หอสมุดต้องห้ามแห่งดาร์คแลนด์

ลำดับตอนที่ #4 : มอญร้องไห้ บทเพลงอวมงคล

มอญร้องไห้ บทเพลงอวมงคล

หยิบกระดาษวาดอักษรชะอ้อนสั่ง
น้ำตาหลั่งไหลหยดรดอักษร
แล้วสอดไว้ใต้เขนยที่เคยนอน
พิศพักตร์ทอดถอนหฤทัย
ค่อยตระโบมโลมลูบจูบสั่งลา
นางจะรู้กายาก็หาไม่
หักจิตออกนอกห้องทันใด
ขึ้นม้าควบหนีไปมิได้ช้า
 

            ว่าากันว่า เมื่อชาวรามัญสูญเสียบิดา มารดา ญาติพี่น้องหรือคนที่เรารัก การร้องไห้เป็นการแสดงออกถึงความอาลัยรัก ซึ่งอยู่ในอาการเศร้าโศก ชาวรามัญจึงมีประเพณีมอญร้องไห้ขึ้น

           แต่ประเพณีมอญร้องไห้นั้น ผู้ร้องอาจไม่รู้จักกับผู้ตายมาก่อนเลย ได้ร้องไห้ต่อหน้าศพ ร้องคร่ำครวญหวลไห้ สะอีกสะอื้นรำพึงรำพันคุณงามความดี ของผู้ตายด้วยเสียงที่เยือกเย็นวังเวง สะกดจิตใจผู้มาร่วมงาน เนื้อหาที่ร้องนั้นไม่ตายตัว และเป็นภาษามอญทั้งสิ้น การร้องไห้ส่วนใหญ่จะร้องในช่วงเคลื่อนศพลงจากศาลาเพื่อนำไปประชุมเพลิง ยิ่งเพิ่มบรรยากาศช่วงนั้นให้วังเวงโหยไห้มากยิ่งขึ้น

           หลายคนเชื่อกันว่าเป็นบทเพลงอวมงคลที่ไม่ควรเปิดฟังพร่ำเพรื่อ เพราะจะเป็นเหตุให้มีคนตายในบ้านตัวเอง อย่างไรก็ตาม นั่นก็เป็นเพียงความเชื่อ

           สำหรับเนื้อเพลงที่กล่าวไปตอนต้น เป็นของ ครูเหนี่ยว กับคณะดนตรีดุริยปราณีต ซึ่งคนดูชอบใจมากจนเป็นเอกลักษณ์ของ จนกลายเป็นเพลงยอดนิยมอยู่ระยะหนึ่งในยุคนั้น