ห้องดองของของโชวะซัง

ลำดับตอนที่ #4 : มีค่า? ไร้ค่า? (Teaser CrystalSummoner)(1)

“คนที่เห็นคุณค่าของสิ่งหนึ่ง  ไม่ใช่ผู้ที่มองสิ่งที่สวยงามแล้วบอกว่ามันมีค่า

แต่คือผู้ที่มองเห็นสิ่งธรรมดา แล้วรู้ว่าจะทำมันให้มีค่าได้อย่างไร”

กอร์ดอน มอแกน

                “ทิน มาแอบหลับอยู่นี่เอง” เสียงหวานใสปลุกให้คนที่งีบหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้องงัวเงียลุกขึ้นนั่ง ทว่าเมื่อได้เห็นดวงหน้าผู้มาปลุกเจ้าคนขี้เซาต้องรีบตบหน้าตนเองเรียกสติให้ตื่นขึ้นโดยฉับไว

                “ตายแล้วรีอา  นี่ฉันหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย” 

                “สองชั่วโมงครึ่ง น่าจะประมาณนั้น”  เจ้าของเสียงหวานนามรีอาเอื้อมมือไปยีผมอีกฝ่ายเล่นด้วยท่าทีสนิทสนม “รีบกลับบ้านเถอะ ลุงมอร์แกนแกถามหาแล้ว”

                “กลัวฉันจะหนีไปเที่ยวเล่นมากกว่าล่ะมั้ง” คนถูกเตือนตอบกลับอย่างไม่แยแส  ลุกขึ้นปัดใบไม้ออกจากร่าง หันไปสะพายเป้ใบเก่งของตนยื่นมือให้เด็กสาวจับ  “กลับกันเถอะ”

                ประตูเมืองเลื่อนออกจากกันช้าๆ  เปิดให้ชาวเมืองที่ออกมาด้านนอกได้เข้าไป  พวกเขาสองคนก็รวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

                มันเป็นหน้าที่ของเด็กหนุ่มที่ทุกวันเขาจะออกมาหาฝ้ายขาวขุ่นจากป่าด้านนอกเมือง  เพื่อจะนำกลับไปให้ลุงมอร์แกนของเขา

                “กลับมาแล้วเหรอเด็กๆ ทำไมมาวันนี้มาซะเย็นเลยล่ะ” เสียงอันเปี่ยมไปด้วยความการุณย์รอพวกเขาอยู่ที่ร้านทำตุ๊กตาที่สภาพเก่าแก่และดูมอซอตามอายุของร้าน

                “ทินแอบหลับค่ะลุง” รีอาส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

                “เปล่าแอบหลับซะหน่อย!  แค่เคลิ้มๆ เลยเผลอหลับไปต่างหาก”  เจ้าหนุ่มตัวดีว่าพลางปลดเป้สัมภาระยื่นให้ผู้สูงวัยตรงหน้า “แต่ก็ไม่ได้ลืมของที่ต้องส่งซักหน่อย”

                “ฮ่าๆ นั่นสินะ  บางทีการได้นอนพักใต้แสงแดดที่สดใสก็เป็นสิ่งที่ลุงคิดถึงเหมือนกันนะ  ไปว่าเจ้าทินมันไม่ได้หรอก  ยังไงก็ขอบคุณมากนะสำหรับฝ้ายนี่”  ชายชรากล่าวออกอย่างอ่อนโยน จับไหล่ของเด็กทั้งสองไว้แน่น  “นี่ก็เย็นแล้ว รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ”

                “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะลุง” ทินกล่าวอ่อยๆ  “ผมอยากออกไปเที่ยวกลางคืนบ้าง”

                “นายเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดเองนะทิน” เด็กหญิงใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากเพื่อนหนุ่ม  “หรือนายกลัวจะแพ้ฉันในรอบคืนนี้”

                “มะ  ไม่ใช่สักหน่อย!!”  ได้ผล  ทินกล่าวเสียงกร้าว  “คืนนี้เธอต้องแพ้ฉันแน่ๆ”

                “แล้วฉันจะคอยดู  หลังกินข้าวเราเจอกัน!”

                “ได้ แล้วอย่ามาร้องไห้ล่ะถ้าแพ้ฉันน่ะ ฮ่าๆๆ”

                แล้วทั้งสองก็วิ่งจู๊ดหายเข้าร้านตุ๊กตานั้นไป โดยมีกอร์ดอนมองตามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  ก่อนจะถือกระเป๋าใส่ฝ้ายเดินเข้าห้องหลังร้านไปอย่างเงียบเชียบพร้อมฮัมเพลงไปด้วย

                “พร้อมจะพ่ายแพ้แล้วรึยัง”  เด็กหนุ่มกล่าวเสียงมาดมั่น   เบื้องหน้าของเขาคือรีอาที่กำลังหยิบกล่องประจำตัวออกมาเช่นกัน  “ฉันน่าจะพูดคำนั้นกับนายมากกว่านะทิน  นายพร้อมจะพ่ายแพ้ฉันเป็นรอบที่สี่สิบเจ็ดรึยัง?”

                “มันจะไม่มีอีกแน่นอน!!”  ทินว่า หยิบกล่องของตนออกมาเช่นกัน  แล้วทั้งคู่ก็เปิดฝาพร้อมกัน

                “ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มกันเลย”  รีอาว่า  หยิบลูกแก้วสีเหลืองทองออกดีดไปกระบะทรายเบื้องหน้าของเธอทันที  “ไซเฟอร์ เกล ชู้ต!!”

                ลูกแก้วทอประกายสดใสร่วงหล่นลงกระบะทรายกึ่งกลางระหว่างสองคนพอดิบพอดี และนั่นคือสัญญาณว่าเกมได้เริ่มขึ้นแล้ว

                เกมที่ทุกคน ไม่ว่าจะเด็ก ผู้ใหญ่ จะหนุ่ม หรือแก่  พระราชาหรือสามัญชนต่างก็ใช้เป็นการประลองฝีมือ

                คริสตัลซัมมอนเนอร์....

                “วันนี้ฉันได้เริ่มก่อนสินะ    ตาแรกฉันจะได้ค่าคอสสามหน่วย” ทินปาดนิ้วไปกับจมูกครั้งหนึ่ง หยิบลูกแก้วสีน้ำตาลอ่อนและสีดำออกมาสองลูก เล็งยิงออกไปแล้วทั้งสองลูกก็ตกลงข้างลูกแก้วสีทองนั้น

                “คอล เอาท์!!”

                ลูกแก้วทั้งสองส่องสว่างขึ้น  แสงสว่างเหล่านั้นทอประกายเป็นรูปร่างสิ่งหนึ่งเหนือลูกแก้วนั้น   รายละเอียดของลูกแก้วทั้งสองถูกรีอาพิจารณาอย่างรวดเร็วเพราะพบเจอกับมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

พัพเพ็ต  แอ็กซ์แมน   สังกัต: อเปรุ

POW:  44 (40+4)  COST: 1

จะได้รับ POW  2หน่วย ทุกครั้งที่มีพับเพ็ตถูกคอล

พัพเพ็ต  เอ็กซ์โซซิสต์   สังกัต: วาร์กัส

POW:  28  COST: 1

คอลออน: สามารถคอลซอร์เซอร์รี่สโตนที่มีค่าคอสไม่เกิน 2  เพิ่มได้หนึ่งลูก โดยไม่ต้องเสียค่าคอสแต่อย่างใด

                “เมื่อครีเจอร์ถูกคอล ความสามารถคอลออนจะทำงาน!!” ทินกล่าวน้ำเสียงมาดมั่น  “ฉันสามารถคอลซอร์เซอร์รี่สโตนได้อีกลูกโดยไม่เสียค่าคอส”

                เขาหยิบลูกแก้วสีใสไร้ลวดลายออกเล็งยิงไปตกเบื้องหน้าพัพเพ็ต เอ็กซ์โซซิสต์  “ซอร์เซอร์รี่คอล!!” ลูกแก้วนั้นแตกออกกลายเป็นกล่องสีรุ้งใบหนึ่ง

กล่องของเล่นสีรุ้ง  สังกัต: ซอร์เซอร์รี่สโตน

COST 2

สุ่มคอลครีเจอร์ที่มีชื่อ พัพเพ็ต  ออกมาหนึ่งตัว  หากคอลได้ “พัพเพ็ต ทอยเซลเลอร์”  จะได้คอลเพิ่มอีกหนึ่งตัว

                ทั้งสองชายหญิงต่างมองสิ่งที่จะออกมาจากกล่องนั้น ก่อนที่ทินจะออกอาการเซ็งเมื่อสิ่งที่ออกมาเป็นพัพเพ็ตแอ็กซ์แมนอีกตัวหนึ่ง

                “เชอะ  ดวงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ตานี้  คอมมานด์เอนด์!!”  ทินกล่าวจบเทิร์นซึ่งจะเป็นตาของรีอาบ้างที่จะได้เล่น

                “น่าตกใจเหมือนกันนะนี่ ตาแรกได้ครีเจอร์มาคุมสนามถึงสามตัวเชียว แถมค่าพลังตัวสูงสุดตั้ง 46 ด้วย”  หญิงสาวเผยให้เห็นรอยยิ้มของเธอ

                “แต่ตอนนี้ถึงตาฉันบ้างล่ะ!!” พูดจบเธอก็ยิงลูกแก้วสีขาวกับสีเขียวออกไปอย่างละลูก 

                “เนื่องจากฉันได้เริ่มทีหลัง จึงได้ค่าคอลสี่หน่วย”

 ลูกแก้วสีเขียวชนปะทะเข้ากับลูกแก้วสีน้ำตาลของเด็กหนุ่มที่เป็นลูกแก้วครีเจอร์พัพเพ็ต แอ็กซ์แมนกระเด็นออกไปเล็กน้อย

                “คอล เอาท์!!”

                ลูกแก้วทั้งสองลูกทอแสงส่องสว่างขึ้น และมันก็กลายเป็นรูปครีเจอร์สองตัวที่เป็นกึ่งมนุษย์เครื่องจักร

แกมม่า  กันเนอร์   สังกัต: สเปรุโน่

POW  51(46+5)  COST 2

คอลออน: ลดค่า POW ของครีเจอร์หนึ่งตัวในสนาม 10 หน่วย  หากเป็นครีเจอร์นั้นสังกัตอเปรุจะลด POW ครึ่งหนึ่งแทน

อัลฟ่า  แอสโทรนอลต์   สังกัต: ลูมินัส

POW 38(33+5)  COST 1

ครีเจอร์กลุ่ม “เดธ เดอะ  โอเมก้า”  ทุกตัวที่เป็นฝ่ายเรา ได้ค่า POW เพิ่ม 5 หน่วย

        “เมื่อแกมม่ากันเนอร์ถูกคอล  ความสามารถคอลออนทำงาน!!”  รีอาประกาศก้อง  “ลดพลังของพัพเพ็ตแอ็กซ์แมนลงครึ่งหนึ่ง!”

                ค่า POW ของพัพเพ็ตแอ็กซ์แมนตกฮวบจาก 46 เหลือ 23 ในทันใด

                “เชอะ  ก็ทำได้แค่นั้นล่ะน่า”  ทินแค่นเสียง

                “จะจริงเร้อ  ฉันยังใช้ค่าคอสไม่หมดนะ”  รีอาโบกนิ้วไปมา  หยิบลูกแก้วอีกหนึ่งลูกออกมา   “ขอใช้แอคแท็คสโตน”

แอคแท็คสโตน

COST 1

แอ็คแท็คสโตนทั่วไป  ใช้สำหรับโจมตี

                ผิดกับลูกแก้วลูกอื่น เธอเล็งยิงอย่างตั้งใจ ในที่สุดก็ปล่อยมันออกไป   แอคแท็คสโตนพุ่งชนเข้ากับแกมม่ากันเนอร์เข้าอย่างจัง  ทำให้แกมม่ากันเนอร์กระเด็นไปชนกับพัพเพ็ตแอ็กซ์แมนจนลูกแก้วสีน้ำตาลสลายไป

                “นั่นแหละคือการโจมตีของฉัน”  เธอประกาศออกมาอย่างภาคภูมิใจ

                “ยิงได้แม่นเหมือนเดิม”  เด็กหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มออกมา  “แต่มันไม่จบแค่นี้แน่”