นี่มาโกโตะ หากตัวนายระเบิดอีกรอบ ผมนี่ล่ะ จะขับหุ่นรบกลับไปพังโลกของเราแทน [YAOI & Dark Fantasy]

ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ตอนที่ผิวหนังตามแขนหรือลำแข้งของคุณปูดโปนก่อนจะระเบิดเหมือนลูกโป่งที่โดนเข็มเจาะ 

ผมยังจำได้ถึงตอนที่เลือดของคุณสาดกระเซ็นลงบนพื้น ตัวของคุณที่จ้องมองแขนที่ระเบิดอย่างเฉยชา และหันมายิ้มให้ผม

มาโกโตะยิ้มให้ผมเพราะรู้ว่าผมกำลังกลัว เขายิ้มแม้ว่าตัวเขากำลังเจ็บปวด ยิ้มให้กับชีวิตบัดซบที่เขาไม่เคยได้เลือก

เขาแตกต่างจากผม มาโกโตะเกิดมาเป็นอาวุธสังหารพวกต่างดาว เด็กชายผู้เป็นความหวังของโลก 

ในขณะที่ผมเป็นเพียงเด็กไทยที่สับสนกับชีวิต ไม่เข้าใจความหมายของคำว่าชีวิต และกระหายใคร่รู้อย่างเด็กหนุ่มทั่วไป

และยามที่ผมได้รับรู้และสัมผัสกับเสี้ยวชีวิตอันมืดหม่นและโหดร้ายที่มาโกโตะเคยได้รับ

 ผมก็กลายเป็นคู่หูของเขา เพื่อนรู้ใจ และ คนสำคัญของกันและกัน ... ผมกลายเป็น 'ไพลอต คนขับหุ่นยนตร์รบ'    

มาโกโตะเหมือนโล่กำบังยามที่ผมเจียนจะแตกสลาย เขาเป็นเหมือนเสาที่พยุงผมที่แทบสิ้นแรงล้มคะมำกับถนนลูกรังซึ่งประกอบด้วยหินชะง่อนใหญ่ที่พร้อมจะขูดเอาเนื้อหนังและเกี่ยวแทงอวัยวะภายในของผม 

เขาสอนผมว่าจะฆ่ายังไงถึงจะหลงเหลือความเป็นมนุษย์ให้มากที่สุด ต้องมองโลกแบบไหน ถึงจะไม่เผลอฆ่าตัวตายไปเสียก่อน 

แม้ว่ามาโกโตะจะเป็นความหวังของมนุษยชาติ ไพลอทผู้ขับหุ่นยนตร์รบ และการทดลองที่ใกล้เคียงคำว่าประสบผลสำเร็จที่สุด

แต่ผมไม่สามารถหาคำไหนมาจำกัดความให้เขาได้ดีกว่าคำว่า คนที่ผมรักที่สุด 

ผมรักทุกอย่างที่เป็นมาโกโตะ แม้ในวันที่ร่างของเขาล้มลงไม่ต่างไปจากตุ๊กตาเชิดหุ่นที่สายโยงทั่วร่างขาดจากคานบังคับ 

วันที่น้ำในตาของเขาหลั่งออกมาเป็นเลือด หรือในวันที่แขนของเขาขาดออกจากร่างเพราะปฏิกริยาต่อต้าน

The World on Our Shoulders ll Crimsonsnow x Straydog 

เขาบอกว่าหากอยากเลิกสับสนกับชีวิต ก็ให้มาลองเป็นไพลอทขับหุ่นยนตร์รบกู้โลกดูน่ะครับ

_______________________________________________________________

"มาโกโตะบอกผมว่าถึงแม้ตัวเองจะยืนอยู่ในสนามรบที่จบลง และมีศพเกลื่อนกลาด"

"หากเศร้าใจอย่างยิ่งยวด ให้หลับตาลงเสีย นึกถึงฟ้าสีครามและอ้อมกอดของคนที่รัก สักวัน วันนั้นจะมาถึง ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำก็แค่ มีชีวิตอยู่ ดิ้นรนให้ถึงที่สุด และรอคอยให้ความพยายามของเราส่งผลในอนาคต"

"เราเป็นมนุษย์ ยิ่งเป็นวัยช่วงสิบห้าถึงสิบแปดด้วยแล้วก็ยิ่งมีความพยศและความคิดขวางโลก

เราอยากรู้อยากเห็นในเรื่องฉาบฉวย รูปลักษณ์ภายนอก ฐานะอำนาจ เซ็กส์ อบายมุข สิ่งต้องห้ามหลากหลายที่น่าลิ้มลอง" 

มาโกโตะหัวเราะ "น่าเสียดายที่ไพลอทไม่อณุญาตให้เล่นยา เมาตอนออกรบก็น่าจะโบกมือบ๊ายบายให้ชีวิตของพลเมืองนับพัน ฐานะอำนาจก็ไม่ค่อยสนหรอก สนเรื่องเอาชีวิตเรื่องเอาชีวิตให้รอดเสียมากกว่า แล้วเรื่องอะไรนะ เซ็กส์ นายว่ายังไงล่ะ ชินจิคุง"

ผมทำหนังสือในมือตกแล้วรีบลนลานเก็บ มาโกโตะหัวเราะออกมา ดูเขาจะมีความสุขที่ได้แกล้งผม  

ยามที่มาโกโตะหลับอยู่ข้างกาย ผมมักจะเผลอไล้ไปตามลำคอของเขา

 สัมผัสที่ผิวหนัง ไล้ไปตามเส้นเลือดและลูกกระเดือกของอีกฝ่าย สุดท้ายก็ทนไม่ไหว 

ต้องละมืออกจากลำคอของเขา และกอดเขาอยู่ในความมืดมิดของเวลายามดึก

ผมเผลอจินตนาการยามหัวของเขาหลุดออกจากบ่า เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็น

และร่างไร้หัวของมาโกโตะจะร่วงลงสู่พื้นกลายเป็นซากศพ

คุยกับนักเขียน  นิยายเรื่องนี้ดองแน่นอนค่ะ นี่เขียนเพราะเบื่อๆอึนๆค่ะ และได้รับแรงบันดาลใจพวกตัวละครจากอีวานเกเลี่ยน

นักเขียนไม่เคยดูหรอกนะคะ ฮา  แต่แค่ฟังเพลงและภาพ กับพวกคำพูดต่างๆและนำมาเป็นแรงบันดาลใจค่ะ 

นิยายเรื่องนี้จะมีความเรียลทางด้านอารมณ์และความรู้สึกค่ะ ตัวเอกทั้งสองคน ทั้งชิน และ มาโกโตะ อยู่ในช่วงวัยรุ่น

และความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่ปุบปับ มันมีหลายปัจจัย ความทุกข์ที่เขาแชร์ให้กันและกัน ความรู้สึกที่คอยปกป้องและคอยอยู่ข้างๆกั น  บอกเลยว่าไม่รู้จะจบยังไง ถึงมันจะดูดราม่า แต่เราจะเขียนไปเรื่อยๆค่ะ จะไม่บีบให้เรื่องดราม่า ปล่อยให้ตัวละครเดินเรื่องไปตามอารมณ์ของพวกเขาเอง  

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและการติดตามค่ะ