คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #96 : [HanaYuuNebu] What is it?!
Title : What is it?!
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Hanamiya x Miyaji (Yuuya) x Nebuya
Notes : หมดมุข...นึกอะไรไม่ออก ฟิคนี้เลยกลายเป็นเรื่องที่ใช้ฝึกฝีมือเฉยๆ (ซึ่งดูจะเท่าเดิมหรือไม่ก็ห่วยลงตลอดกาล) และอันนี้บอกก่อนนะว่ามีหลายคู่หลายตอน...ถ้าจะเริ่มอ่านโปรดทำใจสักนิด
................................................................
What is it?!
"แว๊กกกก!!! นี้มันอะไรกานนนนน!!!"
"!!!" ด้วยเสียงอันดังสนั่นบ้านแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำเอาเด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งที่นอนหลับสบายในวันหยุดถึงกับสะดุ้งขึ้นแบบแทบตกเตียงด้วยความตกใจ...
...โว้ย! ตะโกนอะไรแต่เช้าวะเนี่ย!?...
มิยาจิ ยูยะแห่งทีมบาสชูโตกุลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็วและวิ่งไปทางต้นเสียงทันที และเมื่อมาถึงจุดหมายก็...
"เฮ้! พี่! ตะโกนอะไรแต่เช้าเนี่ย!?" ...ยูยะแว๊ดใส่ตัวต้นเสียงหรือก็คือมิยาจิ คิโยชิ...พี่ชายของเขาเอง พร้อมเตรียมหลบทุกอย่างที่จะถูกขว้างมา (?)
"เอ่อ..." เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งที่ยืนหน้ากระจกมองมาที่ยูยะอย่างเอ๋อๆ
"เป็นอะไรหรือเปล่าพี่? ไหงวันนี้ไม่โวยกลับล่ะ?" ยูยะมองคนเป็นพี่ตนอย่างไม่เข้าใจ...ปกติพี่ตนถ้าไม่โวยกลับก็ต้องโยนอะไรสักอย่างสองอย่างใส่เขาสิ
...พี่ป่วยเปล่าวะวันนี้?...
"บ...บน...บนหัว" เด็กหนุ่มชี้ที่ยูยะ
"หื้อ? บนหัว?" ยูยะทวนอย่างงงๆ ก่อนที่จะยื่นหน้ามายังกระจกที่ร่างพี่ตนยืนอยู่ ก่อนที่จะ...แว๊ดลั่นไม่ต่างจากเสียงก่อนหน้านี้ "นี่มันอะไรกานนนนน!?! มันมาโผล่บนหัวฉันได้ไง!?!"
ยูยะอยากเป็นลมสักทีจริงๆ เมื่อเห็นภาพตนเองที่สะท้อนมา...มันดูปกติมุกอย่างเว้นเพียงแต่มีหูสัตว์แหลมๆ โผล่ขึ้นมาบนศีรษะ เท่านั้นไม่พอเมื่อก้มลงมองตัวเองว่ามีอะไรงอกขึ้นมาอีกหรือเปล่าก็พบว่ามีหางฟู่ๆ โผล่มา...แถมเป็นหางหมาซะด้วย
เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งลองดึงหูหมาบนหัวตนเผื่อออก แต่ผลที่ได้คือความเจ็บที่แล่นแป๊บเข้าสู่ระบบประสาทบ่งบอกว่านี้คือของจริงและงอกจากร่างเขาจริงๆ
"พี่! ทำไมผมกลายเป็นงี้ด้ายยยย!!!" ยูยะแทบเขย่าตัวอีกฝ่ายอย่างสติแตกทันที...นี่ไม่ตลกเลยนะ! กับการมีหูมีหางงอกมาเนี่ย!!!
"เอ่อ...ผมไม่รู้ อีกอย่างผมไม่ใช่มิยาจิซังด้วย..." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมา
"ห๊า!?" ยูยะเบิกตากว้างอย่างตกใจ "จริงดิ!?"
...จะว่าไปน่าเชื่อแฮะ...ปกติพี่ไม่เอ๋อขนาดนี้...
"ครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยตอบก่อนที่จะ...
ปัง!!!
...มีเสียงดังสนั่นมาจากชั้นล่างทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองสะดุ้งก่อนพากันวิ่งลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และเมื่อลงบันไดมาก็พบกับ...เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลคนหนึ่งยืนอยู่ที่ถ้ายูยะจำไม่ผิดว่าเคยเห็นตอนแข่งวินเทอร์คัพ ว่าแต่ชื่ออะไรหว่า?
"ใครน..." ขณะที่ยูยะกำลังจะโวยก็โดนสายตาค้อนคมกริบจากคนผมน้ำตาลจนต้องปิดปากเงียบ
...สายตาเหมือนพี่เลยโว้ย!...
"นาย...ฟุริฮาตะใช่ไหม?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ยเสียงเครียด
"ครับ...แล้วที่อยู่ในร่างผมเนี่ยมิยาจิซังใช่ไหมครับ?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งถาม
"เดี๋ยวๆ หยุดก่อน...นี่ตกลงอะไรกัน?" ยูยะถามขึ้นอย่างตามไม่ทัน...รู้เพียงจากบทสนทนาของทั้งสองพอจะเดาได้ว่าพี่เขากับคนผมสีน้ำตาลตรงหน้านี้สลับร่างกัน! ให้ตายเถอะ! เหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ...แต่จะว่าไปของเขาก็ไม่ต่างกันแฮะ
"ยูยะ...ถ้าให้ตอบคือ...ฉันไม่รู้โว้ย! นายน่ะเงียบไปก่อนเลย! ยิ่งกลุ้มๆ อยู่!" มิยาจิในร่างฟุริฮาตะไม่ว่าเปล่ายังชกเข้าท้องอีกฝ่ายเต็มๆ ...ที่จริงปกติเขาสับหัวเอา แต่ในร่างนี้ความสูงไม่อำนวยเลยเปลี่ยนเป็นชกแทน
"ปากกับมือไปพร้อมกันแบบนี้...พี่ชัวท์" ยูยะกุ่มท้องด้วยสีหน้าเยเกด้วยความจุก...ในร่างไหนก็โหดเท่าเดิมเลยวุ้ย
"ตกลงใครรู้บ้างเนี่ย? ว่ามันเกิดบ้าอะไรกัน? แล้วไหงยูยะมันมีหูหางงอกออกมาฟะ? แต่งคอสเพลย์หรือไง?" มิยาจิถามขึ้นพลางมองไปยังทั้งสองคนตรงหน้า
"คอสบ้าอะไรล่ะพี่! ไอ้นี่ของจริงเลย!!!" ยูยะแทบทุ่มพี่ตนในร่างคนผมสีน้ำตาล ถ้าไม่ติดว่าคนที่อยู่ในร่างพี่ตนห้ามไว้ก่อน
"ใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ" ฟุริฮาตะยิ้มแห้งๆ
"นายช่วยอย่ายิ้มหรือทำท่าใจดีได้เปล่า? ทำในร่างพี่แล้วหลอนชอบกล..." ยูยะอดเอ่ยออกมาไม่ได้...เพราะดูจากลักษณะของคนในร่างพี่เขามันคนละขั้วเลย
"เอ๋?" ฟุริฮาตะเอียงคออย่างน่ารัก...ซึ่งก็น่ารักจริงๆ แม้อยู่ในร่างมิยาจิก็ตาม
"อื้ม...ถ้าให้ไอ้หมาบ้ามาเห็นคงจะถ่ายรูปจนข้อมูลเต็มมือถือแน่" ยูยะเอ่ยออกมา...ที่จริงพี่เขาถ้าทำแบบหมอนี่คงมีคนมาจีบเยอะแน่ แต่พี่เขาดันโหดเกินไปนี่สิ
"ฮายามะมันคงพุ่งเข้ามากกว่า" มิยาจิเอ่ยอย่างรู้ในนิสัยคนรักตน
กริ้ง...
เสียงโทรศัพท์บ้านมิยาจิได้ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดคุยปัญหาที่ดูจะออกนอกเรื่องของทั้งสาม
"ยูยะรับสายสิ" มิยาจิบอกผู้เป็นน้องตน
"ทำไมต้องผมอ่ะ!" ยูยะเถียงกลับ...ก็จะไม่ให้เถียงยังไงในเมื่อเขาถูกไกลจากโมรศัพท์ที่สุดนิ! ทำไมคนใกล้ๆ ไม่รับเองฟะ!?
"เพราะฉันกับฟุริฮาตะสลับร่างกันอยู่ไงฟะ! จะให้คุยด้วยเสียงคนอื่นได้ไงฟะ!?" มิยาจิส่งสายตาประมาณว่า 'ไปรับโทรศัพท์เสียดีๆ ไม่งั้นจะแจกหมัดให้สักหมัดสองหมัด' ทำให้ยูยะจำใจต้องไปรับสายจนได้
"โมชิโมชิ? บ้านมิยาจิครับ..." ยูยะเอ่ยเมื่อรับสายก่อนที่จะต้องรีบเอาหูโทรศัพท์ออกห่างจากหูเมื่อเสียงอันดังสนั่นลอดผ่านสายมา
'แงๆๆๆๆ ขอสายมิยาจิซังที! ขอร้องล่ะ!!! แง~~~!!!' เสียงอันดังสุดยอดดังผ่านสายมาทำให้ทั้งสามนิ่งสนิกด้วยความซ็อกปนเหวอ...จะไม่ให้เป็นเช่นนี้ได้ไงล่ะในเมื่อเสียงที่ดังออกมามันเป็นเสียงของอาคาชิ เซย์จูโร่!
...วันนี้วันบ้าอะไรฟะ!? ถึงเจอแต่เรื่องชวนเหวอเนี่ย!?...
"เอาสายมานี่สิยูยะ" มิยาจิคว้าหูโทรศัพท์จากน้องชายตนก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา
"ถ้าเล่นงี้ไม่ต้องบอกก็ได้มั้งพี่" ยูยะคิ้วกระตุกน้อยๆ กับการกระทำของพี่ตน...แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไม่อยากสู้กับความมหาโหดของพี่ตนเอง
"ก็อยากช้าเองนิ..." มิยาจิยักไหล่ก่อนที่พูดกับปลายสาย "...อาคาชิเกิดอะไรขึ้น? ไหงนายเสียงตื่นแบบนั้นล่ะ?"
'อ่ะ! ชิวาว่าคุงอยู่บ้านมิยาจิซังได้ไงอ่ะ!?'
"ห๊า?" มิยาจิในร่างฟุริฮาตะเผลอหลุดร้องออกมา...เมื่อกี้อาคาชิเรียกฟุริฮาตะว่าชิวาว่าคุง? ไอ้คำเรียกนี้มันของฮายามะคนรักเขานี่หว่า!? "นายไม่ใช่อาคาชิ หรือว่า...ฮายามะ!?"
'อ่ะ! รู้ได้ไงอ่ะ!?'
"ก่อนถามอะไรช่วยบอกหน่อยได้หรือเปล่าว่าทางนั้นมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายเสียงเหมือนอาคาชิได้?" มิยาจิเอ่ยถามอย่างหวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ตนคิด
'คือ...ฉันกลายเป็นอาคาชิไปแล้วอ่ะ! ไม่รู้กลายเป็นงี้ได้ไง! ตอนตื่นขึ้นมาตกใจเกือบซ๊อกตายแน่ะ! และไม่รู้จะทำไงเลยโทรมาบ้านมิยาจิซังเนี่ย! ชิวาว่าคุงช่วยอธิบายให้มิยาจิซังฟังหน่อยสิว่านี่คือฉัน! ไม่ใช่อาคาชิน่ะ!'
"ฮายามะ..." มิยาจินวดขมับตนอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อมันกลายเป็นแบบที่คิดเป๊ะ "...ฉันไม่ใช่ฟุริฮาตะ...ฉันมิยาจิต่างหาก"
'ห๊า!?' ปลายตะโกนเสียงดังจนเสียงลอดผ่านสายมาจนคนรอบข้างได้ยินชัดเจน 'จริงดิ!?...ไม่ใช่ว่าแกล้งฉันเล่นนะ!?'
...โอ๊ะ! พี่เริ่มคิ้วกระตุกแสดงว่า...
"นี่นาย...ฟุริฮาตะสินะ? เอานี่ใส่หูเร็ว" ยูยะยื่นที่อุดหูให้ฟุริฮาตะ
"เอ๊ะ? ครับ" ฟุริฮาตะรับที่อุดหูมาใส่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะได้คำตอบเมื่อ...
"ใครมันจะมีอารมณ์เล่นฟะ!?! ฉันมิยาจิ คิโยชิจริงๆ เฟ้ย!!! เดี๊ยวปั๊ดฆ่าทิ้งซะนิ!!!" ...มิยาจิตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างดัง...ดังมากด้วย เพราะขนาดฟุริฮาตะที่สวมที่อุดหูยังได้ยินเสียงชัดเจน แล้วคนปลายสายจะเหลือไหมนั่น?
'...' ปลายสายเงียบไปสักพัก...ถ้าให้เดาคงเพราะหูอื้อ ก่อนที่จะตะโกนเสียงดังลอดสายโทรศัพท์มา 'มิยาจิซัง! ไหงไปอยู่ในร่างชิวาว่าคุงได้ล่ะครับ!?'
"จะไปรู้เหรอฟะ!? ตื่นมามันก็เป็นแบบนี้แล้ว!!!" มิยาจิเอ่ยอย่างหัวเสีย
"เอ่อ...มิยาจิซัง...ผมขอพูดอะไรหน่อยนะครับ..." ฟุริฮาตะที่ดึงที่อุดหูออกแล้วขัดการสนทนาของมิยาจิกับฮายะมะ
หลังจากใครพูดอะไรบ้างยูยะก็ไม่ได้ฟังอะไรมากนักหรือพูดให้ถูกคือ...ขี้เกียจฟังนั้นเอง จนได้สติกลับมาอีกครั้งตอนที่เสียงเย็นๆ ของคนที่พี่ชายตนสิง (?) อยู่นั้นเองขึ้นมานั้นแหละ...
"สรุปคือว่าพวกเราต้องไปเซย์รินดังนั้น...พวกนายรีบไปแต่งตัวเลย และห้ามไปในสภาพซกมกเด็ดขาดโดยเฉพาะฟุริฮาตะเข้าใจไหม!?" มิยาจิเอ่ยสั่งคนอายุน้อยกว่า...ถึงแม้ตอนนี้มิยาจิจะอยู่ในร่างเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแต่ความสยองและดีกรีความโหดก็ไม่ได้น้อยลง ทำให้เด็กหนุ่มอีกสองคนรีบทำตามคำสั่งโดยไวหลังสิ้นเสียงอีกฝ่าย...
ครืนๆ...ครืนๆ...
"ง่ำๆ ขออีกชาม..." เสียงระเมอลอยขึ้นมาจากคนที่นอนหลับสนิกไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาทันควันเมื่อ...
บอกฉันได้รึเปล่า~ ฉันไม่เข้าใจ~ ตัวตน~ ที่อยู่ข้างใน~ จากเปลือกที่เธอได้เห็น~ ข้างในจริงๆคือใคร~ ไม่เหลือแล้วทุกสิ่ง~ เหลือตัวคนเดียว~ โลกเดิม~ ก็พังทลาย~ ไม่มีโอกาสได้เห็น~ ยิ้มเธอที่ส่งให้กัน~... (cr. http://ilovetamania090.blogspot.com/2014/08/tokyo-ghoul-op1.html จ้า // s)
"เฮ้ย!" เด็กหนุ่มที่เมื่อครู่หลับสนิกสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อเสียงเพลงคลอดังขึ้นมาจาก...มือถือของตนเอง
...ใครมันเปลี่ยนเสียงถือเขาวะ!?... (เราเองสิ จะใครอีกล่ะ? // s , จะมาเปลี่ยนทำไมเนี่ย!? // เนบุยะ , อยากทำไง...มีไรเปล่า? // s , คำตอบน่าถีบมากรู้ตัวเปล่าเนี่ย? // เนบุยะ , ไม่รู้ไม่ชี้ // s)
เนบุยะ เอย์คิจิ (คราวนี้จำชื่อได้ล่ะ // s , ทำไมเพิ่งมาจำกันได้เอาปานนี้เนี่ย!? // เนบุยะ , ก็ก่อนหน้านี่มันอ่านไม่ออกนิ... // s) ถอนหายใจเบาๆ เหมือนคนเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันและขณะที่จะเอื้อมมือไปรับสายที่โทรมาเสียงมือถือก็ดันเงียบลงไปเสียก่อน
...แย่จังแฮะรับไม่ทัน...หวังว่าคนโทรมาไม่ใช่อาคาชินะ ไม่งั้นโดนคาดโทษย้อนหลังแน่...
"หื้อ?" เนบุยะมองสายที่ไม่ได้รับอย่างแปลกใจ...จะไม่แปลกใจได้ไง ในเมื่อสายที่เรียกเข้ามาเป็นเบอร์ของฮายามะ โคทาโร่เพื่อนเขาที่ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันตื่นเช้ากะเขาเป็นสักที ยิ่งในวันหยุดแบบนี้ยิ่งไม่มีทาง!
...โอ๊ะ! มีข้อความส่งมาด้วยแฮะ สงสัยรู้ว่ายังไม่ตื่นเลยทั้งส่งข้อความทั้งโทรมา...แต่แปลกปกติถ้าไม่รับโคทาโร่มันโผล่มาเป็นตัวเป็นตนเลยนี่หว่า? หรือว่าจะเกิดเรื่อง?...
เมื่อคิดได้ดังนี้เนบุยะก็รีบกดเปิดข้อความขึ้นอ่านทันทีและก็ถึงกับคิ้วกระตุกเมื่ออ่านข้อความที่ปรากฏสู่สายตา...
'มารวมที่ราคุซันเดี๋ยวนี้! ด่วน! ห้ามหนีหรือไม่มาเด็ดขาด! ไม่งั้นพ่อเชือดเรียงตัวเลย!!!'
...โคทาโร่มันหัวกระแทกพื้นมาหรือไงฟะ!?...
นี่คือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวทันทีที่อ่านจบ เพราะถ้อยคำที่ใช้นั้นดูต่างจากปกติมากถึงมากที่สุดเลย
"เฮ้อ...ช่างมันเถอะ..." เนบุยะถอนหายใจพร้อมตัดสินใจว่าควรไปหาเพื่อนตนสักนิดเผื่อมันหัวไปฟาดอะไรมาจนเพื้ยนจริงจะได้หาทางแก้ทัน (?)
เนบุยะเกาหัวอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำและ...ว๊ากแตกทันทีเมื่อเห็นสภาพของตนนั้น "...ไหงกูตัวซีดยังกะผีตายซากแบบนี้ฟะ!?"
เด็กหนุ่มขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนเดิม เล่นทำเอาเนบุยะอยากเป็นลมสักรอบสองรอบจริงๆ
...สภาพนี้จะไปหาโคทาโร่มันดีไหมฟะเนี่ย!? แต่ถ้าไม่ไป...รู้สึกความซวยจะหล่นใส่ชอบกลแฮะ...
เนบุยะยืนคิดไปคิดมาอยู่หน้ากระจกอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจได้...
...ไปก็ไปวะ! ยังไงๆ ก็ดูไม่แย่เท่าไหร่หรอก!...
...และเมื่อคิดได้ดั่งนี้เนบุยะก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้ววิ่งไปจุดนัดหมายทันที จนเมื่อมาถึงก็เห็นหัวสีแดงและคาราเมลอันคุ้นเคยยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"โคทาโร่! อาคาชิ!" เนบุยะเอ่ยทักทำให้คนทั้งสองหันมามอง
"เอย์คิจิ...ทำไมนายซีดเป็นคนป่วยแบบนั้นล่ะ?" คนผมสีคาราเมลเอ่ยถามเสียงเรียบ
"ไม่รู้มันเป็นเอง...แล้วเมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?!" เนบุยะคิ้วกระตุกยิกๆ ...ปกติโคทาโร่มันเรียกเขาว่าเอย์จังนี้หว่า? แล้ววันนี้ทำไมเรียกงี้ฟะ!? ผีเข้าเหรอ!!! หรือว่ามันหัวกระแทกพื้นมาจริงๆ วะ!? "แล้วอาคาชิเป็นอะไรล่ะนั้น?!"
"www โทษทีๆ พอดีนายดูขำไปหน่อยน่ะ...พอเอย์จังซีดแบบนี้แล้วดูไม่จืดเลย! www" คนผมแดงหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่
"อ...อาคาชิ? นายไม่สบายหรือเปล่า?" เนบุยะถึงกับเหวอเมื่อกัปตันทีมสุดโหดของตนหัวเราะออกมาแบบนี้ แถมไอ้คำเรียกนี้มันของเพื่อนเขาอีกต่างหาก!
...อยากกินพาราสักกำ...ตกลงเกิดบ้าอะไรฟะเนี่ย!?...
"โคทาโร่..." เสียงเย็นๆ จากคนผมสีคาราเมลทำให้ทุกคนหนาวสะท้านไปทั่ว "...ถ้านายยังทำหน้าฉันหลุดมาดอยู่ล่ะก็...จบเรื่องนี้เมื่อไหร่เจอแน่"
"อุ๊ย! ขอโทษครับ..." คนผมแดงหง่อยลงทันที
"ใครก็ได้...บอกทีว่านี่มันอะไร?..." เนบุยะที่ตามเรื่องต่างๆ ไม่ทันทำหน้าเหมือนคนกินยาขม...ไหงดูบทบาทสองคนนี้มันสลับกันฟะเนี่ย!?
"ไว้มาครบแล้วค่อยบอก..." คนผมสีคาราเมลเอ่ยเหมือนจะบอกว่า 'อย่าถามอะไรมากความ' ยังไงยังงั้นแหละ
"เอ่อ...ก็ได้..." เนบุยะรู้สึกหนาวแปลกๆ กับท่าทางที่เปลี่ยนไปนี่
"เซย์จาง~~~" เสียงเล็กๆ ที่ไม่คุ้นหูดังมาทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ต้นเสียง
"เฮ้ย!!!" เนบุยะกับเด็กหนุ่มผมแดงข้างๆ แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น...
...เมื่อร่างที่วิ่งมานั้นคือเด็ก...เอ่อ...ชายหรือหญิงไม่รู้เพราะเล่นสวมชุดแบบที่ใส่ได้ทั้งชายและหญิงเลย แต่จากคำเรียกเมื่อกี้เดาได้ไม่ยากว่า...นี่คือมิบุจิ เรโอะ ซึ่งมาพร้อมกับชายที่สวมชุดมิดชิดจนไม่เห็นผิวหรือแม้แต่เส้นผมโผล่ออกมาเลย...ถ้าให้เดาคนคนนี้คงจะเป็นมายุสุมิ จิฮิโระคนรักของเจ้าตัวนั้นแหละ
"เรโอะเหรอ!?" เนบุยะถามเหมือนจะย้ำให้แน่ใจว่าเด็กน้อยนี้คือเพื่อนตน...ถึงโคร่งหน้าโดยรวมมันคือเพื่อนเขาก็เถอะ
"จ้าาาา" มิบุจิตอบอย่างลั้นล้าราวกับไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับการที่ตนกลายเป็นแบบนี้เลยสักนิด
...เปลี่ยนจากกินพารามาโดดน้ำตายแทนได้ไหมวะ!? ให้ตายสิ! นี่มันอะไรกัน!?...
"มากันครบแล้วก็เข้าไปด้านในเถอะ..." คนผมสีคาราเมลเมื่อเห็นทุกคนมากันครบแล้วก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงรีบลากทุกคนเข้าโรงยิมไปในทันที
ณ โรงยิมอันเงียบสงบ เพราะไม่มีใครมาในวันหยุดเช่นนี้...เหล่าตัวจริงทีมราคุซันต่างมานั่งล้อมวงกันราวจะมาเล่าร้อยเรื่องผีงั้นแหละ
"เอ้า! ตกลงนายเรียกพวกเราทำไมเหรอ?! โคทาโร่!? แล้วไหงเรโอะมันกลายเป็นงี้ได้!" เนบุยะเอ่ยถามขึ้นเป็นคนแรก...เขาอยากรู้จะตายแล้ว!
"เฮ้อ..." เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลถอนหายใจก่อนมองทุกคนด้วยสายตาจริงจังอย่างหาได้ยากยิ่งจากคนคนนี้ "...ฉันไม่ใช่ฮายามะ...ฉันอาคาชิต่างหาก"
"ห๊า!?" เหล่าตัวจริงทั้งสามมองคนผมแดงสลับกับคนผมคาราเมล "จริงดิ!?"
"ใช่เลย!" ฮายามะในร่างคนผมแดงหรืออาคาชิตอบอย่างลั้นล้า...ลั้นล้าจนน่าถีบเลย!
"นี่มันอะไรกัน..." เสียงมายุสุมิดังขึ้นบ่งบอกว่าชักอยากเป็นลมกับเรื่องนี้
"แล้วคุณคิ้วบางไหงแต่งตัวแบบนั้นล่ะ!? อากาศก็ไม่ได้หนาวมากสักหน่อย..." ฮายามะถาม
"อย่าใช้หน้าอาคาชิทำแบบนี้สิฟะ! หลอนเฟ้ย!" มายุสุมิแทบถีบหน้าระรื่นของอีกฝ่าย...ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของร่างตัวจริงยังนั่งจ้องอยู่อ่ะนะ ส่วนที่แต่งตัวแบบนี้ก็..."
"เฮ้ย!!!" ฮายามะกับเนบุยะถึงกับหลุดร้องเสียงหลง เมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้อที่คลุมอยู่ออกทำให้เห็นว่า...ร่างอีกฝ่ายนั้นใสจนมองทะลุได้!!!
"ก็อย่างที่เห็น...ฉันตัวใสแบบนี้แหละเลยต้องใส่เสื้อปิดไว้" มายุสุมิถอนหายใจ
"นี่มันบ้าชัดๆ" เนบุยะรู้สึกโชคดีจริงๆ ที่ตัวเขาเปลี่ยนแค่สีผิว
"ดูท่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้วสิ..." อาคาชิในร่างคนผมสีคาราเมลหรือในร่างฮายามะถอนหายจอย่างเหนื่อยๆ "...เอาเป็นว่าตอนนี้เราต้องไปโตเกียวเพื่อไปปรึษากับคนอื่นๆ เรื่องนี้...เข้าใจไหม?"
"นอกจากเรามีคนอื่นเป็นด้วยเหรอ?" มิบุจิถาม
"มีชิวาว่าคุงสลับร่างกับมิยาจิซัง และยูยะมีหูหางหมาโผล่มาฮ้าฟ" ฮายามะบอก...อย่าคิดว่าตอนที่เขาเงียบเพราะหลอนเสียงตัวเองน่ะจะไม่ได้ฟังที่พูดกันนะ!!!
"เดี๋ยวฉันกำลังจะตรวจดูอยู่...ว่ามีใครโดนอะไรอีกไหม ระหว่างที่เดินกันไปนี่แหละ..." อาคาชิเอ่ยพร้อมต้อน (?) เหล่าคนในทีมไปยังสถานีรถไฟเพื่อไปยังโตเกียว โดยที่ระหว่างทางอาคาชิก็โทรถามอดีตลูกทีมตนเป็นรายๆ ไปนั้นเอง
"นี่มันอารายยยยยยยยย!?!" เสียงแว๊ดดังลั่นห้องหลุดออกมาจากปากผู้เป็นเจ้าของห้องนี่อย่างใกล้สติแตกเมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่า...
...ตัวเองนั้นได้กลายเป็นแมวไปแล้ว!!!
"โว้ยยยย! นี่มันบ้าชัดๆๆๆๆๆๆๆ!!!" ฮานามิยะ มาโคโตะกัปตันทีมพวงตำแหน่งโค้ชทีมบาสคิริซากิไดอิจิแทบคลั่งล่ะงานนี้...นี่เขาทำบาปเยอะเลยโดนสาปเป็นแมวหรือไง!?
ก๊อกกๆๆๆๆๆๆๆ
ระหว่างที่ฮานามิยะในร่างแมวกำลังคลั่งอยู่นั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาก่อนที่จะตามด้วยเสียงที่เจ้าตัวแทบอยากกัดลิ้นตายซะเดี๋ยวนี้เลย เมื่อ...
"ฮายามิยะ~ มาเล่นกาน~" ...เสียงนี่ดันเป็นเสียงคนในทีมเขานี่สิ! แถมยังเป็นฮาระ คาซึยะที่ถือว่าเป็นตัวแสบเลยด้วย!
"ไม่มีเสียงตอบเลยแฮะ? ฮานามิยะไม่อยู่มั้ง?" เสียงที่สองดังขึ้นมาและทำท่าเหมือนจะไม่เข้ามาในห้อง...ซึ่งมันก็สมกับที่เป็นความคิดของยามาซากิ ฮิโรชิดี แต่...
"ฮานามิยะอาจหลับอยู่ก็ได้...ดูต้นทางทีซากิ ฉันจะลองงัดเข้าไปดู" ...ไอ้บ้าคาซึยะเอ้ย! แกจะงัดประตูห้องฉันพังเหรอวะเนี่ย!?
"ไม่ต้องเลย...เอากุญแจไขก็ได้ ป้าเจ้าของหอเขาบ่นว่ามีเสียงโวยวายจากห้องฮานามิยะเลยบอกให้ช่วยมาดูน่ะ"
...กรรม! ฮิโรชิดันมีกุญแจ!...
"งั้นเอามา!"
แกร็งๆ
...ซวยสิ! ต้องรีบหนี!...
ฮายามิยะที่ไม่อยากให้คนในทีมตนเห็นสภาพนี้รีบคิดหาวิธีหนีอย่างด่วนจี๋ ก่อนที่จะตัดสิใจ...พยายามใช้อุ้งเท้าแมวนี้เปิดประตูออกไปที่ระเบียงและจะปีนต้นไม้ลง เพียงแต่ไม่ทันที่จะปีนต้นไม้ลงไปก็...
หมับ!
ดันมีมือมาหิ้วหนังคอฮานามิยะขึ้นมาเสียก่อนนี่สิ!
"ซา~~~ กิ~~~ ดูนี่ดิ~~~" เด็กหนุ่มผมเทา (ไม่รู้จะเรียกสีอะไร ในสายตาเรามันออกเทาๆ ม่วงๆ ชอบกล // s) ยาวปิดไปครึ่งหน้าแบบไม่รู้มองเห็นทางได้ไง ที่เคี้ยวหมากฝรั่งได้ตลอดเวลาแบบไม่รู้ว่าทำไมหมากฝรั่งไม่เผลอติดคอตาย (เฮ้ยๆ เยอะล่ะ // ฮาระ) ชูแมวดำในมือให้เพื่อนตนดู
"หื้อ? อะไร?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมองสิ่งที่อยู่ในมือคนผมเทา "แมว? นายจะเอามาไมเนี่ย!? นี่เรามาดูฮานามิยะนะเฟ้ย!"
"ก็เห็นฮานามิยะไม่อยู่นิ เลยจับแมวมาให้แทน~" ฮาระเอ่ยด้วยเสียงกวนโอ๊ยมากมาย
"แมวกับฮานามิยะมันเหมือนกันที่ไหนกัน! ที่สำคัญนายจะเอามาให้ฉันดูทำเผือกอะไร!? นายเป็นคนชวนฉันมาหาฮานามิยะนะโว้ย!" ฮายามะซากิโว้ยใส่อีกฝ่าย
"อย่า'รมเสียดิซากิ...ที่จับมาให้ดูแค่อยากรู้ว่ามันมาอยู่นี่ได้ไงแค่นั้นเอง~" ฮาระเอ่ยพร้อมกับ...โยนแมวดำในมือไปให้คนผมสีน้ำตาล
...แว๊ดดดด!!! ไอ้บ้าคาซึยะ!!!...
ฮานามิยะโวยในใจแบบไม่มีเสียงหลุดออกมา เพราะกลัวว่าจะโดนแกล้งแน่ถ้าฮาระรู้ว่านี่คือตน ส่วนยามาซากิ...ฮานามิยะพอรู้ว่ารายนี้ไม่ค่อยแกล้งสัตว์หรอก ต่างจากฮาระที่แกล้งมันทุกอย่างลิบลับ!
"เฮ้ย!" ยามาซากิรับแมวน้อย (?) ไว้ได้อย่างทันท่วงที "อย่าโยนมาดิวะ! หัวใจจะวาย!"
...ใช่! หัวใจเกือบวายเลย! ถ้าฮิโรชิรับไม่ทันขึ้นมามีเอาคืนย้อนหลังแน่!!!...
ฮานามิยะแอบอาฆาตลูกทีมตัวเองในใจ...เดี๋ยวให้ฝึกเพิ่มห้าเท่าคนเดียวเลยคอยดู!!! (นี่ไม่เรียกเอาคืนย้อนหลังเหรอ? // s , ไม่...นี่เรียกว่าอาฆาตต่างหากล่ะ // ฮานามิยะ)
"ก็รับได้นิ" ฮาระหยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ
"นายนี่มัน..." ยามาซากิทำท่าเหมือนจะหมดคำพูดกับคนตรงหน้าพร้อมกับลูบขนเจ้าแมวดำในมือไป "...ว่าแต่นายเอามาจากไหนเนี่ย?"
"เห็นมันปีนต้นไม้อยู่น่ะ" ฮาระตอบ...
"แล้วนายก็คว้ามันมาเนี่ยนะ?" ยามาซากิยกแมวดำขึ้นมาในระดับสายตา ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองที่หน้าแมวปานจะหาเลข (?) "จะว่าไป...ก็คล้ายๆ ฮานามิยะอยู่แฮะ"
ฮานามิยะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อยามาซากิพูดแบบนี้ออกมา...อย่าจับได้เชียวนะโว้ยยยย! อย่าจ้องมากด้วย!!!! เดี๋ยวจริต (?) แตกกันพอดี!!!!
"คงเหมือนเพราะคิ้วมั้ง~ หนาเหมือนกันเลย~" ฮาระพูดพร้อมเอา...ปลอกคอสีเขียวเข้มจากไหนไม่รู้มาใส่คอฮานามิยะ
...คิ้วฉันหนาแล้วมันหนักหัวแกเหรอฟะ!?...
ฮานามิยะบ่นในใจพร้อมเกี่ยวปลอกคอที่ฮาระเอามาใส่ออก...ดีที่มันเอาปลอกคอแบบเลื่อนได้ (แบบไม่มีรูหรือตัวล็อก แต่เป็นแบบสอดใส่เฉยๆ ...จะได้ไม่ต้องมาปรับสายปลอกคอบ่อยๆ เพราะมันจะเลื่อนออกตามขนาดตัว // s) มาใส่ให้เลยเอาออกง่ายหน่อย
"ว้าๆ อย่าเอาออกสิ อุตสาห์ใส่ให้" ฮาระบ่นน้อยๆ พร้อมเอาปลอกคอใส่ให้อีกรอบ
"นายคิดจะทำอะไร?" ยามาซากิถามพร้อมคิ้วกระตุกน้อยๆ ...เขามั่นใจว่าคงคิดอะไรพิเรนท์ๆ อีกแน่
"ก็เอาไว้ใส่ไอ้นี่ไง..." ฮาระเอ่ยพร้อมกับเอาแท่งบางอย่างผูกติดกับยางแล้วเอามาติดกับปลอกคอ ก่อนหยิบไฟแช็กออกมา "...และก็จุดซะ"
"เหวอ!" ยามาซากิหลุดร้องออกมาเมื่อแมวในมือตนดีดตัวหนีไปที่ระเบียงก่อนปีนต้นไม้หนีไป เด็กหนุ่มมองแมวที่หนีไปอย่างงงๆ ก่อนที่จะหันมาที่คนข้างกาย "นายเอาอะไรไปติดปลอกรอแมวตัวนั่นล่ะนั้น?"
"ไม่มีอะไรมาแค่ประทัด" ฮาระตอบอย่างชิวท์ๆ (แต่เด็กดีไม่ควรเอาอย่าง // s)
"ไอ้บ้า! นายจะฆาตกรรมแมวหรือไง!? ถ้าตายขึ้นมาจะทำไงฟะ!?" ยามาซากิแว๊ดลั่น...ให้ตายเถอะ! ถ้ามีตัวอะไรมาตายในห้องฮานามิยะเนี่ยพวกเขาจะไม่โดนฮานามิยะแว๊ดย้อนหลังหรือไงฟะ!?
"ก็เอาไปฝังสิ" ฮาระตอบแบบไม่คิดอะไร
"ไอ้บ้า!" ยามาซากิแว๊ดใส่ก่อนที่จะเดินหนีอย่างอารมณ์เสีย
"หว่า! อย่างอนสิ~ ซากิ~" ฮาระที่เห็นเมียงอน (?) ไป ก็รีบเดินตามไปง้อสุดฤทธิ์ก่อนที่จะโดนไอ้คนตาปลาตาย (?) มาเสียบแทน "นี่~~ ซากิ~~~"
...โธ่เว้ย! ไอ้บ้าคาซึยะ! เอาประทัดมาใส่กันแบบนี้! เล่นบ้าอะไรฟะ!?...
ฮานามิยะในสภาพแมวเดินไปตามท้องถนนอย่างหัวเสีย...ก็ลองมาเป็นแบบเขาสิไม่หัวเสียหรือสติกระเจิงไปก่อนให้มันรู้ไป!!!
"หว่าๆ! ขอทางหน่อยครับ!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฮานามิยะสะดุ้ง และโดยที่ยังไม่ทันจะทำอะไรก็มีบ้างอย่างมาเตะเขาอย่างแรง
ปั๊ด! โครม!!!
"..." จุก...จุกสิครับพี่น้อง ในเวลานี้ฮานามิยะแทบเรียกได้ว่าชักกระแด๊กๆ ไปแล้วเลยทีเดียว
"หว่า! โทษทีนะเจ้าเหมียว!" เสียงหนึ่งที่คอยข้างคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่ร่างฮานามิยะจะถูกอุ้มขึ้นมา "ตายยังอ่ะ?"
"..." ฮานามิยะเงยหน้ามองคนที่อุ้มตนก่อนที่จะนิ่งไป...เมื่อคนตรงหน้าคือโคงาเนะ ชินจิจากทีมเซย์รินนั้นเอง
"ดีจังยังไม่ตาย...คิดว่าจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าแมวซะแล้ว" โคงาเนะลูบขนสีดำของเจ้าแมวเบาๆ
...ความคิดหรือนั้น!?...
ฮานามิยะคิดพลางมองคนที่พูดกับแมวด้วยท่าทางปลงๆ
"ขอโทษที่เผลอเตะนะ พอดีต้องรีบไปที่โรงเรียนน่ะ...อย่าปลงดิ" โคงาเนะเอ่ยพลางหัวเราะเบาๆ
...ดูออกอีก! เขาเริ่มไม่แปลกใจที่มันพูดกับนายใบ้ (มิโตเบะ) นั้นได้แล้ว...
ฮานามิยะรู้สึกทึ่งกับหมอนี่ขึ้นมาจริงๆ
"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก...ฉันแค่พอดูออกน่ะ" โคงาเนะค่อยๆ วางแมวลงบนพื้น "บาย~ ไว้เจอกันใหม่นะ"
...อย่าเจอเลยเถอะ...วันนี้อย่าเจอใครอีกเลย เจอแต่ล่ะทีมีแต่เรื่อง...
ฮานามิยะคิดในใจก่อนที่จะหลุดเหวอเมื่อ...
"แว๊ด! ซวยแล้ว!" ...เห็นสภาพโคงาเนะที่เดินห่างออกไปไม่มากทำหมวกที่ใส่ไว้หลุด และภายใต้หมวกนั้น...มีหูแมวงอกขึ้นมา! ไม่ใช่คอสเพรย์ด้วย! มีกระดิกอีกแหน่ะ! หรือว่าหมอนี่ก็โดนแบบเขาวะ!?
ระหว่างที่ฮานามิยะกำลังคิดอยู่นั้นโคงาเนะก็ใส่เกียร์แมววิ่งไปในทันทีขณะที่ผู้คนโดบรอบเริ่มจับจุดผิดปกติของโคงาเนะได้
...สรุปควรไปดูที่เซย์รินสินะ? หมอนั่นบอกว่าจะไปที่โรงเรียนนิ? ดีไม่ดีอาจรู้ทางแก้ไอ้สภาพบ้าๆ นี่ก็ได้...
ฮานามิยะสรุปเช่นนี้ก่อนที่จะเดินไปตามถนน ซึ่งจุดหมายปลายทางคือเซย์ริน...แต่ดูท่าวันนี้จะเป็นวันโชคร้ายของฮานามิยะ เมื่ออุปสรรเริ่มลอยเข้าหา...
โฮ่ง!
...นั่นคือหมาตัวใหญ่ทำหน้าเตรียมพร้อมขย้ำแมวน้อยฮานามิยะนั้นเอง
"แว๊ดดดดดด!!!" ฮานามิยะหลุดร้องลั่นเมื่อเจ้าหมาตัวใหญ่งับเฉี่ยวหางตนไปเพียงนิดเดียว และด้วยเหตุนี้ทำให้ฮานามิยะต้องรีบวิ่งหนีทันทีโดยปัดเรื่องที่ต้องไปเซย์รินทิ้งไปก่อน...พร้อมกับความรู้สึกที่แว่บเข้ามาในหัวฮานามิยะทันที ซึ่งนั้นก็คือ...
"ฉันเกลียดหมา!!!!!!!!!"
"นี่มันบ้าชัดๆ..." เสียงสามเสียงประสานพร้อมกันทันทีที่เท้าก้าวเข้ามาภายในโรงยิมของโรงเรียนเซย์ริน...
...ในโรงยิมที่ไม่น่าจะมีผู้คนเพราะเป็นวันหยุดกลับอัดแน่ไปด้วยเหล่าทีมที่อดีตทีมปาติหาร์สังกัดอยู่ทั้งหมดทุกคน แถมสภาพแต่ล่ะคนยังไม่ปกติทั้งนั้นด้วย!!!
"มิยาจิซัง~~~!!!" เสียงอันดังพร้อมกับร่างของ...ร่างของทาคาโอะที่มีปีกนกโผล่มาจากหลังพุ่งเข้าหาฟุริฮาตะในร่างมิยาจิอย่างแรง "ทำไงดีๆๆๆๆๆ แบบนี้ผมก็เล่นบาสไม่ได้น่ะสิ! แถมชินจังยังกลายเป็นแบบนี้อีก! จะทำไงดี...แง~~~"
...ถ้าเป็นพี่ตอนปกติโดนเขกหัวไปแล้วนะนั้น...
ยูยะคิดในใจก่อนที่จะยืนชมเป็นผู้ชมที่ดูไป (?)
"ทาคาโอะใจเย็นๆ สิ...เดี๋ยวหาทางแก้ได้น่า..." เสียงหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับ..กระต่ายตัวสีเขียวแปลกตากระโดดมาหา
"เดี๋ยวนะ...นี่มัน..." มิยาจิในร่างฟุริฮาตะนวดขมับ "...มิโดริมะ? ไหงกลายเป็นกระต่ายได้เนี่ย!?"
"ไม่รู้เหมือนกัน..." กระต่ายมิโดริมะตอบกลับ
"มิยาจิซังทำไงดีอ่ะ!?" ทาคาโอะถามฟุริฮาตะที่อยู่ในร่างมิยาจิ
"เอ่อ...ทาคาโอะ...ฉันไม่ใช่มิยาจิซังนะ" ฟุริฮาตะยิ้มแห้งๆ
"เอ๋?" ทาคาโอะหลุดเสียงออกมาอย่างงงๆ
"ใช่...เพราะตอนนี้ฉันสลับร่างกับฟุริฮาตะน่ะ!" มิยาจิในร่างฟุริฮาตะเอ่ยออกมา...
"โดนกันครบเลยนะครับ..." ร่างของเด็กผู้ชายวัยประถมผู้มีเรือนผมสีฟ้าเดินเข้ามาหา
"นี่นาย...คุโรโกะ!?" ฟุริฮาตะมองเพื่อนตน...ที่บัดนี้กลายเป็นเด็กไปเสียแล้ว
"ครับ...ผมเอง..." คุโรโกะเอ่ยพร้อมมองฟุริฮาตะสลับกับสองพี่น้องมิยาจิ "...พวกคุณสลับร่างกันเหมือนอาคาชิคุงสินะครับ...แล้วข้างๆ มิยาจิซังนั้นใครน่ะครับ? ไหงใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ขนาดนั้นล่ะครับ?"
"นี่น่ะเหรอ?..." มิยาจิชี้ไปที่ยูยะที่สวมเสื้อโค้ดตัวยาวและสวมฮู้ดไว้ "...หมอนี่น้องชายฉัน ส่วนทึ่แต่งแบบนี้เพราะดันมีหูหางโผล่มาน่ะสิ...ตอนนี้เป็นหมาเกือบเต็มตัวเลยล่ะ"
"อยากมีเรื่องกันใช่ไหม!?" ยูยะแยกเขี้ยวใส่พี่ตนเอง...ที่จริงเขาพูดไปงั้นแหละ เพราะยังไงเขาสู้พี่ตัวเองไม่ได้บวกกับอยู่ในร่างคนอื่นแบบนี้เขาไม่กล้าลงมือเท่าไหร่นักหรอก
"แล้วใครโดนอะไรกันบ้างเนี่ย?" ฟุริฮาตะมองทุกคนในโรงยิมที่ดูท่าวิญญาณบางคนหลุดออกจากร่างแล้ว
"เดี๋ยวอาคาชิมาค่อยมาคุยกันดีกว่า ไม่เสียเวลาดี" ร่างของเด็กหนุ่มผมสีเพลิงเดินเข้ามาหาในสภาพ...ที่ดูจะเหมือนคนอายุประมาณยี่สิบกว่า
"ของคางามิเป็นโตขึ้นสินะ?" ฟุริฮาตะแหงนหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าปกติในตอนนี้...อา ในอนาคตเขาจะสูงขึ้นแบบนี้ไหมเนี่ย?
"ตามนั้นแหละ" คางามิหยักไหล่
"ว่าแต่...กะจะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ไอ้คนผมดำที่ยืนอยู่นั่นใครล่ะนั้น?" มิยาจิชี้ไปยังคนที่ไม่คุ้นหน้าเพียงคนเดียวในโรงยิม
"นั้นเหรอครับ..." คุโรโกะมองไปยังที่จุดที่มิยาจิชี้ไป "...นั้นรุ่นพี่นิจิมุระเป็นคนที่เคยเป็นกัปตันทีมที่เทย์โคก่อนอาคาชิคุงน่ะครับ"
"แล้วอีกนานไหมเนี่ย? กว่าอาคาชิจะมาน่ะ?" มิยาจิถามต่อ
"คงอีกไม่นานหรอกครับ..." คุโรโกะมองนาฬิกาที่ผนัง "น่าจะอีก...สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง..."
ปัง!!!
เมื่อคุโรโกะกำลังจะเอ่ยเลขสุดท้ายประตูโรงยิมก็ถูกเปิดอย่างแรง ก่อนที่ร่างของเหล่าตัวจริงทีมราคุซันจะวิ่งเข้ามาและปิดประตูลงกลอนอย่างดีทันที
"มิยาจิซางงง~~~" ฮายามะในร่างอาคาชิพุ่งเข้ากอดมิยาจิในร่างฟุริฮาตะทันที
"อย่ามาเกาะเลยเฟ้ย!!! ฮายามะ!!!" มิยาจิดันหน้าอีกฝ่ายออก...อย่างขนลุกน้อยๆ กับการเห็นคนรักตนในร่างอาคาชิ
"ระหว่างทางไม่เจอใครหาเรื่องใช่ไหม?" อาคาชิในร่างฮายามะเมินคู่รักที่เริ่มเถียงกันตามปกติ แล้วมาถามคนรักตน
"เอ่อ...ก็นับว่าไม่นะ..." ฟุริฮาตะในร่างมิยาจิยิ้มแห้งๆ
"แสดงว่าก็มีสินะ?" อาคาชิเริ่มทำเสียงเย็นประมาณว่า 'มันเป็นใคร...ฉันจะไปฆ่ามัน'
"ก็ใช่อยู่...แต่ก็ไม่เป็นไรกันหรอก..." ฟุริฮาตะพยายามทำให้คนรักตนใจเย็นลงก่อนที่จะไปฆ่าใครเขาจริงๆ
"ใช่...เพราะ...ไอ้พี่บ้ามันให้ฉันจัดการคนเดียวเลย!" ยูยะเอ่ยยืนยันอย่างหนาวส้นหลังนิดๆ จากแรงอาฆาตปานวิญญาณ (?) ของอาคาชิ...ให้ตายเถอะ! พอเห็นหน้าหมอนี่ในสภาพนี้แล้วโคตรหลอน! สู้ดี้ด้าแบบเก่าดีกว่า!
"งั้นก็ดี..." อาคาชิเก็บรังสีอาฆาตไป "...เอาล่ะทุกคน...มาปรึษาเรื่องปวดหัวเวียนเกล้านี่กันเถอะ"
"แฮ่กๆ เหนื่อยโว้ย!" เสียงโวยวายที่ดังขึ้นมาภายในโรงเรียนอันเงียบสงบ...แหงล่ะก็มันไม่มีคนอยู่นี่หว่า
ในขณะนี้ฮานามิยะที่กลายเป็นแมวกำลังปีนต้นไม้ใกล้โรงยิมที่มีเสียงแว่วๆ ลอยออกมา...อย่างเหนื่อยใจจะขาดเพราะเพิ่งหนีตายจากหมาตัวเขื่อนมาได้
...คอยดูเถอะ...กลับร่างเดิมเมื่อไหร่มีทำหมาหัน (?) กินแน่!...
ฮานามิยะแช่งหมาตัวที่ไล่ตนไปปีนไปเป็นจังหวะอย่างรวดเร็วปานว่าเจ้าตัวเป็นแมวจริงๆ จนกระทั่งเข้ามาถึงตรงหน้าต่าง...ซึ่งกับต้นไม้ห่างพอสมควร ทำให้ฮานามิยะตัดสินใจที่จะ...
ปัง! คลุกๆ! โครม!
...ทุ่มสุดตัวโดยการพุ่งชนหน้าต่างโรงยิมจนเปิดออก...จนกลิ้งไปชนบางอย่างจนมีน้ำกระชอกใส่ตัว
"อะไรอีกเนี่ย?" แมวน้ำตัวหนึ่งโผล่มาบ่นกับตัวเองก่อนมองสิ่งที่กลิ้งมาชนกะละมังที่ตนอยู่ "อ้าว? แมวมาจากไหนเนี่ย?"
"คิโยชิ!?" ฮานามิยะ มาโคโตะร้องด้วยความตกใจ...มันกลายเป็นสัตว์เหมือนเขาเหรอวะ!? "ไหงแกกลายเป็นแมวน้ำฟะ!?"
"เฮ้ย! นายโดนด้วยเหรอวะ!?" เด็กสาวมองแมวดำที่ตอนนี้เกาะกะละมังมองแมวน้ำอยู่
"หื้อ?" ฮานามิยะในร่างแมวดำหันมองเด็กสาวผมดำ "ใครหว่าดูคุ้นๆ ...เฮ้ย! หรือว่า...เจ้าแว่น!?"
"เรียกใครว่าเจ้าแว่นฟะ!? เดี๋ยวเตะกลิ้งนิ!!!" เจ้าแว่นหรือฮิวงะโวยใส่คนที่กวนโมโหตนได้ตลอดเวลาไม่ว่าอยู่ในสภาพไหน
"...ใช่จริงๆ ด้วย" ฮานามิยะตอนแรกคิดอยู่ว่าอีกฝ่ายคือกัปตันของทีมเซย์รินหรือเปล่า...แต่โดนตอบกลับแบบนี้ใช่ชัวท์ "ตกลงนี้มันบ้าอะไรฟะ!?"
"ไม่มีอะไรมากหรอก...แค่โดนชิโกะแกล้งน่ะ..." คิโยชิตอบฮานามิยะ
"...ยัยบ้าชิโกะ!!! ยัยความคิดสั้น!!! ยัยกระดูกสั้น!!! ยัยคนโตช้าเป็นเต่าล้านปี!!! ยัยสมองน้อย!!! ยัย...ยัย...โธ่เว้ย!!!" ฮานามิยะแว๊ดลั่นเมื่อรู้ว่าต้นเหตุมาจากอะไร...เพราะแค่นี้ก็เดาออกแล้วว่าเขาต้องซวย!!!
...คิดมุขไม่ออกหรือไงฟะ!?..
"เอ้าๆ ใจเย็นๆ สิ...ฮานะจัง" เด็กน้อยผมดำอุ้มแมวที่ดูใกล้จะดิ้นแล้วขึ้นมา
"นี่...มิบุจิ!?" เจ้าแมวดำมองคนอุ้มตั้งแต่หัวจรดเท้า...ถึงจะดูต่างจากเดิมแต่คำเรียกแบบนี้ชัวท์เลย "แกกลายเป็นเด็กกระเปี๊ยกเหรอวะ!?"
"พูดไม่ดูตัวเองเลยนะฮานะจัง...ตอนนี้ตัวเล็กกว่าฉันอีก" มิบุจิหัวเราะน้อยๆ ก่อนที่จะหันไปคุยกับคาเงะโทระ "แล้วจะเอาไงต่อดีครับ? แบบนี้จะให้อยู่ตัวใครตัวมันคงไม่ไหวหรอก ผมว่ารวมกลุ่มไว้จะดีกว่านะครับ มีอะไรจะได้ช่วยกันได้"
"ก็จริง...แต่เกาะกลุ่มใหญ่เกินก็สะดุ้งตาเดินไป" คาเงะโทระลูบคางตนอย่างครุ่นคิด "เอางี้ไหม? อยู่กันอย่างล่ะสองคนแล้วก็ไปทางใครทางมัน จะมีจับสามคนกลุ่มหนึ่ง...ส่วนใครไม่รู้ว่าจะอยู่กับใครก็อยู่เฉยๆ เดี๋ยวจัดกลุ่มให้ โอเคไหม?"
"ครับ~~" ทุกคนไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธก็เลยขานรับข้อเสนอของคนอายุมากที่สุดในที่นี้ แล้วพากันจัดกลุ่มและเมื่อจับกลุ่มกันเสร็จทุกคนก็พากันแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน
"นายน่ะ...มานี่เลย" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งเอ่ยพร้อมอุ้มตัวแมวดำขึ้น
"เฮ้ย! ปล่อยนะ! ฉันเดินเองได้!" ฮานามิยะโวยพร้อมดิ้นพร่านๆ
"อย่าดื้อน่า...อยู่นิ่งๆ ดิ" ยูยะพยายามอุ้มฮานามิยะ...ที่จริงไม่อยากอุ้มมันหรอก แต่ถ้าปล่อยให้เดินตามเองจะโดนหมาคาบไปไหมเนี่ย?
"ปล่อยดิฟะ! ไอ้บ้า! ไอ้หัวผึ้ง! ไอ้*'$£)^@×%)!;" คำโวยสารพัดดังออกมาจากปากฮานามิยะไม่หยุด
"นิ่งๆ ดิวะ! เดี๋ยวพ่อจับปล่อยกลางดงหมาเสียนิ!" ยูยะที่เริ่มมีน้ำโหเอ่ยขึ้นมา
"..." ฮานามิยะเงียบสนิกทันที...ดูท่าแค่โดนหมาไล่ครั้งเดียวทำเอาเขาจะกลายเป็นโรคกลัวหมาซะแล้วสิ
"เฮ้อ...ค่อยดีหน่อย" ยูยะถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปหาเนบุยะ แต่...
"เดี๋ยว..." ...มิยาจิที่อยู่ในร่างเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดันเรียกเสียก่อน
"มีไรพี่?" ยูยะที่อุ้มแมวดำ...หรือฮานามิยะนั้นแหละไว้เอ่ยถาม
"...ถ้าเกิดเรื่องอะไรก็เผ่นให้เร็วเลยเข้าใจไหม?" มิยาจิเอ่ยในสิ่งที่...ทำให้ยูยะเส้นเลือดปูดขึ้นมาน้อยๆ
"ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!! ที่ต้องมาเตือนแทบทุกครั้งเนี่ย!!!" ยูยะอยากจะเขกหัวพี่บัดเกิดเกล้าเสียทีจริงๆ ...ติดแต่ถ้าทำอาจได้ลูกมะกรูดกลับมานี่สิ
"แค่บอกไว้ก่อน" มิยาจิยักไหล่ก่อนที่จะเดินไปกับฮายามะ เช่นเดียวกับคนที่มองสองพี่น้องคุยกันและพากันทะยอกออกไปจนหมด
"ห้องนายโคตรกว้างเลย..." ยูยะมองไปรอบๆ ห้องอย่างสนใจพร้อมวางฮานามิยะที่แอบเอาเข้ามา เพราะที่นี่ห้ามนำสัตว์เข้าลงกับพื้น "...นี่เช่าเอาเหรอ?"
"เปล่า...ห้องนี้ฉันซื้อมาเลยน่ะ" เนบุยะตอบก่อนที่จะ...หาอะไรกินตามเคย
"แต่ดู...จะรกกว่าเก่าชอบกลนะ" ฮานามิยะที่เคยมาห้องเนบุยะมาก่อนเอ่ย
"พอดีไม่ค่อยได้อยู่นี่เท่าไหร่แล้วนี่หว่า" เนบุยะตอบกลับ
"ก็จริง" ฮานามิยะไม่เถียงหรอก ก็ตอนนี้เนบุยะมันอยู่เกียวโตนี่หว่า ไม่ค่อยได้อยู่นี่ก็ไม่แปลกล่ะ
"แต่นายควรเก็บเศษซากไปทิ้งบางนะ" ยูยะมองกองขยะที่กองๆ ไว้ในห้องครัวแบบไม่รู้ว่าไม่ได้เอาไปทิ้งนานเท่าไหร่แล้ว
"ว่าจะๆ แล้วก็ลืมน่ะ" เนบุสะเกาหัวอย่างไม่ใสใจนัก
"ทิ้งไว้นานๆ เดี๋ยวแมลงสาปก็มาทำรังหรอก" ยูยะส่ายหน้าเบาๆ ...หวังว่าพวกนี่ไม่ได้แหยงแมลงสาปแบบพี่เขานะ? ไม่งั้นวุ่นเลย
"ไม่มีทางล่ะ...เห็นสภาพแบบนี้แต่มีแม่บ้านมาเก็บกวาดเดือนล่ะครั้งอยู่" เนบุยะเอ่ยแบบ...ก็ไม่อยากให้แมลงสาปมาทำรังในห้องตนหรอก
"แต่เดือนนี้ยังไม่มาใช่ไหมล่ะ?" ยูยะยิ้มชั่วร้ายออกมานิดๆ "เดี๋ยวแมลงสาปมันมากันเร็วนะ~ ทิ้งไว้แป๊บๆ มันก็มาแล้วและ...บางทีมันอาจซ่อนอยู่ในห้องนี่แล้วก็ได้ ใครจะรู้?"
"ล...ล้อเล่นใช่ไหม?" เนบุยะคว้าแมวน้อยมากอดแน่นแบบถ้าไอ้ตัวที่ว่ามาจริงๆ จะเอาเจ้านี่แหละโยนใส่
"ใช่ล้อเล่น" ยูยะยิ้มบางๆ แบบขำนิดๆ ...มุขนี้คราวหลังเอาไปแกล้งพี่ดีกว่า "ฉันว่านายเปล่าเจ้าแมวนั้นดีกว่า...จะตายแล้วนั้น"
"อ่ะ!" เนบุยะที่เพิ่งรู้สึกตัวว่ากอดแมวน้อยแรงไปรีบปล่อยทันที "เฮ้! ฮานามิยะ! โทษทีๆ ตายยังเนี่ย?"
"ย...ยังเฟ้ย!" ฮานามิยะค่อยๆ ตะกายลุกขึ้นมาอย่างยับยู่ยี่ (?) สุดๆ "เดี๋ยวนี้แกโคตรบ้าพลังเลย...เจ้าบ้า"
"พูดเหมือนโคทาโร่มันเลย" เนบุยะกรอดตาไปมา
"สมควรล่ะ" ฮานามิยะมั่นใจว่าฮายามะคงเคยเจอประมาณนี้เหมือนกัน
"แฮะๆ" เนบุยะก็ได้เพียงหัวเราะแห้งๆ เท่านั้น
"ว่าแต่..." ฮานามิยะเหล่ไปมองผมสีน้ำผึ้ง "...ลืมถามเลยว่าหมอนี่ใครเนี่ย?"
"อ้าว? นายไม่รู้จักเหรอ?" เนบุยะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ...ในตอนนี้ฮานามิยะเป็นกัปตันทีมพวงตำแหน่งโค้ชของคิริซากิไดอิจิก็น่าจะรู้ข้อมูลของยูยะมาสักนิดสิ?
"จะไปรู้เหรอฟะ! คงไม่คิดว่าฉันสนใจข้อมูลคนอื่นนอกจากตัวจริงที่เป็นตัวตั้งต้นเนอะ?" ฮานามิยะแว๊กกลับ
"นายไม่คิดสนใจคนไม่ได้เป็นตัวตั้งต้นบ้างเหรอ?" เนบุยะทำหน้าหน่ายๆ ...สำหรับทีมที่มีสมาชิกมากอย่างชูโตกุเนี่ยกว่าจะเป็นได้เป็นตัวจริงที่ไม่ใช่ตัวตั้งต้นยังยากเลยนะ! ยิ่งเป็นประเภทที่ว่าใครออกคือเอาลงแทนแบบหมอนี่ยิ่งต้องหาข้อมูลดิ!
"คนที่ไม่มีฝีมือพอลงแข่งฉันจะสนทำไม?" ฮานามิยะทำท่าเมินใส่
"พูดแบบนี้แสดงว่าเมินกันสนิกสินะ?" ยูยะคิ้วกระตุก...นี่มันคิดจะยั่วโมโหเขาใช่ไหมเนี่ย?!
"ก็สมควรเมินไหมล่ะ?" ฮานามิยะทำหน้ากวนโอ๊ยใส่
...ท่าทางตอนโกธรของหมอนี่ดูน่าสนุกดีแฮะ...
"หาเรื่องกันใช่ไหมเนี่ย?" ยูยะเริ่มยิ้มเหี้ยม...ถ้าตอบอย่างอื่นพอจะเข้าใจอยู่ แต่ไอ้คำตอบกับหน้าแบบนี้มันกวนกันชัดๆ
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม?" ฮานามิยะเอ่ยพร้อมกับ...วิ่งหนีไปอีกห้องหนึ่ง "ถ้าแน่จริงจับให้ได้เซ่!"
"กลับมาเลยนะ! ไอ้แมวบ้า!!!" ยูยะวิ่งไล่เจ้าแมวดำทันที
"เฮ้ยๆ อย่าพังห้องฉันนะเฟ้ย!" เนบุยะตะโกนเตือนทั้งสอง แต่ดูท่าจะไม่มีใครสนใจเลย
"อยู่นิ่งๆ สิ..." เสียงปนดุดังออกมาจากปากคนที่ตัวใหญ่ที่สุดในที่นี่ "...ให้ตายเถอะ...กัดเป็นแมวกับหมาเลยนะพวกนาย"
"ก็หมอนี่ดูน่ากวนดีนี่นา / ก็หมอนี่มันกวนก่อนนิ" ฮานามิยะกับยูยะเอ่ยพร้อมกันในสภาพ...เละพอดู
"แล้วไปทำอีท่าไหนโดนตู้ล้มทับกันได้เนี่ย?" เนบุยะถามระหว่างทำแผลให้กับคนและแมว
"ไอ้บ้านี่ไต่ไปหลังตู้แล้วเกิดตกลงมาน่ะ..." ยูยะตอบด้วยหน้ามุ่ยๆ "...เห็นมันตกลงมาเลยรีบไปรับ...ตกใจไปหน่อยเลยไปชนตู้จนล้มทับนี่แหละ"
"เฮ้อ..." เนบุยะถอนหายใจเบาๆ เมื่อรู้ถึงสาเหตุ "...เอ้า! เสร็จแล้ว...คราวนี้นายมาทำแผลดีๆ เลยฮานามิยะ"
"ไม่สน..." ฮานามิยะเอ่ยและพร้อมจะหนีแต่...โดนจับไว้เสียก่อน "...ปล่อยเลยโวยยย! ไอ้บ้า!!!"
"นายสิบ้า!" ยูยะโวยใส่ "มาทำแผลดีๆ เลยเฟ้ย! ไอ้แมวเป็นขี้เรื้อน!"
"ไม่ได้เป็นโว้ย!" ฮานามิยะขู่ฟ่อ
"เอ้าๆ เลิกทะเลาะกันก่อน...เดี๋ยวได้แผลเพิ่มกันหรอก" เนบุยะรีบห้ามทัพก่อนที่ตะทะเลาะกัน...และทำห้องเขาเละไปมากกว่านี้
"ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!" ฮานามิยะแค่นเสียงใส่
"นั้นมันคำพูดฉันต่างหากไอ้^#=€*:/€(!:*" ยูยะสบลยาวพรืดออกมา
...มันหายใจทางไหนวะ!?...
ฮานามิยะคิดในใจพลางฟังคำสบลที่ยาวเป็นหางว่าวนั้นไปอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด...สงสัยหัวเสียมากจริงๆ
"เฮ้! เนบุยะ! ฉันไปดูทีวีในห้องรับแขกรอนะ!" ยูยะเอ่ยขึ้นมาหลังสบลเสร็จ
"โอเคๆ" เนบุยะบอกเป็นเชิงว่าตามสบายเลย
"เนบุยะ...ตกลงหมอนั่นใคร?" ฮานามิยะกระซิบถามขณะที่อีกฝ่ายกำลังทำแผลให้ เมื่อยูยะเดินออกจากจุดนี้ไปแล้ว
"หื้อ? ยูยะน่ะเหรอ?" เนบุยะถามกลับ
"ในห้องมีกันสามคนจะมีคนอื่นไหมล่ะ?" ฮานามิยะกรอดตาไปมา
"ก็นะ..." เนบุยะโครงหัวไปมาก่อนที่จะตอบคำถามให้เพื่อนตน "...หมอนั่นชื่อมิยาจิ ยูยะเป็นน้องชายมิยาจิซังไง"
"อ๋อ~ ว่าที่น้องเมียฮายามะมันนั่นเอง~" ฮานามิยะเอ่ยอย่างเข้าใจพร้อมยิ้มบางๆ ออกมา...
...หึๆ เจอคนน่าสนใจแล้วสิ...ชักอยากได้แล้วสิ...
"ฮานามิยะ...ฉันแนะนำนะ ว่าอย่าทำอะไรยูยะเด็ดขาดไม่งั้นโดนมิยาจิซังตื้บแน่" เนบุยะที่เดาความคิดอีกฝ่ายออกเอ่ยดักไว้
"ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" ฮานามิยะยิ่มเล่ห์ออกมา "แค่คิดที่จะ...ทำให้หมอนั่นเป็นของฉันแค่นั้นเอง"
"นั้นยิ่งกว่าอีก..." เนบุยะถอนหายใจ "...ถ้าทำขนาดนั้นโดนไล่ฆ่าทีหลังแน่นาย ถ้าทำจริงๆ น่ะ"
"หมอนี่ฆ่าฉันไม่ได้หรอก" ฮานามิยะมั่นใจว่าตนรอดแน่
"ไม่ได้หมายถึงยูยะ หมายถึงมิยาจิซังต่างหาก" เนบุยะนึกภาพตามแล้ว...หลอนนะนั้น
"โอเค...มีเปอร์เซ็นโดนไล่ฆ่าจริงๆ" ฮานามิยะยอมรับว่าถ้าเป็นมิยาจิคนพี่ล่ะก็...ไม่แน่ใจว่าจะรอดหรือเปล่า
"ใช่ไหมล่ะ..." เนบุยะถอนหายใจ "...แถมเห็นแบบนั้นก็หวงน้องนิดๆ ด้วย"
"อื้ม..." ฮานามิยะเหล่มองเนบุยะ "...นาย...กะจีบหมอนั่นล่ะสิ?"
"แค่กๆ!" เนบุยะถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองทันที "ม...ไม่ใช่เฟ้ย! อ...เอาอะไร...ม...มาพ...พูดกัน?"
"เนบุยะ...ถ้าแสดงออกขนาดนี้ปฏิเสธไปเด็กอนุบาลก็ยังไม่เชื่อเลย" ฮานามิยะหัวเราะเบาๆ กับใบหน้าแดงแจ๋ของเพื่อนตน...แต่แบบนี้ใช่ว่าเขาจะยอมแพ้ให้หรอกนะ "งานนี้ขอบอกเลยนะเนบุยะ...ว่าใครดีใครได้"
"อื้ม แต่ฉันมั่นใจว่ายูยะคงไม่เลือกฉันหรือนายง่ายๆ แน่ๆ ล่ะ" เนบุยะเอ่ย...ให้ตายเถอะ! นี่เขากลายเป็นศัตรูความรักกับฮานามิยะมันเหรอเนี่ย!? แต่ช่างเถอะ! ยังไงสุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับยูยะตัดสินใจอยู่ดี!
"ถ้าหมอนั่นไม่เลือกฉันก็บังคับสิ" ฮานะยัน เอ้ย! ฮานามิยะเริ่มที่จะยัน เอ้ย! ไม่ใช่! เริ่มที่จะคิดแผนชั่วร้ายขึ้นมา (ทำไมบรรยายซะแบบนี้ล่ะ! ยัยชิโกะ! // ฮานามิยะ , เอาน่า...อย่าบ่น // s)
"ไม่มีทางได้ผลหรอกน่า..." เนบุยะถอนหายใจเบาๆ ...ทำไมคนที่มาแข่งกับเขาต้องเป็นฮานามิยะฟะ!? ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่น่าปวดหัวเท่าไหร่แต่ดันเป็นหมอนี่ซะได้ ยิ่งเดาทางไม่ค่อยออกอยู่ "...ว่าแต่นายแค่โดนตู้ทับแน่เหรอ? จากแผลนี่ดูยังกับไปฟัดกับหมามา"
"ก็ฟัดมาน่ะสิ" ฮานามิยะคิดถึงเรื่องที่เกิดตอนวิ่งไปเซย์รินแล้วขนลุกนิดๆ
"แล้วจะไปฟัดกะมันทำไมนั้น..." เนบุยะเอาผ้าพันแผลมาพันให้เจ้าแมวดำ "...แล้วใครใส่ปลอกคอให้นายล่ะนั้น?"
"เจ้าบ้าคาซึยะเอามาติด...พูดแล้วก็เอาออกให้ด้วยล่ะ เจ้าบ้านั้นดันเอาประทัดมาติดไว้ด้วย" ฮานามิยะเอ่ย
"ลูกทีมนายพิเรนท์ชะมัด เอาประทัดมาติดเนี่ย" เนบุยะถอดปลอกคอสีเขียวเข้มออก "ยังดีนะที่เป็นแบบจุด ไม่ใช่แบบที่กระแทกแล้วระเบิดน่ะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังตายตั้งแต่หนีพวกนั้นแล้ว" ฮานามิยะถอนหายใจอย่างปลงๆ กับลูกทีมตนที่ดูจะมีที่ทั้งทีมมีคนที่ออกไปทางปกติอยู่คนเดียว...ซึ่งก็คือยามาซากินั่นแหละคนดูปกติที่ว่า
"ถือว่านายโชคดีแล้วกัน เอ้า! เสร็จแล้ว!..." เนบุยะปล่อยแมวน้อยให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะลุกไปเก็บกล่องยา "...อ๋อ ฉันขอบอกนายไว้อย่างนะ...ว่าฉันไม่มีทางเลิกชอบยูยะเด็ดขาดและฉันไม่มีทางยอมแพ้ให้นายง่ายๆ แน่"
"หึ! ฉันก็ไม่คิดว่านายจะยอมแพ้หรอก" ฮานามิยะหัวเราะเบาๆ เป็นดั่งสัญญาณว่าสงครามความรัก (?) ของเด็กหนุ่มทั้งสองได้เริ่มขึ้นแล้ว...ดูสิ ว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้กัน?
ตลอดวันในห้องหมายเลข 448 มีเสียงเอะอะโวยวายจากหนึ่งคนกับหนึ่งแมว (?) ดังขึ้นมา โดยที่เด็กหนุ่มอีกคนต้องค่อยเป็นคนห้าม...ชนิดที่ว่าถ้าห้องนี่ไม่เก็บเสียงล่ะก็มีหวังมีสิทธิ์โดนข้างห้องมาตื้บแน่
จนมาถึงตอนนี้ห้องก็เพิ่งเงียบลงเมื่อคนที่ทะเลาะกับแมวมาทั้งวันหลับไปแล้ว จึงทำให้เหลือเพียงเด็กหนุ่มหนึ่งแมวดำหนึ่งเท่านั้น
"หมอนี่หลับง่ายชะมัด..." ฮานามิยะเอาอุ้มเท้าเขี่ยหน้าคนที่นอนหลับบนโซฟาเล่น "...โคตรไม่ระวังตัวเลยวุ้ย"
"คงไม่เคยเกือบโดนลักหลับแบบมิยาจิซังมั้ง" เนบุยะพูดพลางคิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่ฮายามะเคยเล่าให้ฟังว่าไปเที่ยวกับมิยาจิแล้วตอนดึกมีคนปีนเข้าห้องมิยาจิ...และหลังจากนั้นไอ้คนที่แอบปีนเข้ามากก็ถูกสหบาทาจากมิยาจิและฮายามะนั้นเอง "ฮานามิยะฉันไปซื้อเบอร์เกอร์ร้านใกล้ๆ นี่นะ"
"เกือบเที่ยงคืนแล้วยังจะหาของกินอีกเหรอวะ?" ฮานามิยะไม่เข้าใจเลยว่ามันเอาแต่ละอย่างที่กินเข้าไปยัดไว้ส่วนไหนล่ะนั้น "กินขนาดนี้ไอ้ที่กินเข้าไปเนี่ยอยู่แทนสมองแล้วมั้ง"
"ไม่ต้องมาประชดเลย ก็คนมันหิวนี่หว่า" เนบุยะหยิบกระเป๋าตังใส่กระเป๋ากางเกง "ระหว่างที่ไม่อยู่นี่ห้ามไปกวน ไปป่วน หรือลวมลามยูยะล่ะ"
"...เออๆ รู้แล้วน่า" ฮานามิยะตอบอย่างเซ็งๆ เหมือนคนโดนรู้ทัน...
...แต่ที่ตอบรับไปเนี่ย...ใช่ว่าจะทำตามที่พูดนะ...
"โอเค งั้นเฝ้าห้องให้ด้วยล่ะ" เนบุยะเอ่ยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพักของตนไป ทิ้งให้คนที่กัดกันตลอดทั้งวันอยู่ด้วยกันไป
"เฮ้อ~ ร่างแมวนี่น่าเบื่อชะมัด~" ฮานามิยะบ่นพร้อมกับเล่นข้าวของบนโต๊ะไป "ไอ้บ้าคาซึยะมันเอาประทัดแบบนี้มาจากไหนวะ? แล้วไอ้ไฟแช๊กนี่...เนบุยะมันเอามาจากไหนฟะ? บุรี่มันก็ไม่สูบ หรือว่าได้เป็นรางวัลกินจุเนี่ย? ...อาจใช่แฮะ เฮ้ย! ควันมาจากไหนเนี่ย!?"
ฮานามิยะในร่างแมวถึงกับสะดุ้งเมื่อมีควันดำปรากฏขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แถมยังหนาขึ้นมาเรื่อยๆ อีก
"เนบุยะลืมปิดแก๊ชหรือง...อุ๊ก..." ขณะที่ฮานามิยะกำลังจะโวยจู่ๆ อาการปวดหัวคลื่นไส้ก็จู่โจมเข้ามากระทันหันจนเจ้าตัวแทบรับไม่ทัน "...นี่มัน...บ้า...อะไร...กัน"
และตอนที่กำลังสับสนนั้นเองควันเหล่านั้นก็จางลงไป พร้อมกับอาการปวดหัวที่หายไปเช่นกัน
"บ้าที่สุด...นี่มัน..." ฮานามิยะสะบับหัวไปมา ก่อนที่จะชะงั้นเมื่อ...เห็นว่าร่างของตนนั้นคืนสภาพเดิมแล้ว "...กลับร่างเดิมแล้วแฮะ"
ฮานามิยะตรวจดูร่างกายตนว่าไม่มีส่วนให้เพิ่มหรือหายไป ก่อนที่จะเดินไปรื้อเสื้อผ้าในตู้มาใส่อย่างไม่คิดขอเจ้าของห้องมาใส่...ก็จะขอไงล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่
ซึ่งแน่นอน ชุดของเนบุยะเมื่ออยู่บนร่างฮานามิยะต้องหลวมปานเด็กขโมยชุดพ่อใส่แม้จะเลือกตัวที่เล็กที่สุดแล้วก็ตาม
"เฮ้อ...เอาเถอะ ดีกว่าไม่มีอะไรใส่" ฮานามิยะถอนหายใจก่อนที่จะกลับมานั่งจ้องหน้ายูยะที่หลับสนิกไม่รู้เรื่อง "หลับลึกชิบ ถ้าไฟไหม้สงสัยโดนย่างสดไปแล้ว"
เด็กหนุ่มผมดำยื่นมือไปบีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ และผลที่ได้คือร่างผมสีน้ำผึ้งปัดมือของฮานามิยะออกเหมือนรำคาญแล้วนอนต่อ
...โดนแบบนี้ยังไม่ตื่น แล้วถ้าจูบล่ะ? จะตื่นไหมหว่า?...
ฮานามิยะเมื่อคิดได้ดังนี้ก็เผยยิ้มออกมา ก่อนที่จับใบหน้าอีกฝ่ายหันมาและ...ประทับริมฝีปากลงไป
"อ...อื้อ" เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากปากคนที่หลับไหลอย่างไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา และนั้นทำให้ฮานามิยะเริ่มตวัดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานภายในนั้น
...หวานชะมัด รู้สึกดีแฮะ...
...อยากได้มากกว่านี้...
ฮานามิยะถอนริมฝีปากออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใกล้จะขาดใจตาย ก่อนที่จะประกบปากลงไปอีกครั้งพร้อมกับปลงกางเกงอีกฝ่ายออกและเริ่มจับแท่งร้อนที่เบื้องล่างนั้นรูดไปรูดมา
"อ...อื้อ...อ...อา..." เสียงครางกระสับกระส่ายดังขึ้นพร้อมกับใบหน่าของยูยะระเรื้อสีแดง
...น่ารัก...
นี่คือความคิดที่พรุบขึ้นมาในหัวราวดอกเห็ดพร้อมเพิ่มความเร็วความแรงขึ้นจนสุดท้าย...น้ำสีขาวขุ่นก็เปรอะเปื้อนมือของเด็กหนุ่ม
ฮานามิยะมองมือที่เปื้อนน้ำกามของตนก่อนที่จะดำเนินขั้นต่อไป...โดยการสอดนิ้วเข้าไปในตัวยูยะ
"อ...อึก..." ร่างของยูยะสั่นสะท้านขึ้นมาทันที ขอบตารื้นน้ำออกมาน้อยๆ ฮานามิยะมองปฏิกิริยานั้นก่อนที่จะเพิ่มนิ้วที่สองที่สามเข้าไปอย่างช้าๆ
...อื้ม...คงพร้อมแล้วมั้ง?...
เด็กหนุ่มผมดำคิดก่อนที่จะขึ้นคล่อมอีกฝ่ายและจับขาขึ้นพาดบ่าตน พร้อมเอาแท่งร้อนกลางกายตนนั้นค่อยๆ เสียบเข้าไปอย่างช้าๆ
"แน่นชิบ..." ฮานามิยะบ่นเบาๆ พลางจับสะโพกอีกฝ่ายดึงเข้ามา "...แต่ก็...รู้สึกดีชะมัด"
"อ...อึก...จ...เจ็บ..." ยูยะครางออกมาเบาๆ พร้อมกับดวงตาสีน้ำผึ้งคู่สวยค่อยๆ ลืมขึ้นมาก่อนที่จะลืมตาโพลงขึ้นมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้าตน "...ท...ทำบ้า...อะไรของนายกัน!?"
"ก็อย่างที่เห็น..." ฮานามิยะยิ้มเหี้ยมก่อนที่จะกระแทกตัวเข้าไป "...และฉันไม่คิดจะหยุดด้วย"
"อ...อ๊า!" ยูยะหลุดร้องออกมาก่อนที่จะรีบตะคุบปากตัวเองอย่างว่องเมื่ตนเผลอส่งเสียงน่าอายออกไป
"ว้า~ อย่ากลั้นเสียง~" ฮานามิยะเลื่อนมือตนไปกดข้อมือทั้งสองของยูยะลงกับโซฟา "เสียงนายออกหวานน่าฟังดีออกเวลานี้..."
"อ...ไอ้...ไอ้บ้า..." ยูยะกัดฟันพูดพลางมองฮานามิยะด้วยสายตาอาฆาต ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายเร่งจังหวะเข้ามา "...ช...ช้าห...หน่อย...อา! ห...หยุด..."
"ไม่มีทาง~" ฮานามิยะแลบลิ้นใส่พร้อมบรรเลงทำนองรักต่อไปโดยไม่สนดวงตาสีน้ำผึ้งที่มีน้ำตาลไหลรินลงมานั้นเลย จนกระทั่งในที่สุด...
"อ...อา..." ...น้ำร้อนเริ่มฉีกเข้ามานช่องท้อง พร้อมกับที่ฮานามิยะถอนกายออกอย่างช้าๆ
"แจ่มไปเลยแฮะงานนี้..." ฮานามิยะเขี่ยเส้นผมที่บดบังใบหน้าของยูยะที่หอบหายใจอย่างหมดแรงออก "...สมแล้ว...ที่เป็นคนที่ฉันคิดว่าจะไม่ปล่อยให้ใคร"
"..." ยูยะเพียงมองฮานามิยะก่อนที่จะ...
ปึก! โครม!
...อาศัยจังหวะที่ฮานามิยะเผลอขว้างหมอนอิงใส่หน้าและผลักอีกฝ่ายตกโซฟาทันที ก่อนที่จะฝืนสังขารตนเองหนีเข้าไปห้องห้องหนึ่งและลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนาทันที
...นี่มันบ้าอะไรฟะ!?...
ยูยะที่เคลื่อนกายมาแอบที่มุมห้องนั่งกอดเข่าพร้อมใช้ความคิดแบบจับต้นชนปลายไม่ถูก...ก็แหงล่ะ ใครตื่นมาเจอแบบนี้ก็สมองหยุดทำงานกันทั้งนั้นแหละ!
...ทำไมมันทำแบบนี้ฟะ!? แถมยังพูดแบบนั้นอีก...ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย!?...
ในเวลานี้เด็กหนุ่มไม่อาจห้ามไม่ให้หน้าตนเห่อร้อนได้มีสำนึกถึงการกระทำอันน่าอายเมื่อครู่
...โว้ย! ไอ้เวรเอ้ย! ออกไปจากหัวฉันเลยนะเฟ้ย!!! ลืมๆ มันไปซะ!!! ลืมมันไปซาาาาาาาา!!!...
'ไง' เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยที่ดังขึ้นมาทำให้ยูยะที่กำลังคลั่ง (?) สะดุ้ง ก่อนที่จะมองต้นเสียง...ซึ่งคือมือถือในกระเป๋าเสื้อเขานั้นเอง 'กลับร่างเดิมล...'
...สงสัยไปโดนปุ่มโทรอัตโนมัตเข้าแฮะ...
"เออ! กลับร่างเดิมแล้ว! แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน! พี่! ไอ้บ้านี้มันเพื้ยนแต่แรกหรือมันมาเพื้ยนเอาวันนี้เนี่ย!?" ยูยะเมื่อเห็นว่ายังไงก็ดันติดเบอร์พี่ตัวเองแล้วเลยพยายามขอความช่วยเหลือ...แม้ในตอนนี้แทบคลั่งอยู่ก็เถอะ
'เกิดอะไรขึ้น?'
"ก็ไอ้บ้าที่กลายเป็นแมวเมื่อเช้าน่ะมัน..." ขณะที่ยูยะกำลังคิดหาคำอธิบายที่สั้นที่สุดให้พี่ตนฟัง มือถือในมือก็ถูกฉกไปเสียก่อน
"ทำอายราย~~~" เสียงของคนที่ฉกมือถือออกจากยูยะเอ่ยขึ้น พร้อมส่งยิ้มกวนๆ มาให้
"เฮ้ย! แกเข้ามาได้ไง!? ฉันล็อกประตูแล้วนะ!!!" ยูยะจำได้ว่าตนล็อกประตูแล้ว...ถึงสติจะกระเจิงแต่เขาก็จำได้แม่นนะว่าล็อกแล้ว!
"งัดเข้ามา..." ฮานามิยะชี้ไปยังประตูที่ดู...เหมือนใกล้พังแล้ว
"งัดประตูห้องคนอื่นหน้าตาเฉยเลยนะแก!!!" ยูยะเอื้อมไปพยายามชิงมือถือตนคืนมา
"ก็ใครใช้ให้นายหนีล่ะ!" ฮานามิยะยื่นมือหลบ แต่ด้วยความที่ยูยะตัวสูงกว่าเลบเอื้อมถึงมือถือตนเองได้อย่างง่ายดาย...
"จะไม่หนีได้ไงฟะ! ในเมื่อแก...เฮ้ย!" ยูยะที่ได้มือถือคืนแล้วถึงกับทำมือถือหลุดมือเมื่อ...ฮานามิยะกำลังจับไอ้นั่นของตนอยู่! "จับบ้าอะไรของแกฟะ!? ปล่อยนะเฟ้ย!"
"ไม่ปล่อย...จะทำไม?" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วฮานามิยะยังหยอดล้อส่วนนั้นเล่นอีกต่างหาก
"ปล่อยนะไอ้บ้า! อึก! อื้อ! อย่าจับตรงนะ! อา!...มัน..." ยูยะพยายามดันไหล่อีกฝ่ายออก เสียแต่ในตอนนี้เขาแทบไม่มีแรงเลยนี่สิ!
"มันทำไมล่ะ?" ฮานามิยะยักคิ้วกวนๆ
"มัน...มันจะอะไรก็ช่างเถอะไอ้บ้า! ไปไกลๆ เลย!" ยูยะแว๊ดด้วยใบหน้าแดงก่ำ...โธ่เว้ย! ไอ้หน้าหนาเอ้ย!
"ไม่สน..." ฮานามิยะเอ่ยหน้าตายก่อนที่จะผลักอีกฝ่ายจนล้มลง
โครม!!!
"โอย! เจ็บนะเฟ้ย!...เฮ้ย! เสื้อฉานนน!" ยูยะที่ถูกผลักลงกับเตียง แถมหัวโข่งขอบเตียงอีก (กรรม) แว๊ดใส่อีกฝ่าย ก่อนที่จะแทบสมองหยุดทำงานเมื่อเสื้อที่เป็นสิ่งปกปิดร่างกายเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ถูกกระชากออกไป! "จะทำอะไรน่ะฟะ! ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้ชื่อตรงข้ามกับนิสัย! ไอ้...อุ๊บ! อื้อๆๆ! อื้อ~~~! แค่กๆๆ! อ...ไอ้บ้า! หยุดนะ!"
"เรื่องไรล่ะ?" ฮานามิยะที่เมื่อครู่ใช้โอกาสที่ยูยะเผลอประกบจูบลงไปยิ้มแบบว่า...ห้ามไปกูก็ไม่หยุดมาให้
"ไอ้...อื้อ~~~" ขณะที่ยูยะกำลังจะด่ากลับก็โดนกดจูบอีกรอบ "ห...หยุดนะเฟ้ย! ฮานา...อุ๊บ! อื้อ~~~!!!"
แอ๊ด...
"กลับมาแล้ว โทษทีที่ช้า พอดีคิวร้านเบอร์เกอร์มันยาวไปหน่อย..." เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างอันสูงใหญ่เดินเข้ามาเป็นก้าง (?) พอดี "เฮ้ย! ฮานามิยะ! นายทำบ้าอะไร! เดี๋ยวโดนมิยาจิซังฆ่าเอาหรอก!!!"
ว่าแล้วเนบุยะก็รีบจับทั้งสองแยกจากกัน และแน่ล่ะเมื่อมีคนมาช่วยยูยะก็รีบเอาเนบุยะมาเป็นโล่ทันที...แต่มีหรือฮานามิยะจะยอมง่ายๆ?
กึกๆ! โครม! กึกๆๆๆ! กลุดๆๆๆ!!! โครม!!! ปัง!!! เพล้ง!!!
กระจายสิครับ ข้าวของต่างๆ ระเนระนาดไปหมดจากกันปลุกปล้ำของสามคนนี้...จนสุดท้ายก็แยกยูยะกับฮานามิยะออกจากกันได้
"อย่ายุ่งน่าเนบุยะ...หมอนี่ยอมฉันเองนะ" ฮานามิยะทำหน้าเหมือนหงุดหงิด
"ยอมบ้าอะไรฟะ!? แกลักหลับฉันชัดๆ!" ยูยะแยกเขี้ยวใส่
"...ฉันว่าฉันห้ามนายก่อนออกไปแล้วนะ" เนบุยะเอ่ยพร้อมเอาเสื้อนอกตนคลุมร่างยูยะไว้ก่อนที่ตนจะตบะแตกอีกคน
"แล้วคิดว่าฉันสน?" ฮานามิยะเอ่ยก่อนที่จะแว่บมากดยูยะอีกรอบ (?)
"เอ้ย! ไอ้บ้า!" ยูยะดิ้นพร่านๆ
"นี่นายอยากโดนมิยาจิซังฆ่าจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย!?" เนบุยะเริ่มจับแยกสองคนนี้อีกรอบแต่คราวนี้ไม่ง่ายเลย เมื่อฮานามิยะเอาจริงเลยทำให้เนบุยะอ่วมไปเหมือนกัน
"น...เนบุยะ! เอาหน้าไปไกลๆ เลย" ยูยะแว๊ดใส่เมื่อตะลุมบอนกันอีท่าไหนก็ไม่รู้ หน้าเนบุยะถึงยื่นเข้ามาใกล้ตนแบบห่างแค่คืบเดียว
"ท...โทษที!" เนบุยะรีบถอยห่างด้วยใบหน้าแดงแจ๋
"เนบุยะไม่เอา...งั้นขอล่ะ" ฮานามิยะที่โผล่แทรกกลางมาขโมยจูบยูยะทันที
"แว๊ดดดดดด!!! ไอ้บ้า!!!" ยูยะชักอยากร้องไห้ชอบกล...ใครก็ได้เอามันไปขังที!!!
"ฮานามิยะ!" เนบุยะค้อนใส่คนผมดำ
"จะโกธรอะไรล่ะ? อยากช้าเองนิ" ฮานามิยะหยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ
"เกี่ยวไหมนั้น!? ใจคอนายคิดจะใช้กำลังเอายูยะไปเป็นของนายหรือไง!?" เนบุยะถาม
"ใช่ ฉันไม่ใช่พวกค่อยเป็นค่อยไปแบบนายด้วยสิ" ฮานามิยะตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
"ขอโทษทีนะ...พวกนายพูดบ้าอะไรกันวะ!?" ยูยะไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่ไหงมันฟังเหมือนนิยายที่พระเอกกับผู้ร้ายแย่งนางเอกฟะ? (งานนี้ต้องใช้คำว่านายเอกแทนนะ // s)
"เออ...คือ..." เนบุยะหน้าแดงวาบขึ้นมาเหมือนว่ากำลังอายอยู่
"พวกฉันจะจีบนาย ชัดไหม?" ฮานามิยะตอบทันที "แต่ฉันเป็นพวกไม่ชอบลีลาแบบเนบุยะมัน ก็เลยรุกซะเลย"
"..." ยูยะถึงกับสมองหยุดทำงานล่ะครับงานนี้...อา นี่เขาโดดตึกหนีไอ้สองตัวนี่บ้างทีอาจไม่เลวเท่าไหร่แฮะ
"นายช่วยอายบ้างเถอะวะ ฮานามิยะ" เนบุยะชักอยากเสยหน้าเพื่อนตนชอบกล
"ชอบใครทีใครมันจะอ้อมโลกแบบแกวะ" ฮานามิยะแหวะใส่ก่อนที่จะ...เริ่มไปกอดยูยะจากด้านหลัง
"แต่วิธีแบบนายนี่มันไม่ต่างจากข่มขืนเลยนะโว้ย!" เนบุยะชักอยากบ้าตายกับมันแล้วสิ
"แค่ให้ได้มา วิธีการฉันไม่สนหรอก" ฮานามิยะแลบลิ้นใส่
"นายสนไม่สนไม่รู้...รู้แค่ฉันไม่เอานายแน่ล่ะ! แล้วจับบ้าอะไรฟะ!?" ยูยะศอกใส่ฮานามิยะ...ถ้าให้เลือกระหว่างสองคนนี้จริงๆ เขาเลือกเนบุยะมันดีกว่า!
"ตอนนี้นายแรงน้อยกว่าฮิโรชิมันอีกวุ้ย" ฮานามิยะบ่นเบาๆ
"เฮ้ยๆ ปล่อยเลยนะ! ฮานามิยะ!" เนบุยะเริ่มตะลุมบอนกับฮานามิยะ โดยยูยะต้องพยายามดิ้นหนีฮานามิยะที่มาลวงลามทุกครุ่งที่มีโอกาส และเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
ปัง!!!
...เสียงถีบประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเดินดังๆ ก้าวมาภายในห้องที่ทั้งสามอยู่...ซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพที่ยูยะถูกเนบุยะคล่อมอยู่ และฮานามิยะกอดจากด้านหลัง
"นี่พวกนาย..." เสียงเย็นๆ พร้อมกับร่างเจ้าของเรือนผมสีน้ำผึ้งเดินเข้ามา "...ทำบ้าอะไร...น้องฉันวะไอ้พวกเด็กบ้า!!!"
"ขอให้ไปสบายนะ เอย์จัง ฮานะจัง" เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลที่เดินตามคนผมสีน้ำผึ้งเข้ามาส่งสายตาไปมองคนที่กำลังถูกจัดการทั้งสอง...เฮ่อ เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาทำเรื่องให้โดนตื้บกันซะได้
"ให้เวลาสามนาที...อธิบายมาซะ...พวกนายทำบ้าอะไรกัน!?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งนามมิยาจิ คิโยชิยืนแยกเขี้ยวปานยักษ์ลงมาสถิตร่างตรงหน้าเด็กหนุ่มสองคนที่นั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่เบื้องหน้า...
"เอ่อ...คือ..." เนบุยะมองอีกฝ่ายเหงื่อแตกซิกๆ ...ปกติเขายอมรับว่ารายนี้น่ากลัว แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะน่ากลัวได้ขนาดนี้!!!
"พี่...ขอร้อง...อย่าให้มันพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย!!! มันปวดจิต!!!" ยูยะที่บัดนี้สวมเสื้อผ้าของเนบุยะเรียบร้อยครบทุกส่วน กำลังแอบอยู่หลังฮายามะ...อ่านไม่ผิดหรอกหลังฮายามะจริงๆ ดูท่าแล้วคงไม่อยากเข้าใกล้สองคนที่นั่งสำนึกผิดอยู่นี่เท่าไหร่นักโวยออกมา...
...ใครมันอยากเข้าใกล้คนที่จะมาจีบตัวเองล่ะ! ไอ้เนบุยะไงก็ได้อยู่หรอก! แต่ไอ้ฮานามิยะเนี่ย...ขออย่าเจอมันอีกเลยเถอะ!!! ถ้าเจอก็เจอในสนามแข่งพอ!...
"ถ้าเรื่องอื่นอาจได้ แต่เรื่องนี้ขอเคลียร์หน่อยเถอะ!" มิยาจิกรอกตาอย่างไม่สนใจคำค้านของยูยะนัก "ตกลงว่าไง!? รีบๆ พูดมา!!!"
"เอ่อ..." ฮานามิยะทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างก่อนที่จะ...
ปังๆๆๆ!!! ฟิ้ว...
...โยนประทังที่แอบเอาของฮาระมาซ่อนไว้มาจุดแล้วโยนลงพื้น จนเกิดความชุลมุนเล็กๆ ขึ้น และใช้จังหวะนี้...เผ่นไปเลย
"โว้ย!!! ไอ้บ้าฮานามิยะ!!!" มิยาจิที่ควันออกหูมองไปยังทางที่ฮานามิยาใช้หนีไปอย่างเจ็บใจ
"...ทำห้องพังไม่พอ ยังทิ้งกันเฉยเลย" เนบุยะบ่น...โชคดีที่ห้องนี้เขาไม่ได้เช่าแบบปกติแต่เป็นซื้อเลยไม่งั้นตายแน่และดีที่ห้องนี้จะเก็บเสียงภายในไม่ให้หลุดไปนอกห้องรบกวนคนอื่นไม่งั้นโดนตื้บข้อหาทำเสียงดังตอนตีหนึ่งแบบนี้
"เอย์จัง...ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!?" ฮายามะถามเนบุยะตรงๆ ...อย่างน้อยเขาอาจหาทางช่วยให้โอกาสตายน้อยลงได้ (?)
"บอกตามตรงคือ...ไม่รู้วะ" เนบุยะรีบตอบฮายามะเพราะกลัวโดนมิยาจิเค้นคอ...ยังไงโคทาโร่มันก็น่ากลัวน้อยกว่ามิยาจิซังล่ะวะ! "กลับเข้ามาหลังไปซื้อมื้อดึกก็เห็นว่าหายหัวกันไปหมดเลย ก็เลยลองหาดูกะจะชวนมากินเบอร์เกอร์ด้วยกันซะหน่อย...พอเดินผ่านห้องนอนก็เจอแจ๊ตพ็อตเลย"
"เจออะไรหรอก?" ฮายามะถามต่อ ก่อนที่แฟนตนจะมาเป็นฝ่ายถามแทน...เพราะดูท่าถ้าเขาไม่เป็นคนถามล่ะก็รายนั้นมาเค้นคอเพื่อนเขาเองแน่!!!
"ก็...เอ่อ..." เนบุยะเหลือบมองยูยะที่ค้อนใส่ตนเล็กน้อย ก่อนที่จะเหลือบไปยังมิยาจิที่ตอนนี้ปานวิญญาณอาฆาต...ยังไงเขาก็กลัวมิยาจิคนพี่มากกว่า!!! "...เห็นฮานามิยะก...เอ่อ...คล่อมยูยะอยู่น่ะก็เลยกะจะช่วย...ช่วยยูยะนะ! ไม่ใช่ฮานามิยะมัน! มิยาจิซัง! อย่าจ้องแบบนั้นสิครับ~~~!"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร...เล่าต่อสิ..." มิยาจิเอ่ยเสียงเย็น
"...จากนั้นก็กลายเป็นตะลุมบอนกันไปๆ มาๆ ก็อยู่ในสภาพที่มิยาจิซังมาเห็นนี่แหละครับ" เนบุยะตอบแต่โดยดี
"จริงหรือเปล่า?" มิยาจิถามน้องชายตน
"เออ!" ยูยะทำหน้ามุ่ยอย่างคนไม่อยากจะได้ยินเรื่องแบบนี้อีก...แหงล่ะ! ถูกผู้ชายด้วยกันไล่ปล้ำเนี่ยนะ!? รู้ถึงไหนอายถึงนั้นแน่!!!
"งั้นก็แล้วไป..." มิยาจิค่อยๆ ลดรังศีอาฆาตลงจนเริ่มกลับสู่โหมดปกติ "...งั้นฉันขอพายูยะกลับบ้านก่อนล่ะ และขอยืมชุดนายก่อนแล้วกันเดี๋ยววันหลังเอามาคืน"
"คร้าบบบบบ" เนบุยะขานรับด้วยความที่ตอนนี้กลัวมิยาจิใจจะขาด ถึงแม้ตอนนี้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่องอะไรเขาแล้วแต่มันยังหลอนอยู่เลย!!!
"มิยาจิซางงง ผมขออยู่ด้วยคร้าบ~~~" ฮายามะโดดเกาะมิยาจิทันทีที่สบโอกาส (?)
"เออๆ ตามแต่แก" มิยาจิที่เพิ่งองค์ออกจากร่างขี้เกียจเถียงคนรักตนจึงยอมตามใจอีกฝ่าย...และเมื่อลงมาจากตึกมิยาจิก็ถามขึ้นมา "ยูยะ...นายเดินแปลกไปนะ เกิดอะไรขึ้น?"
"เออ...คือ..." ยูยะกรอดตาไปมา...มาดูออกจะไรตอนนี้เนี่ย!? อุตสาห์ทนจนคิดว่าดูไม่ออกแล้วเชียว! "...เอาไว้ทีหลังเถอะพี่"
"งั้นก็ได้..." มิยาจิเอ่ยพร้อมกับ...แบกยูยะขึ้นบ่า
"หว่า!" ยูยะเกาะไหล่พี่ตนหมับ "ปล่อยผมลงนะ!!!"
"ไม่..." มิยาจิปฏิเสธทันควัน "...ดูจากสภาพนายแล้วไม่น่าเดินไหวถึงบ้านหรอก"
"ชิ!" ยูยะทำท่าไม่สบอารมณ์นิดๆ แต่มันก็จริงดั่งที่พี่ตนว่า...เพราะถ้าเดินต่อเขาได้ร้าวไปทั้งตัวแล้ว!
ทั้งสามเดินเงียบๆ กันมาจนถึงบ้านมิยาจิอย่างปลอดภัย ครบสามสิบสองกันทุกคนและสิ่งที่ตามมาเมื่อมาถึงบ้านคือ...การที่มิยาจิเค้นคอน้องตัวเอง
"ยูยะ...เอาจริงๆ บอกมาซะ ว่านายโดนพวกนั้นทำอะไร?" มิยาจิถามเสียงเย็น
"ไม่บอกไม่ได้ดิ?" ยูยะยิ้มเจื่อนๆ
"ดูท่ามิยาจิซังคงไม่ปล่อยง่ายๆ หรอก" ฮานามะที่นั่งข้างๆ เอ่ยขึ้น
"นายก็ไปนั่งตรงอื่นสิ ฉันจะได้หนีได้" ยูยะถอนหายใจกับสภาพตนที่ถูกนั่งประกบข้างเป็นไส้แซนวิสเนี่ย
"ไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวมิยาจิซังงอน...แอ๊ด! มิยาจิซังตีผมทำไมอ่ะ!?" ฮายามะลูบหัวที่ถูกคนผมสีน้ำผึ้งยื่นมือมาตี
"พูดอะไรไม่เข้าท่าเองนิ..." มิยาจิเอ่ยก่อนที่จะมาเค้นคอน้องตนต่อ "...ตกลงว่าไง? ยู - ยะ!"
"..." ยูยะถอนหายใจอย่างกลุ้มๆ เพราะรู้ว่างานนี้พี่เขาเอาจริงและไม่ปล่อยเขาไปนอนง่ายๆ แน่ จึงจำใจต้องบอกเรื่องชวนกัดลิ้นตัวเองนี่ไป "...คือผม...โดนไอ้บ้าฮานามิยะมัน..."
"มันทำไม?" มิยาจิถามเร่ง
"โดนมัน...ลักหลับน่ะ" ยูยะตอบ
"..." มิยาจิกระตุกยิ้มเหี้ยม "ฉันจะฆ่ามัน"
"เฮ้ย! ฆ่าคนผิดกฏหมายนะ!" ฮายามะกับยูยะรีบคว้าตัวมิยาจิไว้ทันทีที่มิยาจิดูท่าจะไปฆ่าฮานามิยะถึงบ้านเลยในตอนนี้
"ช่างปะไร" มิยาจิแค่นเสียงใส่ "แล้วเนบุยะ...มันทำอะไรนายหรือเปล่า?"
"ไม่มี...หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรเลย" ยูยะรีบเอ่ยก่อนที่เนบุยะที่เป็นผู้บริสุทธ์จะถูกฆ่าทิ้ง (?)
"เหรอ...งั้นฉันไปฆ่าฮานามิยะมันล่ะ"
"ไม่ได้!!!"
และเวลาในคืนนั้นสุดท้ายก็แทบไม่ได้นอนกันเลย เพราะต้องเกลียกล่อมไม่ให้มิยาจิไปฆ่าฮานามิยะนั้นเอง
End
แถม
สามวันต่อมา...
"แกจะมาอะไรที่นี่ล่ะวะเฮ้ย!" เสียงแว๊ดอันดัง ดังออกมาจากปากเด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้ง
มาตามนายไง" คนที่ถูกแว๊ดทำท่าไม่สนใจ
"ไปไหนก็ไปเลย!" มิยาจิ ยูยะที่ถูกตามรังควาน (?) รีบเดินหนี
"ไปทุกที่ที่นายไปนั้นแหละ" ฮานามิยะ มาโคโตะที่หน้ามึน (?) เดินตามยูยะไป
"ไม่ต้องมาตามเลย!" ยูยะแยกเขี้ยวใส่
"จะตาม...มีอะไรไหม?" ฮานามิยะถามกลับ ก่อนที่จะรู้สึกหนาวสะท้านเมื่อใมือหนึ่งจับบ่าตนไว้
"มีสิ..." เด็กหนุ่มผมสีน้ำผึ้งยิ้มเหี้ยมออกมา "...มีบานตะไทเลย!!!"
"นายมีแต่ฉันไม่มี..." ฮานามิยะยิ้มกวนๆ ให้และปัดมืออีกฝ่ายออก "...ไปล่ะ!"
"อย่าหนีนะโว้ย! ฮานามิยะ!" มิยาจิ คิโยชิเริ่มไล่ล่า (?) ฮานามิยะทันที
"เฮ้ย! พี่! เดี๋ยวสิ!" ยูยะรีบวิ่งตามไปทันที ก่อนที่พี่ตนจะฆาตกรรมคนเข้า
"..." คนผมเขียวที่ยืนดูมาตลอดมองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ "ฮานามิยะซัง...ไปก่อเรื่องอะไรเนี่ย? ดูมิยาจิซังจะแค้นมากเลยนะนั้น"
"ไม่รู้สิ...แต่อย่าไปยุ่งเลยเดี๋ยวซวยตาม" เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยพร้อมปั่นซาเล้งไป
"นั้นสินะ..." คนผมเขียวเอ่ยอย่างเห็นด้วยพลางซดน้ำถั่วแดงกระป๋องไป
ความคิดเห็น