ขณะนี้เป็นเวลา…

ขณะนี้เป็นเวลา…

เวลาไม่อยากให้เราจ้องมัน ผมรู้สึกอย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่ผมนับก้าวเดินของมัน เหมือนทุกวินาที ค่อยๆเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า

แต่หากคุณเผลอปล่อยมันเดินเอง โดยไม่ได้ไปใส่ใจกับมัน
เมื่อคุณกลับมามองมันอีกครั้ง คุณจะพบว่า มันได้เดินห่างจาก ครั้งที่คุณมองล่าสุด
ไปอย่างรวดเร็ว

เวลามาตราฐาน ไม่เคยเดินถอยหลัง หรือ แม้กระทั่งหยุดรอ ใคร หรือ อะไรทั้งสิ้น
มันเดินอย่างเที่ยงตรง มุ่งมั่น และ ไม่เคยเหนื่อย

เมื่อครู่คืออดีต ตอนนี้กำลังจะเป็นอดีต และต่อจากนี้ ก็จะกลายเป็นอดีต
เราไม่เคยได้อยู่ในอนาคต และ เราก็ไม่เคยได้กลับไปในอดีต
เพียงจินตนาการเท่านั้น ที่จะพาเราไปสู่ห้วงเวลาทั้งสองได้
เราอยู่แต่ในเวลาปัจจุบัน

ผมเคยบอกกับใครบางคนว่า
“ เมื่ออดีตมันผ่านไปแล้ว และอนาคตมันยังไม่มาถึง ทำไมเราไม่อยู่กับปัจจุบันล่ะ ?”

เพราะใครคนนั้น กำลังระบายให้ผมฟังว่า “เธอทุกข์ อยู่กับอดีตเหลือเกิน ในขณะที่อนาคตข้างหน้า ก็ยังมีเรื่องให้ต้องคิดหนักอีกต่างหาก”

ผมจำได้ว่าตอนนั้น เธอคนนั้นกำลังจะสอบ เรื่องอดีต กับ อนาคต ต่างรุมทำร้ายเธอ จนปัจจุบันของเธอไม่เหลือความสุขเลย

ทั้งที่ปัจจุบัน เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด เป็นตัวกำหนด ทั้งอดีต และ อนาคต
ว่าจะ ดี หรือ ร้าย มีความหมาย หรือ ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย

น่าตลก ที่เราทุกคน ต่างให้ความสำคัญ กับเวลาในปัจจุบันน้อยที่สุด.