คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : บทที่ 15 อาทิตย์คืนเหมันต์ (1)
หยาเสียในุระโปรแพรไหมสีแเินออาห้อสรน้ำรไปในส่วนอห้อบรรทม อ์ายฝานิ้ำลับรรทมอยู่บนพระที่
สอสามวันมานี้พระอ์ทรเหน็เหนื่อยพระทัยไม่น้อยเลยับาริหาหนทารับมือับำล่าวหา ‘บิล้มล้าราบัลลั์’ ้อหาร้ายแราัรพรริพระอ์ใหม่อ้าา
หลัาัรพรริเสินี้สิ้นพระนม์ อ์ายสาม็ึ้นรอราบัลลั์ามราโอารแ่ั้
และแ่นั้นมาท่านแม่ทัพอนา็ไ้รับ้อล่าวหาร้ายแรที่สุในีวิ
หยาเสียทรุายลนั่้าแท่นบรรทม สอมือแะสัมผัสผู้เป็นเ้าอหัวใ
ิอยาะมีส่วนร่วมในวามทุ์อพระอ์บ้า เพราะระรวยลิ่นหอมโย้อพระนาสิอ์ายฝานิ้ึลืมพระเนรึ้น
ทรลุแล้วประอหยาเสียให้นั่บนพระเพลา อ้อมพาหาวัอร่าหิสาวไว้หลวมๆ
หยาเสียทาบฝ่ามือัวเอับฝ่าพระหัถ์ออ์ายฝานิ้
่อนบีบเน้นลาฝ่าพระหัถ์ไปมา ิริยาน่าเอ็นูอนาทำให้พระอ์อที่ะยื่นพระโอษ์ประทับรอยุมพิและรนาสิสูลิ่นหอมหวานละมุนาพวแ้มแ่ำไม่ไ้
“ไม่มีไ้...” รัสล้อเลียน้วยทรรู้สึแปลพระทัยที่วันนี้นาเอาพระทัยและเ้ามาลอเลีย่าาทุวัน
“หม่อมันไม่ไ้ป่วย”
หยาเสียยิ้มอ่อนหวาน ล้าประสานายัเนรมรหน้า
พร้อมยพระหัถ์ในอุ้มือนาึ้นแนบแ้มัวเอ ัสินใแล้วในทุอย่าที่ะเิึ้นนับแ่วันนี้
“หม่อมันอยาอยู่ับพระอ์...” หิสาวปล่อยหัถ์อท่านแม่ทัพล เลื่อนมือเ้าทาบ้าพระปราึ่ล้าึ่ลัว
่อนแะริมฝีปาอนบนพระโอษ์ “หยาเสียะเป็นนอพระอ์ลอไปเพะ”
สัมผัสาริมปาอิ่ม...แม้เพียบาเบา แ่อ์ายฝานิ้ทรรับรู้ไ้ว่าูบนี้านาเ็มเปี่ยมไป้วยรัมาเพียใ
รอยแย้มพระสรวลแ้มบนพัร์มสัน ทรอร่าอ่อนนุ่มแน่นึ้น ปล่อยให้หยาเสียบหน้าลบนพระอัสา
วามยินยอมพร้อมใที่มาาวามรัอนา ในที่สุ็ทรไ้รับแล้วในืนนี้
อ์ายฝานิ้รัสึ้น้วยสุรเสียอันหนัแน่นประุหินผา
“ฟ้าินเป็นพยาน ั่วีวิ้านี้อรัและมั่นเพียหยาเสีย เพียนาผู้เียวที่เป็นเ้าอลมหายใแห่้า
หาระบัสัย์ผิสาบานวันใ ีวินี้อย่าไ้พานพบสบสุ าย...”
“อย่าเพะ!” หยาเสียรีบยมือปิริมโอษ์อุ่น
ส่ายหน้าไม่อยาให้ทรมี พระำรัสอย่านั้น
“อย่ารัสให้ร้ายพระอ์ หม่อมันเื่อในวามรัที่ทรมี่อหม่อมันแล้วเพะ...เื่อแล้ว”
วามรัใะมีมาล้นท้นท่วมไ้ลอไป
รัแล้ว็อามีวันที่ทรเลิรั รัน้อยลหรือไม่็ทรหมรัเพราะมีพระทัยสิเนหาในสรีหิอื่น
วามรัหาใ่เรื่อแน่นอน อเพียเวลานี้ทรรัและอยู่ับนา
วามสุที่ไ้รับ็มาพอแล้ว...พอแล้วับีวิเล็ๆ บนโลใบนี้
ริมพระโอษ์อุ่นวาไลุ้มพินิ้วเรียวทั้ห้า
่อนถ้อยำรัสหนัแน่นะออมาาบึ้ลึอพระหทัย
“เ้าเป็นหนึ่เียวในหัวใ้า...ลอไป”
วเนรหวานล้ำที่มา้วยรัและปรารถนาทอยัวหน้าามอสรีในอ้อมพระร
อุ้หัถ์เลื่อนสอลึท้ายทอยมนให้ศีรษะนาแหนหาย ่อนรพระนาสิรุล้ำยัออาวเนียน
“เ้าหอม...หอมหวานมาึ้นทุวัน”
พระสุรเสียทุ้ม่ำรอระิบ ท่อนพาหาระออร่าอนาในพระหทัยเบียแน่นแนบพระอุระ
หยาเสียรู้สึร้อนรุ่มราวับเพิ่ไ้ไ้้วยไอร้อนาอุ้หัถ์ที่ลาวนทั่วแผ่นหลัและำลัไล้่ำลเรื่อยๆ
ลมหายใอหิสาวิัมาึ้นเมื่อเสื้อัวนอเลื่อนลเนื่อ้วยพระหัถ์ให่ไ้ลายปมผูที่้าเอวออ
นผืนผ้าร่นมาอรั้ยัท่อนแนและ่วเอวลม แม้เอี๊ยมัวในยัอยู่ แ่เพียผ้าบาใสนี้็มิอาั้นทานลมร้อนาพระนาสิและพระโอษ์ที่ทรำลัไุ้บนเรือนายนาไ้เลย
พระหัถ์ให่ึ่สาระายแทรสอสัมผัสภายใ้ผืนแพราว...เพียั่วหนึ่ลมหายใ
แถบผ้าผืนน้อย็อยู่ในอุ้หัถ์แห่พระอ์ อ์ายฝานิ้ทรทอสายพระเนรปัลึยัึ่ลาาู่ามใสระ่าอนาในห้อหอ
ทรยผ้าึ่เยรัรอบแนบทรวนาึ้นรอมมลิ่นรุ่นอเรือนายสาวที่ยัทิ้รอยอวลไอให้ใหลหล
“หอมนั แ่เ้า...หอมยิ่ว่า” รอยแย้มสรวลพราวและท่อนพระรที่รัรอบเอวทำให้แ้มนวลอหยาเสียร้อนผ่าววามหวามไหววาบแล่น้าในอ
รั้นอ์ายฝานิ้ทรวัพระหัถ์อีหน
เส้นสายเล็ๆ ที่เหนี่ยวรั้พันผูรอบ้นอระห็ลายเลื่อน
ถ้าทรยับพระหัถ์อีสันิ ปทุมมาลีสออน้อยที่ทรเยไ้ลอบยละผลิแย้มอวแ่สายพระเนรเป็นแน่
เสียพระสรวลัลึในพระศอทำให้หยาเสียนึอยาะลเล็บหยิท่อนพระรเสียแรๆ
หิสาวหมายวยุอาภร์ผืนน้อยไว้ปิป้อร่าายาวเนรม หาแ่ฝ่าพระหัถ์ที่เลี่ยวนไล้ทั่วแผ่นหลั่อนะลาเรื่อยไปยัสะโพูเหมือนะุึวามสนใานาไปเสียสิ้น
“ไม่อยาให้้ามอหรือ...”
สายพระเนร่ำทำให้นาเินอายน้อ้มหน้าหลบ อ์ายฝานิ้ทรพระสรวลั้อับท่าทาเินอายไร้เียสาอ หยาเสีย “อยาเป็นนอ้า
แ่ห้ามไม่ให้้ามอ” พระหัถ์หนาไม่้อออแรยื้อยุให้มานั
เอี๊ยมัวน้อย็หลุเลื่อนเปิเปลือยทรวอู่ามประัษ์ยัเบื้อพระพัร์ เรือนผมำลับสยายระามไหล่ลาละมุนผิวายผุผาเผยเรือไรภายใ้แสเทียนาย
“อย่านั้น้าะไม่มอ”
พระหัถ์ให่เปลี่ยนเ้าอบุมเล้นลึนวลเนื้อึเ็มอย่ารัใร่ทะนุถนอม
เสียเล็เล็ลอาเรือนปาอิ่ม ลมหายใหยาเสียสะท้านเยือับสัมผัสาอุ้หัถ์
แนาอ่อนแรไร้ารวบุมมายิ่ึ้น เมื่อแผ่นหลัเปลือยเปล่าแะโนพระยี่ภู่
“เ้าเป็นนสั่ห้ามไม่ให้้ามอเอนะเสียเอ๋อร์”
พระโอษ์เยื้อนแย้มอย่าเ้าเล่ห์
เ้าหอันแล้วววววววว เฮียะหื่นนาไหน ลุ้นๆๆๆ มาแอบอยู่ใ้เียัน่ะ
บบทนี้ยุิารอัพแล้วนะ บัลลั์เสน่หาในส็ออะรัมี 23 เล่มพร้อมส่
อบอีบุ๊็โหลเลย้า อบุมาๆๆๆๆ ที่ิามอ่านนมาถึบทนี้ อบุมาๆๆ ที่สนับสนุนานะรั
ความคิดเห็น