คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Meadow of Haven หวนคืนความทรงจำ
เพื่อเพิ่มนาัวอัษร Ctel++
อัพรอบนี้อัพยาววววววววววว เป็นารอบุะเเนนโหวนะะ
อโทษนะะที่ไม่ไ้อัพนาน ไม่ไ้หายไปไหนเลยนะะ เเ่วนเวียนที่สุสานนี่เเหละ่ะ ถูารบ้านทับถมมินใ้สุสาน ฮ่าๆๆๆ
่อไปนี้้อพึ่นัอ่านเเล้วนะะว่านิยายเรื่อนี้ยัมีอะไรให้้อเเ้ไ มีุ้อย มีวามสมเหุสมผลรไหนหรือเปล่า
เพื่อที่ะไ้ออมาเป็นรูปเล่มอย่ามีุภาพที่สุ
วามเิมอนที่แล้ว
ในืนหนึ่ เพื่อนำุหลาบสีำมามอบให้แุ่ท่าน
ธาราธารัสินใเินไปที่สุสานร้าหลัฤหาสน์
ที่นั่น ธาราธารไ้พบับหิสาวปริศนาที่เฝ้ารออยเธอ
พร้อมับไ้ยินเสียหนึ่ัึ้นในวามทรำ
“าอพี่สวยั น่าินเหมือนพวอุ่นในไร่เลยนะ”
แว่วเสียเ็หินหนึ่พูึ้น ธาราธารรู้สึปวศีรษะึ้นมาทันใ ล้ายเห็นภาพทุ่ห้าว้าให่ผุึ้นมาในวามทรำ เห็นเ็หิสอนำลัวิ่เล่นอยู่ที่ใสัแห่...ใ้ท้อฟ้าสีรามสว่าไสว
เสียหัวเราะระายไปทั่วทุแห่หน ปะปนับเสียสายลมโบยอห้า
ที่ไหนัน... ทำไมำไม่ไ้เลย
เหุาร์นั้นเิึ้นั้แ่เมื่อไหร่... เหมือนุ้นินในวามทรำ แ่บารา็เหมือนสิ่แปลปลอมที่เธอลืมเลือน
ปวหัว...ปวหัวเหลือเิน
ธาราธารหลับาแน่น...เธอเลียวามรู้สึแบบนี้ที่สุ เหมือนะำไ้ เหมือนะนึออ แ่...สุท้าย็ำไม่ไ้อยู่ี
หิสาวยมือึ้นุมศีรษะัวเอแน่น ่อนที่ร่าบอบบาะทรุลับพื้นอย่าทรมานเป็นที่สุ ล้ายมีนเอาวานมาสับลาสมอ
“เนริสเีย...”
เสียไพเราะประหนึ่เสียไนิเลับานอีรั้... มือาวีปล่อยอุหลาบสีำในมือ ให้ร่วหล่นบนพื้นและสลายไป ่อนหันหน้ามาสบสายาหิสาวที่นั่ะลึอยู่บนพื้น ไม่สามารถยับเยื้อนไ้ ล้ายถูพันธนาาร้วยลิ่นหอมฟุ้อุหลาบ
“ไม่เอเสียนาน...เพื่อนรั...เ้าเปลี่ยนไปมา” วาสีม่วำเลือมอธาราธาร “เนริสเีย...ำเพื่อนนนี้ไม่ไ้แล้วสินะ แ่้ายัำเ้าไ้... เนริสเีย สรีผู้บริสุทธ์ และเอื้ออาทรัที่ใรๆ็เปรียบเ้าว่าเป็นเทพธิาแห่นทีาน์”
“ุเป็นใร?” นั่นเป็นำถามเียวที่เปล่มาาริมฝีปาสีุหลาบอธาราธาร หิสาวปริศนาแย้มยิ้มพึพอใในำถาม
“เวลาผ่านไปแสนนาน เ้าลืมแอนเธีย เพื่อนรัอเ้าเสียแล้ว...”
พลันนั้น แว่วเสียใสอหิสาวนหนึ่ ัระายไปในทุ่ห้าว้าสีเียวอุ่ม ลั้วเสียหัวเราะับาน แสนสุ...
“แอนเธีย เ้าือราินีอไม้!”
ธาราธารรู้สึสะลืมสะลือ ล้ายถูมน์สะให้เธอแสน่ว เปลือาหนัน่อปิพัลมา ไม่สามารถฝืน่อไปไหว ลับลาว่าเหุาร์หนึ่ลับืนสู่วามทรำอหิสาว ธาราธารพลันเห็นภาพหิสาวสูศัิ์สอนาำลัโผวิ่อยู่ท่ามลาทุ่ห้าว้า ราวับวาน้อยที่ล้อเล่นับยอห้า
นาหนึ่สใสและเริร่า ลมพัเอาผ้าลุมผมหลุระาย นเห็นผมยาวสีำพลิ้วสยายไปับสายลม
อีนาามรารึ อ้อมแนสวยหอบอุหลาบสีแ่อให่ แรลมที่โ้มา ทำให้ลีบสีแระายว่อนไปับสายลม นพิราบสีาวาปีร่อนาม ล้ายอยาเยมลิ่นุหลาบ
“แอนเธีย สุ่หลาบมาให้้า”
หิสาวผู้เริร่าเ้าอวาสีำสนิท ร้อึ้นะวิ่ถอยหลัห่าออไป แล้วเรียร้อให้เพื่อนรัโยน่อราินีอไม้ให้
“รับให้ไ้นะ เนริสเีย” วาสีม่วแฝประายแสนสุ ะโยนุลาบอโอหนึ่ึ้นฟ้า ลมพัแผ่ว ลีบบาส่วนปลิวไปามลม ับพลันนั้น ที่ลูธนูอหนึ่พุ่ผ่านอาาศส่เสียร้อหวีมาเสียบทะลุอุหลาบแสนสวยแล้วพาเ้าอุหลาบนั้นไปปัลบนพื้นิน
หิสาวทั้สอเหลียวมอาม่อุหลาบนั้นอย่าใ พบว่าปลายธนูนั้นมิไ้ปับนผิวิน แ่เสียบอยู่ลาลำัวอูพิษสีทอัวให่ที่ม้วนและิ้นพล่าน มันสิ้นลมรนั้น
เมื่อเหลียวลับไปที่้นทาอธนู ็เห็นร่าสูให่ทรเสน่ห์แห่บุรุษเพศเินฝ่าทุ่ห้าเ้ามา ใบหน้าร้านแนั้นหล่อเหลา วาใ้ิ้วหนาเป็นสีน้ำเินเ้มราวับท้อฟ้ายามรัิาล มริบนมิอาสบสายา เส้นผมสีน้ำาลเ้มยาวระ้นอถูลมพันปอยผมร่วลมาปรหน้าผา ในมือแร่ถือันธนูสลัลายับ้อน สะพายล่อใส่ันธนูที่หลั
หิสาวสอนาและายหนุ่มปริศนาหยุยืนอยู่ลาทุ่ห้าว้าวา...ินแนอันแสนสุและเปี่ยม้วยเสรี พิราบน้อยโผบินไปมา สลันนปลิวว้าไปปะปนับลีบุหลาบแ
“หา้าเาไม่ผิ เทพธิาแห่หมู่มวลอไม้รหน้า้าเป็น...เลี้แอนเธีย แอน แห่แรน์วิลล์ บุรีอท่านยุแห่แรนวิลล์” เาถาม วาสีน้ำเินไม่ยอมราราไปาหิสาว เธอามและอ่อนไหวโเ่นท่ามลาทุ่ห้าเหล่านี้
“้า...ไอฟส์ ไรลีย์ ...บุรแห่ิลเวอร์ ไรลีย์” ายหนุ่มแนะนำัว สายาอเา...มีแ่แอนเธีย และลืมมอหิสาวอีนที่ยืนอยู่…วามามอแอนเธีย รบวามามโยรอบนสิ้น
“บิาท่านเป็นอมทัพผู้วบุมพลธนูที่ยิ่ให่” เสียหวานอแอนเธียับานมา “และท่าน...็เป็นบุรุษผู้ล้า ที่บิา้าเอ่ยมเสมอ…อบุที่่วยีวิเราทั้สอ”
ผู้ฟัยิ้ม...เพียแ่ยิ้มอเา ใบไม้ผลิรานี้็ลับลายเป็นฤูาลที่อบอุ่นที่สุ
“ธนูอ้า...มีไว้เพื่อปป้ออไม้าม ให้ยับานสะพรั่ท่ามลาทุ่ห้านี้”
ทุ่ห้าสีทอ มอูละเอียและนุ่มนวลเป็นยอใย... ลมพัยอห้าโน้มเอีย ายหนุ่มหิสาวสบประสานสายาันเนิ่นนาน
ภาพนั้น่าามราววามฝัน
“าลเวลา่อยถัทอเป็นวามรั...แสนหวาน”
เสียหวานเยียบเย็น พาให้ธาราธารลืมาื่นึ้นาภวั์ เธอมอไปที่วหน้าามล้ำอแอนเธีย...ล้ายเห็นหยาเพรพร่าพราวไหลอาบนวลแ้ม
ราวับมีใรสันบรรเลบทลอนอันแสนเศร้า ัโอรวแผ่วเบา...
ล้ายไ้ยินบทลอนรึใ...ัแว่วในมโนสำนึ
ไพเราะราวับเสียสายลมรวรา...
รุ่นลิ่นุหลาบหอมรอมหัวใ
ลิ่นระายร่ายรัอันื่นม
ย่ำุหลาบอ้ำน้ำาพรม
แล้วรอมรมมหัวใใ้าิน
“ุธาราธาร!”
เสียัอย่าื่นระหนอใรนหนึ่ัึ้น ทุสิ่ทุอย่าพลัน็มลายหายไปราวับฝัน
หิสาวปริศนาหายไปแล้ว ทุอย่าเียบสัมีเพียสายลมหวีหวิว ราวับว่าไม่เยมีอะไรเิึ้นมา่อน ธาราธารเหลียวหลัลับไป
ประูรั้วเหล็ัยัเปิ้าไว้ ุแม่บ้านโยแลน้ายืนอยู่ ี้ไม้าเนที่ห้อยอนา...ส่อประายวูบไหวเมื่อระทบแสันทร์...สะุายิ่นั
ใบหน้าอนาเรียบสนิทะมอหิสาว นาไม่ไ้ถามอะไรธาราธาร... ไม่ถามว่าทำไมเธอึมาอยู่ที่นี่ และพบเออะไรบ้า
“ลับไป” หิวัยลาออำสั่ เสียระ้าน่าหวั่นยิ่นั วานิ่ สีหน้าเรียบสนิท เพียสบาแวบเียว ธาราธาร็ไม่ล้าปิเสธ หิสาว่อยๆลุึ้นาพื้นและเินออไป... เธอเินผ่านหน้าุโยแลน้าึ่ยืนนิ่อยู่...
เมื่อเินาไปเรื่อยๆ สาวเอเียอเหลียวลับมาไม่ไ้ ยัเห็นุแม่บ้านยืนอยู่ที่เิม และสายาอนาำลัับ้อผ่านรั้วเหล็ัเ้าไป้าใน สัาาบอธาราธารว่า เธอไม่วรเ้าี้ถามหิวัยลาน เมื่อัสินใไ้แล้ว ธาราธาร็เร่ฝีเท้าแล้วเินลับไปที่ฤหาสน์ให้เร็วที่สุ
ลับไป...โยที่ไม่เหลียวลับมาอีเลย
ท้อฟ้ายัเป็นสีำมะหยี่าราษ้วยวาราพราวระยับในืนันทร์เสี้ยว...
่ำืนนี้น่าลัวยิ่นั...ที่นี่เย็นเียบนหนาวสะท้าน... ลมพัระหน่ำ ้นไม้ไหวเอนลู่ไปามแรโหมอลมราวับแทนวามโรธาอใรนหนึ่ เสียเพลรุนแรที่ไหนสัที่ัึ้นอย่าระแทระทั้นเป็นบทเพลเสียสีอันร้าวราน แม้ประูหน้า่าะปิสนิท แ่ภายในห้อนี้ับเย็นเียบราวับอาบไล้ไป้วยน้ำแ็ ลมพัหมุนวนไปทั่วทั้ห้อ ม่านรอบเียปลิวสะบั
ธาราธารวิ่ลับมาถึห้อนอนแล้ว หิสาวรเ้าุัวอยู่ใ้ผ้าห่มทันที ...เธอพยายาม่มาให้หลับ แ่็ยาที่ะทำไ้
ผู้หินนั้นเป็นใรัน?
ำถามนี้อื้ออึในสมออธาราธารนไม่สามารถสั่ารอะไรไ้อี
เธอมอเห็นแ่วาสีม่วเ้มทีุ่้นเยนน่าลัว ทำไมเธอถึลืมเลือนวาที่สวยนานั้นไ้นะ...
ธาราธารพยายามะเ้นสมอออมาอย่ายาลำบา พลิัวระสับระส่ายอยู่นานอย่าแสนทรมาน เหื่อึมึ้นเ็มหน้าผา ใบหน้าเ็มไป้วยวามประหวั่น ในสมอมีแ่ภาพเหล่านั้น....
...ืนที่ฝน... ท้อฟ้าเ็มไป้วยเมฝน... ทุ่ห้าว้าให่... อหิสาวสอน...และ ‘เา’
ไม่ไหวแล้ว! ธาราธารผุลุึ้นาเีย แม้ะหนาวแทบาใ แ่ร่าายอเธอ็ื้นแะไป้วยเหื่อ ธาราธารเหลือบสายามอไปที่โ๊ะ้าเีย...ประายบาอย่าวูบไหวอยู่
ิ้วามมวเ้าหาันะเยิบไปิอบเีย...
เ็มลัโลหะผสมทอแนั้น... ะนี้ส่อประายสะท้อน เปล่แสในัวอมันเอ มีสารเรือแสในเ็มลันี่้วยหรือ? ธาราธารเอื้อมมือไปสัมผัสอย่าแปลใ...
ับพลัน! หิสาว็รู้สึถึวามร้อนราวอยู่ในเพลิไฟ อันีแผเผาผิวาย ะิ้นรนไปทาใ็มีแ่วามทุ์แสนสาหัส ผิวเนื้อแทบหลอมละลายไปับพิษเพลิ เสียแผร้อโหยวนในโสประสาท ปราใบหน้าามอหิสาวนหนึ่ำลัไหม้เรียมท่ามลาออันี วาเหลือลาน้อรมา!
“รี๊!!!!!!!!~~~~~~~~~~~~”
ธาราธารหวีร้อเสียหล ัมือออาเ็มลันั้นโยทันที มือสั่นสะท้าน่อยๆเ็เหื่อที่ึมเ็มหน้าผา...เธอสะุ้สุัวเมื่อเสียเาะประูัึ้น ธาราธารหอบหายใอย่าแระบอัวเอว่าทั้หมเป็นเพียฝัน... เ็มลัยันอนแน่นิ่ ไม่มีประายแสอะไรทั้สิ้น
หิสาวลุาเียไปเปิประูอย่ารวเร็ว และ็พบับายหนุ่มอยู่ในุลุมนอนสีน้ำเินเ้มและใบหน้าเรียบเยราวหินสลัอเา หัวใอหิสาวระุวาบ
เนลิส.... มีใบหน้าล้ายลึับผู้ายในห้วำนึนนั้น...ราวับเป็นนเียวัน!!
“เิอะไรึ้น ุรีร้อะลั่น” เนลิสถามุหิสาวออาวามิทั้ปว ในวาสีท้อฟ้ายามรารีมีวามห่วใยเืออยู่บ้า ทำให้หิสาวรู้สึใื้นึ้นมาไม่น้อย
“ฝันร้าย…” ธาราธารอบ พยายามทำสีหน้าให้ปิที่สุ ไม่อยาให้เ้าอฤหาสน์หัวเราะเยาะ
“ั้นผมอัวไปทำาน่อ”
“เี๋ยว่อน!” ยัไม่ทันให้ายหนุ่ม้าวาไป ธาราธาร็ุมือเาไว้ทันที ท่าทานี้เหมือนเ็ที่ลัวผู้ให่ทิ้ ายหนุ่มเหลียวลับมามอหิสาวอย่าแปลใ
“ให้ันอยู่ับุไ้ไหม ันไม่รบวนุหรอนะ แ่อนนี้ันไม่อยาอยู่นเียว” เธอร้ออ...วาู่สีำมีแ่วามประหวั่นที่้อเผิับฝันร้าย... ไร้ริมารยาใๆ
ที่ห้อทำานอเนลิส่อน้าเรียบ่ายแ่หรูหรา ผนัรอบห้อเป็นั้นหนัสือสูรเพาน อัแน่นไป้วยหนัสือทุั้น มีหน้า่าบานให่บานเียวึ่อยู่รโ๊ะทำานอเนลิส
ธาราธารทรุัวลนั่บนโฟาเี่ยวหน้าเาผิ ...สีส้มอมน้ำาลอโฟาทำให้ห้อนีู้อบอุ่นไม่น้อย... ที่โ๊ะทำานนาว้าาไม้โอ๊สีเ้มเ็มไป้วยเอสารและหนัสือมามาย เนลิสเริ่ม้นทำาน่อโยไม่พูอะไร ในห้อึไ้ยินแ่เสียปาาูีบนระาษ
เนลิสระแอมทีหนึ่ เมื่อเาเหลือบเห็นสาวเอเียหน้าหวานำลันั่้อเาาแป๋วราวับเ็น้อย
“ให้ัน่วยุไหม?” ธาราธารถามึ้น นึอยาโศีรษะัวเอับำแพที่ถามออไปเ่นนั้น เี๋ยว็้อโยเาเหลียวมาพูาเสียสีให้เ็บใอี
แ่ผิา...
“็ีเหมือนัน ่วยแยหนัสือบนโ๊ะไปเ็บที่ั้นหน่อย เอสารเ็มโ๊ะนผมหมแล้ว”
โอ้...น่าประหลาใริแท้ เธอเพิ่เยเห็นเนลิสพู้วยน้ำเสียเป็นมิร็วันนี้!
“้วยวามยินีเลย่ะ” หิสาวยิ้มว้าให้เานเห็นฟันสีาวเรียเป็นระเบียบ
ธาราธารลุาเ้าอี้ เินไปที่โ๊ะทันที หิสาวระือรือร้นัารับอหนัสือเหล่านั้น โยำแนามประเภทอหนัสือ ...ายหนุ่มไม่ไ้สนใมอเธอ เายัีเียนเอสาร่าๆอย่าเร่เรีย บารั้็สลับมาลิเมาส์และแป้นพิมพ์ ...ไม่มีเสียพูุยใๆในห้อที่เียบสั
ะนั้นที่หูอหิสาวแว่วไป ล้ายไ้ยินเสียรีร้ออหิสาวนหนึ่้อัวานมาาผืนป่าที่แอบฝอยู่ในเามื
มืออหิสาวระุเบาๆ วนให้เธอ้อเหลียวไปมอนอหน้า่า... ารนี้ทำให้เห็นป่ารร้า้านหลัฤหาสน์ัเน
“เอ๊ะ! นั่นุพ่อบ้านหรือเปล่าะ?” ธาราธารถามึ้นะมอไปที่หน้า่า ...แสันทร์เรือรอับร่าอายในุำำลัเินผ่านวามมื ในมือถือถุสีำ ล้ายถุพลาสิ หรือถุยะ
เนลิสเหลียวไปมอามสายาอหิสาว
“ใ่แล้ว” เาอบสั้นๆแล้วลับมาทำาน่อ
“นที่นี่แปลนะะ อบทำานอนลาืน” ธาราธารั้้อสสัย
“ปิ ุพ่อบ้านะไปรวราูแลสุสานร้าทุืน่อนนอน ูว่าประูล็อหนาแน่นีไหม...หรือมีนแอบเ้าไปเพราะอยารู้อยาเห็นหรือเปล่า” เาพูเรื่อยๆทั้ที่ยัทำานอยู่ ธาราธารรู้ีว่าประโยสุท้าย ายหนุ่มใว่าระทบเธอ หิสาวึแสร้ทำเป็นไม่สนใ
“ุโีันะะ มีนทำานที่ยันและไว้ใไ้แบบนี้”
“ุพ่อบ้านและุแม่บ้านอยู่ที่นี่มานานนับั้แ่ผมำวามไ้แล้ว ผมนับถือพวเาเหมือนาิผู้ให่”
ธาราธารไม่ไ้พูอะไร่อ และระหว่าที่หิสาวุลีุอทำานอยู่นั่นเอ สายา่าสัเอเธอ็เหลือบเห็นลูโลานทอำวาประับเียับที่เสียบปาาวาววับสีเิน และรอบรูปทอเหลือที่เรียราย
สายาอธาราธารสะุที่ภาพถ่ายเ็สาวนหนึ่
หิสาวยรอบรูปนั้นออมาาั้นเพื่อพิาราอย่าละเอีย เ็สาวในภาพมีผมสีน้ำาลทอ ที่สะุาะเป็น่าหูเพรเม็เล็ๆที่ประับิ่หูอเธอ มันส่อประายวับแวมับให้เ็สาวูสใส ท่าทาอเธอแ่มื่นและร่าเริ วาสีน้ำเินเ้มเปล่วามริใ รอยยิ้มว้าบ่บอว่าเธอเป็นนเปิเผย
“น้อสาวผมเอน่ะ”
เสียอเนลิสทำเอาธาราธารแทบสะุ้ เมื่อเหลียวไป็เห็นเาำลัวาปาาและมอมาที่เธออยู่
“แล้วเธออยู่ที่ไหนหรือะ?”
“ผม็อยารู้เหมือนัน” เาอบ หิสาวเอียศีรษะอย่าไม่เ้าในั เาถึไ้อสสัย “เธอหายัวไปน่ะ นานแล้วที่ไม่ไ้พบเธอ”
“โอ...” ธาราธารพูอะไรไม่ออ เธอวารอบรูปไว้ที่ั้นัเิมโยไม่ล้าถามอะไรอีเพราะลัวเาะล่าวหาว่าละลาบละล้ว
“น้อสาวอผมอบวารูปเหมือนุ” อยู่ๆ ายหนุ่ม็พูึ้น ธาราธารเอียศีรษะอย่าสสัย
“ริหรอะ” ว่าแล้วสายาาม็หันลับไปมอภาพถ่ายเ็สาว... รอยยิ้มอเธอสว่าไสว
“เมื่อ่อน...ันมีพี่น้อเยอะแยะเลย”... ธาราธารวาหนัสือลับไปที่ั้นนรบทุเล่ม ่อนะ่อ“อนที่ันอยู่สถานรับเลี้ยเ็ำพร้า ันมีน้อสาวและพี่สาวมาว่าร้อยนอี” แล้ววาลมใส็หมอล เมื่อนึถึ่วเวลาอันยาวนานในสถานรับเลี้ยเ็ำพร้า
...สถานที่เ็มไป้วยเ็ที่ไรุ้่า...
วาามสั่นระริเมื่อระลึถึวามหนาวเหน็บยามที่ร้อไห้...ไม่มีอ้อมอออุ่นใหุ้หน้าเล้าน้ำา ไม่มีำปลอบโยนแสนใี ไม่มีอาหารฝีมือพ่อและแม่...
“ุเป็นเ็ำพร้าหรือ?” เนลิสถาม ธาราธารพยัหน้า พยายามึัวเอออมาาวามทรำอันแสนมื่น
“่ามันเถอะ อนนี้ันไม่ใ่เ็ำพร้าแล้วนะ... ันเป็นผู้ให่แล้ว” หิสาวบอพลายิ้มว้า้วยสีหน้าอารม์ี เปล่าประโยน์ที่ะิถึอี
“ทำไมุถึอบวาภาพ” เาเริ่มวนุย แม้น้ำเสียะไม่อ่อนโยน แ่็ไม่เย็นาเสียทีเียว
ใบหน้าามลี่ยิ้มบาเบา วาเลิ้มฝัน
“ันไม่รู้หรอนะะ...รู้แ่ว่าทุรั้ที่ันวารูป เหมือนันไ้พูุยับเพื่อนแท้” าสวยเศร้าล “เวลาที่ันร้อไห้ ระาษวาภาพมีวามหมายเหมือนผ้าเ็น้ำา ...พู่ันเป็นเหมือนสหายที่รับฟััน สีสันือวามรู้สึที่ันไ้ระบาย...” แล้วเธอ็เหลียวลับมาหาเา
“เ็ำพร้า ไม่มีที่พัพิหรอนะะ” เธอำไ้ี ที่นั่นมีแ่เสียร่ำไห้อเ็น้อยมามาย บานหน้าแัวาบวมเบ่ ทั้น้ำมูน้ำาไหลปะปนัน เสียร้ออื้ออึ
ใรเล่า ะปลอบโยน?
เนลิสไม่ไ้พูอะไร่อ ายหนุ่ม้มลมอหน้าออมพิวเอร์เปิทิ้ไว้
แล้วร่าสูเพรียวในุลุมนอน็เินไปนั่มที่โฟาหน้าเาผิอีรั้ สายาอเธอเหม่อมอไปที่เปลวไฟที่วนะมอับ...
พร้อมับวามหนาวเย็นที่ำลัแทรเ้ามาเาะินหัวใอเธออีรั้
เสียปาายัูีไปบนระาษ สลับับเสียแป้นพิมพ์อมพิวเอร์ วาเร่อเนลิสยัลุอยู่ับาน่าๆ วบนระทั่านแล้วเสร็็เป็นเวลาีสามแล้ว เสียลูุ้มนาฬิาััวานภายในห้อนี้ ายหนุ่มวาปาาในมือ แล้วทอสายาไปับที่ร่าบอบบาอธาราธาร
เธอำลัหลับาพริ้มอยู่ในโฟา ในมือถือหนัสือนิยสารสารีเล่มหนึ่ที่า้าไว้อย่านั้น
วาสีน้ำเินเ้มราวาฟ้ายามรัิาล ะนี้าบประายอ่อนโยนและรอยยิ้มบาๆที่ริมฝีปา เาลุาเ้าอี้ทำานแล้วเินรไปที่เธอ
มอแพนาอนสวยที่ปิสนิทในนิทราล้ำลึ เส้มผมยุ่เหยิสีำลอเลียรอบบ่า ผิวยาม้อแสไฟสีนวลนั้นวนให้เนียนลออ ริมฝีปาอิ่มไ้รูปเป็นสีมพูระเรื่อ มือแร่ระ้าอเา่อยๆแะนวลแ้มเนียนใสแผ่วเบาราวเรว่าะระาย ปัปอยผมที่ลมารุรัที่ใบหน้าอเธอ
ายหนุ่มัสินในำสูทสีำัวหนามาลุมทับร่าบาไว้อย่าอ่อนโยน...
แม้ะมีเาผิให้วามอบอุ่น แ่ยามนี้...อาาศ็หนาวไม่น้อย
ความคิดเห็น