คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO ☆
INTRO☆
เช้าวันใหม่ที่สดใสของวันจันทร์วันแรกของสัปดาห์ที่ทุกคนต้องออกไปทำงานหรือเรียนหนังสืออย่างเร่งรีบ ในวันนี้บรรยากาศดีไม่ร้อนไม่เย็นจนเกินไปทำให้ไม่หงุดหงิดกับจราจรที่ติดขัดมากนัก
เช่นเดียวกับในโรงเรียนมัธยมซอนบีที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ อากาศที่สดใสในวันนี้ทำให้ผู้คนที่เดินทางมาโรงเรียนในตอนเช้ามีสีหน้าแจ่มใสกว่าปกตินิดหน่อย
“เฮ้ย ส่งมาดิ”
“โอ๊ย มึงอย่าวิ่งตัดหน้ากูดิ”
“เฮนรี่รับ!”
เสียงโวกเวกของนักเรียนชายชั้นมัธยมปลายปีสองดังขึ้นเป็นระยะๆ อยู่ที่สนามฟุตบอลของโรงเรียนตั้งแต่เช้า เป็นอาหารตาดีๆที่คุ้มค่าสำหรับสาวๆและกระเทย ที่อุสางัดตัวเองออกจากเตียงรีบมาโรงเรียนตั้งแต่หัววัน ได้กระชุ่มกระชวยหัวใจก่อนเข้าเรียนในคาบเช้าสักหน่อย
“ทงเฮมึงเตะไปไหนเนี้ย”
“มึงเตะให้ต้นไม้รับหรอ ไปเก็บมาเลย ให้ไวให้ว่อง”
ร่างหนาเจ้าของชื่อโดนเพื่อนๆของตัวเองไล่ไปเก็บลูกบอล ที่ตัวเองเตะออกนอกสนามไปฝั่งสวนของโรงเรียนที่ในช่วงเวลาเช้าหรือเวลาไหนๆก็ไม่ค่อยมีใครเข้าไปอยู่แล้ว เพราะอยู่ค่อนข้างไกลกับอาคารเรียนแถมยังมีบรรยากาศแปลกๆชวนขนหัวลุกอีก
“อื้อออ”
ทงเฮหันไปหันมาหาต้นต่อของเสียงเมื่อครู่ แล้วก็พบกับเจ้าของเสียงเมื่อกี้ นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่รอบๆมีหญ้าหนานุ่มล้อมรอบอยู่พร้อมกับกอดลูกบอลของเขาเอาไว้ด้วย
ทงเฮแปลกใจนิดหน่อย เช้าขนาดนี้ยังมีคนมาอยู่ในสวนของโรงเรียนอีกรึไงกัน ปกติก็แทบจะไม่มีคนอยู่แล้วนะ คิดไปคิดมาขาของร่างหนาก็พาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ก่อนหน้าอยู่แล้ว ก่อนจะย่อตัวลงไปหาคนที่นั่งอยู่
“ขอบอลคืนได้มั้ย?”
“...........”
“.............” ร่างบางตรงหน้ายังคงเงียบ เพียงแค่เงยหน้ามามองร่างหนาที่อยู่ตรงหนา สภาพตาปรือๆกับปากเล็กที่ทำท่าเหมือนจะหาวเอาให้ได้ทำให้ทงเฮสรุปเอาเองได้เลยว่า พึ่งจะตื่นนอนแน่ๆเลยเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นแบบนี้
“นาย...ทำฉันตกต้นไม้”
“??” ทงเฮทำหน้างงๆใส่คนตัวเล็กที่เอ่ยปากบอกก่อนที่อีกคนจะทำหน้ามึนใส่ แล้วชี้ที่ลูกบอลก่อนจะชี้ไปที่ต้นไม้ข้างหลังของตัวเองแล้วก็ชี้กลับมาที่ตัวเองแล้วเอามือตบกับพื้น
“.....”
“ฉันเตะบอลโดนต้นไม้แล้วนายตกลงมาหรอ” ทงเฮถามก่อนที่คนร่างบางจะพยักหน้างึกๆ
ชัดเลย ไม่น่าละคนตรงหน้าถึงดูเหมือนพึ่งตื่นขนาดนี้
“ขอโทษนะ แล้วก็ขอบอลคืนได้รึป่าว”
อีกคนที่ยังนั่งกอดลูกบอลอยู่ยื่นให้อย่างง่ายดาย ทงเฮหยิบลูกบอลมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากสวนไป แต่กลับมาเสียงใสๆเรียกเอาไว้ซะก่อน
“นี่....
อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนได้รึป่าว ?”
ทงเฮหันไปหาอีกคนก่อนจะเดินไปโยนลูกบอลกลับสนามให้เพื่อนแล้ว เดินเข้ามาหาร่างบางที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมกับเมื่อครู่
“อี ฮยอกแจ”
“อี ทงเฮ”
เมื่อฮยอกแจแนะนำตัวทงเฮเองก็แนะนำตัวเหมือนกัน ก่อนจะโดนร่างบางกระตุกขากางเกงให้นั่งลงข้างๆกัน แล้วคนตัวเล็กก็ทำในสิ่งที่ทงเฮคิดว่าคงไม่มีใครกล้าทำกับคนที่เจอกันเพียงครั้งเดียวแน่ๆ
“สบาย......กว่าบนต้นไม้อีก”
ว่าแล้วฮยอกแจก็เอาหน้าซุกเข้ากับตักของทงเฮก่อนจะหลับไปในที่สุด ทิ้งไว้แต่คำพูดที่ทำให้คนที่กลายเป็นหมอนชั่วคราวอดยิ้มออกมาไม่ได้กับความน่ารักของคนๆนี้ ที่พึ่งเจอกันครั้งแรก
ไอ้เด็กขี้เซานี่.....ไว้ใจคนง่ายไปรึป่าวเนี้ย
------------------ Sleeping boy -------------------
เข้ามาแก้คำผิดนิดนึง ดีใจมากมีคนเม้นมีคนอ่านด้วย
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ .____________.
ความคิดเห็น