ร้อยดารา (นิยายชุดบุพนิมิต) [จบแล้ว]

“ในเมื่อภาพนี้คือสิ่งที่พวกเจ้าปรารถนาจะแย่งชิง เช่นนั้นแล้วข้าขอสาปแช่ง มันผู้ใดหมายจักครอบครองของอันมิใช่ของตน ขอให้มันผู้นั้นพบเจอแต่ความวิบัติ ฉิบหาย ไม่จบไม่สิ้น ตราบจนชั่วลูกชั่วหลาน จนกว่าจะได้รับการให้อภัย จนกว่าเจ้าของที่แท้จริงจะกลับคืน”

เสียงคำสาปแช่งที่ดังขึ้นนั้นเต็มไปด้วยความเครียดแค้นและชิงชัง เสียงที่ดังออกมาจากคนที่ราวกับหัวใจสลายเพราะสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รักยิ่ง เสียงนั้นดังแผ่วเบาในเรือนนอนที่ถูกปิดหากแต่กลับดังก้องอยู่ในจิตใจของทุกคนในเรือนให้สะท้านเยือกด้วยความหวาดกลัว

สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคนนนนนน

เอาเรื่องใหม่มาลง จริงๆไม่ใหม่หรอก แต่ยังไม่เคยลงเว็บ มันเลยใหม่ แต่งไว้นานมากกกกกกก ตั้งแต่ยังเป็นละอ่อนน้อย แต่งไว้เมื่อเกือบสิบปี(ประมาณม.ต้น)

เรื่องนี้เป็นนิยายชุด ซึ่งมีอยู่ประมาณ 6-7 เรื่องได้มั้ง แต่คงลงไม่บ่อย(ไม่บ่อยของไรต์คงรู้กันสำหรับคนที่เคยอ่าน เล่ห์นางมาร)

เช่นเดิม เข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ แต่ไม่เอาเกรียน นักเลงคีบอร์ดนะ

คุยกันสนุกๆ ขำๆ ไปเนอะ

และเช่นเคย ไม่ชอบใจในอะไร ใดๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะไรต์ นิยาย ฯลฯ จงปิดไปเลยค่า อย่าทนอ่านให้อารมณ์เสีย และอย่ามาเกรียนให้ไรต์และคนอื่นๆอารมณ์เสียเช่นกัน

ถือว่าบอกกันแล้วเนอะ

ปล. เมื่อลงนิยายจบ ไรต์จะปิดเนื้อหานิยาย เรื่องนี้ก็เช่นกันนะจ๊ะ