คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : OS : คุณท้องฟ้า {end}
'คุณท้องฟ้า'
หากสายไฟเส้นยาวเหล่านั้นไม่บดบังสายตา 'เขา' … ที่หลงใหลในปุยก้อนเมฆก็คงไม่ต้องไปยืนตรงนั้น เพื่อมองเห็นท้องฟ้าอันกว้างใหญ่อย่างชัดเจน แต่หากยอมรับในสายไฟได้สักหน่อย มันก็อาจจะเป็นหนึ่งในองค์ประกอบของท้องฟ้าที่ลงตัวที่สุด
ผมได้ยินเสียงแว่วของน้ำหนักการลงส้นเท้าจากด้านหลัง เป็นน้ำหนักในตัวเลขที่พอเดาได้ แรงสะเทือนบนพื้นผิวระหว่างตัวเขามาถึงตัวผมสั้นลงทุกที ทุกที และทุกที
จนในที่สุด ตัวผมที่เดินอยู่ด้านหลังของเขา ก็เป็นตัวผมในแบบที่ผมเองชื่นชอบเสียเหลือเกิน
เพราะผมมักมีความสุขเวลาได้เห็นชุดออกกำลังกาย และรองเท้าผ้าใบทุกคู่ของเขาก็มีความน่ารักชะมัดเลย
ส่วนตัวเขาที่สวมอยู่ในเสื้อผ้าและรองเท้าก็มีความน่ารักจนต้องต่อท้ายว่า 'ชะมัด' ด้วยเช่นกัน
น่ารักชะมัดน่ะ เขาน่ารักชะมัดเลย
ราวกับพื้นหญ้าที่เขาเหยียบลงมันเติบโตขึ้นทีละมิลเลยแฮะ ทำไมเขานำเอาความชุ่มชื่นไปไหนมาไหนด้วยทุกที่เลยนะ คนอะไร
และทุกครั้งที่ผ่านตรงนี้ คนน่ารักอย่างเขามักจะเดินขึ้นไปยืนบนขอบสระน้ำกว้างๆ มันน่าจะมีปลาและเต่านับพันตัวแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ
เขาทำเหมือนไม่กลัว เพียงเพราะได้เห็นท้องฟ้าที่เขารักอย่างเต็มสายตา
ใช่ ... และมันก็มีเพียงแค่ที่ตรงนั้นที่สามารถยกกล้องมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ได้
เขาคงสงสัยในตัวเองหลังจากลงมายืนบนพื้นหินว่าทำไมถึงกล้าทำอะไรที่เสี่ยงต่ออันตราย แต่นั่นล่ะ เพราะเขาได้ตกหลุมรักท้องฟ้าที่มีก้อนเมฆเข้าอย่างจังไปแล้ว
แดดหม่นลงเรื่อยๆจนในที่สุดก็มีเพียงแสงจากเสาไฟดวงน้อยให้ความสว่างเท่านั้น ดึกขึ้น แมลงก็มีมากขึ้น และผมเองก็เกลียดแมลงพอๆกับที่ชอบแอบมองท้องฟ้าผ่านหน้าจอมือถือเขานั่นแหละ
โชคดีที่ผมออกมาจากสวนสุขภาพพร้อมเขา ถึงแม้เราจะแยกกันตรงนี้ แต่ในเย็นวันพรุ่งนี้หรือแม้แต่ในวันข้างหน้า ผมก็จะมาเจอเขาที่แยกนี้อีกครั้ง
ผมตั้งข้อสงสัยว่าคนอย่างเขา จะมีความสุขเพียงแค่ได้ถ่ายรูปท้องฟ้าจริงๆเหรอ แล้วคนเรานั้นจะทุ่มเทเพื่อให้ได้มองเห็นท้องฟ้าขนาดนั้นเชียวหรอ
แต่ผมก็ได้คำตอบจากการคิดถึงเขา คิดถึงท้องฟ้าในตอนที่มีเขา
แม้คนเราจะหาความสงบไม่ได้เลยในชีวิต แต่มักจะมีมุมหนึ่งในจุดเล็กๆ ที่รอให้เรากลับไปนั่งพักผ่อนเพื่อเติมแรงต่อสู้กับคืนวันอันโหดร้าย
และเพราะเขาถ่ายรูปท้องฟ้าโดยที่มีผมแอบมองอยู่ด้วยในทุกๆวัน ผมจะถือว่ามุมหนึ่งในจุดเล็กๆของผมนั้น คือการเดินตามเขาไปเป็นวงกลม
.....
เสียดายที่วันนี้หิมะตก ผมจึงไม่สามารถไปออกกำลังกายเหมือนทุกวันได้ ส่วนเขาเองก็คงจะไม่สามารถถ่ายรูปท้องฟ้าที่หลงรักได้เช่นกัน แต่ผมเชื่อ ... เชื่อว่าการที่ตั้งใจจะรักในบางสิ่งไปแล้วนั้น ย่อมรักอย่างไม่มีข้อแม้
แม้ว่าจะลำบากสักแค่ไหนน่ะ
หวังว่านี่คงจะเป็นความแปรปรวนสุดท้ายของฤดูกาล ไม่อยากเสียโอกาสดีๆในการพบเจอเขาไปเลยแม้สักวินาที อยากให้เขารู้จังแฮะว่าผมคิดถึงเขามากขนาดนี้
ว่าก็ว่าเถอะ ... หิมะมันเกิดจากการแตกตัวของก้อนเมฆหรือเปล่านะ
และหากมันเป็นอย่างนั้นจริง ผมว่าเขาก็น่าจะแอบชอบหิมะอยู่เหมือนกันแหละ
เขาน่ะ คงจะชอบอะไรอย่างนี้ อะไรที่น่ารักเป็นธรรมชาติคล้ายตัวเขา
และผมเองก็ชอบอะไรอย่างนี้เช่นกัน
อืม ... ผมชอบเขานั่นแหละ
แต่เพราะเราไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกัน ผมจึงเรียกเขาว่า 'คุณท้องฟ้า' ตรงตัวดี และก็ขยายความความเป็นเขาได้มากที่สุด
ตอนแรกผมไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะเป็นอย่างนี้ จะใช้เวลาหมดไปกับการยิ้มให้ท้องฟ้าขนาดนี้
ผมเอง ก็คงรักท้องฟ้าเข้าแล้วเหมือนกัน
ไม่นานนัก ขาทั้งสองข้างก็พาผมมายังสวนสาธารณะ มองเห็นรอยรองเท้าบนพื้นหิมะสีขาว เป็นขนาดเท้าที่ผมชินตาซะเหลือเกิน จึงถือโอกาสวางเท้าตัวเองทาบลงข้างๆ แล้วเขาคนนั้นก็วิ่งผ่านมา
น่ารักที่สุด ปุยหิมะที่กลั่นมาจากก้อนเมฆเกาะเต็มเส้นผม ควันสีขาวบางเบาจากลมหายใจของเขาคล้ายรูปดอกไม้จากแกนพลาสติก
เพียงเท่านี้ ทางกลับบ้านของผมก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ขอบคุณเหลือเกินสำหรับการมีอยู่ของเขา ที่แม้เขาจะไม่รู้ว่ามีการมีอยู่ของผม ไม่รู้ว่ามีผมคอยยืนอยู่ข้างหลัง แต่ก็ขอบคุณเหลือเกิน
ทุกวัน ผมภาวนาให้ท้องฟ้าสดใส อย่างเช่นวันนี้ สิ่งแรกที่ทำหลังจากลืมตาคือขอให้ก้อนเมฆน่ารัก เพราะพอก้อนเมฆน่ารัก ผมก็จะได้เห็นรอยยิ้มกว้างของเขา
นั่นล่ะ ... ขอแค่นั้น
ไม่รู้ว่าต้องใช้ความโชคดีขนาดไหน ถึงจะได้ครอบครองท้องฟ้าทั้งผืน และคนอย่างผมนั้น คงหาความดีถึงขั้นนั้นไม่ได้ เพราะเพียงแค่ได้เจอเขาภายในหนึ่งชีวิตนี้ คงจะใช้ความโชคดีของผมไปแล้วทั้งหมด
ยิ่งมองเห็นตัวเองจากในกระจก ยิ่งพบเจอแต่ความขี้ขลาดหวาดกลัว
แล้วในที่สุด วันที่ผมทำผิดพลาด วันที่ความโชคร้ายในชีวิตได้กัดกินขั้วหัวใจจนหมดสิ้น ผมสะดุดล้มตอนที่เห็นหลายคนมุงอยู่ตรงบ่อน้ำตอนที่รีบวิ่งมายังสวนสาธารณะ เมื่อมองลอดผ่านช่องขาเหล่านั้นไป
...ฟ้าทั้งฟ้าก็ถล่มลงมา
ไม่มีอีกแล้ว ความสดใสที่ปรารถนาทุกวี่วัน
เขาคนนั้น คนที่เป็นเพียงคนเดียวตั้งแต่ตื่นลืมตาจนหล่นลงไปในห้วงความฝัน คนที่ทำให้ผมนึกถึง
โทรศัพท์มือถือของเขาถูกเจ้าหน้าที่นำขึ้นมาจากบ่อน้ำ แม้ในตอนนี้ ... ตอนที่ไม่อาจมองเห็นดวงตาสะท้อนแนวก้อนเมฆ แต่ผมยังคงหวังว่าอีกหนึ่งวินาที ถัดไปอีกเพียงหนึ่งวินาที ... เขาจะลืมตาขึ้นมา
กลายเป็นพาดหัวข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ประจำเมืองอยู่พักใหญ่ เขากลายเป็นหนุ่มน้อยรู้เท่าไม่ถึงการณ์คนหนึ่งที่เล่นพิเรนทร์ปีนขอบบ่อน้ำและตกลงไป
หลังจากนั้น ก็ไม่อาจตะเกียกตะกายเพื่อพาตัวเองขึ้นมาได้อีกเลย ไม่อีกเลย ไม่กลับมาอีกเลย
เพียงเพราะต้องการเก็บท้องฟ้าที่เขารักอย่างที่ทำประจำ แต่มันกลับเปลี่ยนไปตลอดกาล
ผมไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จัก ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเอ่ยชื่นชมว่าภาพท้องฟ้าที่เขาถ่ายนั้นงดงามเช่นไร อยากทำเหลือเกิน ผมอยากทำสิ่งที่คนขี้ขลาดปล่อยเวลาให้หลุดลอยไปไม่มีโอกาสได้ทำเหลือเกิน
แต่มันไม่เหลือโอกาสอีกต่อไปแล้ว
'เพราะมัวแต่มองท้องฟ้าไง คุณจึงเป็นปลาที่ว่ายน้ำไม่เป็น' ... ผมตัดพ้อด้วยประโยคนั้นทั้งคืน
ต่อจากนี้ สวนสาธารณะแห่งนั้นจะกลายเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับผม หรือไม่ ก็จนกว่าหัวใจที่พิการหวัดแหว่งจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
อาจมี หรืออาจไม่มี
ผมคิดถูกที่เรียกเขาว่า 'คุณท้องฟ้า' เพราะเขาชอบท้องฟ้า และตอนนี้เขาก็ขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้านั้นแล้ว ไปรวมตัวอยู่กับสิ่งที่เขาชอบอย่างมีความสุข
และผมจะยังคงภาวนา ขอให้ท้องฟ้าวันนี้สดใส
ขอบคุณเหลือเกินที่ทำให้ผมมองเห็นคุณง่ายขึ้นเพียงแค่การแหงนหน้า ผมจะเฝ้ามองคุณทุกวัน ไม่ว่าหลังก้อนเมฆก้อนนั้นจะมีคุณแอบอยู่หรือไม่ก็ตาม...
ขอบคุณนะครับ คุณท้องฟ้าของผม
end.
#ficlazycenter
don't say again
รัก.
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น