คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มาร์คแบมมัธยม INTrO
มาร์คแบมมัธยม •INTrO•
แสงแดดสอดส่องลอดผ้าม่านบางมายังเตียงนอนขนาดใหญ่ ซึ่งมีร่างหนานอนแผ่กายอย่างมีความสุข
"แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ใส่เสื้อนอน!"
ชายหนุ่มบนเตรียมดึงหมอนบนหัวตนมาทับหัวตัวเองเพื่ออุดหูไม่ให้ได้ยินเสียงอะไรมาคอยกวนใจเวลานอนของเขา
"ลุกเดี๋ยวนี้ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ!"
"อื้อออ~ 5 นาทีน่า"
คนบนที่นอนดึงผ้าหุ่มขึ้นมาคลุมตัวเอง แต่ดูเหมือนผู้เป็นแม่จะไม่ยอม เขาใช้มือของตนกระชากผ้าหุ่มออก
"ตามาร์ค แกอยากไปโรงเรียนสายรึไง"
"ง่า! โฮ่มี๊ มาร์คไปล่ะ บ่นอยู่ได้ -3-"
ชายหนุ่มนามว่ามาร์คลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเกาท้องตัวเองไปพลางๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำก็ไม่ลืมที่จะทำกิจกรรมตอนเช้าเหมือนทุกๆครั้ง
" Morning Kiss MOM~ "
ร่างสูงเดินไปหาแม่ของตนก่อนจะค่อมตัวเล็กน้อยเพื่อหอมแก้มน้อยๆนั่น
ใช่.. เขาทำอย่างงี้ทุกเช้าของทุกวัน
"คราวหน้าคราวหลังอ่ะ แม่บอกก็เชื่อบ้าง ใส่เสื้อก่อนนอนทุกครั้งเข้าใจมั้ย เดี๋ยวก็เป็นปอดบวม!"
"โห่ยมี๊ หน้าร้อนนะจะบอกให้"
"จะหน้าไหนก็ใส่ รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวด้วย พี่แกรอกินอยู่"
"คร๊าบบบบบบบบ"
มาร์คเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมที่จะจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ลูกชายคนโปรดของตน
เวลาผ่านไปนับ 15 นาทีเป็นได้ มาร์คเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านพร้อมกับกระเป๋าของตนเอง และเดินตรงมาที่โต๊ะทานอาหารทันที
"สวัสดีตอนเช้าครับน้องชาย"
พี่ชายสุดหล่อ(ในโลกส่วนตัวเขา)กล่าวทักทายน้องชายตัวเองที่กำลังเขมือบข้าวเช้าซึ่งเป็นข้าวต้มกุ้งที่โคตรธรรมดา
"หวัดดีครับพี่ชายสุดหล่อ"
มาร์คยิ้มกว้างทั้งๆที่มีข้าวต้มเต็มปากอยู่อย่างน่าลัก(ไปขาย)
"แอล"
เพียงประโยคเดียวที่ออกมาจากปากน้องชาย คุณพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะถึงกับกระแอมและพูดว่า "สรรพนามหายไปไหน"
"ขออภัยครับท่านพ่อ"
"กวนล่ะเด็กนี่!"
คนขี้เล่นเพียงแค่ยิ้มขำส่วนแม่และพี่ชายตัวเองที่มีนามว่า แอล ก็ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารเช้าไป
"พี่ชายแอลครับ"
คราวนี้ไม่สามารถติเขาได้แล้ว
"ว่าไงครับน้องชายมาร์ค"
"พี่ชายคิดยังไงกับเปิดเรียนวันแรกครับ"
"อ๋อ คิดแค่ว่าไม่ไปสายก็เป็นพอแล้วครับน้องชาย"
"โอ๊ย! พวกแกสองคนจะประชดพูดเพราะไปถึงไหน ขอแบบปกติธรรมดาอ่ะ"
ผู้เป็นแม่แขวะทันทีที่ทนไม่ไหวกับลูกชายของตัวเองทั้งสอง ทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่มีอายุห่างกัน 1 ปี ทำให้ไม่ค่อยเกิดช่องว่างระหว่างความสัมพันธ์นี้ ครอบครัวของพวกเขาค่อนข้างที่จะอบอุ่นพอสมควรเลยทีเดียวก็ว่าได้
พ่อของมาร์คและแอลประกอบธุระกิจส่วนตัวหรือว่าเจ้าของห้างชื่อดังนั่นแหละ ซึ่งทำให้มาร์คและแอลมีชื่อเสียงในโรงเรียนไม่น้อยเลยทีเดียว แต่แม่ของเขาทำหน้าที่เป็นเพียงแม่บ้านอยู่บ้านเท่านั้น หลายครั้งที่แม่ต้องการหาเงินใช้แต่ก็ถูกสกัดไว้โดยพ่อ เพราะพ่อต้องการเลี้ยงดูแม่ด้วยน้ำแรงตัวเองเหมือนที่สัญญาไว้กับตาและยาย
เวลาผ่านไปร่วม 10 นาทีกับการรับประทานอาหาาเช้าและพูดคุยสนทนาธรรมกัน ก็ได้เวลาที่ลูกทั้งสองจะต้องไปโรงเรียน
"ลุงมินยอง เข้าไปส่งในโรงเรียนนะ"
คนน้องบอกคนขับรถเป็นเชิงสั่ง
"แต่พี่ว่าส่งหน้าโรงเรียนก็พอแล้ว"
"พี่ชายครับ อยากเดินหรอ"
"ก็เออดิ"
"แต่น้องไม่อยากเดินอ่ะ ลุงไปส่งในโรงเรียนเลย จบนะ!"
"ทำไมต้องแสดงสันดานตัวเองเวลาอยู่กับพี่และเพื่อน? ทีกับพ่อแม่นี่ครับ,ค่ะ"
"เหอะ! เขาเรียกคนมีสัมมาคาราวะ"
เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังใหญ่ มาร์คก็ได้มีปฏิกิริยา(หรือนิสัย)เปลี่ยนไปทันที จากที่เป็นคนร่าเริง พูดเพราะ ยิ้มง่าย กลายเป็นคนตรงข้ามไป ซึ่งพี่ชายของเขาก็ไม่แปลกใจเพราะมันคือเรื่องปกติไปแล้วที่คนน้องจะเป็นคนแบบนี้เวลาอยู่นอกสถานที่ที่ไม่ใช่บ้าน เขาเรียนที่เดียวกันทำให้รู้ว่านิสัยของแต่ละคนเป็นอย่างไรเวลาอยู่ที่นี้ที่นั่น
"ถึงแล้วครับคุณหนู"
มาร์คเปิดประตูรถออกไปอย่างเงียบๆด้วยหน้านิ่งๆ ใบหน้าหล่อทำให้มีสาวๆเล็กใหญ่กรี๊ดกร๊าดกันมากมาย แต่ใช่ว่าคนเป็นพี่สาวๆจะไม่ให้ความสนใจเพียงแต่ว่าให้ความสนใจผู้น้องมากกว่าพี่เท่านั้นเอง
"เย็นนี้จะกลับบ้านมั้ย"
"ไม่"
"เอิ่ม"
พี่ก็ทำได้เพียงแต่รับรู้พฤติกรรมของน้องที่โรงเรียนเท่านั้น ไม่มีหน้าที่ไปเล่าสู่กันฟังกับพ่อหรือแม่ของเขา เวลาครอบครัวของเขาอยู่ด้วยกันอาจดูเหมือนอบอุ่น แต่จริงๆแล้ว ช่องว่างในครอบครัวของเขานั้นมีมากแต่คนในครอบครัวไม่รู้สึกเท่านั้นเอง
ระหว่างทางเดินขึ้นห้องเรียนของมาร์ค เขาได้รับคำทักทายจากทั้งผู้ชาย ผู้หญิง และเพศที่ 3,4 ไม่น่าแปลกเพราะทั้งหล่อ รวย และเก่งอย่างมาร์คหน่ะหรอที่จะไม่ได้รับความชื่นชมจากคนอื่นๆ
ห้องเรียน 432 ถูกเปิดออกโดยมาร์คผู้หล่อเหล่า สองคนในห้องนั้นคือเพื่อนของเขาที่กำลังนั่งเม้าแตกและเต๊าะสาวอยู่ท้ายห้อง
"Hi! My friend"
คนมีไหวพริบเมื่อมองเห็นว่าเพื่อนของตนเดินเข้ามาในห้องก็กล่าวทักทายทันที เขาคือ แจ็คสัน นักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียนแต่เสือกเตี้ยที่สุดในทีม แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็เล่นบาสเก่งโคตรๆ
"Hello girlfriend"
และตามด้วยผู้ชายตัวขาวสูงไล่เลี่ยกับมาร์ค เขาคือ จูเนียร์ หรือ จินยอง เป็นนักร้องประจำโรงเรียนคู่กับพี่ม.6อีกคนนึง ถ้าจะให้เทียบระหว่างพี่คนนั้นกับจูเนียร์แล้วหล่ะก็ เชื่อสิ..พี่คนนั้นกินขาด ทั้งเสียงและหน้าตากินขาดดด (//โดนเนียร์ถีบ)
"Girlfriendแม่มึง"
"เหยดแหม่... นี่มึงกิ๊กกับแม่กูหรอ"
"ว๊าววว มึงคลายข้อสงสัยแล้วว่ะเนียร์ ตามหามาตั้งนาน"
จูเนียร์ต้อนรับเปิดเทอมโดยการกวนส้นตีนเพื่อนหน้าหล่อของเขาอย่างสนุกสนาน และยังมีผู้สนับสนุนเป็นทางการอย่างแจ็คสันคอยเพิ่มเติมเสริมให้
เพื่อนรักทั้งสองคนแท็กมือกันอย่างชอบใจ ส่วนมาร์คได้แต่ทำหน้าหน่ายๆแล้วนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง
ภาพลักษณ์ของมาร์คที่คนในโรงเรียนมองก็คือ เย็นชา นักเลงบ้างบางครั้ง เถื่อนๆหน่อย ทำให้มาร์คเป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงหลายคน เขาเป็นผู้ชายที่ดูน่าค้นหาโคตรๆเลยหล่ะค่ะ เวลายิ้มนี่ใจละลาย
"เออไอ้แจ็ค มึงคิดว่ามึงจะได้น้องรหัสเป็นใครว่ะ"
"จะรู้มั้ยเนี้ย"
"ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะว่ะ"
"โอ้ยยยย จะเหลือเหรอ 5555"
"55555 แล้วถ้าแม่งเป็นผู้ชายหล่ะ"
"ต้องขอเวลาพิจารณาแพร๊พนะครับ ...ก็คงไม่รอดกูอ่ะ 5555"
"สัด นี่มึงเป็นเสือใบ??!"
"ห่า กูยังไงก็ได้"
ทั้งแจ็คสันและจูเนียร์หัวเราะชอบใจกันอยู่สองคนบนหัวของเพื่อนสุดหล่อ มาร์คหลับตาอย่างใข้ความคิด เขาไม่ขอน้องรหัสที่เป็นผู้หญิง ไม่ขอน้องรหัสที่เป็นเพศที่ 3 เนื่องจากเคยมีประสบการณ์การมีน้องรหัสเป็นผู้หญิง ซึ่งมันเป็นอะไรที่โคตรหงุดหงิดและน่ารำคาญใจ แต่ก็ต้องดีใจสุดๆเมื่อรู้ว่าน้องคนนั้นไปเรียนต่อม.4ที่โรงเรียนอื่น
"คุณครูมาแล้ว!!!!!"
เด็กนักเรียนหญิงร่างอวบวิ่งเข้ามาในห้องอย่างกระตือรือร้น นักเรียนในห้องทุกคนวิ่งไปยังที่นั่งของตัวเองอย่างวุ่นวาย แจ็คสันที่นั่งข้างมาร์คก็หลวมตัวนั่งลงง่ายๆ แต่จูเนียร์ที่นั่งข้างหลังเขาต้องใช้ทักษะตัวเองหมุนตัว 2 รอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้นั่นอย่างเท่
"นักเรียน! เคารพ!"
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
นักเรียนทั้งห้องค่อมหัวเคารพผู้เข้าสอนของเขาตามคำสั่งของหัวหน้า คุณครูแว่นหนาเดินเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวังและยิ้มแย้ม สาวๆในห้องแทบกรี๊ดเพราะคุณครูคนนี้ไม่เคยพบเคยเจอ แถมหล่อน่ารักอีกด้วย
แต่เอาเถอะ! หล่อมาจากยุคพระเจ้าสามหรรมส์ขนาดไหนก็ไม่สู้มาร์คที่หล่อมาทั้งชีวิต
"สวัสดีครับนักเรียน ครูชื่อ คิมมินซ๊อก หรือเรียกสั้นๆว่า จิน ก็ได้ คาบนี้คือคาบแรกที่ครูได้สอนในโรงเรียนแห่งนี้ และที่สำคัญครูคือครูที่ปรึกษาของนักเรียนในปีการศึกษานี้"
"ค่ะะ/ครับบ"
นักเรียนทุกคนขานรับเพื่อบอกให้รู้ว่าพวกเขาเข้าใจในสิ่งที่คุณครูพูด
"มีใครสงสัยอะไรมั้ย ประตูอยู่ข้างหน้า ยกมือแล้วเดินออกไปเลย"
"..."
"ล้อเล่นครับ เอาเป็นว่าไม่มีนะ"
"เชี่ยไรว่ะ นี่แม่งพูดเองเออเองอ่ะแสรด"
แจ็คสันกระซิบข้างหูของมาร์ค เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องถามว่ามีใครสงสัยอะไรมั้ย หลายคนแล้วที่พูดแบบนี้แต่น้อยคนมากที่จะอธิบายให้ฟัง ส่วนมากแม่งก็พูดว่า 'ทำไมเธอไม่ตั้งใจฟังฉัน,ถามเพื่อนสิ!,ไม่รู้!ฉันพูดไปแล้วเธอไม่ฟังเอง' มาร์คแสยะยิ้มเพียง 1.5 วินาทีก่อนจะกลับมาหน้าตายเหมือนเดิม แหม่..กูละอยากจะแฉตอนมึงอยู่กับหม่ามี๊มึงจริ๊งจริง แจ็คสันคิดอย่างงั้น
"วันนี้ทางโรงเรียนบอกว่าให้นักเรียนหาน้องรหัสของตัวเอง และในวันพรุ่งนี้จะเป็นวันรับน้อง สรุปแล้ววันนี้กับพรุ่งนี้นักเรียนไม่ได้เรียนทั้งวัน เราจะปล่อยให้นักเรียนได้รู้จักกับเพื่อนๆ น้องๆ พี่ๆกันอย่างเต็มอิ่ม สงสัยอะไรหรือตืองการคำปรึกษาสามารถถามครูได้นะครับ"
"โอเคค่าาา"
"ก่อนครูจะไป ก็ขอเช็คชื่อหน่อยล่ะกัน จะได้คุ้นหน้าคร่าตากันทุกคน"
คุณครูมินซ๊อกข่านชื่อนักเรียนแต่ละคนตามเลขที่ที่คีย์บนใบรายชื่อ และการเรียกชื่อก็เป็นไปอย่างราบรื่น
หลังจากที่คุณครูหน้ามนต์คนงามฝั่งแคนอ่านชื่อนักเรียนเสร็จก็หมดไปแล้วคาบที่หนึ่ง
แต่ตามที่คุณครูได้บอกไปว่าวันนี้คงไม่มีเรียน ทางโรงเรียนปล่อยให้นักเรียนทำกิจกรรมพบปะน้องๆ ทางโรงเรียนกำหนดวันรับน้องคือวันนี้และพรุ่งนี้เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาเรียนไปมาก แต่ถึงยังไงโรงเรียนนี้แม่งก็กิจกรรมเยอะแยะ รับน้อง 2 วันนี่จิ๋มมดไปเลย
"มาร์ค มึงอยากได้น้องรหัสเพศระ"
"... เพศเชี่ยไรก็ได้ที่ไม่จอแจกู"
แจ็คสันยกนิ้วโป้งให้กับคำพูดเพื่อนของตัวเอง ถึงมันจะเป็นคำพูดที่โคตรธรรมดาแต่แจ็คสันชอบทำให้มันโอเว่อร์เสมอ
มาร์คเดินลงมาจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนของเขาอีกสองคน ตอนนี้ท่าทางการเดินของเราไม่ต่างอะไรกับบอยแบนด์ชื่อดังที่โคตรจะหล่อ ยกตัวอย่าง Got7 มาร์คขอเน้นที่คนหน้าหล่อๆตีลังกาเก่งๆคนนั้นด้วย
เดินลงมาที่ชั้นล่างสุดของอาคาร ตามทางได้รับเสียงกรี๊ดและซุบซิบมากมาย จูเนียร์เดินนำหน้าเพื่อนไปยังบอร์ดประชาสัมพันธ์อย่างตื่นเต้น ถ้าน้องรหัสสวยได้อย่างโบมีนูน่านี่เสร็จป๋าแน่ๆ
"อ้าว! ป๋านยอง!!"
จูเนียร์ตีนกระตุกทันทีที่ได้ยิน ไม่เคยมีใครเรียกเขาว่านยองเลยสักคนยกเว้น...
"ไอ่เชี่ยยูค!"
เด็กหนุ่มร่างหนาอายุม.4แต่หน้าไปม.6เดินมาพร้อมมืออีกข้างล้วงกระเป๋าและข้างที่เหลือก็ยกมือโบกไหวๆให้กับลูกพี่ลูกน้องของเขา
"ไงป๋า เข้าเรียนนี่ได้ด้วยหรอ"
ถ้าจะพูดอย่างงี้เอาตีนไปป้ายขี้แล้วมาบี้หน้ากูดีกว่า -.,-
"มึงไปมุดท่อขี้มาหรอ กูอยู่นี่มาจะ 2 ปีล่ะฟัค กูออกจะหล่อ รวย เก่ง"
"อ่อ พอดีหม่ามี๊ไอให้ไอไปสตัทดี้ต่อที่อเมริกาแต่ก็ต้องเทินแบคมาโคเรียตามที่ป่าปี๊สั่งอ่ะครับ เลยด้อนโนวสตอรี่ของป๋านยองเท่าไหร่"
เอ้อ! อีเด็กอินเตอร์!
"เลิกเรียกกูป๋านยองเถอะ -''-"
แจ็คสันและมาร์คที่เดินมาถึงนานพอที่จะเก็ตว่าสองคนนี้พูดอะไรกัน แจ็คสันผู้อยากรู้(เสือก)ก็สะกิดจูเนียร์ทันที
"ใครว่ะเพื่อนรัก"
"ลูกพี่ลูกน้องกูเอง คิมยูคยอม"
"Hi~"
ยูคยอมยกมือขึ้นมาโบกแบบทักทายเพื่อนเมื่อพี่ของตนแนะนำเขาให้เพื่อนพี่รู้จัก และนยองก็แนะนำเพื่อนของเขาให้ยูคยอมรู้
"ไอ้หน้าเหมือนลิงนี่ชื่อ แจ็คสัน ส่วนไอ้ขี้เก๊กหน้าหล่อนั่นชื่อ มาร์ค"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ชายทั้งสอง"
ยูคยอมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มาร์คเพียงแค่ยิ้มแช่ 3 วิแล้วกลับมาหน้าตายอีกครั้ง ส่วนแจ็คสันหน่ะหรอ กำลังจะบีบคอไอ้เพื่อนรักนี่ที่แนะนำตัวเขาไม่ดีเหมือนแนะนำมาร์คเอาซ่ะเลย
"นายได้พี่รหัสเป็นใคร?"
มาร์คที่เงียบอยู่นานก็เปิดปากถามยูคยอม เพราะดูแล้วเขาหน้าจะเรียนห้องสองเหมือนเขา ...หรืออาจห้องหนึ่ง?
"ป๋านยองฮะ จริงๆเฮียมาร์คไม่ต้องสุภาพก็ได้นะ อยู่กับป๋ามาจนชินคำหยาบๆพวกนี้แล้ว ตามบายเลยเฮีย"
ใครเฮียมึงแว๊?
"อ้าวๆๆ หาเรื่องหรอครับน้องชาย ครูคนไหนแม่งจัดให้มึงมาเป็นน้องรหัสกูว่ะแม่มมม"
จูเนียร์ถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมมีเรื่องกับน้องตัวเองเลยณ.เวลานี้ ไม่ได้เรียนทั้งวัน เป็นประธานเปิดงานเข้าห้องปกครองคนแรกและวันแรกของเทอมนี้มันจะเป็นไรไป
"สัดเนียร์ ชาตินี้กูจะรู้มั้ยว่าน้องรหัสกูเป็นใคร"
"ก็เดินไปดูสิครับแจ็คสั้น"
"ขี้เกียจ มึงอ่ะไปดูให้กู"
"ไอ้ยูค มึงไปดูน้องรหัสให้ไอ้สันกับมาร์คให้หน่อยดิ๊ เลขที่ 14,23 อ่ะห่า"
ยูคยอมพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปยังบอร์ดรายชื่อน้องและพี่รหัสตรงลานกว้าง
“น้องมึงนี่กวนตีนใช้ได้”
“ห้ะ? มึงเกิดถูกใจน้องกูหรอว่ะ เฮ้ยๆกูไม่แนะนำให้จีบ มันเมะว่ะมาร์ค”
“ไม่ใช่!กูคิดว่าถ้ามีคนในกลุ่มเป็นรุ่นน้องก็คงดีอ่ะ”
“แต่มึง.. กูว่าสามคนก็ลงตัวแล้วนะว่ะครับ”
แจ็คสันสวนขึ้นมา เขารู้สึกว่าสามคนก็ลงตัวแล้วแต่ก็ใช่ว่าเขาไม่ชอบไอ้เด็กยูคนี่หรอกนะ คนเยอะมากไปบางทีก็ไม่ดีนี่นา
ไม่ทันทีมาร์คจะพูดอะไรต่อ ยูคยอมที่เดินกลับมาพร้อมอมยิ้มจุ๊บจุ๊บพูดซ่ะดังในระยะห่างกันแค่ 5 เมตร
“My bro Jackson! น้องรหัสชื่อยองแจนะครับ ส่วนเฮียน้องรหัสชื่อแบมแบม”
“ยองแจ?”
“แบมแบม?”
ทั้งมาร์คและแจ็คสันพูดออกมาพร้อมกันด้วยน้ำเสียงสงสัย ชื่อแบบนี้คงต้องผู้ชายอยู่แล้ว หน้าแปลกที่ทั้งกลุ่มของเราได้น้องรหัสเป็นผู้ชายหมดเลย แต่มันก็เป็นที่หน้าพอใจของมาร์คอยู่พอสมควร
“ยองแจแม่งชื่อแบบนี้เยอะแยะ แต่แบมแบมนี่สิชื่อเกาหลีไม่ค่อยจะได้พบเจอ”
จูเนียร์ที่ดูเหมือนจะสนใจเรื่องคนอื่นมากกว่าเรื่องตัวเองก็พูดขึ้นมาอย่างสงสัย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย.. อยู่ตรงนั้นเธอเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ ถุ้ยยย!!
“รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายแม่งก็โอเคล่ะ”
มาร์คหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับ แต่แจ็คสันได้เรียกเขาไว้ซ่ะก่อน
“จะไปไหน ไม่หาตัวน้องรหัสหรอ”
“ถ้าน้องเขาอยากรู้ว่าพี่รหัสเป็นใคร เดี๋ยวแม่งก็หาเองแหละ”
มาร์คเพียงแค่หันคอมานิดๆแล้วพูดเพื่อให้ดูเท่มีออร่าแล้วเดินออกไป แต่สำหรับแจ็คสันและจูเนียร์เขาได้แต่ตั้งคำถามว่า.. ‘ไอ้เหี้ยนี่จะเก๊กเท่ไปทำมะเขือเผาอะไร?’ แต่ดูเหมือนว่ายูคยอมจะให้ความสนใจกับภาพที่มาร์คหันมาพูดเพียงแค่ซีกหน้านั่นอยู่ไม่น้อย
“โห่ยป๋า เฮียมาร์คแม่งเท่เชี่ยๆ”
“เท่เชี่ยๆไรหล่ะ ตอแหลชาวบ้านไปวันๆแหละเฮียมึงอ่ะ”
“ตอแหลอะไร นั่นมันนิสัยเฮียเขาเลยป้ะว่ะ”
“ยูค มึงเพื่อนมันหรือกูเพื่อนมัน? ทำไมมึงรู้มากจริง - -“
จูเนียร์ทำมือปัดๆพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกับว่าปวดหัวกับน้องนี่เหลือเกิน แจ็คสันที่ดูเหมือนเป็นอากาศก็เริ่มมีตัวตนขึ้นมาเมื่อจูเนียร์หันมาเอาแขนพาดคอแล้วซุบซิบอะไรซักอย่างพร้อมลากคอหนีไอ้เชี่ยน้องนรกนามว่ายูคยอม
“โฮ่แจ็คสันฮยอง รอด้วยดิ”
“อ๋อ นี่มึงเห็นกูแล้ว?” แจ็คสันแทบเลือดขึ้นหน้า ใช่ว่าเขาไม่น้อยใจนะที่เขาโดยมองข้ามโดยน้องรหัสเพื่อนและเพื่อนของตัวเอง ตบกับกูมั้ยล่ะ?
“ก็เห็นตั้งนานแล้ว ฮยองไม่ใช่ผีสักหน่อย”
“น้องมึงแม่งได้เชื้อมึงเยอะเกินไปนะสัดเนียร์”
“โอ้ยฮยอง ผมกับป๋านยองเกิดมาคนละพ่อละแม่นะครับ”
“สัด! กูแค่เปรียบเปรยอ่ะเปรียบเปรยยยย!”
จากที่เป็นจูเนียร์ทะเลาะกับยูคยอมก็กลายเป็นแจ็คสันทะเลาะกับยูคยอม ทั้งสามคนเดินตามหายองแจน้องรหัสของแจ็คสัน
ส่วนมาร์ค.. โปรดติดตามตอนต่อไป!!
»TalK«
นายเอกออกแค่ชื่อ #แบมแบมร้องไห้ทำไม
ความคิดเห็น