คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : บทที่ 14 หนึ่งคำมั่น
แววาหยาเสียเ็มไป้วยวามื่นระหนเมื่อเยหน้ามอสบยัพระเนรสีนิล สอแ้มนาแ่านไปถึใบหู
ท่าทาื่นลัวระนเินอายอนาราวลับยิ่ระุ้นวามปรารถนาให้พลุ่ึ้นในพระวราย
พระสุรเสียทุ้ม่ำวนให้ิใหวิววาบ หยาเสียที่นอนแผ่ใ้พระวรายแ็แร่เริ่มร้อนรุ่มไม่เป็นสุ
ลมหายใิัแื่นับพระำรัสร้ออ นารัพระอ์นหมทั้หัวใแน่
แ่...นาลัว! ลัวและไม่พร้อม่อสิ่ที่ำลัะเิึ้น...
หลายืนที่แม่หยาเอ๋อร์้อลุึ้นมาลาึเพราะเสียรีร้ออนา
นานเป็นปีว่านาะยอมพูถึวามทรำในอี แม้เิบโในหอิานินับารเห็นวามสัมพันธ์ายหิ
แ่ผู้หิในสำนั่าเป็นเบี้ยล่า้อทนสนออารม์อผู้ายมาหน้าหลายาเพื่อแลับเินหาเลี้ยีพ
ภายใ้ใบหน้าลแป้ทาาสวยามเหล่านั้นล้วนแอบ่อนิใที่เ็บ้ำเศร้าหมอเอาไว้
ะมีสัี่นยินยอมพร้อมใพลีายายัวั้แ่้น
หาไม่ใ่เพราะถูบีบั้น้วยวามำเป็นอรอบรัว
และหลัา้าวฮั่นหลาเ้ามาุมหอ ฮวาห
นายิ่เห็นถึารี่่มเหที่เาทำับบรราหิสาว ีวิสาวามอหอฮวาหทั้หมที่เยไ้รับรู้มาึเป็นเหมือน้อนอยอลิ่มทิ่มแทลในใไม่ให้นาลืมเรื่อราวที่พยายามเ็บ่อนไว้ภายในิใ้สำนึ
วามอบอุ่นที่ไ้รับาแม่หยาเอ๋อร์
่วยบรรเทาฝันร้ายให้าไปามาลเวลา
แ่มัน็แ่า...ไม่เยหายไปไ้ริๆ
แม้อยาะลืมปานใ แม้ว่านาพยายามแสออถึวามเ้มแ็ แม้ว่านาอยเี่ยวรำัวเอให้ยุ่วุ่นวายับานสารพัและารฝึหนัในอทัพทุวัน
แ่สิ่เหล่านั้น็แ่พอะ่วยให้ร่าายนี้เหนื่อยล้าหมแรนหลับสนิทไปไ้เท่านั้น
้วยพระเมาและวามอบอุ่นาท่านแม่ทัพทุวันนี้็ทำให้หิสาวรู้สึมีวามสุึ้นมา
นเือบลืมไปแล้วว่าแท้ริแล้วนายัไม่พร้อมะ้าวไปยัุนั้น
วามรัวามสิเนหาในัวหยาเสียัร่อนพระทัยมาึ้นทุวันนเินะหัห้ามวามปรารถในายออ์ายฝานิ้ไ้อี
พระวรายหนาึทาบทับแนบสนิทลิเ้าอร่าน้อยมาึ้นว่าเิม พระโอษ์ร้อนผ่าวบเบียลยัออาวนวลหอมรุ่น้วยลิ่นลีบไม้ำาย
ทรอยารวมหลอมเป็นหนึ่เียวับนา แลปรารถนาอย่าล้ำลึที่ะให้นาเป็นอพระอ์อย่าแท้ริ
พระหัถ์ให่ึ่อยเลื่อนปลปมผ้ารัเอวอหิสาวออ
หยาเสียืนัวหนีสัมผัสาอุ้หัถ์ที่เริ่มรุล้ำร่าายนา
พระวรายหนั่นหนาที่ทาบทับอยู่บนัวทำให้นาเริ่มหายใไม่ออ
ลมหายใเริ่มาเป็นห้วๆ ้วยารรุเร้าาริมโอษ์ที่ำลัฟอนเฟ้นออนาอย่าเร่าร้อน
่อนนาะยินยอมพร้อมรับทุารระทำนั้น
อุ้หัถ์ให่ร้อนรุ่ม็ไ้เลื่อนืบรุเ้าเ้นลึนวลเนื้อภายใ้ร่มผ้า
ในหัวสมอว่าเปล่าอหิสาวพลันเิภาพ้อนึ้นมา วามทรำที่เปรียบเสมือนฝันร้ายั้แ่รั้อีที่นาพยายามมันไว้
เริ่มผุึ้นมาราวน้ำเือ่อนะล้นทะลัเ้าสู่มโนสำนึอนาอย่ารวเร็วเินะั้รับไ้ทัน
หิสาวิ้นเร่ารีร้อสุเสีย “แม่! อย่า! ลัว...้าลัว
อย่าทำ...อย่าทำ!”
หยาเสียิ้นรนัืนเ็มำลั เสียร้ออนาเรียพระสิทั้หมให้ืนลับ
อ์ายฝานิ้ทรหยัพระวรายึ้นโยเร็ว หิสาวสั่นระริไปทั้ร่า วหน้าที่เยนวล้วยเลือฝาบันี้าวเผือนน่าใ
หยน้ำใสหยารินาสอาที่สะท้อนวามปวร้าวัเน
หยาเสียสะอื้นไห้อย่าไร้สุ้มเสีย นาพยายามัวราวเ็ทารที่้อารารปป้อ
แม่ทัพให่แห่เิ้ถทอพระเนรภาพเ้ายอรั้วยวามรู้สึล้ายถูมมีรีลึลลา พระหทัย
“หยาเสีย...” พระหัถ์ให่ะเ้าประอยัร่านา
แ่นาลับปั พระหัถ์อย่าแรพลาระเสือระสนพาร่าที่เหลือเสื้อผ้าปลุมเพียบาส่วนหนีห่าาอุ้พระหัถ์
แววาที่มอพระอ์ยามนี้มีแ่วามหวาลัว...ระแวหวั่นวิ
สายาอหยาเสียบีบพระหฤทัยให้เ็บแปลบลึไปถึบึ้ทรว
“...เสียเอ๋อร์”
อ์ายฝานิ้ยัทรพยายามะเ้าปลอบประโลม แ่หิสาวลับยิ่ระถัวถอยห่า ่อนพยุายลุึ้นวิ่หนีสัมผัสาพระอ์
“หยาเสีย...หยาเสีย อย่าหนี้า!” อ์ายฝานิ้ทรสาวพระบาทเร่ามหยาเสียที่วิ่ลับหายผ่านพระวิสูรไป
พระสุรเสียร้อนรนมื่นยิ่้วยทรเสียพระทัยนัับสิ่ที่เพิ่ระทำลไป
ในอึใ่อมา ฝ่าพระหัถ์็ทรเอื้อมไว่ว้าร่าหยาเสียไ้ทัน
“้าอโทษ...อโทษ”
หยาเสียปล่อยเสียสะอื้นไห้
เนื้อัวสั่นเทาไร้เรี่ยวแรทราย “อย่าทำ...อย่าทำ”
สอำพร่ำพรูวนเวียน้ำแล้ว้ำเล่าราวศราเาทั์ปัเ้าลาพระหทัย เพราะพระอารม์ปรารถนา่อเิรวเร็ว
ึทรผลีผลามทำให้สรีที่ทรรัเสียวัไ้มาถึเพียนี้...
“้าไม่เยิะทำร้ายเ้านะหยาเสีย...ไม่เยิ”
อ้อมพระรโอบ ระอเป็นหลัยึเหนี่ยวร่านาไว้
วามรัและเวทนา่ออาารื่นระหนอหิสาวมาล้นพระทัย
อ์ายฝานิ้ทรวาร่าหยาเสียลบนแท่นบรรทม
ยอบพระวรายลประทับเีย้า นามอพระอ์้วยสายาเหม่อลอยเหมือนำลัอยู่ในหุบเหวแห่ห้ววามนึิเพียลำพั
รู่่อมา หยาเสียะพริบาไล่หยน้ำพร่าพรายึ่ลบเ็มสอา
เพ่มอยัวพัร์มายที่บันี้หมอเศร้าล
แววสำนึผิและนึโทษพระอ์เอายัในวเนร
“อย่ารัหม่อมันเลยเพะ...อย่ารัเลย” สอมือสั่นไหวยื่นับยัพระหัถ์ที่นิ่้าลาอาาศ
เพราะนา...นาทำให้พระอ์ทรรู้สึเ็บปวนไม่ล้าแม้ะแะ้อัวนาอี
“หยาเสียไม่ี...เป็นนไม่ี ไม่อาทำให้พระอ์พอพระทัยไ้ หยา...”
ในั่วพริบานั้น ่อนที่หยาเสียะยับเอ่ยปาออมา
อ์ายฝานิ้ทรึร่านาเ้าอแนบพระอุระ ทรไม่อยาไ้ยินนาเอ่ยำที่ทำให้ในา้อเ็บปว
ทรไม่อยาเห็นวหน้าสใสที่เยเ็มไป้วยรอยยิ้ม้อหม่นหมอทุ์ทนับารเฝ้าโทษัวเอ
“ไม่้อพูแล้ว...ไม่้อพู ้าผิเอ
ผิที่ไม่ยอมถามวามสมัรใอเ้า่อน ิเอาแ่ไ้ฝ่ายเียว”
หยาเสียปล่อยโฮออมาอย่าลั้นไม่อยู่ หิสาวอ้าแนโอบุหน้าอพระวรายท่านแม่ทัพ้วยสอมือไว้แน่น
มีนที่รันามานานี้แล้ว นาวระเ้มแ็ยืนหยัให้ไ้้วยัวเอ
แม่หยาเอ๋อร์้อทุ์เพราะนามาแล้ว ท่านแม่ทัพไม่วระ้อมาทรทุ์พระทัย้วยเรื่ออีแ่หนหลัอนาอี
วามหวาลัวฝันร้ายในรั้อีมันวระบสิ้นลไ้เสียที!
“้ารอเ้าไ้เสมอ นานเท่าไร็ะรอ อเพียแ่เ้าอย่าเอ่ยำนั้น...อย่าบอให้้าไม่รัเ้า” ฝ่าพระหัถ์หนาลูบที่เรือนผมปลอบประโลม โอบระับแผ่นหลัไหวโยน้วยแรสะอื้นอนาแผ่วเบา..
หนูเสียเป็นนมีปม เฮียอย่าใร้อนสิ อเปรี้ยวไว้ินหวานนะ เพราะยามสุไ้ที่ รับรอเฮียฟินฝุๆ อใไม่ไหว สั่เล่มมา้า ะรัอบพระุเป็นอย่ายิ่ ไม่สะวอยาอ่านเร็วๆ โหลพี่เมพเลยน้าาาาาทุน รัและอบุาใ หลานๆ ะรัโไ้เพราะแรสนับสนุนอทุนเลย ^___^
ความคิดเห็น