คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
เครื่องร่อนลงรันเวย์ที่ท่าอากาศยาน กวินตาก้าวออกมาช่องผู้โดยสารขาเข้าพลางหยุดมองซ้ายขวาอย่างไม่คุ้นเคย พยายามตรึกตรอง ทบทวนและมองหาจุดเริ่มต้นของการเดินทางใหม่อีกครั้ง ในใจส่วนลึกก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ดินแดนตะวันออกกลางเป็นดินแดนแห่งมนต์ขลัง เป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่าขานมากมาย ในแง่ประวัติศาสตร์ที่ยาวนานนับพันๆปี
ผู้คนเดินสวนกันให้ขวักไขว่ ทั้งชาวต่างชาติและคนในประเทศบาร์คาร์ด้วยกัน ชีวิตที่ต้องทำอะไรหลายๆอย่างแข่งกับเวลาไม่ต่างจากประเทศไทยหรือประเทศไหนในโลกนี้เลย สายตาหลายคู่ที่มองมาบอกกวินตาว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ น้อยนักที่จะมีคนเอเชียเดินทางเข้ามาทองเที่ยว เรียกได้ว่าน้อยมาก สายตาเหล่านั้นทำราวกับว่าเธอคือตัวแปลกประหลาด ที่หาดูยากอะไรทำนองนั้น แต่เธอไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ การตามหาน้องสาวของน้าผู้มีพระคุณให้เจอก่อนจะถึงวันสอบเก็บคะแนนในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
กวินตาลากกระเป๋าเดินทางใบโตด้วยความมั่นใจในตัวเองที่เกินร้อย มาหยุดอยู่หน้าท่าอากาศยาน รถแท็กซี่หลายคันกำลังโบกมือให้ เชื้อเชิญขึ้นโดยสาร กวินตามีความสามารถพิเศษ ที่จะมองออกได้ว่าควรเลือกใคร ใครสักคนที่เธอพอจะไว้ใจได้
รถแท็กซี่อีกคันที่จอดอยู่อีกฝากถนน กำลังมองมาที่เธอ แท็กซี่คันนั้นไม่ได้โบกมือเรียกแต่อย่างใด แต่กวินตาตัดสินใจที่จะเลือกขึ้นไปนั่งคันนั้น เพราะความรู้สึกหลายอย่างบอกเธอ อาจจะเพราะว่าลุงคนนี้มีอายุแล้ว ถึงทำให้เธอตัดสินใจได้ในทันที แท็กซี่วัยกลางคนยิ้มละมุน เมื่อเห็นว่าสาวชาวต่างชาติกำลังลากกระเป๋าเดินข้ามถนนมาหา รอยยิ้มของเธอสวยจับใจทีเดียว
“ไปที่ไหนดีครับคุณผู้หญิง”เจ้าของรถแท็กซี่เป็นชายวัยกลางคน เป็นชาวอาหรับสวมผ้าโพกหัวสีขาว ไว้หนวดเครา ตามต้นฉบับของชาวอาหรับทุกประการ เพียงแต่พูดด้วยภาษาอังกฤษที่เป็นภาษาสากล ใช้สื่อสารกันได้ทั่วโลกอย่างแม่นยำ จนหญิงสาวนึกทึ่ง
“โรงแรมที่ใกล้สนามบินที่สุดค่ะ”หญิงสาวบอกด้วยภาษาอังกฤษชัดถ้อย ชัดคำเช่นกัน
เธอเรียนทางด้านภาษาศาสตร์อยู่ในขณะนี้ แต่อาชีพที่ทำเพื่อส่งตัวเองเรียนต่อโทครั้งนี้ คืออาชีพหมอสาวแสนสวยรักษาคนไข้ มันเป็นความฝันส่วนตัวของเธอเอง ที่มีมาตั้งแต่เล็กๆ เธออยากเห็นคนที่กำลังเจ็บป่วยมีชีวิตอยู่รอดต่อไปเพื่อดูแลคนที่พวกเขารักจนกว่าชีวิตจะหาไม่ คิดแล้วกวินตาก็อดที่จะคิดถึงชีวิตในวัยเยาว์ไม่ได้
ตอนยังเด็ก กวินตาเห็นแม่ทรมานเพราะการเจ็บป่วย อยู่นานหลายปี ก่อนที่ท่านจะจากไปอย่างสงบในที่สุด ตอนนั้นเธออายุเพียงเก้าขวบเท่านั้นเอง เธอเด็กเกินที่จะรับรู้ความทรมานเหล่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรับรู้ได้อย่างดีคือ เธอเป็นเด็กที่ขาดพ่อ สาเหตุเพราะแม่เลือกรักคนที่มีฐานะด้อยกว่า แม่จึงถูกตัดออกจากกองมรดกและฐานันดรศักดิ์ของเชื้อราชวงศ์
เธอก็เป็นแค่เพียงเด็กสาวคนหนึ่ง เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แม้จะมีสายเลือดของเชื้อเจ้า หากแต่เธอไม่ได้อยู่รวมในกลุ่มนั้นเลย หลังจากที่แม่ของเธอตัดสินใจที่จะหนีตามพ่อของเธอมาเพราะความรัก อนาคตของเธอก็จมดิ่งลงไปกับคำตัดสินใจของแม่เธอ แต่เธอก็เคารพการตัดสินใจของมารดา เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าความรักของแม่กับพ่อจะยิ่งใหญ่แค่ไหน เพราะตั้งแต่จำความได้เธอก็อยู่น้ามาตลอด ไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อ ไม่เคยรับรู้ว่าอ้อมกอดของพ่อจะอบอุ่นเท่าอ้อมกอดของแม่ที่น่าสงสารของเธอไหม? ชีวิตของแม่ต้องเผชิญหน้ากับความโหดร้ายและความเจ็บปวดมาตลอด
ในขณะน้าลินดาคือคนที่ได้รับมรดกทั้งหมดของตระกูล ตระกูลพิเชฐณรงค์ธรรม เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายผู้รับใช้เบื้องพระยุคคลบาท มานานนับหลายศตวรรษ จนกระทั่งมาถึงคุณตาของเธอ ที่ไม่ได้สืบประเพณีเหมือนบรรพบุรุษ เนื่องจากคุณตาของเธอสนใจที่จะทำการค้ามากกว่าการเป็นข้ารับใช้ใกล้ชิด
ตระกูลพิเชฐณรงค์ธรรม มีบริษัทอยู่หลายแห่ง เป็นบริษัทที่นำเข้าผลิตภัณฑ์จากต่างประเทศ ประเภทพวกสารเคมีที่เป็นส่วนประกอบของเครื่องสำอางหลายยี่ห้อ....
หลายบริษัทชั้นนำ ล้วนสั่งซื้อกับบริษัทพิเชฐณรงค์ธรรมแทบทั้งสิ้น....กวินตาคิดถึงเรื่องครอบครัวทีไร เธอต้องถอนหายหนักๆกับความไม่ยุติธรรมในครอบครัวเอาเสียเลย ความรักมันจำเป็นต้องขึ้นอยู่กับฐานันดรศักดิ์อย่างนั้นหรือ? ถ้ามันเกิดขึ้นกับเธอ เธอจะทำอย่างไรล่ะหญิงสาวตั้งคำถามในใจของตัวเอง
สายตาของคนขับแท็กซี่กำลังมองมาทางกระจกด้านบน เพื่อมองสังเกตใบหน้าของเธออยู่เพียงเงียบ ๆ ในขณะที่รถกำลังวิ่งอยู่บนถนนอันสลับซับซ้อน ภายในตัวเมืองที่แสนจะวุ่นวายไม่ต่างจากกรุงเทพเท่าไหร่เลย
กวินตามองตึกรามบ้านช่อง ที่ยังคงรักษาความเป็นเอกลักษณ์ของคนอาหรับเอาไว้ได้เป็นอย่างดี จะมีบ้างที่มีป้ายโฆษณาตามร้านรวงต่างๆ ที่ใช้ด้วยภาษาอังกฤษ แต่มันก็น้อยนักที่จะมีให้เห็น กวินตานึกชื่นชมการจัดระเบียบบนท้องถนนของที่นี่นัก
รถราที่เคารพกฎจราจรอย่างเคร่งครัด ทำให้ถนนดูโล่งและดูเป็นระเบียบ ต่างจากกรุงเทพที่มีแต่รถติดเป็นทิวแถวยาวเหยียดกินพื้นที่หลายกิโลเมตร ซึ่งมันแตกต่างจากที่นี่โดยสิ้นเชิง
“ที่นี่มีนักท่องเที่ยวเดินทางเข้าออกเยอะเหมือนกันนะคะคุณลุง”กวินตาเริ่มชวนคุย เมื่อเห็นนักท่องเที่ยวเดินสะพายกระเป๋าเดินตามถนนเป็นกลุ่มๆอยู่หลายกลุ่ม
“ครับ”ชายวัยกลางคนมองสบตากับกวินตาทางกระจกด้านบน ดวงตาของคนขับแท็กซี่เหมือนกำลังตรวจตราความคิดในสมองของเธออย่างละเอียดอ่อน
“ลุงขอเดาว่าหนูเดินทางมาที่นี่ ไม่ใช่เพราะท่องเที่ยวแน่ๆ”คนขับแท็กซี่เอ่ยเปรยๆมันดูได้ง่ายเพราะสีหน้าของกวินตาไม่ได้บอกว่าตื่นเต้น กับการเดินทางท่องเที่ยวอันแสนวิเศษนี้เลย กวินตาเลิกคิ้วเรียวที่เขียนเอาไว้ด้วยสีน้ำตาลอ่อนๆบางๆขึ้นสูง
ดวงตาที่ทาสีเปลือกตาด้วยโทนสีอ่อนๆกำลังกระตุกเบาๆ ดวงตาสีดำขลับกำลังนึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย ที่ชายคนนี้สามารถรู้ความเคลื่อนไหวในความคิดของเธอได้ ราวกับนั่งอยู่ในใจของเธอกระนั้น หญิงสาวยิ้ม นึกอยากจะรู้ต่อไปว่าลุงคนนี้จะอ่านคิดคิดของเธอได้แค่ไหนกัน
“ถ้าหนูไม่ได้มาท่องเที่ยว แล้วคุณลุงคิดว่าหนูจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ”หญิงสาวใช้คำถามแทนที่จะบอกความจริงในใจของเธอออกไป
การเดินทางมาที่นี่ของเธอ เป็นเพียงการเดินทางมาท่องเที่ยวธรรมดาสำหรับคนที่กรุงเทพและพวกนักข่าวที่ชอบทำข่าวซุบซิบนินทาคนดังในเมืองไทย แต่สำหรับตระกูลของเธอแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้น
แต่เป็นการมาตามหาคนต่างหากเล่า!
ลินิน น้องสาวผู้สืบเชื้อสายของตระกูลอย่างถูกต้อง และสมเกียรติ ได้หายตัวออกมาจากโรงพยาบาลที่รักษาตัว ในฐานะที่เธอเป็นหมอส่วนตัวของน้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้ด้วย จึงจำเป็นที่จะต้องออกมาตามหาตัวน้องสาวตามคำสั่งของน้าลินดา ผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงให้เธอได้เติบโตขึ้นมา ได้เรียนหนังสือจนจบมีงานการทำเป็นหลักแหล่งมีอนาคตที่ดีกว่าเด็กที่ขาดพ่อแม่คนอื่นๆหลายเท่า แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว
“ลุงไม่รู้หรอก แต่ที่ลุงพูดไปมันถูกใช่ไหม?”คนขับแท็กซี่ย้อนถามเสียงขบขัน
กวินตาเอียงคอ ทำตาหรี่ลงนิดหน่อย เพื่อจะเปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนขับแท็กซี่ด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่อีกครั้ง
“ลุงเป็นหมอดูหรือเปล่าคะ”หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย ริ้วรอยบนใบหน้าของคนขับรถแท็กซี่ยิ่งมีร่องลึกมากขึ้น เมื่อคนขับรถแท็กซี่กำลังยิ้ม กึ่งหัวเราะอย่างเป็นมิตรคล้ายจะขบขันในความไร้เดียงสาของกวินตาอยู่ในที
เด็กสาวคนนี้ดูอ่อนต่อโลกมากนัก ไม่น่าจะเข้ามาทำเรื่องร้ายแรงที่นี่ได้ ดูท่าทางไม่มีพิษภัยอะไรอย่างที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกเลยสักนิดเดียว
“เปล่าหรอก ลุงก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง”คนขับรถว่าพลางเลี้ยวรถไปตามเส้นทาง ที่จะนำไปสู่โรงแรมที่กวินตาต้องการ
“ที่นี่ดีไหมครับ คุณผู้หญิงสะอาด ราคาถูกและระบบรักษาความปลอดภัยดีด้วยนะครับ เหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวอย่างพวกหนู”คนขับรถแท็กซี่บอกยิ้มๆ หันมามองใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวผิวหยวกของคนเอเชีย ที่มีรูปร่างค่อนข้างเล็กสมส่วน
กวินตามองเข้าไปในตัวโรงแรม ดูมันใหญ่โตหรูหราระดับห้าดาวทีเดียว กวินตาคิดในใจ พลางคิดและลังเลอยู่เล็กน้อย พลางคิดถึงเรื่องงบประมาณในการใช้จ่าย ตามวงเงินที่ถูกกำหนดมาโดยน้าผู้มีพระคุณของเธออีกตามเคย
“ที่นี่ถูกที่สุดแล้วหรือคะ”
“ครับ ที่นี่ถูกที่สุดแล้วครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ที่นี่ล่ะคะ อยู่ไม่ไกลจากสนามบินด้วยใช่ไหมคะ?”หญิงสาวถามขณะเปิดประตูรถลงไปยืนมองโรงแรมระดับห้าดาวอย่างตื่นตา
เป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางมาดินแดนของคนอาหรับ ถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจสำคัญ ป่านนี้เธอคงจะทำงานและใช้ชีวิตเดิมๆที่แสนน่าเบื่ออยู่ที่กรุงเทพ คือรักษาคนไข้อยู่ในโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียง และเลิกงาน เธอก็ต้องเข้าเรียน เลิกเรียนสามทุ่มกว่าๆ แล้วจึงจะได้กลับเข้าบ้านพักผ่อนเอาแรงเพื่อต่อสู้กับงานใหม่อีกครั้ง
บ้านที่ไม่มีชื่อเธอเป็นผู้มีสิทธิ์ในบ้านหลังนั้น แม้ว่าเธอจะมีเชื้อสาย และเลือดเนื้อจะเป็นของตระกูลนั้นก็ตามที แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองมัน
ชายวัยกลางคนก้าวลงมาจากรถ เปิดประตูรถอีกด้าน เพื่อเอากระเป๋าลงมาจากรถให้กวินตา ในขณะที่พนักงานยกกระเป๋ากำลังเดินเข้ามาทักทายคนขับรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“เจอกันอีกแล้วนะลุง”เด็กยกกระเป๋าหันมามองแล้วยิ้มให้กวินตาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจที่จะทักทายกับคนขับรถแท็กซี่ต่อเป็นภาษาอาหรับ
“คนไทยหรือครับลุง”
“ใช่...ดูแลให้ดีด้วยนะ ไม่งั้นเสียชื่อประเทศเราหมด”คนขับรถกำชับด้วยท่าทางที่จริงเอาจัง
“แน่นอนอยู่แล้วครับลุง”
“ถ้างั้นไปก่อนนะ จะไปหาลูกค้ามาเพิ่มให้”
“งานนี้ลุงรับเละแน่ๆ”เด็กยกกระเป๋าแซวยิ้มๆ ก่อนจะยกกระเป๋าของกวินตาเดินนำเข้าไปด้านในโรงแรม กวินตามองรอบๆอย่างสนใจ การตกแต่งเป็นสไตล์ของยุโรบเกือบทั้งหมด
ดูสวยงามและโอ่อ่า ราวกับพักอยู่ในโรงแรมมีระดับ ชนิดที่พวกเศรษฐีเข้ามาพักกันทำนองนั้น กวินตาเพิ่งรู้ว่า ลุงคนขับรถช่วยเชียร์ลูกค้าให้โรงแรมนี้อยู่ ถ้าไม่ได้สังเกตเห็นว่าแกเดินไปยังอีกมุมตึกเพื่อรับเงินค่าหัวในการหาลูกค้า เธอก็คงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมลุงคนนี้ถึงพาเธอมาที่นี่ ทั้งๆที่ก่อนจะถึงที่นี่ เธอก็เห็นป้ายโรมแรมมากมายหลายตึกตั้งตระหง่านก่อนจะถึงที่นี่เสียอีก
ทั้งลุงคนขับและพนักงานยกกระเป๋าเมื่อครู่ ต่างพยักหน้าให้กัน เหมือนจะเข้าใจกันสองคน มีเพียงเธอเท่านั้น ที่ยังไม่เข้าใจท่าทางกริยาพวกนั้น
“เชิญขึ้นห้องพัก และท่องเที่ยวให้สนุกนะคะ ทางโรงแรมของเรายินดีต้อนรับนักท่องเที่ยวทุกคนค่ะ”พนักงานหน้าเคาท์เตอร์บอกมาเสียงแจ่มใส
กวินตามองดูกริยาของสาวอาหรับแล้ว นึกชอบขึ้นมาในทันใด คนที่นี่สามารถปรับตัวให้เข้ากับทุกสถานการณ์ได้เสมอหรือ?
แม้ว่าเพิ่งพบหน้ากับพนักงานตรงหน้าเคาท์เตอร์ตรงนี้ แต่ดูท่าทางของเธอสิ ทำราวกับรู้จักกันมาเป็นปีแบบนั้นแหล่ะ มันคือจรรยาบรรณของพนักงานที่ชอบงานบริการ กวินตาคิดในใจ อย่าเผลอไปไว้ใจใคร เปิดโปงเรื่องที่เธอกำลังทำให้มันเป็นความลับอยู่เด็ดขาด
เพราะไม่รู้แน่ว่าพวกนักข่าวพวกนั้น จะรู้จักวิธีการเจาะข่าวได้มากน้อยแค่ไหน ถ้ารู้ว่าเชื้อราชวงศ์ของไทย มาที่นี่เพื่อตามหาน้องสาวที่หายตัวมากับคนรัก ที่เป็นเศรษฐีของที่นี่ล่ะก็ ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลป่นปี้แน่นอน
“ขอบคุณค่ะ”เธอเอ่ยเพียงสั้นๆ ยิ้มบางๆ ไว้ฟอร์มมาดผู้ดีได้อย่างเหมาะสมทีเดียว
กวินตาเดินเข้าไปหยุดในห้องพักที่โออ่าเสียยิ่งกว่าห้องนอนของเธอเสียอีก ราวกับเจ้าหญิงที่อยู่บนหอคอยสูง ในพระราชวังต้องห้ามในนิทานกระนั้น เตียงนอนดูนุ่ม หน้าต่างบานใหญ่ ถูกเปิดรับแสงจากด้านนอก โดยฝีมือของเธอเอง กวินตา มองลงไปยังเบื้องหน้าที่เป็นท้องถนน
เธอขึ้นมาอยู่บนชั้นที่เท่าไหร่นะ?
อ้อ..ชั้นสิบ ห้องวีไอพีเสียด้วย เพราะต้องการให้เธอเดินทางมาตามหาน้องสาวที่หายตัวมา คุณน้าลินดาถึงได้ทุ่มทุนสร้างและเนรมิตโรงแรมแบบนี้ให้พักได้ ถ้าเป็นเรื่องจริงคงไม่ น้าลินดาของเธอให้ชีวิตชุบเลี้ยงเธอมาก็จริง แต่นั่นเพราะต้องการใช้งานอย่างคนใช้ทั่วไปต่างหาก
เธอกลายเป็นคนรับใช้ ที่พิเศษที่สุดของคนในตระกูลพิเชฐณรงค์ธรรม!!!
“พี่จะเริ่มต้นหาเราจากไหนดีล่ะเนี่ย!”กวินตาบ่นกับตัวเอง ยืนกอดอกมองไปไกลจนสุดท้องฟ้า เวิ้งว้างข้างหน้า เหมือนจะไร้จุดหมายปลายทาง
ลินินเพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้ไม่นาน เพราะถูกจับแยกกับคนรักชาวอาหรับ ที่เป็นเศรษฐีหนุ่มชาวบาร์คาร์ เธอตรอมใจจนล้มป่วย และโรคหอบหืดซึ่งเป็นโรคประจำตัวกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง กวินตาในฐานะหมอส่วนตัว ต้องออกตามหาตัวน้องสาวกลับบ้าน พร้อมด้วยเหตุผลอีกหลายประการที่ไม่สามารถเลี่ยงได้
“พี่ไม่อยากจะทำเลย จริงๆนะลินิน แต่พี่ขัดคุณน้าไม่ได้ เธอน่าจะรู้นะ”กวินตาบ่นกับตัวเองอีกแล้ว เรื่องนี้ ลินินเคยขอร้องให้กวินตาเลิกยุ่ง แต่กวินตาเลิกไม่ได้ เนื่องจากเป็นคำสั่งของน้าที่มีพระคุณของเธออย่างที่สุด
ทำให้ลินินไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอเท่าไหร่นัก ลินินเป็นเด็กที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และเธอในฐานะที่เป็นพี่ ต้องทนรับความผิดทุกอย่างแทนน้องสาว ทั้งๆที่ไม่ได้ทำ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน น้องสาวหายตัวออกมาจากโรงพยาบาล ทั้งๆที่ยังอยู่ในความดูแลของเธอ เธอต้องรับผิดชอบด้วยการออกมาตามหาด้วยตัวเอง ห้ามจ้างนักสืบ เพราะเกรงว่าเรื่องนี้จะแพร่งพรายออกไป ให้สื่อมวลชนได้รู้ และเอาไปใส่สีตีไข่ จนทำให้ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเสียหายได้
กวินตากลับมานั่งบนเตียง มันช่างนุ่มหยุ่นดีแท้!
พาลให้หญิงสาวต้องทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา อยู่บนเตียง นุ่มน่านอนหลับไปทั้งชาติ พลางใช้หัวสมองในการคิดทบทวน เรื่องแผนการเดินทางในครั้งนี้ ความจำอะไรบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวสมอง
กวินตาผุดขึ้นมาจากการนอนแผ่สบายเธอลุกขึ้นมานั่ง หยิบกระเป๋าอันหนักอึ้งขึ้นมาวางบนเตียง เปิดรหัสกระเป๋า รื้อค้นหาบางอย่างข้างในนั้นอย่างเร่งรีบ
ภาพใบเดียวที่ได้มาจากน้องสาว ที่เธอทิ้งเอาไว้ในห้องพักฟื้น กวินตาไม่เคยบอกให้น้าสาวรู้เรื่อง ว่าคนรักของน้องสาวหน้าตาเป็นยังไง และมีรูปถ่ายอยู่ ไม่อย่างนั้น ชีวิตของเศรษฐีคนนี้อาจจะไม่ยืนยาวก็ได้ น้าลินดา ของเธอสามารถทำได้ทุกอย่าง เพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีที่สูงส่งในวงสังคม
กวินตาเพ่งพิศมองใบหน้ารูปไข่ผิวสีแทนของชายในภาพ หนวดเคราถูกโกนทิ้ง แต่ยังทิ้งร่องรอยของเคราเขียวให้เห็น ริมฝีปากสีแดงได้รูปสวยดูเอิบอิ่มยิ่งกว่าริมฝีปากของผู้หญิง ดวงตาของเขาดูจะหวานเป็นพิเศษ กับแววตาที่มองมายังใครก็สามารถทำให้คนคนนั้นสยบแทบเท้าได้เหมือนเนรมิต เส้นผมดกดำสีดำขลับของเขา ทำให้เธอนึกอิจฉาขึ้นมาอยู่ไม่น้อย
ไม่แปลกใจเลย ที่น้องสาวของเธอจะสามารถหลงรักได้มากมายขนาดนี้ ขนาดว่าหนีตามกันมาถึงที่นี่ แม้จะทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังเพื่อการใช้ชีวิตอยู่กับคนรัก น้องสาวของเธอก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อความรัก
ความรักช่างยิ่งใหญ่อย่างนี้สำหรับทุกคนหรือเปล่า?
กวินตาอดที่จะสงสัยไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยมีความรัก ชีวิตสาวที่เติบโตขึ้นมา จนกระทั่งจบการศึกษา และทำงาน และกำลังจะจบปริญญาอีกใบ เธอยังไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าการแตะต้องสัมผัสมือกับชายต่างเพศ จะมีความรู้สึกเช่นไร
อาจจะเนื่องจากคำสอนของน้าสาว ที่ห้ามกระทำเช่นนั้น ทำให้เธอไม่กล้าที่จะละเมิดคำสอน เธอเติบโตขึ้นมาตามแบบอย่างของน้าแทบจะทุกตารางนิ้วเลยก็ว่าได้ หรือจะพูดกันให้ถูก เธอก็คงจะเป็นตัวแทนอีกคนของน้าสาว เพื่อดูแลและควบคุมความประพฤติของน้องสาวที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองอย่างลินิน
“พี่ขอโทษนะ ที่พี่ต้องทำแบบนี้ แต่พี่จำเป็นจริงๆ”กวินตาบอกกับรูปน้องสาวที่อยู่ในมือเธออีกหนึ่งรูป น้ำเสียงลุแก่โทษนัก สายตาหันมามองหน้า คนรักของน้องสาว ผู้ชายเจ้าปัญหาแล้วพาลให้คิดแค้นอยู่ลึกๆ
“รู้ไหม ว่านายไม่น่าทำอย่างนี้เลย ไม่น่าให้ฉันเสียเวลาเรียนไปด้วยเลย ถ้าฉันกลับไปสอบไม่ทัน นายเจอดีกับฉันแน่ นายฮาซาร์”กวินตาคาดโทษคนที่อยู่ในรูป ที่กำลังฉีกยิ้มไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“เอาล่ะนะ จะเริ่มต้นล่ะนะ”หญิงสาวบอกกับตัวเอง พลางลุกขึ้นมายืน คว้าผ้าเช็ดตัวเดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายให้หาย จากอาการสะลึมสะลือ พลางฮัมเพลงคลอเคล้าไปด้วย
“And I swear by the moon and the stars in the sky. I’II be there. I swear like the shadow that’s by your side. I’II be there. For better or worse till death do us past. I’II loves you with every beat of my heart. And I swear....”เสียงเพลงคลอเคล้าไปกับสายน้ำจากด้านในห้องน้ำ ช่วยสร้างกำลังใจให้กับคนร้องได้เป็นอย่างดี
เพราะการสอบอีกสองอาทิตย์จะเริ่มต้น เธอจะจบหรือไม่จบมันขึ้นอยู่กับการสอบเก็บคะแนนครั้งหน้าเท่านั้น ถ้าทำงานไม่สำเสร็จ ตามหาน้องไม่เจอ เธอก็จะไม่ได้กลับบ้าน และไม่ได้สอบและจบการศึกษาที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาอย่างหนัก บวกกับการแบ่งเวลาในการทำงานไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วยนั้น มันช่างยากลำบากมากทีเดียว
................................................................................................................
กวินตาเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนที่ทอดยาวในตัวเมือง สายตามองหาจุดเริ่มต้น ที่คาดว่าจะมีคนรู้จักนายคนนี้บ้าง นักท่องเที่ยวหลายกลุ่มที่เดินผ่านมา หันมาทักทายเธอด้วย หญิงสาวยิ้มทักทายไปอย่างเป็นมิตร เพราะคนไทยชอบที่จะทักทายกันและกัน และรอยยิ้มเป็นเครื่องมือสื่อสาร ที่จะสามารถเชื่อมโยงมิตรภาพระหว่างคนต่างเชื้อสายเข้าด้วยกันได้
ตรงหัวมุมตึกด้านหน้า มียายแก่ๆกำลังนั่งยกมือพนมไหว้ ขอเศษเงิน จากคนที่เดินสัญจรไปมา อยู่ละแวกนี้ กวินตาหยุดมอง ยิ้มและทอดมองเข้าใจอย่างลึกซึ้ง
ไม่ว่าสังคมไหน ยังมีคนยากจนประเภทนี้อยู่ทุกหนทุกแห่ง เธอคงจะดีกว่าคนพวกนี้มาก เพราะเธอมีที่ให้อยู่มีข้าวให้กิน มีงานให้ทำ ได้ร่ำเรียนหนังสือ แต่คนพวกนี้ล่ะ พวกเขาไม่เคยได้ทำอะไรเลย ไม่มีอะไรเลยในชีวิต เพราะเป็นคนมีจิตใจคอนข้างอ่อนไหวอยู่แล้วกวินตาจึงเดินเข้ามานั่งลงข้างๆหญิงชราคนนั้น
พลางล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ หยิบเอาเงินออกมาเพื่อยื่นให้หญิงชราคนนั้น ทันทีที่เห็นเงิน หญิงชราแทบเกลือกกลิ้งบนพื้น ก้มกราบขอบคุณเธอเป็นการใหญ่
“โอ๊ะ! อย่าค่ะคุณยาย อย่า...”กวินตารีบประคองเอาไว้เสียก่อนที่อายุของเธอจะสั้นลงมากกว่านี้ หญิงชรามองหน้าคนช่วยเหลืออย่างชัดเจน
จะเห็นชัดๆได้ว่า ดวงตาสีหม่นหมองคู่นั้น มีฝ้าขาวเกาะอยู่ในดวงตาสีดำ จนมันดูไม่เหมือนดวงตาของคน ยายคนนี้เป็นต้อกระจกในดวงตา และไม่ได้รับการรักษา จนมันลุกลามและตาบอดในที่สุด ถึงต้องออกมาทำมาหากินด้วยการขอเศษเงินคนอื่นแบบนี้ กวินตาเข้าใจสัจจะธรรมบนโลกใบนี้ได้ดีมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงต่อสำหรับชีวิตของมนุษย์เราทุกคนบนโลก เธอควรจะคิดอย่างนี้ได้ตั้งนานแล้ว จะได้ไม่ต้องเสียใจยามที่ต้องเห็นแม่บังเกิดเกล้าจากไปต่อหน้าต่อตา
กวินตาจับมือยายขึ้นมามองสภาพ แผลหลายแห่งที่เกิดขึ้นตามเนื้อตัว ทำเอาหญิงสาวนึกเวทนา การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพื่อการตามหาน้องสาวที่หายตัวไป แต่ยังได้ทำคุณประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันอีกด้วย
ภาพสนทนาของกวินตาและหญิงชราคนนั้น กำลังอยู่ในเป้าสายตาของใครบางคน ที่กำลังมองออกมาอย่างสนใจ จากตัวรถลิโม่ติดแอร์เย็นฉ่ำไปทั้งรถ ตัวรถแวววาวระยับดุจแพรไหม บ่งบอกถึงความมีระดับของคนในนั้นได้เป็นอย่างดี
ราชาดกำลังมองนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ที่ให้ความช่วยเหลือคนยากจนในประเทศของเขา น่าแปลก มีคนประเภทนี้อยู่ด้วยหรอกหรือ?
รอยยิ้มละมุนผุดขึ้นมาตรงมุมปากของชายหนุ่ม ก่อนจะบอกให้คนขับรถที่เป็นคนสนิท ออกรถไปจากที่ตรงนั้น หลังจากที่ชื่นชมกับภาพนั้นจนพอใจแล้ว
แต่ภาพใบหน้าสวยใสของเจ้าหล่อน ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาไปตลอดเส้นทางกลับพระราชวังกลางทะเลทรายที่ร้อนอบอ้าว ลานจอดเครื่องบินโดยสารส่วนบุคคล กำลังคลาคล่ำไปด้วยหน่วยรักษาความปลอดภัยอย่างเนืองแน่น
ราชาดเดินมากับกลุ่มบอดี้การ์ดตัวค่อนข้างสูงใหญ่ ที่คอยห้อมล้อมทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ปกปิดใบหน้าองค์มงกุฎราชกุมารของบาร์คาร์เอาไว้ ไม่ให้สื่อมวลชนได้เก็บภาพ แม้สักภาพเดียวก็ไม่ได้
หลังจากที่ราชาด ขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว เหล่าสื่อมวลชนก็พากันทยอยหายตัวไปทีละคน เพื่อแยกย้ายกันไปทำข่าวในส่วนของพวกเขาเอง
ราชาดนั่งพักสายตา บนเบาะนั่งปรับนอนแบบพิเศษ เพื่อกลับเข้าพระราชวังในทะเลทรายของเสด็จปู่มันตันนั้น ใช้เวลาเพียงแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว แต่ที่ราชาดใช้วิธีนี้เพราะต้องการพักสายตาให้นิ่งอยู่กับที่ แต่หัวสมองของเขากลับไม่นิ่งด้วยเลย
กลับคิดทบทวนถึงใบหน้าแสนหวานของนักท่องเที่ยวคนนั้น ผมเธอสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าสวยใสขาวเนียน ผิวพรรณเธอ ดูไกลๆก็พอรู้ว่าผิวพรรณเธอดีแค่ไหน ดูจากท่าทางและมารยาทแล้ว เธอน่าจะเป็นคนดีไม่มีพิษภัยกับใคร และน่าจะเป็นลูกผู้ดีด้วย แล้วเธอเป็นใครกัน?
นี่คือสิ่งที่ราชาดอยากจะรู้นัก!
....................................................................................................................
ความคิดเห็น