bleachวันเกิดงิน Yงิน+เบีย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

วันเกิดท่านงินเม้นด้วยท่านงิน+เบีย

เนื้อเรื่อง

อาบาราอิคุง"เจ้าของชื่ออาบาราอิหันหน้าไปตามเสียงเรียก จึงได้พบกับหนุ่มผมเงินเดินยิ้มร่าเข้ามาหา
"หัวหน้าอิชิมา มีธุระอะไร...ครับ"ปลายประโยคของเร็นจิฟังดูไม่ค่อยเต็มใจนัก
"หัวหน้าคุจิกิอยู่ที่ไหนล่ะ?"เร็นจิทำหน้านึกอยู่ครู่หนึ่ง
"ไม่ทราบสิครับ วันนี้ไม่เห็นหัวหน้าเค้าตั้งแต่เช้าแล้ว มีธุระอะไรก็ฝากบอกกับข้าก่อนก็ได้ครับ"สีหน้าของงินหมองไปนิดหนึ่ง แต่เร็นจิไม่ทันได้สังเกตุ เพราะกำลังวุ่นวายอยู่กับเอกสารกองโตตรงหน้า ที่หัวหน้าของตนทิ้งให้เขาทำอยู่คนเดียว
"เหรอ...งั้นข้าไปล่ะนะ..."งินทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"...อะไรของหมอนั่นนะ"เร็นจิเอ่ยออกมา ด้วยสงสัยคนที่เพิ่งเดินจากไป


แย่ที่สุดเลย!...........เจ้าไปไหนของเจ้ากัน ทั้งที่ข้าก็บอกไปแล้วนี่นาว่าวันนี้เป็นวันอะไร ไหนบอกว่าวันนี้จะอยู่กับข้าไง...เบียคุยะ...



ณ ที่ทำการหน่วย 3

อิซึรุหัวหน้าหน่วยของตน ที่กำลังจิ้มพู่กันหมุนกับกระดาษเล่น สายตาก็เหม่อเลยทอดออกไปไกลนอกหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ให้ลมเอื่อยๆพัดเข้ามา อิซึรุก็อดที่จะเป็นห่วงหัวหน้าของตนไม่ได้

รึว่าไม่ถูกใจตุ๊กตารูปสุนัขจิ้งจอกสีขาวที่ข้าให้เป็นของขวัญนะ... อิซึรุคิดในใจด้วยความเป็นห่วงหัวหน้าของตน ปนกับกังวลว่าสิ่งทีให้ไปทำให้เขาไม่พอใจ
"หัวหน้าอิชิมารุครับ"
"......"...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเจ้าของชื่อที่ท่านเรียก...
"หัวหน้าอิชิมารุทำงานสิครับ"อิซึรุใช้วิธีการเตือนให้ทำงาน แต่ก็ยังไร้ผลเพราะงินสติเลื่อนลอยไปไกลสุดโลกแล้ว

ข้าจะทำไงดีเนี่ย...ที่จะทำให้หัวหน้าอิชิมารุอารมณ์ดีในวันสำคัญของตัวเอง(กินอะไรผิดสำแดงมารึไงนะ)......อือ...อ๊ะ!นึกออกและ


...เบียคุยะนะ...เบียคุยะ ไปไหนไม่มีบอกมีกล่าวซักคำ

งินมองนาฬิกาดิจิตอล ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของตนก็พลางถอนหายใจ เมื่อนาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมง

ว่าแต่ อิซึรุหายไปไหนแล้วเนี่ย?
งินมองซ้ายมองขวามองบนมองล่างหาหนุ่มผมทองแต่ก็ไม่พบ
อีกคนและ...ไปไหนไม่มีบอก

"ปัง!!!"

"หัวหน้าอิชิมารุครับ!ดูนี่สิครับ!!เก๋มั้ยครับ!!!"งินสะดุ้งสุดตัวกับการพรวดพราดเข้ามาเสียงดังของอิซึรุ แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือสิ่งที่อิซึรุชี้ให้ดู ...ทรงผมของอิซึรุที่ปกติจะให้ปิดตาข้างซ้ายอยู่ตลอดแต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นไปตั้งชี้ดาวชี้เดือนเด่นเป็นสง่าอยูตรงกลางศีรษะแทน สีหน้าของอิซึรุตอนนี้บอกได้อย่างเดียวว่า อายจนอยากเอาหัวชนเต้าหู้ยี้ตายไปเสียเลย
ลาทีโลกนี้~~นี่ข้าทำอะไรลงเนี่ย~~TT///TT

"...อิซึรุ เจ้ากินยาไม่ได้เขย่าขวดเรอะ"
"มะไม่น่าขำเหรอครับ~"
"หึ...ไม่นี่"งินตอบหน้าตายพลางเอานิ้วเกาแก้มแกรกๆ ด้วยงงกับการกระทำของอิซึรุและเนื่องจากไม่มีอารมณ์จะหัวร่อ
ม่ะ ม่ายยยยยยยย!!! แป้กขนาดเลยรึ!น่าอายเสียนี่กระไร!!! TT[]TT...TT///TT


"อารายยย~~ม่ายขำหรอ~~~"
"รันงิคุ!"งินตกใจนักเมื่อสาวทรงโตเพื่อนสมัยยังต้อยที่เดินเข้ามาในห้องนั้น เดินหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์สาเกเข้ามา
"อะไรกัน นี่เจ้าดวดเหล้าตั้งแต่ตะวันยังโด่งโต้งๆเลยรึนี่!"งินเดินซอยยิกๆเข้าไปหารันงิคุด้วยความรวดเร็ว เนื่องด้วยกลัวสาวเจ้าจะเซล้มตึงพื้นะเทือนไปเสียก่อน เพราะเท่าที่เห็นตอนนี้ก็เริ่มเดินเลื้อยเป็นงูไปแล้ว ท่าทางจะกระดกไปหลายไห
"นี่เลิกดื่มได้แล้วนะ ท่าทางจะแย่แล้วเนี่ย"งินพูดพลางชิงจอกเหล้ามาจากมือของรันงิคุ ที่กำลังตั้งท่ารินเหล้าเข้าปากเต็มที่
"ฮึ~ก็ด้าย!~นี่ฮุงินเจ้าไม่ฮาหน่อยเหรอ~ข้าอุตส่าห์ทำผมให้คิระซะเท่เลยนะเนี่ย ฮะๆๆๆ"รันงิคุหัวเราะชอบใจกับผลงานชิ้นโบว์แดงของหล่อนเอง
ฮึ้ย~!หยั่งกับตะปูแน่ะ อิซึรุอุทานในใจเมื่อเห็นสภาพเส้นผมของตนในกระจก ที่ถูกใส่เยลอย่างดีที่เจ็รันเอามาจากไหนไม่รู้ละเลงซะจนรูปร่างไม่ต่างอะไรกับตะปู

"อิซึรุ แล้วนี่เจ้ายอมให้รันงิคุทำให้ผมเจ้าเป็นแบบนี้ได้ไง หือ?"อิซึรุที่กำลังพยายามงอผมของตนให้ลงมาก้ถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกถาม อิซึรุทำท่าอิดออดไม่ยอมตอบอยู่ซักพัก ก็ยอมตอบออกมา
"คือ...เอ้อ คือว่า ข้าเห็นวันนี้ท่านดูอารมณ์ไม่ดีเลย คือว่า...ข้าไม่รู้จะทำอะไรให้ท่านอารมณ์ดีก็เลย...ไปขอ้องให้คุณมัทสึโมโตะช่วยน่ะครับ...=///="...งินนิ่งไปกับคำตอบนั้น เขาจ้องหน้าอิซึรุด้วยความรู้สึกดีใจระคนแปลกใจ
"ขอบใจนะอิซึรุ ที่เป็นห่วงข้า"หนุ่มเจ้าของตำแหน่งยิ้มได้ทั้งวันไม่มีเมื่อยหน้า เผยยิ้มกว้างให้เห็นอีกครั้งเพื่อเป็นการตอบแทนอิซึรุ ทางอิซึรุเมื่อได้รางวัลสองเด้งก็เสหน้าหลบไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้งินมองหน้าเขา ในตอนนี้ใบหน้าของอซึรุนั้น มีทั้งอารมณ์เขิน ดีใจ ที่ปิดไม่มิดเผยออกมาทั้งใบหน้า


"ว่าแต่ ทำไมเจ้าถึงได้ดื่มเหล้าตั้งแต่วันเลยล่ะ งานการไม่ทำรไง(ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็ไม่เห็นทำ)รันงิคุฉีกยิ้มกว้างออกมาก่อนจะตอบว่า
"ปัดโธ๊!งิน วันนี้วันเกิดเจ้าไม่ใช่เรอะ มันก็ต้องฉลองกันหน่อยซี่~"พูดจบรันงิคุก็ฉวยจอกเหล้าจากมืองินมากระดกรวดเดียวหมด
"แหม...ฉลองตอนเลิกงานแล้วก็ได้นี่ เดี๋ยวได้โดนหัวหน้าฮิทสึกายะวีนใส่หรอก"รันงิคุได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ทันที
"หึๆๆม่ายเป็นรายยยหัวหน้าโดนข้ามอมจนหลับแต้ไม่รู้เรื่องรู้ราวไปแล้วล่ะ"
อ้าว...เล่นงี้เลยเรอะครับ...

รันงิคุใช้แขนกอดคองินข้างนึง ส่วนอีกข้างเอามือมาอังปากไว้
"งินเอ๊ย~ที่เจ้าอารมณ์ไม่ดีน่เพราะงอนท่านคุจิกว่าแฟนใช่มะ"งินหุบยิ้มทันทีเมื่อถูกถาม
"ข้าว่าเจ้าเมามากแล้วนะไปนอนเถอะ"งินพูดกลบเกลื่อนพยายามยิ้มออกมาอีกเพื่อไม่ให้ถูกจับไต๋ได้
"ย๊าง!ยังไม่เมาข้ารู้น่าไม่ต้องทำกลบเกลื่อนหรอกนะข้ารู้หึๆๆ"เมื่อถูกจับไต๋ได้แล้วงินก็ไม่ฝืนยิ้มอีก ยกธงขาวยอมแพ้เจ๊แกเลย
"ว่าไง เจ้างอนท่านคุจิกิอยู่ใช่มั้ย?"
"อืม..."งินเมื่อถูเซ้าซี้มากเข้าเลยยอมตอบ
"เบียคุยะไปไหนไม่รู้ ทั้งที่บอกว่าวันนี้จะอยู่กับข้าแท้ๆ..."

...


-------------------------------------------------------------------------------

Chapter.2



งิน...ข้าไม่รู้จะให้อะไรเจ้าเป็นของขวัญดี นอกจากสิ่งนี้สิ่งเดียว....หลับตาลงสิ...งินยอมหลับตาลงแต่โดยดีไม่มีขัด
จุ๊บ!
อ๊ะ!งินอุทานด้วยความตกใจเพราะถูกรันงิคุหอมแก้มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ฮิ นี่ล่ะของขวัญจากข้า งั้นข้าไปก่อนน้า~จุ๊บรันงิคุจากไปโดยส่งจุ๊บมาให้งินที่ตอนนี้ยืนเอามือแตะแก้มข้างที่ถูกจู่โจมอยู่ หน้างี้แดงแป๊ดเลย
การหอมแก้มงินของรันงิคุทำให้งินนึกถึงอดีตในตอนเด็ก ตอนที่เขาอยู่กับรันงิคุ ครั้งใดที่รันงิคุหอมแก้มเขา เขามักรู้สึกเหมือนเอวยพรให้เขาว่าโชคดี มีความสุขนะ
ขอบใจนะ...งินกล่าวขอบคุณรันงิคุในใจด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มกริ่มแต่งแต้มพากันแม่ยกใจละลาย(คนแต่งละลายก่อนใครเพื่อน)



สุขสันต์วันเกิดนะงินงินส่งยิ้มให้ผู้ที่กล่าวสุขสันต์วันเกิดให้แด่ตนก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณ
ขอบคุณครับท่านไอเซ็นไอเซ็นยิ้มละไมให้งินก่อนจะยื่นกล่องของขวัญสีขาวนวลผูกริบบิ้นสีหวานให้งิน งินมองหน้าไอเซ็นตาแป๋วก่อนจะรับกล่องขวัญมาแกะอย่างบรรจง
อ๊ะ!โหงินอุทานออกมาเมื่อเห็นกิโมโนสีขาวงาช้างที่ไอเซ็นให้เป็นของขวัญ
ขอบคุณมากเลยครับ! ท่านไอเซ็นงินขอบคุณไอเซ็นพลางหยิบกิโมโนผืนสวยอกมาชม
คงแพงน่าดูเลยสิครับเนี่ย ผ้าเนื้อดีขนาดนี้งินชื่นชมกิโมโนสีขาวงาช้าง หลังจากคลี่ผ้าทั้งหมดจึงพบว่าถ้าสังเกตุที่ผ้าดีๆเมื่อผ้าต้องแสงจันทร์จะเห็นลวดลายรูปดอกซากุระอยู่ด้วย ดูเผินๆชุดนี้ก็คงเหมือนชุดขาวไม่มีลายอะไร
ไม่แพงหรอกแค่เลข 7 หลักขึ้นไปเอง
..ไอเซ็นเมื่อสังเกตุเห็นว่าตัวแข็งเป็นหินไปแล้วจึงพูดว่า
อ้าว!งิน ข้าล้อเล่นข้าล้อเล่นไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่ะงินได้ยินดังนั้นจึงคลายความกังวลไปได้ เขาจ้องไปที่ลวดลายดอกซากุระในกิโมโนก็พาลทำให้นึกถึงหน้าของใครบางคน


...คนบ้าไปที่ไหนกัน ทิ้งข้าไปไหนจนป่านพลบค่ำแล้วยังไม่กลับมาอีก คนบ้า บ้า!บ้า!บ้า! ข้าเป็นห่วงเจ้านะ...เจ้าอยู่ที่ใดรีบกลับมาซักที อย่าทิ้งข้าให้อยู่คนเดียวโดยไร้เจ้าเคียงข้างกายในวันนี้สิ...เบียคุยะ....


งิน...เจ้าร้องไห้หรืองินรู้สึกตัวว่าตนร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงจากคนข้างๆเรียก งินรีบเอามือปาดน้ำตาทิ้ง
แล้วกล่าวขอตัวกับไอเซ็นเดินจากไปตามระเบียงทางเดิน จนโดนกลืนหายไปกลับความมืดยามค่ำคืน ทิ้งให้ไอเซ็นยืนพิศวงงงงวยกับอาการของเขาเพียงลำพัง

...งินเจ้าเป็นอะไรไป...สีหน้าเจ้าช่างดูรวดร้าวยิ่งนัก...ข้าไม่อาจทำให้เจ้ามีความสุขได้ดังเช่นอดีตอีกแล้วหรือ...



ฮึก เบียคุยะ...เจ้าอยู่ไหน...ทางงินหลังจากเดินจากไอเซ็นมาแล้วก็มานั่งร่ำไห้ ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ เนื่องจากช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูใบไม้ผลิจึงไม่มีดอกซากุระออกมาให้เพลิดเพลินใจ
เบียคุ...ยะหลังจากร้องไห้มานานงินก็ผล็อยหลับไปในที่สุด เหตุจากร้องไห้มากเลยเหนื่อย



ตึกชายหนุ่มผมดำวิ่งมาหยุดฝีเท้าที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาดำขลับของเขาจับจ้องไปร่างร่างหนึ่ง เขาคุกเข่าลงข้างร่างนั้นอย่างเงียบเชียบ เขายื่นมือไปปาดน้ำใสๆที่รินใหลลงมาอาบแก้มเนียนละเอียดของร่างนั้นอย่างแผ่วเบา
.
.
.
.
.
เบียคุยะ...งินค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพตรงหน้าของเขาคือคนหน้าของเขา...คุจิกิ เบียคุยะ
ไง...งินข้าขอ...โอ๊ย!เบียคุยะพูดยังไม่ทันจะจบประโยคก็ต้องร้องโอ๊ยออกมาเสียก่อน นั่นเพราะงินใช้มือดึงทึ้งแก้มทั้งสองข้างของเขาแรงๆ
นี่แน่ะ!นี่แน่ะ!เจ้าไปไหนของเจ้ามาหา เบียจัง!คนบ้า บ้าที่สุด!หายไปในวันเกิดของข้าอย่างนี้ข้าเป็นห่วงนะ!!!งินพูดออกมาด้วยความเดือดดาล ที่เบียคุยะไปไหนโดยไม่บอกไม่กล่าวเขา ปนกับดีใจที่ได้เจอเบียคุยะ
อะ...โอ๊ย! พอได้แล้วงินเบียคุยะจับแขนทั้งสองข้างของงินให้หยุดทึ้งแก้มของเขา
เจ้าไปอยู่...อุ๊บ!เสียงของงินถูกกลืนหายไปเพราะเบียคุยะได้ประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากงิน
อะอือ...งินครางเสียงหวานออกมาเนื่องด้วยเบียคุยะใช้ลิ้นของเขารุกล้ำเข้ามาภายในช่องปากของงิน เบียคุยะรุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆดันงินจนแผ่นหลังติดชิดกับต้นไม้ ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันจนอากาศไม่สามารถลอดผ่านไปได้ จูบแลกลิ้นกันอยู่เนิ่นนานในที่สุดเบียคุยะก็ถอนริมฝีปากออกมาทั้งที่เสียดายมากมาย เบียคุยะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของงินที่ยังหอบหายใจอยู่ หน้าของงินข้นสีแดงระเรื่อน่ารักยิ่งนัก
เบียคุยะใช้แขนแกร่งของเขาโอบรอบเอวบางของงินให้มาแนบชิดกับร่างของตน
งิน...ที่ข้าไม่ได้อยู่กับเจ้าเพราะว่าข้าไปโลกมนุษย์มาน่ะ
เจ้าไปทำอะไรของเจ้าที่โลกมนุษย์น่ะ?ไปปราบฮอลโล่ว์เหรอ?งินซักถามคนรักด้วยความข้องใจ
ข้าไปหาสิ่งนี้น่ะ...พูดจบเบียคุยะก็คว้ามือซ้ายของงินมาสวมแหวนที่นิ้วนาง
นี่....!งินจ้องแหวนที่ตรงกลางมีเพชรน้ำงามสีใสขนาดกำลังพอดี ที่ตัวแหวนมีตัวอักษรที่สลักอย่างบรรจงว่า'Love you Foreverด้วยความรู้สึกที่บรรยายด้วยคำคำหนึ่งจะตรงกันมากที่สุด...มีความสุขที่สุดในโลก
สุขสันต์วันเกิดนะงินงินจ้องหน้าเบียคุยะด้วยดวงตาที่เริ่มมีน้ำเอ่อ ใบหน้าของเบียคุยะเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของงินจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน
รักเบียคุยะกระซิบออกมาคำเดียวสั้นๆง่ายๆได้ใจความหลังจากนั้นความเงียบยามราตรีก็ปกคลุมทุกสิ่ง



Fin

[แถมท้ายเรื่อง]


เบียคุยะงินเรียกชื่อคนที่เขาหนุนตักอยู่โดยที่ดวงตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่แหวนวงสวยที่นิ้วนางข้างซ้าย
มีอะไรรึ งิน?เบียคุยะละสายตาจากหนังสือในมือมาจับจ้องหน้าคนที่ตักตน
ข้าสงสัยจังว่าที่โซลโซไซตี้นี้ไม่มีแหวนขายอยู่หรือ?งินทำหน้าสงสัย
มีสิเบียคุยะตอบดวงตาก็เลื่อนกับไปอ่านหนังสือต่อ
...ถ้ามีแล้วทำไมเจ้าต้องถ่อไปซื้อแหวนถึงที่โลกมนุษย์ให้ลำบากด้วยล่ะ?งินทำหน้าสงสัยมากกว่าเดิม
เพราะอากาศมันเปลี่ยนแปลงบ่อยน่ะ
หือ?=_= เบียคุยะแอบไปเที่ยวประเทศไทยมาเหรอ...
ไม่ใช่อะไรหรอก แหวนที่นี่ไม่มีอันที่ถูกใจน่ะสิ แล้วก็...ถ้าซื้อที่นี่ก็เกรงว่าคนจะลือกันว่าข้าจะแต่งงานด้วย...ข้าไม่อยากให้เป็นข่าวลือน่ะ...ข้าต้องการความสงบจะได้มีเวลาอยู่กับเจ้ามากๆงินจ้องหน้าเบียคุยะนิ่งโดยไม่ยอมวางตาเลยกับคำตอบนั้น ...พอนานเข้าเบียคุยะก็ชักจะหน้าแดงด้วยความอาย
งิน...เบียคุยะเอาหนังสือบังหน้าตนเอง
เลิกจ้องไดแล้วน่ะ...ข้า...เขินนะงินจ้องมองเบียคุยะตาแป๋วแหวว ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

แหม...แฟนใครนะน่ารักจริง


Fin(อีกรอบ)

แปะรูปประกอบด้วย