วิวาห์ทรมาน (ใจ) (ภาคต่อรักนอกใจซาตาน)

เธอ...ทรมานเพราะรัก เขา

เขา...ทรมานเพราะไม่รักเธอ

****************************************************

ปรมินทร์ (เป๊บ) & กัญญาพัชร (แพท)

#ไม่มีอิมเมจ ให้จิ้นกันเอาเอง

****************************************************

“ตื่นเต้นที่จะได้ผมเป็นสามีมากจนนอนไม่หลับเชียวเหรอ” ปรมินทร์เบี่ยงร่างมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว จ้องหน้าสวยด้วยแววตาเยาะๆ จนเธอรู้สึกได้

สาวน้อยเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดและได้เห็นแววตาแบบนั้นของเขาเข้า

“เปล่า...จะตื่นเต้นทำไม ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นสักนิด” กัญญาพัชรเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับตอบราวกับไม่ได้ใส่ใจ

“จริงเหรอ” ปรมินทร์ถามพร้อมกับจ้องหน้าสวยเขม็ง

“ก็จริงน่ะสิ...ขอตัวนะฉันง่วงแล้ว”

“เดี๋ยวสิ” ปรมินทร์รีบคว้าแขนนุ่มเอาไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะผละจากไป กระชากร่างบางเบาๆ จนถลาเข้ามาใกล้

“เอ๊ะ อะไรอีกล่ะ” กัญญาพัชรพูดอย่างไม่พอใจ พยายามเบี่ยงหน้าหลบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาใกล้ จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ระเหยออกมาจากปากสีสด ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงขึ้นได้แทบจะทันทีด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

“ผมอยากคุยกับว่าที่เจ้าสาวของผมซะหน่อย” ปรมินทร์บอกเรียบๆ ดวงตาคมหลุบลงมาปากสีชมพูระเรื่อน่าจุมพิตนิดหนึ่ง

“จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดมา...และก็ถอยออกไปห่างๆ ด้วย ฉันเหม็นเหล้า” กัญญาพัชรพูดรัวเร็ว แต่แทนที่อีกฝ่ายจะทำตามอย่างที่เธอบอก เขากลับใช้ลำแขนแข็งแรงข้างหนึ่งโอบเอวบางเอาไว้ แล้วกวาดร่างบางเข้ามาใกล้ ในขณะที่อีกข้างตรึงคางมนเอาไว้มั่น

“จะทำอะไรของคุณ ปล่อยนะ”

“จูบคุณ” ปรมินทร์บอกสั้นๆ ในขณะที่คนฟังเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“บ้าเหรอ...ปล่อยนะฉันจะขึ้นนอน” กัญญาพัชรกำกำปั้นทุบลงบนอกกว้างเพื่อให้เขาปล่อยร่างบางของตน แต่ก็ทำไม่ได้ถนัดนักเมื่อโดนเขาโอบกอดเอาไว้อย่างแนบแน่นอย่างนั้น

“ไม่ปล่อย ขอผมได้ชื่นใจกับว่าที่เจ้าสาวของตัวเองหน่อยสิ” ปรมินทร์บอก พร้อมกับก้มหน้าหล่อเหลาลงไปใกล้จนแทบชิดหน้าสวย

****************************************************************

“มองตามตาละห้อยเชียวนะ”

                ปรมินทร์กระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเบือนหน้ากลับมามองคนพูด กัญญาพัชรชักสีหน้าใส่ทันทีที่ได้ยินเสียงถอนหายใจนั้นของเขา

                “ถอนหายใจทำไม...ฉันพูดแทงใจดำรึไง” กัญญาพัชรถามอย่างพาลๆ

                “คุณยังไม่เลิกคิดจะแย่งยัยนั่นจากสามีเขาอีกเหรอ...หน้าคุณยังไม่หายเยินเลยนะ...ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะ”

                “มันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณนี่” ปรมินทร์พูดแค่นั้น ก่อนจะหมุนร่างจากไป ทำให้กัญญาพัชรต้องสาวเท้าเร็วๆ ตามไป แล้วพูดลอยๆ เสียงดังเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยิน และได้ผลเมื่อร่างสูงหยุดชะงักอยู่กับที่

                “น่าอิจฉาเพื่อนคุณนะ...สามีรักหลงขนาดนั้น”

                “ใช่...น่าอิจฉามาก...ไม่เหมือนผมที่ไม่ได้รักคุณสักนิดกลับได้คุณมาเป็นเจ้าสาว” ปรมินทร์พูดเสียงเย็นอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจของคนฟังแม้แต่น้อย ในขณะที่คนฟังหัวใจกระตุก มองร่างสูงที่สาวเท้าจากไปด้วยดวงตาเจ็บช้ำ

                “บ้า...ทำไมต้องพูดถึงขนาดนี้ด้วย” สาวน้อยพึมพำหัวใจเจ็บแปลบขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะสาวเท้าตามร่างสูงไปอย่างหงอยๆ

*****************************************************************

ติดตามงานเขียนแซ่บๆ ของไรท์ได้ที่แฟนเพจด้านล่างจ้า

{ Winter Dark Theme }