24 กรกฎาคม 2550
รับปริญญาที่ได้รับพระราชทานจากสมเด็จเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์วลัยลักษณ์ ฯ...ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์...
รู้อยู่อย่างเดียวว่า...วันนี้เราต้อง...สวย!!!
อ้าว...ไม่จริงเหรอ ?...วันสำคัญในชีวิต ใครมั่งไม่อยากดูดี...ไม่ใช่เราแน่นอน เพราะวันนี้เรางามเลิศในปฐพี เหอๆ (ไม่ต้องมีกระจกวิเศษให้คอยชม แต่เราชมตัวเองได้ ฮ่าๆ)
จริงๆแล้วกว่าจะมาถึงวันนี้ได้....มันนานมาก...จะให้เล่าตั้งแต่เกิดจนกระทั่งเดินได้ พูดเป็น แล้วเรียนประถมที่ไหน ยังไง จนกว่าจะมาถึงวันนี้ มันก็นานเวอร์...เล่าปีหนึ่งก็ไม่....(ขนาดเรายังอยู่มาตั้ง ยี่สิบกว่าปีจะให้เล่าจบภายในวันเดียวเนี่ยนะ....เหอๆ)
เอาเป็นว่าคร่าวๆละกัน ว่ากว่าเราจะได้รับปริญญาที่นี่ได้เนี่ย...ต้องผ่านการซ้อมอันหฤโหดมาก่อน เพื่อที่วันรับจริงจะได้ไม่มีผิดพลาด(เวลาออกข่าวในพระราชสำนัก เราจะได้สวยไง)
คณะของเราเริ่มซ้อมกันมาตั้งแต่วันที่ 14 ที่วิทยาลัยของเรา โดยน้องๆคณะจะมาร่วมแสดงความยินดี จัดซุ้ม ถ่ายรูปหมู่ และถ่ายรูปเถาว์รหัส...ขอบอกว่ามันเป็นประเพณีปฏิบัติมานานจนนมบูด อ๊ะ ไม่ใช่สิ...นานจนกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เรียกวันนี้ว่า “ วันฉลองบัณฑิต ”
วันนี้เราสวย...ด้วยราคา 100 บาท...อ๊ะๆ ถูกละซี่...ปกติรู้ๆกันอยู่ว่า แต่งหน้าเนี่ย ประมาณ 200-300 อัพใช่ม๊า...เหอๆ พอดีว่าคนมันสวยอ่ะนะ...แต่งนิดเดียวก็งามแต๊ๆแล้ว ฮ่าๆ ( จริงๆแล้วให้เพื่อนแต่งให้ เพื่อนคนนี้มีฝีมือด้านการแต่งหน้ามาก มันไม่คิดตังค์ ช่วยด้วยใจ...เราเลยตอบแทนมันด้วยการเลี้ยงภายหลัง ^^) แต่งออกมาก็...งามอย่างที่เห็น...(ส่วนไอ้ 100 บาทเนี่ย พอดีว่ามันแต่งหน้าเป็นอย่างเดียว ทำผมไม่เป็น เลยต้องให้ช่างทำให้) งามซะ!
คนกลางชุดนิสิต คือไอ้โบว์ ผู้ที่ทำให้เราสวยได้อย่างมหัศจรรย์!!
พอมาวันจริง...24 กรกฎาคม...ตื่นมาตั้งแต่ตี 5 เพื่อให้เพื่อนแต่งหน้าให้และนัดให้ครอบครัวมารับตอน 6 โมง...เพื่อนมันก็แต่งๆ เราก็สั่งๆให้เอาอย่างนั้นอย่างนี้...ประมาณว่า อยากสวยแต่ไม่มีปัญญาจะแต่งเองอ่ะ เลยได้แต่สั่งๆ(จนไอ้คนแต่งหมั่นไส้ไปหลายรอบ)...แต่งไปทะเลาะกันไป...สรุปออกมา...ไม่รู้คนอื่นจะว่าไงนะ แต่สำหรับเรา...เราพอใจมาก เพราะเราคิดว่าเรา.....สวย!
ถ่ายกับครอบครัว (น้องชาย แม่ และพ่อ)
พอไปถึงที่เกษตร ก็ตระเวนถ่ายรูป...
พี่อ้อมก็โทรมาอวยพร คุยกันซักพักเราก็ไปถ่ายรูปต่อ แล้วก็ให้น้องๆบูม
พูดถึงเรื่องการบูมเนี่ย...อยากจะดีใจก็อยาก อยากจะร้องไห้ก็อยาก .... รู้นะว่าบูมน่ะ ต้องเสียตังค์เป็นของขวัญให้น้องๆที่บูมให้ แต่เราก็อยากให้น้องคณะเรานี่...วันนี้ค่ะ..ฉายเดี่ยวอยู่ดีๆ เจอน้องๆ(ที่ปัจจุบันก็ยังไม่รู้ว่าคณะไหน)วิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลัง ประมาณว่า... “ ออกไม่ได้แล้วเว้ย...อ้าววววววว ลุย! ”
แล้วพวกน้องๆก็จัดการบูม...เหอะๆๆๆ งานนี้เลยให้ไป 20 บาท ( นี่ไง...ที่ว่าทำไมต้องเซฟเงินมาตั้งแต่แรก...ยัง...รายจ่ายยังไม่หมดแค่นี้...) พอเดินไปถึงซุ้มที่น้องๆคณะเรารออยู่ น้องๆก็บูม...(เราให้รอบละ 20 บาท แต่พอดีว่าโดนบูมหลายรอบ ทั้งวิ่งเข้าไปเอง และโดนลากเอง สรุปวันนั้นให้น้องๆคณะไป 100 บาท) อยากจะบอกว่า...น้องๆแต่งชุดวอร์ดมาบูมให้ เป็นคณะเดียวที่แต่งเต็มยศแบบนี้ คณะอื่นไม่มี น่าอิจฉาและน่าภูมิใจ ถ่ายภาพออกมาสวยมาก(ดูเอาเอง)
เพื่อนๆที่มาร่วมแสดงความยินดีก็มี ไอ้โอ...ไอ้เอ้...ไอ้บอล
สามคนนี้เป็นเพื่อนๆสมัยเรียนม.ปลายมาด้วยกัน แต่รับคนละวันกัน (พวกมันเรียนที่เกษตรกำแพงแสน มีเรากระเด็นมาเรียนบางเขนคนเดียว...เหอๆ)ขอบอกว่างานนี้ ชายล้วนค่ะ...
แถมพี่กล้าเอย พี่นนท์เอย ก็มาร่วมแสดงความยินดี(พี่พวกนี้เป็นพี่ที่เราให้ความเคารพมาก เพราะพี่เขาสอนให้เราโต้วาทีจนเราชนะเลิศของเกษตรเชียวนะ)
โดยเฉพาะพี่กล้า...ทำเซอร์ไพร้มาก ไม่ได้เจอพี่แกตั้งแต่ปี1 จนรับปริญญาก็มาเจอตัวเป็นๆอีกครั้ง พี่แกเล่นหอบดอกไม้ช่อโตเข้ามาให้ถึงซุ้ม เล่นเอาพี่ๆน้องๆของเราเหวอ (ดอกไม้ช่อใหญ่จริงๆ)แซวกันซะเละ คิดว่าพี่เค้าเป็นแฟนเรา...(ทำไมไม่คิดมั่งเนี่ยว่าไอ้เพื่อนเก่าสามตัวนั่นก็ผู้ชาย)...
พ่อกับแม่ถามเลย...ใคร ?...เราเองก็นะ...อธิบายแล้วอธิบายอีกก็ยังไม่วายแซวกันอีก(พ่อกับแม่ก็เป็นไปกับเขาด้วย เวรกรรม )....
พี่กล้าO_O!!
พี่นนท์ (กรี๊ด>_<)!!!
ถ่ายรูปกันเสร็จ ก็ได้เวลาตั้งขบวนตอน 11 โมง เดินขบวนจากศูนย์เรียนรวม 1 ไปยังอาคารจักรพันธ์เพ็ญศิริ
ตลอดเส้นทางที่เดินก็จะมีเหล่าผู้ปกครอง น้องๆยืนเปิดทางให้เดินกันคลาคล่ำ เราเดินไปก็ยิ้มไปเพราะดีใจและภูมิใจ...โดยเฉพาะเมื่อได้ยินแว่วๆมาจากหมู่ผู้ปกครองใครสักคนที่เห็นคณะพยาบาลเดินมา เขาก็บอกว่า...พยาบาลสู้ๆ ทำงานเพื่อคนทั้งประเทศ....น่าภูมิใจมั้ยล่ะ
พอเข้าไปนั่ง ภายในห้องประชุมเพื่อรอรับเสด็จองค์ประธานในพิธีที่จะเสด็จมาตอนบ่ายสอง เราก็ตื่นเต้นมาก ยิ่งพอเข้าพิธีรับพระราชทานปริญญานะ เราขาสั่นดิกๆ ใจเต้นโครมคราม พอถึงคิวที่เราจะรับนะไม่อยากบอกเลยว่าเราไปทำอะไรไว้(บอกไม่ได้จริงๆ เรารู้อยู่คนเดียว...)...เดินลงเวทีมาด้วยใจอิ่มเอิบเป็นอย่างยิ่งรีบพลิกดูใบปริญญาที่กว่าจะได้มาก็เรียนหัวฟู 4 ปีเต็มๆ....ต้องบอกว่ากว่าจะได้กระดาษใบนี้มา พ่อกับแม่ก็กระอักไม่แพ้เรา เราเลยต้องเอามันมาตอบแทนให้ท่านได้ภาคภูมิใจบ้าง
วันที่ 26 นัดกับเพื่อนที่เรียนโรงเรียนเก่าสมัยม.ปลายไว้ว่าจะไปร่วมแสดงความยินดีและถ่ายรูปกับพวกมัน ก็แหม...รับกันคนละวันอย่างนี้ น่าเสียดายออก เราเลยขนชุดครุยไปใส่ถ่ายกับพวกมันอีกรอบ คิดดูนะว่าเราลำบากแค่ไหน วันที่เรารับ เรารับอยู่คนเดียว วันที่พวกมันรับ รับกันเป็นฝูง ลำบากเราต้องเทียวไปเทียวมา แต่ก็อย่างว่า เพื่อนอ่ะ ยังไงก็ไม่บ่น( แม้จะบ่นไปแล้วหลายรอบก็เถอะ )เพื่อนที่มาในวันนั้นก็จะมี ไอ้ลัก ทอม เบญ กิ๊ฟ โบว์ ติ่ง ส่วนไอ้คนที่รับก็จะมี โอ เอ้ ปุ้ม แก้ว.....ก็นะ....รับปริญญาครั้งแรกในชีวิตของเรานี่...แสนจะดีใจจริงๆ
ความคิดเห็น
ยินดีด้วยมากๆกับก้าวแห่งความสำเร็จแรกของชีวิต
นี่มันเพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น เหอๆ (ฟังดูสยองๆไงฟะเนี่ย - -)
สิ่งที่สังเกตได้อย่างเห็นชัดในรูปคือ คุณเพื่อนจะสูงไปไหนนักคะ (อิจฉานะวุ้ย - -) สูงกว่าผู้ชายทั้งหลายแล้ว งี้ใครจะกล้ามาจีบหล่อนยะ (หาคนไข้หล่อๆจับกินเลยละกันนะ - -)
แล้วก็... นี่ถ้าเราเป็นเพื่อนที่แต่งหน้าให้ เราจะกินหัวกบาลเธอ ในฐานะที่แต่งฟรีแล้วยังบ่นจิกเอานู้นเอานี่อีก ฮ่วย - - ขอนับถือความอดทนของเพื่อนที่แต่งหน้าให้ คารวะสองจอก และก็ขอชมเชยแต่งให้ยัยเพื่อนรักที่สวยอยู่แล้ว (กัดฟันสุดๆ - -) สวยสุดฤทธิ์สุดเดชยิ่งขึ้น (เลือดกบปากเราแล้วอ่ะ กัดฟันมากไปหน่อย - -)
แล้วก็ไอ้ที่ชนะเลิศประกวดโต้วาทีน่ะ อันดา(ผู้นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นพูด) ไม่ชนะแล้วยังจะมีใครในปฐพีนี่พูดมากเอาชนะหล่อนได้อีก หุหุ ขอชูสองวงแขนขาวผ่องยืนยันว่าไม่มี๊อีกแล้ว ต้องเป็นอันดาเท่านั้น
น้องมาบูมทั้งที่ให้แค่ยี่สิบ สู้เราไม่ได้ ให้สองบาท (ทุเรศกว่าอีก - -) ล้อเล่นนะ สมัยเราโดนเป็นร้อยเลย ไอ้รุ่นน้องชั่วมันหักคอ มันว่ารุ่นพี่เอกภาษาเงินเดือนเยอะ ไอ้น้องเลว - -
อ่านดูแต่แรกจนจบรุปเฮียสุดเลิฟของเดี๊ยนไปหนายยยยยยยยยยย ไม่ยอมๆๆๆๆๆ
เสียดาย ไม่ได้อยู่ไทย อยากไปร่วมยินดีกับสหายรักด้วย เอาเป็นว่า ส่งใจไปให้จากที่ไกลๆนี่นะจ้ะ อันดาเพื่อนรัก (กรี๊ดดดดด สารภาพรักอีกแล้ว อ้ายยยย )
ขอต้อนรับนางฟ้าชุดขาวรุ่นใหม่ทำงานเพื่อพวกเราชาวไทย นางฟ้าอันดาสู้ๆ นางฟ้าอันดาสู้ตาย
ยัยหวาน....ก็บอกแล้วว่าเป็นนางแบน เอ้ย นางแบบ หุ่นแบบนี้ไม่ต้องอิจฉา คิกๆๆๆ แล้วก็ไอ้เรื่องแต่งหน้าเนี่ยนะ...เค้าจัดการตอบแทนทีหลังเรียบร้อยแล้ว (โดยการพามันไปเลี้ยง หุๆ ว่าแต่...ปากที่เลือดกลบอ่ะ...ตอนนี้หายดียัง ?....ถ้ายังก็รีบๆหายไวๆนะ จะได้มาพูดชมเค้าอีกหลายๆรอบ เหอๆ)....ปล...รูปเฮีย มิสามารถเอามาเผยแพร่ได้ เพราะมันสั่งห้ามอ่ะ แซดๆเหมือนกัน ^^ ( อ้าว แล้วตูจะยิ้มทำไมวะเนี่ย)
PS. When I miss you,I just close my eyes::ยามใดที่ฉันคิดถึงเธอ ฉันจะเจอเธอได้เพียงหลับตา SP
แต่ม่ายเห็นรูปซะงั้น
รูปเป็นรายง่า ม่ายขึ้นอ่า
ชิส์ ไว้มาใหม่ก็ได้ 55+
ว่าแต่เจ๊เหนี๊ยว เหนียวอ่า
เซฟ money เต็มที่ อิๆ
ขอแสดงความยินดีด้วยน้าพี่อัน
ขยันทำงานเพื่อชาตินะ 55+
หนูมีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับพยาบาลเยอะ
(ก็นอนโรงพยาบาลมาตั้ง 1 ปีเต็มนิ่หว่า)
ปลื้มๆจัง พี่อันเป็นนางพยาบาล อิๆ
( ^_____^ )/ ไปล่ะน้า บ๊ายบี (ไว้มาใหม่เมื่อรูปขึ้น)
------------------------------------------------
มาดูรอบสอง ... ขอแสดงความยินดีอีกรอบ
โย่ว เย้ เย้ โย่ว ........... พยาบาลสู้ๆ
PS. คนที่ติดยา...เขาจะเป็นบอกคุณเอง ว่าเขาควรเลิกมันตอนไหน???? .....
พยาบาลสู้ๆ