[SF BTS] Mistress (JinV Ft.Jungkook)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนื้อเรื่อง

"แทฮยอง พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหา"
"เดี๋ยวสิฮยอง.."
ฝ่ามือเล็กคว้าชายเสื้อของอีกคนเอาไว้แน่น
กลัวเหลือเกินว่าถ้าเผลอปล่อยไปจะไม่มีวันได้เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยนี่อีกแล้ว...
"นี่มันดึกแล้วนะ นอนพักที่นี่เถอะ"
รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมบางเบา เขาทรุดตัวนั่งลงกับเตียง ก่อนจะหันหน้ามามองเจ้าของฝ่ามือที่ดึงเสื้อของตัวเองเอาไว้
"อย่าดื้อสิครับคนดี ฮยองเคยบอกแล้วไงว่าฮยองอยู่กับเราไม่ได้24ชั่วโมงนะ แต่ว่างเมื่อไหรฮยองก็มาหาแทแทคนเดียวตลอดไง อย่าคิดมากสิ ฮยองไม่ทิ้งแทแทไปไหนหรอกนะครับ"
รอยยิ้มใจดีกับฝ่ามืออุ่นๆที่ประทับลงบนแก้มของแทฮยองอย่างปลอบโยน  




เกลียดจังเลย...
แต่ก็รักที่สุด....  




กี่ครั้งแล้วที่คิมแทฮยองได้แต่มองแผ่นหลังกว้างๆที่เขารักเดินออกจากประตูออกไปเป็นของคนอื่น  
ใช่... เป็นของคนอื่น...  
เข่าเล็กคู้ขึ้นแนบอก ปอยผมสีเข้มตกลงปรกใบหน้าเล็กน้อย แทฮยองเม้มปากแน่นก่อนจะสะอื้นไห้ออกมา 
เขาซุกใบหน้าลงกับเข่า ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาโดยไม่คิดที่จะหยุดห้ามมัน  

ทั้งที่รู้ว่าทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้...
ทั้งที่คิดว่าจะทนรับได้...  


...แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่คนอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น...      



ย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน...    

"ช่วย..ชะ..ช่วย..รับ ความรู้สึกของผมด้วยนะ คะ...ครับ"
ร่างเล็กสั่นเทาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในมือบีบกล่องของขวัญแน่นจนกล่องที่ถูกผูกโบว์อย่างปราณีตมีรอยบุบจากแรงบีบของเขาเอง
ร่างสูงตรงหน้ายังคงยืนนิ่งจนเขากลัวใจ
ได้โปรด อย่าทำให้เขาเสียใจเลยนะ....  



...  













หึ ..  

เสียงลมหายใจพ่นออกมาเป็นเสียงเบาบาง แต่แทฮยองได้ยินเต็มสองหู
ของขวัญถูกดึงไปแล้ว เขารีบเงยหน้าขึ้น ปะทะกับสายตาคมกริบที่เขาหลงไหลและหลงรักมาตลอดสามปีที่ผ่านมา "นาย...พูดจริงงั้นหรอที่ว่าชอบพี่น่ะ" "จริง จริง จริงที่สุดเลย" ร่างตรงหน้าพยักหน้าแรงๆจนหน้าม้าสะบัดไปหมด
"พี่น่ะ....ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ นายรับได้ใช่ไหม"
"อื้อๆๆๆ"
รอยยิ้มไร้เดียงสาส่งมาที่เขา      



ถูกใจ...    









   
"นายอยากเป็นแฟนกับพี่ไหม"
เหมือนสติล่องลอยกระทันหัน
แทฮยองไม่คาดฝันมาก่อนว่าจะได้รับคำตอบที่แสนหวานแบบนี้
ร่างสูงตรงหน้าเคลื่อนตัวมาใกล้ ก่อนจะถือวิสาสะสัมผัสลงบนผิวแก้มเนียน ถือโอกาสตอนคนตัวเล็กกำลังมึนงงขโมยจุมพิตจากริมฝีปากสีสดนั่นไปเบาๆ
เพียงเท่านั้น ร่างทั้งร่างของแทฮยองก็หมดกำลังจะยืนหยัดด้วยขาของตัวเองอีกต่อไป
เขาทรุดตัวลงในอ้อมแขนของชายหนุ่มรุ่นพี่
และในวินาทีนั้นเขาก็รู้ตัวดีว่าทั้งหัวใจมอบให้ชายที่โอบร่างของเขาไปทั้งหมดแล้ว..  


...โดยที่ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าได้เหยียดเท้าลงสู่ขุมนรกสีขาวเรียบร้อยแล้ว...    
ตั้งแต่คบกันมาแทฮยองไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเขาคนนั้นจะต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักแทฮยองเวลาอยู่ในรั้วมหาลัยด้วย ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีเวลามาหากันแค่เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น ไม่เคยเข้าใจเลยสักนิดจนวันนั้น...  
"นั่นแฟนนายนิแทแท ใช่ไหม"
แทฮยองหันไปตามนิ้วของเพื่อนคนสนิทที่ชี้ไปทางด้านหลังของเขา ก่อนจะนิ่งไป
รู้สึกชาไปทั้งตัว..


เหมือนหัวใจที่ควรจะเต้นแรงเวลาเห็นหน้าเขากลับมีจังหวะที่ช้าลง...














ผู้ชายในอ้อมกอดของเขาคือใคร...
พอดีกับที่สายตาคมคู่เดิมหันมาบังเอิญสบเข้ากับดวงตาของแทฮยอง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป
แทฮยองผลักผู้คนรอบด้านออกแล้ววิ่งออกไปจากโรงอาหารเพื่อหาที่เงียบๆร้องไห้
จากที่มั่นใจว่าเขาจะวิ่งตามมาอธิบาย แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น
...มีเพียงข้อความเดียวเท่านั้นที่ส่งมาหา...
-เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปหานะแทฮยอง พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา-    








คืนนั้นเขามาจริงๆ
แต่ไม่ได้มาอธิบาย..
ไม่ได้มาขอโทษ...
เขามาเพื่อจะพูดว่า...
"นายเห็นใช่ไหม ผู้ชายคนนั้นน่ะ"
"..."
"เขาชื่อจอนจองกุก"
"..."
"เขา เป็นแฟนพี่เองแหละ"
"!!!!"
ร่างสูงโปร่งนั่งลงข้างแทฮยอง รวบร่างเล็กๆเข้ามากอดไว้จนแน่นพร้อมกับกดจูบลงบนหน้าผากเนียนทิ้งไว้
"นี่คือสิ่งที่พี่มาเพื่อจะบอกนายนะแทฮยอง"
เสียงทุ้มพูดขึ้นใส่ปอยผมของเขา
ชายหนุ่มโยกตัวแทฮยองไปมาเล่นราวกับว่าสิ่งที่เขากำลังพูดนั้นเป็นเรื่องตลกเล็กน้อยเสียอย่างนั้น
"แทฮยอง พี่เคยบอกนายใช่ไหมว่าพี่ไม่ใช่คนดีในฝัน แบบที่นายวาดไว้น่ะ แล้วนายเองก็เคยบอกใช่ไหมว่านายจะรับพี่ได้น่ะ..."
"..."
"นี่แหละ ความเลวของพี่..."
"..."
"แฟนพี่น่ะ เขาชอบเล่นตัว แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ แค่จับมือยังไม่ให้เลย"
"..."
"นายรู้ใจพี่ดีนี่แทฮยอง ว่าพี่จะทุกข์ใจแค่ไหนที่ต้องทนอยู่กับคนแบบนั้นน่ะ"
"..."
"พี่ต้องการความสุข"
"...."
"นายให้พี่ได้ใช่ไหมแทฮยอง.."
น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมา แทฮยองเม้มปากแน่นกลืนก้อนสะอื้นลงคอไป เมื่อริมฝีปากอิ่มของรุ่นพี่ที่เขาหลงรักมาเกือบสามปีเริ่มซุกไซร้เข้ากับต้นคอของเขา ฝ่ามือหนาเริ่มซุกซนไปทั่วร่างกายของเขา  

ณ วินาทีนั้นแทฮยองถึงได้เข้าใจว่าสถานะของตัวเองนั้นคืออะไร

เข้าใจ... ว่าทำไมถึงห่างเหินกันทุกครั้งที่เจอ
เข้าใจ... ว่าทำไมมาหากันได้แค่ตอนดึก
เข้าใจ... ว่าทำไมถึงไม่สามารถหึงหวงได้  

แต่ไม่เข้าใจ... ว่าทำไมยังรักอยู่..

ฝ่ามือที่บีบคลึงไปทั่วทั้งกาย มันเคยสัมผัสร่างกายคนอื่น
ริมฝีปากที่บดเบียดริมฝีปากของตน มันเคยสัมผัสกับริมฝีปากคนอื่น
หัวใจที่เขาใช้รักแทฮยอง ก็เป็นใจดวงเดียวกับที่ใช้รักคนอื่น

...หรือความจริงเขาไม่เคยรักแทฮยองเลย






.....          





"แทฮยอง พี่รักแทฮยองนะ"
คำพูดที่บอกรักกัน มักจะหลุดออกมาแค่ตอนนั้น
ตอนที่เขากำลังหาความสุขจากร่างกายของแทฮยอง
นี่คงเป็นสาเหตุที่ทุกวันนี้แทฮยองยังยอมให้เขาหาเศษหาเลยได้เรื่อยไป ถึงแม้จะเป็นเวลาข้ามคืน
แต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้กับเขาแค่สักวินาทีก็ดี....  

รู้ .. ว่าพอรุ่งสางเขาก็จะหายไป
รู้ .. ว่าดวงตาอ่อนโยนและอ้อมกอดอบอุ่นที่แฝงความเย็นเยียบนี้ ไม่ใช่แค่ของเขาแค่คนเดียว
รู้ .. แต่ยังหลงมัวเมา  

ถึงจะเป็นได้แค่'นางบำเรอ'ชั่วข้ามคืนของคนรัก แต่แทฮยองก็ไม่สน..  
ในเมื่อทุกวันนี้ยังมีเขาอยู่ข้างๆ ก็พอใจแล้ว
แม้จะไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักที่แท้จริงก็ตาม

เขาจะทำหน้าที่นี้ไม่ให้บกพร่อง ไม่ให้คนรักผิดหวัง
...ไม่เด็ดขาด...






เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่ผ่านมา...
และผมรู้ แต่ผมยังทำเป็นนิ่งเฉย...
"จองกุก เดี๋ยวพี่ทำข้าวกล่องให้ไปโรงเรียนนะครับ"
"ฮะ พี่จิน"
รอยยิ้มใจดีที่ผมหลงรักหายวับกลับเข้าห้องครัวไป พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของผมเช่นกันที่อันตรธานหายไปทันที
ผมกับพี่จินเราอยู่บ้านหลังเดียวกันมาสามปีแล้ว
ผมเคยคิดว่าเรารักกัน รักกันมาก มากจนไม่มีอะไรมาพรากจากเราได้
จนกระทั้งเหตุการณ์เมื่อคืน ที่ทำให้ผมรู้ทุกอย่าง...    










ย้อนไปเมื่อคืน...
"ยังไม่นอนอีกหรอจองกุก"
"ยังล่ะฮะ  เดี๋ยวผมว่าอ่านจบบทนี้ก่อนดีกว่า"
ซอกจินส่งยิ้มใจดีตามฉบับเขามาให้อีกครั้ง ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนเตียงนอนอย่างอ่อนล้า
จอนจองกุกเหสายตามองไปที่ร่างสูงโปร่งบนเตียงอย่างมีเลศนัย มือเล็กปิดหน้าหนังสือลง ก่อนจะเดินไปทอดกายลงข้างๆซอกจิน
"อ้าว อ่านจบเร็วจัง จะนอนแล้วหรอจองกุก เดี๋ยวพี่ไปปิดไฟให้นะ"
"ไม่ต้องหรอกฮะ ผมชอบแบบนี้มากกว่า"
"ชอบ? อุ๊บ.."
คำพูดถูกกลืนลงลำคอไปเมื่อคนเด็กกว่าโน้มต้นคอของเขาลงมาประกบปากกับตัวเอง
ซอกจินตั้งตัวไม่ถูก เขาพยายามจะดันร่างเล็กออกเพื่อให้คนตัวเล็กสงบสติอารมณ์ แต่ฝ่ามือเล็กๆนั้นกลับพยายามลูบไล้ตามลำตัวของเขาอย่างไม่รู้จบ
ร่างของซอกจินถูกกดราบลงกับเตียงนิ่ม พร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มที่ขึ้นคร่อมบนตัวของเขาแทน
ซอกจินดันไหล่เล็กออกจากตัวจนได้
"เป็นอะไรไปน่ะกุกกี้ ทำไมถึงทำแบบนี้..."
"ผมรู้ว่าฮยองอดทนกับผมมานานแค่ไหน ผมขอโทษนะ..."
"..."
"ผมตอนนี้ก็อีกไม่กี่เดือนจะขึ้นมหาลัยแล้ว ผมแค่อยากจะบอกฮยองว่าผมพร้อมสำหรับฮยองแล้ว ..."
รอยยิ้มบางๆถูกส่งมาให้เขา 
พร้อมกับปลายนิ้วเรียวที่วนเล่นรอบอกของเขาไม่ทิ้งช่วง



  ...

















  ตุบ!  

"นอนเถอะจองกุก พรุ่งนี้นายมีเรียน อย่ามาเล่นอะไรเป็นเด็กๆนะ"
คำพูดดุๆของซอกจิน และร่างของจอนจองกุกที่ถูกดันลงราบกับเตียง คนอายุมากกว่านอนหันหลังให้เขา...
สายตาไม่เข้าใจทอดมองคนข้างตัวที่หันหลังให้อย่างน้อยอกน้อยใจ เพราะอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ...
ฝ่ามือบางลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ ผ่านเสื้อกล้ามสีดำที่ซอกจินสวมใส่ จนเผอิญเห็นรอยเล็บข่วนยาวที่ไหล่ข้างขวาของชายคนรัก...
ลมหายใจหยุดไปในช่วงนาทีนั้น...
จองกุกนอนพลิกกลับหลังให้ซอกจิน พรางหลับตาแน่นพยายามหลับตานอน เพื่อนของเขาพูดกรอกหูกี่ครั้งกี่หนว่าคนข้างกายมีใครอีกคน
แต่จองกุกก็ไม่เคยเชื่อ








เพราะไว้ใจ...
"กุกกี้.."
เสียงเรียกแผ่วเบาดังมาจากด้านหลัง แต่จองกุกแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินมันโดยการแกล้งเป็นนอนหลับลึกไปแล้ว
"กุกกี้ยา.."
เสียงเรียกอีกครั้งพร้อมแรงเขย่าที่ไหล่เบาๆ เขาเกือบจะตัดสินใจหันกลับไปหาซอกจินแล้ว ถ้าไม่บังเอิญได้ยินเสียงคุยมือถือเสียก่อน
"ครับ ครับ เดี๋ยวพี่กำลังไปนะ แทฮยองรอแปปเดียวเดี๋ยวถึงเลย ครับ คิดถึงตัวเล็กที่สุดเลย ครับผม แล้วเจอกันนะ"  

ตึกๆ  

เสียงเข็มขัด และกุญแจรถ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินไกลออกไป ทำให้ฝ่ามือที่จิกต้นแขนตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นยิ่งจิกแรงมากขึ้น  





ปัง!  


เสียงประตูปิดเบาๆ พร้อมกับความเงียบของห้องกว้างๆ
"ฮึกกก ฮืออออ"
จอนจองกุกปล่อยโฮออกมา..


รอยข่วนนั้น..
เสียงที่คุยโทรศัพท์นั้น..


มันคือความจริงใช่ไหม    



พี่นอกใจผมสินะ..  












...    



ปัจจุบัน จองกุกกำลังยืนมองแผ่นหลังของซอกจินที่กำลังผัดข้าวให้เขาอยู่ในครัวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ชุดนักเรียนถูกปลดเสื้อสูทออก เสื้อเชิร์ตสีขาวก็ถูกปลดกระดุมลงจนเห็นแผงอกขาวได้ชัดเจน  


หมับ!  



"จองกุก!ทำอะไรน่ะ"
คนโดนสวมกอดสะดุ้งจนตะหลิวตกกระทบกระทะ เขารีบปิดเตาแก๊สแล้วหันมาประจันหน้าคนตัวเล็กที่ซุกหน้าเข้ากับหลังของเขาทันที
"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ไปเอาสูทมาใส่เดี๋ยวนี้จองกุก"
สายตาของเขาตวัดมองเสื้อสีขาวที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อยแค่ผ่านตาเท่านั้น สายตาและน้ำเสียงดุๆของซอกจินถูกจองกุกเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจด้วยการกระชากอีกคนลงมาจูบอย่างรวดเร็ว
ซอกจินดันจองกุกออกทันที พร้อมทำหน้าโกรธใส่
...แบบที่ตลอดสามปีที่คบกันมา จองกุกไม่เคยจะเห็นมันสักครั้ง....
"นายเป็นอะไรจองกุก ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ..."
"พี่นั้นแหละเป็นบ้าอะไร!! ผมทำแทบทุกอย่าง แทบจะแก้ผ้าเลยไหมพี่ถึงจะมีอารมณ์อยากนอนกับผมน่ะ!!!!" จองกุกตะคอกกลับใส่ซอกจินทั้งน้ำตา ร่างสูงชะงักไป 
ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก พลางรั้งอีกคนเข้ามากอดเอาไว้
"พี่รักนายนะจองกุก"
"..."
"เพราะรักไง พี่เลยอยากถนอมนายไว้.."
"พี่อยากถนอมผม หรือพี่ไม่อยากแตะต้องตัวผมกันแน่"  




กึก  




ฝ่ามือหนาที่ลูบหัวอีกคนอย่างปลอบโยนหยุดชะงักไป  

อย่าทำแบบนี้ได้ไหมซอกจิน เถียงผมกลับมาสิ เปลี่ยนเป็นเรื่องตลกก็ได้แบบที่พี่ทำมาตลอด...
อย่าเงียบใส่ผม...
อย่าให้ผมรู้ ว่าที่ผมคิดอยู่ตอนนี้มันคือเรื่องจริง...
จองกุกช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า
"จูบผมสิ.."
คำขอพร้อมน้ำตาที่คลอหน่วยของคนตรงหน้า ซอกจินจ้องใบหน้าของคน'รัก'นิ่ง
"ผมรักฮยองนะ.."
"..."
"คนรักของผม"
คำแทนที่บังเอิญไปเหมือนกับของคนตัวเล็กอีกคน ทำให้ในสายตาของจินมองใบหน้าของจองกุกเปลี่ยนเป็นคนอีกคนในชั่วเสี้ยววินาที
"แทแท.."
ชื่อไม่คุ้นหูหลุดออกมาจากปากของซอกจิน 
ส่งผลให้จอนจองกุกตัดสินใจผลักร่างของอีกคนออกห่างตัว ร่างเล็กๆนั่งคู้เข่าขึ้นร้องไห้จนระงมไปหมด
...แค่นี้ ก็ชัดเจนพอแล้วสินะ จอนจองกุก...
ซอกจินก้มลงมองอีกคนอย่างชั่งใจ
อย่างเข้าไปปลอบประโลม..
แต่ถ้าให้กอดแน่นแบบแต่ก่อน คงไม่สามารถทำได้..
สัมผัสของเขาคุ้นชินไปแล้ว กับร่างกายของคิมแทฮยอง  




ตื้ด~  



เสียงข้อความเข้าดึงสติของซอกจินให้กลับมา
-แทแท-
รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าอย่างไม่ตั้งใจ
แต่เมื่อเปิดอ่านเนื้อหาข้างใน รอยยิ้มก็เหือดหายไปทันที...  

From :แทแท        
ฮยอง นี่ ผม คิมแทฮยองเองนะ
ฮยองก็รู้ใช่ไหมว่าผมรักฮยองมาสามปี กว่าจะรวบรวมความกล้ามาสารภาพกับฮยองได้นี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ฮะๆ...
แต่ถึงผมรักฮยองแค่ไหน ผมก็คงเป็นได้แค่ที่พักชั่วคราวของฮยองใช่ไหมฮะ..?
ผมขอโทษนะที่ความอดทนมีไม่มากพอ ผมร้องไห้มามากพอแล้ว
ผมเจ็บจะตายแล้วล่ะ...
เราเลิกกันเถอะนะฮะ... 


"ไม่นะ แทฮยอง ไม่นะ.."
ฝ่ามือหนากดโทรออกที่เบอร์คุ้นเคย แต่กลับไม่มีคนรับสาย
มือสั่นเทา จนแทบบ้า!
เขาคงยังไม่รู้ตัวสินะ ว่าน้ำตากำลังไหล...
อยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจจนเหมือนใจจะขาดเป็นเสี่ยงๆ  

จากคนที่เห็นเป็นแค่ของเล่น...  
...แต่ตอนนี้กลับเป็นทุกๆอย่างสำหรับเขา...  
จองกุกเงยหน้ามองคนตัวโตที่เดินวนไปมาราวกับหนูติดจั่นทั้งน้ำตา

พอกันที วงจรบ้าๆนี่ ถ้าพี่ไม่จบเขาจะจบเอง!
"กลับไปหาเขาซะเถอะ ถ้าพี่แคร์เขา..."
...มากกว่าผม


แม้จะพูดไปแบบนั้น แต่ก็ยังคงหวังในใจ ว่าจะลังเลบ้าง แล้วก้มลงมาโอบกอดเขาเช่นเดิม







แต่เปล่าเลย...
ร่างสูงโปร่งรีบเร่งคว้ากุญแจรถยนต์แล้วกระวีกระวาดออกจากตัวบ้านไป
เสียงรถยนตร์ที่เคลื่อนออกไปไกล จนเสียงลับไปกับสายลมบีบบังคับให้จองกุกกำมือแน่น...  
เจ็บ...




เจ็บที่สุด....
รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานสวยบางเบา สมเพชตัวเองสิ้นดี...  



พอกันที ความรักสามปีที่เคยคิดไปเองทั้งนั้นว่าจริงจัง
กี่ครั้งที่ซอกจินมีคนอื่น ทำไมจองกุกจะไม่รู้ ...

แต่ก็ไม่เคยจริงจัง จนกระทั้งคนนี้...
เขาพลาดเอง โทษใครไม่ได้ทั้งนั้น ...
ต้องโทษตัวเองที่ดูแลคนรักไม่ดีเอง...
โทษตัวเองที่เผลอไปรักคนเลวๆ

พอกันที...      














....  











   
"ผมตัดสินใจแล้ว"
[นายแน่ใจนะ ว่าจะเอาแบบนี้]
ปลายสายถามมาอย่างไม่มั่นใจ คิมแทฮยองปราดสายตามองรูปถ่ายคู่ของตนกับคนรักที่มีเพียงรูปเดียวตรงหัวเตียงด้วยรอยยิ้ม ...
เขารักษามันเท่าชีวิต
เหมือนกับความรักของแทฮยองที่มีให้ซอกจิน เขาก็รักษามันเท่าชีวิตเช่นกัน
แขนเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มมาคลอหน่วยอีกครั้งออก
"ผมแน่ใจแล้วนา พี่แบคฮยอน ที่พี่พูดแบบนี้นี่กลัวผมไปแย่งแฟนพี่ที่อิตาลีหรือไง?"
[เงียบไปเลยเด็กบ้า]
เสียงหัวเราะเบาๆของแทฮยองอดทำให้ปลายสายถอนหายใจออกมาเบาๆไม่ได้ เป็นพี่น้องกันมากี่ปี เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...
หัวเราะทั้งน้ำตาสินะน้องเรา
[แล้วนี่จะมาอิตาลีเมื่อไหร]
แทฮยองหันกลับไปจัดเสื้อผ้าอีกกองลงกระเป๋าขณะที่ก็พูดตอบโต้กับมือถือที่กดสปีคเกอร์ไว้ตรงปลายเตียงไปด้วย
"วันนี้.."
[ห๊ะ?วันนี้ ไวไปไหมเนี้ย] "ไม่หรอกพี่...มันช้าไปด้วยซ้ำ"
...ขืนช้าไปอีกสักนาทีเดียว หัวใจที่อ่อนแอของเขาอาจจะกลับคำพูดก็ได้...  
[เออๆ ก็แล้วแต่]
"เออใช่ ไปถึงพี่ต้องพาผมไปกินพาสต้านะ อยากกินมานานแล้วอะ นะนะนะ"
"ถ้าอยากกิน พี่ก็พาไปได้"
"อ๊ะ!"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลังของแทฮยอง คนตัวเล็กตั้งใจจะหันไปหาผู้มาใหม่ที่ไม่ได้รับเชิญ แต่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไวเกินไป
เขามารู้ตัวอีกที หลังก็ติดกับเตียงนุ่มเสียแล้ว ใบหน้าหวานหอบหายใจอย่างเหนื่อย 
ผสมกับร่างใหญ่โตที่กดทับลำตัวเขาจนหายใจแทบไม่ออกนี่อีก
"จะหนีพี่ไปไหนแทฮยอง"
"เราเลิกกันแล้ว ผมจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับพี่ แล้วนี่เข้ามาได้ไง.."
"นายเคยให้กุญแจสำรองพี่ไว้จำไม่ได้หรือไง"
"..."

โง่จริง! ไม่น่าให้ไปเลย เหอะ!
"นายเป็นคนพูดอยู่ฝ่ายเดียวว่าจะเลิก พี่ตกลงกับนายด้วยซะเมื่อไหร"
แทฮยองกัดฟันกรอด พยายามดันคนบนร่างเท่าไหรก็ไม่ขยับ
..ทั้งโกรธ ทั้งกลัว...


โกรธ... หัวใจตัวเองที่หวั่นไหวอีกแล้วไม่รู้จบ

กลัว .... จะอ่อนแอไปมากกว่านี้จนยอมเขาอีกเหมือนที่ผ่านมา
"ที่นายมาขอความรักจากพี่ นายยังต้องรอให้พี่ตอบรับเลย แล้วทีจะบอกเลิก จะไม่รอพี่ตกลงหน่อยหรอ จะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า.."
"ก็ตอบตกลงมาสิวะ!!!"
"ไม่เลิก จบไหม"
ซอกจินพูดเน้นพยางค์ใส่แทฮยองจนคนตัวเล็กควันแทบออกหู "จะรั้งผมไว้ทำไม กลับไปหาคนรักพี่ซะ ปล่อยผมไปเจอคนที่ดีๆไม่ได้หรือไง!!!"
"ถึงเจอคนดีๆเป็นร้อยเป็นพันนายก็ไม่มีวันเริ่มต้นใหม่กับคนพวกนั้นหรอก"
"..."
"ชีวิตนี้นายรักใครนอกจากพี่ไม่ได้แล้วล่ะ.."
"ไอ้!!!..."
"พี่เลิกกับจองกุกแล้ว"
คำบอกเล่าธรรมดา กับสายตานิ่งเรียบทำให้ลูกแมวจอมดื้อหยุดดิ้นจนได้
"ทำ..ทำไม เขารู้เรื่องเรา...หรอ.."
"นั้นก็มีส่วน.."
"ผม..ผมขอโทษ..."
ดวงตาใสเบนออกมองด้านข้าง ก่อนจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
พระเจ้าจะยังให้อภัยผมได้ไหม?
ผมเป็นคนบาป รู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนก็ยังไปยุ่ง...
ทำลายชีวิตคู่ของเขา

เลวสิ้นดี..  



ฟอด!  

แทฮยองหันกลับมามองคนที่ขโมยหอมแก้มของตนแทบไม่ทัน ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องมาที่เขาจนแก้มร้อนขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
"จนวินาทีสุดท้ายก็ยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาที่แสนดีสิน่า แทแทของฮยองเนี้ย"
ปลายจมูกโด่งคลอเคลียที่แก้มใสไปมาขณะที่ก็พูดไปด้วย
...แล้วทำไมต้องทำเสียงแหบแห้งอย่างนั้นด้วยเล่า!!
"จองกุกรู้ เพราะพี่ตั้งใจให้เขารู้"
"..."
"ถ้าจองกุกไม่รู้เรื่องเรา พี่คงไม่รู้ตัวว่ารักแทแทมากแค่ไหน..."
"ฮะ..ฮยอง.."
"แต่ก่อนนายเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาของฮยอง"
".."
"แค่ตัวแทนของจองกุกเท่านั้น"




อึก!  




แทฮยองรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าสักสิบหน..
ชาไปหมด...
"แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว"
"..."
"การที่นายบอกเลิกพี่ รู้ไหม ตอนนั้นพี่รู้สึกยังไง"
".."
"พี่ รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังขาดเป็นเสี่ยงๆ มันเจ็บ เจ็บมากๆเลยล่ะ ขนาดมองหน้าจองกุกยังเห็นเป็นหน้านายคิดดูสิ ฮะๆ"
แทฮยองหายใจรัวแรงเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเสื้อตัวนอกหลุดไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
"พี่..ต้องการอะไร"
"พี่.."
"ถ้าเป็นหัวใจ พี่ได้มันไปตั้งนานแล้ว ตัวพี่ก็ได้แล้ว จะเอาอะไรอีก"
"พี่.. แค่อยากจะขอ.. "
"..?"
"ขอฝากหัวใจ ไว้ให้แทฮยองดูแล ได้ไหมล่ะ.."
"อื้อออ ฮะ..ฮยอง.."
เสียงครางกระเซ้าจนน่ารำคาญดังขึ้นเมื่อซอกจินไล้นิ้ววนเข้ากับอกบางหนักขึ้น
"ตอบฮยองสิ ว่าจะยอมเป็นแฟนฮยองต่อน่ะ.."
ปลายนิ้วเรียวเริ่มลามต่ำลงไปจนถึงช่องท้อง
"อื้อออออ..!~ ฮยอง.."
เสียงครางหวานๆอย่างไม่ได้ตั้งใจทำเอาซอกจินยิ้มกริ่มออกมา
"ดีมากครับผม"
ว่าจบจมูกโด่งเป็นสันนั่นก็ซุกไซร้เข้ากับลำคอของเขาต่ออย่างหื่นกระหาย..
เกลียดนัก นี่มันบังคับให้เขาตอบตกลงทางอ้อมนี่!!
สุดท้าย ก็แพ้จนได้..



จะมีสักวันไหม ที่แทฮยองสู้ซอกจินได้ ..
เกลียดตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้ที่สุดเลย...    













...      








"สรุปไอ้แทฮยองจะมาเมื่อไหร่"
"มันไม่มาแล้วละมั้งเจ๊"
"อ้าวทำไมล่ะ"
แบคฮยอนเอนสายตาออกจากพี่สาวคนโตอย่าง'คิมแทยอน'ไปมองมือถือตัวเองที่เพิ่งกดวางสายไปสดๆร้อนๆเมื่อกี้
ก็ดู คุยยังไม่จบ ก็ดันมีเสียงคนทะเลาะลอดเข้ามาให้เขาฟังไม่พอ แถมมีเสียงครางกระเซ้าของน้องชายตัวเองมาให้คิมแบคฮยอนคนนี้ขนลุกเล่นอีก
แค่นี้ก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นที่ฝั่งนั้นน่ะ!! เป็นพี่น้องกันมากี่ปีทำไมเขาจะไม่รู้!