่อพอแยกกับมิริมะแล้วอิมาโยชิก็ทำการเดินทางไปยังเซย์รินต่อ...โดยมีคนจำพวกเดียวกับมิริมะจำนวนหนึ่งมาทักอิมาโยชิอีก ซึ่งแน่นอนอิมาโยชิจดจำชื่อพวกนั่นเพื่อไปจัดการย้อนหลังไว้หมดไม่มีตกหล่นแน่นอน
แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก...
เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่ๆ จากร่างของเด็กหนุ่มผู้สวมแว่นคนหนึ่งที่วิ่งสุดฝีเท้าเพื่อหนีสิ่งที่ไล่ตามหลังมา
"หยุดนะเฟ้ย! แกจะหนีไปไหน!!!"
"มาให้ตื้บดีๆ เลยเจ้าบ้า!!!"
"แกไม่มีวันสมหวังตามที่ต้องการหรอก!!!"
"ถ้าไม่มีแกสักคนพวกฉันก็จะมีโอกาสมากขึ้น!!!"
"หายๆ ไปซะเถอะ!!!"
"ฯลฯ" และอีกสารพัดเสียงที่ไล่ตามหลังมาแทบจะทำให้คนโดนไล่น้ำตาแตก
...แกไปก่อเรื่องอะไรมาฟะ!? ไอ้บ้าอิมาโยชิ!!! จำไว้เลยนะแก!!!...
คาซามัตสึในร่างอิมาโยชิโวยวายในใจพร้อมกับหาทางหลบซ่อนพวกที่วิ่งไล่ตื้บตนอย่างไม่ลดละ
เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหลุดรอดจากสถานนี้ให้ได้ จนไปสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งเข้า...
...ซึ่งก็คือเสือดำที่มีเด็กผู้หญิงผมสีชมพูขี่อยู่บนหลัง
กัปตันแห่งทีมไคโจวไม่จำเป็นต้องประมวลปลในสมองมากนักก็สามารถคาดเดาได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นคืออาโอมิเนะกับโมโมอิเป็นแน่ คาซามัตสึไม่รอช้าวิ่งตามทั้งสองไปทันที
...อาโอมิเนะในร่างเสือวิ่งเร็วฉิบ!...
คาซามัตสึคิดในใจพร้อมกับพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันอีกฝ่าย แต่...ดูเหมือนวันนี้คาซามัตสึจะไม่มีโชคเอาซะเลยเมื่อ...
"เฮ้ย! มันอยู่นั่น!!!" ...ดันมาเจอพวกที่ไล่ตื้บตนเมื่อครู่เสียได้!!!
"ซวย!" คาซามัตสึสบลออกมาเล็กน้อนก่อนใส่เกียร์หมาวิ่งทันใด...ก็ใครมันจะอยู่รอให้ตื้บล่ะ!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในเวลานี้คาซามัตสึกล้าพูดเลยว่าเหนื่อยใจจะขาดอยู่แล้ว! เจ้าตัวตอนนี้ทำได้เพียงวิ่ง วิ่งและก็วิ่ง!
จนสุดท้ายในที่สุดคาซามัตสึก็สามารถวิ่งมาถึงเซย์รินได้ในที่สุด และไม่รอช้าไปยังโรงยิมทันที...ซึ่งตอนที่วิ่งไปกำลังจะถึงคาซามัตสึก็เห็นว่าประตูโรงยิมกำลังจะถูกปิดโดยใครสักคน
"อย่าเพิ่งปิดนะ!!!" คาซามัตสึตะโกนเสียงดัง...และวิ่งฉิวเข้ามาอย่างรวดเร็วและมายืนหอบแทบแว่นหลุด (?) อยู่ข้างๆ เสือดำ "...ตอนนี้จะปิดก็ปิด!...ให้ตายเถอะ! ไอ้บ้านั่นไปก่อเรื่องอะไรมาฟะเนี่ย!?"
"อิมาโยชิซัง...วันนี้รู้สึกดูแปลกๆ ไปนะครับ..." เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น สายตาหลังเลนส์แว่นแสดงถึงความงุนงง
"จะไม่แปลกได้ไง...ในเมื่อฉันไม่ใช่อิมาโยชิมัน!!!" เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยตอบปนหอบหายใจไป ก่อนที่จะหันไปพูดกับเสือดำที่คาดว่าคงเป็นอาโอมิเนะ "ตกลงเจ้าบ้านั้นไปก่อเรื่องอะไรมาเนี่ย!? ระหว่างทางฉันเกือบโดนตื้บเลยนะเฟ้ย!!!"
"ไม่รู้แฮะ...คงไปกวน ไปหลอก ไปปั่นหัวอะไรพวกนั่นมั้ง" อาโอมิเนะทำท่าแบบว่า 'กูไม่รู้เฟ้ย!'
"อย่าเพิ่งเถียงกับไดจังเลยค่ะ...ตอนนี้ทางนี้เขางงกันหมดแล้วนะคะ คาซามัตสึซัง" โมโมอิในร่างเด็กน้อยเอ่ยพร้อมชี้ไปยังทีมเซย์รินที่ดูจะงงๆ
"ห๊า!? นี่คาซามัตสึเหรอ!?" คางามิที่ดูแก่ขึ้นกว่าเดิมมองคาซามัตสึอย่างไม่อยากเชื่อ
"ก็ใช่น่ะสิ! แล้วก็เติม -ซัง ด้วยสิ! เคราพคนอายุมากกว่ามั่ง!" คาซามัตสึโวยใส่คางามิ
"ไอ้โง่คางามิเอ้ย!" เด็กหนุ่มที่คาซามัตสึรู้สึกคุ้นๆ หน้าเอาพัดอันเดิมฟาดหัวแดงๆ ของคางามิ ก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ ให้คาซามัตสึ "ขอโทษแทนเจ้าบ้าคางามิด้วยนะคะ"
"เออ...ไม่เป็นไร..." คาซามัตสึดูเอ๋อกินหน่อยๆ ...ไอ้การท่าทางแบบนี้มันคุ้นๆ แฮะ หรือว่า... "...นาย...ไอดะ ริโกะที่เป็นโค้ชของทีมเซย์รินเหรอ?"
"คะ" ริโกะตอบยืนยัน
"...ไมเกรนชักขึ้นวุ้ย!" คาซามัตสึดูจะกลุ้มมากมาย
"สมควรที่จะขึ้นล่ะนะ..." เด็กสาวเอ่ยพร้อมเอาล้อเลื่อนที่ใส่ในล้อน้ำมาด้วยมาวางลงบนพื้น ก่อนที่จะพยายามเอากะละมังลงมาวางบนล้อเลื่อน "...ช่วยฉันยกคิโยชิลงหน่อยสิ! เจ้าบ้านี้ตัวหนักชะมัด!"
"ฮิวงะแรงน้อยเองต่างหากล่ะ" คิโยชิประท้วงเรื่องที่อีกฝ่ายว่าตนเองตัวหนัก
"เงียบไปเลย!" ฮิวงะในร่างเด็กสาวแยกเขี้ยวใส่แมวน้ำตัวไม่น้อย
"อย่าเพิ่งเถียงกันสิ...มา! เดี๋ยวช่วย..." ริโกะเอ่ยก่อนที่จะช่วยยกกะละมังที่ใส่คิโยชิไว้ลงบนล้อเลื่อน "...ว่าแต่นายก็หนักจริงๆ แฮะ...คราวหลังฝึกเพิ่มน้ำหนักจะได้ลดดีไหม?"
"ไม่ดี!!!" ทางเหล่าทีมเซรินรีบเอ่ยห้ามก่อนที่ตนจะได้หมดแรงข้าวต้มกับการซ้อมในอนาคต
"...เออ...ตอนนี้เรื่องนั่นช่างมันเถอะ" คาซามัตสึเอ่ยช่วยเมื่อเห็นว่าทางเหล่าทีมเซย์รินทำหน้าเหมือนกำลังจะไปลงนรกงั้นแหละ
"ก็ได้คะ" ริโกะตอบรับอย่างง่ายดาย
หลังจากจบเรื่องคอขาดบาดตาย (?) ของพวกเซย์รินแล้ว คาซามัตสึก็ยืนรอให้คนอื่นๆ มาถึงอยู่เงียบๆ ...ที่เงียบไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แค่กำลังคิดว่าอิมาโยชิจะทำอะไรแผลงๆ กับร่างตนจริงๆ หรือเปล่าเท่านั้นแหละ
"คาซามัตสึ!" เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองยังต้นเสียงและพบกับ...
"โคโบริ?!" คาซามัตสึมองเพื่อนตนตั้งแต่หัวจรดเท้า "ของนายหูหางงอกเหรอ? ดูเท่ชะมัด!"
"ฮาๆ งั้นเหรอ?" โคโบริดูจะไม่เครียดกับเรื่องนี้เท่าไหร่เมื่อเทียบกับอีกสามคนที่ยืนด้านหลังโคโบริแล้ว
"นี่คาซามัตสึเหรอ!?" เด็กหนุ่มผู้มีหูกระต่ายอันใหญ่โผล่ขึ้นมาบนหัวมองคาซามัตสึแล้วอ้าปากค้าง
"ก็ใช่สิฟะ!" คาซามัตสึแยกเขี้ยวใส่คนถาม "แล้วของนายเนี่ยเล่นซะน่ารักเชียวนะ! โมริยามะ!"
...ทำไมทีเขาไม่เป็นไอ้ที่มันดีๆ แบบนี้ฟะ!?...
"น่ารักตรงไหนกัน!?" โมริยามะเอามือดึงหูยาวๆ ที่งอกมาบนหัวตนลง
"อย่าพูดแบบนั้นสิ คาซามัตสึ...โมริยามะยิ่งกลุ้มๆ เพราะโดนทักแบบนี้มาตลอดทางอยู่" โคโบริยังคงเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนปกติ
"ตลอดทาง...นี่พวกนายมาทั้งสภาพนี่เลยเหรอ!?" คาซามัตสึถึงกับเหวอเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ "แล้วมาถึงนี่โดนชาวบ้านไม่สงสัยได้ไงฟะ!?"
"ก็บอกว่าฉันกำลังแต่งคอสเพรย์กันอยู่น่ะ...ส่วนโมริยามะสวมฮู้ดรูปหูกระต่ายมาเอาน่ะ" โคโบริตอบ "ว่าแต่นายเถอะ ไหงมาในสภาพโทรมๆ แบบนี้ล่ะ?"
"โดนไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ไล่ตื้บน่ะสิ!" คาซามัตสึเอ่ยอย่างหัวเสีย
"แสดงว่าอิมาโยชิซังคงมีศัตรูเยอะน่าดู" เด็กน้อยผู้สวมแว่นคนหนึ่งเอ่ยโดนมีเด็กน้อยอีกคนเกาะหลังอยู่
"แหงเลย" คาซามัตสึเอ่ยอย่างหมดแรง...และอาจมีการไปนั่งในมุมมืดเป็นของแถมด้วยถ้าไม่ติดเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
"สุดๆ ..." เสียงหวานๆ ดังขึ้นมาจากปากสาวสวยผมสีเหลืองทองที่ดูไม่น่าจะมารวมตัวอยู่นี่ได้เว้นแต่...
"เฮ้! คิเสะเหรอนั่น!?!" คาซามัตสึเอ่ยขึ้นทักเด็กสาวที่คาดว่าคงจะเป็น...รุ่นน้องตนที่น่าจะดวงซวยกลายเป็นผู้หญิง คล้ายๆ กับกัปตันของทีมเซย์รินนั้นแหละ
"รุ่นพี่คาซามัตสึ...สินะครับ?" คำพูดที่ออกมาจากปากเด็กสาวบ่งบอกว่าเจ้าตัวคือคิเสะ เรียวตะอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
"ใช่น่ะสิ..." คาซามัตสึกรอดตาไปมา...ทีเดาข้อสอบล่ะไม่เคยแม่น!
"นายร่างนี้สวยสุดๆ เลยแฮะ" โมริยามมองรุ่นน้องตน "ว่าแต่นายคิดไงถึงแต่งหญิงจ้าเลยเนี่ย?"
"โดนพวกพี่สาวบังคับใส่น่ะครับ..." คิเสะยิ้มแห้งๆ ...
"น่าๆ อย่างน้อยก็ดูดีล่ะ" โคโบริปลอบรุ่นน้องตน
"พูดแบบนั้นผมก็ม..." คิเสะทำหน้ามุ่ยอย่างรับไม่ได้ และกำลังจะเถียงกลับแต่กลับมี...
"คิเสะเหรอนั่น!?" ...เสียงของอาโอมิเนะดังขึ้นขัดเสียก่อน
"อ...อาโอมิเนจจิ?" คิเสะชี้ไปยังแมวใหญ่สีดำที่เดินมาหาตน
"ใช่น่ะสิ คิดว่าใครล่ะ?" เสือดำอาโอมิเนะตอบกลับ
"ง่า! อย่าแกล้งกันสิ! โธ่!" คิเสะเริ่มงอแงใส่อาโอมิเนะตามปกติ ส่วนทางทีมไคโจวคนอื่นๆ เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำเพียงส่ายหน้าอย่างขำๆ ด้วยความเคยชิน
"คิเสะ...นายอยู่กับอาโอมิเนะไปแล้วกันนะ...เดียวฉันไปเฝ้าอิมาโยชิมันก่อน เดี๋ยวเล่นแผลงๆ กับร่างฉันเข้า" คาซามัตสึเองพร้อมเดินออกจากกลุ่มไปเมื่อเห็นร่างตนเดินเข้ามาในโรงยิม "เฮ้! อิมาโยชิ!!!"
"อ่ะ!" เจ้าของชื่อหันมามองยังต้นเสียง "ไง...คาซามัตสึ..."
"ไม่ต้องมาไงเลยเฟ้ย! นี่ถามจริงนายไปก่อเรื่องอะไรมาฟะ!? ถึงมีคนมาไล่ตื้บเนี่ย!!!" คาซามัตสึไม่สนใจคำทักทาย และรีบโวยเรื่องที่ตนเกือบถูกตื้บทันที
"ก่อเรื่อง? ฉันเปล่านะ" อิมาโยชิเลิกคิ้วขึ้น...เท่าที่มีส่วนใหญ่นั้นจะไม่กล้ามาหาเรื่องเขาครั้งที่สองทั้งนั้น ถ้าจะมีก็คือ...พวกที่จะจีบคาซามัตสึแข่งกับเขานั้นแหละ
"ไม่ต้องมาโกหกเลย! ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกนั้นจะมาไล่ตื้บฉันทำไมวะ!?" คาซามัตสึแทบอยากโดนงับหัวอีกฝ่ายจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันอยู่ในร่างเขา!
"โดนไล่ตื้บ?" อิมาโยชิชักคิ้วกระตุก...ไอ้ตัวไหนวะที่กล้ามาดักเล่นงานเขาแบบนี้ และที่สำคัญมันกล้ามาทำร้ายคาซามัตสึได้นะ! ...ถึงมันจะไม่รู้ก็เถอะ
"เออดิ!" คาซามัตสึที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำการราดน้ำมันลงไปในกองเพลิงเพื่อฌาปณกิจผู้โชคร้ายที่กำลังถูกกล่าวถึงอยู่
"ฉันเดาสาเหตุออกล่ะ...เอาเป็นว่าฉันเดี๋ยวจะบอกทีหลังแล้วกัน..." อิมาโยชิเริ่มกลับมาตีสีหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ตามปกติ "...แต่ตอนนี้นายบอกก่อนว่าคนที่ไล่ตื้บนายลักษณะเป็นไง"
...จะได้ไล่เอาคืนได้ถูกคน...
"ทำลักลมคมในชะมัด..." คาซามัตสึบ่นเบาๆ ก่อนที่จะบอกลักษณะพวกที่ไล่ตื้บตนให้อีกฝ่ายรู้ "...นายก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ถ้ากลับร่างเดิมเมื่อไหร่น่ะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอก พวกที่นายบอกเป็นพวกที่ฉันจัดการได้ง่ายๆ เลยและ..." อิมาโยชิยิ้มบางๆ ออกมา "...แค่นายห่วงฉันกำลังใจก็เหลือล้นแล้ว~~~"
"ใครห่วงนายกันฟะ!?" คาซามัตสึชักรู้สึกว่าคิดผิดแล้วที่มาเตือนรายนี้...มันน่าปล่อยให้โดนตื้บจริงๆ!
"ก็นายไง" อิมาโยชิตอบกลับหน้าตาเฉย
"แค่เตือนเฟ้ย! ไม่ได้ห่วง!" คาซามัตสีเถียงกลับ...และไปๆ มาๆ สองคนนี้ก็เถียงกันแค่เรื่องนี้จนอาคาชิมาถึงนั้นแหละ
พอทั้งสองมาร่วมวงคุยกันเรื่องแปลกๆ ที่เกิดขึ้น...จนสุดท้ายแล้วทั้งสองก็แทบลมจับเมื่อรู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร
...คุณเธอจะมักง่ายไปไหน!?...
นี่คือสิ่งที่ทั้งอิมาโยชิกับคาซามัตสึคิดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย...เมื่อรู้ว่าสาเหตุมาจากคนเขียน! แบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องมีคนซวย! (อย่าพูดเหมือนเราเป็นตัวซวยสิ // s , ก็มันจริงไหมล่ะ!? // คาซามัตสึ , ของเธอจริงๆ มันยิ่งกว่านั้นอีก // อิมาโยชิ , ใจร้าย! // s)
แต่ถึงโวยไปก็ไม่ได้อะไร ได้แต่จับคู่กันตามที่คาเงโทระบอกเท่านั้น...ซึ่งคาซามัตสึก็คิดว่าดีเหมือนกัน ถ้าเกิดเรื่องอะไรจะได้ช่วยๆ กันได้
ว่าตามจริงคาซามัตสึอยากจับคู่กับโคโบริมากกว่าเพราะรายนั้นพูดได้เลยว่าอยู่ด้วยคงไม่มีเรื่องปวดหัวลอยเข้ามาเท่าไหร่นัก แต่ด้วยความที่ว่ากลัวอิมาโยชิทำอะไรแปลกๆ กับร่างตน...ก็เลยจับคู่กับอิมาโยชิไป
"จบเรื่องนี้ฉันจะไปทำบุญล้างซวยเลยค่อยดู!" คาซามัตสึโวยลั่นพร้อมทิ้งตัวลงนอน...บนเตียงอิมาโยชิ
พอทุกคนที่ร่วมซวย (?) พาแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน คาซามัตสึก็ตัดสินใจกลับมาสิงที่บ้านอิมาโยชิเนื่องจากมันใกล้กว่าบ้านเขาเยอะ~
"ฉันว่าแบบนั้นไม่ช่วยหรอก ไปดักตีหัวชิโกะดีกว่า...สมงสมองจะได้ปกติอย่างคนทั่วไปสักที (โหดร้าย! // s) " อิมาโยชิเสนอพร้อมกับ...นั่งทำการบ้านของตัวเองไปพลางๆ
"ถ้าทำได้ก็ดีสิ..." คาซามัตสึกรอดตาไปมา...ยังไงซะก็คงทำแบบที่อิมาโยชิบอกไม่ได้หรอก ในเมื่อยัยนั่นหนีเร็วยังกะอะไร! ชาติก่อนเป็นอะไรมาเกิดฟะ!?
"นั่นสินะ" อิมาโยชิเห็นด้วยกับเรื่องนี้เลย
"เฮ้อ..." ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมด้วยความรู้สึกปลงเหลือหลาย (ทำท่าแบบนี้หมายความว่าไงยะ!? // s)
หลังจากนั้นทุกสิ่งก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา และก็นั่งๆ นอนๆ เล่นอย่างคนไม่มีอะไรทำจนฟ้าเริ่มที่จะเปลี่ยนสีแล้ว...ในท้ายที่สุดก็มีคนเอ่ยขึ้นมาจนได้
"คาซามัตสึ..." อิมาโยชิเรียกคนที่นอนแผ่บนเตียงตนเบาๆ
"มีอะไร?" คาซามัตสึถามกลับ
"นายจะเอาคำตอบเรื่องที่โดนไล่ตื้บอยู่หรือเปล่า?" อิมาโยชิถาม
"เอา!" คาซามัตสึตอบทันที...เขาอยากรู้จะตายชัก!
"นายตั้งสติดีๆ นะ เพราะนี่มันเกี่ยวกับนายโดยเฉพาะเลย..." อิมาโยชิยิ้มเครียดๆ พร้อมถาวนาในใจว่าอย่าให้คาซามัตสึโกรธหรือซ็อกจนเผลอตื้บเขาแทนพวกนั้นเลย เพราะถึงเห็นแบบนี้ก็โหดใช่เล่นเชียวล่ะ "...พวกนั้นคือคนที่จะมาจีบนายไง"
โครม!
เมื่อได้ยินคำตอบเด็กหนุ่มก็กลิ้งตกเตียงทันที
"เป็นอะไรหรือเปล่า!? คาซามัตสึ!!!" อิมาโยชิรีบพยุยอีกฝ่ายให้ลุกบึ้นนั่ง สีหน้าของเด็กหนุ่มแสดงถึงความห่วงใยที่ไม่เคยมีใครเคยเห็น
"โอเค...ยังไม่ตาย..." คาซามัตสึตอบกลับอย่างคนกำลังเรียกสติตัวเองเข้าร่าง
"แต่ดูท่าวิญญาณจะหลุดจากร่างแล้วนะ" อิมาโยชิมองคนที่ดูท่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"..." คาซามัตสึนิ่งเงียบคล้ายกับสมองไม่ประมวลผลว่าจะตอบกลับยังไงเป็นอันชัดเจนว่า...สติคงยังไม่กลับเข้าร่างดีนัก
...ทีตอนเขาตามจีบไม่ยักเห็นซ็อกขนาดนี้...
อิมาโยชิคิดในใจพร้อมนึกหาวิธีดึงสติอีกฝ่ายกลับเข้าร่าง สักพักก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้...
...น่าลองดีแฮะ แต่...จะโดนถีบกลับไหมหว่า? ...อื้ม แต่คิดๆ ดูต่อให้โดนถีบก็คุ้มล่ะนะ...
กัปตันทีมโอโทวยิ้มเจ้าเล่ห์น้อยๆ ก่อนที่จะดึงคนที่สติไม่เข้าร่างเข้ามาและ...ประทับริมฝีปากตนลงไปกับริมฝีปากอีกฝ่าย และสามวินาทีต่อมาคนถูกพรากจูบก็ดันอีกฝ่ายออกด้วยสีหน้าแดงแจ๋
"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!?" คาซามัตสึที่สติกลับเข้าร่างทันควันแยกเขี้ยวใส่คนที่พรากจูบตนหน้าด้านๆ
"จูบไง ไม่รู้จักหรือไง?" อิมาโยชิที่เห็นอีกฝ่ายสติกลับเข้าร่างแล้วถามกลับอย่างกวนโอ๊ยสุดๆ
"รู้เฟ้ย! แต่ที่ถามเนี่ยคือนายจูบฉันทำไมฟะ!? นี่ขนาดอยู่ในร่างนายเองนะเฟ้ย!!!" คาซามัตสึชักอยากเอาอะไรสักอย่างปาหัวอีกฝ่ายจริงๆ!
"ก็เรียกสตินายกลับร่างไง..." อิมาโยชิยังคงตอบต่อไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร "...อีกอย่างถ้าเป็นนายต่อให้อยู่ร่างไหนฉันก็กล้าจูบนะ คา~ซา~มัต~สึ~"
"อ...อ..." คาซามัตสึเริ่มคิดคำตอกกลับอีกฝ่ายไม่ออก "...อ...ไอ้บ้า! ไปลงนรกซ้าาาาาาา!!!"
โครม!!!
"อูย~ คาซามัตสึนี่เท้าหนักจริงๆ นะ~~~" อิมาโยชิบ่นโอดครวญอย่างน่าสงสาร ขณะที่คนที่ถูกกล่าวถึงกำลังทำแผลให้...
...อิมาโยชิที่โดนของสารพัดปาใสอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะตบท้ายด้วยลูกถีบของคาซามัตสึนั่งสงบเสงี่ยบให้อีกฝ่ายทำแผลอย่างคนไม่อยากได้แผลเพิ่ม...ที่จริงถ้าไม่ติดว่านี่คือร่างคาซามัตสึล่ะก็เขาไม่สนใจหรอกว่าจะถูกตื้บ แค่ได้แกล้งคาซามัตสึสักนิดคือความสุขของเขาล่ะนะ
"ก็มันน่าไหมฟะ!? พูดมาได้ไม่อายปาก!" คาซามัตสึแยกเขี้ยวใส่คนในร่างตนเอง...ก็มันน่าจริงๆ นี่หว่า!
"โหดร้ายอ่าาาา" อิมาโยชิเริ่มทำท่างอแง ก่อนที่จะชะงัด "คาซามัตสึ!!!"
"คราวนี้อะไรอีกล...เฮ้ย! ควันนี้มาจากไหนฟะ!?" คาซามัตสึมองรอบตัวตนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยควันสีดำ
"ตอนทำข้าวเย็นนายลืมปิดเตาหรือเปล่า?" อิมาโยชิถามอย่างไม่ดูสถานการณ์เลย~~~
"ถ้าแบบนั้นบ้านนายไฟไหม้ไปนานแล้ว อุ๊ก..." คาซามัตสึโวยกลับก่อนที่จะหน้ามืดไปชั่ววูบจากอาการปวดหัวที่โถมเข้ามาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"นี่มัน...อะไร...กัน..." อิมาโยชิที่เกิดอาการเดียวกันกัดฟันพูด ก่อนที่จะหลับตาปี๋ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเกินทน ผ่านไปสักพักอาการปวดหัวก็ทุเลาลงจนหายเป็นปกติราวกับความเจ็บปวดเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น
"มันบ้าอ...อิมาโยชิ!?" คาซามัตสึที่สลับหัวไล่ความมึนที่ตกค้างออกไปและลืมตาขึ้น...ก็ถึงกับเบิกตากว้าง
"อะไ...คาซามัตสึ!?" อิมาโยชิที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเอ่ยถามก่อนที่จะเบิกตากว้างไม่ต่างจากคาซามัตสึ
"กลับร่างเดิมแล้ว!!!" เด็กหนุ่มทั้งสองแทบอยากจุดพุ้งฉลองกันเลยที่เดี๋ยว
"เฮ้ยๆ อย่ามาเนียนเลย!" คาซามัตสึดันหน้าคนที่กำลังพุ่งเข้ามากอดตนอย่างรู้ทัน
"แหม นิดหน่อยก็ไม่ได้" อิมาโยชิเอ่ยอย่างเสียดายก่อนที่จะ...ผลักร่างอีกฝ่ายลงบนเตียง "งั้นกดเลยคงไม่ว่ากันเนอะ?"
"ว่าสิฟะไอ้...อุ๊บ!" คาซามัตสึที่กำลังจะโวยกลับถูกขโมยจูบเป็นครั้งที่สองของวัน แถมคนที่ทำตัวเป็นโจรขโมยจูบยังเลิกเสื้อคนเบื้องล่างขึ้นด้วย!
"ทำกันหน่อยไหม? คาซามัตสึ..." อิมาโยชิยิ้มเย็นๆ ออกมา
"ท..." คาซามัตสึมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงแป๋ "...ทำเทอบ้าอะไรกันล่ะ!?"
"โอ้ย!" อิมาโยชิหลุดร้องออกมาเมื่อถูกถีบเข้าเต็มๆ ที่...ท้อง "ล...ล้อเล่นนิดเดียวไม่เห็นต้องถีบเลย..."
"ใครใช้ให้เล่นแบบนี้ฟะ!?" คาซามัตสึแยกเขี้ยวใส่
"คาซามัตสึนี่ล่ะก็...สักนิดก็ไม่ได้" อิมาโยชิทำท่ากวนโอ๊ยมากมาย
"ไม่ได้เฟ้ย!" คาซามัตสึมองอีกฝ่ายตาเขียวก่อนที่จะเปลี่ยนคุยเรื่องว่าจะให้ตนนอนไหนแทนเพื่อกันการเถียงกันอีกรอบ
สรุปสุดท้ายค่ำคืนนี้เลยกลายเป็นว่าทั้งสองต้องนอนด้วยกัน เพราะอิมาโยชิบอกว่าลืมไปแล้วว่าเก็บฟูกไว้ไหน และอิมาโยชิก็ค่อยแหย่คาซามัตสึตลอดคืน...
...จนทำอีท่าไหนไม่รู้ทำให้คาซามัตสึเผลอตกปากรับว่าจะเป็นแฟนกัน...ซึ่งแน่นอนพอคาซามัตสึรู้ว่าตนเผลอรับคำเรื่องอะไรก็หน้าแดงด้วยความโกธรหรือเขินไม่รู้และถีบเจ้าของบ้านตกเตียงในทันที
End and TBC.
Cr. 海月くろば
PIXIV ID49643646
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=49643646
ความคิดเห็น