ลำดับตอนที่ #70
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : บทที่ 67 ผลิตภัณฑ์ใหม่จากขนแกะสายลม
บทที่ 67
ภาพที่ผมเห็นทำเอาผมใริๆ นี่ผม้อันแะสายลมทั้ยี่สิบัวนี่ริๆใ่มั้ย แถมไม่มีเรื่อมือสมัยใหม่แบบในโลเ่า้วย เรา้อใ้รรไในารันแะพวนี้
ผมมอแะสายลมพวนี้อีรั้นามันแ่าับแะสายลมที่ผมเยพบที่เมือรีนวิลไม่ไ้เลย
แะสายลมพวนี้มันนาให่ว่าที่ผมเยเห็นสัสามเท่าไม่สิห้าเท่าเลย แถมนมันเยอะนลายแะพวนี้ลายเป็นลูบอลนาให่ มันให่พอๆับรถระบะเลยนะเนี่ย
ผมหันไปหาไวโอเลเธอูอึ้เหมือนันที่เห็นแะสายลมัวให่นานี้
“นีุ่ลุ ไม่เยันแะพวนี้เลยใ่มั้ย” ไวโอเลหันไปถามเ้าอฟาร์ม
“็ไม่เยน่ะสิั้แ่ื้อมาเือบยี่สิบปี พวที่รับภาริมา่อนหน้าพอเห็นแะพวนี้็ถึับยเลิภาริเลย พวเ็ๆ่วยลุหน่อยนะ” ลุเ้าอฟาร์มอ้อนวอนพวเรา
“เอาไีพวเรา” สรอมหันมาถามวามเห็น
“เรา่วยมันันเถอะ่ะ ุสรอมูแะพวนี้สิยับัวไม่ไ้เลย” เลอาี้ใหู้ อืมามันไม่ถึพื้นนี่เอเพราะนแะมันฟูไปหมแถมน่าะหนาสุๆ้วย
“แ่ภารินี้ไมุ่้ม่า้าเลยนะ แถมไ้ห้าแ้มเอ มิน่ามันถึยัอยู่บนบอร์ทั้ๆที่เป็นภาริระับ E” สรอมพูออมา แ่เมื่อฟีน่าและไวโอเลเห็นสภาพแะที่เลอาี้ใหู้็อสสารไม่ไ้
“เรามา่วยันันันเถอะนะะ” ฟีน่าอร้อ สุท้ายสรอม็ยอม
“แล้วเรา้อันมันยัไบ้าลุ” สรอมถามลุเ้าอฟาร์ม
“ลุ็ไม่รู้เหมือนัน” ลุแอบ
“อ้าว !!” หลายเสียอุทานออมานี่ลุแเป็นเ้าอฟาร์มริๆมั้ยเนี่ย
“เี๋ยวั้นสอนเอ” ไวโอเลนั่นเอที่พูออมาอื้มเธอมาารีนวิลนี่เนอะเมือที่ทำฟาร์มให่ที่สุในอาาัรโรฮาน
“ลุไปเอารรไมาเยอะๆเลย” ไวโอเลบอานั้นลุ็วิ่ไปทันที
“่อนอื่นเรา้อเอารรไ่อยๆันมันออมาเป็นแพ แ่เพราะไม่ไ้ันมานานมา้อ่อยๆอยออให้บา่อนเพราะนมันน่าะหนานรรไัไม่เ้า” พวเราพยัหน้า
ไม่นานลุ็เอารรไมาเป็นถัน่าะเือบๆห้าสิบอันานั้นไวโอเล็พาเราเินไปที่แะสายลมัวแรเมื่อเ้ามาูใล้ๆแบบนี้พวมันัวให่มาริๆเลย มันสูว่าสอเมรรึ่
แะสายลมพวนี้ผมว่ามันน่ารัีนะ ฮ่าๆ ัวลมๆเห็นแ่หัว ส่วนามันผมยัไม่เห็นเลยแ่ที่แน่ๆมันเินไม่ไ้แล้ว เพราะ้วยนอมันทำให้ามันยันไม่ถึพื้นนั่นเอ นี่มันใ้ลิ้ัวเอารึไ
ไวโอเลหยิบรรไและเินเ้าไป้อๆมอๆว่าะัรไหน่อนีเมื่อไุ้ที่ะัแล้วไวโอเล ัลไปทันทีส่วนพวผมที่้อมออยู่็อยเอาใ่วย
เร้ !! เสียรรไหัหลัาัลไปบนนอแะสายลม
“หะ นมันทั้หนาทั้แห้นแ็เหมือนหินเลย ูสิรรไหัเลย” ไวโอเลยรรไให้พวเราู เหอะๆ ะไหวมั้ยเนี่ย
“ลุราวหลั้อันมันทุๆปีนะ ทำแบบนี้น่าสสารแย่เลย” ไวโอเลหันไปุลุเ้าอฟาร์มนหน้าเือนไป อนนั้นเอู่ๆัสิน็ไปหยิบถัน้ำมาสาใส่ที่นแะสายลมพวนี้พวเราหันไปมอัสินทันที เ้าเพียแ่หันมามอสรอมเท่านั้นสรอม็ร้ออ๋อ
“ัสินบอว่าทำให้เปีย่อนน่าะั่ายึ้น” านั้นไวโอเล็หยิบรรไใหม่ึ้นมา่อนะลมืออีรั้
ับ !! เสียรรไัเ้าไปในนพวมันไ้ผลมันสามารถัเ้าแ่ ูท่าะใ้แรมาทีเียวเพราะไวโอเลเร็แนนเส้นเลือึ้น
“เ็บมือะมัว่าะัเ้า” ไวโอเลบ่นออมา
“ให้ผมลอหน่อยสิ” ผมบอไวโอเล่อนะแย่รรไมา านั้นผมลอโรลมปราเ้าไป้วย่อนะลอับ้า
ับ !! ับ !! ับ !! เสียรรไัผ่านนหนาอแะสายลม มันสามารถัเ้าไปไ้เหมือนัระาษเลย อืมว่าแล้วลมปรา้อ่วยไ้
“นายทำไ้ไอ่ะ ัเ้าไปไ้่ายๆเลย” ไวโอเลถามผม
“อ๋อใ้ทรินิหน่อย น่ะเอาไว้ืนนี้ผม่อยสอนให้พวเธอนะ” ผมบอไวโอเล่อนหันไปยิบาให้สรอม ูเหมือนสรอมะรู้ว่าผมหมายถึอะไร
“นายใ้ทรินั่นสินะ ป่ะัสินเราลมือันเถอะ ส่วนพวผู้หิรบวนไปัน้ำมาเยอะๆเลย เพราะถ้าไม่ใ้น้ำ่วยัยาแน่ๆ เี๋ยวเรื่อันพวเราัารเอ แบ่เป็นู่ๆเลย” านั้นพวเรา็แยย้ายัน โยไวโอเลไปู่ับัสิน เลอาู่ับสรอม ส่วนผมู่ับฟีน่า
พวเรา่อยๆันแะไปทีละัว แรๆผมใ้เวลาเือบสามสิบนาทีในารันแะให้เสร็ัวนึ หลัาัเสร็แะสายลมมันร้อให่เลยูท่าะีใสินะ ผมเห็นมัน่อยๆเินไปมารอบัวผม่อนะเ้ามาเลียที่แ้ม ฮ่าๆ ไอ้ัวนี้นี่น่ารัีแฮะืนนี้ผมัสินใะสอนลมปราให้ับพวฟีน่า เพราะภาริอผมือารสอนอยู่แล้ว ส่วนพลัินั้นผมว่าไว้อีหน่อย่อยสอนแล้วัน เพราะผม็ไม่รู้เหมือนันว่าะสอนมันยัไ เอาไว้่อยทลอ่อน
เมื่อัวแรผ่านไป ัวที่สอและสาม็เริ่มไวึ้นๆ หลัาผมับัหวะารัไ้แล้ว พัเราใ้เวลาทั้บ่ายว่าะันแะเสร็หมทั้ยี่สิบัว
“อบใมานะเ็ๆที่่วยลุ” ลุเ้าอฟาร์มออมาอบุเราให่
“ไม่เป็นไรลุ วันหลั็ูแลพวแะบ้าล่ะ ปล่อยให้นยาวแบบนี้น่าสสารมันออ” ไวโอเลบอับลุ
“อ้อ พวเ็ๆเอานแะลับไป้วยมั้ย” ลุถามพวผม
“ะีหรอลุมันมีราาพอสมวรเลยนะ” ไวโอเลบอ มีราาั้นหรอเอาไปทำอะไรล่ะ เสื้อนแะ??
“ไม่เป็นไรมันมีเยอะแยะ แบ่ไปนิๆหน่อยๆเอ” ลุบอ
“ั้นพวผมไม่เรในะ” สรอมบอานั้นลุ็แบ่นแะให้พวเรานละระสอบ พวเราออมาาฟาร์มอลุมาเป็นเวลาใล้ที่ะไ้เวลานัไปรับุฟอร์มอโรเรียนแล้ว พวเราเลยเินทาไปที่ร้านัุทันทีระหว่าทาผม็ถามไวโอเล
“นี่ไวโอเล นแะพวนี้เราะเอาไปทำอะไรี” ผมถามเพราะอยารู้เหมือนัน
“อืมส่วนให่็เอาไปใ้ทำเรื่อนุ่ห่ม แ่ั้นว่าเราเอาไปทำเป็นผ้าปูเียันเถอะ ไหนๆพรุ่นี้็ะย้ายเ้าหอพัโรเรียนอยู่แล้ว” อืมเ้าท่าีเหมือนัน ถ้าเอานแะพวนี้ไปทำวามะอาะหน่อยแล้วไปให้่าเย็บผ้าัารเย็บมันะน่าะออมาเป็นผ้าปูเียสุหรูแถมนุ่มนอนสบาย แ่ิ็ไม่อยาลุาเียละ
“ีเลยๆ เป็นไอเียที่น่าสนใมา” สรอมบอ
“ใ่มั้ยล่ะ ยัไม่เยมีใรเอาไปทำ้วย อนที่ั้นันแะพวนี้ ั้นรู้สึว่ามันนุ่มี เลยิอยาลอนอนบนนพวมันน่ะ” ไวโอเลบอ
“ั้นผมว่าเราลอไปถามร้านที่เราัุัน” ผมเสนอ
ไม่นานเรา็มาถึร้านัุ ุพวเราเสร็หมแล้ว พวเรารับมาและ่ายเินไป่อนะสอบถามเรื่อเียนแะ
“นำนแะมาเป็นผ้าปูเียั้นหรอ” เ้าอร้านสสัย
“ใ่แล้วรับ ุสามารถัารไ้มั้ย” สรอมถาม
“ไม่รู้สิ ไม่เยทำมา่อนแ่น่าะไ้นะ เพราะปินานๆที็เยเย็บุานแะอยู่ น่าะล้ายๆัน” เ้าอร้านพยัหน้า านั้น็ลันเรื่อราา ส่วนพวเราไม่รู้เรื่อนาแ่เ้าอร้านบอไม่เป็นไรเพราะเยเรียนอยู่ที่โรเรียนอาาน่าเ่นันเลยรู้ว่าเียมันว้าประมาไหน
หลัาลเสร็เ้าอร้านบอให้มารับผ้าปูเียานแะสัปาห์หน้าเพราะ้อัารทำวามสะอาพวมัน่อน (และ้วยเหุนี้ในอนาผ้าปูเียานแะสายลมึเป็นสิน้าส่ออนิใหม่อเมือรีนวิลเพราะ้วยวามนุ่มเบาสบายในเวลานอนนี้เอทำให้เียที่ทำานแะสายลมลายเป็นที่นิยมที่สุในโล)
บ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น