จงหมิงยอดอสูรคว่ำฟ้า

     นิยายเรื่องนี้ แต่งขึ้นเมื่อปี 2560 ครั้งนี้เป็นการนำเนื้อหามาแก้ใหม่บางช่วงบางตอน ปรับแก้เนื้อหาใหม่เพราะ ของเดิมเนื้อหาบางช่วงขาดหายไป จึงทำการลบนิยายเรื่องนี้และ เนื้อหาเดิมค่อนข้างที่จะทำร้ายความรู้สึกหลายฝ่าย 

     ดั่งนั้นครั้งนี้เนื้อหาอาจไม่เหมือนเดิมอย่างไรผู้ที่เคยอ่านแต่ไม่จบ อ่าจพบว่าครั้งนี้อาจเป็นเรื่องเดียวกันแต่กลับไม่เหมือนกันทุกอย่างก็เป็นได้

  (   ก่อนอื่นต้องขออภัยสำหรับผู้ติดตามผลงานของไรท์มานาน บางครั้งคำพูดของบางคนอาจทำให้จิตใจของนักแต่งพังพินาศได้ สำหรับคนเรานั้นล้วนมีความสามารถไม่เท่ากัน หลายปีที่ผ่านมาไรท์ทำใจรับได้ กับคำว่านักแต่ง เกรด ดี แต่ก็พยายามสรา้งผลงานที่ดีที่สุดออกมา หวังว่านิยยายเรื่องนี้จะกลับมาอยู่ร่วมกับพี่ๆน้องๆของเขาได้)

ปล.แต่งเมื่อ​ปี60

     เมื่อโลกที่เต็มไปด้วยการต่อสู้ เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวของตนในปี ค.ศ.2050 นายทหารชั้นประทวน สังกัดพรรคเหล่าทหารราบ เป็นข้าราชการทหารชั้นผู้น้อย ที่ท้อแท้กับชีวิต ด้วยปัญหาเศรษฐกิจและค่าครองชีพ ที่ไม่สมดุลกับรายได้ที่น้อยนิด

เนื่องด้วยภาวะทางครอบครัวและการหาเลี้ยงปากท้องของทุกชีวิตในครอบครัวของตน จึงตัดสินใจขอผู้บังคับบัญชาออกปฏบัติราชการที่ 3 จังหวัดภาคใต้

ด้วยพื้นที่เหล่านั้น เป็นพื้นที่ขัดแย้งของกลุ่มผู้เห็นต่าง นายทหารผู้จิตตกออกทำงานด้วยสภาพจิตใจที่เหนื่อยล้า ในจังหวะนั้นผู้ร้ายก็ได้มองเห็นโอกาสที่จะลงมือ นายทหาร วัย สามสิบปีจึงได้รับบาดเจ็บ

 จากระเบิดของพวกก่อการร้าย จนวินาทีสุดท้ายตนก็คิดว่าตนนั้นเกิดมาเสียชาติเกิดจริงๆที่ไม่สามารถอยู่ดูแลครอบครัวต่อไปได้  จึงวาดฝันเอาไว้หากชาติหน้ามีจริง 

ตนขอเกิดในโลกที่มีแต่ความสุขสบายไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ลูกเมียที่อยู่เบื้องหลังจะได้ไม่ต้องพบเจออะไรเช่นนี้  แต่เมื่อคิดว่าหลังจากตนตกตายอย่างน้อยทางการก็คงไม่ละทิ้งลูกและเมียของตน

หนึ่งชีวิตจบสิ้น อีกสองชีวิตอยู่ต่อ เพียงเท่านั้นสายตาที่พร่ามัวของชายหนุ่ม ก็ได้ดับวูบไป เห็นเพียง เสียงโหยหวนของ ห้วงมิติที่เวิ้งว้างในใจพร่ำคิดถึงลูกตัวน้อยๆของตนเองอยู่เสมอ

“ลูกแก้ว เมียขวัญ  พ่อคงอยู่ดูแลพวกเจ้าไม่ได้แล้ว  ลาก่อนที่รัก”

คำพูดที่พูดออกมาด้วยเสียงสุดท้าย   เพียงหลับตาลงเสี้ยวอึดใจกลับพบว่า แสงสว่างเรืองรองที่ทำให้ตนเองต้องเปิดดวงตาขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากการลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นึกว่าตนต้องตกนรกแน่นอน เพราะตอนที่อยู่นั้นฆ่าสัตว์ตัดเสียชีวิตมามากมาย แต่พอเมื่อลืมตาขึ้นมากลับได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นชินเอาเสียเลย

“ลูกแม่เจ้าตื่นแล้วเหรอ” เสียงของหญิงสาวที่ยังเยาว์วัย ภาพของนางงดงามเกินจะบรรยาย ดั่งภาพละครจีนโบราณที่นางเอก สุดสวยพูดจากในสำนวนที่แปลกๆ

“อุ๊แว้   อุ๊แว้...”

เสียงที่นายสินผู้คิดว่า นี้มันเรื่องบ้าอันใดกันอีก และพยายามกล่าวบางสิ่งบางอย่างออกไปถึงหญิงสาวที่กำลังจะเอาหน้าอกที่ใหญ่ดูมเข้ามาใกล้ตัวของนายสิน  ชีวิตใหม่จะเป็นเช่นไรต่อไป