SF : Sugar Free [JInyoung/Jaebum]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

What can I do right now?

What is this feeling?

It’s just whatever

Even the sweetness you’re giving me now

เนื้อเรื่อง

SF : Sugar Free

Fandom : GOT7

Pairing : Jinyoung / Jaebum

Rating : PG

Author : soolampoomz

Warning : Boy, if it’s not your thing please don’t read.

…The sweet feeling are not so good anymore

Is it aways like this…

ไม่หวาน…?

น่าแปลก ที่กาแฟในมือให้รสชาดที่ต่างออกไปจากวันอื่น ทั้งๆที่มันก็ถูกชงด้วยวิธีการเดิมๆ และเขาเป็นคนชงเอง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างให้ความคิด แปลกที่เขาหาไม่เจอว่าเขาทำพลาดกับกาแฟแก้วนี้ตรงไหน

เขาไม่ได้ลืมใส่น้ำตาลหรืออะไร แต่มันกลับไม่ให้รสชาดหวานอย่างเคย

สงสัยปิดฝาขวดน้ำตาลไม่สนิท แล้วลมคงเข้าไปทำให้รสชาดน้ำตาลเปลี่ยนมั้ง

เหมือนใครบางคน ที่ช่วงนี้ดูจะไม่ค่อยหวานเหมือนเคย…

--thing—

เสียง Notifications เตือนว่ามีข้อความเข้า นิ้วเรียวสัมผัสหน้าจอเพียงแผ่วเบาเพื่อเปิดอ่าน

‘อย่าลืมนัดของเราเย็นนี้นะ’

สั้นๆจากคนที่เพิ่งนึกถึง สั้นๆและ…ไม่มีหัวใจต่อท้าย…

เขาไม่ได้ชอบ อีโมติคอน หัวใจอะไรนั่น แต่ปกติแล้วไม่เคยที่คนๆนั้นจะไม่ปิดท้ายข้อความด้วยหัวใจบ้าบอนั่น

ลืม?...หรือ ไม่เหมือนเดิมแล้ว?

…The sweetness you gave me before

It’s not there any more…

เสียงเพลงบีทหนักๆ ดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบกาย หลายครั้งที่ อิม แจบอม ต้องตะโกนคุยกับเพื่อนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

เขากำลังอยู่ในนัดตอนเย็นที่ว่า การนัดเจอของกลุ่มเพื่อนที่ห่างหายกันไปนาน เป็นการพบเจอที่อบอุ่น

หลายครั้งที่เรื่องราวเมื่อนานมาแล้วถูกหยิบขึ้นมาพูดถึง เรียกเสียงหัวเราะเป็นครั้งคราว

มือเรียวยกเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นจิบ แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากจะสัมผัสกับขอบแก้วเสียงนุ่มข้างตัวก็เอ่ยขึ้นมาเรียบๆ

“อย่าดื่มเยอะซิ”

ดวงตาเรียวเหลือบไปมองคนที่เอ่ยเตือนเขาเมื่อกี้ ที่ตอนนี้หันไปหัวเราะร่ากับเพื่อนอีนคนที่นั้งข้างกัน

                ‘ทำมาเป็นพูด ตัวเองซัดไปเท่าไรแล้ว ปาร์ค จินยอง’

มุ้ยหน้าอย่างคนถูกขัดใจ ความจริงแล้วปาร์ตี้ตรงหน้ามันสนุกมาก แจบอมมีความสุขที่ได้เจอเพื่อนเก่าๆ

แต่ตั้งแต่เขานั่งตรงนี้คนข้างๆอย่างจินยองก็คุยกับเขาไปประโยคเดียวถ้วนไม่ต้องเสียเวลานับ

ทั้งที่หากเป็นปกติ หมอนั่นต้องหาเรื่องมาพูดกับเขาไม่หยุด

เรื่องทำให้หงุดหงิดใจนี่ถนัดนัก

What can I do right now?

What is this feeling?

It’s just whatever

Even the sweetness you’re giving me now

มีคนพูดว่าปาร์ตี้ยิ่งดึกยิ่งสนุก ดูท่าว่าจะจริง ดูได้จากสภาพของคนที่ยังอยู่ (บางคนก็ขอตัวกลับกันไปบ้างแล้ว)

โต๊ะของพวกเขาโล่งขึ้นนิดหน่อยจากคนที่กลับก่อน แต่บางส่วนเลือกที่จะเลิกสนในบทสนทนาบนโต๊ะ

และออกไปวาดลวดลายกันกลางฟลอร์แทน

ที่โต๊ะเหลือไม่กี่คน รวมถึงแจบอม และ จินยอง ที่ยังนั่นข้างกัน แต่ต่างคนดูเหมือนจะสนใจในแก้วของตัวเองมากกว่า

ท่ามกลางผู้คนมากมาย  และเราไม่คุยกัน

สงสัยเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายจะมีผลกระทบต่อจิตใจและความรู้สึก

แจบอมสาบานได้ว่าไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน

ตอนนี้เขาคิดไปต่างๆนาๆ และมันค่อนข้างบั่นทอนจิตใจ

ปกติคนรักกันเขาเมินเฉยใส่กันแบบนี้หรือไง

แจบอมเข้าใน จะให้อะไรๆเหมือนตอนแรกที่คบกันคงเป็นไปไม่ได้

แต่นึกไม่ถึงว่าจะเปลี่ยน และ ต่างกับช่วงแรกๆขนาดนี้

เรื่องนี้เขาโทษจินยองคนเดียว ถ้าหมอนั่นไม่ทำ หรือ แสดงออกว่าใส่ใจและแคร์กันอย่างหนักหน่วงในตอนแรก

เขาก็คงไม่ชินกับการถูกปฏิบัติแบบนั้น พออีกคนดูเหมือนจะห่างเหินกันแบบนี้ ก็อดคิดไม่ได้ว่าอะไรๆคงจะ…จบลงแล้ว

“หยุดดื่มได้แล้วแจบอม”

เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นชิดใบหู ทำเอาคนถูกประชิดสะดุ้งเบาๆ

นั่งใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

มือเรียวดึงแก้วออกจากมืออีกคน แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ปล่อยง่ายๆ

“อย่ายุ่ง”

“อย่าดื้อ”

“ปล่อยนะจินยอง”

แก้วในมือถูกยื้อไปจนหลุด พร้อมกับอิม แจบอมที่ถูกพยุงขึ้น

เขาได้ยินจินยองหันไปพูดกับใครซักคนบนโต๊ะว่าขอตัว ก่อนจะถูกพาออกมา

ตลอดสิบห้านาที บนรถจนมาถึงคอนโดของแจบอม ไม่มีใครพูดอะไร

พอจินยองพาเขามานั่งที่โซฟาเสร็จก็หายเข้าไปในครัว แว่วเสียงกุกกักเบาๆให้ใด้ยิน

ก่อนที่อีกคนจะกลับมาพร้อมกับรามยอนถ้วยและนมหนึ่งแก้ว

“ปวดหัวหรือ เปล่า? นายดื่มเกินลิมิตตัวเองนะ กินนี่ก่อนแล้วค่อยนอน อยู่ที่ร้านแจบอมไม่แตะอะไรเลยนอกจากเหล้า”

แจบอมยู่ปากคล้ายเด็กเล็กๆทำ ยามถูกผู้ปกครองบ่น แต่ก็ยังคงนั่นนิ่งไม่ได้สนใจอาหารของอีกคนที่ตอนนี้ทิ้งตัวนั่งข้างๆหามาให้

“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรฉันหรือไง”

……..

“ไม่พอใจฉันจริงๆหรอเนี้ย? อะไรกัน”

จินยองทำตาโตเมื่อแจบอมไม่ได้ปฏิเสธกับคำถามที่ถามออกมาเล่นๆ ขยับตัวให้หันมามองหน้าคนข้างๆให้ชัดขึ้น

แจบอมดูไม่มีท่าทางล้อเล่น สีหน้าของคนรักดูเคร่งเครียดจริงๆ

“เรื่องอะไรกัน?”

 เอ่ยถามซ้ำเมื่อแจบอมยังคงเงียบ ส่งสายตาเร่งเร้าเอาคำตอบไปอีกทาง

คนถูกถามถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะก้มหน้าจนคางแทบจะชิดอก

“มันอาจจะฟังดูงี่เง่า ซึ่งฉันก็คิดว่ามันงี่เง่า…”

………

“บางที่ฉันอาจจะคิดมากไปเอง…แต่มันก็รู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าเรื่องของเรามันไม่เหมือนเดิม”

“ไม่เหมือนเดิม?”

“อย่างเรื่องหัวใจ…..”

หัวใจ?

“หัวใจในข้อความ…จินยองก็ไม่ค่อยส่งมาเหมือนก่อน แถมช่วงนี้ก็ดูเฉยชาใส่ฉันอย่างบอกไม่ถูก…เบื่อกันนแล้วหรือไง”

“งี่เง่าจริงด้วย ฮ่าๆ”

หัวเราะออกมาเสียงดัง หลังจากที่บอกว่าอีกคนงี่เง่าจริงดังว่า แจบอมก็หันมาถลึงตาใส่แทบจะทันที

แขนยาวอ้อมไปด้านหลังคนที่นั่งก้มหน้า ก่อนจะค่อยๆกระชับอีกคนให้อยู่ในอ้อมกอด

ปลายคางวางลงบนไหล่ก่อนจะถูเบาๆคล้ายกำลังง้อกัน

“ความจริง เป็นฉันต่างหากที่กลัวแจบอมจะเบื่อ”

“ไม่เคยบอกว่าเบื่อ”

“ก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเวลาฉันส่งหัวใจในข้อความ”

“แต่ก็ส่งมาทุกครั้ง แล้วพอนายไม่ส่งวันนี้เป็นใครก็ต้องคิดว่าแปลก”

“คิดมาก  กลัวฉันทิ้งหรือไง?”

“วันนี้นายยังทิ้งให้ฉันนั่งเหงาอยู่คนเดียวเลย นั่งอยู่ข้างกันแท้ๆ”

อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ กับแต่ละประโยคที่คนในอ้อมกอดเอยออกมา

นึกแปลกใจที่วันนี้แจบอมของเขาดูขี้เถียงผิดไปจากเดิม

“ทำไมวันนี้ดื้อจัง หื้ม?”

เอ่ยถามเสียงเบา ก่อนจะกดจมูกลงข้างแก้มนิ้มของแจบอม แน่นอนว่าเขาได้ของแถมเป็นการหยิกเบาๆตรงสีข้าง

“ฉันก็แค่อยากให้แจบอมมีพื้นที่ว่างบางไง อยู่ใกล้ฉันทุกวัน ฉันก็กลัวว่าแจบอมจะเบื่อ”

……

“แต่ถ้าทำแบบนี้แล้วแจบอมคิดมาก งั้นฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ดีกว่า ดีไหม? ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แล้วก็ส่งหัวใจในข้อความทุกวันด้วย ดีไหม? แจบอมจะได้ไม่คิดมากเนอะ”

ร้อนหน้า… หรืออาจจะหน้าแดงไปแล้ว แจบอมรู้สึกได้

“หูแดงแล้วนะ  เขินหรือไง”

“พูดมากเกินไปแล้ว”

อีกครั้งกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่มีให้ได้ยิน แจบอมไม่รู้ว่าตัวเองเลิกคิดมากไปตั้งแต่ตอนไหน

แต่ตอนนี้ที่เป็นอยู่ก็รู้สึกอบอุ่นดี

ไม่เหงา และไม่ได้งี่เง่าคิดไปไกลแล้ว

สงสัยต้องให้จินยองย้ายเข้ามาอยู่ด้วยจริงๆ เขาถึงจะไม่คิดมากอีก

กลายเป็นว่าอยู่โดยขายอีกคนไม่ได้ไปแล้วซะงั้น

“ลืมหรือไปว่ากอนกันอยู่บนโซฟา เบียดกอดมาทั้งตัวแบบนี้จะสื่อว่าอะไรหรอแจบอม?”

ขืนตัวออกจากอีกคนแทบจะทันที แน่นอนว่าจินยองไม่ปล่อยง่ายๆ

กลับโถมน้ำหนักใส่อีกคนจนแผ่นหลังราบไปกับเบาะโซฟา

“กลับบ้านไปเลย”

“ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วเถอะ”

“กลับไปเลย…อื้อ…อย่ามาล้วงเสื้อคนอื่นนะ”

“คนอื่นที่ไหนกัน…นี่แจบอมของฉันต่างหาก”

อยู่ห่างกันบ้างก็ดีซินะ ถ้าอยู่ใกล้กันทุกวันแล้วเปลืองตัวแบบนี้

แจบอมจะยอมให้ระหว่างเราไม่หวานบ้างก็ได้

เพราะ ปาร์ค จินยอง ดูจะถนัดเกินไปกับเรื่องแบบนี้

รู้สึกว่าตัวเองพลาดเข้าแล้วยังไงก็ไม่รู้

Fin

Soolampoomz Talk :

สวัสดีกับ Shot Fic อีกเรื่องค่ะ

แวะมาขอบคุณคอมเม้นท์สำหรับ Memories : You Gave me Guidance ค่ะ ดีใจที่มีคนชอบนะคะ

วันนี้เอาคุณแจบอมคนคิดมากมาฝากค่ะ ฟิคไม่หวาน ที่เขียนไปเขียยมาดูจะหวานแปลกๆ ฮา

ขอให้มีความสุขกับฟิคของเรานะคะ Enjoy Reading ^^

ปล. สำหรับคุณ NAT. เรื่องฟิคยาวถ้ามีโอกาสบวกกับพล็อตเหมาะๆ เราอาจจะเขียนค่ะ ฮา^^

พบกันอีกครั้งกับฟิคซักเรื่องนะคะ ^^